Αρχείο ετικέτας #QualityTime

Αν δεν υπήρχαν τα social media, τι γονείς θα ήμασταν

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση του αγαπημένου @schoolmarius στο instagram σχετικά με την έκθεση των παιδιών μας στο διαδίκτυο και το δικαίωμα των παιδιών να μη θέλουν η ζωή τους να εκτίθεται χωρίς τη συγκατάθεσή τους, χωρίς να το έχουν επιλέξει τα ίδια, γράφω σήμερα.

Σαν μαμά που έχει επιλέξει να «εκτίθεται» τόσο η ίδια όσο και οικογενειακές στιγμές, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών της, έχω γράψει και παλιότερα για ποιο λόγο έχω κάνει αυτή την επιλογή και γιατί, παρόλο που έχω ενημερωθεί και συνεχίζω να ενημερώνομαι για τους κινδύνους στο διαδίκτυο, συνεχίζω να το κάνω.

Δε συμφωνώ με αυτό που γράφουν οι συνήθεις «επικριτές» ότι όλοι οι γονείς ανεβάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους για να ικανοποιήσουν κάποια ανάγκη τους ή τη ματαιοδοξία τους ή ότι «πουλάνε» τα παιδιά τους περιμένοντας περισσότερα likes. Ό, τι και να ανεβάσει κάποιος, με αυτό το σκεπτικό, μπορεί να θεωρηθεί από κάποιον άλλον ματαιοδοξία ή ανούσιο ή χωρίς στόχο κλπ κλπ. Κι ούτε σημαίνει πως όποιος έχει λογαριασμούς στα social media είναι χαζός, αμόρφωτος ή ανενημέρωτος.

Ούτε φυσικά θεωρώ, όμως, ότι όλοι οι γονείς είναι ενημερωμένοι για τους κινδύνους του αχανούς Ίντερνετ και για το πού μπορούν να «ταξιδέψουν» οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε.

Αυτό, ωστόσο, που θα ήθελα να μοιραστώ σήμερα είναι κάποιοι προβληματισμοί μου για το πόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε και μοιραζόμαστε τη ζωή μας με άλλους.

Σε αυτόν το νέο κόσμο, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς δίνουν τη δική μας «γωνίτσα» να μοιραζόμαστε, έχει επηρεαστεί η ίδια η ανατροφή των παιδιών μας.

Έχουμε σκεφτεί πόσο πολύ άλλαξαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Ή τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να γίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια θετική εμπειρία για εμάς και την οικογένειά μας;

Κάνουμε «παύση» στις στιγμές

«Ο γιος μου έπεσε με το ποδήλατο!», «Η κόρη μου έφαγε πρώτη φορά λαχανικά!»

Τα social media έχουν δημιουργήσει μια παύση στον εγκέφαλό μας. Σε εκείνες τις στιγμές που σαν γονείς γιορτάζαμε με την κόρη μας ή τρέχαμε για να σώσουμε το γιο μας, πολλοί από εμάς κάνουμε μια παύση για να αποφασίσουμε αν αυτή είναι μια στιγμή που αξίζει να «ανέβει», να μπει στο instagram ή στο Facebook.

Κι εδώ είναι η επιλογή μας: Μπορούμε να «αρπάξουμε» το κινητό μας και να απομακρυνθούμε από τη στιγμή ή να χαρίσουμε ένα χαμόγελο ή ένα μπράβο στην κόρη μας, να την κάνουμε να νιώσει ότι είμαστε περήφανοι και να κάνουμε μια αγκαλιά στο γιο μας που μπορεί να μη χτύπησε πολύ, αλλά σίγουρα μια αγκαλιά θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα.

Στη σύντομη στιγμή της παύσης, όταν οι γονείς πιάνουμε τα τηλέφωνά μας για να δημοσιεύσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χάνουμε μια φυσική και σημαντική στιγμή αλληλεπίδρασης γονέα-παιδιού. Και δείχνουμε και στα παιδιά μας μια συμπεριφορά που δε θα τη δεχόμασταν από εκείνα.

Συγκρίνουμε

Όταν έχεις παιδιά, σίγουρα έχεις συναντήσει αυτόν τον γονέα που πάντα καυχιέται για το παιδί του και όλα τα υπέροχα επιτεύγματά του (ή είμαστε εμείς αυτός ο γονιός!!): «τα παιδιά μου έχουν φτάσει νωρίς τα ορόσημα της ηλικίας τους», «μπορούν να πουν το αλφάβητο προς τα εμπρός, προς τα πίσω και σε δύο γλώσσες μέχρι να γίνουν 3 ετών!»

Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν χρειάζεται να πάμε στην παιδική χαρά για να βομβαρδιστούμε με αυτές τις πληροφορίες. Το καλύτερο των καλύτερων επιτευγμάτων για τα παιδιά όλων μας παρουσιάζεται τώρα σε ένα όμορφο χρονοδιάγραμμα, πλήρες με εικόνες, κι εμείς το βλέπουμε από την άνεση του καναπέ μας. Οι γονείς αντιδρούν με likes και σχόλια, αλλά μια μυστική μάχη μπορεί να ξεσπάσει μέσα μας!

Πολλοί γονείς αναφέρουν ότι συγκρίνουν τη δική τους γονική επιτυχία με άλλους στα social media. Μπορεί να νιώσουν αποτυχημένοι με βάση αυτό που βλέπουν στο διαδίκτυο και να αγχωθούν σκεπτόμενοι «όλοι οι άλλοι τα πάνε καλύτερα από εμένα».

Οι συγκρίσεις επεκτείνονται ακόμη και στην υπόλοιπη ζωή μας στο σπίτι, καθώς συγκρίνουμε τη σύζυγο του φίλου μας που γύρισε νωρίς από τη δουλειά για να μαγειρέψει ένα υγιεινό γεύμα, με τη δική μας ζωή που το βράδυ σταματήσαμε σε ένα φαστ φουντ και φάγαμε δείπνο στο αυτοκίνητο.

Όταν κοιτάμε τους άλλους λογαριασμούς σε instagram, Facebook κλπ., η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων δεν μοιράζεται το καλό, το κακό και το άσχημο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι σαν ένα λεύκωμα σε πραγματικό χρόνο όπου παίρνουμε τη συνειδητή απόφαση να μην μοιραστούμε τους αγώνες ή τις κακές μέρες μας. Μοιραζόμαστε την πιο λαμπερή πλευρά της ζωής… και το ίδιο κάνουν όλοι οι άλλοι.

Διάβασα, κάπου, ότι σε μια μελέτη (νομίζω του 2016), η διακοπή του Facebook έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι! Μια αντίστοιχη έρευνα έδειξε ότι το Pinterest μπορεί να είναι πηγή άγχους για τους γονείς.

Το να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στον γονέα που δημοσίευσε 1.000 pins χειροτεχνίας μάς επηρεάζει, όταν εμείς νιώθουμε ότι τα πάμε καλά επειδή απλά καταφέραμε να φτιάξουμε ένα μεσημεριανό!

Μοιραζόμαστε πολλά

Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας εάν κάνουμε υπερβολική «κοινή χρήση» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι αν το παρακάνουμε και πιθανότατα θα πούμε «Όχι». Δε θα το παραδεχτούμε. (Υπάρχει όρος για τους γονείς που μοιράζονται στα social και λέγεται sharenting).

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μετατρέψει πολλούς γονείς σε καθημερινούς ρεπόρτερ της ζωής της οικογένειας. Περιλαμβάνουμε τα χρονοδιαγράμματα μας με φωτογραφίες και ενημερώσεις, μερικές φορές πολλές φορές την ημέρα. Και κανένα θέμα δεν φαίνεται να είναι εκτός ορίων, από μικροατυχήματα στην προπόνηση μέχρι μια ακατάστατη ντουλάπα.

Δεσμεύουμε τον χρόνο μας

Ας δοκιμάσουμε αυτό το πείραμα: χωρίς να «κλέψουμε». Να καταγράψουμε πόση ώρα «καθίσαμε για λίγο» στο κινητό μας να τσεκάρουμε κάτι στα social media. Μόλις προσθέσουμε όλα αυτά τα λεπτά μέσα σε μια εβδομάδα, πιθανότατα θα εκπλαγούμε με το πώς διαχειριζόμαστε το -λιγοστό κατά τα άλλα- χρόνο μας.

Τα social media μπορούν να μας ξοδέψουν περισσότερο χρόνο από ό,τι ίσως φανταζόμασταν, και αυτός είναι ο χρόνος που θα μπορούσαμε να περάσουμε με την οικογένειά μας ή να αφιερώσουμε σε κάτι που πραγματικά μας αρέσει. Τι θα έλεγαν τα παιδιά μας αν τα ρωτούσαμε τι σκέφτονται για μας και το κινητό μας!;

Η συνειδητοποίηση ότι ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον εγκαταλείψουμε εντελώς. Απλώς ας βεβαιωθούμε ότι έχουμε θέσει όρια, ώστε όλοι να έχουν στιγμές που είναι αποσυνδεδεμένοι και απλώς απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου.

Βάζουμε και τα παιδιά μας στο «παιχνίδι» της δημοσίευσης

Έχουμε ρωτήσει ποτέ το παιδί μας αν θα δημοσιεύσουμε μια φωτογραφία του στο Facebook;  Θέλουν να μάθουν πόσα likes πήραν για εκείνη την ανάρτηση που κάναμε χθες; Μας ζητάνε από μόνοι τους «να την ανεβάσουμε»;

Ως γονείς, όταν δημοσιεύουμε τις φωτογραφίες των παιδιών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρακολουθούμε ενεργά τη δημοτικότητα των αναρτήσεων, κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε παιδιά που διψούν για αποδοχή, για δημοφιλία! Καθώς παρακολουθούν τη συμπεριφορά μας, τα παιδιά μπορεί να μάθουν να μετρούν τη δημοτικότητά τους ανάλογα με το πόσα άτομα κάνουν κλικ στο κουμπί «μου αρέσει».

Καυχιόμαστε (πάρα πολύ)

Όλοι καυχιόμαστε στα social media γιατί τα παιδιά μας είναι φοβερά. Φυσικά, είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας και θέλουμε να το μάθει ο κόσμος.

Κάποιοι, ίσως, λίγο περισσότερο από τους άλλους. Κάποιοι άλλοι, πάλι, μπορεί να φτάσουν στο άλλο άκρο και να γίνονται υποτίθεται ειρωνικοί και σαρκαστικοί με τα επιτεύγματα των παιδιών τους και καυχώνται έτσι «υπογείως» για όσα πέτυχαν τα παιδιά τους.

Ζητάμε να «στήσουμε» μια τέλεια εικόνα

«Τα παιδιά μας φαίνεται τόσο χαριτωμένα με αυτά που φοράνε. Ας πάρω το κινητό μου να βγάλουμε μια οικογενειακή φωτογραφία. Θα φαινόταν, όμως, πιο χαριτωμένο αν το χέρι του μεγάλου ήταν στους ώμους του μικρού. Όχι, όχι, το χέρι είναι πολύ ψηλά. Πιο χαμηλά. Αα περίμενε. Ο μικρός δε γελάει και του βγήκε έξω η μπλούζα από το παντελόνι. Όχι, περιμένετε να περάσει από πίσω το μηχανάκι. Τι γίνεται με αυτό το ύφος; Στάσου. Χαμογέλα λίγο! Εντάξει, σταθείτε εκεί ένα λεπτό. Πρέπει να το δημοσιεύσω στο Instagram μου.»

Ακούγεται γνωστό; Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα από αυτές τις «τέλειες» στιγμές, με τη διαφορά ότι πολλές από αυτές τις «τέλειες» στιγμές χρειάστηκαν 15 λήψεις της ίδιας πόζας και τόση καθοδήγηση από εμάς όσο ένας φωτογράφος σε μια φωτογράφιση σούπερ μοντέλου.

Για τις δημοσιεύσεις των φωτογραφιών των παιδιών μας στο διαδίκτυο, θα πρέπει να σταθμίσουμε τα υπέρ και τα κατά. Κυρίως να είμαστε ενημερωμένοι.

Και να θυμόμαστε ότι μπορούμε να τραβήξουμε μια φωτογραφία (δεν είναι κακό να μαζεύουμε ενθύμια και να απαθανατίσουμε τις αναμνήσεις μας) και απλά να απολαύσουμε τη στιγμή χωρίς να τη μοιραστούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εάν εξακολουθούμε και αποφασίζουμε ότι θέλουμε να μοιραστούμε τις φωτογραφίες μας, ας τραβήξουμε αυτές τις αυθόρμητες λήψεις και ας διασκεδάσουμε με τα παιδιά μας. Απλώς ας τραβήξουμε τη φωτογραφία για να απαθανατίσετε τη στιγμή για τον εαυτό μας (και όχι για ένα κοινό) και σαν να είμαστε ο μόνος που θα τη δει.  Εμείς και τα παιδιά μας θα διασκεδάσουμε πολύ περισσότερο.

Δημιουργούμε Ψηφιακό Αποτύπωμα

Κάποια παιδιά ίσως θυμούνται ακόμα την «ενοχλητική» φωτογραφία τους που η μαμά τους έδειχνε από δω κι από κει όταν ήταν μικροί.

Όλες αυτές οι φωτογραφίες περιορίζονταν σε άλμπουμ φωτογραφιών που μοιράζονταν μεταξύ των μελών της οικογένειας και των κοντινών φίλων, επειδή δεν υπήρχαν κοινωνικά μέσα.

Σήμερα, δημιουργούμε ένα ψηφιακό αποτύπωμα από την πρώτη φορά που ανεβάζουμε μια φωτογραφία των παιδιών μας στο Διαδίκτυο.

(Για το ψηφιακό αποτύπωμα έχω γράψει περισσότερα εδώ).

Τι θα πει το ψηφιακό αποτύπωμα του παιδιού μας για αυτό όταν είναι ενήλικας; Πρέπει να το σκεφτούμε καλά.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μόνο ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε, σκόπιμα ή όχι, να παραβιάσουμε το απόρρητο των παιδιών μας. Ακόμα κι αν οι ιστοσελίδες αναφέρουν όρους διαγραφής κλπ., όλοι γνωρίζουμε ότι μόλις ανέβει μια φωτογραφία, είναι εκεί έξω, ακόμα κι αν θέλουμε να την πάρουμε πίσω.

Οι φωτογραφίες μπορούν να αποθηκευτούν, να κοινοποιηθούν και να διανεμηθούν ακόμα και εν αγνοία μας.​ Δεν έχω σκοπό να τρομοκρατήσω κανέναν, αλλά πρέπει ειδικά ως γονείς να τα γνωρίζουμε αυτά. 

Επιπλέον, όπως έχω ήδη γράψει και σε άλλο άρθρο, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε αν το παιδί μας θα έρθει σε δύσκολη θέση με κάποιο από το περιεχόμενο που αναρτούμε ως γονείς.

Εστιάζουμε στα Likes

Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας και παίρνει 33 likes.  Στη συνέχεια δημοσιεύουμε  μια φωτογραφία του σκύλου μας και παίρνει 67 likes.  Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκύλος μας είναι πιο χαριτωμένος από το παιδί μας;

Ανεβάζουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας να κάνει επιδρομή στο ντουλάπι για μια σοκολάτα για πρωινό. Παίρνουμε 50+ likes. Οκ. Τότε, όμως, λαμβάνουμε ένα σχόλιο από έναν άλλο γονέα που λέει ότι δεν θα άφηνε ποτέ το παιδί του να φάει σοκολάτα για πρωινό!  Και τα συναισθήματά μας πληγώνονται. Δεν σταματάει ποτέ όλο αυτό.

Φαίνεται ότι υπάρχει ένας ανεπίσημος ανταγωνισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ποιος είναι ο πιο αστείος, ο πιο έξυπνος, ο πιο εκπληκτικός γονέας και μπορεί να φέρει στο σημείο τις μαμάδες και τους μπαμπάδες να μετρήσουν την επιτυχία τους ως γονείς με βάση τις προτιμήσεις, τα likes, τα σχόλια και τα re-tweets των άλλων.

Ποια είναι,όμως, η θετική πλευρά των social media;

Αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να έχουν πολλές (και πιο πολλές) αρνητικές επιπτώσεις στην ανατροφή των παιδιών, υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα σε αυτές τις πλατφόρμες εάν χρησιμοποιούνται προσεκτικά.

Μπορούμε να κρατήσουμε επαφή με τους αγαπημένους μας

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχεδιάστηκαν αρχικά για να συνδέουν ανθρώπους και να μας δίνουν τη δυνατότητα να μοιραζόμαστε επιτεύγματα, ορόσημα και χαριτωμένες στιγμές με φίλους και συγγενείς που μπορεί να μην βλέπουμε ή να τους μιλάμε συχνά. Ειδικά σε περιπτώσεις που έχουμε συγγενείς ή φίλους στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ένας υπέροχος τρόπος να νιώθουμε κοντά ο ένας στον άλλον.

Μπορούμε να μάθουμε από άλλους γονείς

Αντί να χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να καυχηθούμε για τα επιτεύγματα του παιδιού μας, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως πολύτιμη πηγή για συμβουλές και tips από άλλους γονείς. Έχει κανείς κάποιες συμβουλές για να κόψουμε την πάνα; Για τις καούρες της εγκυμοσύνης; Για πείτε καμιά συνταγή για το σνακ του σχολείου. Καμιά ιδέα για μια διασκεδαστική και εύκολη χειροτεχνία με ένα παιδί 3 ετών;

Μπορούμε να συγχωρούμε και να γελάμε με τον εαυτό μας

Εάν ακολουθούμε γονείς που είναι ειλικρινείς σχετικά με τις δικές τους εμπειρίες, πιθανότατα θα νιώσουμε καλύτερα με τις δικές μας απογοητεύσεις και ατυχίες ως γονείς και θα γελάμε με τα καμώματά μας.

Μπορούμε να συνδεθούμε με άλλους

Αν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις αλληλεπιδράσεις πρόσωπο με πρόσωπο, μπορούν να βοηθήσουν στην παροχή κοινωνικής υποστήριξης κατά τις στιγμές που χρειάζεται να συνδεθούμε με φίλους αλλά δεν έχουμε το χρόνο ή τη δυνατότητα.

Μπορούμε να βρούμε πολύτιμους πόρους

Πολλοί ειδικοί σε θέματα γονέων, παιδιών και υγείας έχουν παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αν ακολουθήσουμε αυτές τις αξιόπιστες πηγές, μπορούμε να βρούμε πολύτιμες πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν να μειώσουμε το άγχος της ανατροφής των παιδιών.

Για τις αρνητικές επιπτώσεις των social media στη ζωή μας, υπάρχουν κάποιες συμβουλές ειδικών για τη χρήση τους, ώστε να διασφαλίσουμε ότι δίνουμε το καλό παράδειγμα στο παιδί μας.

Να είμαστε επιλεκτικοί ως προς το ποιους ακολουθούμε και να μην ακολουθούμε αυτούς που μας κάνουν να νιώθουμε ένοχοι ή άσχημα για τις αποφάσεις μας ως γονείς.

Να λάβουμε υπόψη τη μακροπρόθεσμη επίδραση των φωτογραφιών και των σχολίων μας σχετικά με τα παιδιά μας. 

Να ζητάμε την άδειά τους, αν είναι σε μεγαλύτερη ηλικία, πριν δημοσιεύσουμε κάτι σχετικά με αυτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τις αναρτήσεις και τις προθέσεις μας.  

Πριν δημιουργήσουμε μια ανάρτηση που σχετίζεται με το παιδί μας, ας αναρωτηθούμε: Γιατί δημοσιεύω; Είμαστε πραγματικά περήφανοι και θέλουμε να το μοιραστούμε με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα; Θέλουμε να πούμε κάτι; Έχουμε κάτι να μοιραστούμε που θα μπορούσε να βοηθήσει άλλους γονείς; Ή συναγωνιζόμαστε  με άλλους γονείς για likes και shares; Μήπως «ψαρεύουμε» κομπλιμέντα για τον εαυτό μας;

Να μην ανταγωνιζόμαστε ή να συγκρίνουμε. Μπορεί να είναι πιο εύκολο να το λέμε παρά να το κάνουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε να μην ασκήσουμε πίεση στον εαυτό μας (ή στα παιδιά μας) για να ανταποκριθούμε στις φαινομενικά τέλειες ζωές που απεικονίζουν άλλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι πολλοί άνθρωποι μοιράζονται μόνο τα καλά και ότι το παιδί του καθενός προοδεύει με τον δικό του ρυθμό.

Και να μην ξεχνάμε να βάζουμε όρια στον εαυτό μας. Απενεργοποιώντας τη συσκευή μας την ώρα του φαγητού ή/και μερικές ώρες πριν τον ύπνο (για αρχή!), μπορούμε να δώσουμε ένα καλό παράδειγμα στα παιδιά μας και να κερδίσουμε ποιοτικό χρόνο για να συνδεθούμε με την οικογένειά μας χωρίς τις οθόνες.

Ας αξιολογήσουμε και τη δική μας χρήση (εδώ είναι τα δύσκολα!!) Εάν πχ διαγράφαμε όλους τους λογαριασμούς μας και εξαφανιζόμασταν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αύριο, αυτό θα μας έκανε λιγότερο επιτυχημένους στην ανατροφή των παιδιών; Αν και δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε αυτό το άκρο, είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη σχέση μας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κατ’ επέκταση το κινητό μας και πώς μπορεί να επηρεάσει την ανατροφή των παιδιών μας.

Το έχουμε ξαναπεί. Δεν είναι κακή μαμά αυτή που ανεβάζει φωτογραφίες, ούτε είναι καλή μαμά αυτή που δεν ανεβάζει.

Σύντομα, τα παιδιά μας θα κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς και πρέπει να είμαστε δίπλα τους να τους ενημερώνουμε, να τους προβληματίζουμε για όλο αυτό το «νέο κόσμο».

Και μην ξεχνάμε ποτέ να έχουμε ανοιχτά μυαλά και ανοιχτή αγκαλιά!


Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα 🙂

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

39 σκέψεις που με κάνουν χαρούμενη

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου, είχα τα γενέθλιά μου και σκεφτόμουν τι να δημοσιεύσω μετά το 37 πράγματα που έμαθα αυτά τα χρόνια και 38 πράγματα που ίσως δεν ξέρεις για μένα, όταν τελικά αποφάσισα να γράψω, σε μια αναλαμπή, την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος, την προσωπική μου ιστορία ευτυχίας.

Γενικά, είμαι ένας χαρούμενος τύπος, το έχω ξαναγράψει! Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που με έκανε να είμαι έτσι, ο τρόπος που μεγάλωσα, όλα όσα έζησα… Δεν ξέρω πώς, αλλά είμαι ο άνθρωπος που βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο (για να μην πω γεμάτο), ο άνθρωπος που θα βρω σε καθετί κάτι θετικό.

Στην πραγματικότητα, όχι μόνο αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τη ζωή μου. Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι τέλεια, αλλά όλη η ομορφιά είναι ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να είναι τέλεια!

Τα πράγματα απλά δεν με ενοχλούν πολύ και είναι πολύ σπάνιο να προσβάλλομαι ή να με αγγίζει κάτι εξωτερικό σε βαθμό που να μην μπορώ να χαρώ κάτι άλλο. Δεν κρατάω κακία και δεν απογοητεύομαι πολύ συχνά με τους ανθρώπους ή τη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχα προκλήσεις να ξεπεράσω. Ούτε, φυσικά, ότι όλοι με συμπαθούν.

Αυτό που θέλω να μοιραστώ σε αυτήν την ανάρτηση δεν είναι τόσο η διαδικασία του να γίνω ευτυχισμένη, αφού όπως ήδη έγραψα, αυτό είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μου!

Είναι αυτό που βιώνω ως χαρούμενος άνθρωπος σήμερα.

#1 Έχω αυτοπεποίθηση

Και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι απολύτως σίγουρη από πού προέρχεται αυτή η αυτοπεποίθηση, γιατί δεν ήμουν πάντα τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου. Ειδικά την περίοδο που πήγα για σπουδές, ένιωσα την αυτοπεποίθησή μου να χάνεται σιγά σιγά και να νιώθω «λιγότερη» σε σχέση με τους συμφοιτητές μου. Ίσως έφταιγε η διαφορά επαρχίας με την πρωτεύουσα, ο μικρός περίγυρος σε σχέση με το πλήθος της Αθήνας…

Αλλά η μητρότητα, όπως έχω ξαναγράψει, το τρέξιμο και το blogging, όλη αυτή η ανάγκη για αυτοβελτίωση, με βοήθησαν να την ξαναχτίσω με πιο γερά θεμέλια αυτή τη φορά.

#2 Μου αρέσει αυτό που είμαι

 Νιώθω καλά και σίγουρη. Σίγουρα δεν είμαι τέλεια, αλλά δεν χρειάζεται να είμαι και είμαι εντάξει με αυτό. Δουλεύω αρκετά για να βελτιώσω το «αρχικό προϊόν», αλλά είμαι επίσης ικανοποιημένη με το πού βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Απολαμβάνω το ταξίδι, γι’ αυτό δεν καταδικάζω τον εαυτό μου επειδή δεν είμαι ακόμα στο τέλος του.

#3 Είμαι συμφιλιωμένη με τις επιλογές μου

Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή ανεπίλυτα ζητήματα να φροντίσω. Όμως, δεν είμαι «κολλημένη» στην ιστορία, στις εναλλακτικές επιλογές που είχα στη ζωή μου ή στα πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά. Προσπαθώ να μένω εστιασμένη στη στιγμή και να προετοιμάζομαι για το μέλλον με όποιον τρόπο μπορώ καλύτερα κάθε φάση της ζωής μου. Μαθαίνω από τα λάθη μου και προχωρώ. Πιστεύω ότι η ισορροπία της ζωής μου είναι σε αρκετά καλό επίπεδο και νιώθω καλά με αυτό.

#4 Έχω μια αξιοπρεπή δουλειά που μου παρέχει οικονομική ασφάλεια

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι κάνω τη δουλειά που αγαπώ και κάθε πρωί ξυπνάω με χαρά και πηγαίνω. Όμως, προσπαθώ -όσο κρατήσει αυτή η επαγγελματική μου φάση- να βλέπω θετικά το ότι είμαι σε μια δουλειά που μου παρέχει οικονομική ασφάλεια και ότι στηρίζω με όσες δυνάμεις έχω την οικογενειακή επιχείρηση. Παίρνω τις αξίες μου πολύ στα σοβαρά, οπότε, παρόλο που εξακολουθώ να «σκοντάφτω» τις περισσότερες μέρες σε κάποιο βαθμό, ανταποκρίνομαι όσο μπορώ στις αξίες αυτές.

#5 Είμαι αισιόδοξη

…όπως ήδη έχετε καταλάβει! Πιστεύω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ότι η ζωή είναι στα χέρια μου, ότι η ζωή μου θα καταλήξει σχετικά κοντά στο σημείο που θα ήθελα, γιατί ήδη αυτή τη στιγμή είναι εκπληκτική όπως ακριβώς είναι. Η αισιοδοξία είναι ένας άλλος τρόπος να πω ότι σχεδόν πάντα νιώθω ότι «όταν η σκόνη κατακάθεται, σε μεγάλο βαθμό θα καθίσει ακριβώς εκεί που πρέπει», θα προκύψει κάτι άλλο, θα γεννηθεί κάτι νέο.

#6 Οι αρνητικές περιστάσεις δεν με ρίχνουν για πολύ

 Με άλλα λόγια, επανέρχομαι γρήγορα.  Δεν έχω πρόβλημα να αλλάξω σχέδια ή να αλλάξω προγράμματα ή να αναρρώσω από απογοητεύσεις ή στιγμές απογοήτευσης. Απλώς δεν κολλάω σε τέτοια πράγματα. Θα μου πεις, αν δε σου έχουν τύχει και μεγάλες ατυχίες, εύκολο να το λες… Ναι, ισχύει. Κρίνω με βάση αυτά που έχω ζήσει. Σε γενικές γραμμές πάντως, προσπαθώ να μην κρατιέμαι σε κάποια δυσάρεστη κατάσταση περισσότερο από όσο χρειάζεται για να λύσω το πρόβλημα και να προχωρήσω από αυτό. Αν βρέχει, μεταφέρουμε το πικ-νικ μας αλλού και διασκεδάζουμε το ίδιο. Αυτό είναι το spirit!

# 7 Είμαι υπομονετική

 Ενώ μπορεί να χάνω την υπομονή μου σε πρακτικά θέματα, πχ χειροτεχνίες κλπ, είμαι αρκετά υπομονετική με τους ανθρώπους (εκτός κι αν μιλάμε για τα παιδιά μου όταν μου ζητάνε χιλιοστή φορά το ίδιο πράγμα, αφού έχω πει όχι!!!). Η αλήθεια είναι ότι θυμώνω λιγότερο με την απερισκεψία των άλλων. Όταν αντιδρώ άσχημα, είναι για λίγο, γιατί απλά επιλέγω να μη σταθώ σε αυτό. Υπάρχουν, τελικά, πάρα πολλά άλλα πράγματα που πρέπει να σκεφτούμε από το να χάνουμε χρόνο εμμένοντας με αγενείς ανθρώπους και αγενείς συμπεριφορές.

#8 Γελάω εύκολα

 Ίσως πολύ εύκολα. Βλέπω χιούμορ στα περισσότερα πράγματα – ακόμα και σε πράγματα που οι άλλοι παίρνουν πολύ σοβαρά (και ναι, αυτό με φέρνει σε αμήχανες στιγμές κάποιες φορές). Δεν είναι κάτι που το προσπαθώ σκληρά. Μου βγαίνει. Κι όταν δε μου βγαίνει, ψάχνω τρόπους για να γελάσω, βλέπω κωμωδίες, stand-up comedies, αποφεύγω δραματικές σειρές και ταινίες. Ευεργετικό.

#9 Δεν κρατάω κακίες

Συγχωρώ γρήγορα και εύκολα. Είναι κάπως η προεπιλεγμένη μου ρύθμιση, το default μου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι χαλαρή στις «προσβολές» και στις αγενείς συμπεριφορές. Απλώς δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά προσβεβλημένη. Μπορεί να απογοητεύομαι λίγο με τον κόσμο, να μου κακοφαίνεται, όμως, δε με ακολουθεί για πολύ και σίγουρα δεν το «κρατάω μανιάτικο».

#10 Νιώθω ευγνωμοσύνη καθημερινά

Πιστεύω ότι η ζωή μου έχει αξία. Ζω μια ζωή γεμάτη από αυτά που αγαπώ, όσα προσδίδουν στη ζωή μου σκοπό, νόημα και σημασία. Δουλεύω σκληρά πάνω σε αυτό και προσπαθώ να δημιουργήσω αξία στη ζωή μου και στις ζωές των άλλων. Το να είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων είναι ένα σημαντικό μέρος αυτού.

#11 Έχω την τάση να κοιτάζω τη θετική πλευρά, την καλή πρόθεση

 Είμαι πολύ θετικός άνθρωπος, βλέπω τα καλύτερα στη ζωή, τον εαυτό μου και τους άλλους.  Λατρεύω τον ήλιο.  Λατρεύω, όμως, και τη βροχή. Σε όλα θα βρω κάτι καλό. Βλέπω καλό στους ανθρώπους και ευκαιρίες στις προκλήσεις.  Η ζωή είναι απλά μια καταπληκτική βόλτα για την οποία είμαι τυχερή που μου έδωσαν ένα εισιτήριο!

#12 Δεν επικρίνω

 Αν και έχω ένα πολύ ισχυρό σύνολο αξιών, δεν καταδικάζω κανέναν που δεν συμφωνεί μαζί μου ή δεν τηρεί τις αξίες αυτές. Είναι οι δικές μου αξίες άλλωστε. Άλλο να μισείς την πράξη, κι άλλο τον άνθρωπο. Αλλά αισθάνομαι απόλυτα άνετα να ζω σε έναν κόσμο που δε συμμερίζεται πάντα την άποψή μου (αν και θα έπρεπε! 😄).

#13 Είμαι εντάξει με την ατέλεια

 Όχι, όμως, μόνο με τις δικές μου. Είμαι εντάξει και με τις ατέλειες των άλλων.  Επιδιώκω να μη με καταδικάζω για τα αναπόφευκτα λάθη μου, ούτε εμένα, ούτε τους άλλους.  Είναι, στο κάτω κάτω, αναπόφευκτα και, όπως είπα ήδη, είμαι εντάξει με αυτό.

#14 Δεν παίρνω τον εαυτό μου ή τη ζωή ή τους άλλους πολύ στα σοβαρά

 Μπορώ να γελάω με τις δικές μου ιδιαιτερότητες και τα καθημερινά μου ευτράπελα και να «σκοντάφτω» χωρίς να ασχολούμαι καθόλου με αυτό. Αυτός, ίσως, είναι ένας λόγος που δεν προσβάλλομαι εύκολα και συγχωρώ γρήγορα τους άλλους.  Εκείνοι που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά τείνουν να απαιτούν κι από τους άλλους ειδική μεταχείριση και προσοχή στο πώς θα τους διαχειριστούν.

#15 Δεν χρειάζεται να με αγαπούν όλοι, οπότε είμαι εντάξει όταν δεν το κάνουν

 Παλιά δεν ήμουν έτσι. Και η αλήθεια είναι πως έχω συνηθίσει να είμαι αποδεχτή και αγαπητή στη ζωή μου. Όμως, πλέον, από τότε που άρχισα να «εκτίθεμαι» με το γράψιμο, τα social media  κλπ, έχω μπει στη διαδικασία να αποδεχτώ το ότι κάποια άτομα διαφωνούν κάθετα με αυτά που λέω ή το ότι μου μιλάνε άσχημα. Δε νιώθω ανώτερη ή καλύτερη, απλά δε θεωρώ ότι είναι κάτι στο οποίο αξίζει να σταθώ.

#16 Έχω πίστη στους ανθρώπους και στο καλό γύρω μου

 Παρόλο που έχω διαψευσθεί αρκετές φορές, νιώθω ότι οι άνθρωποι είναι δίκαιοι και στο τέλος τα πράγματα θα εξισορροπήσουν, όλα θα πάνε καλά. Αυτό προσθέτει μια αίσθηση εμπιστοσύνης στην ανθρωπότητα, μια εσωτερική γαλήνη όταν βασανίζομαι από σκέψεις ότι φρικτά πράγματα συμβαίνουν σε αθώους ανθρώπους.

#17 Έχω βάλει την άσκηση και την καλή διατροφή στη ζωή μου

Δεδομένου ότι η υγεία επηρεάζει τη διάθεση, η δική μου είναι συνήθως αρκετά αισιόδοξη. Το έχω ξαναπεί, το τρέξιμο με άλλαξε σαν άνθρωπο, μου έδωσε πράγματα και συναισθήματα που ποτέ δεν περίμενα.

#18 Αλληλεπιδρώ με πολλούς ανθρώπους καθημερινά

 Οι σχέσεις αναπτύσσονται.  Δημιουργούνται φιλίες. Έτσι η ευτυχία βαθαίνει. Βασικό κομμάτι της ζωής μου, δεδομένου ότι σαν άνθρωπος δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός.

#19 Είμαι μέλος μιας μοναδικής κοινότητας

Όταν ξεκίνησα το blogging και μετά το λογαριασμό μου στο instagram, έγινα μέλος μιας υπέροχης παρέας, μιας κοινότητας μαμάδων, bloggers, δρομέων και όχι μόνο, που υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, βοηθάμε και προσφέρουμε. Ευεργετικό επίσης.

#20 Όταν κάνω βλακεία, δεν μένω σε αυτό, ούτε προσδιορίζω το ποια είμαι από αυτό

Με άλλα λόγια, ξεχωρίζω τον εαυτό μου από τα λάθη μου. Όταν αποτυγχάνω, απλώς αποτυγχάνω. Δεν γίνομαι αποτυχημένη. Δεν είμαι το παρελθόν μου. Τα λάθη και οι κακές αποφάσεις μου στο παρελθόν μπορούν όντως να με «ρίξουν ψυχολογικά». Πατάω στα πόδια μου, λοιπόν, και σκέφτομαι ότι, παρά τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν μου, η ταυτότητά μου δεν συνδέεται με τα πράγματα που έχω κάνει. Κάθε άτομο έχει ένα μέρος του παρελθόντος του για το οποίο ντρέπεται ακόμη και να μιλήσει. Ωστόσο, αξίζει να προχωρήσουμε, όπως όλοι οι άλλοι.

#21 Εξασκούμαι στην ευγνωμοσύνη

   Ακόμα και σε δύσκολες περιόδους, πολύ κουραστικές και «δυσοίωνες», προσπαθώ να καταγράφω τα θετικά, να βρίσκω καθημερινά τρεις λόγους για τους οποίους είμαι ευγνώμων για τη μέρα που πέρασε, για τη ζωή μου. Ένα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης, ένα καλαθάκι με αγαπημένα χαρτιά και φωτογραφίες, σημειώματα και ζωγραφιές, ένα βιβλίο που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα, να νιώσω τυχερή.

#22 Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια πόλη που αγαπάω πολύ

Δε λέω ότι αν ζούσα κάπου αλλού θα ήμουν δυστυχισμένη. Δεν το ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι έχω την τύχη (και επιλογή) να μεγαλώνω τα παιδιά μου εκεί που μεγάλωσα κι εγώ και είμαι χαρούμενη για αυτό.

#23 Μένω δίπλα στην αδερφή μου και τους γονείς μου

Αυτό για κάποιους μπορεί να μην είναι το ιδανικό. Και όντως ίσως κάποιες φορές να μην είναι, όταν πχ αναγκαστικά κουβαλάς και τα δικά τους καθημερινά άγχη και τρεξίματα. Εμένα, όμως, μου δίνει μια μοναδική παρέα καθημερινά, μια ευκαιρία να μεγαλώνουμε μαζί τα παιδιά μας, να στηρίζουμε η μία την άλλη, όχι μόνο πρακτικά αλλά και ψυχολογικά.

#24 Περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με άτομα που αγαπώ

Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι όσοι δεν «κολλάνε» σε τοξικές σχέσεις, δε διατηρούν επαφές με άτομα που τους «κάνουν κακό». Το να μην περνάμε περισσότερο χρόνο με ανθρώπους που αγαπάμε είναι κάτι για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο στη ζωή μας. Όπως και το να περνάμε χρόνο με τοξικά άτομα.

#25 Προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου χαρούμενους

    Δεν έχω μαγικές δυνάμεις, αλλά αν περνά από το χέρι μου, θα βοηθήσω το διπλανό μου, θα του πω έναν καλό λόγο, κάτι που κατάφερε. Αφού το σκέφτηκα, γιατί να μην το μοιραστώ; Ακόμα κι αν δεν τον νιώθω τόσο κοντά μου.

#26 Το να δίνω με κάνει πιο χαρούμενη από το να παίρνω

    Ο εθελοντισμός με κάνει πιο ευτυχισμένη. Βοηθώντας τους άλλους να πετύχουν τους στόχους τους, το να κάνω πράγματα για τους άλλους, μου φέρνει χαρά.

#27 Είμαι παρών

Κι αυτό δεν το είχα πάντα. Πολύ κινητό, σκέψεις για το τι θα κάνω μετά, τι θέλουν οι υπόλοιποι κλπ. Όχι. Πλέον δεν αφήνω το μυαλό μου να περιπλανηθεί όπου αυτό θέλει. Προσπαθώ να απορροφηθώ στη στιγμή. Η απόλαυση είναι ένα από τα μυστικά των πιο ευτυχισμένων ανθρώπων . Το να εστιάζω στον περιορισμένο χρόνο που έχω σε αυτή τη ζωή είναι ένας καλός τρόπος για να μου υπενθυμίζει να απολαμβάνω ό,τι είναι σημαντικό .

#28 Προσπαθώ να είμαι δημιουργική

   Αν σκέφτομαι ότι δεν κάνω στη ζωή μου αυτό που τελικά θέλω ή αυτό που μου φέρνει χαρά, θα νιώσω αποτυχημένη. Όμως, εγώ βλέπω τη ζωή σαν μια διαδρομή που μεγαλώνω και μαθαίνω. Το να κάθομαι στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση δε με κάνει χαρούμενη. Είμαι πιο χαρούμενη όταν είμαι απασχολημένη, όταν είμαι δημιουργική. Αυτό, φυσικά, δεν μπορεί να γίνεται πάντα, αλλά η δημιουργικότητα μπορεί να νικήσει άσχημα συναισθήματα. Ένα περιπλανώμενο, χαμένο μυαλό δεν είναι ένα χαρούμενο μυαλό . Επιπλέον, η απόκτηση δεξιοτήτων μπορεί να φαίνεται αγχωτική βραχυπρόθεσμα, αλλά ενισχύει την ευτυχία μακροπρόθεσμα.

#29 Κοιμάμαι αρκετές ώρες

Δεν ταλαιπωρώ τον εαυτό μου ξενυχτώντας, εκτός πολύ ειδικών και έκτακτων περιστάσεων. Ο ύπνος είναι ζωτικής σημασίας για μένα, γιατί η διάθεσή μου το πρωί επηρεάζει τη διάθεσή μου όλη την ημέρα. Αν δεν κοιμηθώ καλά, δυσκολεύομαι να σηκωθώ, να συγκεντρωθώ, να είμαι δημιουργική και παραγωγική.

#30 Μου αρέσει να ασχολούμαι με το σπίτι μου

    Το να μείνω σπίτι και να ασχοληθώ με οργανώσεις, ξεκαθαρίσματα, αλλαγές στο χώρο κλπ είναι αγαπημένη μου ασχολία. Αν, δε, απολαμβάνω παράλληλα και την ηρεμία της μοναξιάς μου και ακούω μουσική, τότε είναι το καλύτερό μου!

#31 Εστιάζω στα πολλά μικρά όμορφα, χωρίς να περιμένω τα λίγα και σπουδαία

Τα πολλά μικρά καλά πράγματα είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Χρειαζόμαστε συχνές ενέσεις ευτυχίας και όχι σπάνια, μεγάλα πράγματα . Δε χρειάζεται να μπούμε στον κόπο να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τα αρνητικά που μας συμβαίνουν, όσο να αυξάνουμε τα καλά.

#32 Αποφεύγω τις τύψεις και τις ανούσιες ενοχές

     Δύσκολο να το πετύχω εντελώς και να μη νιώθω καθόλου ενοχές, το δουλεύω, όμως, όλο και περισσότερο. Καθετί που γίνεται και το μετανιώνω, προσπαθώ να το αφήσω πίσω μου, όπως πχ μια άσχημη συμπεριφορά μου ή το ότι έχασα την υπομονή μου με τα παιδιά κάποια στιγμή. Μένοντας στις ενοχές και τις τύψεις, εμποδίζω τον εαυτό μου να είναι χαρούμενος και θετικός. Ο καθένας κάνει λάθη και εξαρτάται από εμάς αν πρόκειται να επιμείνουμε σε αυτά ή απλά να τα χρησιμοποιήσουμε ως σκαλοπάτι για να γίνουμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

#33 Πάντα μεγαλώνουμε

Σε όποια κατάσταση κι αν βρεθώ, εντάξει δεν σκέφτομαι το «όλα γίνονται για κάποιο λόγο» για να είμαι ειλικρινής. Όμως, κάθε κατάσταση θα μου μάθει κάτι, θα με εκπαιδεύσει για κάτι, θα με εξελίξει στον τρόπο διαχείρισής της. Ακόμα κι αν μια κατάσταση είναι επώδυνη να την αντιμετωπίσουμε, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να αναπτυχθούμε και να γίνουμε καλύτεροι. Αν ο πόνος δεν υπήρχε στη ζωή μας, τότε δεν θα αναγκαζόμασταν ποτέ να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας και να μάθουμε πράγματα. Έχω αποδεχτεί ότι δεν μπορώ να εξελιχθώ με «τον εύκολο τρόπο». Ο πόνος ή οι δυσκολίες μπορεί να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα προσωρινά, καθώς θρηνούμε μια απώλεια, μια αλλαγή ή μια οπισθοδρόμηση. Ωστόσο, όλες αυτές οι αναπόφευκτες εμπειρίες θα μας κάνουν να νιώσουμε περισσότερη ευγνωμοσύνη στο μέλλον. Είναι ένα σημάδι ότι τα πράγματα είναι προσωρινά και πρέπει να είμαστε θετικοί όταν τα πράγματα πάνε καλά και να εκτιμάμε τους ανθρώπους όσο είναι κοντά μας.

#34 Ξέρω πως δε χρειάζεται να γίνω σαν όλους τους άλλους

Πλέον, έχω διαπιστώσει ότι είμαι ένα ξεχωριστό άτομο που δεν χρειάζεται να ταιριάζει με όλους τους άλλους μόνο και μόνο για να αποδείξει κάτι, είμαι μια νιφάδα χιονιού, που δε μοιάζει με καμία άλλη! Είναι φυσιολογικό να νιώθουμε πίεση να ακολουθήσουμε πορείες άλλων, αλλά δεν πρέπει. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο. Η ευτυχία μας δε βρίσκεται σε αυτά που θέλουν ή κάνουν οι άλλοι. Δε χρειάζεται να γίνουμε κάποιος που δε θέλουμε ή που οι άλλοι μας λένε ότι πρέπει. Ο καθένας έχει δικαίωμα στις δικές του απόψεις, σκέψεις και πεποιθήσεις και ο κόσμος δεν πρέπει να αλλάξει αυτό που είμαστε. Και να είμαστε βέβαιοι ότι η μοναδικότητά μας θα εκτιμηθεί.

#35 Οι άνθρωποι αλλάζουν

  Δεν είμαι ένα σταθερό άτομο, που ορίζεται κάποια συγκεκριμένα, σταθερά χαρακτηριστικά. Μπορώ να αλλάξω τη στάση, τη συμπεριφορά και τις απαντήσεις μου ανά πάσα στιγμή. Η ανάγνωση ενός βιβλίου μπορεί να με διδάξει νέες δεξιότητες που θα με βοηθήσουν να αναπτύξω καλύτερους τρόπους χειρισμού δύσκολων καταστάσεων, η προσωπική μου ανάπτυξη θα μου δείξει νέους δρόμους. Έχω πάντα το δικαίωμα να αρχίσω να σκέφτομαι διαφορετικά, να μην είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν, αν δεν το θέλω πραγματικά ή αν πλέον δε νιώθω άνετα με αυτό. Έχω τη δύναμη να αποφασίσω πώς θα ενεργήσω και πώς θα αντιδράσω σε μια κατάσταση σε όλες τις περιπτώσεις. Η σκέψη ότι οι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι μάς δίνει τη δύναμη να αλλάζουμε οτιδήποτε δεν αρέσει στον εαυτό μας σε κάθε δεδομένη στιγμή. Ακριβώς έτσι γινόμαστε καλύτεροι με τον καιρό γιατί μπορούμε πάντα να μάθουμε να βελτιώνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας.

#36 Κάνω το καλύτερο που μπορώ

   Όλοι μπορούμε να μάθουμε και να βελτιώσουμε τις καταστάσεις μας, τις επιλογές μας, αυτό είναι αλήθεια. Όμως, πολλά μπορούν να πάνε στραβά. Μερικές φορές η ζωή μας φέρνει εμπόδια και δυσκολίες από τις οποίες δεν ξέρουμε ακριβώς πώς να ξεφύγουμε. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι, ακόμη και μικρές αλλαγές, μικρά βηματάκια, είναι απόδειξη ότι προσπαθώ, ότι δεν τα παρατάω. Δεν αυτομαστιγώνομαι για τις προκλήσεις που έρχονται στο δρόμο μου, ή για τις γκάφες που κάνω καθώς ανακαλύπτω τις αλήθειες και τα θέλω μου. Να συγχωρούμε στον εαυτό μας τα λάθη που κάνουμε, γιατί κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τις γνώσεις που έχουμε στη διάθεσή μας.

#37 Μου αξίζει να είμαι ευτυχισμένη

Δεν υπάρχει κάτι πιο απλό από αυτό. Η ευτυχία μπορεί, όντως, να είναι μια επιλογή. Μπορούμε πάντα να επιλέξουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Ακόμα κι αν νιώθουμε ότι όλα μας πηγαίνουν άσχημα, η ζωή δεν χρειάζεται να είναι πάντα τόσο περίπλοκη. Μερικές φορές το μόνο πράγμα που κάνει τη ζωή πιο περίπλοκη απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μπορούμε να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους, έχοντας γύρω μας ανθρώπους που μας κάνουν χαρούμενους. Ας χαμηλώσουμε τον πήχη των προσδοκιών μας. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να πάρει μια ανάσα, να δει την ουσία. Μας αξίζει η ευτυχία.

#38 Εστιάζω σε ό,τι έχει σημασία

   Αυτή είναι η ζωή μου και τελικά, οι χαρούμενες σκέψεις και το δικό μου μοναδικό ταξίδι είναι από τα μόνο πράγματα που μπορούν να με οδηγήσουν στην ευτυχία. Αυτά, μεταξύ διαφόρων άλλων. Το πάθος μου, οι αξίες μου, οι αρχές μου και οι άνθρωποι που κρατάω πιο κοντά στην καρδιά μου – αυτά είναι τα πράγματα που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία. Τα υπόλοιπα, είτε πρόκειται για άτομα που επιλέγουν να απομακρυνθούν, για τοξικές συμπεριφορές και συνήθειες ή για λάθος νοοτροπίες, θα πρέπει να τα ξεχάσουμε εάν θέλουμε πραγματικά να είμαστε πιο ευτυχισμένοι.

#39 Κάνω αυτό που αγαπώ

 Λατρεύω το γράψιμο και άργησα να το καταλάβω. Αγαπώ το διάβασμα. Κι αυτό άργησα να το βάλω ενεργά στη ζωή μου. Μου αρέσει να μαθαίνω. Μου αρέσει να γράφω. Μου αρέσει η κηπουρική, το τρέξιμο, το blogging, τα podcasts. Μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά μου, με τα ανήψια μου, να βγαίνω βόλτες με τον άντρα μου και να πίνω καφεδάκια με την αδερφή μου και τις φίλες μας. Και έτσι κάνω όλα αυτά τα πράγματα όσο πιο συχνά μπορώ.  Η ζωή μου είναι γεμάτη με πράγματα και ανθρώπους τους οποίους αγαπώ. Έτσι το πάθος καθορίζει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.

Οι χαρούμενες σκέψεις είναι χαρούμενες εμπειρίες στο μυαλό μας που διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.

Οι χαρούμενες σκέψεις βελτιώνουν την ευημερία μας, ώστε να μπορούμε να ζούμε μια γεμάτη ζωή.

Οι χαρούμενες σκέψεις μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε αμέσως ευτυχισμένοι, να βελτιώσουν τη διάθεσή μας, να μειώσουν το άγχος μας.

Εσύ είσαι χαρούμεν@;

Τι σε κάνει πιο ευτυχισμέν@;

Να κάνεις χαρούμενες σκέψεις, να δίνεις αγκαλιές και να χαμογελάς! Λειτουργεί!

Τα λέμε στα σχόλια!

Γιατί να διαβάζουμε βιβλία κάθε μέρα (και Διαγωνισμός για #booklovers )

Κι αφού έγραψα ανάρτηση την προηγούμενη Πέμπτη, ας γράψω και σήμερα να δούμε πώς θα πάει το γράψιμο κι αν θα καταφέρω ξανά να γίνω συνεπής όπως ήμουν πριν την έναρξη του 2022!

Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι ο διαγωνισμός που έχω ανεβάσει στο instagram (δες στο τέλος της ανάρτησης) μετά την Παγκόσμια ημέρα βιβλίου. Αποφάσισα να κάνω δώρο σε ένα τυχερό τρία βιβλία που προτιμά από τη λίστα των 10 βιβλίων, που οι ίδιοι οι ακόλουθοι επέλεξαν μετά από ερώτηση σε προηγούμενο story μου.

Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα είναι η τόσο μεγάλη ανταπόκριση! Πραγματικά, χωρίς καμία προσπάθεια να προωθήσω ιδιαίτερα το διαγωνισμό, διαπίστωσα μια μεγάλη αγάπη για το διάβασμα, μια δίψα για λογοτεχνία, πολύ ελπιδοφόρα και φωτεινή!

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι γεννημένη βιβλιοφάγος.

Θυμάμαι τη μαμά μου και την αδερφή μου στο δημοτικό τότε, να διαβάζουν στις καλοκαιρινές διακοπές κι εγώ να παίρνω ένα βιβλίο στα χέρια και να το πηγαινοφέρνω άσκοπα…

Θυμάμαι και την αγαπημένη μου παιδική φίλη, τη Θάλεια, να μου εξιστορεί αναλυτικά όλη τη Ζωρζ Σαρρή και όλα τα παρόμοια βιβλία που τότε διάβαζε η ηλικία μας κι εγώ να σκέφτομαι «εγώ γιατί βαριέμαι να διαβάσω;»

Με τα χρόνια, έπεσαν στα χέρια μου αρκετά βιβλία, αλλά ποτέ δε διάβαζα μεγάλο αριθμό μέσα στη χρονιά.

Όταν τελείωσα τις σπουδές μου, διαπίστωσα ότι αυτή η διαδικασία «μελέτης» στη σχολή, κάπως με βοήθησε στο να διαβάζω περισσότερο και σίγουρα να με ενδιαφέρει η αυτοβελτίωσή μου και η προσωπική μου «εκπαίδευση».

Κι όταν έγινα μαμά, όπως σίγουρα έχω ξαναγράψει, η δημιουργικότητά μου μεγάλωσε και παρόλο που ο χρόνος ήταν φανερά πιο περιορισμένος, η ανάγκη μου για νέες διεξόδους, η έμπνευσή μου από άλλες μαμάδες, με έφερε σε νέα μονοπάτια.

Αυτά τα μονοπάτια μού έδειξαν τι αγαπάω πραγματικά, τι μου αρέσει τελικά και σε τι είμαι καλή.

Κι όσο μεγαλώνω, τόσο το διαπιστώνω.

Όσο κάνω αυτά που αγαπώ, τόσο πιο γεμάτη νιώθω, τόσο πιο δυνατή να προχωρήσω, να κάνω περισσότερα.

Νόμιζα πάντα ότι «δεν το είχα με το γράψιμο». Και έφτασα στο σημείο να γράφω βιβλίο…

Αλλά διάβασα πολύ και αυτό το διάβασμα το απόλαυσα! Δεν το βαρέθηκα ποτέ!

Διαβάζω βιβλία -συχνά διαβάζω και ταυτόχρονα πάνω από ένα βιβλίο- άρθρα , blogs, ακούω και βιβλία, podcast και πολύ ενημερωτικό ραδιόφωνο.

Και δεν το κάνω πλέον, όπως το έκανα όταν σπούδαζα, αναγκαστικά δηλαδή, επειδή το έκαναν κι οι άλλοι. Το κάνω επειδή μου αρέσει και με γεμίζει. Θέλω να γίνομαι καλύτερη και παρόλο που νιώθω ότι έχω «χάσει» πολύτιμο χρόνο, πραγματικά ποτέ δεν είναι αργά. Μεγάλη αλήθεια.

Είμαστε όλοι τόσο απασχολημένοι με τα social media και ίσως νιώθουμε ότι δεν έχουμε χρόνο για διάβασμα.

Δεν νιώθεις, όμως, μερικές φορές ότι θες ξεφύγεις από όλη τη φασαρία της καθημερινής ανοησίας;

Η ανάγνωση βιβλίων έχει τόσα να μας δώσει.

Κι αν ακόμα δε σε έπεισα, διάβασε παρακάτω…

1. Όταν διαβάζουμε κάθε μέρα, διεγείρουμε την πνευματική μας δραστηριότητα. Επιτρέπουμε στο μυαλό μας να διατηρεί τη δύναμη και την ικανότητά του. Το ίδιο ισχύει και με τα επιτραπέζια, τα sudoku, τα σταυρόλεξα, τα παιχνίδια μνήμης ή επίλυσης γρίφων.

Κάθε μέρος του σώματός μας χρειάζεται άσκηση για να παραμείνει υγιές, και το ίδιο ισχύει και για τον εγκέφαλό μας! Ειδικά για τα λογοτεχνικά βιβλία, αναγκαζόμαστε να θυμόμαστε ονόματα, χαρακτήρες, τοποθεσίες. Η επιστροφή στην ιστορία και η ανάμνηση γεγονότων ή πλοκών είναι διασκεδαστική και βελτιώνει τη μνήμη μας.

Η τεχνολογία μας έχει κάνει λίγο «τεμπέληδες». Συχνά, δεν κάνουμε σχεδόν καμία προσπάθεια να επικεντρωθούμε στην επίλυση προβλημάτων ή να επικεντρωθούμε στην επίτευξη οποιασδήποτε βελτίωσης. Τα έχουμε όλα στο πιάτο μας! Δεν κάνουμε καμία προσπάθεια ακόμα και να θυμηθούμε κάτι. Μια υπενθύμιση στο κινητό και είμαστε έτοιμοι.

Με την ανάγνωση μπορούμε να κερδίσουμε τη «χαμένη» δύναμη της εστίασης και της συγκέντρωσης. Ακόμα και 20 με 30 λεπτά διάβασμα τη μέρα μπορεί να είναι ευεργετικό.

2. Η δύναμη της γνώσης. Όταν διαβάζουμε κάτι, μαθαίνουμε κάτι καινούριο: για τον εαυτό μας, για την ιστορία, τη γεωγραφία, τον κόσμο όλο. Κερδίζουμε γνώσεις που κανείς δεν μπορεί να μας τις πάρει, ένα πλούσιο δώρο που θα το κουβαλάμε πάντα.

3. Το λεξιλόγιο και η καλύτερη έκφραση είναι το βασικό που μας έλεγαν και στο σχολείο, αλλά δεν το ακούγαμε όλοι! Η ανάγνωση οποιουδήποτε τύπου βιβλίου μπορεί να βελτιώσει το λεξιλόγιό μας σε εντυπωσιακό βαθμό. Μαθαίνουμε καλύτερη τη γλώσσα μας, μιλάμε πιο όμορφα, γράφουμε πιο όμορφα, ενισχύουμε την αυτοπεποίθησή μας.

Μαθαίνουμε να γράφουμε καλύτερα και δεν εννοούμε να γίνουμε συγγραφείς, αλλά να γίνουμε καλύτεροι στη γραφή στη δουλειά μας, στην καθημερινή μας ζωή.

Όσο περισσότερο διαβάζουμε, τόσο περισσότερο θα εστιάζουμε σε διάφορες πτυχές της γραφής και θα γράφουμε πιο αποτελεσματικά.

4.Το διάβασμα μάς δίνει το «χώρο» που χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε από τα άγχη μας. Οι καθημερινές μας ανησυχίες θα συνεχίσουν να μας απασχολούν, εκτός κι αν κάνουμε κάτι για να «εκτρέψουμε» το μυαλό μας. Το διάβασμα μάς δίνει ηρεμία.

Όταν διαβάζουμε μια ιστορία, εκτός του ότι ταξιδεύουμε σε ένα άλλο κόσμο, υπάρχει περίπτωση να βρούμε σε όλη αυτή την πορεία μέχρι το τέλος του βιβλίου πολύτιμες συμβουλές ή λύσεις στα προβλήματά μας. Μπορούμε να αναπτύξουμε δεξιότητες αναλυτικές, που θα μας βοηθήσουν στην επίλυση προβλημάτων, θα μας δώσουν ώθηση στον τρόπο που σκεφτόμαστε, προσωπικά και επαγγελματικά.

Ξεκινάμε διάβασμα, λοιπόν.

Και μη νομίζεις ότι χρειάζεται να ξοδέψεις χρήματα.

Υπάρχουν δανειστικές βιβλιοθήκες, φίλοι και γνωστοί, ακόμα και η δική σου βιβλιοθήκη που δεν την έχεις «εκμεταλλευτεί» ακόμα.

Η καλύτερη ψυχαγωγία!

Το μυστικό για εξορμήσεις με τα παιδιά

Βγαίνουμε έξω με τα παιδιά μας πολύ. Το να είμαστε ενεργοί προσπαθούμε να είναι μέρος της οικογενειακής μας ζωής. Προσπαθούμε τα παιδιά μας, ηλικίας 3, 8 και 9 ετών, να περπατούν ή να κάνουν ποδήλατο ή πατίνια όσο συχνότερα γίνεται και όσα Σαββατοκύριακα μπορούμε (ή στις διακοπές) κάνουμε κάποιες υπαίθριες περιπέτειες ανάλογα με την ηλικία τους (και το δικό μας κουράγιο).

Αλλά δεν ήμασταν έτσι από την αρχή της πορείας μας ως γονείς. Κι έχουμε δρόμο μπροστά μας.

Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε υπερπροστατευτικοί, αλλά, αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι δεν είχαμε εκτιμήσει τη μεγάλη αξία αυτών των «περιπετειών», των εξορμήσεών μας για τα παιδιά μας, αλλά και για εμάς τους ίδιους.

Έχουμε στο περιβάλλον μας φίλους που δε διστάζουν να κάνουν μέχρι και ορεβασία και δύσκολες αναβάσεις με τα παιδιά τους από τη …βρεφική ηλικία και τα παιδιά έχουν μάθει να κάνουν ποδήλατο, σκι, πεζοπορίες, κολύμπι και να κουβαλάνε το δικό τους σακίδιο ανεξάρτητα από την πολύ νεαρή ηλικία τους.

Και δεν υπάρχει κάποιο μυστικό για αυτό.
Ούτε τα παιδιά αυτά έχουν γεννηθεί με περισσότερη άνεση και ταλέντο σε αυτές τις δραστηριότητες.

Το μόνο «μυστικό» είναι ότι τους έδωσαν επανειλημμένα ευκαιρίες και αφιέρωσαν χρόνο για να τους επιτρέψουν να εξελιχθούν σε αυτές τις δραστηριότητες με το δικό τους ρυθμό.

Αυτοί οι γονείς έδωσαν από το χρόνο τους αρκετές ώρες υπομονετικά, και μερικές φορές ίσως όχι τόσο υπομονετικά, να τους καθοδηγήσουν, να τους ενθαρρύνουν και τους περιμένουν.

Τα παιδιά έχουν αφιερώσει πολλές ώρες να εξασκούν τις δεξιότητες, την κοινωνικότητά τους και την αυτοπεποίθησή τους, αλλά και να μαθαίνουν από τα λάθη τους.

Και το έκαναν όσο εμείς οι άλλοι γονείς μπορεί να λέγαμε «μα γιατί τα παίρνετε παντού μαζί σας; Δε θέλετε να μείνετε λίγο μόνοι σας;»

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Το ζευγάρι παραμερίζει προσωπικές του ώρες μαζί, οι δυο τους, για να αναπτυχθούν με αυτό τον τρόπο τα παιδιά του. Αλλά το κάνει με χαρά και όχι με την έννοια της θυσίας. Προσαρμόζει τη σχέση του με αυτή την επιλογή. Δε θυσιάζει τη σχέση του. Η σχέση του δυναμώνει γιατί περνούν μαζί όλη αυτή τη διαδικασία.

Ως γονείς, πρωταρχική δουλειά μας, πιστεύω πως είναι να προωθήσουμε την ανάπτυξη και την ανεξαρτησία, τελικά, των παιδιών μας.

Για να γίνει αυτή η ανάπτυξη, οι άνθρωποι πρέπει να ξεφύγουν εκτός της ζώνης άνεσής τους (#comfortzone). Τόσο πολλές βασικές δεξιότητες στη ζωή μας αποκτώνται και ενισχύονται με αυτό τον τρόπο.

Μερικά παιδιά είναι φυσικά πιο τολμηρά και μπορεί να χρειαστεί να δοθούν περισσότερα όρια και άλλα μπορεί να είναι πιο απρόθυμα και να χρειάζονται περισσότερη πείρα πριν κάνουν το επόμενο βήμα.

Το να γνωρίζουμε καλά τα παιδιά μας, το πώς θα τα παρακινήσουμε και πώς και πότε να τα προκαλέσουμε είναι όλες σημαντικές δεξιότητες για εμάς τους γονείς. Δεν το εκτελούμε πάντα τέλεια, αλλά η γονική μέριμνα είναι μια «ατελής επιστήμη» και το να βγούμε έξω και να κάνουμε κάτι είναι πάντα καλύτερο από το τίποτα.

Θα προσπαθήσω να καταγράψω όσα έχω διαπιστώσει ότι βοηθάνε με την πολύ μικρή μου εμπειρία στο θέμα:

1. Κάποια στιγμή σίγουρα θα κρυώσουν, θα ζεσταθούν, θα κουραστούν, θα πεινάσουν ή θα έχουν πολλάάάάά άλλα παράπονα. Μπορεί ακόμη και να έχουν και ξεσπάσματα. Ο φόβος για αυτό δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει από το να κάνουμε κάτι μαζί τους. Το ότι θα μάθουν να έρθουν αντιμέτωπα με τα προβλήματα και την επίλυσή τους θα τους δημιουργήσει δεξιότητες ανθεκτικότητας, αντοχής, διαχείρισης και αντιμετώπισης που θα τους φανούν περισσότερο από χρήσιμες.

2. Να δώσουμε στα παιδιά μας επιλογές, να τα υποστηρίξουμε και να τα αφήσουμε να δουν τις συνέπειες των ενεργειών τους. Μαθαίνουμε περισσότερα από τις αποτυχίες και τα λάθη μας παρά όταν είμαστε προστατευμένοι από τις συνέπειες. Θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και θα μάθουν να είναι πιο αυτοδύναμα.

3. Να ορίζουμε μικρές προκλήσεις, μικρούς στόχους για τα παιδιά μας. Όταν τις πετυχαίνουν, τους δίνει αυτοπεποίθηση και τους παρακινεί να κάνουν περισσότερα.

4. Να κρατάμε τα πράγματα διασκεδαστικά και μην τα πιέζουμε πάρα πολύ. Να είμαστε ευέλικτοι και πρόθυμοι να αλλάξουμε σχέδια όταν είναι απαραίτητο. Εάν είναι μια καλή εμπειρία, θα θέλουν να το ξανακάνουν. Εάν δεν είναι διασκεδαστικό, ή τα πιέζουμε για να αντποκριθούν στο πλάνο που έχουμε εμείς στο κεφάλι μας, δε θα απολαμβάνουν τη δραστηριότητα ή, ακόμη χειρότερα, θα αποφασίσουν ότι δε θέλουν να το ξανακάνουν.

5. Μπορούμε να βρούμε «φίλους περιπέτειας» για τα παιδιά μας – αυτούς που τους αρέσει να κάνουν τις ίδιες δραστηριότητες. Ακόμα κι αν δεν είναι στο ίδιο επίπεδο, αυτή η «ανισορροπία» δεξιοτήτων μπορεί επίσης να είναι πολύ χρήσιμη. Εάν τα άλλα παιδιά είναι ελαφρώς πιο εξειδικευμένα από τα παιδιά μας, θα παρακινήσουν τα παιδιά μας να ακολουθήσουν και να γίνουν καλύτερα. Εάν το παιδί μας είναι ελαφρώς πιο εξειδικευμένο, μπορεί να ενεργεί ως «μικρός καθοδηγητής». Αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή τους και την υπερηφάνεια για τις δεξιότητες και τα επιτεύγματά τους.

Τα παιδιά είναι πιο δυνατά και πιο ανθεκτικά από ό, τι μερικές φορές πιστεύουμε.

Να μην υποτιμάμε τις ικανότητές τους και πραγματικά πιστεύω ότι θα εκπλαγούμε με το τι επιτυγχάνουν μόνα τους όταν τους δοθεί η ευκαιρία.

Ελπίζω πραγματικά ότι τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να κάνουν υπαίθριες δραστηριότητες, χωρίς φυσικά να το απαιτήσω, επειδή αρέσει σε εμάς τους γονείς.

Αυτό που πραγματικά θέλω είναι να βρουν αυτό για το οποίο είναι παθιασμένοι και να το επιδιώξουν. Πιστεύω ότι οι δεξιότητες και τα διδάγματα που αποκτώνται από τις μικρές περιπέτειες στη φύση θα τους βοηθήσουν να εξελιχθούν σε ενήλικες με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα, κοινωνικούς και δυναμικούς, και τελικά θα τους βοηθήσουν να ακολουθήσουν όποιο δρόμο επιλέξουν.

Ο πολύτιμος χρόνος με τους αγαπημένους μας

Κάθε φορά που φτάνουν οι διακοπές (οι σχολικές διακοπές, άσχετα αν το σχολείο δεν λειτουργεί με την παραδοσιακή έννοια αυτή την περίοδο), υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ γονιών και παιδιών, αφού οι εργαζόμενοι γονείς δεν έχουν τα ίδια «προνόμια» με τους μαθητές.

Τα παιδιά θέλουν να ζήσουν «τα πάντα», να αξιοποιήσουν την κάθε στιγμή τους, να έχουν ένα πρόγραμμα γεμάτο και «διασκεδαστικό». Και οι γονείς τρέχουμε να προλάβουμε να τους ευχαριστήσουμε, να «αναπληρώσουμε» το χαμένο χρόνο της σχολικής περιόδου, να τους μυήσουμε στα ήθη και έθιμα και τις παραδόσεις κάθε γιορτής. Και προσπαθούμε να χωρέσουμε σε μια μέρα μόλις 24 ωρών δουλειά, μαγείρεμα, λοιπές δουλειές, παιχνίδι με φίλους των παιδιών, βόλτες, βάψιμο αυγών, κουλουράκια, τρέξιμο της μαμάς (τελευταία και καταϊδρωμένη δραστηριότητα που πιθανόν να μη χωρέσει αυτές τις μέρες).

Αυτό, όμως, που συνειδητοποιώ, κάθε χρόνο όλο και περισσότερο, είναι ότι καμια γιορτή δε θα είχε νόημα χωρίς αυτά τα πιτσιρίκια μέσα στο σπίτι.

Χωρίς τα παιδιά, μπορεί να μην είχαμε καν όρεξη και διάθεση να ασχοληθούμε και να χαρούμε όλες αυτές τις παραδόσεις και τις σπαρταριστές και φασαριόζικες οικογενειακές στιγμές. Και αυτές οι στιγμές, όσο κουραστικές κι αν είναι, μας βοηθάνε να δεθούμε περισσότερο σαν οικογένεια, να εκτιμήσουμε την αξία της, να νιώσουμε πιο γεμάτοι, πιο πλήρεις.

Όταν η οικογένεια περνά χρόνο μαζί μοιράζεται πιο ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς. Το να περνάμε χρόνο ως οικογένεια σχετίζεται με την αίσθηση του ανήκειν, πολύ πολύ σημαντικό για τα παιδιά μας.

Η επικοινωνία ενισχύεται και τα παιδιά νιώθουν πιο κοντά στους γονείς. Αυτές τις αγαπημένες στιγμές κάθε χρόνο, μαζευόμαστε και δημιουργούμε αναμνήσεις, στιγμές ξεχωριστές.

Εν μέσω της πολυάσχολης χρονιάς, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το πιο σημαντικό μέρος των διακοπών είναι να περνάμε ποιοτικό χρόνο με αυτούς που αγαπάμε.

Είναι μια υπέροχη ευκαιρία να αποσυνδεθούμε – όσο μπορούμε – από τα καθημερινά στρες και να επανασυνδεθούμε με το τι είναι πραγματικά η ζωή: φίλοι, οικογένεια, γέλιο, αγάπη, ευγένεια, ευγνωμοσύνη και μετάδοση ζεστασιάς και χαμόγελου!

Είναι μια εποχή που «μαλακώνουν» οι διαφορές και οι συγκρούσεις, μια εποχή που όλοι αποδέχονται και προσδοκούν να βρίσκονται με εκείνους που αγαπούν, να απολαμβάνουν τον αγαπημένο οικογενειακό χρόνο.

Υπάρχουν, επίσης, απ’ό,τι διαβάζω εδώ στα «ίντερνετς» (🤭) πολλά άλλα αξιοσημείωτα και θετικά οφέλη από τη χαλάρωση και από το να περνάμε χρόνο με εκείνους τους μοναδικούς ανθρώπους στη ζωή μας. Η υγεία μας αντικατοπτρίζει την υγεία αυτού με τον οποίο περνάμε χρόνο… Ακούγεται περίεργο, αλλά, σύμφωνα με μια παγκόσμια έρευνα που έγινε από το The Edelman Health Barometer το 2011, το 46% των ανθρώπων αναφέρουν ότι οι φίλοι και η οικογένειά τους έχουν αντίκτυπο στην κατάσταση της υγείας τους, ανέφερε η Huffington Post, ενώ το 36% των ανθρώπων δήλωσαν ότι η οικογένεια και οι φίλοι ήταν η μεγαλύτερη επιρροή όσον αφορά την υγεία τους!

Και για να περνάμε όμορφα και να φτιάχνουμε αυτές τις αναμνήσεις τις ξεχωριστές που θα μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή, δε χρειάζεται ούτε να ξοδέψουμε χρήματα ούτε να φύγουμε από το σπίτι μας.

Μπορούμε να παίξουμε επιτραπέζια, να ασχοληθούμε με την κηπουρική, να ζωγραφίσουμε, να κάνουμε χειροτεχνίες, να μαγειρέψουμε, να δούμε μια ταινία όλοι μαζί, να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό και ό,τι άλλο φανταστούμε, ό,τι παίζαμε όταν ήμασταν κι εμείς παιδιά.

Οι οικογενειακές παραδόσεις

Όσοι ακολουθούν στο Instagram την Άσπα ή είναι μέλη στο μοναδικό «Love, mom«, έχουμε δει πόσο σημαντικές είναι οι οικογενειακές παραδόσεις σε μια οικογένεια.

Μικρές ή μεγάλες, αρχικά αυτές οι παραδόσεις δημιουργούνται «αναγκαστικά» ίσως για να απασχοληθούν τα παιδιά ή για να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η αναγκαστικότητα/αναγκαιότητα γίνεται νοσταλγία, και τελικά, γίνεται τρόπος για τις οικογένειες να συσχετιστούν και να συνδεθούν μεταξύ τους.

Στην πραγματικότητα, καθώς οι οικογένειες εξελισσόμαστε και αλλάζουμε, αυτές οι παραδόσεις γίνονται και πάλι αναγκαίες, καθώς παίρνουν νέο νόημα στο πλαίσιο της ανάγκης μας να επικοινωνούμε και να κατανοούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Οι διακοπές μπορούν να μας δώσουν μια υγιή υπενθύμιση να αφήσουμε τον κόσμο να συνεχίσει να περιστρέφεται, ενώ ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας με τον άλλον και συμμετέχουμε στις παραδόσεις μας μαζί.

Οι οικογενειακές παραδόσεις προσδίδουν μια αίσθηση συνέχειας, δέσμευσης και το πιο σημαντικό, αγάπης. Εναπόκειται σε κάθε γενιά γονέων να διατηρήσει την οικογενειακή παράδοση, να την περάσει στην επόμενη γενιά. Οι οικογενειακές παραδόσεις είναι πολύτιμα εργαλεία για την ανατροφή των παιδιών, καθώς συμβάλλουν στην ενστάλαξη κοινωνικών αξιών και στη δημιουργία στενών οικογενειακών δεσμών.

Το να μοιραζόμαστε είναι βασικό συστατικό για τη δημιουργία ποιοτικών στιγμών. Οι παραδόσεις διευκολύνουν το αίσθημα αυτό, προσφέροντας ένα κοινό έδαφος γνώσεων και εμπειριών. Μια αγαπημένη συνταγή «πασχαλινών κουλουριών» δεν είναι απλώς μια συνταγή, αλλά μια ευκαιρία για μια κοινή εμπειρία. Για παράδειγμα, η παρασκευή του κουλουριού, η συζήτηση ειδικών τεχνικών και συστατικών, το πλάσιμό τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο κ.λπ.

Υπάρχει μια κοινή προσδοκία για το χρόνο και τη μέθοδο που θα λάβει χώρα η παράδοση και κάθε ρόλο που θα παίξει. Υπάρχουν, επίσης, οι κοινές αναμνήσεις από προηγούμενες φορές/ «εμφανίσεις» κάθε οικογενειακής παράδοσης.

Κάθε ειδική οικογενειακή παράδοση δημιουργεί ζεστασιά και εγγύτητα μεταξύ των μελών της οικογένειας και θα παραμείνει ένας ειδικός, μοναδικός δεσμός που θα τα ενώνει.

Η οικεία και προβλέψιμη οικογενειακή εμπειρία που δημιουργείται από τις οικογενειακές παραδόσεις, προάγει το αίσθημα ασφάλειας, το αίσθημα της σιγουριάς.

Δίνει σε κάθε μέλος κάτι να περιμένει και τη διαβεβαίωση που χρειάζεται.

Το να περνάμε χρόνο με την οικογένεια είναι μια θετική δραστηριότητα, η οποία μπορεί να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο όταν «υφανθεί» με απλές ή και περίπλοκες οικογενειακές παραδόσεις.

Ίσως ήρθε η ώρα να κάνουμε μερικές από τις δικές μας οικογενειακές παραδόσεις και να ενισχύσουμε τους οικογενειακούς μας δεσμούς σε έναν κόσμο που έχει αποσυνδεθεί όλο και περισσότερο, με την ουσία της οικογενειακής αλληλεπίδρασης να γίνεται μια «χαμένη τέχνη».

Δεν είναι ποτέ αργά για να φτιάξουμε τις δικές μας αναμνήσεις από γενιά σε γενιά, βοηθώντας στη διατήρηση της αίσθησης της γενεαλογίας που είναι μοναδική για κάθε οικογένεια.

Καλό Πάσχα σε όλους.

Και του χρόνου με υγεία.

Όταν τα παιδιά βαριούνται

Η κόρη μου πέρασε μια φάση – κι ακόμα το κάνει σχετικά συχνά – που μπορούσε να επαναλάβει το «Μαμά, βαριέμαι» περισσότερες από 20 φορές μέσα σε μια μέρα. Ναι, 20 φορές.

Και εγώ πέρασα μια φάση που έψαχνα σαν την τρελή επιλογές δραστηριοτήτων, λίστες και ιδέες, παιχνίδια και βιβλία, όλων των ειδών τις λύσεις για να ικανοποιήσω τη βαρεμάρα της…

Διάβασα σε ένα ξενόγλωσσο site ότι «η φράση «βαριέμαι» είναι το ισοδύναμο των νυχιών που ξύνουν έναν πίνακα κιμωλίας – τρελαίνει τους γονείς«.

Για πολύ καιρό πίστευα ότι κάτι κακό κάνω, ότι δεν τους δίνω το χρόνο που χρειάζονται.

Άργησα αρκετά να καταλάβω ότι όντως θα μπορούσαν πραγματικά να βρουν τις δικές τους ιδέες.

Έχουν ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια: λούτρινα, lego, Playmobil, επιτραπέζια, παζλ, χειροτεχνίες, μέχρι και χούλα χουπ, στρώματα γυμναστικής, βαράκια κλπ, αλλά και επιλογές για μεταμφίεση. Τα πράγματα ξεχειλίζουν! Επιπλέον είναι τρία άτομα που γενικά τα βρίσκουν! Έτοιμη παρεούλα! Πραγματικά, δε με πείθουν πλέον.

Η πλήξη τους είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μου.

Για πολύ καιρό θεωρούσα ότι έπρεπε να τους βρω μια λύση, να τους πω τη σούπερ ιδέα για το τέλειο παιχνίδι. Και πάντα να τις απορρίπτουν όλες.

Άργησα αρκετά να καταλάβω ότι η δουλειά μας είναι να βεβαιωθούμε ότι έχουν αρκετές επιλογές για παιχνίδι, ότι τους δίνουμε την ευκαιρία να βγουν έξω, να συναντηθούν με άλλα παιδιά, να κάνουν επαρκή χρόνο άσκηση και φυσική δραστηριότητα. Μέχρι εκεί.

Μετά πιστεύω ότι μπορούμε να το αφήσουμε πάνω τους. Εάν η πλήξη των παιδιών είναι όντως ο «κωδικός» για να πουν ότι θέλουν περισσότερο χρόνο με τους γονείς, μπορούμε όντως να προτείνουμε να μας βοηθήσουν σε κάτι που κάνουμε, σε μια δική μας δραστηριότητα ή ασχολία, να απλώσουμε ρούχα, να μαγειρέψουμε, να πάμε μαζί για ψώνια ή και να παίξουμε κάποιο επιτραπέζιο.

Αν δεν ενδιαφέρονται για τις προτάσεις μας, κανένα πρόβλημα. Η αδράνεια δεν είναι καθόλου άσχημη.

Τα παιδιά πρέπει να βαρεθούν. Γιατί εκείνη τη στιγμή το μυαλό τους θα ταξιδέψει, πυροδοτείται η φαντασία τους, βελτιώνεται η δημιουργικότητά τους. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν πώς να είναι επινοητικά. Να μάθουν να διαχειρίζονται το λεγόμενο αδόμητο χρόνο τους, το χρόνο για το μη δομημένο παιχνίδι τους.

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις μας ως ενήλικες, ακόμη και ως έφηβοι, είναι να μάθουμε να διαχειριζόμαστε καλά το χρόνο μας.

Επομένως, είναι σημαντικό για τα παιδιά να έχουν την εμπειρία να αποφασίζουν μόνοι τους πώς να χρησιμοποιούν περιόδους μη δομημένου χρόνου.

Ο αδόμητος χρόνος δίνει στα παιδιά την ευκαιρία να εξερευνήσουν τον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο τους, να ανακαλύψουν ποιοι είναι, να αναπτύξουν τα μοναδικά τους χαρίσματα. Είναι η αρχή της δημιουργικότητας, να μάθουν να αλληλεπιδρούν με τον εαυτό τους και τον κόσμο, να φαντάζονται και να εφευρίσκουν και να δημιουργούν.

Έτσι, η καλύτερη απάντηση στο «βαριέμαι» είναι: «Υπέροχα! Ανυπομονώ να δω τι θα κάνετε με αυτό το συναίσθημα!».

Μία μαμά που τρέχει από πίσω τους να ικανοποιήσει κάθε στιγμή βαριεστημάρας, δε βοηθάει το παιδί. Απλά γίνεται «η καλή μαμά που δε χαλάει χατήρια».

Μου λέει η Ρέα κάποιες φορές: «Δεν έχω τι να κάνω. Δεν είσαι καλή μαμά, η μαμά του τάδε είναι καλύτερη, γιατί παίζει με τα παιδιά της. Δεν πάει συνέχεια για τρέξιμο ή δεν ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού ή με τον υπολογιστή!»

Για μια μαμά σαν εμένα που νιώθω εύκολα τύψεις, αυτά τα λόγια είναι μαχαιριά στην καρδιά…

Όμως, πλέον, της απαντάω «Αγάπη μου, λυπάμαι που νιώθεις έτσι. Μπορείς αν θες να με βοηθήσεις να μαζέψουμε μαζί τα ρούχα ή να γράψω το άρθρο μου ή να διαβάσουμε μαζί ένα βιβλίο».

Συνήθως παίρνει ένα ύφος αηδίας και αγανάκτησης, κάθεται στον καναπέ ξεφυσώντας και μετά από λίγο λέει «δε με νοιάζει, εγώ ξέρω τι να κάνω για να περάσω ωραία» για να με κάνει να νιώσω άσχημα! Λύθηκε το πρόβλημα!!

Όμως, πρέπει να είμαι σίγουρη ότι όντως δεν έχει πραγματική ανάγκη τον κοινό μας χρόνο. Να την κοιτάξω στα μάτια, να της «δώσω ουσιαστική σημασία».

Εάν τους κρατάμε απασχολημένους με μαθήματα και προγραμματισμένη δραστηριότητα, ή «γεμίζουν» το χρόνο τους με ψυχαγωγία σε οθόνες (screen time), δεν μαθαίνουν ποτέ να ανταποκρίνονται στην αναστάτωση που θα τους οδηγήσει να χτίσουν ένα φρούριο, να γράψουν μια σύντομη ιστορία ή ένα τραγούδι, να οργανώσουν τους φίλους τους και να φτιάξουν μια ταινία.

Αυτά τα «καλέσματα», τα από μέσα τους «καλέσματα», είναι που μας οδηγούν σε εκείνα τα πάθη που κάνουν τη ζωή ουσιαστική.

Ξεκινούν από την παιδική ηλικία – αλλά μόνο όταν τα παιδιά δεν έχουν αυτό τον έλεγχο, το πρόγραμμα. Ξεκινούν όταν αφήνονται ελεύθερα να εξερευνήσουν και να ακολουθήσουν πού τα οδηγούν τα ενδιαφέροντά τους.

Δεν μπορώ να βάλω με το ζόρι τη φαντασία στο μυαλό των παιδιών μου. Μπορώ, ωστόσο, να δημιουργήσω ένα περιβάλλον όπου η δημιουργικότητά τους δεν είναι ένα ακόμα χάος για να το ξεκαθαρίσουμε. Τα παιδιά είναι πάντα πιο χαρούμενα στο παιχνίδι που φτιάχνουν μόνα τους.

Βλέπουμε με τα παιδιά στο κανάλι Disney Junior την παιδική σειρά Bluey, μια οικογένεια σκύλων με δύο παιδιά, η οποία κυρίως πραγματεύεται παιχνίδια που βρίσκουν τα παιδιά μόνα τους. Σε ένα επεισόδιο, ο μπαμπάς σκύλος φεύγει για δουλειά και τα παιδιά είναι απογοητευμένα, γιατί παίζει συνέχεια μαζί τους. Για να τους ηρεμήσει, τους λέει «εσείς θα μείνετε σπίτι να κάνετε τη δική σας δουλειά που είναι να βρίσκετε παιχνίδια.»

Αυτό κάνουν τα παιδιά όταν τα αφήσουμε ελεύθερα. Μας δείχνουν πώς επεξεργάζονται τα συναισθήματα και τις εμπειρίες που είχαν μέσα στη μέρα. Αν παρακολουθήσουμε μια παρέα παιδιών που παίζουν σε μια πλατεία, θα δούμε πώς οργανώνονται σε διαφορετικά παιχνίδια και «μεταμορφώνονται» σε άλλους ρόλους.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα παιδιά πραγματικά χρειάζονται βοήθεια με μια δραστηριότητα που θα βάλει τέλος στην πλήξη τους;

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε … ενώ εξακολουθούμε να επιμένουμε ότι η ψυχαγωγία είναι δική τους ευθύνη;

Ειδικά αν περιορίσαμε πρόσφατα τις οθόνες ή αν ξαφνικά έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο (πχ. διακοπές) μπορούμε να βοηθήσουμε με την πολύ διαδεδομένη λύση του «βάζου βαρεμάρας» (boredom jar).

Μαζί, γράφουμε σε χαρτάκια ιδέες που τα παιδιά θεωρούν διασκεδαστικές και τις βάζουμε στο βάζο. Κάθε φορά που ένα παιδί λέει ότι βαριέται, παίρνει τρία χαρτάκια από το βάζο και επιλέγει μία από τις δραστηριότητες.

Γενικά, όμως, να έχουμε υπόψη μας ότι μόλις τα παιδιά συνηθίσουν τους περιορισμούς στην τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά, γίνονται πιο εφευρετικοί στη διασκέδαση και πιο δημιουργικοί στο παιχνίδι.

Δεν είμαστε εμείς ο «διευθυντής των δραστηριοτήτων»

Υπάρχει μεγάλη πίεση να διατηρήσουμε τα παιδιά ενεργά. Να τους εκθέσουμε σε διαφορετικές δραστηριότητες. Να τους βοηθήσουμε να καλλιεργήσουν τα ταλέντα τους, να εξελιχθούν στα γράμματα, τον αθλητισμό ή τη μουσική. Τα βιντεοπαιχνίδια και οι ταινίες έχουν «ρυθμίσει» τα παιδιά να λαχταρούν τον ενθουσιασμό και τη συνεχή κίνηση.

Τα παιδιά δεν έχουν συνηθίσει να βαριούνται.Έχουν συνηθίσει να διασώζονται από αυτό το άβολο συναίσθημα. Αλλά θέλει υπομονή και χρόνο. Είναι μια νέα πρόκληση για όλους.

Παίζουμε το ρόλο του διευθυντή δραστηριότητας για πολύ καιρό. Ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας τις θετικές πτυχές της πλήξης … είναι οκ τα παιδιά μας να βαριούνται!

Ιδέες για δραστηριότητες

Κατά διαστήματα έχουμε βρει ψάχνοντας πολύ ωραίες ιδέες online για τα παιδιά. Υπάρχουν μαμάδες bloggers, σούπερ μαμάδες που ασχολούνται πολύ ενεργά με τις δραστηριότητες για παιδιά και μας προσφέρουν έτοιμες υπέροχες και πρωτότυπες λύσεις για το βάζο της βαρεμάρας και όχι μόνο:

Τι κάνω όταν το παιδί βαριέται; Ένα εκτυπώσιμο κατά της πλήξης

Crafty details: Μαμά Βαριέμαι– Βάζο Της Βαρεμάρας

22 πράγματα που μπορείτε να κάνετε όταν το παιδί σας λέει, «Μαμά, βαριέμαι»

Μαμά βαριέμαι από την Aspaonline.gr

Κάθε νέα ιδέα ευπρόσδεκτη!!!

Εάν θεωρήσατε χρήσιμη αυτήν την ανάρτηση, μη διστάσετε να τη μοιραστείτε! Είναι αποδεδειγμένο γεγονός ότι η γενναιοδωρία σας κάνει πιο ευτυχισμένο άτομο!! 🙂

Πόσο χρόνο ξοδεύουμε στα social media;

Από το 2012 που μπήκα στο χορό του blogging, άρχισα αυτή την «ψυχοθεραπεία» να μοιράζομαι με άλλους τις σκέψεις μου και τα highlights της οικογενειακής καθημερινότητάς μας, να «συναντώ» άτομα που με καταλαβαίνουν, που νιώθουν ότι τα καταλαβαίνω εγώ. (Δες εδώ αυτά που έγραφα εδώ και εδώ για τη σχέση μου με το blogging και γιατί το ξεκίνησα).

Μετά από πολύ καιρό, λοιπόν, που γράφω στο runnermom.gr (και πριν από αυτό στο mamaprotara.gr), μπήκα στη διαδικασία να φτιάξω -επιτέλους- ένα πρόγραμμα που θα με κρατήσει συνεπή στις αναρτήσεις μου.
Καθιέρωσα ένα μικρό πλάνο – ημερολόγιο όπου καταγράφω τις ιδέες που έχω για άρθρα και περίπου πότε θα μπορούσα να το δημοσιεύσω και έκανα την Πέμπτη μέρα μπλογκοδημοσίευσης (γιατί αν το άφηνα στο «φλου», θα δημοσίευα κάθε δύο μήνες πάλι!).

Τι είναι το Mindless Scrolling;

Σήμερα, θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου για τον πολύτιμο χρόνο μας σε σχέση με το #MindlessScrolling (χάζεμα σε ελεύθερη μετάφραση) στα #SocialMedia (και περισσότερο στο #instagram που είναι και πολύ ιν τελευταία), αλλά και πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε «σοφά» (το “wisely” μου ταίριαζε περισσότερο βασικά…) το χρόνο που διαθέτουμε στις νέες τεχνολογίες (και στα ίντερνετς 😊).

Ας είμαστε ειλικρινείς΄ σε ποιον δεν αρέσει να κάθεται και να τα λέει με τους φίλους του, να ανταλλάσσει απόψεις, να διαβάζει τι κάνουν άλλοι σε παρόμοια περίπτωση;
Και η αλήθεια είναι ότι μπορείς εύκολα να παρασυρθείς σε αυτή την online μικρογραφία της κοινωνίας και να χαθείς κάπου ανάμεσα στην επιφάνεια και στην ουσία (το κατά πόσο ό,τι βλέπουμε στα social media είναι η αλήθεια του δημιουργού ή κάτι επιφανειακό, φιλτραρισμένο και πασπαλισμένο με “γκλίτερ», αυτό είναι άλλο -πολύ μεγάλο- θέμα).

Tα Social Media στη ζωή μας

Σίγουρα πάντως, πλέον, τα social media είναι κυρίαρχο μέρος της καθημερινής μας ζωής, με πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινωνική μας πραγματικότητα, στο πώς ερχόμαστε σε επαφή με τους άλλους.

Μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, να παρακολουθήσουμε βίντεο, να επικοινωνήσουμε με έναν φίλο…και η λίστα συνεχίζεται για πολύ…

Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Twitter, Instagram κ.λπ.), ωστόσο, έχουν αποδειχθεί σε μεγάλο βαθμό εθιστικοί για ένα ποσοστό των χρηστών τους, μια συνήθης συμπεριφορά, αρκετά ενοχλητική ή και αγενής για τους άλλους, μια ανάγκη να μένουμε συνεχώς «συνδεδεμένοι», να μη χάνουμε τις εξελίξεις, να δούμε τι μας σχολίασαν, να δούμε πόσοι μας «ακολούθησαν».

Αν ρίξουμε μια ματιά στα στατιστικά π.χ. του instagram ή αν έχουμε μια εφαρμογή για το χρόνο που διαθέτουμε σε κάθε εφαρμογή στο κινητό μας, θα εκπλαγούμε από το χρόνο που αφήνουμε να φεύγει από το πολύτιμο 24ωρό μας!

Been there…

Το θέμα είναι πώς το χειριζόμαστε και τι θα μας διευκολύνει με την υπερβολική χρήση των κοινωνικών μέσων.

Καταρχάς, παίζει ρόλο η φύση της χρήσης των social media. Αν ασχολούμαστε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προωθήσουμε τα προϊόντα μας κι αν έχουμε σκοπό να ασχοληθούμε ενεργά (και σοβαρά) με τη δημιουργία περιεχομένου ( #contentcreation ) ή αν απλά θέλουμε να δικτυωθούμε γενικότερα και να βλέπουμε «τι παίζει».

Στην πρώτη περίπτωση του #contentcreating και της επαγγελματικής ενασχόλησης σίγουρα θα πρέπει να είμαστε ενεργοί και παρόντες, σίγουρα θα μας ενδιαφέρει να δικτυωθούμε, να αποκτήσουμε περισσότερους #followers ανάλογα και με το πόσο σοβαρά το βλέπουμε.

Στη δεύτερη περίπτωση, ίσως είναι πιο εύκολο το #socialmediadetoxing , η ψηφιακή δηλαδή αποτοξίνωση. Και δε χρειάζεται να κάνουμε υπερβολές π.χ. «10 μέρες χωρίς Instagram».

Τι μπορούμε να αλλάξουμε;

Μπορούμε να βάλουμε μικρούς στόχους, μικρά βήματα: μπορούμε να απενεργοποιήσουμε τις ειδοποιήσεις, να αφήνουμε το κινητό μας σε άλλο δωμάτιο, να αποφασίσουμε offline time (π.χ. δε χρησιμοποιώ social media στο χώρο εργασίας ή την ώρα του φαγητού ή όταν πέφτω στο κρεβάτι).

Τη στιγμή που άρχισα να κάνω κάποια από αυτά τα βήματα, διαπίστωσα ότι διαβάζω περισσότερο, γράφω περισσότερο, δουλεύω περισσότερο, είμαι παρούσα περισσότερο. Σίγουρα θέλω δουλειά ακόμα. Αλλά I’m on it!

Και για τις δυο περιπτώσεις χρηστών αυτό που, προσωπικά, θεωρώ βασικό είναι να δίνουμε προτεραιότητα στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, στα παιδιά μας την ώρα που παίζουμε ή στον άνθρωπό μας όταν συζητάμε, στον καφέ με τους φίλους μας, σε αυτούς που προτιμούν να μας κοιτάζουν στα μάτια όταν μιλάμε.

Στο κάτω κάτω, είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα να είσαι παρών την ώρα που δημιουργούνται οι αναμνήσεις, παρά να είσαι online.

Τα λέμε την άλλη Πέμπτη (ελπίζω…),

Βάσω