Όλες οι δημοσιεύσεις από Vasso Nikologianni

This is Vasso, the #RunnerMomof3 #Proud to be a #momof3 super kids Married to the one and only ❤️ #Runner and #MarathonFinisher 🐢 Mom blogger Full time working mom https://www.runnermom.gr
#BetterLife

Γιατί έχω λογαριασμό στα social media

Σχολιάστε

Δύσκολος καιρός για online μαμάδες… Αν σου πω ότι πρόσφατα σκέφτηκα να σταματήσω να μπαίνω στο instagram; Εντάξει για λίγο μόνο!

Μετά άλλαξα γνώμη! Αλλά πραγματικά υπάρχουν στιγμές που απογοητεύομαι με όσα γράφονται. 

Και σίγουρα πολλοί έχετε σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Κάποιοι, μάλιστα, το έχετε κάνει ήδη, ενώ άλλοι κάνετε μια παύση για μικρά ή μεγάλα διαστήματα.

Θα συμφωνήσετε, επίσης, ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαθέτουν μια αρνητική χροιά, ενώ κάποιοι το βρίσκουν μέχρι και ανατριχιαστικό το να είσαι συνεχώς συνδεδεμένος με τόσα άτομα από όλο τον κόσμο που μπορεί να μην έχεις συναντήσει ποτέ από κοντά και τα οποία γνωρίζουν τόσες λεπτομέρειες για τη ζωή σου!

Εγώ ανήκω στην κατηγορία που δεν το βρίσκω ούτε ανατριχιαστικό ούτε περίεργο… αλλιώς δε θα είχα την παρουσία που έχω. Βέβαια, έχω περάσει από αρκετά σκαμπανεβάσματα, αναρωτώμενη «Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια; Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η ασχολία; Μήπως εδώ το παράκανα;»

Όπως έχω ξαναγράψει, για μένα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν μια «σανίδα σωτηρίας» σε μια περίοδο που η ζωή μου είχε τόσο πολλές αλλαγές που δεν ήξερα καν αν κάνω πραγματικά αυτό που θέλω, αν κάνω αυτό που αγαπώ, αν μόνη μου, τελικά, έχω επιλέξει όσα έχω επιλέξει στη ζωή μου.

Η επιστροφή στον τόπο καταγωγής, η εργασία, η νέα οικογένεια, η μητρότητα, όλα όσα συνθέτουν το παζλ της καθημερινότητάς μου, χωρίς να είμαι, όμως, εγώ αυτή που θέλω να είμαι. Στην ουσία, δεν πιστεύω ότι ήξερα ποια είμαι, τι μου αρέσει να κάνω. 

Τώρα θα μου πείτε, τα social media σού τα έδειξαν όλα αυτά; Όχι, αλλά όσοι γνώρισα στα social media, η κοινότητα που δημιουργήθηκε, η έμπνευση που πήρα, μού έδωσαν αυτό το «σπρώξιμο» να ψάξω μέσα μου, να προσπαθήσω να με μάθω καλύτερα.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχα τη δυνατότητα να συζητήσω με άτομα με τα οποία είχα πολλά κοινά, άτομα που δε θα τα έβρισκα «συγκεντρωμένα» στην καθημερινότητά μου. Μπορούσα να πιάσω κουβέντα, να μάθω νέα πράγματα που δεν γνώριζα. 

Δεν είναι απαραίτητο να έχω με τους φίλους μου  τα ίδια ενδιαφέροντα. Και ο κύκλος μου, ειδικά για μένα -που δεν ανοίγομαι εύκολα σε νέες δραστηριότητες και παρέες- είναι αρκετά συγκεκριμένος. Η διαδικτυακή κοινότητα μπορεί πραγματικά να μου διασφαλίσει ότι θα κάνω συζητήσεις που απολαμβάνω, συζητήσεις που πιθανώς μου έλειπαν. 

Ειδικά για τους γονείς με μικρά παιδιά, τα social media μάς προσφέρουν την «κοινωνικοποίηση» που λείπει όταν είμαστε κλεισμένοι μέσα με τα παιδιά. Όταν γέννησα το τρίτο μου παιδί, κατά τους μεταμεσονύχτιους μαραθώνιους θηλασμούς είχα «παρέα» άλλες μαμάδες που ξενυχτούσαν κι αυτές και πραγματικά με βοήθησαν πάρα πολύ ψυχολογικά. Και, όπως και να το κάνουμε, τα θετικά σχόλια μού έδιναν αυτό το «αυτοκόλλητο» ότι είμαι «καλή μαμά», ότι κάτι κάνω κι εγώ καλά, αλλά και υποστήριξη σε δύσκολες ψυχολογικά περιόδους.

Μέσα από τα social media άρχισα να μοιράζομαι και όσα έχω διαβάσει, όσα μου έκαναν εντύπωση και όσα δεν γνώριζα πριν, αλλά και να μάθω νέα πράγματα, τα οποία είναι και επικαιροποιημένα λόγω αυτής της μοναδικής αμεσότητας. Προφανώς και δεν πρέπει να πιστεύουμε όλα όσα διαβάζουμε online, ωστόσο μας δίνεται η δυνατότητα να ψάξουμε όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα ώστε να επιβεβαιώσουμε. Μια ανταλλαγή γνώσεων σε παγκόσμια κλίμακα, που μας δίνει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε στα θέματα που μας ενδιαφέρουν πραγματικά.

Κι όσο μεγαλώνουμε και αλλάζουν οι καθημερινότητές μας, ακόμα και οι ζωές μας, το instagram, το facebook μας «φέρνουν κοντά», μας κρατάνε σε επαφή με αγαπημένους μας ανθρώπους παρά τη φυσική απόσταση. Έχω βρει φίλους από το σχολείο που ζουν σε άλλες περιοχές ή και χώρες, συμφοιτητές μου που δεν ήμασταν τόσο κολλητοί ώστε να έχουμε ανταλλάξει τηλέφωνα, μακρινά ξαδέρφια μου, που πιθανώς και να μη γνώριζα καν την ύπαρξή τους. Κι ακόμα κι αν δεν είναι εύκολο να μιλάω μαζί τους πολύ συχνά, ανταλλάζουμε κάποιο σχόλιο, μια καλημέρα, μεγαλώνουμε χωρίς να είμαστε ξένοι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Αυτή η διατήρηση των σχέσεων. Έχουν προκύψει σχέσεις ακόμα και με ανθρώπους που ζούμε μαζί στον ίδιο μικρό τόπο, αλλά δεν ξέραμε ποτέ ότι έχουμε κοινά, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ.

Δεν είναι όλα ή άσπρα ή μαύρα. 

Σίγουρα υπάρχουν αρνητικές πτυχές σε όλες τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ξέρω ότι είναι στο χέρι μου να εμμείνω σε όσα μου προσφέρουν μεγαλύτερη αξία και εμπλουτίζουν τη ζωή μου αντί να την εξαντλούν.

Εγώ αποφασίζω πώς χρησιμοποιώ τα μέσα. Εγώ έχω την ευθύνη, είναι οι δικές μου επιλογές αυτές που θα με συντροφεύουν όσο μεγαλώνω.

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#Parenting

Γιατί νιώθουν τύψεις οι μαμάδες

Σχολιάστε

Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν κάνεις αρκετά καλή δουλειά στο μεγάλωμα των παιδιών σου; Εγώ συνέχεια. Γενικά, πιστεύω πως όλη η πορεία μας στη μητρότητα είναι ένα ταξίδι που συνέχεια αναρωτιόμαστε αν επιλέξαμε σωστά, αν συμπεριφερθήκαμε όπως έπρεπε, αν έπρεπε να το χειριστούμε διαφορετικά…

Κι αυτή η σχεδόν συνεχής ενοχή μπορεί να κάνει την ήδη δύσκολη δουλειά μας ως μαμάδες ακόμα πιο δύσκολη.

Μπορεί να καταβροχθίσει την αυτοπεποίθησή μας και την ικανοποίηση που παίρνουμε τόσο από τη δουλειά όσο και από την οικογένειά μας.

Οι τύψεις της μαμάς είναι το αίσθημα ή η ανησυχία ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα ή ότι δεν είμαστε αρκετά καλή μαμά.… αυτά τα συναισθήματα ότι είμαστε ανεπαρκείς, ότι είμαστε «λίγες» σε σχέση με τις άλλες μαμάδες που κάνουν χειροτεχνίες με τα παιδιά τους ενώ τα δικά μας είναι κολλημένα στο τάμπλετ.

Οι τύψεις μπορεί να πηγάζουν από τον τύπο του γονέα που θέλουμε να είμαστε. Η αμφιβολία που έχουμε όταν αφήνουμε το παιδί μας στο ολοήμερο νηπιαγωγείο κάθε πρωί ή η λαχτάρα να είμαστε πιο παρόντες…

Για να είμαστε ειλικρινείς, σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει ενοχές στη μαμά – από το να είμαστε full time εργαζόμενη μέχρι να έχουμε διαφορετικό στυλ ανατροφής από τους φίλους ή τα μέλη της οικογένειάς μας.

Ένα συγκεκριμένο ποσοστό ενοχής της μαμάς μπορεί να είναι και φυσιολογικό. Θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Το θέμα, όμως, είναι να μην το αφήσουμε να είναι το κυρίαρχο συναίσθημά μας.

Οι τύψεις της μαμάς είναι τα συναισθήματα ενοχής που βιώνουμε σε σχέση με τα παιδιά μας.  Ειδικά οι νέες μαμάδες είναι ακόμα πιο ευάλωτες σε τέτοια συναισθήματα. 

Όταν πρωτογινόμαστε μαμάδες ανησυχούμε συνεχώς μήπως κάνουμε λάθη και προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα με το «σωστό» τρόπο. Αυτός ο τρόπος, όμως, που εμείς θεωρούμε σωστό, συνήθως – για να μην πω πάντα- είναι μη ρεαλιστικός. Δεν υπάρχει τέλεια μαμά, δεν υπάρχει σωστός τρόπος. 

Αν νιώθουμε τύψεις, το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι είναι απολύτως φυσιολογικό. Το να αυτομαστιγωνόμαστε επειδή νιώθουμε ενοχές θα κάνει τα πράγματα χειρότερα, οπότε ας χαλαρώσουμε λίγο.

Το γνωρίζεις ότι οι μαμάδες που δουλεύουν είναι από τις πιο επιρρεπείς στις μαμαδοτύψεις;

Οι εργαζόμενες μαμάδες συχνά νιώθουν  διχασμένες μεταξύ της επιθυμίας τους να συνεχίσουν να εργάζονται και των ανάμεικτων συναισθημάτων που αφήνουν το παιδί τους.

Μπορεί να αισθάνονται θλίψη ή αμφιθυμία επειδή δεν μπορούν να περάσουν περισσότερο χρόνο με το παιδί τους. Μπορεί να αισθάνονται ένοχες που, στο κάτω κάτω, μπορεί να θέλουν να περάσουν κάποιο χρόνο χωρίς το παιδί τους. Και, μπορεί να αισθάνονται πραγματικό άγχος και ανησυχία για το κόστος, αλλά και τον τρόπο της φροντίδας των παιδιών τους όσο αυτές λείπουν.

Εννοείται, λοιπόν, πως μια στιγμή ενοχής της μαμάς πότε πότε είναι απολύτως φυσιολογική. Αλλά αν δεν μάθουμε να το διαχειριζόμαστε, μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι όντως  δεν είμαστε αρκετά καλή μαμά, ότι είμαστε ανεπαρκείς, να νιώθουμε άσχημα συνεχώς.

Σύμφωνα με την ερευνήτρια και συγγραφέα Brené Brown, υπάρχει διαφορά μεταξύ ενοχής και ντροπής — στην πραγματικότητα, το ένα οδηγεί στο άλλο.

Τα αισθήματα ενοχής της μαμάς επικεντρώνονται στη συμπεριφορά μας. Για παράδειγμα «Δεν περνάω αρκετό χρόνο με το παιδί μου». Η εστίαση σε αυτό το σημείο οδηγεί σε αισθήματα ντροπής, του τύπος «Είμαι χάλια  μαμά». Αν δεν αντιμετωπιστούν, αυτά τα συναισθήματα μπορούν να επηρεάσουν την ψυχική μας σταθερότητα και ηρεμία.

Τι γίνεται με τους μπαμπάδες;

Μη νομίζεις ότι οι μπαμπάδες έχουν ανοσία στις ενοχές που έχουν να κάνουν με την ανατροφή των παιδιών. Ειδικά οι μπαμπάδες νέας γενιάς, οι σημερινοί μπαμπάδες, έχουν ενεργό ρόλο, στην πλειοψηφία τους, στο μεγάλωμα των παιδιών τους. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί μπαμπάδες τώρα νιώθουν διχασμένοι μεταξύ της εργασίας τους και του χρόνου που περνούν με τα παιδιά τους.

Ωστόσο, οι παραδοσιακές προσδοκίες για το ρόλο του φύλου, ο τρόπος που μεγάλωσαν γενιές και γενιές και η φιλοδοξία να «τα έχουμε όλα» μπορεί να ασκήσουν πρόσθετη πίεση στις μητέρες.

Η κοινωνία περιμένει από τις μαμάδες να είμαστε η τέλεια μαμά, σύζυγος και επαγγελματίας και να διαπρέψουμε σε όλους τους τομείς. Αυτό δεν είναι ρεαλιστικό για τις περισσότερες γυναίκες και αυτές οι άδικες προσδοκίες συχνά προσθέτουν στο βάρος των τύψεών μας.

Τι μπορεί να μας προκαλέσει τύψεις;

1. Όταν δεν θηλάζουμε

Ο θηλασμός είναι ένα από τα πρώτα διλήμματα που μπορεί να κάνει τις νέες μαμάδες να νιώθουν ενοχές. Ενώ κάποιες μαμάδες «το βρίσκουν» αμέσως, αεράκι, άλλες δυσκολεύονται πολύ. Μπορεί να μην έχουν αρκετό γάλα, να το βρίσκουν κουραστικό ή ακόμη και να αγχώνονται αν το μωρό τρώει αρκετά ή ακόμα κι αν το μωρό νιώθουν ότι δε συνεργάζεται.

Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να δίνουμε στο μωρό μας φόρμουλα (γάλα σκόνη), αλλά πολλές νέες μαμάδες παλεύουν με τις ενοχές για τα παλιά ταμπού γύρω από αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τις μαμάδες που φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή τους για να θηλάσουν αποκλειστικά ή επιλέγουν να θηλάσουν περισσότερο από ένα χρόνο. Ακόμα θυμάμαι τη μαμά μου να σχολιάζει «τι ανάγκη έχει να θηλάσει ολόκληρο παιδί; Δεν χωράει στην αγκαλιά σου πλέον!» Ακολουθούμε τη διαίσθησή μας για να βρούμε την καλύτερη λύση για εμάς και το μωρό μας.

2. Όταν (δεν) δουλεύουμε

Η ενοχή της εργαζόμενης μαμάς είναι μια άλλη κοινή μορφή ενοχής της μαμάς, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου η άδεια μητρότητας είναι πολύ μικρή. Το να αφήνουμε το μωρό μας στη γιαγιά ή στον παιδικό σταθμό τόσο νωρίς μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ότι «το παρατάμε».

Αλλά, ξέρεις πολύ καλά ότι και η μαμά που μένει στο σπίτι νιώθει τύψεις. Τύψεις που δεν μπορεί να δώσει το καλό παράδειγμα μη δουλεύοντας, τύψεις ότι δε συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι.  

3. Όταν βαριόμαστε μαζί τους

Ακόμα κι αν μας αρέσει να είμαστε μαμά, η φροντίδα των παιδιών μπορεί μερικές φορές να είναι βαρετή. Είναι κι αυτό όμως φυσιολογικό. 

Είναι φυσιολογικό να αναζητούμε επίμονα μια συζήτηση με ενήλικες ή κάτι πιο ενδιαφέρον από την Πέππα το γουρουνάκι. Είναι, επίσης, φυσιολογικό να χάσουμε κάποια  πράγματα που κάναμε πριν αποκτήσουμε παιδιά, όπως το να αποφασίζουμε αυθόρμητα να βγούμε για φαγητό με φίλους.

4. Όταν περνούν πολύ χρόνο σε οθόνες

Είναι σημαντικό να περιορίσουμε το χρόνο που περνούν τα παιδιά μας μπροστά σε οθόνες.  Αλλά μερικές φορές, χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας.

Αν ο επιπλέον χρόνος στο τάμπλετ, μπορεί να μας χαρίσει ένα πολυπόθητο εικοσάλεπτο υπνάκο ή ένα γρήγορο μπανάκι, τότε είναι μια χαρά!

5. Όταν ζητάμε βοήθεια

Μια αφρικανική παροιμία λέει «χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσεις ένα παιδί» (It takes a village to raise a child), οπότε ας μη νιώθουμε τύψεις αν δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα ​​μόνοι μας — δεν είναι απαραίτητο να μπορούμε.

Πλέον, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, οι γιαγιάδες ή άλλοι δικοί μας άνθρωποι σε κοντινή απόσταση είναι πολυτέλεια. Και δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα να προσλάβουμε κάποιον. Η προσπάθεια, λοιπόν, να τα κάνουμε όλα μόνοι σας μπορεί να μας εξαντλήσει πραγματικά. Δεν είναι ντροπή να ζητάμε υποστήριξη αν τη χρειαζόμαστε.

6. Όταν δεν περνάμε «αρκετό» χρόνο με τα παιδιά μας

Το να περνάμε χρόνο με τα παιδιά μας είναι πολύ σημαντικό.  Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύουμε όλο το χρόνο μας μαζί τους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι καθώς μεγαλώνουν και αρχίζουν να περνούν από διαφορετικά στάδια, σταδιακά θα γίνουν πιο ανεξάρτητα και πολύ λιγότερο προσκολλημένοι σε εμάς.

Αν αποφασίσουμε ότι χρειαζόμαστε μια μέρα για τον εαυτό μας, για να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε λίγο χρόνο μόνοι μας, δεν χρειάζεται να νιώθουμε τύψεις που δεν τους πήραμε μαζί (τα λέω για να τα ακούω κι εγώ!!)

Αντίθετα, πρέπει να επιλέγουμε να περνάμε μαζί τους -ακόμα και δέκα λεπτά- χρόνο που θα είναι ποιοτικός, που θα έχουμε ηρεμία χωρίς περισπασμούς με κινητά κλπ.

7. Όταν οι άλλοι μας κρίνουν

Όταν καθένας από την οικογένεια αλλά και το περιβάλλον μας μάς προσφέρει τη «συμβουλή» του χωρίς όμως να την έχουμε ζητήσει και μας δίνει «απλόχερα» την άποψή του για τις γονεϊκές  μας δεξιότητες, πολύ συχνά έρχονται τύψεις στη μαμά.  

Αλλά πρέπει να θυμόμαστε (πάλι για μένα τα λέω!!) ότι μόνο και μόνο επειδή μεγάλωσαν τα παιδιά τους με έναν τρόπο, δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο.  Τα παιδιά μας είναι μοναδικά, όπως και εμείς άλλωστε, και εμείς θα βρούμε τον καλύτερο τρόπο να τα μεγαλώσουμε.

Αυτού του είδους οι «κριτικές» μπορούν να μας νευριάσουν ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια οικογενειακών συγκεντρώσεων και τραπεζωμάτων, προσθέτοντας στα ήδη υψηλά επίπεδα άγχους που έχουμε για το πώς θα διαχειριστούμε πιθανά ξεσπάσματα των παιδιών.  Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συναισθηματικές εκρήξεις που μας κάνουν να νιώθουμε ακόμα χειρότερα. 

8. Όταν χάνουμε την ψυχραιμία μας

Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι πολύ δύσκολο και σε αντίθεση με τη δουλειά πλήρους απασχόλησης, δεν μπορούμε ποτέ να κάνουμε ένα διάλειμμα!

Είναι φυσιολογικό να βρίσκουμε τα παιδιά μας ενοχλητικά μερικές φορές. Είναι, επίσης, φυσιολογικό να χάνουμε την ψυχραιμία μας μαζί τους ή με τον σύντροφό μας – άνθρωποι είμαστε κι εμείς!!! Ως νέος γονιός, αντιμετωπίζουμε επιπλέον και τις ορμονικές διακυμάνσεις μας, την έλλειψη ύπνου και πολλά άλλα. Κανείς – ούτε καν τα παιδιά μας – δεν περιμένει από εμάς να είμαστε ήρεμοι και υπομονετικοί όλη την ώρα.

Απλά να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας όσο μπορούμε και να επανορθώνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς να παρακαλάμε λόγω τύψεων από τα παιδιά μας να μας συγχωρέσουν.

9. Όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας

Είναι τόσο εύκολο να κοιτάμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να πιστεύουμε ότι κάποια άλλη είναι καλύτερη μαμά από εμάς. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αλλά δεν σκεφτόμαστε κάθε φορά ότι συγκρίνουμε την πραγματικότητά μας με την μεμονωμένη, επιμελημένη στιγμή μιας άλλης μαμάς που κατά πάσα πιθανότητα μοιράζεται μόνο τα ωραία της. Αν μπορούσαμε να δούμε την πραγματικότητα πίσω από αυτό, θα βλέπαμε ότι αισθάνεται εξίσου ανεπαρκής με εμάς.

10. Όταν νιώθουμε συνεχώς ανεπαρκείς

Αν νιώθουνε ότι οι τύψεις μας ως μαμά, έχουν φτάσει σε μη διαχειρίσιμο επίπεδο, ή αν είμαστε νέα μαμά και τα άσχημα συναισθήματα υπερκαλύπτουν τα ευχάριστα, πρέπει να συμβουλευτούμε οπωσδήποτε κάποιον ειδικό. Τα υπερβολικά αισθήματα ενοχής μπορεί να έχουν προκληθεί από (επιλόχεια) κατάθλιψη.

Πώς μας επηρεάζουν οι τύψεις μας;

Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τώρα έχουμε ήδη αρχίσει να νιώθουμε καλύτερα σχετικά με τις τύψεις μας.  Αλλά πρέπει να έχουμε το νου μας μήπως τα φυσιολογικά επίπεδα ενοχής αρχίζουν να γίνονται υπερβολικά και να επηρεάζουν την ψυχική μας ηρεμία.

Οι τύψεις μπορεί να μας κάνουν να πιστέψουμε  ότι είμαστε κακή μαμά, επηρεάζοντας αρνητικά την αυτοεκτίμηση και την αποδοχή του εαυτού μας.

Μπορεί ακόμη και να μας κάνουν να βιώσουμε κατάθλιψη, άγχος και να επηρεάσουν αρνητικά την ψυχική μας ευεξία.

Πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση ώστε να μη χρησιμοποιήσουμε αρνητικές στρατηγικές αντιμετώπισης για να αποφύγουμε τα δύσκολα συναισθήματα: υπερβολικό φαγητό, ψώνια, αλκοόλ ή οθόνες, αλλά και να μην μπούμε στη διαδικασία «θα τα κάνω όλα!» δουλειά, σπίτι, παιδιά, γυμναστήριο ασκώντας στον εαυτό μας υπερβολική πίεση για να είμαστε «τέλεια σύντροφος, κόρη, φίλη και επαγγελματίας, καθώς και μητέρα». Αυτό απλά δεν είναι ρεαλιστικό και θα μας οδηγήσει σε εξάντληση.

Για να βοηθήσουμε την κατάσταση

Εκτός από βαθιές ανάσες για να ηρεμούμε, πολύ βοηθητικό για μένα είναι η καταγραφή των συναισθημάτων μου, αυτά που με εκνευρίζουν περισσότερο από όλα (για να εντοπίσω κιόλας για ποιο λόγο με ενοχλούν κάποια πράγματα τόσο πολύ), να προσπαθήσουμε γράφοντας να αμφισβητήσουμε τις αρνητικές μας πεποιθήσεις ρωτώντας τον εαυτό μας εάν υπάρχουν στοιχεία που να τις υποστηρίζουν, αλλά και τι θα μπορούσα να έχω κάνει ώστε να διαχειριστώ καλύτερα, την επόμενη φορά, τις δυσάρεστες σκέψεις και συμπεριφορές.

Πρέπει να μάθουμε να είμαστε συμπονετικοί όχι μόνο με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μας.  Όταν είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και να επικεντρωθούμε στα θετικά. 

Να μάθουμε να βοηθάμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους (όπως στο παράδειγμα με το οξυγόνο στο αεροπλάνο που πέφτει). 

Η καθιέρωση μιας τακτικής ρουτίνας αυτοφροντίδας μπορεί να μας κάνει πιο παρόντες και υπομονετικούς με τα παιδιά μας.

Και πολύ βασικό. Να ακούμε τη διαίσθησή μας. 

Η διαίσθησή μας είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες των παιδιών μας. Τις περισσότερες φορές ξέρουμε τι χρειάζονται.

Αν τα παιδιά μας είναι απόλυτα χαρούμενα παίζοντας, ενώ εμείς διαβάζουμε ένα βιβλίο, δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ενοχές για το διάβασμα. Θα μας ενημερώσουν όταν θέλουν να περάσουν χρόνο μαζί μας. 

Στο κάτω κάτω, πάντα επιτρέπεται να κάνουμε ένα διάλειμμα από την ανατροφή των παιδιών.

Όλες οι μαμάδες μερικές φορές νιώθουμε ότι κρινόμαστε, οπότε το να επιλέξουμε ποιοι θα μας περιβάλλουν και να βάλουμε όρια στους υπόλοιπους, θα μας βοηθήσει ουσιαστικά.

Να μην αφήνουμε τις ενοχές να ελέγχουν τη ζωή και την ευημερία μας.

Σίγουρα θα νιώθουμε έτσι πού και πού, και είναι εντάξει να το ζήσουμε, αρκεί να έχουμε στρατηγικές για να το αντιμετωπίσουμε. Διαφορετικά, οι τύψεις μπορεί να θολώσουν την κρίση μας ως γονέα και να μας εμποδίσουν να συνδεθούμε με τα παιδιά μας.

Το να είμαστε μαμά (ή μπαμπάς) είναι μια από τις πιο ανταποδοτικές αλλά και απαιτητικές δουλειές στον κόσμο. Το παλεύουμε και προχωράμε με χαμόγελο και αγάπη! Όλο και κάτι θα κάνουμε σωστά 😉

Καλή δύναμη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Αν σου άρεσε, διάβασε και το «12 λόγοι που η μαμά νιώθει ενοχές»

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#Parenting

Θα μεγάλωνες τα παιδιά σου όπως στα 80s;

Σχολιάστε

Ένα απόγευμα, πρόσφατα, διάβασα το άρθρο ενός μπαμπά για την ανατροφή των παιδιών στα 80s:

«Τα παιδιά μου ήταν στον κάτω όροφο. Δεν είχα ιδέα τι έκαναν και προσπαθούσα -χωρίς επιτυχία- να μη με νοιάζει. Το προνηπιάκι μου είχε αρχίσει να αγαπάει πολύ το ψαλίδι και τη διαδικασία του «κόβω μικρά μικρά χαρτάκια». Τον φανταζόμουν να κόβει σε κομματάκια τα πράγματά μας, ενώ ο μεγάλος αδερφός του που τρελαινόταν για σνακ είχε το ελεύθερο! Ωστόσο, δεν πήγα. Γιατί;

Επειδή είχα διαβάσει ότι οι νέοι γονείς είναι πολύ παρεμβατικοί σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1980 που αναφερόταν ως μια χρυσή εποχή στην ανατροφή των παιδιών, μια εποχή που η μελετημένη αδιαφορία για τα παιδιά παρήγαγε εξαιρετικά αποτελέσματα και αμέτρητα παιχνίδια. Ήθελα να μάθω αν αυτή η αναδρομική μέθοδος parenting ήταν καθαρή νοσταλγία ή αν υπήρχε κάτι σε αυτό.»

Είναι ένα κλισέ, ίσως, της εποχής, αλλά όταν ήμουν στην ηλικία των παιδιών μου, μεγαλώνοντας τη δεκαετία του 1980, οι γονείς μου σίγουρα δε μας έδιναν τη σημασία που δίνουμε εμείς στα παιδιά μας σήμερα.

Μας άφηναν μόνες στο δωμάτιό μας για ελεύθερο παιχνίδι, αλλά και όταν έλειπαν στη δουλειά. Κι εμείς το θεωρούσαμε πολύ φυσιολογικό που δεν είχαμε όλα τα παιχνίδια μας στο σαλόνι και δεν ασχολούνταν μαζί μας όταν παίζαμε! Τότε μου φαινόταν πολύ εύκολο να είσαι γονιός!

Οι γονείς στα 80s είχαν προτεραιότητα, όπως λέει ο συντάκτης, τους ίδιους. Ήμασταν μια γενιά παιδιών με κλειδί (latch-key kids), δηλαδή παιδιά που επιστρέφουν σε ένα άδειο σπίτι μετά το σχολείο (ή άλλες δραστηριότητες) ή παιδιά που συχνά μένουν στο σπίτι χωρίς τους γονείς.

Ο συντάκτης του άρθρου, λοιπόν, θεώρησε ότι άξιζε να το δοκιμάσει για μια εβδομάδα.

Για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο «αυθεντικά», όπως αναφέρει, κατάργησε τις συσκευές για τη συγκεκριμένη εβδομάδα. «Αν θέλαμε ψυχαγωγία, θα έπρεπε να ψυχαγωγηθούμε μαζί με περιορισμένο περιεχόμενο. Και για να προσομοιάσω το home alone, τους είπα απλώς ότι μόλις επέστρεψαν από το σχολείο θα ήταν μόνοι τους μέχρι τις 5:30 μ.μ. — γεμάτη μιάμιση ώρα.» Ο ίδιος θα ήταν στο δωμάτιο και δε θα έπρεπε να τον ενοχλήσουν.

Στην αρχή, όπως γράφει, αυτός ο χρόνος χωρίς επίβλεψη τάραξε τα παιδιά. Αναρωτήθηκαν αν θα πεινούσαν ή θα υπέφεραν από αφυδάτωση! Μέχρι την Τετάρτη, είχαν αρχίσει να απολαμβάνουν αυτή την ώρα: Η τηλεόραση ήταν δική τους και μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Και το έκαναν. «Τους έβρισκα να κάθονται σε ένα σωρό μαξιλάρια καναπέ, καλυμμένα με ψίχουλα, να παρακολουθούν παιχνίδια βιντεοπαιχνιδιών Lego. Ήταν σαν να κοιτούσα μια φωτογραφία μου σε εκείνη την ηλικία.»

Όταν έφτανε η ώρα να αναλάβουν οι γονείς, έτρωγαν ό,τι πιο βολικό και έβλεπαν ό,τι ήθελαν να δουν στην τηλεόραση. «Προσπαθήσαμε πολύ να μην μας απασχολεί τρομερά η ανατροφή των παιδιών μας. Σχετικά με την πειθαρχία τους, λειτουργήσαμε με βάση την πρώτη σκέψη που μας ερχόταν στο μυαλό. Προσπαθήσαμε να απαντάμε στις περισσότερες ερωτήσεις και παράπονα από τα παιδιά μας χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεύτερες σκέψεις και ήταν χάλια.»

Οι σημερινοί γονείς, αρκετοί από αυτούς, τελοσπάντων, είμαστε από «προεπιλογή» πολύ προσεκτικοί στην ανατροφή των παιδιών μας. Το παλεύουμε καθημερινά. Διαβάζουμε, παρακολουθούμε σεμινάρια, συζητάμε με ψυχολόγους. Είναι δύσκολο να μην ασχοληθούμε, να μη σκεφτούμε τις ανάγκες του παιδιού μας. «Ήταν τρομακτικό», λέει ο αρθρογράφος.

«Αλλά, όταν τα παιδιά μας συνήθισαν την προσέγγισή μας, άρχισαν να απολαμβάνουν αυτή την ελευθερία: έβγαιναν μαζί από το σπίτι όταν ήθελαν, έτρωγαν κι έπιναν και «απολάμβαναν» το σπίτι.»

Αυτό που εξέπληξε τον συγκεκριμένο μπαμπά ήταν το πόσο ικανά αποδείχθηκαν τα παιδιά. Σταμάτησαν να ρωτούν και άρχισαν να κάνουν: «δεν γκρίνιαξαν να πάω να ρίξω το γάλα στα δημητριακά τους. Απλώς το έριξαν μόνοι τους. Ήταν τσαπατσούληδες; Σίγουρα ήταν. Έπρεπε να το κάνω εγώ; Οχι.»

Παρ’όλη, όμως, αυτή την «ανεξαρτησία», όταν έφτασε το τέλος της εβδομάδας, ήταν, όπως γράφει, χαρούμενος που τελείωσε. 

Γιατί; Γιατί του αρέσει να συμμετέχει στη ζωή των παιδιών του. «Ωστόσο, βλέπω την ανάγκη οι σύγχρονοι γονείς να κάνουν ένα περιστασιακό ταξίδι πίσω στη δεκαετία του 1980. Η εβδομάδα ήταν διασκεδαστική για όσο κράτησε!»

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον σαν «πείραμα» αν και δεν πιστεύω ότι δε θα μπορούσαμε με τίποτα να το δοκιμάσουμε εμείς στο σπίτι μας. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς θα μεγάλωναν τα παιδιά μου τα χρόνια που μεγαλώσαμε εμείς οι γονείς.

Υπάρχουν πολλά που θεωρώ ότι ήταν καλύτερα τότε με την έννοια της μη προσκόλλησης των γονιών στα παιδιά, του «helicopter parenting», όπου η ζωή του γονιού περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά του, της μεγαλύτερης ανεξαρτησίας στα παιδιά και σίγουρα των περιορισμένων οθονών.

Ωστόσο, ήταν μια εποχή που οι γονείς στηρίζονταν σε όσα είχαν μάθει από τους δικούς τους, με συνέπειες, μη αναστρέψιμες πολλές φορές, στα παιδιά τους: μη αποδοχή των παιδικών συναισθημάτων, διαχωρισμός «καλών» και «κακών» παιδιών, συναισθηματική, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση ως κάτι απαραίτητο για την πειθαρχία των παιδιών και την εκμάθηση ορίων.

Εσύ τι γνώμη έχεις; Πώς θεωρείς την ανατροφή των παιδιών στα 80s; Και πόσο έχει αλλάξει σήμερα;

Θέλω πολύ να γράψω ένα άρθρο για τη δική μου άποψη και εμπειρία για τις διαφορές με τα 80s. Ελπίζω να τα καταφέρω.

Τα λέμε!!!

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#BetterLife,#Life

Νέα χρονιά: Πώς να βάζουμε στόχους

Σχολιάστε

Αυτή είναι η εποχή του χρόνου που οι περισσότεροι (προσπαθούμε να) κάνουμε προγράμματα και στήνουμε πλάνα για να «αλλάξουμε» τη ζωή μας.

Τις πρώτες εβδομάδες του Ιανουαρίου τρέχουμε να γραφτούμε σε γυμναστήρια, βάζουμε στόχους να διαβάζουμε περισσότερο, διαμορφώνουμε το καθημερινό πλάνο που θα θέλαμε ιδανικά να χτίσουμε.

Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι αυτή η «εισροή» εγγραφών στο γυμναστήριο, οι στόχοι για ανάγνωση βιβλίων και η διαμόρφωση των καθημερινών μας ρουτινών, είναι πιο εύκολο να δημιουργηθούν παρά να διατηρηθούν.

Οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε (αρκετές) αποφάσεις την Πρωτοχρονιά, αλλά, σύμφωνα και με έρευνες, μόνο ένα μικρό ποσοστό καταφέρνει να τις τηρήσει.

Σίγουρα ο καθορισμός των στόχων έχει άμεση σχέση με την προσωπική μας επιτυχία. Οι σωστά καθορισμένοι στόχοι μάς βοηθούν να ενεργοποιήσουμε νέες συμπεριφορές και να εστιάσουμε σε ό,τι είναι σημαντικό για εμάς.

Φυσικά, δεν είναι μόνο ο καθορισμός στόχων. Μεγάλη σημασία έχει και η επίτευξή τους.

Τι είναι, όμως, οι στόχοι;

Οι στόχοι είναι κάτι που θέλουμε να πετύχουμε. Είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα που εμείς σχεδιάζουμε και δεσμευόμαστε να πετύχουμε.

Γιατί πρέπει να βάζουμε στόχους;

Οι στόχοι μάς δίνουν μια αίσθηση κατεύθυνσης. Το να αφιερώσουμε χρόνο για να σκεφτούμε τι θέλουμε στη ζωή μας μάς δίνει μια αίσθηση σκοπού.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα 5ετές σχέδιο με βάση το πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας σε πέντε χρόνια. Έχοντας αυτό το μακροπρόθεσμο σχέδιο μπορεί να μας βοηθήσει να περάσουμε από το όνειρο και τη σκέψη, στη δράση.

Ο καθορισμός στόχων μάς βοηθά και στο χώρο εργασίας στο να ορίσουμε μια ξεκάθαρη διαδρομή για το πού θέλουμε να πάει η ομάδα μας.

Επιπλέον, μας βοηθά να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, να αποκτήσουμε κάποια προοπτική για το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή μας. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργία μιας ζωής γεμάτη νόημα.

Οι στόχοι μας δίνουν κίνητρο, μας παρακινούν να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, μας δίνουν  μεγαλύτερο έλεγχο στο μέλλον μας.

Και μόνο ο καθορισμός στόχων μάς τοποθετεί στη θέση του οδηγού στη ζωή μας. Απλώς γράφοντας στόχους, αναγνωρίζουμε ενεργά αυτό που θέλουμε στη ζωή.

Πώς να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους;

Είτε βάζουμε ομαδικούς στόχους για την ομάδα μας είτε προσωπικούς στόχους, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε με στόχους που είναι ρεαλιστικοί.

1. Να σκεφτούμε τα πάθη μας, τι αγαπάμε

Μέρος της διαδικασίας για το πώς να θέσουμε στόχους ζωής θα πρέπει να είναι να αποφασίσουμε τι μας εμπνέει και ποιες είναι οι αξίες μας. Θα πρέπει να είμαστε παθιασμένοι με τους στόχους μας εάν θέλουμε να τους πετύχουμε μακροπρόθεσμα.

Οι στόχοι μας πρέπει να έχουν νόημα για εμάς και να μας προσφέρουν μια αίσθηση υπερηφάνειας μόλις τους πετύχουμε.

2. Να θέτουμε στόχους που μπορούμε να ελέγξουμε

Αν ο στόχος μας βασίζεται σε κάτι έξω από τον έλεγχό μας, δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε αν θα τον πετύχουμε πραγματικά ή όχι.

Οι προσωπικοί μας στόχοι δεν πρέπει να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους. Επίσης, δεν πρέπει να εξαρτώνται από εξωτερικούς παράγοντες στους οποίους δεν έχουμε κανέναν έλεγχο.

Να είμαστε ρεαλιστές για το πού μπορούμε να είμαστε άμεσα υπεύθυνοι.

3. Να φανταστούμε το μέλλον μας

Να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε πραγματικά πώς θα θέλαμε να είναι η ζωή μας, κάνοντας, για παράδειγμα, ερωτήσεις στον εαυτό μας που θα μας βοηθήσουν να βρούμε τη σωστή κατεύθυνση ή τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε ποια κατεύθυνση δεν θέλουμε καθόλου.

Για να πετύχουμε τους στόχους μας

Ο καθορισμός των στόχων μας είναι μόνο η αρχή. Αφού προσδιορίσουμε  ποιοι είναι οι στόχοι μας, το να τους πετύχουμε είναι μια νέα πίστα!

Το να δουλεύουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας μπορεί να μας φαίνεται βουνό, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. 

Το νούμερο ένα είναι να μην ονειροπολούμε απλώς σε σχέση με τους στόχους μας – παίρνουμε μολύβι και χαρτί και γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε. Αυτό κάνει τους στόχους μας πιο χειροπιαστούς και τους κάνει να φαίνονται πιο πραγματικοί.

Σύμφωνα με έρευνες, οι άνθρωποι που γράφουν τους στόχους τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν περισσότερα από εκείνους που δεν γράφουν τους στόχους τους.

Ξαναλέω: να γράφουμε, να γράφουμε, να γράφουμε.

Να καταγράφουμε τις σκέψεις και τις ιδέες μας, όσο ανόητες κι αν, πιθανώς, μας φαίνονται.

Τι κάνουμε; Πού θέλουμε να είμαστε; Πώς μοιάζει για μας η επιτυχία; Μας αρέσει η δουλειά μας; Τι είναι αυτό που δε θέλουμε στη ζωή, στην καθημερινότητά μας;

Τους καταγράφουμε και τους βάζουμε κάπου να τους βλέπουμε καθημερινά, να μας θυμίζουν συνεχώς πού θέλουμε να φτάσουμε.

Οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι και σαφείς: αναλύουμε τους μακροπρόθεσμους στόχους μας σε σαφή βήματα, μικρούς και συγκεκριμένους στόχους.

Όταν, για παράδειγμα, στόχος μας είναι να γράψουμε ένα βιβλίο, το να διαβάζουμε πολύ και να γράφουμε και πολύ, σε καθημερινή βάση, είναι τα βήματα αυτά που θα μας βοηθήσουν στην επίτευξη του μεγάλου μας στόχου.

Μπορούμε να το φανταστούμε σαν μια σκάλα, όπου στο επάνω σκαλοπάτι γράφουμε το μεγάλο, κύριο στόχο και στα υπόλοιπα σκαλιά της σκάλας, γράφουμε τους μικρότερους στόχους που πρέπει να επιτύχουμε για να φτάσουμε στον κύριο στόχο μας.

Οι στόχοι, όμως, δεν πρόκειται να επιτευχθούν από μόνοι τους. Θα πρέπει να έχουμε ένα σαφές σχέδιο για το πώς θέλουμε να επιτύχουμε τους στόχους μας και να «βγούμε στη δράση». Ακόμα και η πιο μικρή πράξη θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο.

Στην πορεία, κάποια στιγμή, ίσως νιώσουμε εξάντληση, ίσως πάθουμε εμμονή με το στόχο, ίσως σκεφτούμε ακόμη και να εγκαταλείψουμε.

Δεν είναι κακό να κάνουμε διαλείμματα από το σχέδιό μας και να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα.

Κάθε εμπόδιο που θα παρουσιαστεί, θα το καταγράφουμε και θα το αντιμετωπίζουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε.

Με την υπευθυνότητα μας και την πειθαρχία μας θα κάνουμε σταθερή, συνεπή πρόοδο. Και δεν είναι κακό -ίσα ίσα- να μοιραστούμε τα σχέδιά μας με ένα φίλο, κάτι που θα μας βοηθήσει να μην τα παρατήσουμε στα δύσκολα, να μη σταματήσουμε να προσπαθούμε, να μη γινόμαστε αναβλητικοί.

Κι αν δεν τα καταφέρουμε, να αφιερώσουμε χρόνο για να αναθεωρήσουμε τους στόχους μας και να δούμε τι μπορούμε να αλλάξουμε.

Και κάτι ενδιαφέρον…

Στο εξωτερικό χρησιμοποιούν τον όρο SMART για τους στόχους από τα αρχικά των λέξεων: Specific – Measurable- Attainable- Relevant- Time-bound.

  • Specific: Συγκεκριμένος.

Δεν έχει νόημα να θέτουμε αόριστους στόχους που δεν επιτυγχάνουν κάτι συγκεκριμένο.

Ο στόχος, για παράδειγμα, «θέλω να βελτιώσω τον εαυτό μου» είναι πολύ αόριστος.

Είναι σημαντικό να έχουμε ξεκάθαρους στόχους, για να αποφύγουμε στόχους που δύσκολα γίνονται πράξη.

  • Measurable: Μετρήσιμος. Από τη στιγμή που έχουμε καθορίσει έναν συγκεκριμένο στόχο, είναι σημαντικό να μπορούμε να μετρήσουμε την επιτυχία ή την ολοκλήρωση του στόχου.

Αυτό δεν χρειάζεται να είναι με την παραδοσιακή έννοια, όπως με στατιστικά ή με αριθμούς, απλά πρέπει να είναι μετρήσιμος με κάποια έννοια, ώστε να είναι σαφές πότε έχουμε φτάσει ή είμαστε κοντά στο να φτάσουμε τον στόχο μας.

  • Attainable: Εφικτός. Ένας στόχος πρέπει να είναι εφικτός, ρεαλιστικά πραγματοποιήσιμος.
  • Relevant: Σχετικός. Είναι σημαντικό οι στόχοι που τίθενται να είναι σχετικοί με τους σκοπούς μας, με αυτό που έχουμε οραματιστεί για τον εαυτό μας.
  • Time-bound: Με χρονική δέσμευση. Οι στόχοι πρέπει να έχουν κάποια χρονική προθεσμία. Δεν είναι παραγωγικό να ορίζουμε μια προθεσμία στο πολύ μακρινό μέλλον για μια πολύ απλή εργασία.

Οι στόχοι είναι το όραμά μας για το μέλλον, κάτι που θέλουμε να πετύχουμε.

Δεν πρέπει να είναι απαραίτητα κάτι εύκολο.

Δεν πρέπει να διστάσουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας.

Μπορεί ο στόχος να μη φαίνεται εφικτός. Ή να μας λένε οι άλλοι ότι δεν είναι εφικτός.

Πρέπει να σκεφτούμε out of the box, να κάνουμε μεγάλα όνειρα.

Με μικρότερα, βραχυπρόθεσμα βήματα θα μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί που θελουμε.

Οι στόχοι μας δεν είναι μόνο το πού θέλουμε να φτάσουμε. Είναι και το κάθε μικρό -πολύτιμο- βήμα που κάνουμε για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε.

Εσύ έβαλες στόχους για τη νέα χρονιά;

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#Family,#Life

Τι σημαίνει για μένα ο γάμος

Σχολιάστε

Και όταν λέω γάμος δεν εννοώ το θρησκευτικό μυστήριο, αλλά τη δέσμευση με τον άνθρωπό μου να ζήσουμε μαζί, να μοιραστούμε τα επόμενα χρόνια μας σαν σύντροφοι.

Νομίζω ότι μπορείς να πεις πολλά για κάποιον από την άποψή του για το γάμο.

Μερικοί άνθρωποι μισούν την ιδέα του γάμου και πιστεύουν ότι θα κατέστρεφε τους στόχους και τα όνειρά τους.  

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ο γάμος είναι ο προορισμός τους και ανυπομονούν να γνωρίσουν το κατάλληλο άτομο για να γίνει σύζυγός τους.

Είναι και μια άλλη κατηγορία παντρεμένων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το γάμο τους σαν ένα βάρος, ένα μεγάλο συμβιβασμό που αναγκάστηκαν να κάνουν. 

Αλλά είναι κι αυτοί που παντρεύτηκαν γιατί ένιωσαν ότι βρήκαν τον άνθρωπο με τον οποίο θέλουν να περνούν το χρόνο τους, να κοιμούνται μαζί, να ζήσουν τη ζωή τους δίπλα δίπλα.

Η λίστα συνεχίζεται με πολλές απόψεις και κατηγορίες ανθρώπων και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να συζητάς με άλλους για το θέμα αυτό.

Μετά τα τρελά τελευταία δύο χρόνια και το πόσο μεταβατική θα είναι και η επόμενη χρονιά (και για την οικογένειά μας), σκέφτομαι τι πραγματικά σημαίνει για μένα ο γάμος.

Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερή ή αν υπήρχε πολλή αγάπη (οπότε και δουλέψαμε τη σχέση μας πάνω σε ισχυρές βάσεις) – γιατί σίγουρα δεν υπήρχε τίποτα το σχεδιασμένο και μελετημένο. Είμαστε μαζί με τον άντρα μου από μικροί, πριν καν καταλάβουμε τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, οπότε όλα έγιναν σταδιακά και χτίσαμε τη σχέση από κοινού βήμα βήμα. Κι ακόμα χτίζουμε.

Για μένα, γάμος είναι σαν να είσαι σε ομάδα.

Είναι να έχεις ένα συμπαίκτη στη ζωή και να έχεις κάποιον να χειροκροτείς (και να σε χειροκροτεί).

Είναι να έχεις κάποιον που είναι πάντα στο πλευρό σου, ό,τι κι αν γίνει.  

Είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που είσαι πάντα στο πλευρό του. 

Ο Γιώργος κι εγώ διαφωνούμε αρκετά συχνά, αλλά ξέρω ότι είναι πάντα στο πλευρό μου. Μπορεί να πιστεύω ότι είναι εντελώς εκνευριστικός και να μην τον αντέχω καθόλου όταν μου λέει κάτι ενώ εγώ νιώθω ότι έχω δίκιο, αλλά θα είμαι για πάντα στο πλευρό του. Κι αυτό απλώς λειτουργεί και είναι όμορφο.

Χτίζεις μια ζωή με τον καλύτερό σου φίλο. Από τις μεγάλες στιγμές, όπως η απόφαση να μείνετε μαζί, μέχρι τις μικρές στιγμές, όπως το πώς θα τακτοποιήσετε τα ρούχα σας… όλα είναι με τον καλύτερό σου φίλο.

Είναι η ασφάλεια του να ξέρεις ότι ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα τσακώθηκες με κάποιον ή ακόμα και πόσοι άνθρωποι σου γυρίζουν την πλάτη, υπάρχει κάποιος που θα εξακολουθεί να σε αγαπά και να είναι στην ομάδα σου.

Μέσα από τις ανατροπές και τις αναποδιές, είναι να έχεις κάποιον δίπλα σου no matter what.

Να περπατάς μαζί του στα καλά και στα κακά, στα παράξενα και στα απροσδόκητα, μέσα από τις καλές αποφάσεις που παίρνεις, αλλά και τις κακές επιλογές που κάνεις.

Να μη νιώθεις ποτέ μόνος, ακόμα κι όταν είσαι.

Αλλά πρέπει να παντρευτείς κάποιον που αγαπάς. Αυτόν που είσαι πραγματικά, πραγματικά ερωτευμένος.

Δεν θα ήμουν καλά χωρίς το Γιώργο. Ίσως είναι κάπως περίεργο να το λέμε αυτό, γιατί υποτίθεται ότι είμαστε δυνατοί και ανεξάρτητοι και δεν χρειαζόμαστε κανέναν.

Όμως, το ότι έχω δίπλα μου τον άνθρωπό μου δε νιώθω ότι με κάνει αδύναμη, αλλά ότι με κάνει πιο δυνατή.

Πιο δυνατή να ξυπνάω το πρωί και να τρέχω μέχρι το βράδυ, πιο ήρεμη να ξέρω ότι θα αναλάβει αυτός όταν δεν αντέχω άλλο, πιο γελαστή όταν διακωμωδούμε τις δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι, πιο χαρούμενη από ποτέ όταν ανοίγει την πόρτα του σπιτιού και μπαίνει μέσα.

Αγαπώ τον άνθρωπό μου. Αγαπώ τη ζωή που έχουμε μαζί.

Για μένα, λοιπόν, ο γάμος μου είναι αυτός ο άνθρωπος, ο αγαπημένος μου. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Και δε θέλω να τη φανταστώ.

Για σένα τι σημαίνει γάμος;

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα! 

#BetterLife

Πώς το γράψιμο μπορεί όντως να αλλάξει τη ζωή μας

Σχολιάστε

Στο σχολείο αν μου ζητούσες να γράψω έκθεση ή ένα δικό μου κείμενο τελοσπάντων, δεν μπορώ να πω ότι μου ήταν κι εύκολο! Όταν ήμουν μαθήτρια έγραφα ποιήματα και μου άρεσε να γράφω λίστες και γενικά να γράφω στο χαρτί.

Όμως θεωρούσα ότι δεν έχω φαντασία και δημιουργικότητα για μεγάλα κείμενα. Σαν φοιτήτρια με βοήθησε σίγουρα πολύ το αντικείμενο της δημοσιογραφίας, αλλά δεν το εξασκούσα και πολύ συχνά.

Όταν γέννησα την κόρη μου, άρχισα να ασχολούμαι με τα social media, γνώρισα άλλες μαμάδες που με ενέπνευσαν να διαβάσω και να ασχοληθώ με το blogging.

Όταν λέω ότι το γράψιμο άλλαξε τη ζωή μου, οι περισσότεροι ίσως θεωρούν ότι υπερβάλλω ή είμαι πολύ ρομαντική. Αλλά όχι.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία με διάφορες μορφές γραφής:

– Έχω ξεκινήσει να γράφω δυο βιβλία (κι ας μην έχουν τελειώσει ακόμα, κι ας μην τελειώσουν ποτέ…)

– Έχω γράψει περισσότερα από 300 άρθρα στο blog μου και σε άλλα sites

– Ξεκίνησα να στέλνω newsletter στους (πολύ λίγους ακόμα!) συνδρομητές του Runnermom newsletter 

– Ξεκίνησα δειλά δειλά το journaling, το να καταγράφω κάποιες σκόρπιες σκέψεις και ιδέες μου σχεδόν καθημερινά, πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων ή απόλαυσα τη συγκεκριμένη μέρα.

Και μπορώ με σιγουριά να πω ότι το γράψιμο μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου με τρόπους που δεν περίμενες ποτέ:

Το γράψιμο είναι ένας σπουδαίος τρόπος να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας.

Δεν χρειάζεται να έχουμε κάτι ενδιαφέρον να πούμε. Το γράψιμο δεν είναι να «έχεις κάτι να πεις». Έχει να κάνει με το να μάθουμε τι θέλουμε να πούμε.

Γράφοντας, ξεκαθαρίζουμε τη σκέψη μας, κάτι που μας επιτρέπει να «μπούμε βαθύτερα» και να βρούμε περισσότερα θέματα για να μιλήσουμε και να γράψουμε.

Το γράψιμο μάς βοηθά να δημιουργήσουμε χώρο στο μυαλό μας και να συνδεθούμε με τις σκέψεις μας. Όσο περισσότερο γράφουμε, τόσο περισσότερο σκεφτόμαστε.

Εάν επιλέξουμε να γράψουμε σε ένα blog, για παράδειγμα, το μόνο που χρειάζεται να αναρωτηθούμε είναι τι σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε.

Ο Tim Ferriss, Αμερικανός επιχειρηματίας, συγγραφέας, podcaster, λέει ότι το γράψιμο είναι σαν να παγώνεις τη σκέψη σου στο χαρτί.

Εάν γράφουμε για ένα συγκεκριμένο κοινό, μπορούμε να αναρωτηθούμε ποια μηνύματα θέλουμε να μοιραστούμε με τον κόσμο.

      Τι χρειάζεται περισσότερο ο κόσμος;

      Ποιο είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα;

      Πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους με τα λόγια μας;

Δεν μαθαίνουμε (μόνο) διαβάζοντας, αλλά γράφοντας. Ακόμα κι αν νιώθουμε ότι «δεν το ‘χουμε».

Το γράψιμο μάς βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά που διαβάζουμε και ακούμε.

Όλοι μας βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με πληροφορίες, ειδήσεις και νέες ιδέες.

Παρόλο που οι αναγνώστες ηλεκτρονικών βιβλίων, τα podcast και τα ηχητικά βιβλία διευκολύνουν την εκμάθηση εν κινήσει, δεν θυμόμαστε τίποτα που διαβάζουμε ή ακούμε αν δεν το χρησιμοποιούμε.

Το γράψιμο είναι μια εξαιρετική λύση εάν δεν διαβάζουμε απλά για διασκέδαση, αλλά πραγματικά θέλουμε να θυμόμαστε περισσότερα από αυτά που διαβάζουμε.

Οι μικροσκοπικές αλλαγές στη ζωή μας μπορούν να οδηγήσουν σε τεράστιες αλλαγές στο μέλλον.

Ποτέ δεν ξέρουμε πώς η γραφή μας θα μπορούσε να διαμορφώσει τη ζωή μας.

Μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στη δουλειά μας, να έχουμε περισσότερο χρόνο για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να ξεκινήσουμε ένα χόμπι ή να έχουμε χρόνο να βγαίνουμε πιο συχνά.

Επιπλέον, η δημοσίευση των κειμένων στο Διαδίκτυο μπορεί να μας ανοίξει εντελώς διαφορετικούς ορίζοντες, ακόμα και επαγγελματικούς.

Το γράψιμο μας βοηθά να σκεφτόμαστε πιο καθαρά.

Το να γράφω με συνέπεια με βοήθησε να μάθω πώς να εκφράζομαι καλύτερα, ώστε να μπορώ να επικοινωνώ με μεγαλύτερη ευκολία και δομή. Προτεραιότητά μου όταν γράφω είναι να γίνομαι κατανοητή και να μην μπερδεύω κανέναν.

Όταν προβληματίζομαι σχετικά με το τι να κάνω για κάποιο ζήτημα, το γράψιμο πάντα με βοηθάει να βρω απαντήσεις.

Και οι αρνητικές σκέψεις ακούγονται λιγότερο τρομακτικές στο χαρτί παρά στο κεφάλι μου!

Φοβόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε λάθος επιλογές που παραλύουμε και δεν αποφασίζουμε καθόλου. Το γράψιμο βοηθά στη διαχείριση αυτής της σύγχυσης επειδή διεγείρει τη (δημιουργική) σκέψη.

Έτσι, παίρνουμε καλύτερες (και πιο γρήγορες) αποφάσεις επειδή ξεκαθαρίζουμε ό, τι σκεφτόμαστε, οργανώνουμε τη σκέψη μας και εκλογικεύουμε τα αδικαιολόγητα αρνητικά συναισθήματα.

Αυτό που μου αρέσει όσα χρόνια γράφω είναι ότι «τα γραπτά μένουν».

Αυτά που έγραφα τα πρώτα χρόνια που άρχισα να δουλεύω, τον πρώτο καιρό που έγινα μαμά, την περίοδο που έβαλα την άσκηση στη ζωή μου, τις σκέψεις μου όταν τρέχω. Όλα αυτά είναι αναμνήσεις που χαίρομαι που τις έχω γραπτώς.

Τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, αφιερώνω μερικές ώρες για να ξεφυλλίσω παλιά ημερολόγια και σημειώσεις μου. Κάποιοι το κάνουν όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά τους ή την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Αυτό με βοηθά να παραμένω προσγειωμένη, να είμαι ευγνώμων για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, να νιώθω περήφανη για το πόσο μακριά έχω φτάσει και να παραμένω συνδεδεμένη με τον προηγούμενο εαυτό μου. Συχνά με εκπλήσσει αυτό που ευχόμουν πριν από χρόνια ή μικροσκοπικά περιστατικά που με ενοχλούσαν.

Υπάρχουν και πολλά έτοιμα τετράδια με σημειώσεις για να καταγράφουμε με λίγες λέξεις πώς ήταν η μέρα μας, ημερολόγια ευγνωμοσύνης που θα μας βοηθήσουν να εστιάζουμε στα θετικά της κάθε μέρας.

Στην πρόσφατη ομιλία του στο Αγρίνιο ο Στέφανος Ξενάκης μας διάβασε ένα απόσπασμα που έγραφε ότι ξαναδιαβάζοντας αυτά που γράψαμε είναι σαν να τα ξαναζούμε δεύτερη φορά.

Το γράψιμο με βοήθησε και στο να κάνω νέους φίλους.

Δημοσιεύοντας τα γραπτά μου στο blog μου και στα social media, συνδέθηκα με υπέροχους ανθρώπους, ανθρώπους που σκέφτονται σαν κι εμένα, ή που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις.

Παρόλο που ήταν κάτι που δεν το περίμενα ποτέ, η γραφή μου μού επέτρεψε να επεκτείνω το δίκτυό μου και να δημιουργηθεί έτσι μια ξεχωριστή κοινότητα ανθρώπων, που αλληλοστηρίζεται και δίνει έμπνευση και κουράγιο.

Δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να γράφεις

Αν νιώθεις έτοιμος να αρχίσεις να γράφεις με συνέπεια, βάλε ένα μικρό στόχο, πχ 5-10 λεπτά τη μέρα. Απλά να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να γράψεις χωρίς περισπασμούς.

Βάλε και υπενθύμιση τον πρώτο καιρό η συνδύασέ το με κάτι άλλο, πχ την ώρα που πίνω τον καφέ μου το πρωί ή λίγη ώρα πριν ξαπλώσω: αρκεί ένα όμορφο τετράδιο ή ένα δωρεάν blog ή άλλες πλατφόρμες που επιτρέπουν να ανεβάσει οποιοσδήποτε δωρεάν περιεχόμενο.

Είναι πολύτιμο το να μπορούμε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις, τις ιδέες και τις γνώσεις μας με τον κόσμο!

____________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#BetterLife,#Family

ΜΙΝΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (PART 2)

Σχολιάστε

Σε συνέχεια του πρώτου μέρους της προηγούμενης εβδομάδας σχετικά με τους λόγους που ο μινιμαλισμός θα βοηθήσει στην καθημερινότητα μιας οικογένειας, δημοσιεύω σήμερα το δεύτερο μέρος του άρθρου, στο οποίο γράφω κάποιες από τις αλλαγές που θα μπορούσαμε να κάνουμε ως οικογένεια για να έρθουμε λίγο πιο κοντά στην απλότητα.

Φυσικά, η οικογενειακή κατάσταση του καθενός είναι μοναδική και τα αποτελέσματά μας θα εξαρτηθούν από τον τρόπο προσαρμογής μας σε όλη αυτή τη «νέα πραγματικότητα».

1) Πιστεύω, κύριο βήμα πρέπει να είναι να εξετάσουμε τις αγοραστικές μας συνήθειες. Η βασική αιτία της οικογενειακής μας ακαταστασίας προέρχεται από όλα τα «εισερχόμενα» πράγματα. Επομένως, αν αναθεωρήσουμε την αγοραστική μας συμπεριφορά, έχουμε ήδη κερδίσει τη μισή μάχη (και έχουμε εξοικονομήσει και χρήματα! Win-win situation!)

2) Ξεκινάμε με μικρά βήματα και χτίζουμε σταδιακά. Οι περισσότερες οικογένειες δεν έχουμε χρόνο (το οποίο ελπίζουμε να αλλάξουμε με την απλοποίηση), οπότε το να «περάσουμε τη γραμμή τερματισμού» ίσως μας φαίνεται απραγματοποίητο!

Η καλύτερη, λοιπόν, λύση είναι να χωρίσουμε τις προσπάθειές μας σε μικρά βήματα. Για παράδειγμα, ως οικογένεια, μπορούμε να προσπαθήσουμε να αφιερώνουμε μισή ωρίτσα την ημέρα σε αυτό το σκοπό ή να ασχοληθούμε με συγκεκριμένα σημεία του σπιτιού και να γιορτάσουμε την πρόοδό μας, όσο μικρή κι αν είναι.

3) Σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλουμε στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας αυτό που εμείς αποφασίσαμε.

Ειδικά για τα παιδιά, μπορούμε να τους εξηγήσουμε τη διαφορά ποιότητας με ποσότητα. Μειώνοντας τα παιχνίδια που «έρχονται» στο σπίτι είναι ένας γρήγορος (και σίγουρος) τρόπος για μια άμεση νίκη απλοποίησης. Μπορούμε να εξηγήσουμε στα παιδιά, τη μεγάλη σημασία που έχει η ποιότητα σε σχέση με τον αριθμό «φτηνών» παιχνιδιών που χαλάνε ευκολότερα ή που δεν έχουν τόσα να μας προσφέρουν εκπαιδευτικά όσο τα «ποιοτικότερα» παιχνίδια.
Η μείωση, φυσικά, είναι απαραίτητο να γίνει και για τα παιχνίδια που έχουμε ήδη μαζεμένα στο σπίτι.
Κάποιες οικογένειες κάνουν τη δική τους «ανακύκλωση» στα παιχνίδια και στα παιδικά βιβλία (rotation) αλλάζοντας ανάλογα με την εποχή ή ανά διαστήματα τα διαθέσιμα παιχνίδια και «κρύβοντας» τα υπόλοιπα ώστε τα παιδιά να τα «επιθυμήσουν» και όταν επανεμφανιστούν να τα απολαύσουν περισσότερο.

Πόσα σπίτια κι αν έχουμε δει με υπέροχες στοίβες κουτιών με όμορφες ταμπελίτσες ανά είδος παιχνιδιού και τα παιδιά παίζουν με τα κατσαρολικά της μαμάς ή με ένα παλιό κουτί από παπούτσια! Been there!
(Κάπου διάβασα στο εξωτερικό και για «toy library», μια «δανειστική βιβλιοθήκη παιχνιδιών». Είναι ένας εξαιρετικά φθηνός τρόπος να νοικιάσουμε ή να δανειστούμε παιχνίδια για τα παιδιά μας, αλλά και να δοκιμάσουμε ορισμένα αντικείμενα πριν αποφασίσουμε να τα αγοράσουμε. Μια βιβλιοθήκη παιχνιδιών είναι καλή από μινιμαλιστική οπτική, καθώς ενθαρρύνει τα παιδιά μας να φροντίζουν τα παιχνίδια που έχουν δανειστεί και μειώνει τη σπατάλη παιχνιδιών.
Δεν έχω ακούσει για κάτι τέτοιο ακόμα στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να ξεκινήσει «πιλοτικά»-δοκιμαστικά από γειτονιές ή παρέες γονιών!)

Και δεν είναι μόνο τα παιχνίδια των παιδιών, αλλά και τα «καλλιτεχνήματά» τους! Ειδικά, αν αρέσουν στα παιδιά μας οι κατασκευές και οι χειροτεχνίες, το σπίτι γεμίζει με στοίβες ζωγραφιές και artwork που δεν έχουμε πού να πρωτοαποθηκεύσουμε. Για τις ζωγραφιές έχω ακολουθήσει κατά καιρούς δυο τρόπους:
Όταν τα παιδιά ζωγραφίζουν κάτι, το βάζουμε σε ένα κουτί. Αν μπορώ άμεσα να «ξεφορτωθώ» κάτι που είναι πχ εκτυπώσιμο ή παλιότερο κλπ (διακριτικά πάντα χωρίς να με δουν!!) το κάνω. Σε γενικές, όμως, γραμμές, και για να μη γίνομαι «ύπουλη!», μόλις το κουτί γεμίσει κάπως, τους το δίνω και πρέπει να καταλήξουν μόνοι τους τι κρατάνε και τι όχι. Στην αρχή, τους ήταν δύσκολο. Όσο μεγαλώνουν και εξοικειώνονται με τη διαδικασία, είναι πιο επιλεκτικοί.

Extra tip

Για όσα κρατάμε υπάρχουν δυο επιλογές, λοιπόν. Είτε τα σκανάρουμε και φτιάχνουμε ένα σαν άλμπουμ ή σαν powerpoint στον υπολογιστή, είτε τα κάνουμε σπιράλ βιβλιαράκια ανά έτος ή ανά παιδί. Κάποιοι κρατάνε κάποια και τα κρεμάνε στον τοίχο.
Για τις χειροτεχνίες, τις «εκθέτουμε» στο σπίτι μέχρι να τις βαρεθούμε και αν μετά δεν θέλουμε άλλο να τις βλέπουμε, αλλά θέλουμε να τις κρατήσουμε, τις βάζουμε σε ένα κουτί με την προϋπόθεση ότι όταν αυτό το κουτί γεμίσει, κάνουμε ξεκαθάρισμα: δεν παίρνουμε δεύτερο κουτί!

Πρέπει, εξάλλου, να έχουμε στο νου μας και τις δραστηριότητες/εργασίες που τα παιδιά φέρνουν από το σχολείο. Ειδικά για παιδικό και νήπιο, ο όγκος των εργασιών είναι πολύ μεγάλος. 
Σε γενικές γραμμές, η φωτογράφιση κάθε κατασκευής και το σκανάρισμα (ή φωτογράφιση) κάθε ζωγραφιάς είναι ο πιο εύκολος τρόπος. 

4) Κάθε πράγμα έχει τη θέση του

Για κάθε αντικείμενο πρέπει να έχουμε στο νου μας πού αποθηκεύεται, πώς και πόσο συχνά χρησιμοποιείται, τι χώρο καταλαμβάνει.

Αυτό είναι καλό και για τα παιδιά που αν γνωρίζουν τη θέση κάθε παιχνιδιού, μπορούν να μάθουν να βοηθούν στην τακτοποίηση.

Extra tip

Για τα πράγματα που αγοράζουμε, αφαιρούμε άμεσα τη συσκευασία του προϊόντος ή την ετικέτα κλπ, ώστε να μην πετάμε βιαστικά από δω κι από κει χαρτιά και κουτιά όταν έρθει η ώρα να το χρησιμοποιήσουμε και μπορεί να βιαζόμαστε.

5) Σταματάμε να «τσιμπάμε» από online διαφημίσεις και προσφορές.

Μπορεί να μας είναι εύκολο να κόψουμε τις άσκοπες βόλτες στα μαγαζιά που μπορεί να μας παρασύρουν σε αγορές πραγμάτων που δε χρειαζόμαστε. 

Ωστόσο, η ευκολία του Ίντερνετ μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει σε περιττές αγορές ή να δημιουργήσει την επιθυμία για κάτι μελλοντικά.

6) Δεν χρειάζεται να δεχόμαστε και να κρατάμε πράγματα που μας φέρνουν γνωστοί και φίλοι.

Μπορεί να μας φέρουν ρούχα των παιδιών τους ή αντικείμενα που δε χρησιμοποιούν κι εμείς να τα δεχτούμε, χωρίς να τα χρειαζόμαστε, επειδή διστάζουμε να πούμε όχι, φοβούμενοι μη φανούμε αγενείς.

Τι κάνουμε με τα πράγματα που δεν είμαστε σίγουροι

Για τα πράγματα που δεν είμαστε σίγουροι, μπορούμε να τα συσκευάζουμε σε κουτιά και να τα φυλάξουμε σε ένα σημείο στο σπίτι ή σε κάποια αποθήκη. Αν συνεχίσουμε να μην τα χρησιμοποιούμε για καιρό, τότε σημαίνει πως ήρθε η ώρα να τα ξεφορτωθούμε.

Αυτό το έχω κάνει και με τα πράγματα των παιδιών: έχω κρύψει παιχνίδια τους και αντικείμενα που έπαιζαν και διαπίστωσα ότι κάποια δεν τα ζήτησαν για πολύ καιρό, οπότε τα έδωσα (ύπουλο αλλά αποτελεσματικό, ειδικά όταν μαζεύουν το κάθε πετραδάκι και κάθε κουκουνάρι που βρίσκουν το δρόμο τους!!)

Μία οικογένεια δεν μπορεί να γίνει μινιμαλιστική από τη μία στιγμή στην άλλη.

Χρειάζεται σίγουρα μία μεταβατική περίοδος και συνήθως, σύμφωνα και με σχετικές έρευνες που έχουν γίνει, όπως διάβασα, θα χρειαστούν σίγουρα περισσότεροι από έξι μήνες με ένα χρόνο για να αλλάξει η νοοτροπία όλης της οικογένειας.

Μπορείς να διαβάσεις και τα άρθρα:

Πώς ξεκαθαρίζουμε με τη μέθοδο της Μαρί Κοντό

Ξεκαθάρισμα …ξανά (+εκτυπώσιμα)

Πώς να κάνουμε τη ζωή μας πιο απλή (+express minimalism challenge) part 1

Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα (+Εκτυπώσιμο πλάνο)

Απλότητα: Πώς να τακτοποιήσουμε την ψηφιακή ζωή μας

Ποια είναι η δική σου εμπειρία για την απλότητα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον;

Πώς διαχειρίζεσαι τον όγκο των πραγμάτων μέσα στο σπίτι σου;

Θα χαρώ πολύ να ακούσω τα σχόλια σου και να μοιραστείς μαζί μας τα δικά σου tips για μια πιο μινιμαλιστική οικογενειακή ζωή.

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα 

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#BetterLife,#Family

Μινιμαλισμός και οικογένεια (part 1)

1 Σχόλιο

Γιατί μια οικογένεια να γίνει μίνιμαλ;

Μινιμαλισμός (η επιδίωξη της απλότητας δηλαδή) είναι να εστιάζεις λιγότερο σε πράγματα και περισσότερο σε στιγμές, δημιουργία αναμνήσεων, σε εμπειρίες και χρόνο με τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας.

Τι γίνεται, όμως, με τους πολυάσχολους γονείς με παιδιά ή γενικά με μεγαλύτερες οικογένειες;

Μπορεί ένα σπίτι με οικογένεια και μικρά παιδιά να είναι μίνιμαλ; Να είναι απλό; Χωρίς πολλά πολλά;

Μπορώ να είμαι μινιμαλιστής με οικογένεια;

Πώς μπορώ να ζω απλά με την οικογένειά μου, όταν όλα τα μικροπαίδια έχουν το καθένα τα δικά του, προσωπικά, πράγματα;

Κι αν μέχρι τώρα το σπίτι μου είναι χάος, μπορώ να γίνω μινιμαλιστής γονιός;

Κι αν ναι, πόσος καιρός απαιτείται; Και τι δεξιότητες;

Και τι γίνεται με τα παιδιά; Πώς μπορούμε να τους μιλήσουμε για το μινιμαλισμό;

Το να ζούμε με ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής δε σημαίνει απλά μείωση της ακαταστασίας, της σαβούρας, των περιττών πραγμάτων από το σπίτι.

Μας ωθεί να είμαστε πιο intentional, να έχουμε βασικούς στόχους, σκοπό, και να εξαλείψουμε οτιδήποτε μας αποσπά από τη ζωή μας, από αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο.

Μετατοπίζει την εστίαση από τα υλικά αντικείμενα σε πιο πολύτιμα πράγματα, όπως κοινές οικογενειακές εμπειρίες, συντροφικότητα και ψυχική ηρεμία.

Μινιμαλισμός δε σημαίνει βάφω όλους τους τοίχους άσπρους και έχω πέντε έπιπλα σε όλο το σπίτι.

Ούτε ότι στα ράφια μου δεν έχω ούτε ένα βιβλίο, μόνο ένα κουλ βάζο και ένα φυτό.

Τι σημαίνει, όμως, μινιμαλισμός για μια οικογένεια;

Το να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σημαίνει όχι μόνο να τα φροντίζουμε, αλλά και να διαχειριζόμαστε όλα τα πράγματα τους.

Με τα χρόνια, τα βρεφικά σύνεργα, τα ρούχα, τα παιχνίδια, τα σακίδια, τα παζλ και τα παιχνίδια, ο αθλητικός εξοπλισμός και όλα τα σχετικά μοιάζουν να πολλαπλασιάζονται την ώρα που κοιμόμαστε!!! Ειδικά αν αυξάνεται και ο αριθμός των παιδιών. Το καθένα έχει τα δικά του, δυσκολεύεται να αποχωριστεί το οτιδήποτε και επιπλέον, δε σταματά να ζητά νέα πράγματα και να κρατά όλες τις ζωγραφιές, τα χαρτάκια, τα σημειωματάκια, τα κουτιά, τις κορδέλες και παρακορδέλες κλπ που «ίσως χρειαστούν σε καμιά χειροτεχνία».

Φυσικά, για να μη λέω μόνο για τα παιδιά, κι εγώ η ίδια έχω το μερίδιό μου, από σημειωματάρια, πράγματα που «πιθανώς χρειαστώ στο μέλλον», είδη ζωγραφικής και scrapbooking, σχολικά είδη – λες και έχω βιβλιοπωλείο – ακόμα και προμήθειες ραπτικής (που δε ράβω κιόλας!!!!). Κατά διαστήματα αγόραζα κουτιά και καλάθια αποθήκευσης (αγαπημένο μου είδος!) τα οποία πόσο τακτοποιημένα να διατηρήσεις όταν έχεις χίλια πράγματα στο σπίτι;

Εντάξει… με το μεγάλο μπαμ της Μαρί Κοντό το Μάρτιο του 2020, επί της πρώτης καραντίνας που «Μείναμε σπίτι», έφυγε πολύυυυυυ πράγμα… Και όντως βελτιώθηκε η κατάσταση κάπως.

Όμως, αν υπάρχει μια προδιάθεση να παρατάμε κάτι χωρίς να το βάζουμε στη θέση του την ώρα που πρέπει (όχι εγώ, μια γνωστή μου…) και αν αυτό γίνεται επί τον αριθμό των ατόμων που ζουν στο σπίτι… χάνεται η μπάλα!

Η ακαταστασία γύρω μας, όσο κι αν ξέρουμε ότι εμείς ευθυνόμαστε, αυξάνει το άγχος μας, ειδικά για εμάς τους γονείς, γιατί εκτός από τα άπειρα τρέχοντα και καθημερινά που πρέπει να γίνουν στο σπίτι, είμαστε περικυκλωμένοι από όλα αυτά τα …επιπλέον πράγματα, όλα αυτά τα πραγματικά περιττά!

Γιατί να απλοποιήσουμε σαν οικογένεια;

Το να σκεφτούμε να μπούμε στη διαδικασία του μινιμαλισμού είναι εύκολο με την έννοια «α καλό σαν ιδέα, θα μπει στη λίστα «Να το κάνω …κάποια στιγμή»».

Αν, όμως, μπούμε σε ένα χαοτικό οικογενειακό περιβάλλον, με τον καθένα να έχει τις δικές του ιδέες και απόψεις, κάτι τέτοιο φαίνεται ανέφικτο, μη υλοποιήσιμο. Η διαδικασία της απλοποίησης και της απομάκρυνσης των περιττών ακούγεται απίστευτα τρομακτική.
Χρειαζόμαστε πολλά κίνητρα για να ξεκινήσουμε να γίνουμε μινιμαλιστές.

Πρέπει να βρούμε τη στιγμή που θα μας οδηγήσει να υιοθετήσουμε ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής.

Ποιο το όριό μας, το σημείο που «δεν πάει άλλο»;

Για μένα, οι βασικοί λόγοι που θεωρώ αυτή τη διαδικασία απαραίτητη με 45 (!!) παιδιά μέσα στο σπίτι είναι:

1) Ο διαθέσιμος χώρος στο σπίτι

Αν το αφήσουμε στην τύχη του, η ακαταστασία θα καταλάβει το σπίτι μας (αναπόφευκτο!), κλείνοντάς μας το δρόμο της σε όλες τις επιφάνειες, στο πάτωμα, στα ντουλάπια, καταλαμβάνοντας κάθε αποθηκευτικό χώρο και όχι μόνο.

Κι εμείς εκεί να ψάχνουμε παιχνίδια, ρούχα, χαρτιά, ακόμα και κουζινικά.

Το έχω ξαναπεί. Δε χρειαζόμαστε χίλιους αποθηκευτικούς χώρους και χίλιες λύσεις αποθήκευσης. Χρειαζόμαστε λιγότερα πράγματα!

Είναι εξουθενωτικό, ειδικά σε πολυμελείς οικογένειες, να παραβιάζουμε ο ένας τον προσωπικό χώρο του άλλου και η όλη ακαταστασία απλώς ενισχύει την ένταση στο σπίτι.

2) Καθαριότητα

Όσο περισσότερα πράγματα έχουμε, τόσο πιο δύσκολο είναι να τα καθαρίσουμε. Πώς να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε δουλειές όταν ξέρουμε ότι πρέπει να αδειάσουμε τις γεμάτες επιφάνειές μας, τις τιγκαρισμένες βιβλιοθήκες μας, τα μικροέπιπλα και μικροπράγματα που συναντάμε σε όλο το σπίτι;

3) Τα σκουπίδια μας

Ναι, ναι, καλά διάβασες! Όσο περισσότερο απλοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, τόσο πιο εύκολα θα προγραμματίζουμε τις δραστηριότητές μας, ακόμα και τα γεύματά μας και τόσο πιο αποτελεσματικά θα κάνουμε και τις αγορές μας.

Και θα εξοικονομούμε και χρήματα και δε θα πετάμε φαγητά, ληγμένα τρόφιμα κλπ, ούτε θα «μπουχτίζουμε» τα ντουλάπια μας με αχρησιμοποίητα, αχρείαστα πράγματα.

4) Περισσότερος ποιοτικός χρόνος

Κι αυτό μεγάλη αλήθεια. Όσο περισσότερα πράγματα έχουμε, τόσο περισσότερο τακτοποιούμε, τόσο περισσότερο καθαρίζουμε, τόσο περισσότερο χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τον προσωπικό μας (πολύτιμο) χρόνο, αλλά και από το χρόνο με τους αγαπημένους μας.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις και δυσκολίες;

Φυσικά, όπως έγραψα και παραπάνω, δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό. Πάρα πολλά πράγματα, λίγος, πιεσμένος χρόνος και δυσκολία να το πάρουμε απόφαση.

Πραγματικά, όταν δεν έχουμε μπει ποτέ σε διαδικασία απλοποίησης, δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε ή θεωρούμε ότι δεν πρόκειται να το καταφέρουμε!

Επιπλέον, δε γίνεται να «αναγκάσουμε» τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να συμμετάσχουν σε αυτή τη διαδικασία μόνο και μόνο επειδή εμείς το πήραμε απόφαση!

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα 😊

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#Parenting

Positive parenting: Γονέας γίνεσαι, δε γεννιέσαι!

Σχολιάστε

Ακούμε συνέχεια από ψυχολόγους για Θετική Ανατροφή παιδιών (positive parenting) και ακούμε και γονείς, της γενιάς των δικών μας γονιών ή και νεότερους, να λένε πως «εσείς τι πάθατε που μεγαλώσατε με τιμωρίες;», «αν το παιδί δε φάει και καμία σφαλιάρα δε βάζει μυαλό», «τι καινούρια μόδα είναι αυτοί οι ψυχολόγοι;!» κλπ κλπ.

Στο πρώτο μου παιδί διαπίστωσα ότι έκανα πολλά λάθη και συμπεριφορές copy paste από γιαγιάδες και θειάδες που πολύ εύκολα έλεγαν «το παιδί είναι χειριστικό», «το παιδί σε κάνει ο,τι θέλει», «δεν γίνεται να μην έχει πρόγραμμα», «μην το παίρνεις συνεχώς αγκαλιά», «άστο να κλάψει», «πίεσέ το να φάει» κ.ο.κ.

Η θετική διαπαιδαγώγηση δεν είναι «αφήνω το παιδί να κάνει ό,τι θέλει, να είναι ανεξέλεγκτο!».

«Η θετική διαπαιδαγώγηση εστιάζει στο να διδάξει στα παιδιά όχι μόνο τα ΤΙ αλλά και τα ΓΙΑΤΙ.»

Το ebook που δώσαμε δώρο στο giveaway που είχα κάνει λίγους μήνες πριν στο instagram μαζί με το allaboutparents.gr μας εξηγεί αυτό ακριβώς με τον πιο απλό και πρακτικό τρόπο: τι είναι η θετική διαπαιδαγώγηση, τι μπορούμε να κάνουμε για να καλλιεργήσουμε με τα παιδιά μας μια σχέση με σεβασμό, κατανόηση, καθοδήγηση με αγάπη και ενθάρρυνση, χωρίς να χρησιμοποιούμε τον εκφοβισμό και τη βία για να «ελέγξουμε» τη συμπεριφορά τους.

Πρόκειται για ένα χρήσιμο βιβλίο για τη σημασία του θετικού τρόπου ανατροφής με ερωτήσεις-ασκήσεις για τους γονείς, ώστε να εντοπίσουν τη δική τους συμπεριφορά, τι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε, τι να κάνουμε διαφορετικά.

Η θετική ανατροφή μάς βοηθά να δημιουργήσουμε ένα δυνατό συναισθηματικό δεσμό με το παιδί μας σήμερα, που θα του εξασφαλίσει καλές διαπροσωπικές σχέσεις αύριο.

Ποιος δε θέλει να νιώθει καλά, μικρός ή μεγάλος;

Καθένας μας έχει ανάγκη να έχει τον έλεγχο του σώματός του, των αποφάσεών του, των συναισθημάτων του.

Αυτό είναι που οδηγεί σε καλύτερο αυτοέλεγχο και καλύτερη εσωτερική ρύθμιση, που σημαίνει ότι έχει μεγαλύτερη δύναμη ως ενήλικας να σταματήσει τις κακές συνήθειες, τις διαφόρων ειδών εξαρτήσεις, και να αυξήσει τις θετικές και υγιεινές συμπεριφορές.

Σαν γονείς, όσο κι αν μας βγαίνει φυσικά να ελέγχουμε τα παιδιά, να τα υπερπροστατεύουμε, πρέπει να κάνουμε ό, τι περνά από το χέρι μας, ώστε να αισθάνονται   δυνατά, χρειάζεται να τα ενθαρρύνουμε να μάθουν να ρυθμίζουν τον εαυτό τους, δηλαδή τη διάθεση, τα κίνητρα, τους φόβους τους.

Τα παιδιά χρειάζονται να μάθουν να είναι υπεύθυνα και να κάνουν σωστές επιλογές. Να γίνουν σταδιακά ανεξάρτητα. 

Στο ebook του allaboutparents εξηγείται τεκμηριωμένα και με παραδείγματα, σε 79 σελίδες, όλη η πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να επιτρέψουμε στο παιδί να παίρνει αποφάσεις, να έχει τον έλεγχο της ζωής του και να έχει την ευθύνη των πράξεών του και της ζωής του.

Δυστυχώς, πολλοί γονείς εστιάζουν στις δυσκολίες του παιδιού τους, ή σε κάποιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του που δεν τους αρέσει. Κι ακόμα κι αν δεν το εκφράζουν με λόγια, το παιδί το αντιλαμβάνεται, κάτι που το δυσκολεύει να εξελιχθεί.

Δε θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που δέχονται ό, τι και να τους λέμε χωρίς δεύτερη κουβέντα (ναι, μπορεί να είναι λίγο κουραστικό για εμάς στην αρχή, όμως έχει καταπληκτική επίδραση στο παιδί).

Ενθαρρύνοντας το παιδί μας, το βοηθάμε να νιώσει ότι είναι ικανό και μπορεί, το βοηθάμε να αναπτύξει αυτοεκτίμηση. 

«Η Θετική Διαπαιδαγώγηση δεν είναι τίποτα άλλο από τον τρόπο που θα θέλαμε εμείς οι ίδιοι να μας συμπεριφέρονται.»

#RunnerMom,#Workout

Το κλειδί για να βρούμε το κίνητρο για άσκηση

Σχολιάστε

Δεν είναι εύκολο να ξεσηκωθούμε για οποιοδήποτε είδος άσκησης. Δεν είναι καν εύκολο να σηκωθούμε από τον καναπέ μας. 

Είχα γράψει και παλιότερα 7+1 τρόπους για να βρούμε την όρεξή μας για άσκηση.

Ανάμεσα στα άλλα, έγραφα να συνδυάσουμε την άσκησή μας με χρόνο με φίλους.

Για μένα αυτό αποδείχτηκε η καλύτερη λύση. Όλη η αγάπη μου για το τρέξιμο δημιουργήθηκε όταν άρχισε να με ξεσηκώνει μια φίλη μου να τρέξουμε μαζί για παρέα. Το τρέξιμο με την αδερφή μου και τις φίλες μου, το θεωρώ κανονική απόδραση!!

Επίσης, το να πηγαίνεις με άλλους βοηθάει στο να ξεσηκώνεσαι, να δυσκολεύεσαι να ακυρώσεις.

Σύμφωνα με αμερικανική έρευνα, η κοινωνική αλληλεπίδραση θα μπορούσε όντως να είναι το κλειδί για την έναρξη ενός προγράμματος άσκησης.

Στη συγκεκριμένη έρευνα προέκυψε ότι οι λιγότερο δραστήριοι άνθρωποι που αλληλεπιδρούσαν με αυτούς που ασκούνταν τακτικά, ένιωθαν ενθάρρυνση.

Επιπλέον, όσοι ήταν λιγότερο κοινωνικοί κατέληξαν να ασκούνται λιγότερο.

Η τακτική άσκηση είναι αποδεδειγμένο ότι βελτιώνει σημαντικά την ψυχική υγεία και η ομαδική δραστηριότητα είναι μια πολύ πετυχημένη συνταγή!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συνδυάσουμε  την κοινωνικοποίηση και την άσκηση, δεν είναι σίγουρα μόνο το τρέξιμο. 

Μπορούμε να περπατήσουμε με φίλους, να κάνουμε ένα μάθημα γυμναστικής, πιλάτες, γιόγκα…

«Μας δίνει ευθύνη»

Η άσκηση με έναν φίλο απαιτεί δέσμευση και υπευθυνότητα.

Είναι πολύ εύκολο να πούμε «άστο μωρέ για σήμερα» και να μην πάμε, όταν για να ασκηθούμε βασιζόμαστε μόνο στον εαυτό μας.

Με έναν φίλο, όμως, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ο ένας τον άλλον ως κίνητρο για να βεβαιωθούμε ότι δε θα παρατήσουμε που έχουμε σκοπό να κάνουμε.

Εκτός αυτού, μπορούμε να κάνουμε νέους φίλους, νέες παρέες σε ένα περιβάλλον ομαδικής άσκηση και, εάν δεν είμαστε εκεί για το συνηθισμένο μάθημά μας στην καθιερωμένη ώρα μας, μπορεί να μας ρωτήσουν: «Πού είσαι;» οπότε υπάρχει αυτή η μικρή «ενοχή» που θα φροντίσει να είμαστε εκεί την επόμενη φορά!

Και παρόλο που κάποιοι μπορεί να είναι σε διαφορετικό επίπεδο φυσικής κατάστασης από άλλους, όλοι προσπαθούν να πετύχουν το ίδιο πράγμα.

Ο καθένας κάνει το δικό του ατομικό ταξίδι. Αντί να βλέπουμε κάποιον ως ανταγωνισμό, ας τον δούμε ως σημείο αναφοράς του πού θέλουμε να φτάσουμε, τι θέλουμε να είμαστε και να μην φοβόμαστε να συζητάμε μαζί του για αυτό, να δούμε πώς έφτασε εκεί.

Όλοι παλεύουμε για τον ίδιο στόχο είτε πρόκειται για πνευματική βελτίωση, σωματική βελτίωση, φυσική κατάσταση ή απόδοση – όλοι είμαστε εκεί για κάτι καλύτερο, για να βελτιωθούμε.

Πριν αρχίσω το τρέξιμο και γενικά την άσκηση, το έχω ξαναγράψει, ήμουν εντελώς άσχετη με όλα αυτά. Δεν είχα γυμναστεί ποτέ μου, πόσο μάλλον τακτικά! 

Επειδή είχα τα δυο μεγάλα παιδιά μου μωρά, δεν έβγαινα πολύ έξω, η ψυχολογία μου ήταν περίεργη και ένιωθα πολύ κουρασμένη, οπότε τσιμπολογούσα κι όλη τη μέρα. Αυτό επηρέαζε αρνητικά ακόμα περισσότερο τη διάθεση αλλά και την αυτοπεποίθησή μου.

Όταν άρχισα να τρέχω και να πηγαίνω γυμναστήριο, άρχισα να ξεπερνάω προσωπικά μου όρια και φόβους. 

Το ότι μοιραζόμουν αυτό το ταξίδι μέσα από τα social media και όλη αυτή η αγκαλιά που δέχτηκα και η επιβράβευση, με βοήθησαν πραγματικά να συνεχίσω. Ένιωθα ότι κάνω κάτι πέρα από τα παιδιά, ότι κάνω κάτι για μένα, ότι τα καταφέρνω. Και αυτό το εισέπραττε και η οικογένειά μου, το έβλεπαν ως παράδειγμα και τα παιδιά.

Οι άνθρωποι γύρω μου με στήριζαν και ταυτόχρονα ένιωθα και σωματικά και ψυχολογικά τα αποτελέσματα. Με βοήθησε πολύ με την αυτοπεποίθηση και το άγχος μου. 

Ίσως να μη σκεφτόμουν ποτέ να πάω σε ένα γυμναστήριο – είτε με κάποιον άλλον είτε μόνη μου – και τώρα ανυπομονώ να τρέξω, το βλέπω ως δώρο στον εαυτό μου.

Εκείνη η στιγμή που η φίλη μου η Όλγα μου είπε «Έλα, μην το σκέφτεσαι, θα είμαστε παρέα», μου άλλαξε πραγματικά τη ζωή (και μου χάρισε μια μοναδική φίλη!)