Αρχείο ετικέτας #SocialMedia

#Family,#Parenting

Πώς επηρεάζουν τα social media την οικογενειακή ζωή (3 + 1 tips για καλύτερη διαχείριση)

Σχολιάστε

Έχω ξαναγράψει για τη χρήση των social media και γενικά είναι ένα θέμα που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Μπορείς να το δεις από πολλές οπτικές και η χρήση τους διαφέρει ανάλογα την ηλικία, τη μόρφωση και γενικά τη φάση στην οποία βρισκόμαστε.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν φέρει επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επικοινωνούν και συνδέονται μεταξύ τους. Διευκόλυναν πολύ στη διατήρηση επαφής με φίλους και μέλη της οικογένειας που ζουν μακριά, ειδικά την περίοδο της καραντίνας. Όμως, η συνεχής τους χρήση μπορεί να προκαλέσει συγκρούσεις και να επηρεάσει την ποιότητα του οικογενειακού χρόνου.

Σε αυτό το άρθρο, γράφω για τον αντίκτυπο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην οικογενειακή ζωή και πώς να τον διαχειριστούμε.

Σε τι μας επηρεάζουν σαν οικογένεια

1. Λιγότερος χρόνος για την οικογένεια

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή μας. Ο χρόνος που περνάμε στο scrolling στις αναρτήσεις των άλλων είναι απίστευτα πολύς. Αυτόματα αυτό σημαίνει λιγότερος πολύτιμος ποιοτικός χρόνος με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Πρόσωπα που θα νιώσουν απομόνωση και αποσύνδεση μέσα στην οικογένεια.

2. Περισσότερες συγκρούσεις

Γονείς που ανησυχούν για τη διαδικτυακή συμπεριφορά των παιδιών τους, παιδιά που αισθάνονται ότι οι γονείς τους δεν σέβονται το απόρρητό τους. Τα μέλη της οικογένειας σίγουρα θα έχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το τι είναι κατάλληλο να μοιραστούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε διαφωνίες και τσακωμούς.

3. Αρνητική επίδραση στην ψυχική υγεία

Ειδικά για τα παιδιά και τους εφήβους, μελέτες έχουν δείξει ότι η υπερβολική χρήση των social media μπορεί να οδηγήσει σε άγχος, κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτό σίγουρα μπορεί να επηρεάσει τις οικογενειακές σχέσεις και να οδηγήσει σε περαιτέρω συγκρούσεις.

Τι μπορώ να κάνω

1. Θέτω όρια

Είναι σημαντικό να τεθούν όρια γύρω από τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μέσα στην οικογένεια: συγκεκριμένες ώρες της μέρας που θα τα χρησιμοποιούμε, περιορισμός του χρόνου που αφιερώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κανόνες σχετικά με το τι μπορεί να αναρτηθεί και να κοινοποιηθεί στο διαδίκτυο.

2. Ενθαρρύνω την επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο

Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τακτικά οικογενειακά δείπνα, βραδιές παιχνιδιών ή άλλες δραστηριότητες που ενθαρρύνουν τη συζήτηση και τον ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας.

3. Παρακολουθώ τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από τα παιδιά

Οι γονείς θα πρέπει να παρακολουθούμε τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης των παιδιών μας για να είμαστε σίγουροι ότι είναι ασφαλή και υπεύθυνα στο διαδίκτυο. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ρύθμιση γονικού ελέγχου στη συσκευή (βλ. Family link app), αλλά  και ανοιχτές συζητήσεις σχετικά με την κατάλληλη συμπεριφορά στο διαδίκτυο.

4. Καθοδήγηση – Σωστό παράδειγμα

Οι γονείς πρέπει να δίνουν το παράδειγμα όταν πρόκειται για τη χρήση των social media. Αν είμαι συνεχώς στο τηλέφωνο ή τον υπολογιστή, τα παιδιά είναι πιο πιθανό να ακολουθήσουν το παράδειγμά μου. Το παράδειγμα υγιούς συμπεριφοράς από τους γονείς μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία μιας θετικής και υγιούς οικογενειακής δυναμικής.

Τα social media, ενώ παρέχουν αρκετά οφέλη, όπως τη δυνατότητα επικοινωνίας σε απόσταση και την επιτάχυνση της ανταλλαγής πληροφοριών, κρύβουν ένα κίνδυνο απομόνωσης, υπερβολικής χρήσης και απώλειας της αληθινής επαφής.

Είναι σημαντικό να λαμβάνουμε μέτρα για να διατηρήσουμε μια ισορροπημένη σχέση με τα social media και να βεβαιωθούμε ότι δεν επηρεάζει αρνητικά τις σχέσεις μας με τα μέλη της οικογένειάς μας.

Να αναπτύξουμε καλές συνήθειες. Να αξιοποιήσουμε τα social media για να βελτιώσουμε τις οικογενειακές μας σχέσεις. Είναι σημαντικό να κρατάμε την ισορροπία και να διαμορφώνουμε μια υγιή σχέση με την τεχνολογία που περιβάλλει τη ζωή μας.


(Το άρθρο ειναι το 17ο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής». Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

____________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#BetterLife

Γιατί έχω λογαριασμό στα social media

1 Σχόλιο

Δύσκολος καιρός για online μαμάδες… Αν σου πω ότι πρόσφατα σκέφτηκα να σταματήσω να μπαίνω στο instagram; Εντάξει για λίγο μόνο!

Μετά άλλαξα γνώμη! Αλλά πραγματικά υπάρχουν στιγμές που απογοητεύομαι με όσα γράφονται. 

Και σίγουρα πολλοί έχετε σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Κάποιοι, μάλιστα, το έχετε κάνει ήδη, ενώ άλλοι κάνετε μια παύση για μικρά ή μεγάλα διαστήματα.

Θα συμφωνήσετε, επίσης, ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαθέτουν μια αρνητική χροιά, ενώ κάποιοι το βρίσκουν μέχρι και ανατριχιαστικό το να είσαι συνεχώς συνδεδεμένος με τόσα άτομα από όλο τον κόσμο που μπορεί να μην έχεις συναντήσει ποτέ από κοντά και τα οποία γνωρίζουν τόσες λεπτομέρειες για τη ζωή σου!

Εγώ ανήκω στην κατηγορία που δεν το βρίσκω ούτε ανατριχιαστικό ούτε περίεργο… αλλιώς δε θα είχα την παρουσία που έχω. Βέβαια, έχω περάσει από αρκετά σκαμπανεβάσματα, αναρωτώμενη «Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια; Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η ασχολία; Μήπως εδώ το παράκανα;»

Όπως έχω ξαναγράψει, για μένα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν μια «σανίδα σωτηρίας» σε μια περίοδο που η ζωή μου είχε τόσο πολλές αλλαγές που δεν ήξερα καν αν κάνω πραγματικά αυτό που θέλω, αν κάνω αυτό που αγαπώ, αν μόνη μου, τελικά, έχω επιλέξει όσα έχω επιλέξει στη ζωή μου.

Η επιστροφή στον τόπο καταγωγής, η εργασία, η νέα οικογένεια, η μητρότητα, όλα όσα συνθέτουν το παζλ της καθημερινότητάς μου, χωρίς να είμαι, όμως, εγώ αυτή που θέλω να είμαι. Στην ουσία, δεν πιστεύω ότι ήξερα ποια είμαι, τι μου αρέσει να κάνω. 

Τώρα θα μου πείτε, τα social media σού τα έδειξαν όλα αυτά; Όχι, αλλά όσοι γνώρισα στα social media, η κοινότητα που δημιουργήθηκε, η έμπνευση που πήρα, μού έδωσαν αυτό το «σπρώξιμο» να ψάξω μέσα μου, να προσπαθήσω να με μάθω καλύτερα.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχα τη δυνατότητα να συζητήσω με άτομα με τα οποία είχα πολλά κοινά, άτομα που δε θα τα έβρισκα «συγκεντρωμένα» στην καθημερινότητά μου. Μπορούσα να πιάσω κουβέντα, να μάθω νέα πράγματα που δεν γνώριζα. 

Δεν είναι απαραίτητο να έχω με τους φίλους μου  τα ίδια ενδιαφέροντα. Και ο κύκλος μου, ειδικά για μένα -που δεν ανοίγομαι εύκολα σε νέες δραστηριότητες και παρέες- είναι αρκετά συγκεκριμένος. Η διαδικτυακή κοινότητα μπορεί πραγματικά να μου διασφαλίσει ότι θα κάνω συζητήσεις που απολαμβάνω, συζητήσεις που πιθανώς μου έλειπαν. 

Ειδικά για τους γονείς με μικρά παιδιά, τα social media μάς προσφέρουν την «κοινωνικοποίηση» που λείπει όταν είμαστε κλεισμένοι μέσα με τα παιδιά. Όταν γέννησα το τρίτο μου παιδί, κατά τους μεταμεσονύχτιους μαραθώνιους θηλασμούς είχα «παρέα» άλλες μαμάδες που ξενυχτούσαν κι αυτές και πραγματικά με βοήθησαν πάρα πολύ ψυχολογικά. Και, όπως και να το κάνουμε, τα θετικά σχόλια μού έδιναν αυτό το «αυτοκόλλητο» ότι είμαι «καλή μαμά», ότι κάτι κάνω κι εγώ καλά, αλλά και υποστήριξη σε δύσκολες ψυχολογικά περιόδους.

Μέσα από τα social media άρχισα να μοιράζομαι και όσα έχω διαβάσει, όσα μου έκαναν εντύπωση και όσα δεν γνώριζα πριν, αλλά και να μάθω νέα πράγματα, τα οποία είναι και επικαιροποιημένα λόγω αυτής της μοναδικής αμεσότητας. Προφανώς και δεν πρέπει να πιστεύουμε όλα όσα διαβάζουμε online, ωστόσο μας δίνεται η δυνατότητα να ψάξουμε όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα ώστε να επιβεβαιώσουμε. Μια ανταλλαγή γνώσεων σε παγκόσμια κλίμακα, που μας δίνει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε στα θέματα που μας ενδιαφέρουν πραγματικά.

Κι όσο μεγαλώνουμε και αλλάζουν οι καθημερινότητές μας, ακόμα και οι ζωές μας, το instagram, το facebook μας «φέρνουν κοντά», μας κρατάνε σε επαφή με αγαπημένους μας ανθρώπους παρά τη φυσική απόσταση. Έχω βρει φίλους από το σχολείο που ζουν σε άλλες περιοχές ή και χώρες, συμφοιτητές μου που δεν ήμασταν τόσο κολλητοί ώστε να έχουμε ανταλλάξει τηλέφωνα, μακρινά ξαδέρφια μου, που πιθανώς και να μη γνώριζα καν την ύπαρξή τους. Κι ακόμα κι αν δεν είναι εύκολο να μιλάω μαζί τους πολύ συχνά, ανταλλάζουμε κάποιο σχόλιο, μια καλημέρα, μεγαλώνουμε χωρίς να είμαστε ξένοι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Αυτή η διατήρηση των σχέσεων. Έχουν προκύψει σχέσεις ακόμα και με ανθρώπους που ζούμε μαζί στον ίδιο μικρό τόπο, αλλά δεν ξέραμε ποτέ ότι έχουμε κοινά, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ.

Δεν είναι όλα ή άσπρα ή μαύρα. 

Σίγουρα υπάρχουν αρνητικές πτυχές σε όλες τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ξέρω ότι είναι στο χέρι μου να εμμείνω σε όσα μου προσφέρουν μεγαλύτερη αξία και εμπλουτίζουν τη ζωή μου αντί να την εξαντλούν.

Εγώ αποφασίζω πώς χρησιμοποιώ τα μέσα. Εγώ έχω την ευθύνη, είναι οι δικές μου επιλογές αυτές που θα με συντροφεύουν όσο μεγαλώνω.

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#Parenting

Αν δεν υπήρχαν τα social media, τι γονείς θα ήμασταν

1 Σχόλιο

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση του αγαπημένου @schoolmarius στο instagram σχετικά με την έκθεση των παιδιών μας στο διαδίκτυο και το δικαίωμα των παιδιών να μη θέλουν η ζωή τους να εκτίθεται χωρίς τη συγκατάθεσή τους, χωρίς να το έχουν επιλέξει τα ίδια, γράφω σήμερα.

Σαν μαμά που έχει επιλέξει να «εκτίθεται» τόσο η ίδια όσο και οικογενειακές στιγμές, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών της, έχω γράψει και παλιότερα για ποιο λόγο έχω κάνει αυτή την επιλογή και γιατί, παρόλο που έχω ενημερωθεί και συνεχίζω να ενημερώνομαι για τους κινδύνους στο διαδίκτυο, συνεχίζω να το κάνω.

Δε συμφωνώ με αυτό που γράφουν οι συνήθεις «επικριτές» ότι όλοι οι γονείς ανεβάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους για να ικανοποιήσουν κάποια ανάγκη τους ή τη ματαιοδοξία τους ή ότι «πουλάνε» τα παιδιά τους περιμένοντας περισσότερα likes. Ό, τι και να ανεβάσει κάποιος, με αυτό το σκεπτικό, μπορεί να θεωρηθεί από κάποιον άλλον ματαιοδοξία ή ανούσιο ή χωρίς στόχο κλπ κλπ. Κι ούτε σημαίνει πως όποιος έχει λογαριασμούς στα social media είναι χαζός, αμόρφωτος ή ανενημέρωτος.

Ούτε φυσικά θεωρώ, όμως, ότι όλοι οι γονείς είναι ενημερωμένοι για τους κινδύνους του αχανούς Ίντερνετ και για το πού μπορούν να «ταξιδέψουν» οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε.

Αυτό, ωστόσο, που θα ήθελα να μοιραστώ σήμερα είναι κάποιοι προβληματισμοί μου για το πόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε και μοιραζόμαστε τη ζωή μας με άλλους.

Σε αυτόν το νέο κόσμο, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς δίνουν τη δική μας «γωνίτσα» να μοιραζόμαστε, έχει επηρεαστεί η ίδια η ανατροφή των παιδιών μας.

Έχουμε σκεφτεί πόσο πολύ άλλαξαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Ή τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να γίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια θετική εμπειρία για εμάς και την οικογένειά μας;

Κάνουμε «παύση» στις στιγμές

«Ο γιος μου έπεσε με το ποδήλατο!», «Η κόρη μου έφαγε πρώτη φορά λαχανικά!»

Τα social media έχουν δημιουργήσει μια παύση στον εγκέφαλό μας. Σε εκείνες τις στιγμές που σαν γονείς γιορτάζαμε με την κόρη μας ή τρέχαμε για να σώσουμε το γιο μας, πολλοί από εμάς κάνουμε μια παύση για να αποφασίσουμε αν αυτή είναι μια στιγμή που αξίζει να «ανέβει», να μπει στο instagram ή στο Facebook.

Κι εδώ είναι η επιλογή μας: Μπορούμε να «αρπάξουμε» το κινητό μας και να απομακρυνθούμε από τη στιγμή ή να χαρίσουμε ένα χαμόγελο ή ένα μπράβο στην κόρη μας, να την κάνουμε να νιώσει ότι είμαστε περήφανοι και να κάνουμε μια αγκαλιά στο γιο μας που μπορεί να μη χτύπησε πολύ, αλλά σίγουρα μια αγκαλιά θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα.

Στη σύντομη στιγμή της παύσης, όταν οι γονείς πιάνουμε τα τηλέφωνά μας για να δημοσιεύσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χάνουμε μια φυσική και σημαντική στιγμή αλληλεπίδρασης γονέα-παιδιού. Και δείχνουμε και στα παιδιά μας μια συμπεριφορά που δε θα τη δεχόμασταν από εκείνα.

Συγκρίνουμε

Όταν έχεις παιδιά, σίγουρα έχεις συναντήσει αυτόν τον γονέα που πάντα καυχιέται για το παιδί του και όλα τα υπέροχα επιτεύγματά του (ή είμαστε εμείς αυτός ο γονιός!!): «τα παιδιά μου έχουν φτάσει νωρίς τα ορόσημα της ηλικίας τους», «μπορούν να πουν το αλφάβητο προς τα εμπρός, προς τα πίσω και σε δύο γλώσσες μέχρι να γίνουν 3 ετών!»

Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν χρειάζεται να πάμε στην παιδική χαρά για να βομβαρδιστούμε με αυτές τις πληροφορίες. Το καλύτερο των καλύτερων επιτευγμάτων για τα παιδιά όλων μας παρουσιάζεται τώρα σε ένα όμορφο χρονοδιάγραμμα, πλήρες με εικόνες, κι εμείς το βλέπουμε από την άνεση του καναπέ μας. Οι γονείς αντιδρούν με likes και σχόλια, αλλά μια μυστική μάχη μπορεί να ξεσπάσει μέσα μας!

Πολλοί γονείς αναφέρουν ότι συγκρίνουν τη δική τους γονική επιτυχία με άλλους στα social media. Μπορεί να νιώσουν αποτυχημένοι με βάση αυτό που βλέπουν στο διαδίκτυο και να αγχωθούν σκεπτόμενοι «όλοι οι άλλοι τα πάνε καλύτερα από εμένα».

Οι συγκρίσεις επεκτείνονται ακόμη και στην υπόλοιπη ζωή μας στο σπίτι, καθώς συγκρίνουμε τη σύζυγο του φίλου μας που γύρισε νωρίς από τη δουλειά για να μαγειρέψει ένα υγιεινό γεύμα, με τη δική μας ζωή που το βράδυ σταματήσαμε σε ένα φαστ φουντ και φάγαμε δείπνο στο αυτοκίνητο.

Όταν κοιτάμε τους άλλους λογαριασμούς σε instagram, Facebook κλπ., η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων δεν μοιράζεται το καλό, το κακό και το άσχημο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι σαν ένα λεύκωμα σε πραγματικό χρόνο όπου παίρνουμε τη συνειδητή απόφαση να μην μοιραστούμε τους αγώνες ή τις κακές μέρες μας. Μοιραζόμαστε την πιο λαμπερή πλευρά της ζωής… και το ίδιο κάνουν όλοι οι άλλοι.

Διάβασα, κάπου, ότι σε μια μελέτη (νομίζω του 2016), η διακοπή του Facebook έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι! Μια αντίστοιχη έρευνα έδειξε ότι το Pinterest μπορεί να είναι πηγή άγχους για τους γονείς.

Το να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στον γονέα που δημοσίευσε 1.000 pins χειροτεχνίας μάς επηρεάζει, όταν εμείς νιώθουμε ότι τα πάμε καλά επειδή απλά καταφέραμε να φτιάξουμε ένα μεσημεριανό!

Μοιραζόμαστε πολλά

Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας εάν κάνουμε υπερβολική «κοινή χρήση» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι αν το παρακάνουμε και πιθανότατα θα πούμε «Όχι». Δε θα το παραδεχτούμε. (Υπάρχει όρος για τους γονείς που μοιράζονται στα social και λέγεται sharenting).

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μετατρέψει πολλούς γονείς σε καθημερινούς ρεπόρτερ της ζωής της οικογένειας. Περιλαμβάνουμε τα χρονοδιαγράμματα μας με φωτογραφίες και ενημερώσεις, μερικές φορές πολλές φορές την ημέρα. Και κανένα θέμα δεν φαίνεται να είναι εκτός ορίων, από μικροατυχήματα στην προπόνηση μέχρι μια ακατάστατη ντουλάπα.

Δεσμεύουμε τον χρόνο μας

Ας δοκιμάσουμε αυτό το πείραμα: χωρίς να «κλέψουμε». Να καταγράψουμε πόση ώρα «καθίσαμε για λίγο» στο κινητό μας να τσεκάρουμε κάτι στα social media. Μόλις προσθέσουμε όλα αυτά τα λεπτά μέσα σε μια εβδομάδα, πιθανότατα θα εκπλαγούμε με το πώς διαχειριζόμαστε το -λιγοστό κατά τα άλλα- χρόνο μας.

Τα social media μπορούν να μας ξοδέψουν περισσότερο χρόνο από ό,τι ίσως φανταζόμασταν, και αυτός είναι ο χρόνος που θα μπορούσαμε να περάσουμε με την οικογένειά μας ή να αφιερώσουμε σε κάτι που πραγματικά μας αρέσει. Τι θα έλεγαν τα παιδιά μας αν τα ρωτούσαμε τι σκέφτονται για μας και το κινητό μας!;

Η συνειδητοποίηση ότι ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον εγκαταλείψουμε εντελώς. Απλώς ας βεβαιωθούμε ότι έχουμε θέσει όρια, ώστε όλοι να έχουν στιγμές που είναι αποσυνδεδεμένοι και απλώς απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου.

Βάζουμε και τα παιδιά μας στο «παιχνίδι» της δημοσίευσης

Έχουμε ρωτήσει ποτέ το παιδί μας αν θα δημοσιεύσουμε μια φωτογραφία του στο Facebook;  Θέλουν να μάθουν πόσα likes πήραν για εκείνη την ανάρτηση που κάναμε χθες; Μας ζητάνε από μόνοι τους «να την ανεβάσουμε»;

Ως γονείς, όταν δημοσιεύουμε τις φωτογραφίες των παιδιών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρακολουθούμε ενεργά τη δημοτικότητα των αναρτήσεων, κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε παιδιά που διψούν για αποδοχή, για δημοφιλία! Καθώς παρακολουθούν τη συμπεριφορά μας, τα παιδιά μπορεί να μάθουν να μετρούν τη δημοτικότητά τους ανάλογα με το πόσα άτομα κάνουν κλικ στο κουμπί «μου αρέσει».

Καυχιόμαστε (πάρα πολύ)

Όλοι καυχιόμαστε στα social media γιατί τα παιδιά μας είναι φοβερά. Φυσικά, είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας και θέλουμε να το μάθει ο κόσμος.

Κάποιοι, ίσως, λίγο περισσότερο από τους άλλους. Κάποιοι άλλοι, πάλι, μπορεί να φτάσουν στο άλλο άκρο και να γίνονται υποτίθεται ειρωνικοί και σαρκαστικοί με τα επιτεύγματα των παιδιών τους και καυχώνται έτσι «υπογείως» για όσα πέτυχαν τα παιδιά τους.

Ζητάμε να «στήσουμε» μια τέλεια εικόνα

«Τα παιδιά μας φαίνεται τόσο χαριτωμένα με αυτά που φοράνε. Ας πάρω το κινητό μου να βγάλουμε μια οικογενειακή φωτογραφία. Θα φαινόταν, όμως, πιο χαριτωμένο αν το χέρι του μεγάλου ήταν στους ώμους του μικρού. Όχι, όχι, το χέρι είναι πολύ ψηλά. Πιο χαμηλά. Αα περίμενε. Ο μικρός δε γελάει και του βγήκε έξω η μπλούζα από το παντελόνι. Όχι, περιμένετε να περάσει από πίσω το μηχανάκι. Τι γίνεται με αυτό το ύφος; Στάσου. Χαμογέλα λίγο! Εντάξει, σταθείτε εκεί ένα λεπτό. Πρέπει να το δημοσιεύσω στο Instagram μου.»

Ακούγεται γνωστό; Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα από αυτές τις «τέλειες» στιγμές, με τη διαφορά ότι πολλές από αυτές τις «τέλειες» στιγμές χρειάστηκαν 15 λήψεις της ίδιας πόζας και τόση καθοδήγηση από εμάς όσο ένας φωτογράφος σε μια φωτογράφιση σούπερ μοντέλου.

Για τις δημοσιεύσεις των φωτογραφιών των παιδιών μας στο διαδίκτυο, θα πρέπει να σταθμίσουμε τα υπέρ και τα κατά. Κυρίως να είμαστε ενημερωμένοι.

Και να θυμόμαστε ότι μπορούμε να τραβήξουμε μια φωτογραφία (δεν είναι κακό να μαζεύουμε ενθύμια και να απαθανατίσουμε τις αναμνήσεις μας) και απλά να απολαύσουμε τη στιγμή χωρίς να τη μοιραστούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εάν εξακολουθούμε και αποφασίζουμε ότι θέλουμε να μοιραστούμε τις φωτογραφίες μας, ας τραβήξουμε αυτές τις αυθόρμητες λήψεις και ας διασκεδάσουμε με τα παιδιά μας. Απλώς ας τραβήξουμε τη φωτογραφία για να απαθανατίσετε τη στιγμή για τον εαυτό μας (και όχι για ένα κοινό) και σαν να είμαστε ο μόνος που θα τη δει.  Εμείς και τα παιδιά μας θα διασκεδάσουμε πολύ περισσότερο.

Δημιουργούμε Ψηφιακό Αποτύπωμα

Κάποια παιδιά ίσως θυμούνται ακόμα την «ενοχλητική» φωτογραφία τους που η μαμά τους έδειχνε από δω κι από κει όταν ήταν μικροί.

Όλες αυτές οι φωτογραφίες περιορίζονταν σε άλμπουμ φωτογραφιών που μοιράζονταν μεταξύ των μελών της οικογένειας και των κοντινών φίλων, επειδή δεν υπήρχαν κοινωνικά μέσα.

Σήμερα, δημιουργούμε ένα ψηφιακό αποτύπωμα από την πρώτη φορά που ανεβάζουμε μια φωτογραφία των παιδιών μας στο Διαδίκτυο.

(Για το ψηφιακό αποτύπωμα έχω γράψει περισσότερα εδώ).

Τι θα πει το ψηφιακό αποτύπωμα του παιδιού μας για αυτό όταν είναι ενήλικας; Πρέπει να το σκεφτούμε καλά.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μόνο ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε, σκόπιμα ή όχι, να παραβιάσουμε το απόρρητο των παιδιών μας. Ακόμα κι αν οι ιστοσελίδες αναφέρουν όρους διαγραφής κλπ., όλοι γνωρίζουμε ότι μόλις ανέβει μια φωτογραφία, είναι εκεί έξω, ακόμα κι αν θέλουμε να την πάρουμε πίσω.

Οι φωτογραφίες μπορούν να αποθηκευτούν, να κοινοποιηθούν και να διανεμηθούν ακόμα και εν αγνοία μας.​ Δεν έχω σκοπό να τρομοκρατήσω κανέναν, αλλά πρέπει ειδικά ως γονείς να τα γνωρίζουμε αυτά. 

Επιπλέον, όπως έχω ήδη γράψει και σε άλλο άρθρο, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε αν το παιδί μας θα έρθει σε δύσκολη θέση με κάποιο από το περιεχόμενο που αναρτούμε ως γονείς.

Εστιάζουμε στα Likes

Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας και παίρνει 33 likes.  Στη συνέχεια δημοσιεύουμε  μια φωτογραφία του σκύλου μας και παίρνει 67 likes.  Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκύλος μας είναι πιο χαριτωμένος από το παιδί μας;

Ανεβάζουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας να κάνει επιδρομή στο ντουλάπι για μια σοκολάτα για πρωινό. Παίρνουμε 50+ likes. Οκ. Τότε, όμως, λαμβάνουμε ένα σχόλιο από έναν άλλο γονέα που λέει ότι δεν θα άφηνε ποτέ το παιδί του να φάει σοκολάτα για πρωινό!  Και τα συναισθήματά μας πληγώνονται. Δεν σταματάει ποτέ όλο αυτό.

Φαίνεται ότι υπάρχει ένας ανεπίσημος ανταγωνισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ποιος είναι ο πιο αστείος, ο πιο έξυπνος, ο πιο εκπληκτικός γονέας και μπορεί να φέρει στο σημείο τις μαμάδες και τους μπαμπάδες να μετρήσουν την επιτυχία τους ως γονείς με βάση τις προτιμήσεις, τα likes, τα σχόλια και τα re-tweets των άλλων.

Ποια είναι,όμως, η θετική πλευρά των social media;

Αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να έχουν πολλές (και πιο πολλές) αρνητικές επιπτώσεις στην ανατροφή των παιδιών, υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα σε αυτές τις πλατφόρμες εάν χρησιμοποιούνται προσεκτικά.

Μπορούμε να κρατήσουμε επαφή με τους αγαπημένους μας

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχεδιάστηκαν αρχικά για να συνδέουν ανθρώπους και να μας δίνουν τη δυνατότητα να μοιραζόμαστε επιτεύγματα, ορόσημα και χαριτωμένες στιγμές με φίλους και συγγενείς που μπορεί να μην βλέπουμε ή να τους μιλάμε συχνά. Ειδικά σε περιπτώσεις που έχουμε συγγενείς ή φίλους στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ένας υπέροχος τρόπος να νιώθουμε κοντά ο ένας στον άλλον.

Μπορούμε να μάθουμε από άλλους γονείς

Αντί να χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να καυχηθούμε για τα επιτεύγματα του παιδιού μας, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως πολύτιμη πηγή για συμβουλές και tips από άλλους γονείς. Έχει κανείς κάποιες συμβουλές για να κόψουμε την πάνα; Για τις καούρες της εγκυμοσύνης; Για πείτε καμιά συνταγή για το σνακ του σχολείου. Καμιά ιδέα για μια διασκεδαστική και εύκολη χειροτεχνία με ένα παιδί 3 ετών;

Μπορούμε να συγχωρούμε και να γελάμε με τον εαυτό μας

Εάν ακολουθούμε γονείς που είναι ειλικρινείς σχετικά με τις δικές τους εμπειρίες, πιθανότατα θα νιώσουμε καλύτερα με τις δικές μας απογοητεύσεις και ατυχίες ως γονείς και θα γελάμε με τα καμώματά μας.

Μπορούμε να συνδεθούμε με άλλους

Αν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις αλληλεπιδράσεις πρόσωπο με πρόσωπο, μπορούν να βοηθήσουν στην παροχή κοινωνικής υποστήριξης κατά τις στιγμές που χρειάζεται να συνδεθούμε με φίλους αλλά δεν έχουμε το χρόνο ή τη δυνατότητα.

Μπορούμε να βρούμε πολύτιμους πόρους

Πολλοί ειδικοί σε θέματα γονέων, παιδιών και υγείας έχουν παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αν ακολουθήσουμε αυτές τις αξιόπιστες πηγές, μπορούμε να βρούμε πολύτιμες πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν να μειώσουμε το άγχος της ανατροφής των παιδιών.

Για τις αρνητικές επιπτώσεις των social media στη ζωή μας, υπάρχουν κάποιες συμβουλές ειδικών για τη χρήση τους, ώστε να διασφαλίσουμε ότι δίνουμε το καλό παράδειγμα στο παιδί μας.

Να είμαστε επιλεκτικοί ως προς το ποιους ακολουθούμε και να μην ακολουθούμε αυτούς που μας κάνουν να νιώθουμε ένοχοι ή άσχημα για τις αποφάσεις μας ως γονείς.

Να λάβουμε υπόψη τη μακροπρόθεσμη επίδραση των φωτογραφιών και των σχολίων μας σχετικά με τα παιδιά μας. 

Να ζητάμε την άδειά τους, αν είναι σε μεγαλύτερη ηλικία, πριν δημοσιεύσουμε κάτι σχετικά με αυτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τις αναρτήσεις και τις προθέσεις μας.  

Πριν δημιουργήσουμε μια ανάρτηση που σχετίζεται με το παιδί μας, ας αναρωτηθούμε: Γιατί δημοσιεύω; Είμαστε πραγματικά περήφανοι και θέλουμε να το μοιραστούμε με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα; Θέλουμε να πούμε κάτι; Έχουμε κάτι να μοιραστούμε που θα μπορούσε να βοηθήσει άλλους γονείς; Ή συναγωνιζόμαστε  με άλλους γονείς για likes και shares; Μήπως «ψαρεύουμε» κομπλιμέντα για τον εαυτό μας;

Να μην ανταγωνιζόμαστε ή να συγκρίνουμε. Μπορεί να είναι πιο εύκολο να το λέμε παρά να το κάνουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε να μην ασκήσουμε πίεση στον εαυτό μας (ή στα παιδιά μας) για να ανταποκριθούμε στις φαινομενικά τέλειες ζωές που απεικονίζουν άλλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι πολλοί άνθρωποι μοιράζονται μόνο τα καλά και ότι το παιδί του καθενός προοδεύει με τον δικό του ρυθμό.

Και να μην ξεχνάμε να βάζουμε όρια στον εαυτό μας. Απενεργοποιώντας τη συσκευή μας την ώρα του φαγητού ή/και μερικές ώρες πριν τον ύπνο (για αρχή!), μπορούμε να δώσουμε ένα καλό παράδειγμα στα παιδιά μας και να κερδίσουμε ποιοτικό χρόνο για να συνδεθούμε με την οικογένειά μας χωρίς τις οθόνες.

Ας αξιολογήσουμε και τη δική μας χρήση (εδώ είναι τα δύσκολα!!) Εάν πχ διαγράφαμε όλους τους λογαριασμούς μας και εξαφανιζόμασταν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αύριο, αυτό θα μας έκανε λιγότερο επιτυχημένους στην ανατροφή των παιδιών; Αν και δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε αυτό το άκρο, είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη σχέση μας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κατ’ επέκταση το κινητό μας και πώς μπορεί να επηρεάσει την ανατροφή των παιδιών μας.

Το έχουμε ξαναπεί. Δεν είναι κακή μαμά αυτή που ανεβάζει φωτογραφίες, ούτε είναι καλή μαμά αυτή που δεν ανεβάζει.

Σύντομα, τα παιδιά μας θα κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς και πρέπει να είμαστε δίπλα τους να τους ενημερώνουμε, να τους προβληματίζουμε για όλο αυτό το «νέο κόσμο».

Και μην ξεχνάμε ποτέ να έχουμε ανοιχτά μυαλά και ανοιχτή αγκαλιά!


Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα 🙂

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#BetterLife

Γιατί να διαβάζουμε βιβλία κάθε μέρα

Σχολιάστε

Κι αφού έγραψα ανάρτηση την προηγούμενη Πέμπτη, ας γράψω και σήμερα να δούμε πώς θα πάει το γράψιμο κι αν θα καταφέρω ξανά να γίνω συνεπής όπως ήμουν πριν την έναρξη του 2022!

Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι ο διαγωνισμός που έχω ανεβάσει στο instagram (δες στο τέλος της ανάρτησης) μετά την Παγκόσμια ημέρα βιβλίου. Αποφάσισα να κάνω δώρο σε ένα τυχερό τρία βιβλία που προτιμά από τη λίστα των 10 βιβλίων, που οι ίδιοι οι ακόλουθοι επέλεξαν μετά από ερώτηση σε προηγούμενο story μου.

Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα είναι η τόσο μεγάλη ανταπόκριση! Πραγματικά, χωρίς καμία προσπάθεια να προωθήσω ιδιαίτερα το διαγωνισμό, διαπίστωσα μια μεγάλη αγάπη για το διάβασμα, μια δίψα για λογοτεχνία, πολύ ελπιδοφόρα και φωτεινή!

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι γεννημένη βιβλιοφάγος.

Θυμάμαι τη μαμά μου και την αδερφή μου στο δημοτικό τότε, να διαβάζουν στις καλοκαιρινές διακοπές κι εγώ να παίρνω ένα βιβλίο στα χέρια και να το πηγαινοφέρνω άσκοπα…

Θυμάμαι και την αγαπημένη μου παιδική φίλη, τη Θάλεια, να μου εξιστορεί αναλυτικά όλη τη Ζωρζ Σαρρή και όλα τα παρόμοια βιβλία που τότε διάβαζε η ηλικία μας κι εγώ να σκέφτομαι «εγώ γιατί βαριέμαι να διαβάσω;»

Με τα χρόνια, έπεσαν στα χέρια μου αρκετά βιβλία, αλλά ποτέ δε διάβαζα μεγάλο αριθμό μέσα στη χρονιά.

Όταν τελείωσα τις σπουδές μου, διαπίστωσα ότι αυτή η διαδικασία «μελέτης» στη σχολή, κάπως με βοήθησε στο να διαβάζω περισσότερο και σίγουρα να με ενδιαφέρει η αυτοβελτίωσή μου και η προσωπική μου «εκπαίδευση».

Κι όταν έγινα μαμά, όπως σίγουρα έχω ξαναγράψει, η δημιουργικότητά μου μεγάλωσε και παρόλο που ο χρόνος ήταν φανερά πιο περιορισμένος, η ανάγκη μου για νέες διεξόδους, η έμπνευσή μου από άλλες μαμάδες, με έφερε σε νέα μονοπάτια.

Αυτά τα μονοπάτια μού έδειξαν τι αγαπάω πραγματικά, τι μου αρέσει τελικά και σε τι είμαι καλή.

Κι όσο μεγαλώνω, τόσο το διαπιστώνω.

Όσο κάνω αυτά που αγαπώ, τόσο πιο γεμάτη νιώθω, τόσο πιο δυνατή να προχωρήσω, να κάνω περισσότερα.

Νόμιζα πάντα ότι «δεν το είχα με το γράψιμο». Και έφτασα στο σημείο να γράφω βιβλίο…

Αλλά διάβασα πολύ και αυτό το διάβασμα το απόλαυσα! Δεν το βαρέθηκα ποτέ!

Διαβάζω βιβλία -συχνά διαβάζω και ταυτόχρονα πάνω από ένα βιβλίο- άρθρα , blogs, ακούω και βιβλία, podcast και πολύ ενημερωτικό ραδιόφωνο.

Και δεν το κάνω πλέον, όπως το έκανα όταν σπούδαζα, αναγκαστικά δηλαδή, επειδή το έκαναν κι οι άλλοι. Το κάνω επειδή μου αρέσει και με γεμίζει. Θέλω να γίνομαι καλύτερη και παρόλο που νιώθω ότι έχω «χάσει» πολύτιμο χρόνο, πραγματικά ποτέ δεν είναι αργά. Μεγάλη αλήθεια.

Είμαστε όλοι τόσο απασχολημένοι με τα social media και ίσως νιώθουμε ότι δεν έχουμε χρόνο για διάβασμα.

Δεν νιώθεις, όμως, μερικές φορές ότι θες ξεφύγεις από όλη τη φασαρία της καθημερινής ανοησίας;

Η ανάγνωση βιβλίων έχει τόσα να μας δώσει.

Κι αν ακόμα δε σε έπεισα, διάβασε παρακάτω…

1. Όταν διαβάζουμε κάθε μέρα, διεγείρουμε την πνευματική μας δραστηριότητα. Επιτρέπουμε στο μυαλό μας να διατηρεί τη δύναμη και την ικανότητά του. Το ίδιο ισχύει και με τα επιτραπέζια, τα sudoku, τα σταυρόλεξα, τα παιχνίδια μνήμης ή επίλυσης γρίφων.

Κάθε μέρος του σώματός μας χρειάζεται άσκηση για να παραμείνει υγιές, και το ίδιο ισχύει και για τον εγκέφαλό μας! Ειδικά για τα λογοτεχνικά βιβλία, αναγκαζόμαστε να θυμόμαστε ονόματα, χαρακτήρες, τοποθεσίες. Η επιστροφή στην ιστορία και η ανάμνηση γεγονότων ή πλοκών είναι διασκεδαστική και βελτιώνει τη μνήμη μας.

Η τεχνολογία μας έχει κάνει λίγο «τεμπέληδες». Συχνά, δεν κάνουμε σχεδόν καμία προσπάθεια να επικεντρωθούμε στην επίλυση προβλημάτων ή να επικεντρωθούμε στην επίτευξη οποιασδήποτε βελτίωσης. Τα έχουμε όλα στο πιάτο μας! Δεν κάνουμε καμία προσπάθεια ακόμα και να θυμηθούμε κάτι. Μια υπενθύμιση στο κινητό και είμαστε έτοιμοι.

Με την ανάγνωση μπορούμε να κερδίσουμε τη «χαμένη» δύναμη της εστίασης και της συγκέντρωσης. Ακόμα και 20 με 30 λεπτά διάβασμα τη μέρα μπορεί να είναι ευεργετικό.

2. Η δύναμη της γνώσης. Όταν διαβάζουμε κάτι, μαθαίνουμε κάτι καινούριο: για τον εαυτό μας, για την ιστορία, τη γεωγραφία, τον κόσμο όλο. Κερδίζουμε γνώσεις που κανείς δεν μπορεί να μας τις πάρει, ένα πλούσιο δώρο που θα το κουβαλάμε πάντα.

3. Το λεξιλόγιο και η καλύτερη έκφραση είναι το βασικό που μας έλεγαν και στο σχολείο, αλλά δεν το ακούγαμε όλοι! Η ανάγνωση οποιουδήποτε τύπου βιβλίου μπορεί να βελτιώσει το λεξιλόγιό μας σε εντυπωσιακό βαθμό. Μαθαίνουμε καλύτερη τη γλώσσα μας, μιλάμε πιο όμορφα, γράφουμε πιο όμορφα, ενισχύουμε την αυτοπεποίθησή μας.

Μαθαίνουμε να γράφουμε καλύτερα και δεν εννοούμε να γίνουμε συγγραφείς, αλλά να γίνουμε καλύτεροι στη γραφή στη δουλειά μας, στην καθημερινή μας ζωή.

Όσο περισσότερο διαβάζουμε, τόσο περισσότερο θα εστιάζουμε σε διάφορες πτυχές της γραφής και θα γράφουμε πιο αποτελεσματικά.

4.Το διάβασμα μάς δίνει το «χώρο» που χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε από τα άγχη μας. Οι καθημερινές μας ανησυχίες θα συνεχίσουν να μας απασχολούν, εκτός κι αν κάνουμε κάτι για να «εκτρέψουμε» το μυαλό μας. Το διάβασμα μάς δίνει ηρεμία.

Όταν διαβάζουμε μια ιστορία, εκτός του ότι ταξιδεύουμε σε ένα άλλο κόσμο, υπάρχει περίπτωση να βρούμε σε όλη αυτή την πορεία μέχρι το τέλος του βιβλίου πολύτιμες συμβουλές ή λύσεις στα προβλήματά μας. Μπορούμε να αναπτύξουμε δεξιότητες αναλυτικές, που θα μας βοηθήσουν στην επίλυση προβλημάτων, θα μας δώσουν ώθηση στον τρόπο που σκεφτόμαστε, προσωπικά και επαγγελματικά.

Μπορείς να αγοράσεις τα βιβλία που προτείνω από το ενημερωμένο website του public, όπου περιλαμβάνεται και απόσπασμα από το βιβλίο, καθώς και λεπτομερής περιγραφή.

Ξεκινάμε διάβασμα, λοιπόν.

Και μη νομίζεις ότι χρειάζεται να ξοδέψεις χρήματα.

Υπάρχουν δανειστικές βιβλιοθήκες, φίλοι και γνωστοί, ακόμα και η δική σου βιβλιοθήκη που δεν την έχεις «εκμεταλλευτεί» ακόμα.

Η καλύτερη ψυχαγωγία!

Η ανάρτηση περιέχει affiliate links με τη βοήθεια του linkwise. Αυτό σημαίνει ότι αν πραγματοποιήσεις αγορά μέσα μέσα από αυτά τα links (αν το θες), εγώ παίρνω ένα μικρό ποσοστό, χωρίς εσύ να επιβαρύνεσαι καθόλου και έτσι στηρίζεις και τη δική μου δουλειά!

#Parenting

Γιατί (συνεχίζω να) ανεβάζω φωτογραφίες των παιδιών μου

1 Σχόλιο

Σήμερα γράφω για ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει και μας απασχολεί πάρα πολύ τους γονείς που έχουμε παρουσία στα social media: τις φωτογραφίες των παιδιών μας στο διαδίκτυο.

Είδα πρόσφατα ένα πολύ χρήσιμο post στο instagram από τη Χριστίνα που ανεβάζει πάρα πολύ σημαντικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε σαν γονείς στο διαδίκτυο. Η Χριστίνα αναφερόταν στο συγκεκριμένο post στο ψηφιακό αποτύπωμα των παιδιών μας.

Ψηφιακό αποτύπωμα είναι όλα τα ηλεκτρονικά «ίχνη» που αφήνουμε πίσω μας καθώς πλοηγούμαστε στο Internet.
Κάποια από αυτά είναι περιεχόμενο που οι ίδιοι συνεισφέρουμε εθελοντικά, όπως είναι το προφίλ μας στα κοινωνικά δίκτυα. Κάποια άλλα «ίχνη» είναι παθητικά, για παράδειγμα τα cookies που ένα online κατάστημα αποθηκεύει κ.ο.κ. 
Η εξέλιξη της τεχνολογίας βοηθά στη συλλογή όλο και περισσότερων δεδομένων όχι μόνο δικών μας αλλά και των παιδιών μας μέσω των αγαπημένων τους ηλεκτρονικών συσκευών, έξυπνων παιχνιδιών ή άλλων gadget που χρησιμοποιούν.

Θετικό vs αρνητικό αποτύπωμα

Το αποτύπωμα που προκύπτει από δικές μας αναρτήσεις στο διαδίκτυο (αυτό που μόνοι μας αφήνουμε δηλαδή) μπορεί να είναι θετικό ή αρνητικό. 

Αυτό εξαρτάται από τη συνολική παρουσία μας στο διαδίκτυο και αφορά τόσο αυτά που γράφουμε και τις φωτογραφίες που μας απεικονίζουν (δικές μας ή ανεβασμένες από άλλους), όσο και τον τρόπο που σχολιάζουμε σε άλλους.

Αυτό δεν αφορά μόνο εμάς, τους ενήλικες, αλλά και τα παιδιά μας όταν έχουν παρουσία στο διαδίκτυο μέσω των δικών μας δημοσιεύσεων ή μέσω των προσωπικών τους δημοσιεύσεων.

Κάτι που με αγχώνει πολύ είναι ακριβώς αυτή η παρουσία των παιδιών. Σαν μαμά θεωρώ ότι μπορώ να κρίνω το περιεχόμενο των αναρτήσεών μου και κατά πόσο θα «ακουλουθεί» τα παιδιά μου στο μέλλον θετικά ή αρνητικά. Δεν ξέρω, όμως, αν ισχύει το ίδιο για τα παιδιά.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές «ευτυχώς δεν είχαμε social media όταν ήμουν μαθήτρια«. Πιστεύω ότι είναι πολύ πιθανό να ντρεπόμουν για όσα θα ανέβαζα. Είναι πολύ λογικό ίσως σε αυτή την ηλικία (της εφηβείας) να θες να ανεβάζεις φωτογραφίες σου που θα φαίνεσαι υπέροχος, που θα θες να δει «αυτός που σου αρέσει» στο σχολείο, που θα φαίνεται ότι είσαι λυπημένος σε μια ερωτική απογοήτευση. Δεν ξέρω πόσο συνειδητοποιημένα είναι τα παιδιά για αυτό το περιεχόμενο. Αυτή είναι η ουσία για μένα.

Το σημαντικό και ουσιαστικό είναι να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας και όχι να μην ανεβάζουμε οικογενειακές φωτογραφίες από όμορφες στιγμές μας. Πρέπει, σίγουρα, να  προστατεύουμε τα παιδιά μας από το περιεχόμενο που δημοσιεύουμε αλλά και να τα εκπαιδεύουμε να προστατεύουν και τα ίδια τον εαυτό τους όταν αρχίσουν να κάνουν χρήση των ηλεκτρονικών συσκευών. «Τα μαθαίνουμε, κυρίως μέσα και από το δικό μας παράδειγμα, να σκέφτονται πολύ καλά πριν προβούν σε κάποια δημοσίευση. «

Ό,τι ανεβαίνει στο διαδίκτυο μπορεί να μείνει εκεί για πάντα.

Επιπλέον, «το παιδί οφείλει να κατανοήσει ότι με τον ίδιο ευγενικό τρόπο που φέρεται στην πραγματική ζωή θα πρέπει να φέρεται και κατά την ψηφιακή του δραστηριότητα.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να «ποστάρει» υλικό που μπορεί να πληγώσει τα συναισθήματα κάποιου τρίτου.»

Είναι πολύ βασικό να τηρούμε αυτούς τους κανόνες, να κατανοήσουμε ότι το να βρίζουμε, να μιλάμε άσχημα και να ανεβάζουμε «περίεργο» περιεχόμενο στα social media στιγματίζει εμάς τους ίδιους και μας ακολουθεί για πάντα.

Δεν διαγράφεται ακόμα κι αν εμείς το διαγράψουμε επειδή ίσως το μετανιώσαμε. Όσο τα παιδιά μας μεγαλώνουν, πρέπει να τους το εξηγούμε και να είμαστε σίγουροι ότι το έχουν κατανοήσει όταν θα αρχίσουν να έχουν τα δικά τους κινητά τηλέφωνα κλπ.

Φωτογραφίες των παιδιών μας στα social media

Οι φωτογραφίες των παιδιών μας στα social media είναι ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα που συχνά δημιουργεί «διαμάχες» στους γονείς.  

Μέχρι το τρίτο μου παιδί, σεβόμουν την επιλογή του συντρόφου μου να μην ανεβάζουμε τα δύο παιδιά μας στα social media. Όταν γέννησα το Λεωνίδα, αποδέχτηκε τελικά την επιθυμία μου να ανεβάζω φωτογραφίες όλης της οικογένειας. Βέβαια, πλέον ήμασταν όντως πιο ενημερωμένοι για το τι ακριβώς συμβαίνει με το διαδίκτυο και την ασφαλή πλοήγηση και πλήρως συνειδητοποιημένοι με αυτή μας την απόφαση.

Όταν αποφασίζεις να έχεις παρουσία στο διαδίκτυο οφείλεις να γνωρίζεις «πώς δουλεύει αυτό το πράγμα»! 

Το 2012, λίγο μετά τη γέννηση της κόρης μου, μαμά πρωτάρα, αποφάσισα να ασχοληθώ με το blogging. Όταν γράφεις για τη μητρότητα και τη φιλοσοφία της ζωής σου, τον τρόπο που σκέφτεσαι και πράττεις, θέλεις να μοιραστείς με τους αναγνώστες σου την αλήθεια σου, το γιατί σου, τους προβληματισμούς αλλά και την αγάπη που έχεις μέσα σου. Δεν μπορεί αυτό να διαχωριστεί από τα βιώματά σου, από τη ζωή σου με τα αυτά τα υπέροχα πλάσματα που ήρθαν και σου άλλαξαν τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, σού έφεραν τα πάνω κάτω στην καθημερινότητά σου.

Τι πρέπει να προσέχουμε, όμως, όταν γράφουμε για τα παιδιά μας;


Ποιοι είναι, λοιπόν, οι βασικοί μου κανόνες όταν γράφω ή ανεβάζω για τα παιδιά μου στο ίντερνετ, ένα μέσο με αστείρευτη –πολλές φορές- κακία και μόνιμο αρχείο;

Αυτά που έχω στο νου μου είναι τα εξής:

1. Δεν αναφέρω ποτέ στοιχεία προσωπικά των παιδιών μου: σε ποιο σχολείο πηγαίνουν, πού ακριβώς μένουμε, το ακριβές πρόγραμμά μας και άλλα τέτοια.

2. Δεν ανεβάζω γυμνές φωτογραφίες των παιδιών μου. 

3. Κάθε φορά που περιγράφω μια ιστορία ή αναφέρομαι σε ένα περιστατικό με τα παιδιά μου προσπαθώ –προσπαθώ είπα 😁- να σκέφτομαι πώς θα νιώσουν τα παιδιά μου αύριο μεθαύριο αν το διαβάσουν τα ίδια ή αν το διαβάσει κάποιος φίλος τους. Δε θέλω τα παιδιά μου να ντραπούν, να νιώσουν άσχημα και σε καμία περίπτωση δε θέλω να τα κοροϊδέψει κάποιος ή να τα χρησιμοποιήσει κάποιος εναντίον τους στο μέλλον για οποιοδήποτε λόγο. Και τώρα που μεγάλωσαν λίγο έχουν όντως άποψη αν θα ντραπούν με την κοινοποίηση κάποιας αστείας ιστορίας τους ή κάποιας φωτογραφίας τους. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να φτάσει η κόρη μου στην εφηβεία κι εγώ να γράφω λεπτομέρειες για το πώς συμπεριφέρεται με τα αγόρια κλπ… Αργεί ακόμα αλλά το έχω σκεφτεί!

4. Ρωτάω τον άντρα μου αν το παρατραβάω: Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις την άποψη του συντρόφου σου κάθε φορά που γράφεις κάτι για τα παιδιά σας. Ακόμα κι αν κάτι θέλω να το μοιραστώ οπωσδήποτε, αν ο άντρας μου μού ασκήσει βέτο, είναι πάρα πολύ σημαντικό για το γάμο μας, την ισορροπία του σπιτιού και της σχέσης μας να κάνω αυτές τις «περικοπές». Στο κάτω κάτω είναι σίγουρα πιο αντικειμενικός από εμένα που συχνά με παρασύρει η δημοτικότητα των άρθρων μου!

Έχω ακούσει πολλές φορές πολύ αρνητικά σχόλια για το ότι είμαι απερίσκεπτη ή ανεύθυνη, αλλά εννοείται πως δεν πρόκειται να απολογηθώ σε κανέναν που κάνω αυτό που πιστεύω σωστό και ούτε θα επιχειρηματολογήσω για να πείσω κανέναν.

Κάθε γονιός έχει το δικαίωμα να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για τα παιδιά και την οικογένειά του. Και φυσικά να αναλάβει όλη την ευθύνη και το βάρος κάθε πιθανής συνέπειας.

Αυτό που θέλω να πω για άλλη μια φορά είναι πως είναι πολύ σημαντικό να ακούμε το διπλανό μας,  τον συνάνθρωπό μας, να μην κρίνουμε τόσο εύκολα τους άλλους. Να έχουμε ανοιχτά τα αυτιά, το μυαλό μας και την αγκαλιά μας.

#BetterLife

Ο θυμός στο Internet. Γιατί υπάρχουν αυτοί που μας μιλάνε άσχημα;

1 Σχόλιο

Για άλλο θέμα ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά είναι μεγάλη η έμπνευση και πολλά τα ερεθίσματα. Γράφω, λοιπόν, αυτό το άρθρο με αφορμή σχόλιο που έλαβα στο instagram. 
Γενικά, δε θέλω να επηρεάζομαι από αρνητικά σχόλια, πόσο μάλλον από ανθρώπους που δεν τους ξέρω καν, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, δεν ξέρω καν το πρόσωπό τους. 
Και η αλήθεια είναι ότι σπάνια θα μου γράψει κάποιος κάτι αρνητικό και γενικά το ξεπερνάω σχετικά εύκολα.
Ανέβασα μια ανάρτηση για το σχολείο και το ότι θα στείλω τα παιδιά μου κανονικά, αλλά δεν συμφωνώ με το άνοιγμα των σχολείων. Έγιναν όμορφες και εποικοδομητικές αλλά και αστείες συζητήσεις με πολλές μαμάδες και όχι μόνο. 

Ήρθε, όμως, κι ένα σχόλιο από μαμά που μου έλεγε: «Αφού δε συμφωνείτε με το άνοιγμα κρατήστε σπίτι,να τα στείλουμε εμείς που συμφωνούμε. Και σταματήστε να βλέπετε τηλεόραση.»
Με αυτό το σχόλιο μπήκα στο «εδώλιο» και θεώρησα ότι κατηγορούμαι για κάποιο λόγο. Ότι η συγκεκριμένη μαμά θεωρεί ότι βλέπω τηλεόραση και επηρεάζομαι, ότι δεν ξέρω να διακρίνω την είδηση από τα fake news ίσως, ότι δεν έχω την κατάλληλη παιδεία να ενημερωθώ ολοκληρωμένα. Ο τόνος της μου φάνηκε επιθετικός, σαν να βγάζει ένα θυμό απέναντί μου χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε μισή συζήτηση μεταξύ μας, χωρίς να τη γνωρίζω καθόλου.

Αυτό που γυρίζει στο μυαλό μου δεν είναι γιατί κάποιος δεν αναγνωρίζει την αξία μου ή δεν εκτιμά την προσωπικότητά μου. Είναι η απορία που νιώθω… Η απορία γιατί κάποιος να κρίνει έτσι εύκολα, ελαφρά τη καρδία. Γιατί αυτό το «έργο» το έχω ξαναδεί online και με πολύ άσχημο τρόπο.

Πώς μπορείς να κρίνεις κάποιον που δε γνωρίζεις; 

Πώς μπορείς να κρίνεις κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ; 

Πώς μπορείς να έχεις άποψη για τη ζωή του άλλου; 

Πώς μπορείς να ξέρεις τι κρύβεται στην ψυχή και σκέψη του άλλου; Ακόμα και του διπλανού σου; 

Και ας υποθέσουμε ότι μπορείς, γιατί πρέπει να απαντάς με θυμό; 

Διαπιστώνω καθημερινά ότι σε πάρα πολλά άτομα είναι εύκολο να επιτίθενται στο Διαδίκτυο και να μιλάνε άσχημα.

Οι «επικριτές» μπορούν να «γράφουν τα δικά τους» εναντίον άλλων σε απόσταση «ασφαλή» για αυτούς, χωρίς να χρειάζεται να δουν πώς τους κάνουν να νιώσουν.  

Μπορούν να πουν πράγματα σε μια στιγμή που δεν θα το έλεγαν ποτέ προσωπικά ή δημόσια.  Ειδικά με τα social media είναι απλό να κάνει κάποιος retweet ή να ανεβάζει ένα παρενοχλητικό tweet χωρίς να σκεφτεί πως ενεργοποιεί ειδοποιήσεις που επηρεάζουν ένα πραγματικό άτομο! 

Ο μεγάλος θυμός

Είναι ενστικτώδες να θέλουμε να αντιδράσουμε αμυντικά στην εχθρότητα, αλλά όσο πιο γρήγορα αποπροσωποποιήσουμε την κριτική, τόσο πιο εύκολο θα είναι να κατανοήσουμε την απάντηση. Ο θυμός των ανθρώπων έχει να κάνει πολύ περισσότερο με τις δικές τους ιστορίες τους πάρα με τη δική μας.
Η οργή στους άλλους μπορεί ίσως να σημαίνει ότι γράφουμε για δύσκολα/αμφιλεγόμενα θέματα με τρόπο που πιθανώς και να προκαλεί. Ίσως πάλι απλά να είναι η εύκολη λύση όταν δεν υπάρχει διάθεση για συζήτηση ή όταν δεν υπάρχει βάσιμη επιχειρηματολογία. 

Σε καμία περίπτωση, δε θεωρώ ότι πρέπει να «ανοίξουμε πυρ» κατά των ατόμων αυτών ή να τα κάνουμε block ή κάτι τέτοιο. Καλό είναι να ακούγονται όλες οι απόψεις, αρκεί φυσικά να είναι καλοπροαίρετες. Η άλλη πλευρά να είναι ανοιχτή σε συζήτηση. Όπως έγραψα πρόσφατα και στο etoliko.gr, «να έχουμε το μυαλό μας ανοιχτό, να δούμε και την άλλη οπτική. Να είμαστε νηφάλιοι στην αντίθετη άποψη«. Είναι ο μόνος τρόπος να «βγει κάτι» από οποιαδήποτε συζήτηση. Αλλιώς απλά θέλουμε να βγάλουμε από μέσα μας το θυμό μας και δεν ξέρουμε πώς. 

Πρέπει να απαντάμε;

Μάλλον πρέπει, αλλά όχι αμέσως και μόνο εάν έχουμε καλές προθέσεις.

Θα πρέπει να απαντήσουμε εάν θέλουμε να διορθώσουμε τα βασικά γεγονότα ή να ανεβάσουμε το επίπεδο της συνομιλίας και όχι να «την πούμε» στον άλλον. 

Δεν πρέπει να απαντήσουμε για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ή να πείσουμε τους άλλους ότι κάνουν λάθος. Δε θα τα καταφέρουμε.

Πώς απαντάμε; 

Να μείνουμε θετικοί και μην παίρνουμε μέρος σε προσωπικές επιθέσεις. Δε χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε τον χαρακτήρα μας, αλλά να δείξουμε ποιοι είμαστε μέσω του προβληματισμό μας, της ειλικρίνειάς μας και του τόνου της απόκρισής μας. Κι αν έχουμε κάνει λάθη, να τα αναγνωρίσουμε. 

Εγώ θα γράφω και μη σε νοιάζει

 Ίσως τα παραπάνω ισχύουν αν αξίζει τον κόπο να ανοίξει μια κουβέντα που θα φτάσει σε μια λύση ή απλά σε μια καλή σχέση. Κάποιες φορές, όμως, απλά δεν υπάρχει αυτή η επιλογή. 

Η φιλοσοφία της γιόγκα διδάσκει ότι, ενώ έχουμε το δικαίωμα να αναλάβουμε δράση, δεν έχουμε δικαίωμα στα αποτελέσματα. 
Μπορούμε να δίνουμε το μυαλό μας και την καρδιά μας και την ψυχή μας να καταθέτουμε τον εαυτό μας. Πρέπει, όμως, να «αποσυνδεθούμε» από τον τρόπο με τον οποίο οι υπόλοιποι άνθρωποι το εκλαμβάνουν. Δεν είμαστε αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για εμάς. Ειδικά στα διαδικτυακά στέκια.

Haters gonna hate. 

Υπάρχουν, ωστόσο, πολλοί άνθρωποι που προτιμούν να μείνουν θυμωμένοι, εχθρικοί και τοξικοί, ανεξάρτητα από το τι λέμε. Ακριβώς όπως επιλέγουμε προσεκτικά τους φίλους και την κοινότητά μας στον πραγματικό κόσμο, ας μην αλληλεπιδρούμε με τέτοιου είδους άτομα στο διαδίκτυο.

Όση προσπάθεια και να κάνουμε να ανταποκριθούμε με θετικό τρόπο, από αυτούς εξαρτάται τελικά να βρουν το δρόμο τους. 
Και εννοείται πως συνεχίζουμε να γράφουμε. Κάτι καλό μπορεί να βγει από όλο αυτό που παλεύουμε να χτίσουμε. 

#Parenting

Οι μαμάδες του instagram

Σχολιάστε

Οι μαμάδες του instagram είναι μια κατηγορία από μόνες τους. Όπως έχω ξαναγράψει, οι μαμάδες, βάσει ερευνών, είναι ένας από τους βασικούς καθημερινούς χρήστες στο #instagram παγκοσμίως. 


Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν κάτι που διάβασα πριν λίγο καιρό σε ένα story από αγαπημένο μου λογαριασμό στο instagram σχετικά με την προβολή της μητρότητας στο instagram. 
Η Μαρία σχολίαζε ένα άρθρο της «Α, μπα» από το lifo.gr* και έγραφε: «Το πρόβλημα δεν είναι φυσικά η μητρότητα, αλλά η προβολή της με ένα συγκεκριμένο τρόπο: αυτό το «Proud Mother» στο βιογραφικό που θυμίζει «Άλλη δεν έκανε το γιο, μόνο η Μαριώ το Γιάννη.»


Το ίδιο απόγευμα άρχισα μια μεγάλη κουβέντα με την αδερφή μου στο καθιερωμένο μας καφεδάκι, γιατί έχω γράψει κι εγώ παλιότερα στο instagram προφίλ μου #ProudMom. 
Το άρθρο στο οποίο αναφερόταν η Μαρία, έγραφε ότι κάποιοι βλέποντας αυτό το «περήφανη μαμά δύο παιδιών» κλπ στα instagram προφίλ ξενερώνουν και θεωρούν ότι ίσως δεν έχει κάτι άλλο να επιδείξει η συγκεκριμένη γυναίκα εκτός της μητρότητας. 
Με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

Μήπως κι εγώ περηφανεύομαι για τη μητρότητα επειδή δεν έχω καταφέρει τίποτα άλλο; 

Καταθέτω, λοιπόν, εδώ όλα όσα πέρασαν από το μυαλό μου για να με πείσω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο και γιατί υπάρχει αυτή η προβολή της μητρότητας από τις γυναίκες που έχουν γίνει μαμάδες.

Όταν γινόμαστε γονείς

Από την πρώτη στιγμή που φέρνουμε στον κόσμο ένα μωρό (ή και όταν μαθαίνουμε ότι περιμένουμε μωρό) είναι λογικό να το θεωρούμε το κέντρο του κόσμου, αφού όλη η ζωή μας αλλάζει, το σώμα μας αλλάζει, ο τρόπος που σκεφτόμαστε αλλάζει. Πλέον έχουμε νέες υποχρεώσεις και τη συνολική, απόλυτη ευθύνη για ένα επιπλέον άτομο εκτός του εαυτού μας.

Αν έχουμε λογαριασμό στο instagram είναι λογικό να ανεβάζουμε συνέχεια σχετικές αναρτήσεις, αφού ειδικά στην αρχή το μωρό είναι όλη μας η καθημερινότητα. Επιπλέον, σε όλη την πορεία ανάπτυξης του παιδιού μας, έχουμε χίλιες απορίες και προβληματισμούς για το πώς να χειριστούμε διάφορα θέματα. 
Όταν γέννησα την κόρη μου άρχισα το blogging, γιατί από το πολύ ψάξιμο online για το μωρό, διαπίστωσα ότι θα ήθελα να τα έχω συγκεντρωμένα όλα αυτά τα θέματα: από το καθάρισμα ενός αφαλού νεογέννητου μέχρι το πώς το βάζω για ύπνο πιο εύκολα κλπ. Όμως είναι αλήθεια ότι ένιωθα απομονωμένη κοινωνικά, κλεισμένη σε ένα σπίτι με το μωρό λόγω θηλασμού, όσο παρών κι αν ήταν ο άνθρωπός μου σε όλη τη διαδικασία. Κάτι παρόμοιο έγινε και στο γιο μου ένα χρόνο μετά. Ασχολούμουν περιστασιακά με τα social media και δεν ανέβαζα και φωτογραφίες των παιδιών μου.

Instagram μαμαδοκοινότητες

Το instagram έγινε καθημερινή συνήθεια αργότερα, όταν γέννησα το τρίτο μου παιδί και βρήκα μια ευχάριστη εναλλακτική στην τηλεόραση κατά τους μαραθώνιους μεταμεσονύχτιους θηλασμούς. 

Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους με τους οποίους ήμασταν για τους ίδιους λόγους ξύπνιοι και μοιραζόμασταν τους προβληματισμούς μας. Έτσι αγάπησα το instagram. Γιατί μου σύστησε ανθρώπους που με στηρίζουν, που μου δίνουν έμπνευση και δύναμη. 

Είμαστε οι #millennialmoms και έχουμε φτιάξει κοινότητες για κάθε είδους ενδιαφέρον μας και, φυσικά, για να μιλήσουμε για τα παιδιά μας.
Ανεβάζουμε αληθινές στιγμές από την καθημερινότητά μας, ψάχνουμε να βρούμε τη μαμά που νιώθει το ίδιο με εμάς. Παλεύουμε να ισορροπήσουμε οικογένεια και δουλειά, υποχρεώσεις και αγαπημένες μας ασχολίες. 

Σίγουρα η μητρότητα (και η πατρότητα φυσικά) είναι βασικό στοιχείο μας και επηρεάζει κάθε μας κίνηση και επιλογή. Δεν είμαστε ανεξάρτητοι, αφού κάθε επιλογή μας επηρεάζει κι άλλα άτομα. 

Μιλώντας από την προσωπική μου εμπειρία, η μητρότητα μού έδωσε μια αυτοπεποίθηση ξεχωριστή. Όσα κι αν είχα καταφέρει στη ζωή μου μέχρι τότε, η στιγμή της γέννας μου και το πόσο καλά τα κατάφερνα με το θηλασμό και με το να συνδυάζω μητρότητα και εργασία, μου έδωσαν δύναμη και σιγουριά. Την αίσθηση ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. 

Μία «παγίδα» υπάρχει μόνο.

Να μπούμε στο χώρο της επιφανειακής προβολής, της ωραιοποίησης, της ψεύτικης ιδανικής ζωής.

Είμαστε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε και πρέπει να αναζητούμε αληθινές συνδέσεις, αυθεντικές ματιές στη ζωή μας. 

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς ελέγχουμε την εμπειρία μας: με ποιους συνδεόμαστε, τι και πώς σχολιάζουμε, πόσο εκφράζουμε την αλήθεια μας. 

Δεν είμαστε απλά μαμάδες. 

Έχουμε όνειρα, πάθη, ενδιαφέροντα. Έχουμε τη δική μας ζωή, τη δική μας ταυτότητα. Και θέλουμε να είμαστε το σωστό παράδειγμα για τα παιδιά μας: δυναμικές και δυνατές, ισορροπημένες και ανεξάρτητες. Η μητρότητα δεν είναι η επιτυχία μας.

Το ότι τα καταφέρνουμε παρόλες τις δυσκολίες, υποχρεώσεις και παρόλον αυτόν τον ωκεανό πληροφοριών που δεχόμαστε κάθε μέρα, κάθε λεπτό – αυτό είναι επιτυχία.

*Διαβάστε εδώ το άρθρο της A, μπα από το lifo.gr

#BetterLife

Πόσο χρόνο ξοδεύουμε στα social media;

3 Σχόλια

Από το 2012 που μπήκα στο χορό του blogging, άρχισα αυτή την «ψυχοθεραπεία» να μοιράζομαι με άλλους τις σκέψεις μου και τα highlights της οικογενειακής καθημερινότητάς μας, να «συναντώ» άτομα που με καταλαβαίνουν, που νιώθουν ότι τα καταλαβαίνω εγώ. (Δες εδώ αυτά που έγραφα εδώ και εδώ για τη σχέση μου με το blogging και γιατί το ξεκίνησα).

Μετά από πολύ καιρό, λοιπόν, που γράφω στο runnermom.gr (και πριν από αυτό στο mamaprotara.gr), μπήκα στη διαδικασία να φτιάξω -επιτέλους- ένα πρόγραμμα που θα με κρατήσει συνεπή στις αναρτήσεις μου.
Καθιέρωσα ένα μικρό πλάνο – ημερολόγιο όπου καταγράφω τις ιδέες που έχω για άρθρα και περίπου πότε θα μπορούσα να το δημοσιεύσω και έκανα την Πέμπτη μέρα μπλογκοδημοσίευσης (γιατί αν το άφηνα στο «φλου», θα δημοσίευα κάθε δύο μήνες πάλι!).

Τι είναι το Mindless Scrolling;

Σήμερα, θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου για τον πολύτιμο χρόνο μας σε σχέση με το #MindlessScrolling (χάζεμα σε ελεύθερη μετάφραση) στα #SocialMedia (και περισσότερο στο #instagram που είναι και πολύ ιν τελευταία), αλλά και πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε «σοφά» (το “wisely” μου ταίριαζε περισσότερο βασικά…) το χρόνο που διαθέτουμε στις νέες τεχνολογίες (και στα ίντερνετς 😊).

Ας είμαστε ειλικρινείς΄ σε ποιον δεν αρέσει να κάθεται και να τα λέει με τους φίλους του, να ανταλλάσσει απόψεις, να διαβάζει τι κάνουν άλλοι σε παρόμοια περίπτωση;
Και η αλήθεια είναι ότι μπορείς εύκολα να παρασυρθείς σε αυτή την online μικρογραφία της κοινωνίας και να χαθείς κάπου ανάμεσα στην επιφάνεια και στην ουσία (το κατά πόσο ό,τι βλέπουμε στα social media είναι η αλήθεια του δημιουργού ή κάτι επιφανειακό, φιλτραρισμένο και πασπαλισμένο με “γκλίτερ», αυτό είναι άλλο -πολύ μεγάλο- θέμα).

Tα Social Media στη ζωή μας

Σίγουρα πάντως, πλέον, τα social media είναι κυρίαρχο μέρος της καθημερινής μας ζωής, με πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινωνική μας πραγματικότητα, στο πώς ερχόμαστε σε επαφή με τους άλλους.

Μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, να παρακολουθήσουμε βίντεο, να επικοινωνήσουμε με έναν φίλο…και η λίστα συνεχίζεται για πολύ…

Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Twitter, Instagram κ.λπ.), ωστόσο, έχουν αποδειχθεί σε μεγάλο βαθμό εθιστικοί για ένα ποσοστό των χρηστών τους, μια συνήθης συμπεριφορά, αρκετά ενοχλητική ή και αγενής για τους άλλους, μια ανάγκη να μένουμε συνεχώς «συνδεδεμένοι», να μη χάνουμε τις εξελίξεις, να δούμε τι μας σχολίασαν, να δούμε πόσοι μας «ακολούθησαν».

Αν ρίξουμε μια ματιά στα στατιστικά π.χ. του instagram ή αν έχουμε μια εφαρμογή για το χρόνο που διαθέτουμε σε κάθε εφαρμογή στο κινητό μας, θα εκπλαγούμε από το χρόνο που αφήνουμε να φεύγει από το πολύτιμο 24ωρό μας!

Been there…

Το θέμα είναι πώς το χειριζόμαστε και τι θα μας διευκολύνει με την υπερβολική χρήση των κοινωνικών μέσων.

Καταρχάς, παίζει ρόλο η φύση της χρήσης των social media. Αν ασχολούμαστε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προωθήσουμε τα προϊόντα μας κι αν έχουμε σκοπό να ασχοληθούμε ενεργά (και σοβαρά) με τη δημιουργία περιεχομένου ( #contentcreation ) ή αν απλά θέλουμε να δικτυωθούμε γενικότερα και να βλέπουμε «τι παίζει».

Στην πρώτη περίπτωση του #contentcreating και της επαγγελματικής ενασχόλησης σίγουρα θα πρέπει να είμαστε ενεργοί και παρόντες, σίγουρα θα μας ενδιαφέρει να δικτυωθούμε, να αποκτήσουμε περισσότερους #followers ανάλογα και με το πόσο σοβαρά το βλέπουμε.

Στη δεύτερη περίπτωση, ίσως είναι πιο εύκολο το #socialmediadetoxing , η ψηφιακή δηλαδή αποτοξίνωση. Και δε χρειάζεται να κάνουμε υπερβολές π.χ. «10 μέρες χωρίς Instagram».

Τι μπορούμε να αλλάξουμε;

Μπορούμε να βάλουμε μικρούς στόχους, μικρά βήματα: μπορούμε να απενεργοποιήσουμε τις ειδοποιήσεις, να αφήνουμε το κινητό μας σε άλλο δωμάτιο, να αποφασίσουμε offline time (π.χ. δε χρησιμοποιώ social media στο χώρο εργασίας ή την ώρα του φαγητού ή όταν πέφτω στο κρεβάτι).

Τη στιγμή που άρχισα να κάνω κάποια από αυτά τα βήματα, διαπίστωσα ότι διαβάζω περισσότερο, γράφω περισσότερο, δουλεύω περισσότερο, είμαι παρούσα περισσότερο. Σίγουρα θέλω δουλειά ακόμα. Αλλά I’m on it!

Και για τις δυο περιπτώσεις χρηστών αυτό που, προσωπικά, θεωρώ βασικό είναι να δίνουμε προτεραιότητα στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, στα παιδιά μας την ώρα που παίζουμε ή στον άνθρωπό μας όταν συζητάμε, στον καφέ με τους φίλους μας, σε αυτούς που προτιμούν να μας κοιτάζουν στα μάτια όταν μιλάμε.

Στο κάτω κάτω, είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα να είσαι παρών την ώρα που δημιουργούνται οι αναμνήσεις, παρά να είσαι online.

Τα λέμε την άλλη Πέμπτη (ελπίζω…),

Βάσω