#Parenting

Να λέμε στα παιδιά μας πώς νιώθουμε

Σχολιάστε

Η ανατροφή των παιδιών είναι ένα δύσκολο ταξίδι.

Ανυπομονούμε να διαμορφώσουμε μικρά, ακατέργαστα μυαλουδάκια και ζωές, ώστε να γίνουν οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού τους και αγχωνόμαστε ότι ένα μικρό λάθος μπορεί να προκαλέσει στα παιδιά μας κάποιο τραύμα που θα το ακολουθεί για πάντα.

Ταυτόχρονα, όμως, έχουμε και το άγχος για όλα τα πρακτικά: διαβάσματα, δραστηριότητες, μαγειρέματα, ρούχα, παπούτσια, σιδέρωμα, σούπερ μάρκετ, καθαριότητα, τη δουλειά μας κλπ κλπ κλπ.

Και είναι φυσικό να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε την υπομονή μας πάντα και να απαντάμε στα παιδιά με κατανόηση και ενσυναίσθηση και να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και την ένταση της φωνής μας σε «χαμηλά ντεσιμπέλ»!

Η γονεϊκότητα έχει πολλές προκλήσεις. Μάς φέρνει αντιμέτωπους με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, με τον τρόπο που νιώθαμε εμείς σαν παιδιά, αντιμέτωποι με τα δικά μας συναισθήματα. 

Και είναι πολύ συχνά δύσκολο να διαχωρίσουμε αυτά τα συναισθήματα από τον τρόπο που φερόμαστε στα παιδιά μας.

Νιώθουμε απογοητευμένοι, πιεσμένοι, έχουμε νεύρα και εκείνη την ώρα έρχεται ένα από τα παιδιά και θέλει να παίξουμε μαζί, θέλει να φάει, παίζει κρυφτό με τα αδέρφια του και χώνεται στα πόδια μας, φωνάζει δυνατά δίπλα στο αυτί μας… Τι κάνουμε εμείς; Μήπως μιλάμε ήρεμα; Μήπως εξηγούμε; Ακούγεται γνωστό το σενάριο;

Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, νιώθω πως είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω να αντιμετωπίσω σαν γονιός. Νιώθω πως το να κρατήσω την ψυχραιμία μου όταν είμαι πτώμα και πελαγωμένη από τις εκκρεμότητες και τις υποχρεώσεις μου, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο!

Το να εκφράζω τα συναισθήματά μου στα παιδιά ίσως με έχει βοηθήσει κάπως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Παλιότερα ένιωθα πως πρέπει να φαίνομαι δυνατή, πώς πρέπει να κρύβω τα δυσάρεστα συναισθήματα για να μην τους στεναχωρήσω. Όμως, πραγματικά πιστεύω ότι τα παιδιά μας θα νιώθουν πιο άνετα να εκφράσουν το πώς νιώθουν και να μη νιώθουν ντροπή να δείχνουν αυτό που αισθάνονται, αν κάνουμε κι εμείς το ίδιο. 

Αυτό που έχω στο μυαλό μου όταν μοιράζομαι με τα παιδιά μου τα συναισθήματά μου είναι αρχικά να μην τους κατηγορήσω για το πώς νιώθω («Στεναχωρήθηκα που ανακατεύτηκα όταν τσακωθήκατε» αντί για «Με στεναχώρησες που χτύπησες τον αδερφό σου»). Αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη των δικών μου συναισθημάτων. Δεν ρίχνω το φταίξιμο για τη δική μου συμπεριφορά στο παιδί. (Ένα σχετικό podcast έχει ανεβάσει η Ραφαέλα από το wholesome parenting).

Επίσης, αυτό που διάβασα πρόσφατα- και δυστυχώς το έκανα συχνά μέχρι τώρα- είναι να δικαιολογώ τις φωνές μου και τα ξεσπάσματά μου όταν νευρίαζα: «Συγγνώμη που φώναξα αλλά νευρίασα πολύ».

Μαθαίνουμε, με τον τρόπο αυτό, τα παιδιά ότι όταν νευριάζουν μπορούν να φωνάξουν και να σηκώσουν χέρι και να βγουν εκτός εαυτού κι …όποιον πάρει ο χάρος! Όχι, η αναστάτωσή μας δε δικαιολογεί τις πράξεις μας!!

Πρέπει εμείς να μάθουμε στα παιδιά το σωστό τρόπο διαχείρισης των συναισθημάτων τους. Μπορούμε να δοκιμάσουμε και να τους δείξουμε, γα παράδειγμα, ότι όταν νευριάζουμε μπορούμε να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να απομακρυνθούμε από την «πηγή νεύρων» μας για λίγο, να μετρήσουμε ως το 10, να γράψουμε τι θέλουμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή («να εξαφανιστεί ο αδερφός μου»), να χτυπήσουμε ένα μαξιλάρι.

Κάποιο από αυτά θα δουλέψει – ανάλογα με την ηλικία του παιδιού μας, φυσικά. Ο μικρός μου γιος (4 ετών) όταν νευρίαζε άπλωνε κάποιες φορές το χέρι του και μας χτυπούσε. Στην αρχή του κάναμε παρατηρήσεις γιατί «δε γίνεται να περάσει έτσι το ότι χτύπησε τη μαμά!». Τότε αυτός νευρίαζε περισσότερο και αντιδρούσε χειρότερα. Κάποια στιγμή χτύπησε τον μπαμπά του και ο μπαμπάς τού είπε έλα να κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά να ηρεμήσουμε. Τις πρώτες φορές δίσταζε. Από τότε, όμως, όταν νευριάζει, αρχίζει να κλαίει και λέει «θέλω αγκαλιά να ηρεμήσω»!

Σκοπός μου είναι να τους δείχνω ΤΙ κάνω όταν νιώθω κάποιο συναίσθημα: πώς ηρεμώ από τα νεύρα, πώς φτιάχνω τη διάθεσή μου όταν είμαι στεναχωρημένη, πώς δημιουργώ κάτι ή διασκεδάζω όταν είμαι χαρούμενη!

Δε θέλω να τους φορτώσω την ευθύνη ούτε να τους αναγκάσω να με φροντίζουν και να με καλοπιάνουν για το πώς νιώθω.

Θέλω να καταλάβουν πως δε μοιράζομαι τα συναισθήματά μου, επειδή θέλω να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους ή μια απόφασή τους.

Θέλω να καταλάβουν ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά. Κανένα δεν είναι ντροπή, κανένα δεν πρέπει να το κρύβουν.

Θέλω να κλαίνε, να γελάνε, να ζουν έντονα και χαρούμενα, να είναι ελεύθερα να εκφραστούν!

#Parenting

Αν δεν υπήρχαν τα social media, τι γονείς θα ήμασταν

Σχολιάστε

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση του αγαπημένου @schoolmarius στο instagram σχετικά με την έκθεση των παιδιών μας στο διαδίκτυο και το δικαίωμα των παιδιών να μη θέλουν η ζωή τους να εκτίθεται χωρίς τη συγκατάθεσή τους, χωρίς να το έχουν επιλέξει τα ίδια, γράφω σήμερα.

Σαν μαμά που έχει επιλέξει να «εκτίθεται» τόσο η ίδια όσο και οικογενειακές στιγμές, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών της, έχω γράψει και παλιότερα για ποιο λόγο έχω κάνει αυτή την επιλογή και γιατί, παρόλο που έχω ενημερωθεί και συνεχίζω να ενημερώνομαι για τους κινδύνους στο διαδίκτυο, συνεχίζω να το κάνω.

Δε συμφωνώ με αυτό που γράφουν οι συνήθεις «επικριτές» ότι όλοι οι γονείς ανεβάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους για να ικανοποιήσουν κάποια ανάγκη τους ή τη ματαιοδοξία τους ή ότι «πουλάνε» τα παιδιά τους περιμένοντας περισσότερα likes. Ό, τι και να ανεβάσει κάποιος, με αυτό το σκεπτικό, μπορεί να θεωρηθεί από κάποιον άλλον ματαιοδοξία ή ανούσιο ή χωρίς στόχο κλπ κλπ. Κι ούτε σημαίνει πως όποιος έχει λογαριασμούς στα social media είναι χαζός, αμόρφωτος ή ανενημέρωτος.

Ούτε φυσικά θεωρώ, όμως, ότι όλοι οι γονείς είναι ενημερωμένοι για τους κινδύνους του αχανούς Ίντερνετ και για το πού μπορούν να «ταξιδέψουν» οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε.

Αυτό, ωστόσο, που θα ήθελα να μοιραστώ σήμερα είναι κάποιοι προβληματισμοί μου για το πόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε και μοιραζόμαστε τη ζωή μας με άλλους.

Σε αυτόν το νέο κόσμο, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς δίνουν τη δική μας «γωνίτσα» να μοιραζόμαστε, έχει επηρεαστεί η ίδια η ανατροφή των παιδιών μας.

Έχουμε σκεφτεί πόσο πολύ άλλαξαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Ή τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να γίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια θετική εμπειρία για εμάς και την οικογένειά μας;

Κάνουμε «παύση» στις στιγμές

«Ο γιος μου έπεσε με το ποδήλατο!», «Η κόρη μου έφαγε πρώτη φορά λαχανικά!»

Τα social media έχουν δημιουργήσει μια παύση στον εγκέφαλό μας. Σε εκείνες τις στιγμές που σαν γονείς γιορτάζαμε με την κόρη μας ή τρέχαμε για να σώσουμε το γιο μας, πολλοί από εμάς κάνουμε μια παύση για να αποφασίσουμε αν αυτή είναι μια στιγμή που αξίζει να «ανέβει», να μπει στο instagram ή στο Facebook.

Κι εδώ είναι η επιλογή μας: Μπορούμε να «αρπάξουμε» το κινητό μας και να απομακρυνθούμε από τη στιγμή ή να χαρίσουμε ένα χαμόγελο ή ένα μπράβο στην κόρη μας, να την κάνουμε να νιώσει ότι είμαστε περήφανοι και να κάνουμε μια αγκαλιά στο γιο μας που μπορεί να μη χτύπησε πολύ, αλλά σίγουρα μια αγκαλιά θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα.

Στη σύντομη στιγμή της παύσης, όταν οι γονείς πιάνουμε τα τηλέφωνά μας για να δημοσιεύσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χάνουμε μια φυσική και σημαντική στιγμή αλληλεπίδρασης γονέα-παιδιού. Και δείχνουμε και στα παιδιά μας μια συμπεριφορά που δε θα τη δεχόμασταν από εκείνα.

Συγκρίνουμε

Όταν έχεις παιδιά, σίγουρα έχεις συναντήσει αυτόν τον γονέα που πάντα καυχιέται για το παιδί του και όλα τα υπέροχα επιτεύγματά του (ή είμαστε εμείς αυτός ο γονιός!!): «τα παιδιά μου έχουν φτάσει νωρίς τα ορόσημα της ηλικίας τους», «μπορούν να πουν το αλφάβητο προς τα εμπρός, προς τα πίσω και σε δύο γλώσσες μέχρι να γίνουν 3 ετών!»

Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν χρειάζεται να πάμε στην παιδική χαρά για να βομβαρδιστούμε με αυτές τις πληροφορίες. Το καλύτερο των καλύτερων επιτευγμάτων για τα παιδιά όλων μας παρουσιάζεται τώρα σε ένα όμορφο χρονοδιάγραμμα, πλήρες με εικόνες, κι εμείς το βλέπουμε από την άνεση του καναπέ μας. Οι γονείς αντιδρούν με likes και σχόλια, αλλά μια μυστική μάχη μπορεί να ξεσπάσει μέσα μας!

Πολλοί γονείς αναφέρουν ότι συγκρίνουν τη δική τους γονική επιτυχία με άλλους στα social media. Μπορεί να νιώσουν αποτυχημένοι με βάση αυτό που βλέπουν στο διαδίκτυο και να αγχωθούν σκεπτόμενοι «όλοι οι άλλοι τα πάνε καλύτερα από εμένα».

Οι συγκρίσεις επεκτείνονται ακόμη και στην υπόλοιπη ζωή μας στο σπίτι, καθώς συγκρίνουμε τη σύζυγο του φίλου μας που γύρισε νωρίς από τη δουλειά για να μαγειρέψει ένα υγιεινό γεύμα, με τη δική μας ζωή που το βράδυ σταματήσαμε σε ένα φαστ φουντ και φάγαμε δείπνο στο αυτοκίνητο.

Όταν κοιτάμε τους άλλους λογαριασμούς σε instagram, Facebook κλπ., η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων δεν μοιράζεται το καλό, το κακό και το άσχημο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι σαν ένα λεύκωμα σε πραγματικό χρόνο όπου παίρνουμε τη συνειδητή απόφαση να μην μοιραστούμε τους αγώνες ή τις κακές μέρες μας. Μοιραζόμαστε την πιο λαμπερή πλευρά της ζωής… και το ίδιο κάνουν όλοι οι άλλοι.

Διάβασα, κάπου, ότι σε μια μελέτη (νομίζω του 2016), η διακοπή του Facebook έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι! Μια αντίστοιχη έρευνα έδειξε ότι το Pinterest μπορεί να είναι πηγή άγχους για τους γονείς.

Το να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στον γονέα που δημοσίευσε 1.000 pins χειροτεχνίας μάς επηρεάζει, όταν εμείς νιώθουμε ότι τα πάμε καλά επειδή απλά καταφέραμε να φτιάξουμε ένα μεσημεριανό!

Μοιραζόμαστε πολλά

Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας εάν κάνουμε υπερβολική «κοινή χρήση» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι αν το παρακάνουμε και πιθανότατα θα πούμε «Όχι». Δε θα το παραδεχτούμε. (Υπάρχει όρος για τους γονείς που μοιράζονται στα social και λέγεται sharenting).

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μετατρέψει πολλούς γονείς σε καθημερινούς ρεπόρτερ της ζωής της οικογένειας. Περιλαμβάνουμε τα χρονοδιαγράμματα μας με φωτογραφίες και ενημερώσεις, μερικές φορές πολλές φορές την ημέρα. Και κανένα θέμα δεν φαίνεται να είναι εκτός ορίων, από μικροατυχήματα στην προπόνηση μέχρι μια ακατάστατη ντουλάπα.

Δεσμεύουμε τον χρόνο μας

Ας δοκιμάσουμε αυτό το πείραμα: χωρίς να «κλέψουμε». Να καταγράψουμε πόση ώρα «καθίσαμε για λίγο» στο κινητό μας να τσεκάρουμε κάτι στα social media. Μόλις προσθέσουμε όλα αυτά τα λεπτά μέσα σε μια εβδομάδα, πιθανότατα θα εκπλαγούμε με το πώς διαχειριζόμαστε το -λιγοστό κατά τα άλλα- χρόνο μας.

Τα social media μπορούν να μας ξοδέψουν περισσότερο χρόνο από ό,τι ίσως φανταζόμασταν, και αυτός είναι ο χρόνος που θα μπορούσαμε να περάσουμε με την οικογένειά μας ή να αφιερώσουμε σε κάτι που πραγματικά μας αρέσει. Τι θα έλεγαν τα παιδιά μας αν τα ρωτούσαμε τι σκέφτονται για μας και το κινητό μας!;

Η συνειδητοποίηση ότι ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον εγκαταλείψουμε εντελώς. Απλώς ας βεβαιωθούμε ότι έχουμε θέσει όρια, ώστε όλοι να έχουν στιγμές που είναι αποσυνδεδεμένοι και απλώς απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου.

Βάζουμε και τα παιδιά μας στο «παιχνίδι» της δημοσίευσης

Έχουμε ρωτήσει ποτέ το παιδί μας αν θα δημοσιεύσουμε μια φωτογραφία του στο Facebook;  Θέλουν να μάθουν πόσα likes πήραν για εκείνη την ανάρτηση που κάναμε χθες; Μας ζητάνε από μόνοι τους «να την ανεβάσουμε»;

Ως γονείς, όταν δημοσιεύουμε τις φωτογραφίες των παιδιών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρακολουθούμε ενεργά τη δημοτικότητα των αναρτήσεων, κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε παιδιά που διψούν για αποδοχή, για δημοφιλία! Καθώς παρακολουθούν τη συμπεριφορά μας, τα παιδιά μπορεί να μάθουν να μετρούν τη δημοτικότητά τους ανάλογα με το πόσα άτομα κάνουν κλικ στο κουμπί «μου αρέσει».

Καυχιόμαστε (πάρα πολύ)

Όλοι καυχιόμαστε στα social media γιατί τα παιδιά μας είναι φοβερά. Φυσικά, είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας και θέλουμε να το μάθει ο κόσμος.

Κάποιοι, ίσως, λίγο περισσότερο από τους άλλους. Κάποιοι άλλοι, πάλι, μπορεί να φτάσουν στο άλλο άκρο και να γίνονται υποτίθεται ειρωνικοί και σαρκαστικοί με τα επιτεύγματα των παιδιών τους και καυχώνται έτσι «υπογείως» για όσα πέτυχαν τα παιδιά τους.

Ζητάμε να «στήσουμε» μια τέλεια εικόνα

«Τα παιδιά μας φαίνεται τόσο χαριτωμένα με αυτά που φοράνε. Ας πάρω το κινητό μου να βγάλουμε μια οικογενειακή φωτογραφία. Θα φαινόταν, όμως, πιο χαριτωμένο αν το χέρι του μεγάλου ήταν στους ώμους του μικρού. Όχι, όχι, το χέρι είναι πολύ ψηλά. Πιο χαμηλά. Αα περίμενε. Ο μικρός δε γελάει και του βγήκε έξω η μπλούζα από το παντελόνι. Όχι, περιμένετε να περάσει από πίσω το μηχανάκι. Τι γίνεται με αυτό το ύφος; Στάσου. Χαμογέλα λίγο! Εντάξει, σταθείτε εκεί ένα λεπτό. Πρέπει να το δημοσιεύσω στο Instagram μου.»

Ακούγεται γνωστό; Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα από αυτές τις «τέλειες» στιγμές, με τη διαφορά ότι πολλές από αυτές τις «τέλειες» στιγμές χρειάστηκαν 15 λήψεις της ίδιας πόζας και τόση καθοδήγηση από εμάς όσο ένας φωτογράφος σε μια φωτογράφιση σούπερ μοντέλου.

Για τις δημοσιεύσεις των φωτογραφιών των παιδιών μας στο διαδίκτυο, θα πρέπει να σταθμίσουμε τα υπέρ και τα κατά. Κυρίως να είμαστε ενημερωμένοι.

Και να θυμόμαστε ότι μπορούμε να τραβήξουμε μια φωτογραφία (δεν είναι κακό να μαζεύουμε ενθύμια και να απαθανατίσουμε τις αναμνήσεις μας) και απλά να απολαύσουμε τη στιγμή χωρίς να τη μοιραστούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εάν εξακολουθούμε και αποφασίζουμε ότι θέλουμε να μοιραστούμε τις φωτογραφίες μας, ας τραβήξουμε αυτές τις αυθόρμητες λήψεις και ας διασκεδάσουμε με τα παιδιά μας. Απλώς ας τραβήξουμε τη φωτογραφία για να απαθανατίσετε τη στιγμή για τον εαυτό μας (και όχι για ένα κοινό) και σαν να είμαστε ο μόνος που θα τη δει.  Εμείς και τα παιδιά μας θα διασκεδάσουμε πολύ περισσότερο.

Δημιουργούμε Ψηφιακό Αποτύπωμα

Κάποια παιδιά ίσως θυμούνται ακόμα την «ενοχλητική» φωτογραφία τους που η μαμά τους έδειχνε από δω κι από κει όταν ήταν μικροί.

Όλες αυτές οι φωτογραφίες περιορίζονταν σε άλμπουμ φωτογραφιών που μοιράζονταν μεταξύ των μελών της οικογένειας και των κοντινών φίλων, επειδή δεν υπήρχαν κοινωνικά μέσα.

Σήμερα, δημιουργούμε ένα ψηφιακό αποτύπωμα από την πρώτη φορά που ανεβάζουμε μια φωτογραφία των παιδιών μας στο Διαδίκτυο.

(Για το ψηφιακό αποτύπωμα έχω γράψει περισσότερα εδώ).

Τι θα πει το ψηφιακό αποτύπωμα του παιδιού μας για αυτό όταν είναι ενήλικας; Πρέπει να το σκεφτούμε καλά.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μόνο ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε, σκόπιμα ή όχι, να παραβιάσουμε το απόρρητο των παιδιών μας. Ακόμα κι αν οι ιστοσελίδες αναφέρουν όρους διαγραφής κλπ., όλοι γνωρίζουμε ότι μόλις ανέβει μια φωτογραφία, είναι εκεί έξω, ακόμα κι αν θέλουμε να την πάρουμε πίσω.

Οι φωτογραφίες μπορούν να αποθηκευτούν, να κοινοποιηθούν και να διανεμηθούν ακόμα και εν αγνοία μας.​ Δεν έχω σκοπό να τρομοκρατήσω κανέναν, αλλά πρέπει ειδικά ως γονείς να τα γνωρίζουμε αυτά. 

Επιπλέον, όπως έχω ήδη γράψει και σε άλλο άρθρο, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε αν το παιδί μας θα έρθει σε δύσκολη θέση με κάποιο από το περιεχόμενο που αναρτούμε ως γονείς.

Εστιάζουμε στα Likes

Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας και παίρνει 33 likes.  Στη συνέχεια δημοσιεύουμε  μια φωτογραφία του σκύλου μας και παίρνει 67 likes.  Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκύλος μας είναι πιο χαριτωμένος από το παιδί μας;

Ανεβάζουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας να κάνει επιδρομή στο ντουλάπι για μια σοκολάτα για πρωινό. Παίρνουμε 50+ likes. Οκ. Τότε, όμως, λαμβάνουμε ένα σχόλιο από έναν άλλο γονέα που λέει ότι δεν θα άφηνε ποτέ το παιδί του να φάει σοκολάτα για πρωινό!  Και τα συναισθήματά μας πληγώνονται. Δεν σταματάει ποτέ όλο αυτό.

Φαίνεται ότι υπάρχει ένας ανεπίσημος ανταγωνισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ποιος είναι ο πιο αστείος, ο πιο έξυπνος, ο πιο εκπληκτικός γονέας και μπορεί να φέρει στο σημείο τις μαμάδες και τους μπαμπάδες να μετρήσουν την επιτυχία τους ως γονείς με βάση τις προτιμήσεις, τα likes, τα σχόλια και τα re-tweets των άλλων.

Ποια είναι,όμως, η θετική πλευρά των social media;

Αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να έχουν πολλές (και πιο πολλές) αρνητικές επιπτώσεις στην ανατροφή των παιδιών, υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα σε αυτές τις πλατφόρμες εάν χρησιμοποιούνται προσεκτικά.

Μπορούμε να κρατήσουμε επαφή με τους αγαπημένους μας

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχεδιάστηκαν αρχικά για να συνδέουν ανθρώπους και να μας δίνουν τη δυνατότητα να μοιραζόμαστε επιτεύγματα, ορόσημα και χαριτωμένες στιγμές με φίλους και συγγενείς που μπορεί να μην βλέπουμε ή να τους μιλάμε συχνά. Ειδικά σε περιπτώσεις που έχουμε συγγενείς ή φίλους στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ένας υπέροχος τρόπος να νιώθουμε κοντά ο ένας στον άλλον.

Μπορούμε να μάθουμε από άλλους γονείς

Αντί να χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να καυχηθούμε για τα επιτεύγματα του παιδιού μας, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως πολύτιμη πηγή για συμβουλές και tips από άλλους γονείς. Έχει κανείς κάποιες συμβουλές για να κόψουμε την πάνα; Για τις καούρες της εγκυμοσύνης; Για πείτε καμιά συνταγή για το σνακ του σχολείου. Καμιά ιδέα για μια διασκεδαστική και εύκολη χειροτεχνία με ένα παιδί 3 ετών;

Μπορούμε να συγχωρούμε και να γελάμε με τον εαυτό μας

Εάν ακολουθούμε γονείς που είναι ειλικρινείς σχετικά με τις δικές τους εμπειρίες, πιθανότατα θα νιώσουμε καλύτερα με τις δικές μας απογοητεύσεις και ατυχίες ως γονείς και θα γελάμε με τα καμώματά μας.

Μπορούμε να συνδεθούμε με άλλους

Αν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις αλληλεπιδράσεις πρόσωπο με πρόσωπο, μπορούν να βοηθήσουν στην παροχή κοινωνικής υποστήριξης κατά τις στιγμές που χρειάζεται να συνδεθούμε με φίλους αλλά δεν έχουμε το χρόνο ή τη δυνατότητα.

Μπορούμε να βρούμε πολύτιμους πόρους

Πολλοί ειδικοί σε θέματα γονέων, παιδιών και υγείας έχουν παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αν ακολουθήσουμε αυτές τις αξιόπιστες πηγές, μπορούμε να βρούμε πολύτιμες πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν να μειώσουμε το άγχος της ανατροφής των παιδιών.

Για τις αρνητικές επιπτώσεις των social media στη ζωή μας, υπάρχουν κάποιες συμβουλές ειδικών για τη χρήση τους, ώστε να διασφαλίσουμε ότι δίνουμε το καλό παράδειγμα στο παιδί μας.

Να είμαστε επιλεκτικοί ως προς το ποιους ακολουθούμε και να μην ακολουθούμε αυτούς που μας κάνουν να νιώθουμε ένοχοι ή άσχημα για τις αποφάσεις μας ως γονείς.

Να λάβουμε υπόψη τη μακροπρόθεσμη επίδραση των φωτογραφιών και των σχολίων μας σχετικά με τα παιδιά μας. 

Να ζητάμε την άδειά τους, αν είναι σε μεγαλύτερη ηλικία, πριν δημοσιεύσουμε κάτι σχετικά με αυτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τις αναρτήσεις και τις προθέσεις μας.  

Πριν δημιουργήσουμε μια ανάρτηση που σχετίζεται με το παιδί μας, ας αναρωτηθούμε: Γιατί δημοσιεύω; Είμαστε πραγματικά περήφανοι και θέλουμε να το μοιραστούμε με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα; Θέλουμε να πούμε κάτι; Έχουμε κάτι να μοιραστούμε που θα μπορούσε να βοηθήσει άλλους γονείς; Ή συναγωνιζόμαστε  με άλλους γονείς για likes και shares; Μήπως «ψαρεύουμε» κομπλιμέντα για τον εαυτό μας;

Να μην ανταγωνιζόμαστε ή να συγκρίνουμε. Μπορεί να είναι πιο εύκολο να το λέμε παρά να το κάνουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε να μην ασκήσουμε πίεση στον εαυτό μας (ή στα παιδιά μας) για να ανταποκριθούμε στις φαινομενικά τέλειες ζωές που απεικονίζουν άλλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι πολλοί άνθρωποι μοιράζονται μόνο τα καλά και ότι το παιδί του καθενός προοδεύει με τον δικό του ρυθμό.

Και να μην ξεχνάμε να βάζουμε όρια στον εαυτό μας. Απενεργοποιώντας τη συσκευή μας την ώρα του φαγητού ή/και μερικές ώρες πριν τον ύπνο (για αρχή!), μπορούμε να δώσουμε ένα καλό παράδειγμα στα παιδιά μας και να κερδίσουμε ποιοτικό χρόνο για να συνδεθούμε με την οικογένειά μας χωρίς τις οθόνες.

Ας αξιολογήσουμε και τη δική μας χρήση (εδώ είναι τα δύσκολα!!) Εάν πχ διαγράφαμε όλους τους λογαριασμούς μας και εξαφανιζόμασταν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αύριο, αυτό θα μας έκανε λιγότερο επιτυχημένους στην ανατροφή των παιδιών; Αν και δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε αυτό το άκρο, είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη σχέση μας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κατ’ επέκταση το κινητό μας και πώς μπορεί να επηρεάσει την ανατροφή των παιδιών μας.

Το έχουμε ξαναπεί. Δεν είναι κακή μαμά αυτή που ανεβάζει φωτογραφίες, ούτε είναι καλή μαμά αυτή που δεν ανεβάζει.

Σύντομα, τα παιδιά μας θα κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς και πρέπει να είμαστε δίπλα τους να τους ενημερώνουμε, να τους προβληματίζουμε για όλο αυτό το «νέο κόσμο».

Και μην ξεχνάμε ποτέ να έχουμε ανοιχτά μυαλά και ανοιχτή αγκαλιά!


Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα 🙂

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#Parenting

Εσύ είσαι σούπερ μαμά ή απλά καλή;

1 Σχόλιο

Θα γίνω σούπερ μαμά! Αυτή ήταν η σκέψη που περνούσε από το μυαλό μου ένα απόγευμα καθώς κοιτούσα την κοιλιά μου, έγκυος στην κόρη μου, πρώτη φορά έγκυος, αφού είχα φτιάξει τα ρουχαλάκια της.

Θα γίνω σούπερ μαμά σκεφτόμουν όταν αγόραζα βιβλιαράκια για την 7 μηνών κόρη μου και άρχισε να λέει μαμά και μπαμπά.

Θα γίνω σούπερ μαμά σκεφτόμουν όταν έψαχνα online δραστηριότητες για την ηλικία της και κατέβαζα από το ίντερνετ ένα σωρό εκτυπώσιμα.

Θα γίνω σούπερ μαμά σκεφτόμουν όταν έμεινα έγκυος στο γιο μου και θήλαζα ακόμα την κόρη μου.

Θα γίνω σούπερ μαμά σκεφτόμουν όταν έφτιαχνα σπιτικές πλαστελίνες στα παιδιά ή όταν τα άφηνα να ζωγραφίζουν με δακτυλομπογιές.

Θα γίνω σούπερ μαμά είναι η σκέψη μου όταν καταφέρνω κάτι με τα παιδιά μου όλα αυτά τα χρόνια.

Μετά από λίγο, όμως, σχεδόν πάντα εμφανίζεται κάτι που μου αλλάζει γνώμη. Δεν έχω κουράγιο να συνεχίσω αυτό που άρχισα, δεν έχω όρεξη να διαβάσω το βιβλιαράκι (για χιλιοστή φορά!!), δεν έχω διάθεση να δοκιμάσω, ούτε καν να εκτυπώσω και να τους δώσω όσες δραστηριότητες εκτύπωσα, δεν έχω κουράγιο να μαζέψω το χαμό της κουζίνας, απογοητεύομαι που δεν μου πέτυχε η σούπερ υγιεινή συνταγή που προσπάθησα να τους φτιάξω ή που δεν έφαγαν μπουκιά από τα φρουτάκια που καθάριζα δέκα ώρες και έκοβα σε διάφορα σχήματα και ο νεροχύτης πλέον είναι γεμάτος πιάτα, ή όταν δε μου πέτυχαν οι ψαροκεφτέδες που δοκίμασα να φτιάξω -γιατί πρέπει να τρώνε και ψάρι και απ’όλα- και τελικά τους έφτιαξα έτοιμες ψαροκροκέτες από την κατάψυξη, νιώθω αποτυχημένη που άκουσα αυτό το «σε μισώ» την ώρα που τσακωνόμασταν ή που ύψωσα τη φωνή μου!

Κάτι τέτοιες στιγμές, αρχίζω να σκέφτομαι ότι πρέπει να διπλώσω και να αφήσω στην άκρη την κάπα μου, αυτή του σούπερ ήρωα, και να αποδεχτώ ότι, όσο κι αν προσπαθώ, δεν θα γίνω ποτέ ΑΥΤΗ, η σούπερ μαμά.

Ξέρετε για ποιο είδος μιλάω: τις μαμάδες που κάνουν κατασκευές DIY, που ψήνουν μετά το σχολείο μπισκότα σοκολάτας ενώ ράβουν στο χέρι σπιτικές αποκριάτικες στολές. Το είδος που κοιτάζω με δέος και θαυμασμό.

Και είμαι εντάξει με αυτό τις περισσότερες φορές. Αλλά μετά διαβάζω ένα άλλο blog για μαμάδες ή βλέπω κάτι στο Pinterest που με κάποιο τρόπο εκείνη η μαμά τα καταφέρνει όλα. Και για άλλη μια φορά νιώθω ότι υστερώ.

Ο Μαρκ Τουέιν είπε κάποτε «η σύγκριση είναι ο θάνατος της χαράς». «Η σύγκριση είναι δυστυχία» όπως λέει και η ξαδέρφη μου στα παιδιά της…

Κι έχει δίκιο… Γιατί πριν από πέντε λεπτά, πέντε λεπτά πριν δω φωτογραφίες από τον βιολογικό λαχανόκηπο που φύτεψε εκείνη η μαμά με το μικρό παιδί της, ένιωθα πολύ καλά για τα δικά μου «μικρά επιτεύγματα». Ένιωθα καλά που άφησα το παιδί μου απλά να παίξει στο χώμα. Αλλά τώρα, ένιωσα για λίγο ότι αποτυγχάνω ξεκάθαρα στη μητρότητα.

Έχω παρατηρήσει, όμως, μια «εξέγερση» τον τελευταίο καιρό ενάντια στις σούπερ μαμάδες. Είναι οι μαμάδες που μοιράζονται την αλήθεια τους, τη δύσκολη καθημερινότητά τους, που αναγνωρίζουν τις δοκιμασίες της γονεϊκότητας και γιορτάζουν μόλις καταφέρνουν έστω και κάτι πολύ μικρό.

Είναι οι μαμάδες οι «απλά καλές». Οι μαμάδες που τσαλακώνονται και δεν διστάζουν να μοιραστούν (και) τα λάθη τους. Και συμφωνώ μαζί τους.

Και κάποιες φορές, αρκεί απλά να υψώσουμε τη λευκή σημαία και να παραδεχτούμε την «ήττα» μας. Ότι δεν τα καταφέραμε να φάνε υγιεινά σήμερα, ότι δεν τους διαθέσαμε ποιοτικό χρόνο σήμερα, ότι παραγγείλαμε απ’ έξω και τους βάλαμε ταινία.

Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσω να προσπαθώ.

Ποιος τα παρατάει όταν πρόκειται για τα παιδιά του; Δεν θέλουμε άλλωστε όλοι οι γονείς μόνο το καλύτερο για τα παιδιά μας;

Οπότε συνεχίζω να προσπαθώ να γίνω σούπερ μαμά και ας μην τα καταφέρνω καλά.

Όταν ήμουν στο δημοτικό, μας είχε πει ένας δάσκαλός μας: υπάρχει ο βαθμός που αφορά το πραγματικό επίπεδο δεξιοτήτων μας σε ένα θέμα. Υπάρχει, όμως, και ο άλλος βαθμός. Ο βαθμός που αφορά την προσπάθεια που κατέβαλε ο μαθητής.

Αν υπήρχε ένα παρόμοιο δελτίο αναφοράς για τη μητρότητα, νομίζω ότι θα έμοιαζε κάπως έτσι:

Μετατρέποντας το φαγητό σε τέχνη/ Σπιτική πλαστελίνη/ DIY κατασκευές:

✅ Δεξιότητα: Γ-

✅ Προσπάθεια: A (με τόνο!) 😊

Γιατί, παρόλο που συνήθως καταλήγω να είμαι μια «απλά καλή» μαμά, δεν σταματώ ποτέ να προσπαθώ να γίνω σούπερ.

Και αυτό μετράει, έτσι δεν είναι;

Να σηκωθείς και να προσπαθήσεις ξανά ακόμα και μετά από αποτυχία.

Το να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι για το καλύτερο, ακόμα κι όταν ξέρεις ότι το καλύτερό σου θα είναι μόνο το «απλά καλό» κάποιου άλλου.

Ίσως αυτό είναι πραγματικά που μετατρέπει τις απλά καλές μαμάδες σε σούπερ μαμάδες. Ή, όπως ο Κλαρκ Κεντ και ο Σούπερμαν, ίσως η σούπερ μαμά και η αρκετά καλή μαμά να είναι ένα και το αυτό.

Και εξαρτάται μόνο από τις περιστάσεις της κάθε ημέρας ποια μαμά θα βγει στην επιφάνεια.

Όταν ξεκινάμε να κάνουμε συγκρίσεις με κάποιον άλλο, ως τι μαμά αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας;

Το πιθανότερο είναι ότι το blog της μαμάς που διαβάζουμε ή οι εικόνες του instagram και του Pinterest που θαυμάζουμε, τονίζουν αυτή τη μαμά στις σούπερ μέρες της.

Αλλά αν αρχίσουμε και σκεφτόμαστε ότι κι αυτή η μαμά σε μια δύσκολη μέρα, που όλη η οικογένειά της θα έχει γρίπη ή την επόμενη μέρα από μια νύχτα που το μωρό δε σταματούσε να κλαίει και να την ξυπνάει, θα εμφανιστεί μια άλλη εικόνα.

Ας αρχίσουμε να βλέπουμε ότι ακόμη και οι «καλύτεροι» μερικές φορές εξακολουθούν να έχουν μέρες που είναι «απλά καλές», όσο καλές μπορούν.

Ως μαμάδες, μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας με άλλα μάτια: δεν υπάρχει μόνο μαύρο ή άσπρο. Υπάρχει και το γκρι. Και σούπερ μαμά και «απλά καλή μαμά».

Αυτό είναι και το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά μας όταν τα πράγματα είναι δύσκολα και συνεχίζουμε.

Ή για όσα τους μαθαίνουμε όταν, παρόλο που ξέρουμε ότι δεν θα είμαστε οι καλύτεροι, οι σούπερ, εξακολουθούμε να προσπαθούμε για το καλύτερο. Το ΔΙΚΟ ΜΑΣ καλύτερο.

Θέλω τα παιδιά μου να βλέπουν τις προκλήσεις ως κάτι προς το οποίο τρέχεις, να μην φεύγουν από αυτές, να μην τα παρατάνε.

Συνεχίζω να προσπαθώ να γίνω η καλύτερη μαμά που μπορώ – είτε τα καταφέρνω είτε όχι – και να βρίσκω χαρά στην προσπάθεια, όχι στο αποτέλεσμα.

Γιατί δεν χρειάζεται να παίρνω ένα «Α» σε όλα για να γίνω σούπερ μαμά. Κι ούτε εσύ.

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο, διάβασε και το «Δεν υπάρχει η τέλεια μαμά«

#BetterLife

Γιατί οι άνθρωποι είναι αγενείς (και γιατί δεν έχει να κάνει με εμάς)

Σχολιάστε

Από τη φύση μου είμαι χαρούμενος, αισιόδοξος άνθρωπος, το έχω ξαναπεί. Πάντα κοιτούσα τη θετική πλευρά και έβλεπα το καλό στους ανθρώπους, την καλή τους πρόθεση. Και ακόμα το κάνω. Η φιλοσοφία μου στη ζωή είναι ότι ο κόσμος είναι γεμάτος φως, αγάπη και δυνατότητες να αδράξουμε.

Στην καθημερινότητά μου, όμως, μπορεί να έρθουν στιγμές που η φιλοσοφία αυτή φαίνεται να ξεθωριάζει. Μπορεί να βάλω τα κλάματα, να μη θέλω να συναντήσω κανέναν, να μην μπορώ να νιώσω αυτή την αίσθηση του πόσο όμορφος είναι ο κόσμος. Σαν να έρχεται κάποιος και να κλείνει όλους τους «θετικούς διακόπτες» μέσα στο κεφάλι μου.

Σε γενικές γραμμές, είμαι πολύ ευγενική, θέλω να πω τον καλό μου το λόγο και πάντα σκέφτομαι πριν πω οτιδήποτε κι αν υπάρχει περίπτωση να προσβάλει κάποιον άλλο ή να βλάψει τη σχέση μας.

Μου είναι δύσκολο να δεχτώ πώς οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να είναι κακοί, αγενείς ή προσβλητικοί σε αγνώστους, αλλά και φίλους. Ειδικά παλιότερα, το έπαιρνα προσωπικά όταν οι άνθρωποι με προσέβαλλαν ή ήταν αδιάφοροι μαζί μου, πιστεύοντας ότι έφταιγε πραγματικά κάτι που είχα κάνει.

Είναι κάτι, όμως, πολύ ψυχοφθόρο και μπορεί να γίνει συχνά, ειδικά σε μένα που έχω αποφασίσει, έχω επιλέξει, να εκτίθεμαι καθημερινά μέσα από τα γραπτά μου και τις δημοσιεύσεις μου. Ξέρω καλά ότι οφείλω στον εαυτό μου (κι εγώ όπως και όλοι μας) να μην αφήνω τις απόψεις και τα αρνητικά συναισθήματα των άλλων να με επηρεάζουν.

Σίγουρα, δεν είναι εύκολο, ειδικά σε μια κοινωνία που μας έχει μεγαλώσει με το «τι θα πει ο κόσμος».

“How people treat other people is a direct reflection of how they feel about themselves.”

Paulo Coelho

Όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν κάποιος είναι αγενής χωρίς λόγο, ειδικά ένας άγνωστος, σπάνια είναι προσωπική η επίθεση, ακόμα κι αν κατά λάθος κάναμε κάτι για να τον εκνευρίσουμε.

Οι άνθρωποι δεν είναι κακοί για χόμπι ή επειδή είναι εναντίον μας. Είναι επειδή δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν οι ίδιοι σε κάποια κατάσταση.

Το να είμαστε αγενείς, τις περισσότερες φορές, ίσως είναι μια αντίδραση στον θυμό με τον εαυτό μας ή την ανεπάρκεια που πιθανόν νιώθουμε ότι έχουμε.

Ίσως νιώθουμε ότι δεν είμαστε αγαπητοί, ότι είμαστε ανεπιθύμητοι και χρειαζόμαστε έναν τρόπο να αντιμετωπίσουμε αυτά τα συναισθήματα δίνοντας στον εαυτό μας ένα alter ego που είναι αντιπαθητικό! (Αυτό το διάβασα, δεν το σκέφτηκα μόνη μου!😋).

Όταν διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι είναι αγενείς μαζί μας στην καθημερινότητά μας, είναι πραγματικά κακοί με τον εαυτό τους. Και δεν το λέω με την έννοια «όποιος το λέει, είναι» που λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά.

Φυσικα, δεν είμαστε, σε καμία περίπτωση, υποχρεωμένοι να δεχόμαστε όταν οι άλλοι δεν είναι καλοί μαζί μας, απλά δεν είναι κάτι που πρέπει να το πάρουμε προσωπικά.

Πιθανότατα, αυτοί οι άνθρωποι όντως έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι είναι ανάξιοι αγάπης, και αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία από όλες.

Δεν χρειάζεται να εσωτερικεύσουμε, λοιπόν, την κακία, να τη βάλουμε μέσα μας, ως δικό μας σφάλμα. Μπορούμε απλά να αναγνωρίσουμε ότι το άτομο που είναι αγενές παλεύει με τα δικά του προβλήματα και χρειάζεται έναν τρόπο να τα αντιμετωπίσει.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις πράξεις και τις συμπεριφορές των άλλων, ωστόσο μπορούμε να ελέγξουμε το πώς θα αντιδράσουμε σε αυτές.

Εάν, τώρα, εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που φερθήκαμε με αγένεια, ήρθε η ώρα για αυτοστοχασμό!

Γιατί μιλάμε άσχημα στους ανθρώπους; Από τι προσπαθούμε να προστατευτούμε;

Μπορεί να σκεφτόμαστε συνεχώς αρνητικά πράγματα, όπως «Κανείς δε με συμπαθεί», «Ποιος θα ήθελε να είναι φίλος μου;». Μπορεί να έχουμε δημιουργήσει ένα τοξικό περιβάλλον μέσα στο κεφάλι μας, που μπορεί να μην βασίζεται καν στην πραγματικότητα.

Σίγουρα, χρειάζεται προσπάθεια και δουλειά για να αλλάξει αυτή η οπτική, να δούμε μέσα μας τα καλά μας και τους λόγους για τους οποίους είμαστε συμπαθείς και αγαπητοί και να αρχίσουμε να βλέπουμε το καλό και στους άλλους ξανά.

Δεν είναι εύκολη διαδικασία και για πολλούς απαιτεί θεραπεία και μήνες δουλειάς. Ωστόσο, μπορούμε σίγουρα να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας πίσω στην «καλοσύνη» και την ευγένεια με το να είμαστε πιο ευγενικοί με τον εαυτό μας, πρώτα απ’όλα.

Οι αρνητικές αυτοκριτικές σκέψεις μας έχουν υπόσταση; Βασίζονται στην πραγματικότητα;

Πρέπει να προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας από μια εξωτερική οπτική γωνία και να μας υπενθυμίσουμε όλα τα μοναδικά και όμορφα χαρακτηριστικά μας. Έτσι, σιγά σιγά θα διώξουμε το θυμό μας και θα αναγνωρίσουμε τον τρόπο που αντιδρούσαμε πριν.

Πάντα είχα ακλόνητα την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι εγγενώς καλοί και κάνουν κακά πράγματα μόνο ως αντίδραση σε κακές καταστάσεις.

Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε, είτε δεχόμαστε αγένεια, είτε γινόμαστε οι ίδιοι αγενείς, είναι ότι είμαστε από τη φύση μας καλοί και αξίζουμε να μας αγαπούν, ανεξάρτητα από το τι λέμε στον εαυτό μας ή τι μας λέει κάποιος άλλος.

#BetterLife

Βγες στη δράση: Η αρχή του «κάνε κάτι»

Σχολιάστε

Πρόσφατα διάβασα -ή μάλλον άκουσα- το βιβλίο του Mark Manson (το άκουσα με την εφαρμογή Auvril) «The subtle art of not giving a f*» (Η ευγενής τέχνη του να τα γράφεις όλα στα …!) Εδώ και χρόνια το γυροφέρνω αλλά τώρα ήρθε η ώρα του.

Πολύ ευχάριστα το άκουσα (περίπου 6μιση ώρες ακρόασης) και «κράτησα» πολλά από αυτά.

Ο συγγραφέας του είναι blogger και γράφει βιβλία αυτοβελτίωσης. Μεταξύ άλλων βιβλίων του, αυτά που σημείωσαν μεγαλύτερη επιτυχία ήταν τα The Subtle Art Of Not Giving a F*ck και Everything Is F*cked:A Book About Hope τα οποία βρέθηκαν στα best sellers των New York Times.

Σύμφωνα με τον Manson, το «κλειδί της ευτυχίας» είναι να σταματήσουμε να προσπαθούμε να είμαστε «θετικοί» όλη την ώρα και να γίνουμε καλύτεροι στον χειρισμό των αντιξοοτήτων.

«Στο διάολο η θετικότητα», λέει ο συγγραφέας. «Μερικές φορές τα πράγματα είναι σκατά και πρέπει να ζήσουμε με αυτό».

«Δεν γίνεται όλοι να είναι ξεχωριστοί – υπάρχουν νικητές και ηττημένοι στην κοινωνία. Ούτε είναι δίκαιο, ούτε είναι δικό μας φταίξιμο.»

Ο Μάνσον μας συμβουλεύει να γνωρίσουμε τους προσωπικούς μας περιορισμούς και να τους αποδεχτούμε. Αυτό, λέει, είναι η πραγματική πηγή ενδυνάμωσης.

Μόλις αποδεχτούμε τους φόβους, τα ελαττώματα και τις αβεβαιότητες μας – μόλις σταματήσουμε να τρέχουμε και να τα αποφεύγουμε και ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε τις επώδυνες αλήθειες – θα μπορούμε να βρούμε το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση που απεγνωσμένα αναζητούμε.

Αυτό στο οποίο στάθηκα και μάλιστα το σημείωσα κιόλας εκείνη τη στιγμή, ήταν η αρχή του «Κάνε κάτι» που τόνισε ιδιαίτερα.

Η δράση, όπως λέει, δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα του κινήτρου, αλλά και η αιτία του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεσμεύονται για δράση μόνο αν αισθάνονται ότι έχουν ένα συγκεκριμένο κίνητρο ή όταν φοβούνται τις συνέπειες. Βρίσκουν τα κίνητρά τους με το συναίσθημα. Ξεκινούν κάτι μόνο όταν εμπνέονται από άλλους.

Αλλά, όπως τονίζει στο βιβλίο του ο Manson, υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό μας το σκεπτικό: συχνά οι αλλαγές και οι ενέργειες που χρειαζόμαστε περισσότερο στη ζωή μας εμπνέονται από αρνητικά συναισθήματα, που, όμως, την ίδια στιγμή, μας εμποδίζουν να αναλάβουμε δράση.

Αν κάποιος θέλει να χάσει βάρος, αλλά νιώθει τεράστιες ποσότητες ντροπής για το σώμα του, τότε το να πάει στο γυμναστήριο θα του φαίνεται βουνό, ακατόρθωτο.

Αν κάποιος θέλει να φτιάξει τη σχέση του με τη μητέρα του, τα συναισθήματα της κατάστασης (πληγωμένος, αγανάκτηση, αποφυγή) έρχονται σε αντίθεση με την απαραίτητη ενέργεια για να το διορθώσει (αντιπαράθεση, ειλικρίνεια, επικοινωνία).

Προηγούμενα τραύματα, αρνητικές προσδοκίες και συναισθήματα ενοχής, ντροπής και φόβου συχνά μας διώχνουν μακριά από τις ενέργειες που είναι απαραίτητες για να ξεπεράσουμε αυτά τα ίδια τα τραύματα, τις αρνητικές προσδοκίες και τα αρνητικά συναισθήματα.

Ο Μάνσον περιγράφει σε άρθρα του την αλυσίδα κινήτρων ως εξής: Δράση → Έμπνευση → Κίνητρο.

Οι ίδιες οι ενέργειές μας δημιουργούν περαιτέρω συναισθηματικές αντιδράσεις και εμπνεύσεις και μας παρακινούν για τις μελλοντικές σας ενέργειες. 

Αν δηλαδή δεν έχουμε το κίνητρο να κάνουμε μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μας, να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε πραγματικά, και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε την αντίδραση σε αυτή τη δράση ως τρόπο για να αρχίσουμε να παρακινούμε τον εαυτό μας.

«Εντάξει, το έκανα, υποθέτω ότι μπορώ να κάνω περισσότερα». 

Και σιγά σιγά μπορούμε να το πάρουμε από κει…

Βγαίνουμε από την comfort zone μας και αρχίζουμε, βήμα βήμα να μπαίνουμε στη «δράση».

Γι’ αυτό είναι υπέροχο να διαβάζεις… παίρνεις έμπνευση για τόσα πράγματα… αρκεί να μη μένουμε μόνο στη θεωρία!

#BetterLife

Πώς να φροντίζουμε τον εαυτό μας

Σχολιάστε

Η φροντίδα του εαυτού μας δεν είναι εγωισμός, δεν είναι παραίτηση από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας. Ούτε σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουμε καλά ειδικά στο ρόλο μας ως γονείς. Η αυτοφροντίδα είναι αυτοσυντήρηση. Είναι απαραίτητη για να γίνουν και όλα τα υπόλοιπα.

Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με μια καλή μου φίλη στο instagram για τις μαμάδες και τις ανάγκες τους. Συζητούσαμε για αυτά τα «παλιά μυαλά» ότι όταν κάνεις παιδί πρέπει να «αφήσεις» τον εαυτό σου, σχεδόν να παραιτηθείς από τις δικές σου ανάγκες. Σαν να πρέπει να «εκδικηθείς» με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό σου που αποφάσισε να κανει παιδιά! Κι αυτές τις απόψεις τις έχουν μαμάδες! Και τις εκφράζουν επικριτικά στις άλλες μαμάδες δημιουργώντας τους ενοχές που θέλουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους, που θέλουν μια βόλτα με τον άνθρωπό τους χωρίς τα παιδιά, που αφήνουν τα παιδιά στις γιαγιάδες και τους παππούδες, που περιμένουν πώς και πώς να ανοίξουν τα σχολεία ακόμα κι αν δεν δουλεύουν.

Κι εγώ το ένιωθα αυτό κάποια στιγμή… Άφηνα τα παιδιά για να πάω διήμερο με τον άντρα μου και μου έλεγαν «γιατί τα έκανες, αν δεν τα θες μαζί σου;» Και να’τες οι ενοχές στο κεφάλι της μαμάς!!! (Που δεν τις έχω και δύσκολες…)

Έχω ξαναγράψει για τη σημασία να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας και το γνωστό σε όλους «αν δεν είναι καλά η μαμά, δεν είναι κανείς», αφού και στο αεροπλάνο, σε κρίσιμη στιγμή, η συμβουλή είναι «βάλε πρώτα εσύ μάσκα οξυγόνου για να μπορέσεις να βοηθήσεις και τους άλλους».

Σίγουρα η αυτοφροντίδα δεν αφορά μόνο τις μαμάδες και τους μπαμπάδες. Ο ορισμός της αυτοφροντίδας μπορεί να είναι (σίγουρα είναι) διαφορετικός για κάθε άτομο.
Η αυτοφροντίδα είναι πολύπλευρη και είναι απαραίτητο να την εφαρμόζουμε σε πολλούς τομείς της ζωής μας για έναν υγιή, ολοκληρωμένο τρόπο ζωής!

Γράφω παρακάτω τις βάσεις για την αυτοφροντίδα, όπως τις βλέπω εγώ, ώστε να μας προσέχουμε στην καθημερινότητά μας:

  1. Ψυχική φροντίδα: Η ψυχική αυτο-φροντίδα είναι το θεμέλιο μιας υγιούς στάσης ζωής. Αφορά την ανάπτυξη εκείνων των δεξιοτήτων και των γνώσεών που θα μας βοηθήσουν στη μείωση του άγχους και την ενίσχυση της δημιουργικότητάς μας.
    Για τη φροντίδα της ψυχικής μας υγείας, μπορούμε να δοκιμάσουμε αυτές τις ιδέες:
    – Να γράφουμε σε ένα ημερολόγιο
    – Να περπατήσουμε
    – Να κάνουμε ένα διάλειμμα από την τεχνολογία και το διαδίκτυο
    – Να κάνουμε διαλογισμό, να δουλέψουμε το μυαλό μας με έναν νέο τρόπο. Στα παραπάνω, μπορούμε να προσθέσουμε και την επικοινωνία μας με ένα ψυχολόγο, η επαφή με τον οποίο για μένα δεν είναι απαραίτητη όταν έχουμε κάποιο σοβαρό πρόβλημα αλλά και «προληπτικά» όταν θέλουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να βελτιωθεί, να βρει νέους δρόμους να διαχειρίζεται τα θέματα που τον απασχολούν.
  2. Συναισθηματική φροντίδα: Συναισθηματική αυτοφροντίδα σημαίνει να προσέχουμε την καρδιά και το μυαλό μας και να είμαστε επιεικείς με τον εαυτό μας.
    Μπορούμε να δοκιμάσουμε:
    – Να καταγράψουμε τις μικρές μας καθημερινές νίκες
    – Να θέσουμε όρια στο χρόνο και την ενέργειά μας
    – Να ζητάμε βοήθεια από άλλους όταν τη χρειαζόμαστε.
  3. Η αυτοφροντίδα στο σώμα μας: Είναι η φροντίδα της σωματικής μας υγείας, η οποία με τη σειρά της αυξάνει την αυτοεκτίμησή μας. Να τρώμε θρεπτικά γεύματα, να ασκούμαστε με συνέπεια, να κοιμόμαστε σωστά και να φροντίζουμε την υγιεινή μας.
    Μπορούμε να δοκιμάσουμε αυτές τις ιδέες:
    – Να πίνουμε περισσότερο νερό
    – Να δοκιμάσουμε ένα νέο μάθημα προπόνησης/βίντεο YouTube
    – Να κοιμηθούμε περισσότερο
    – Να τρώμε γεύματα που πράγματι έχουν κάτι να προσφέρουν στον οργανισμό μας.
  4. Πνευματική αυτοφροντίδα: σημαίνει συμμετοχή σε δραστηριότητες και πρακτικές που μπορούν να μας δώσουν μια αίσθηση κατεύθυνσης ή σκοπού. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να βρούμε περισσότερο νόημα στη ζωή και να αισθανόμαστε προσγειωμένοι.
    Μπορούμε να δοκιμάστε αυτές τις ιδέες:
    – Να ορίσουμε τις αξίες μας και τι σημαίνουν για την ύπαρξή μας
    – Να εστιάσουμε τη σκέψη μας, να συγκεντρωθούμε
    – Να περνάμε χρόνο στη φύση
  5. Το περιβάλλον που ζούμε: Εννοώ τη φροντίδα για τον χώρο στον οποίο ζούμε και εργαζόμαστε. Αυτό μπορεί να είναι πολύ ευεργετικό για να αισθανόμαστε χαλαροί και να είμαστε σε θέση να «ευδοκιμήσουμε» στο χώρο γύρω μας.
    Μπορούμε να δοκιμάσουμε αυτές τις ιδέες:
    – Να ξεκαθαρίσουμε τα περιττά από το χώρο μας, να απομακρύνουμε τα περιττά
    – Να τακτοποιήσουμε το χώρο μας με τον τρόπο που μας αρέσει, μας κάνει να νιώθουμε άνετα και μας εξυπηρετεί
    – Να μη χάνουμε ευκαιρίες να βγαίνουμε βόλτα έξω στη φύση
  6. Κοινωνική αυτοφροντίδα: η σύνδεση με τους φίλους και την οικογένειά μας και την καλλιέργεια υγιών σχέσεων. Αυτό μας βοηθά να δημιουργήσουμε την αίσθηση της αποδοχής και του ανήκειν.
    Μπορούμε να δοκιμάσουμε αυτές τις ιδέες:
    – Να περάσουμε χρόνο με τους αγαπημένους μας
    – Να τηλεφωνήσουμε στην οικογένεια ή τους συγγενείς μας εάν δεν είναι κοντά
    – Να γίνουμε μέλος μιας ομάδας ή να βρούμε μια κοινότητα για να συνεισφέρουμε, να μη χάνουμε ευκαιρίες για συναναστροφές με άλλους.
  7. Ψυχαγωγική αυτοφροντίδα: το να κάνουμε τα αγαπημένα μας χόμπι και να βιώνουμε νέα πράγματα. Αυτό μας βοηθά να ξεφύγουμε από τις καθημερινές προκλήσεις στη ζωή και να μπορούμε να απολαύσουμε τα μικρά πράγματα στη ζωή.
    Μπορούμε να δοκιμάσουμε αυτές τις ιδέες :
    – Να αφιερώσουμε χρόνο για να είμαστε δημιουργικοί και να κάνουμε τα χόμπι που μας διασκεδάζουν και μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα
    – Να μη διστάσουμε να αλλάξουμε την καθημερινότητά μας
    – Να βρούμε ένα νέο χόμπι για να δοκιμάσουμε
    – Να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, να πηγαίνουμε εκδρομές.

Η αληθινή αυτοφροντίδα δεν είναι να κάνουμε μάσκα προσώπου και να τρώμε πίτσες, αλλά να χτίζουμε μια ζωή από την οποία δεν χρειάζεται να ξεφεύγουμε τακτικά.

Η αυτοφροντίδα είναι να γίνουμε το άτομο που ξέρουμε ότι θέλουμε και το άτομο που προοριζόμαστε να γίνουμε.

Κάποιος με αληθινή αυτοφροντίδα ξέρει ότι οι μάσκες προσώπου και οι πίτσες είναι τρόποι για να απολαύσουμε τη ζωή και να μην ξεφεύγουμε από αυτήν.

Η αυτοφροντίδα είναι να βρούμε έναν τρόπο να αποδεχτούμε τον εαυτό μας γι’ αυτό που είμαστε, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε σκόπιμα διαλείμματα όπως μια μάσκα το δίμηνο και να το αποκαλούμε αυτό «χρόνο αυτοφροντίδας».

Ένας κόσμος στον οποίο η φροντίδα του εαυτού θεωρείται ένα ζήτημα για «influencers», «όμορφους, πετυχημένους και πλούσιος», αντί να δείχνει τον αγώνα που απαιτείται με τον εαυτό μας, είναι ένας κόσμος που πρέπει να αλλάξει.

Δεν είναι εύκολο να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια. Ακούγεται ίσως αποθαρρυντικό, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο.

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, θα ήθελα να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα 🙂
Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.
Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.
Να έχετε μια όμορφη μέρα!
#Parenting

Γιατι βιαζομαστε να μεγαλωσουν τα παιδια μας

Σχολιάστε

Αυτή την περίοδο σκέφτομαι συχνά αυτό που έγραφα και στο τέλος του τελευταίου μου άρθρου: να χαρούμε κάθε φάση των παιδιών μας, χωρίς να βιαζόμαστε να μεγαλώσουν και να «περάσουν στο επόμενο στάδιο».

Όπως έγραφα, λοιπόν, στα δυο πρώτα μου παιδιά δεν κατάφερα να το κάνω, δυστυχώς. Πελάγωνα με τις δουλειές, έλεγα άντε πότε θα μεγαλώσουν να κάθονται πιο εύκολα όταν πίνω καφέ, πότε θα ξεπεταχτούν να μπορώ να τα αφήνω πιο εύκολα, πότε θα αρχίσουν να κοιμούνται όλο το βράδυ κλπ κλπ. 

Όλο κάτι περίμενα να γίνει… πάντα κάτι περίμενα να γίνει. 

Θυμάμαι όταν η κόρη μου ήταν λίγων μηνών, ο άντρας μου μου είπε κάποια στιγμή: ρε Βασούλα, δεν παίζεις καθόλου με το μωρό, δεν το ευχαριστιέσαι. Και είχε δίκιο -αν και όταν το άκουσα δε μου πολυάρεσε!

Το έχω μετανιώσει πολύ και προσπάθησα να επανορθώσω, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά, αλλά και στο τρίτο μου παιδάκι. Γιατί πραγματικά ποτέ δεν είναι αργά!!

Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας συνεχώς ότι η κάθε περίοδος που περνά δε θα ξανάρθει.

Θέλω να χαρώ τις στιγμές που είναι βρέφος και μπορώ να μυρίζω την υπέροχη μωρουδίστικη μυρωδιά του και να το κρατάω αγκαλιά και να του λέω τραγουδάκια.

Να χαρώ τις στιγμές που μας χαρίζει τα πρώτα του χαμόγελα, που απλώνει πρώτη φορά τα χέρια του σε μας, που αρχίζει και κάθεται στον πωπό του, που αρχίζει και τρώει κρέμα, που αρχίζει να αλλάζει πλευρό, να μπουσουλάει, να στέκεται όρθιο, να περπατάει…

Μετά, που θα πάει σχολείο, θα κάνει τους πρώτους φίλους, τις πρώτες απόπειρες κοινωνικοποίησης… Και σιγά σιγά θα μεγαλώνει και θα μαθαίνει νέα πράγματα, θα μπορεί να κάνει μαζί μας πιο περίπλοκες συζητήσεις, θα έχει απορίες και προβληματισμούς.

Όλα αυτά πρέπει να τα χαρούμε οι γονείς, να τα απολαύσουμε. Γιατί πάντα η επόμενη φάση να μας φαίνεται ευκολότερη;

Κάθε φάση έχει τα δικά της «αγκαθάκια», τις δικές της δυσκολίες.

Στο κάτω κάτω γιατί κάνουμε παιδιά;

Για να τα μεγαλώσουμε και να λέμε ότι έχουμε απογόνους; Ή για να περάσουμε υπέροχα και γεμάτα όλα αυτά τα χρόνια που θα μένουμε μαζί τους και θα «μεγαλώνουμε» παρέα;

Οι περισσότεροι από εμάς, άλλωστε, πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί: «Δε θα ήταν ωραίο να μπορούσα να γίνω ξανά παιδί, χωρίς όλο το άγχος της δουλειάς μου και την πίεση να πετύχω;»

Έχουμε, όμως, σκεφτεί ότι πολλά παιδιά σήμερα, με τις απαιτήσεις που έχουμε οι γονείς, νιώθουν το ίδιο άγχος που νιώθουν οι ενήλικες;

Με τον τρόπο που σκεφτόμαστε κινδυνεύουμε να «χάσουμε το παιδί» στην παιδική ηλικία. Ξεχνάμε το πόσο πολύτιμη είναι η παιδική ηλικία, πόσο σημασία έχουν οι  επιθυμίες και, πάνω απ’ όλα, οι ανάγκες ενός μικρού παιδιού.

Μιλάμε για τα μικρά παιδιά, όλο και περισσότερο, ως «αντικείμενα – εμπορεύματα» στα οποία πρέπει να «επενδύσουμε» για μελλοντικές αποδόσεις.  Αγχωνόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας και φτάνουμε σε σημείο να «επιμελούμαστε» τόσο πολύ τις εμπειρίες ζωής των παιδιών μας, με τρόπο που θα φαινόταν, στις προηγούμενες γενιές, αρκετά αφύσικος, ίσως ακόμη και χωρίς χαρά και ξεγνοιασιά.

Σε μια κουλτούρα που δίνει έμφαση στην επιτυχία, στο να «είμαστε καλύτεροι από τους άλλους», να τα κάνουμε όλα «πρώτοι», τα παιδιά βομβαρδίζονται καθημερινά και πιέζονται να μεγαλώσουν πολύ γρήγορα.

Πιέζονται να μάθουν να διαβάζουν και να μετρούν ακόμη και πριν προλάβουν να περπατήσουν.

Πιέζονται να ξεπεράσουν τα άλλα παιδιά στην τάξη, ακόμη και στο νηπιαγωγείο.

Πιέζονται να είναι αυτάρκη, παραγωγικά και πειθαρχημένα.

Πιέζονται να μιλάνε χαμηλόφωνα, να μην σηκώνονται από το τραπέζι όταν βγαίνουμε έξω, να μην λένε τις ξεκαρδιστικές παιδικές ιστορίες τους.

Αυτή η «βιαστική παιδική ηλικία» δημιουργεί αδικαιολόγητο άγχος στα παιδιά, που πολλοί ψυχολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες.

Η «ενηλικιοποίηση»

Διάβασα κάπου τον όρο «adultify» (ενηλικιοποίηση), το να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά σαν να είναι ενήλικοι και να έχουμε από αυτά αντίστοιχες απαιτήσεις. Εκεί έγραφε, επίσης, ότι πολλά παιδιά υποφέρουν από προβλήματα υγείας που σχετίζονται με το άγχος, πολλά παιδιά έχουν μπλοκάρει τις μαθησιακές τους δεξιότητες λόγω της κακής μνήμης εξαιτίας αυτού του άγχους και του υπερβολικού φόβου της αποτυχίας.

Ο Δρ David Elkind, συγγραφέας του The Hurried Child, συμβουλεύει τους γονείς να αφήνουν τα παιδιά να γίνουν παιδιά. Η έρευνά του δείχνει ότι οι μαθητές είναι πιο πιθανό να έχουν επιτυχία στο σχολείο, εάν δεν βιάζονται να περάσουν την πρώιμη παιδική τους ηλικία από γονείς που υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους και τους εκθέτουν υπερβολικά σε ακαδημαϊκές πιέσεις.

«Τα παιδιά έχουν ένα βαρύ φορτίο να σηκώσουν όταν αισθάνονται ότι η απόδοσή τους συνδέεται με την αγάπη που λαμβάνουν και απογοητεύουν τους γονείς τους εάν δεν έχουν επιτυχία. Αυτά τα συναισθήματα μεταφέρονται ακόμη και στην ενήλικη ζωή τους.»

Τι μπορούμε να κάνουμε

Πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να «βγάλουμε τις παρωπίδες» και να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των μικρών παιδιών – μια αλλαγή στην οπτική μας που μπορεί να μας επιτρέψει να τα κατανοήσουμε καλύτερα και να καλλιεργήσουμε τις μοναδικές τους ικανότητες.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι το παιχνίδι, η ανεμελιά, ο χρόνος που «δεν έχουν τίποτα να κάνουν», είναι σημαντικό μέρος της παιδικής ηλικίας. Βοηθά τα παιδιά να διώχνουν το άγχος, να ενισχύουν τη δημιουργικότητά τους και να ζουν την εμπειρία της χαράς.

Οι ενήλικες δεν πρέπει να μετατρέπουμε το παιχνίδι σε δουλειά και δεν πρέπει να προσπαθούμε πάντα να διδάξουμε τα παιδιά κατά τη διάρκεια της περιόδου παιχνιδιού τους.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι αδύνατο να επιταχύνουμε τη συναισθηματική ωρίμανση στα παιδιά μας. Τα παιδιά μπορεί να συμπεριφέρονται ως μεγάλα, αλλά δεν αισθάνονται μεγάλα. Μπορεί να μιλούν «ενήλικα», ενώ τα συναισθήματά τους φωνάζουν «παιδί».

Σε τελική ανάλυση, η παιδική ηλικία είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής και θα πρέπει να τη σεβόμαστε και να την εκτιμούμε. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην παιδική τους ηλικία και δεν πρέπει να τα βιαστούμε να περάσουν από αυτό το στάδιο.

Είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι τα μικρά παιδιά δεν είναι απλώς μικροενήλικες και νομίζω ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί και γονείς θα συμφωνούσαν ότι ο αναπτυσσόμενος εγκέφαλός τους δεν είναι πραγματικά σχεδιασμένος για να ανταπεξέρχεται στα προγράμματα και τους ρυθμούς ενηλίκων.

Πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τον κόσμο από τη σκοπιά ενός παιδιού.

Να τους δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται να κάνουν τα βήματά τους, να μάθουν τον κόσμο αυτό με τους δικούς τους ρυθμούς.

Να μη βιαζόμαστε να μεγαλώσουν, να μη βιαζόμαστε να ανεξαρτητοποιηθούν.

Όποιος έχει δει το θαύμα στο πρόσωπο ενός παιδιού όταν βλέπει μια πεταλούδα να προσγειώνεται σε ένα λουλούδι, καταλαβαίνει ότι η μάθηση ξεπερνά πολύ τα όρια της τάξης, τα όρια της ενήλικης επεξήγησης, τα όρια του δικού μας τρόπου σκέψης.

Ως γονείς, προσπαθούμε πάντα να διδάξουμε καλά πράγματα στα παιδιά μας, αλλά αν είμαστε πρόθυμοι, μπορούμε να μάθουμε πολλά για τη ζωή απλώς με το να είμαστε παρόντες και να δίνουμε την προσοχή που χρειάζονται τα παιδιά μας.

Όσο μεγαλώνουμε, συλλέγουμε γνώσεις που εμπλουτίζουν τη ζωή μας, αλλά δεν χρειάζεται πραγματικά να «μεγαλώνουμε» για να την απολαύσουμε και να ζήσουμε.

#Family,#Parenting,#RunnerMom

Οταν το νεογεννητο εχει αδερφακια – Γιατι νιωθω οτι θα τα καταφερω

1 Σχόλιο

Διαφορετικό καλοκαίρι, αλλά πολύ όμορφο!

Ο νεογέννητος μικρός μας έφτασε τριών εβδομάδων και περνάμε το καλοκαίρι στο σπίτι, ήρεμα, κάνοντας ήδη τις πρώτες μας βόλτες με το καρότσι κλπ.

Λίγο challenging, που λέμε, η κατάσταση με τόσα παιδιά στο σπίτι, αλλά έχω στο νου μου από την πρώτη στιγμή δυο πράγματα: να διώξω τις προσδοκίες, τις ιδανικές συνθήκες που θα ήθελα ή που είχα φανταστεί και να μη δίνω σημασία σε όσα ακούω γύρω μου (και που στις προηγούμενες γέννες με «στοίχειωναν»).

Ευτυχώς έχω ομάδα υποστήριξης φοβερή και νιώθω πραγματικά ασφάλεια και την πολυτέλεια να πάρω το χρόνο μου, να έχω την ελευθερία να πάρω μια βαθιά ανάσα.

Ο άνθρωπός μου, αυτός ο άνθρωπος που με κάνει και νιώθω τόσο ξεχωριστή και μοναδική, έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα: από τα πρακτικά του σπιτιού, τα υπόλοιπα παιδιά βεβαίως βεβαίως, μέχρι την πλήρη ψυχολογική μου στήριξη! Τόσα σ’ αγαπώ και τόση επιβράβευση δεν είχα ακούσει σε όλη μου τη ζωή!!

Η αδερφή μου, παρόλο τρίτεκνη και με μωρό 5 μηνών, πανταχού παρούσα (και τα πάντα πληρούσα!!!), στήριγμα αξεπέραστο, έχει αναδειχθεί σε σούπερ ψυχαγωγία για τα παιδιά μου με μπάνια στη θάλασσα, πυτζάμα πάρτυ και ό, τι μπορείς να φανταστείς.

Κι ευτυχώς έχω κοντά τις φίλες μου, τις βιταμίνες μου, που είναι πάντα εκεί να μου δώσουν τα φώτα τους, να ακούσουν την γκρίνια μου και τις ανησυχίες μου, να μου προσφέρουν την αμέριστη συμπαράστασή τους όταν την έχω πραγματική ανάγκη. Έχω κοντά μου, βέβαια, και σε απόσταση αναπνοής, και τη μανούλα μου, πολυτέλεια και αυτή πολύ μεγάλη, αλλά και τα πεθερικά μου… Είμαι πολύ τυχερή, από αυτή την άποψη,το ξέρω.

Αλλά όταν γέννησα το Λεωνίδα, το τρίτο μου παιδί, δεν ζητούσα τη βοήθεια που χρειαζόμουν, αν και ήταν και τότε διαθέσιμη! Δεν τη ζητούσα γιατί ένιωθα ότι αφού ήταν επιλογή μου το τρίτο παιδί, έπρεπε να σηκώσω όλο το βάρος εγώ. Ενοχική εκ φύσεως…

Με έπιαναν και τα εγωιστικά μου, ότι εγώ ξέρω καλύτερα, ότι δεν έχουμε ίδιες απόψεις και συμπεριφορές πχ με τους παππούδες, ότι κανείς δεν θα προσέξει το μωρό μου -ή και τα άλλα μου παιδιά- όπως εγώ.

Οπότε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πριν αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε και να ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας!

Τι έχω πάντα στο μυαλό μου (ή αλλιώς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε)

1. Καταρχάς είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά σε σχέση με τον ερχομό του πρώτου μας παιδιού. Πρώτα-πρώτα θα είμαστε κι εμείς οι ίδιοι διαφορετικοί! Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να αναγνωρίσουμε αυτή τη διαφορά.

Θα είναι μια διαφορετική εμπειρία για μας. Δεν θα έχουμε αυτή την αίσθηση «Θεέ μου, δεν έχω ιδέα τι κάνω» που είχαμε την πρώτη φορά, αλλά τα χέρια μας θα είναι πιο γεμάτα, θα είμαστε απασχολημένοι φουλ τάιμ.

2. Όσο περισσότερα παιδιά έχουμε, φυσικά, τόσο πιο ουσιαστικός είναι ο προγραμματισμός και η προετοιμασία. Ο χρόνος είναι ένα πολύτιμο αγαθό που γίνεται πιο σπάνιο καθώς μεγαλώνει η οικογένειά μας.

Μπορεί να έχουμε πολλά μωρουδίστικα πράγματα από τα μεγαλύτερα παιδιά μας ή ίσως θα πρέπει να τα αγοράσουμε ξανά, όπως εμείς γιατί ήμασταν πολύ σίγουροι ότι δε θα κάνουμε τέταρτο παιδί!! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, είναι πολύ εύκολο να επαναπαυθούμε και να νιώθουμε σίγουροι ότι «το’χουμε» σε σχέση με το πρώτο μας μωρό που είχαμε 9 μήνες εγκυμοσύνης που μόνο με αυτό ασχολούμασταν!

Τώρα όμως είμαστε πιο απασχολημένοι, σωστά; Η προετοιμασία για μια νέα άφιξη όταν έχουμε τα «χέρια γεμάτα» με άλλα παιδιά φαίνεται λιγότερο προτεραιότητα. Ωστόσο, όσο απασχολημένοι κι αν είμαστε τώρα, πρόκειται να γίνουμε «πολύ πιο απασχολημένοι». Οπότε ας οργανωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο πριν τον τοκετό.

3. Το πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά μας και πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο τους αδερφάκι, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα χειριστούμε εμείς τη μετάβαση. Υπάρχουν πολλά απλά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να τα προετοιμάσουμε με βασικότερο να τους εξηγήσουμε τις αλλαγές που θα έρθουν, το πόσο φυσιολογικό και σύνηθες είναι, να τους συμπεριλάβουμε στην προετοιμασία και κυρίως να δείξουμε κατανόηση αν δεν υποδεχτούν το μωρό όπως θα περιμέναμε και να τους δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται.

4. Με περισσότερες απαιτήσεις από το χρόνο μας, είναι σημαντικό να «κάνουμε ένα διάλειμμα» (take a break κοινώς!).

Ίσως μας φαίνεται δύσκολο, αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να γίνουμε «Σούπερ Μαμά». Όπως έγραψα και παραπάνω, εάν υπάρχει τρόπος να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, ενώ έχουμε να ασχοληθούμε με ένα νεογέννητο ταυτόχρονα με τα παιδιά μας, εννοείται τον εκμεταλλευόμαστε. Αποδεχόμαστε κάθε βοήθεια που προσφέρεται (αν και ομολογουμένως, αυτό δεν είναι πάντα κάτι στο οποίο είμαστε καλές εμείς οι μαμάδες). Εάν κάποιος είναι πρόθυμος να μας φέρει φαγητό, να καθαρίσει το σπίτι μας ή να μαζέψει πράγματα για εμάς, απλά τον αφήνουμε. Τέλος συζήτησης.

Ζητάμε στήριξη από όπου μπορούμε, λοιπόν, επιστρατεύουμε τους δικούς μας ανθρώπους και δεν προσπαθούμε να φανούμε παντοδύναμοι και άτρωτοι!

Και ξέρω ότι το όλο θέμα «κοιμήσου όταν κοιμάται το μωρό» ακούγεται πολύ, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί όντως είναι σημαντικό. Προφανώς με ένα άλλο παιδί να φροντίζεις, ο γρήγορος υπνάκος με το νεογέννητο δεν θα είναι τόσο εύκολος όσο την πρώτη φορά. Αλλά όταν προκύπτει λίγος χρόνος, δεν καθόμαστε να κάνουμε δουλειές ή να χαζέψουμε στο Ίντερνετ! Κοιμόμαστε! Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν, οι ευκαιρίες για υπνάκο είναι τόσο λίγες, που πρέπει να αξιοποιηθούν αμέσως.

5. Όσο και να θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά μας με τα άλλα παιδιά μας, αυτό δε γίνεται!

Δε γίνεται να βάλουμε προτεραιότητα την καθιερωμένη ως τώρα ρουτίνα μας.

Ούτε να γεμίσουμε ενοχές που τα μεγάλα μας δεν κάνουν τις δραστηριότητες που κάνουν άλλες οικογένειες αυτή την περίοδο ή που δεν περνάμε μαζί το χρόνο που περνούσαμε. Το μωρό μας είναι η βασική μας προτεραιότητα αυτήν την περίοδο.

Μπορεί να δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε όλα τα παραπάνω, μπορεί τα άλλα παιδιά μας να μας κάνουν παράπονα κάποιες φορές. Ε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή!

Ας χαρούμε κάθε φάση των παιδιών μας, χωρίς να βιαζόμαστε να μεγαλώσουν και να «περάσουν στο επόμενο στάδιο». Στα δυο πρώτα μου παιδιά δεν κατάφερα να το κάνω, δυστυχώς, και το έχω μετανιώσει πολύ. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά!!

Η περίοδος αυτή δε θα ξανάρθει. Και θα μας λείψει μόλις περάσει. ❤️

#BetterLife

Πώς ξεκαθαρίζουμε με τη μέθοδο της Marie Kondo

3 Σχόλια

Και θα ξαναγράψω για το αγαπημένο μου θέμα: το ξεκαθάρισμα!!!

Όπως έχω γράψει πολλές φορές, γνώρισα τη Marie Kondo κατά την πρώτη καραντίνα, παρακολουθώντας τη σειρά στο Netflix «Tidying Up with Marie Kondo» και στη συνέχεια διαβάζοντας το βιβλίο της «Σπίτι σε τάξη, Ζωή σε τάξη» που κυκλοφορεί στα ελληνικά (Εκδ. Κλειδάριθμος). Από τότε έγινα φαν!

Κατά την πρώτη καραντίνα (Μάρτιος 2020) εφάρμοσα τη μέθοδο #Konmari, όπως αποκαλείται η μέθοδος που εφαρμόζει, στο σπίτι από άκρη σε άκρη και η αλλαγή ήταν παραπάνω από εμφανής.

Μπορεί ακόμα να παραπονιέμαι ότι το σπίτι μου θέλει ξεκαθάρισμα κλπ και ότι εύκολα μαζεύονται νέα πράγματα, αλλά αυτό που ευτυχώς έχει διατηρηθεί είναι δυο βασικές αρχές:

– Κάθε πράγμα πρέπει να έχει τη θέση του. (Και φυσικά, όταν το χρησιμοποιώ το επιστρέφω στη θέση του!)

– Δεν αγοράζω τίποτα που δεν είμαι σίγουρη ότι θα χρειαστώ και ότι ξέρω πού θα αποθηκευτεί!! (Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει για όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’αυτό!)

Η Marie Kondo είναι «γκουρού τακτοποίησης» (tidying-up guru). «Στόχος της είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν τη χαρά, την πληρότητα, την ευγνωμοσύνη και, φυσικά, την τακτοποίηση με την πρωτότυπη μέθοδό της.»

Το πρωτότυπο της μεθόδου της είναι το ότι το ξεκαθάρισμα γίνεται ανά κατηγορίες και όχι ανά δωμάτιο ή ανά συρτάρι κλπ. Έτσι, καταφέρνουμε να έχουμε συγκεντρωμένα όλα τα ομοειδή αντικείμενα σε ένα σημείο, κάτι που μας βοηθά και στο να τα ξεκαθαρίσουμε και στο να ξέρουμε τι ακριβώς έχουμε και στο να τα βρίσκουμε πιο εύκολα όταν τα ψάχνουμε.

Η Marie έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο του περιοδικού Time! 

Η διαδικασία αυτή για μένα δούλεψε πραγματικά. Θα την παρουσιάσω για να δεις πώς μπορεί να λειτουργήσει και για σένα.

Η μέθοδος KonMari

Όπως έγραψα και παραπάνω, η μέθοδος #KonMari ενθαρρύνει την τακτοποίηση ανά κατηγορία – όχι κατά τοποθεσία – ξεκινώντας με τα ρούχα, και στη συνέχεια προχωρώντας σε βιβλία, χαρτιά, κομόνο (διάφορα είδη) και, τέλος, συναισθηματικά αντικείμενα. Η σειρά των αντικειμένων δεν είναι τυχαία. Ξεκινώντας από τα ρούχα και αλλάζοντας μία μία κατηγορία εξοικειωνόμαστε με τη μέθοδο και όταν φτάνουμε σε δύσκολες κατηγορίες όπως είναι τα συναισθηματικά αντικείμενα, πραγματικά κάνουμε καλή δουλειά!

Κρατάμε μόνο εκείνα τα πράγματα που μιλάνε στην καρδιά μας, τα αντικείμενα που «spark joy«, διώχνουμε δηλαδή τα αντικείμενα που δεν προκαλούν πια χαρά. Τα ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφεραν και τα διώχνουμε. ΠΡΟΣΟΧΗ: Το να γεμίσουμε κούτες και να τις φορτώσουμε σε αποθήκες και πατρικά, δημιουργώντας πρόβλημα σε άλλα σπίτια, δεν είναι λύση!

Οι κανόνες της τακτοποίησης

Υπάρχουν έξι βασικοί κανόνες για την τακτοποίηση που πρέπει να ακολουθούνται με τη σειρά.

1. Δεσμευόμαστε για την τακτοποίηση.

Αυτό μπορεί να φαίνεται απλό… γιατί είναι.  Βάζουμε την ενέργειά μας και το μυαλό μας σε αυτό. Κι ας κάνουμε έστω και λίγο κάθε μέρα. Βήμα βήμα!

2. Ας φανταστούμε τον ιδανικό τρόπο ζωής για μας.

Να γράψουμε πώς θελουμε να είναι η ζωή μας, πώς τη φανταζόμαστε, πώς θέλουμε να ζούμε. Να αφιερώσουμε χρόνο για να συγκεντρώσουμε τις σκέψεις μας σε ό,τι έχει μεγαλύτερη σημασία.

3. Πρώτα ολοκληρώνουμε το ξεκαθάρισμα και μετά την οργάνωση.

Πρώτα να ξεφορτωθούμε τα παλιά πράγματα, αυτά που δε μας δίνουν χαρά και «πιάνουν» τον πολύτιμο χώρο μας και μετά να περάσουμε στα πράγματα που αγαπάμε.

4. Τακτοποιούμε ανά κατηγορία, όχι ανά τοποθεσία.

Βάζουμε σε τάξη τα πράγματα ανά κατηγορία. Όπως φαίνεται και στο αναλυτικό αρχείο παρακάτω, οι κατηγορίες είναι: ρούχα, βιβλία, χαρτιά, κομόνο (διάφορα είδη) και συναισθηματικά αντικείμενα.

5. Ακολουθούμε τη σωστή σειρά.

Δεν παρεκκλίνουμε από την προτεινόμενη σειρά. Ίσως μπούμε στον πειρασμό να προχωρήσουμε σε άλλες κατηγορίες παρακάτω. Όχι! Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να τελειώσουμε μια προς μια.

6. Να ρωτάμε τον εαυτό μας αν μας προκαλεί χαρά.

Αφού αφαιρεθούν όλα τα περιττά πράγματα, ας πάρουμε στα χέρια μας τα απαραίτητα και να αναρωτηθούμε: «Αυτό προκαλεί χαρά;» («Does it spark joy?»)

Οι πέντε κατηγορίες αντικειμένων

Ρούχα: Τα ρούχα είναι το πρώτο βήμα για να ξεκινήσουμε, όταν τακτοποιούμε το σπίτι μας. Τα πολλά ρούχα είναι μεγάλο πρόβλημα για κάποιους ανθρώπους. Κρατάμε πράγματα που μας αρέσουν και υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι θα τα φορέσουμε κάποια στιγμή, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουμε. Υπάρχουν τόσα πολλά ρούχα που μπορούμε να φορέσουμε σε ένα χρόνο και οτιδήποτε δεν φοράμε τελικά καταλαμβάνει το χώρο μας.

Η Kondo προτείνει να χρησιμοποιήσετε τις ακόλουθες υποκατηγορίες εμφάνισης για να σας βοηθήσουν με τον οργανισμό σας:

 Tops (μπλούζες κλπ)

 Κάτω (παντελόνια, φούστες κλπ)

 Ρούχα που πρέπει να κρεμαστούν

 Κάλτσες/καλσόν

 Εσώρουχα

 Τσάντες

 Αξεσουάρ

Ρούχα ειδικών περιστάσεων (π.χ. μαγιό, στολές)

Παπούτσια

Τα ρούχα μας μπορεί να βρίσκονται σε πολλές τοποθεσίες γύρω από το σπίτι σας, οπότε η συγκέντρωση ΟΛΩΝ σε ένα σημείο θα μας βοηθήσει να τα ξεκαθαρίσουμε. 

Ξεκινάμε με ρούχα εκτός εποχής, ώστε να είμαστε πιο αντικειμενικοί επειδή δεν τα φοράμε αυτήν τη στιγμή.  

Η Marie Kondo έχει μια ειδική μέθοδο που τα διπλώνει, ώστε όταν τα αποθηκεύει να μεγιστοποιείται ο χώρος στην ντουλάπα και στα συρτάρια μας, αλλά αν θέλουμε να κρεμάσουμε οτιδήποτε, θα πρέπει να τα οργανώσουμε ανάλογα με το μήκος και το χρώμα. Μια άλλη πρόταση από τη Marie Kondo είναι να αποθηκεύσουμε όλα τα ρούχα μας μαζί, αντί να βάζουμε αλλού τα ρούχα εκτός εποχής και να ανεβάζουμε-κατεβάζουμε από πατάρι κάθε φορά. Αν κάνουμε όντως καλό ξεκαθάρισμα, λογικά θα χωρέσουν.

Βιβλία: Τα βιβλία είναι κι άλλο αντικείμενο που γενικά συσσωρεύουμε τακτικά. Μπορεί να αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από ένα βιβλίο, ακόμα κι αν δε μας άρεσε ή αν νιώθουμε ότι δε θα το διαβάσουμε ποτέ. Μερικοί άνθρωποι έχουν τεράστιες στοίβες βιβλίων που μπορεί να μην καταφέρουν ποτέ να διαβάσουν.

Εάν η συλλογή βιβλίων μας φαίνεται να αυξάνεται συνεχώς, είναι καιρός να ακολουθήσουμε μια πιο αυστηρή προσέγγιση σε αυτά που κρατάμε.

Τα βιβλία μπορούν να χωρίζονται σε:

Γενικά βιβλία που διαβάζουμε για ευχαρίστηση

Πρακτικά βιβλία όπως βιβλία μαγειρικής

Βιβλία «διακοσμητικά» όπως τόμοι ιστορικοί, ταξιδιωτικοί, με φωτογραφίες κλπ.

Περιοδικά

Όταν οργανώνουμε τα βιβλία μας, δε χρειάζεται να αρχίσουμε να τα διαβάζουμε. Αντίθετα, ας αναρωτηθούμε αν το καθένα «προκαλεί χαρά». Να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, σχετικά με το αν θα διαβάσουμε ποτέ ένα αδιάβαστο βιβλίο που το έχουμε ήδη πχ εδώ και πέντε χρόνια!

Χαρτιά: Παρόλο που όλα γίνονται ψηφιακά πλέον, μπορεί ακόμα να καταλήξουμε με πολλή χαρτούρα. Από περιοδικά και εφημερίδες μέχρι λογαριασμούς και αποδείξεις, τα χαρτιά μπορούν να καταλήξουν σε όλο το σπίτι. Η Marie Kondo δεν είναι μεγάλη φαν του χαρτιού και θα προτιμούσε να τα ξεφορτωθούμε όλα. Πρέπει, όμως, πρώτα να τα οργανώσουμε και να αποφασίσουμε τι μένει και πού πάει.

Μπορούμε να ταξινομήσουμε τα χαρτιά σε:

Χαρτιά/έγγραφα προς διεκπεραίωση – λογαριασμοί που πρέπει να πληρώσουμε, επιστολές για να απαντήσουμε, περιοδικά που δεν έχουμε διαβάσει ακόμα.

Έγγραφα που πρέπει να κρατήσουμε για περιορισμένο χρονικό διάστημα – για παράδειγμα αποδείξεις, έγγραφα που χρησιμοποιούμε για μελέτη.

Έγγραφα που πρέπει να κρατήσουμε για αόριστο χρονικό διάστημα – μπορεί να περιλαμβάνουν ασφαλιστήρια συμβόλαια ή άλλα σημαντικά έγγραφα, ιατρικά αρχεία κλπ.

Η Marie προτείνει να διατηρήσουμε αυτήν την τελευταία κατηγορία (τα απαραίτητα έγγραφα δηλαδή) σε έναν φάκελο. 

Ωστόσο, αν θέλουμε να τα οργανώσουμε λίγο παραπάνω. Τα σημαντικά χαρτιά συνήθως τα χρειαζόμαστε άμεσα και δε θέλουμε να χάνουμε το χρόνο μας, ξεφυλλίζοντας πολλά πολλά για να βρούμε αυτό που θέλουμε. 

Αν έχουμε πολλά έγγραφα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα για να τα κρατήσουμε πιο οργανωμένα, πχ τραπεζικά, ιατρικά, ασφάλειες κλπ.

Komono (διάφορα): Η κατηγορία Διάφορα αντικείμενα ή «komono» (η ιαπωνική λέξη για αξεσουάρ ή μικροαντικείμενα) περιλαμβάνει οτιδήποτε δεν ταιριάζει στις άλλες τέσσερις κατηγορίες.

Μπορεί να είναι μια σειρά πραγμάτων, από ηλεκτρικά είδη μέχρι προμήθειες κουζίνας. Στο πρώτο της βιβλίο, The Life-changing Magic of Tidying Up, η Kondo συνιστά να τα παίρνουμε με την ακόλουθη σειρά:

CD, DVD

Προϊόντα περιποίησης δέρματος

Μακιγιάζ

Αξεσουάρ

Κοσμήματα

Ηλεκτρικά είδη

Οικιακός εξοπλισμός

Οικιακά είδη

Είδη κουζίνας/προμήθειες τροφίμων

Άλλα (π.χ. ανταλλακτικά)

* Θα μπορούσαμε, επίσης, να προσθέσουμε μια άλλη κατηγορία εάν έχουμε ένα συγκεκριμένο χόμπι για το οποίο διαθέτουμε αρκετά πράγματα.

Αναμνηστικά: Η τελευταία κατηγορία περιλαμβάνει οτιδήποτε έχει συναισθηματική αξία για εμάς, συμπεριλαμβανομένων αναμνηστικών και σουβενίρ. Ωστόσο, ενώ όλα αυτά τα αντικείμενα μπορεί να φαίνονται σημαντικά, η Marie Kondo θεωρεί ότι οι αναμνήσεις μας είναι πιο σημαντικές από τα φυσικά αντικείμενα που έχουμε. That makes sense!

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα ξεφορτωθούμε όλα. Επιμένοντας στη φιλοσοφία #KonMari, θα πρέπει να κρατάμε στα χέρια μας κάθε αντικείμενο και να αποφασίζουμε αν μας κάνει χαρούμενους.

Κατέβασε εδώ το δωρεάν εκτυπώσιμο.

marie-kondo-declutter-list-by-runnermomgr-1Λήψη

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η οργάνωση των υπαρχόντων μας είναι μια ατομική διαδικασία. Αν και θα μας βοηθήσει να ακολουθήσουμε τις προτάσεις της Marie Kondo και να χρησιμοποιήσουμε τις κατηγορίες της, εναπόκειται σε εμάς να αποφασίσουμε τι είναι σημαντικό και τι όχι.

Στην αρχή, μπορεί να δυσκολευτούμε να αποφασίσουμε σχετικά με το τι να κρατήσουμε και τι να απομακρύνουμε από το σπίτι μας, αλλά καθώς προχωρά η διαδικασία, θα γίνεται ευκολότερη.  

Οι κατηγορίες έχουν σχεδιαστεί για να μας βοηθήσουν να δούμε τον όγκο των πραγμάτων μας, να καταλήξουμε τελικά τι θα κρατήσουμε και μετά να βάλουμε τα πράγματά μας σε τάξη και να επιλέξουμε τη θέση τους και τον τρόπο αποθήκευσής τους. Κι έτσι θα γίνει η ζωή μας πιο απλή και πιο εύκολη!

Καλή επιτυχία!!!

#BetterLife

Ξεκαθάρισμα … ξανά (+ εκτυπώσιμα)

1 Σχόλιο

Έχω μπει σε διαδικασία ξεκαθαρίσματος πολλές φορές, το έχω ξαναπεί. Όχι γιατί δεν τα έκανα καλά τις προηγούμενες φορές, αλλά γιατί δυσκολεύομαι σε μεγάλο βαθμό να συντηρήσω όλα όσα πέτυχα! (Γράφω κι ένα άρθρο για την απλοποίηση σε σπίτι με πολυμελή οικογένεια, ελπίζω να καταφέρω να το ανεβάσω σχετικά άμεσα).

Αυτή, λοιπόν, την περίοδο, έχω να συγκεντρώσω (…πάλι!) όλα όσα δε χρησιμοποιούμε -ενόψει και του ερχομού του νέου μας μωρού σε λιγότερο από ένα μήνα- κι έχει μαζευτεί ένας σωρός από αντικείμενα για δωρεά ή πέταμα. Το σπίτι είναι γεμάτο με αντικείμενα που έχουν γίνει τόσο ενοχλητικά που ετοιμάζομαι να ξεφορτωθώ ακόμα και όσα χρειαζόμαστε!

Τον τελευταίο χρόνο, που έχει αρχίσει και Λεωνίδας, ο μικρότερος γιος μου, να θέλει το χώρο του και τα πράγματά του με το δικό του «μοναδικό» τρόπο, το σπίτι μου στέλνει συνεχώς «μηνύματα» να λάβω μέτρα. Κι εγώ μαζεύω, μαζεύω και τακτοποιώ κι όλο αμάζευτο είναι!

Αλλά το σπίτι συνεχίζει να στέλνει τα δικά του «μικρά σήματα»!

Το συρτάρι με τις πιτζάμες μου ξεχειλίζει. Το ίδιο και οι ντουλάπες με μπουφάν και κρεμασμένα ρούχα.

Η ντουλάπα της κόρης μου έτοιμη να ανακατευτεί ανά πάσα στιγμή.

Τα παιχνίδια μοιάζουν να έχουν βολευτεί στο πάτωμα, αφού πόσα να στριμώξεις στις ντουλάπες;!

Το γραφείο των παιδιών γεμάτο με εργασίες σχολικές, χειροτεχνίες, εκτυπώσεις, βιβλία και σημειωματάρια που ακόμα …ψάχνουν τη θέση τους! Και τα ράφια από πάνω γεμάτα με τα βιβλία και κάποια πράγματα που τα παιδιά επέμεναν να διακοσμήσουν σε κοινή θέα!

Πήραμε και νέα μπουρνούζια για τα παιδιά, οπότε πλέον ξεχειλίζουν και οι πετσέτες, θέλουμε να πάρουμε νέα σεντόνια γιατί πήραμε μεγαλύτερο κρεβάτι (οπότε θα πρέπει να βρουν χώρο να αποθηκεύονται κι αυτά!), πήραμε και βιβλία δραστηριοτήτων και λογοτεχνικά, οπότε γέμισαν και οι βιβλιοθήκες, κάναμε χώρο στις ντουλάπες για ένα παιδί επιπλέον, οπότε τα υπόλοιπα πράγματα στριμώχτηκαν, το ένα παιδικό υπνοδωμάτιο από δυο άτομα θα πρέπει να προσαρμοστεί να φιλοξενήσει τρία κ.ο.κ.

Μικροπράγματα θα μου πείτε. Μπορεί. Η αλήθεια το σπίτι είναι καθαρό και φαίνεται περιποιημένο, αλλά σίγουρα έπρεπε να επέμβω!

Αυτό είναι το θέμα με το decluttering, το ξεκαθάρισμα. Ποτέ δεν τελειώνει πραγματικά.

Μπορεί πραγματικά να το κάνουμε με την ησυχία μας, όμως, πρέπει να είμαστε «άγρυπνοι φρουροί»! Όταν έρχονται νέα πράγματα στο σπίτι (κάτι που γίνεται συνεχώς!), πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή, να έχουμε στο νου μας ότι όπως έρχονται νέα αντικείμενα, πρέπει και να φεύγουν κάποια από τα υπάρχοντα! Ή να σταματήσουν να έρχονται νέα! Μέση λύση δεν υπάρχει. Ο έξτρα αποθηκευτικός χώρος και τα επιπλέον ντουλάπια και παρα-ντουλάπια είναι ένας φαύλος κύκλος που μας κάνει απλά να αλλάζουμε θέση τα άπειρα πράγματά μας και τελικά να μην ξέρουμε πού έχουμε τι! Όταν έρχεται ένα νέο παιχνίδι, ας αναζητήσουμε αυτά που έχουν ξεπεράσει. Όταν αγοράζουμε ένα νέο βιβλίο, ας προσπαθήσουμε να δωρίσουμε ένα που έχουμε ήδη διαβάσει.

Αυτές οι μικρές, συνεχείς ενέργειες θα κρατήσουν μακριά την ακαταστασία στο σπίτι μας. Είναι σαν μαγικά! Εμφάνιση-εξαφάνιση!

Όταν το σπίτι μας μάς στέλνει αυτά τα σήματα, λοιπόν, ας μη το σκεφτόμαστε και πολύ. Παίρνουμε ένα κουτί και βάζουμε όσα δε χρειάζεται να είναι πλέον στο σπίτι μας! Δε χρειάζεται να αφιερώσουμε πολύ χρόνο σε αυτό. 15 λεπτά αρκούν, αν δεν αφήνουμε να περάσει πολύς καιρός και αν δεν έχουμε ασχοληθεί καθόλου.

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να κάνω ένα τύπου bazaar έξω από το σπίτι μου με όσα πράγματα δεν χρειαζόμαστε πλέον, αλλά δεν είναι τόσο διαδεδομένο και δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο. Θα το ψάξω κάποια στιγμή περισσότερο.

Χρειάζεσαι βοήθεια; Κάτι να σε ξεσηκώσει;

Μπορείς να δεις τα άρθρα που είχα ανεβάσει για την απλότητα στη ζωή μας:

Πώς να κάνουμε τη ζωή μας πιο απλή

Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα

Απλότητα: Πώς να τακτοποιήσουμε την ψηφιακή ζωή μας

Αν χρειάζεσαι κι άλλη βοήθεια, κατέβασε εδώ το αρχείο που χρησιμοποιώ εγώ (και έφτιαξα λίγο πρόχειρα) με τα 100 πράγματα που μπορείς να ξεφορτωθείς σήμερα κιόλας!

100-things-to-declutter-by-runner-mom-1Λήψη

Επίσης, μπορείς να κατεβάσεις ένα αρχείο με το τι να ξεκαθαρίζεις και πότε και πώς να συντηρείς την κατάσταση!

printable-checklist-ce9ece95ce9ace91ce98ce91cea1ce99cea3ce9cce91-runnermomgrΛήψη


Τα φιλιά μου και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Γεια σας!! Είμαι η Βάσω, η runnermom, μαμά τεσσάρων παιδιών και blogger. Τρέχω και δε φτάνω, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Είμαι εδώ για να μιλήσουμε για τα παιδιά μας, για μας τους γονείς, για τρέξιμο, άσκηση, οργάνωση, την ψυχική μας ηρεμία. Για να βρούμε το γέλιο μας, τη χαρά μας, την ισορροπία μας! 🤗