Αρχείο ετικέτας #Life

Μπορείς να ισορροπήσεις επαγγελματική και προσωπική ζωή;

Αν με παρακολουθείς καιρό, θα έχεις καταλάβει το πόσο με έχει προβληματίσει όλα αυτά τα χρόνια αυτή η ισορροπία -που έχουμε μάθει να λέμε- μεταξύ της προσωπικής μου ζωής και της εργασίας μου.

Σαν να είμαι σε μία τραμπάλα και κάποιες φορές νιώθω ότι τα καταφέρνω στον έναν τομέα και κάποιες άλλες ότι τα καταφέρνω στον άλλον. Το πρόβλημα είναι όταν αισθάνομαι ότι δεν τα καταφέρνω σε κανέναν από τους δύο τομείς, που είναι και το πιο συχνό.

Δεν είναι θέμα τεσσάρων παιδιών. Αυτή την ισορροπία την ψάχνω πριν γίνω μαμά.

Όσο κι αν προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια να μοιράζω -όσο μπορώ δίκαια- το χρόνο, νιώθω ότι κόβομαι στα δύο, ότι ζω δυο ζωές. Στο τέλος δεν είμαι ευχαριστημένη με τίποτα.

Σαν να είναι δύο ξεχωριστές πραγματικότητες, σαν να πρέπει πάντα να διαλέξω ένα από τα δύο.

Από τη μια πλευρά, δε θέλω να βλέπω τη δουλειά μου σαν κάτι κακό που πρέπει να «υπομείνω» μέχρι να τελειώσει. Έτσι, δεν μπορώ να είμαι όσο καλή και αποδοτική μπορώ. Και αυτομάτως, καταδικάζω τον εαυτό μου να είναι αγχωμένος και δυσαρεστημένος μεγάλο μέρος της ζωής του.

Από την άλλη πλευρά, όσες φορές προσπάθησα παλιότερα να «επενδύσω», ή μάλλον να ρίξω βάρος στην εργασία μου, ένιωσα ότι αφήνω πίσω κάτι σημαντικό, το κουβαλούσα σαν βάρος στην προσωπική μου ζωή.

Και σίγουρα, το να έχω, για παράδειγμα, τη δουλειά των ονείρων μου ή τελοσπάντων μια δουλειά που αγαπώ, δεν εξισορροπεί πάντα την κατάσταση.

Το να κάνουμε αυτό που αγαπάμε σαν επάγγελμα είναι υπέροχο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει κάποιες προκλήσεις, κάτι κουραστικό, κάτι βαρετό. Δεν γίνεται να είναι πάντα όλα τέλεια.

Επιπλέον, αν δε (μάθουμε να) λύνουμε, να διαχειριζόμαστε τα προβλήματα στη δουλειά, όχι μόνο θα τα κουβαλάμε συνέχεια μαζί μας, αλλά θα επιβαρύνεται και όλη μας η καθημερινότητα με αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις.

Για να μη νιώθω, λοιπόν, ότι είμαι μόνιμα σε αυτή την τραμπάλα, που μια θα γέρνει στα προσωπικά και μια στα επαγγελματικά, κι εγώ να ψάχνω τον τρόπο να νιώσω καλύτερα και να γίνω ευτυχισμένη, θα πρέπει να αλλάξω νοοτροπία.

Πρέπει να βρω τον τρόπο εκείνο που δουλεύει για μένα, τον τρόπο που μου ταιριάζει και να απολαμβάνω τα οφέλη που κάθε πτυχή της ζωής μου έχει να μου προσφέρει.

Χωρίς ισορροπία. Ίσως αυτή η νοοτροπία «ισορροπίας επαγγελματικής και προσωπικής ζωής» είναι που διαχωρίζει τους δυο τομείς σε δύο ξεχωριστά πράγματα.

Διάβασα παλιότερα για τον όρο work-life integration (ενσωμάτωση επαγγελματικής και προσωπικής ζωής), δηλαδή να συνυπάρχουν αρμονικά, επαγγελματικά και προσωπικά.

Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, την ώρα που είμαι σε online συνάντηση για τη δουλειά ή να παίρνω τα παιδιά στο γραφείο όταν δεν έχουν σχολείο (αν και τα δυο γίνονται τώρα που το σκέφτομαι…😏)

Σημαίνει έχω την ευελιξία να μπορώ να συντονίζω σωστά τα χρονοδιαγράμματα και τις ευθύνες μου, ώστε να μπορέσω ευκολότερα να νιώσω ικανοποίηση και παραγωγικότητα σε όλους τους τομείς.

Έχω, όμως, πάντα στο νου μου τα παρακάτω:

  1. Ξεκάθαρα όρια: Θέτω ξεκάθαρα όρια ανάμεσα στη δουλειά και την προσωπική ζωή και προσπαθώ να τα τηρώ όσο το δυνατόν περισσότερο. Καθορίζω -όσο αυτό είναι δυνατόν- συγκεκριμένες ώρες εργασίας, απενεργοποιώ το τηλέφωνο/email της εργασίας και προσπαθώ συνειδητά να αποσυνδέομαι από τη δουλειά κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων ή του οικογενειακού χρόνου.
  2. Προτεραιότητες και προγραμματισμός: Καθορίζω τις προτεραιότητές μου, τόσο στη δουλειά όσο και στην προσωπική μου ζωή και προγραμματίζω τον χρόνο μου ανάλογα. Χρησιμοποιώ ένα ημερολόγιο ή κάποιο εργαλείο διαχείρισης εργασιών (στο κινητό, τον υπολογιστή ή χειρόγραφο) για να παραμείνω οργανωμένη και να ανταποκρίνομαι στις ευθύνες μου.
  3. Επικοινωνία με τους συνεργάτες: Επικοινωνώ ανοιχτά στους συνεργάτες μου τις ανάγκες και τους περιορισμούς μου. Αυτό με βοηθάει να διαπραγματευτώ την ευελιξία μου στη δουλειά, τη δυνατότητα τηλεργασίας, μερικής απασχόλησης ή εναλλακτικές ώρες εργασίας.
  4. Αυτοφροντίδα: Η αυτοφροντίδα ίσως ακούγεται σαν «κλασική συνταγή», «μια από τα ίδια», όμως είναι ζωτικής σημασίας για την επίτευξη μιας υγιούς σχέσης μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Η τακτική άσκηση, η υγιεινή διατροφή και οι τεχνικές χαλάρωσης (διαλογισμός, γιόγκα, αναπνοές) βοηθούν πραγματικά στη διαχείριση του άγχους και σε μια θετική στάση.
  5. Αποσύνδεση: Η αποσύνδεση από την τεχνολογία κατά τη διάρκεια των μη εργάσιμων ωρών βοηθά στο να «επαναφορτιστώ» και να εστιάσω εκ νέου πιο ουσιαστικά και πιο εύκολα στις εκκρεμότητές μου. Κάνω μια συνειδητή προσπάθεια να αποσυνδεθώ από τα email της δουλειάς -όσο αυτό είναι δυνατόν όντας αυτοαπασχολούμενος, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άλλους ψηφιακούς περισπασμούς στις περιόδους που έχω ορίσει μέσα στη μέρα.

Όλη αυτή η σχέση μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι μια συνεχής διαδικασία που επαναπροσδιορίζεται ανάλογα με τα δεδομένα που παρουσιάζονται κάθε φορά με πολλή υπομονή και επιμονή.

Εσύ πώς διαχειρίζεσαι τη σχέση επαγγελματικής και προσωπικής ζωής; Θα χαρώ να μοιραστείς μαζί μας τα δικά σου tips, τις δικές σου συμβουλές.

(Το άρθρο ειναι το 16ο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής». Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Πώς να μεγαλώσουμε παιδιά με αυτοπεποίθηση

Αν σκεφτόμασταν, σοβαρά και μετρημένα που λέμε, την απάντηση στο «τι χαρακτηριστικό θα ήθελες να έχει το παιδί σου;» πιστεύω οι περισσότεροι θα έπρεπε να πουν «αυτοπεποίθηση». Τα τελευταία χρόνια, όμως, μάθαμε μια νέα λέξη που τη συνοδεύει, αυτή της «ανθεκτικότητας» resilience).

Διαβάζουμε, λοιπόν, ότι τα παιδιά που έχουν αυτοπεποίθηση και ανθεκτικότητα είναι πιο ικανά να χειριστούν τις προκλήσεις, να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να πετύχουν τους στόχους τους. 

Πώς, όμως, μπορούμε να τα μεγαλώσουμε ώστε να γίνουν «ανθεκτικοί» ενήλικες με αυτοπεποίθηση;

1. Ενθαρρύνω την ανεξαρτησία

Ναι, είναι εύκολο να τα κάνω εγώ για να ξεμπερδεύω, ειδικά όταν έχουμε αργήσει, όμως, πρέπει να αφήνω τα παιδιά να ντυθούν, να ετοιμάσουν τα σνακ τους ή να κάνουν δουλειές στο σπίτι. Αυτό θα τους βοηθήσει -σταδιακά (μην τα περιμένεις όλα από μια δυο φορές)- να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους και να μάθουν πώς να λύνουν τα προβλήματα μόνα τους.

2. Επαινώ την προσπάθεια, όχι μόνο τα αποτελέσματα

Λέμε συχνά «Μπράβο που πήρες καλούς βαθμούς!», ενώ θα ήταν προτιμότερο να λέμε «Μπράβο που κάθε μέρα προσπαθείς τόσο πολύ με τα μαθήματά σου». Αυτό θα τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι η σκληρή δουλειά και η επιμονή είναι απαραίτητα για την επιτυχία.

3. Διδάσκω δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων

Τα παιδιά πρέπει να δεχτούν ότι θα συναντούν προβλήματα, τα οποία δε θα τους λύνει η μαμά και ο μπαμπάς. Τα ενθαρρύνω να σκέφτονται δημιουργικά και να εξερευνούν διαφορετικές επιλογές. «Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνουμε πρώτα πρώτα;», «Τι έκανες την άλλη φορά σε αντίστοιχη περίπτωση;»

Αυτό θα τους βοηθήσει να αισθάνονται πιο σίγουροι για την ικανότητά τους να χειρίζονται προκλήσεις.

4. Ενθαρρύνω την ανάληψη κινδύνων

Ενθαρρύνω τα παιδιά να δοκιμάσουν νέα πράγματα και να ρισκάρουν, ακόμα κι αν είναι φοβισμένα ή αβέβαια. Αυτό θα τους βοηθήσει να αναπτύξουν ανθεκτικότητα και να μάθουν πώς να ξεπερνούν την αποτυχία. «Πήγαινε αυτή την εκδρομή στο εξωτερικό», «Ξεκίνα μια ξένη γλώσσα», «Ακολούθησε το ένστικτό σου!»’

5. Δημιουργώ ένα υποστηρικτικό περιβάλλον

Είμαι δίπλα στα παιδιά μου όταν χρειάζονται βοήθεια και παρέχω καθοδήγηση και ενθάρρυνση όταν αντιμετωπίζουν προκλήσεις. «Να δηλώσεις τη σχολή που θες», «Να ακολουθήσεις το επάγγελμα που σου αρέσει».

6. Διδάσκω συναισθηματική ρύθμιση

Τι σημαίνει αυτό; Τα παιδιά πρέπει να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και να πώς να αντιμετωπίζουν και να χειρίζονται το άγχος. Αν, για παράδειγμα, το παιδί είναι αναστατωμένο επειδή δεν πήρε το παιχνίδι που ήθελε, ας μην πούμε «Σιγά, τόσα παιχνίδια έχεις!» ή «Μην κλαις, δεν υπάρχει λόγος να κλαις!». Μπορώ να πω «απογοητεύτηκες ε; Λογικό είναι. Όλοι απογοητευόμαστε όταν δεν παίρνουμε αυτό που θελουμε. Με τι θα σου άρεσε να παίξουμε όταν πάμε σπίτι; Ποιο παιχνίδι σου αρέσει πιο πολύ;»

Αυτό θα τους βοηθήσει να αναπτύξουν ανθεκτικότητα και να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες.

7. Θέτω ρεαλιστικούς στόχους

Βοηθάω τα παιδιά να θέσουν στόχους που είναι δύσκολοι μεν, αλλά επιτεύξιμοι. Αυτό θα τους βοηθήσει να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους και να αναπτύξουν μια νοοτροπία ανάπτυξης.

Η ανατροφή παιδιών με αυτοπεποίθηση και ανθεκτικότητα είναι μια διαδικασία που απαιτεί υπομονή, δέσμευση και προσπάθεια. Όπως έχω ξαναγράψει, αυτά τα γράφω από την προσωπική μου εμπειρία και από όσα έχω διαβάσει και βρήκα χρήσιμα.

Χρησιμοποιώντας αυτές τις στρατηγικές, οι γονείς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν τις δεξιότητες και τη νοοτροπία που χρειάζονται για να πετύχουν στη ζωή και να νιώθουν ευτυχισμένα κάνοντας αυτό που αγαπάνε, αυτό που θα αναδείξει τον πραγματικό τους εαυτό.

(Το άρθρο ειναι το 14ο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής». Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

____________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Πρακτικοί τρόποι για να βοηθάνε τα παιδιά μας στο σπίτι

Όλοι έχουμε αναρωτηθεί αν μαθαίνουμε στα παιδιά μας όσα θα χρειαστεί να ξέρουν ως ενήλικες. Θα είναι οργανωτικά; Θα μαζεύουν τα πράγματά τους; Θα είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους;

Είναι, λοιπόν, ευθύνη μας να διδάξουμε στα παιδιά μας δεξιότητες ζωής που θα τα βοηθήσουν να γίνουν αυτάρκεις ενήλικες.

Ναι, ξέρω, είναι πιο εύκολο να το κάνω εγώ για να ξεμπερδεύω. Είναι πιο εύκολο να ψήσω εγώ το τοστ ή να σπάσω εγώ τα αυγά για το κέικ για να μην γίνει καμία ζημιά που μετά θα μου δημιουργήσει περισσότερες δουλειές.

Όμως, ο καλύτερος τρόπος για να χτίσω αυτές τις δεξιότητες της υπευθυνότητας και της ομαδικότητας στα παιδιά, είναι να τα εμπλέκω στις δουλειές του σπιτιού, όσο μικρές κι αν είναι -ανάλογα πάντα με την ηλικία τους. Σε αυτό το άρθρο, θα γράψω μερικούς απλούς τρόπους για να εμπλέκουμε τα παιδιά στις δουλειές του σπιτιού με συγκεκριμένα παραδείγματα.

1. Ξεκινάω από μικρή ηλικία

Όταν τα παιδιά είναι μικρά μπορεί να μου φαίνεται, όπως έγραψα παραπάνω, ευκολότερο να κάνω εγώ όλα τα απαραίτητα για να τελειώνω μια ώρα αρχύτερα. Όμως, σε μικρή ειδικά ηλικία, τα παιδιά απολαμβάνουν τις δουλειές του σπιτιού όταν είναι απλές (και κατάλληλες για την ηλικία τους). Θεωρούν ότι μεγάλωσαν και τα εμπιστεύομαι. Μπορώ, λοιπόν, να ξεκινήσω με μικρές εργασίες που μπορούν να χειριστούν εύκολα. 

Για παράδειγμα, μπορώ να τους ζητήσω να βάλουν τα παιχνίδια τους σε ένα κουτί μετά το παιχνίδι ή να βοηθήσουν να στρώσουμε το τραπέζι για φαγητό βάζοντας τα πιρούνια ή το ψωμί. Καθώς μεγαλώνουν, μπορώ σταδιακά να αναθέσω πιο σύνθετες εργασίες.

2. Το κάνω διασκεδαστικό

Ναι, οι δουλειές του σπιτιού μπορεί να μη φαίνονται καθόλου διασκεδαστικές στα παιδιά. Αν, όμως, τις κάνουμε παιχνίδι; Για παράδειγμα, μπορούμε να ρυθμίσουμε ένα χρονόμετρο και να δούμε ποιος μπορεί να καθαρίσει τα περισσότερα παιχνίδια σε ένα λεπτό. Ή να βάλουμε μουσική, ενώ κάνουμε δουλειές για να το κάνουμε πιο ευχάριστο. Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ πιθανότερο να κάνουν κάτι αν είμαι κι εγώ μαζί τους και δεν το ζητάω ενώ εγώ κάθομαι  και βλέπω τηλεόραση.

3. Αναθέτω εργασίες κατάλληλες για την ηλικία

Αναθέτω στα παιδιά εργασίες κατάλληλες για την ηλικία τους. Για παράδειγμα, ένα μικρό παιδί μπορεί να με βοηθήσει να μαζέψω τα ρούχα από την απλώστρα ή και να διπλώσω κάποια, ενώ ένα μεγαλύτερο παιδί μπορεί να με βοηθήσει με τα πιάτα ή το σκούπισμα με την ηλεκτρική σκούπα.

4. Δίνω σαφείς οδηγίες

Είναι σημαντικό να δίνω σαφείς οδηγίες όταν αναθέτω καθήκοντα στα παιδιά. Αυτό θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τι ακριβώς περιμένω  από αυτούς, αλλά και τον τρόπο που θα ολοκληρώσουν την εργασία. Για παράδειγμα, αν τους ζητήσω να καθαρίσουν το δωμάτιό τους, να είμαι συγκεκριμένη σχετικά με το τι θέλω να κάνουν: να στρώσουν το κρεβάτι ή να μαζέψουν τα παιχνίδια τους ή να βάλουν τα ρούχα τους στα άπλυτα. Αν δε δώσω σαφείς οδηγίες, θα το θεωρήσουν «βουνό».

5. Δίνω το καλό παράδειγμα

Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτό που βλέπουν. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να δίνω το καλό παράδειγμα. Εάν θέλω τα παιδιά μου να βοηθήσουν στις δουλειές του σπιτιού, θα πρέπει, όπως έγραψα και παραπάνω, να είμαι κι εγώ πρόθυμη να ασχοληθώ. Αυτό θα τους δείξει ότι όλοι στην οικογένεια έχουν ευθύνη να κρατούν το σπίτι καθαρό και τακτοποιημένο.

Η συμμετοχή των παιδιών στις δουλειές και υποχρεώσεις του σπιτιού όχι μόνο μειώνει το φόρτο εργασίας των γονιών, αλλά και τους διδάσκει σημαντικές δεξιότητες και το αίσθημα ευθύνης.

Ξεκινώντας από μικρά πράγματα και μεγαλώνοντας σταδιακά τη συμμετοχή τους, μπορούμε να τα βοηθήσουμε να αναπτύξουν την αίσθηση ότι συνεισφέρουν στο δικό τους σπίτι και να νιώσουν ενεργά μέλη. Να θυμόμαστε να τα επαινούμε και να τα ενθαρρύνουμε. Να είμαστε υπομονετικοί καθώς μαθαίνουν.

(Το άρθρο ειναι το 7ο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής». Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

____________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Πώς το πρόγραμμα φαγητού μας γλιτώνει χρόνο και χρήμα (+Bonus Tips!)

Τι είναι αυτό το #mealplanning και γιατί είναι απαραίτητο για την καλύτερη οργάνωση της καθημερινότητάς μας;

Ο προγραμματισμός γευμάτων (το meal planning δηλαδή) και η προετοιμασία γευμάτων (#mealprep) είναι η διαδικασία προετοιμασίας γευμάτων εκ των προτέρων. Εξοικονομώ, έτσι, και χρόνο και χρήμα και μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω πιο υγιεινές επιλογές, αφού ετοιμάζω συνειδητά το γεύμα και δεν τρέχω να φτιάξω κάτι γρήγορο και «ετοιματζίδικο». 

Τι κερδίζω με τον προγραμματισμό των γευμάτων

1. Εξοικονομώ χρόνο

Ο προγραμματισμός και η προετοιμασία γευμάτων εξοικονομεί χρόνο, ειδικά τις πολυάσχολες καθημερινές. Αντί να προσπαθώ να ετοιμάσω ένα γεύμα μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, μπορώ να έχω ένα υγιεινό γεύμα έτοιμο.

2. Εξοικονομώ χρήματα

Μπορώ να εξοικονομήσω χρήματα, μην παραγγέλνοντας απ’έξω και μην αγοράζοντας έτοιμα φαγητά όταν είναι ακριβότερα. Με ένα μικρό προγραμματισμό, μπορώ να φτιάξω υγιεινά γεύματα από την αρχή χρησιμοποιώντας απλά, φθηνά υλικά. Υπάρχουν, ωστόσο, και έτοιμες λύσεις που μπορεί να μην είναι πολύ ακριβές και δεν είναι κακό να τις χρησιμοποιούμε, αρκεί να μη γίνονται σε καθημερινή βάση.

3. Υγιεινή διατροφή

Έχω περισσότερο έλεγχο σε αυτά που τρώω. Μπορώ να επιλέξω υγιεινά τρόφιμα πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και να αποφύγω επεξεργασμένα τρόφιμα και σνακ με ζάχαρη.

4. Μειώνω τη σπατάλη φαγητού

Προγραμματίζοντας από πριν μπορώ να καταναλώσω φαγητά και υλικά πριν χαλάσουν ή λήξουν, αλλά και να αποθηκεύσω στην κατάψυξη φαγητά που έμειναν για μελλοντική χρήση.

5. Χρόνος με την οικογένεια

Ο προγραμματισμός και η προετοιμασία γευμάτων μπορεί να είναι μια διασκεδαστική οικογενειακή δραστηριότητα, ή έστω μια ευκαιρία για ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να περάσουμε χρόνο μαζί, να διαλέξουμε συνταγές και να διδάξουμε στα παιδιά υγιεινές διατροφικές συνήθειες.

Extra #tips για τον προγραμματισμό και την προετοιμασία οικογενειακών γευμάτων:

1. Αφιερώνω χρόνο κάθε εβδομάδα για να προγραμματίσω τα γεύματα. Επιλέγω γεύματα που είναι εύκολο να προετοιμαστούν σε πολυάσχολες μέρες.

2. Φτιάχνω μια λίστα με τα ψώνια και την τηρώ. Αυτό θα με βοηθήσει να αποφύγω την αγορά περιττών αντικειμένων και να εξοικονομήσω χρήματα.

3. Επιλέγω συνταγές που μπορώ να προετοιμάσω εκ των προτέρων και να τις αποθηκεύσω στο ψυγείο ή στην κατάψυξη. Αυτό θα μου εξοικονομήσει χρόνο κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.

4. Επενδύω σε ποιοτικά δοχεία αποθήκευσης τροφίμων. Τα βάζα ή τα γυάλινα δοχεία είναι εξαιρετικά για να αποθηκεύουμε σούπες, σαλάτες και άλλα γεύματα.

5. Δε φοβάμαι να πειραματιστώ με νέες συνταγές και γεύσεις. Η ποικιλία είναι το κλειδί για να διατηρείται η ώρα του γεύματος ενδιαφέρουσα και ευχάριστη.

Αφιερώνοντας λίγο χρόνο κάθε εβδομάδα για να προγραμματίσουμε και να προετοιμάσουμε τα γεύματά μας, μπορούμε να απολαύσουμε νόστιμα, υγιεινά γεύματα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Γιατί, λοιπόν, να μην το δοκιμάσουμε; Το σώμα μας και το πορτοφόλι μας θα μας ευχαριστήσουν!

(Το άρθρο ειναι το 6ο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής». Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

Κατέβασε εδώ τα ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΤΥΠΩΣΙΜΑ από το άρθρο «Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα«

____________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Νέα χρονιά: Πώς να βάζουμε στόχους

Αυτή είναι η εποχή του χρόνου που οι περισσότεροι (προσπαθούμε να) κάνουμε προγράμματα και στήνουμε πλάνα για να «αλλάξουμε» τη ζωή μας.

Τις πρώτες εβδομάδες του Ιανουαρίου τρέχουμε να γραφτούμε σε γυμναστήρια, βάζουμε στόχους να διαβάζουμε περισσότερο, διαμορφώνουμε το καθημερινό πλάνο που θα θέλαμε ιδανικά να χτίσουμε.

Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι αυτή η «εισροή» εγγραφών στο γυμναστήριο, οι στόχοι για ανάγνωση βιβλίων και η διαμόρφωση των καθημερινών μας ρουτινών, είναι πιο εύκολο να δημιουργηθούν παρά να διατηρηθούν.

Οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε (αρκετές) αποφάσεις την Πρωτοχρονιά, αλλά, σύμφωνα και με έρευνες, μόνο ένα μικρό ποσοστό καταφέρνει να τις τηρήσει.

Σίγουρα ο καθορισμός των στόχων έχει άμεση σχέση με την προσωπική μας επιτυχία. Οι σωστά καθορισμένοι στόχοι μάς βοηθούν να ενεργοποιήσουμε νέες συμπεριφορές και να εστιάσουμε σε ό,τι είναι σημαντικό για εμάς.

Φυσικά, δεν είναι μόνο ο καθορισμός στόχων. Μεγάλη σημασία έχει και η επίτευξή τους.

Τι είναι, όμως, οι στόχοι;

Οι στόχοι είναι κάτι που θέλουμε να πετύχουμε. Είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα που εμείς σχεδιάζουμε και δεσμευόμαστε να πετύχουμε.

Γιατί πρέπει να βάζουμε στόχους;

Οι στόχοι μάς δίνουν μια αίσθηση κατεύθυνσης. Το να αφιερώσουμε χρόνο για να σκεφτούμε τι θέλουμε στη ζωή μας μάς δίνει μια αίσθηση σκοπού.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα 5ετές σχέδιο με βάση το πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας σε πέντε χρόνια. Έχοντας αυτό το μακροπρόθεσμο σχέδιο μπορεί να μας βοηθήσει να περάσουμε από το όνειρο και τη σκέψη, στη δράση.

Ο καθορισμός στόχων μάς βοηθά και στο χώρο εργασίας στο να ορίσουμε μια ξεκάθαρη διαδρομή για το πού θέλουμε να πάει η ομάδα μας.

Επιπλέον, μας βοηθά να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, να αποκτήσουμε κάποια προοπτική για το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή μας. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργία μιας ζωής γεμάτη νόημα.

Οι στόχοι μας δίνουν κίνητρο, μας παρακινούν να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, μας δίνουν  μεγαλύτερο έλεγχο στο μέλλον μας.

Και μόνο ο καθορισμός στόχων μάς τοποθετεί στη θέση του οδηγού στη ζωή μας. Απλώς γράφοντας στόχους, αναγνωρίζουμε ενεργά αυτό που θέλουμε στη ζωή.

Πώς να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους;

Είτε βάζουμε ομαδικούς στόχους για την ομάδα μας είτε προσωπικούς στόχους, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε με στόχους που είναι ρεαλιστικοί.

1. Να σκεφτούμε τα πάθη μας, τι αγαπάμε

Μέρος της διαδικασίας για το πώς να θέσουμε στόχους ζωής θα πρέπει να είναι να αποφασίσουμε τι μας εμπνέει και ποιες είναι οι αξίες μας. Θα πρέπει να είμαστε παθιασμένοι με τους στόχους μας εάν θέλουμε να τους πετύχουμε μακροπρόθεσμα.

Οι στόχοι μας πρέπει να έχουν νόημα για εμάς και να μας προσφέρουν μια αίσθηση υπερηφάνειας μόλις τους πετύχουμε.

2. Να θέτουμε στόχους που μπορούμε να ελέγξουμε

Αν ο στόχος μας βασίζεται σε κάτι έξω από τον έλεγχό μας, δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε αν θα τον πετύχουμε πραγματικά ή όχι.

Οι προσωπικοί μας στόχοι δεν πρέπει να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους. Επίσης, δεν πρέπει να εξαρτώνται από εξωτερικούς παράγοντες στους οποίους δεν έχουμε κανέναν έλεγχο.

Να είμαστε ρεαλιστές για το πού μπορούμε να είμαστε άμεσα υπεύθυνοι.

3. Να φανταστούμε το μέλλον μας

Να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε πραγματικά πώς θα θέλαμε να είναι η ζωή μας, κάνοντας, για παράδειγμα, ερωτήσεις στον εαυτό μας που θα μας βοηθήσουν να βρούμε τη σωστή κατεύθυνση ή τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε ποια κατεύθυνση δεν θέλουμε καθόλου.

Για να πετύχουμε τους στόχους μας

Ο καθορισμός των στόχων μας είναι μόνο η αρχή. Αφού προσδιορίσουμε  ποιοι είναι οι στόχοι μας, το να τους πετύχουμε είναι μια νέα πίστα!

Το να δουλεύουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας μπορεί να μας φαίνεται βουνό, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. 

Το νούμερο ένα είναι να μην ονειροπολούμε απλώς σε σχέση με τους στόχους μας – παίρνουμε μολύβι και χαρτί και γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε. Αυτό κάνει τους στόχους μας πιο χειροπιαστούς και τους κάνει να φαίνονται πιο πραγματικοί.

Σύμφωνα με έρευνες, οι άνθρωποι που γράφουν τους στόχους τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν περισσότερα από εκείνους που δεν γράφουν τους στόχους τους.

Ξαναλέω: να γράφουμε, να γράφουμε, να γράφουμε.

Να καταγράφουμε τις σκέψεις και τις ιδέες μας, όσο ανόητες κι αν, πιθανώς, μας φαίνονται.

Τι κάνουμε; Πού θέλουμε να είμαστε; Πώς μοιάζει για μας η επιτυχία; Μας αρέσει η δουλειά μας; Τι είναι αυτό που δε θέλουμε στη ζωή, στην καθημερινότητά μας;

Τους καταγράφουμε και τους βάζουμε κάπου να τους βλέπουμε καθημερινά, να μας θυμίζουν συνεχώς πού θέλουμε να φτάσουμε.

Οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι και σαφείς: αναλύουμε τους μακροπρόθεσμους στόχους μας σε σαφή βήματα, μικρούς και συγκεκριμένους στόχους.

Όταν, για παράδειγμα, στόχος μας είναι να γράψουμε ένα βιβλίο, το να διαβάζουμε πολύ και να γράφουμε και πολύ, σε καθημερινή βάση, είναι τα βήματα αυτά που θα μας βοηθήσουν στην επίτευξη του μεγάλου μας στόχου.

Μπορούμε να το φανταστούμε σαν μια σκάλα, όπου στο επάνω σκαλοπάτι γράφουμε το μεγάλο, κύριο στόχο και στα υπόλοιπα σκαλιά της σκάλας, γράφουμε τους μικρότερους στόχους που πρέπει να επιτύχουμε για να φτάσουμε στον κύριο στόχο μας.

Οι στόχοι, όμως, δεν πρόκειται να επιτευχθούν από μόνοι τους. Θα πρέπει να έχουμε ένα σαφές σχέδιο για το πώς θέλουμε να επιτύχουμε τους στόχους μας και να «βγούμε στη δράση». Ακόμα και η πιο μικρή πράξη θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο.

Στην πορεία, κάποια στιγμή, ίσως νιώσουμε εξάντληση, ίσως πάθουμε εμμονή με το στόχο, ίσως σκεφτούμε ακόμη και να εγκαταλείψουμε.

Δεν είναι κακό να κάνουμε διαλείμματα από το σχέδιό μας και να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα.

Κάθε εμπόδιο που θα παρουσιαστεί, θα το καταγράφουμε και θα το αντιμετωπίζουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε.

Με την υπευθυνότητα μας και την πειθαρχία μας θα κάνουμε σταθερή, συνεπή πρόοδο. Και δεν είναι κακό -ίσα ίσα- να μοιραστούμε τα σχέδιά μας με ένα φίλο, κάτι που θα μας βοηθήσει να μην τα παρατήσουμε στα δύσκολα, να μη σταματήσουμε να προσπαθούμε, να μη γινόμαστε αναβλητικοί.

Κι αν δεν τα καταφέρουμε, να αφιερώσουμε χρόνο για να αναθεωρήσουμε τους στόχους μας και να δούμε τι μπορούμε να αλλάξουμε.

Και κάτι ενδιαφέρον…

Στο εξωτερικό χρησιμοποιούν τον όρο SMART για τους στόχους από τα αρχικά των λέξεων: Specific – Measurable- Attainable- Relevant- Time-bound.

  • Specific: Συγκεκριμένος.

Δεν έχει νόημα να θέτουμε αόριστους στόχους που δεν επιτυγχάνουν κάτι συγκεκριμένο.

Ο στόχος, για παράδειγμα, «θέλω να βελτιώσω τον εαυτό μου» είναι πολύ αόριστος.

Είναι σημαντικό να έχουμε ξεκάθαρους στόχους, για να αποφύγουμε στόχους που δύσκολα γίνονται πράξη.

  • Measurable: Μετρήσιμος. Από τη στιγμή που έχουμε καθορίσει έναν συγκεκριμένο στόχο, είναι σημαντικό να μπορούμε να μετρήσουμε την επιτυχία ή την ολοκλήρωση του στόχου.

Αυτό δεν χρειάζεται να είναι με την παραδοσιακή έννοια, όπως με στατιστικά ή με αριθμούς, απλά πρέπει να είναι μετρήσιμος με κάποια έννοια, ώστε να είναι σαφές πότε έχουμε φτάσει ή είμαστε κοντά στο να φτάσουμε τον στόχο μας.

  • Attainable: Εφικτός. Ένας στόχος πρέπει να είναι εφικτός, ρεαλιστικά πραγματοποιήσιμος.
  • Relevant: Σχετικός. Είναι σημαντικό οι στόχοι που τίθενται να είναι σχετικοί με τους σκοπούς μας, με αυτό που έχουμε οραματιστεί για τον εαυτό μας.
  • Time-bound: Με χρονική δέσμευση. Οι στόχοι πρέπει να έχουν κάποια χρονική προθεσμία. Δεν είναι παραγωγικό να ορίζουμε μια προθεσμία στο πολύ μακρινό μέλλον για μια πολύ απλή εργασία.

Οι στόχοι είναι το όραμά μας για το μέλλον, κάτι που θέλουμε να πετύχουμε.

Δεν πρέπει να είναι απαραίτητα κάτι εύκολο.

Δεν πρέπει να διστάσουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας.

Μπορεί ο στόχος να μη φαίνεται εφικτός. Ή να μας λένε οι άλλοι ότι δεν είναι εφικτός.

Πρέπει να σκεφτούμε out of the box, να κάνουμε μεγάλα όνειρα.

Με μικρότερα, βραχυπρόθεσμα βήματα θα μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί που θελουμε.

Οι στόχοι μας δεν είναι μόνο το πού θέλουμε να φτάσουμε. Είναι και το κάθε μικρό -πολύτιμο- βήμα που κάνουμε για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε.

Εσύ έβαλες στόχους για τη νέα χρονιά;

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

Τι σημαίνει για μένα ο γάμος

Και όταν λέω γάμος δεν εννοώ το θρησκευτικό μυστήριο, αλλά τη δέσμευση με τον άνθρωπό μου να ζήσουμε μαζί, να μοιραστούμε τα επόμενα χρόνια μας σαν σύντροφοι.

Νομίζω ότι μπορείς να πεις πολλά για κάποιον από την άποψή του για το γάμο.

Μερικοί άνθρωποι μισούν την ιδέα του γάμου και πιστεύουν ότι θα κατέστρεφε τους στόχους και τα όνειρά τους.  

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ο γάμος είναι ο προορισμός τους και ανυπομονούν να γνωρίσουν το κατάλληλο άτομο για να γίνει σύζυγός τους.

Είναι και μια άλλη κατηγορία παντρεμένων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το γάμο τους σαν ένα βάρος, ένα μεγάλο συμβιβασμό που αναγκάστηκαν να κάνουν. 

Αλλά είναι κι αυτοί που παντρεύτηκαν γιατί ένιωσαν ότι βρήκαν τον άνθρωπο με τον οποίο θέλουν να περνούν το χρόνο τους, να κοιμούνται μαζί, να ζήσουν τη ζωή τους δίπλα δίπλα.

Η λίστα συνεχίζεται με πολλές απόψεις και κατηγορίες ανθρώπων και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να συζητάς με άλλους για το θέμα αυτό.

Μετά τα τρελά τελευταία δύο χρόνια και το πόσο μεταβατική θα είναι και η επόμενη χρονιά (και για την οικογένειά μας), σκέφτομαι τι πραγματικά σημαίνει για μένα ο γάμος.

Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερή ή αν υπήρχε πολλή αγάπη (οπότε και δουλέψαμε τη σχέση μας πάνω σε ισχυρές βάσεις) – γιατί σίγουρα δεν υπήρχε τίποτα το σχεδιασμένο και μελετημένο. Είμαστε μαζί με τον άντρα μου από μικροί, πριν καν καταλάβουμε τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, οπότε όλα έγιναν σταδιακά και χτίσαμε τη σχέση από κοινού βήμα βήμα. Κι ακόμα χτίζουμε.

Για μένα, γάμος είναι σαν να είσαι σε ομάδα.

Είναι να έχεις ένα συμπαίκτη στη ζωή και να έχεις κάποιον να χειροκροτείς (και να σε χειροκροτεί).

Είναι να έχεις κάποιον που είναι πάντα στο πλευρό σου, ό,τι κι αν γίνει.  

Είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που είσαι πάντα στο πλευρό του. 

Ο Γιώργος κι εγώ διαφωνούμε αρκετά συχνά, αλλά ξέρω ότι είναι πάντα στο πλευρό μου. Μπορεί να πιστεύω ότι είναι εντελώς εκνευριστικός και να μην τον αντέχω καθόλου όταν μου λέει κάτι ενώ εγώ νιώθω ότι έχω δίκιο, αλλά θα είμαι για πάντα στο πλευρό του. Κι αυτό απλώς λειτουργεί και είναι όμορφο.

Χτίζεις μια ζωή με τον καλύτερό σου φίλο. Από τις μεγάλες στιγμές, όπως η απόφαση να μείνετε μαζί, μέχρι τις μικρές στιγμές, όπως το πώς θα τακτοποιήσετε τα ρούχα σας… όλα είναι με τον καλύτερό σου φίλο.

Είναι η ασφάλεια του να ξέρεις ότι ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα τσακώθηκες με κάποιον ή ακόμα και πόσοι άνθρωποι σου γυρίζουν την πλάτη, υπάρχει κάποιος που θα εξακολουθεί να σε αγαπά και να είναι στην ομάδα σου.

Μέσα από τις ανατροπές και τις αναποδιές, είναι να έχεις κάποιον δίπλα σου no matter what.

Να περπατάς μαζί του στα καλά και στα κακά, στα παράξενα και στα απροσδόκητα, μέσα από τις καλές αποφάσεις που παίρνεις, αλλά και τις κακές επιλογές που κάνεις.

Να μη νιώθεις ποτέ μόνος, ακόμα κι όταν είσαι.

Αλλά πρέπει να παντρευτείς κάποιον που αγαπάς. Αυτόν που είσαι πραγματικά, πραγματικά ερωτευμένος.

Δεν θα ήμουν καλά χωρίς το Γιώργο. Ίσως είναι κάπως περίεργο να το λέμε αυτό, γιατί υποτίθεται ότι είμαστε δυνατοί και ανεξάρτητοι και δεν χρειαζόμαστε κανέναν.

Όμως, το ότι έχω δίπλα μου τον άνθρωπό μου δε νιώθω ότι με κάνει αδύναμη, αλλά ότι με κάνει πιο δυνατή.

Πιο δυνατή να ξυπνάω το πρωί και να τρέχω μέχρι το βράδυ, πιο ήρεμη να ξέρω ότι θα αναλάβει αυτός όταν δεν αντέχω άλλο, πιο γελαστή όταν διακωμωδούμε τις δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι, πιο χαρούμενη από ποτέ όταν ανοίγει την πόρτα του σπιτιού και μπαίνει μέσα.

Αγαπώ τον άνθρωπό μου. Αγαπώ τη ζωή που έχουμε μαζί.

Για μένα, λοιπόν, ο γάμος μου είναι αυτός ο άνθρωπος, ο αγαπημένος μου. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Και δε θέλω να τη φανταστώ.

Για σένα τι σημαίνει γάμος;

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα! 

Αισιοδοξία δεν είναι να μη βλέπουμε τα αρνητικά

Την τελευταία περίοδο, κάθε φορά που περπατάω, όσο αντέχω με τη ζέστη στη σχετικά δυσκίνητη φάση μου, διαπιστώνω ότι θαυμάζω τη φύση και τη χαρά της δημιουργίας, με πιάνω να παρακολουθώ έντονα πώς η φύση προχωράει, πώς συνεχίζει δίπλα μας να ξεδιπλώνεται -όσο κι αν τη δυσκολεύουμε.

Οι πάπιες, οι φαλαρίδες όπως λέμε αυτό το συγκεκριμένο είδος εδώ στο Αιτωλικό, όλη αυτή η ορνιθοπανίδα στη λιμνοθάλασσα, είναι εδώ παρούσες, γεμάτες ζωή. Ο ήλιος λάμπει, τα νερά γυαλίζουν τόσο όμορφα από κάτω.

Δεν σταματούν όταν υπάρχει πανδημία ή όταν υπάρχει οποιοδήποτε άλλο είδος κρίσης στον κόσμο. Πόσα μπορούμε να μάθουμε από αυτούς!

Έχω αναφέρει και στο παρελθόν στο instagram, στο podcast ή στο blog μου ότι γενικά αγαπώ τον τόπο μου και δε θα βαρεθώ να θαυμάζω τις ομορφιές του. Επιπλέον, έχω μια εγγενή –default όπως έγραψα και στο προηγούμενο γενέθλιο άρθρο μου– τάση να απολαμβάνω τα μικρά πράγματα.

Και κάθε φορά που βγαίνω βόλτα να περπατήσω αισθάνομαι σχεδόν ευτυχισμένη. Ζεστό αεράκι. Γαλάζιος ουρανός. Φυλλώδη δέντρα και ένας ήλιος τόσο λαμπερός που πονάει τα μάτια σου.

Έχεις καθίσει ποτέ να ακούσεις τα πουλιά να κελαηδούν και να τα παρατηρήσεις στα δέντρα και στα καλώδια του ρεύματος;

Όταν έχουμε κακή διάθεση, σχεδόν περιμένουμε όλα γύρω μας να είναι ασπρόμαυρα. Ζοφερά και κρύα. Αλλά δεν είναι.

Και όταν τα πουλιά συνεχίζουν να τραγουδούν, σκέφτομαι ότι είναι ένα δείγμα μιας κανονικότητας, ένα δείγμα ότι η ζωή συνεχίζεται.

Είναι σοκαριστικό αν σκεφτούμε πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Πόσο γρήγορα μπορούμε να «αναπηδήσουμε», να έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή μας.

Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε τη δεκαετία του ’80 δεν σχετιζόμαστε με τις δυσκολίες των προηγούμενων γενεών και, μέχρι ένα σημείο,  αυτό είναι καλό. Δεν περάσαμε τα δύσκολα των γονιών, ή ακόμα περισσότερο των παππούδων μας.

Βέβαια, κι η δική μας γενιά έχει περάσει και περνάει άλλου είδους δυσκολίες με επαγγελματική αποκατάσταση, πανδημίες και άλλες κρίσεις πολιτικές και κοινωνικές.

Ένα πράγμα που είναι σημαντικό, όποτε κι αν έχεις γεννηθεί είναι η ανθεκτικότητα και η ελπίδα. Το να αποδέχεσαι τις δυσκολίες, να προσπαθείς να τις αντιμετωπίσεις, αλλά χωρίς να χάνεις την ελπίδα σου για το καλύτερο μέλλον που έρχεται.

Είναι πολύ σύνηθες πλέον, ακόμη και διαδεδομένο, να δημοσιεύουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «Είναι εντάξει να μην είσαι καλά», τοξική θετικότητα κλπ, δε γίνεται να είμαστε όλοι αισιόδοξοι, δεν είναι λογικό κλπ κλπ.

Και αυτό είναι αλήθεια.

Δε γίνεται να σου πηγαίνουν όλα στραβά, όπως λες, και να μη σε αγγίζει.

Όμως, κι αν δε σου πηγαίνουν όλα στραβά;

Μήπως έχουμε μάθει να τα βλέπουμε στραβά;

Μήπως ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα επηρεάζει και το πώς νιώθουμε γενικότερα;

Μήπως υπάρχουν κάποια πράγματα που όντως πάνε καλά;

Αν αγχώνεσαι με όλες τις υποχρεώσεις σου, τις εκκρεμότητές σου, όμως, έχεις επιλέξει εσύ να είσαι δραστήριος και πολυπράγμων;

Αν έχεις χάσει τη δουλειά σου και δυσκολεύεσαι οικονομικά, είσαι, όμως, υγιής και έχεις γύρω σου την αγαπημένη σου οικογένεια;

Αν έχεις χάσει αγαπημένο σου πρόσωπο, τον άνθρωπό σου, δεν ξεπερνιέται… όμως, αναγκάζεσαι να προχωρήσεις.

Αυτό λέω. Δεν ξεχνάς. Όμως, προχωράς. Είτε γιατί έχεις την υπόλοιπη οικογένειά σου, είτε γιατί απλά δε γίνεται να τα παρατήσεις. Πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να συνεχίσεις. Όσο αδιανόητο κι αν σου φαίνεται.

Σίγουρα, δε θα είσαι πάντα καλά. Θα έρθουν κι αυτές οι δύσκολες μέρες που δε θες να σηκωθείς από το κρεβάτι.

Δεν πειράζει να έχεις δύσκολες μέρες -φυσιολογικό είναι. Όπως και το να στεναχωριόμαστε για το πώς έχουν τα πράγματα.

Είναι εντάξει να μην είμαστε καλά και να το περνάμε κι αυτό.

Κι αν το θέμα μας είναι βαθύτερο και δύσκολα διαχειρίσιμο, να ζητήσουμε τη βοήθεια ειδικού, κάποιου ψυχολόγου.

Γιατί αυτό είναι η τοξική θετικότητα. Να καταπίνουμε τα δυσάρεστα, χωρίς να τα αναγνωρίζουμε, χωρίς να τα αποδεχόμαστε. Να συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχουν.

Έτσι, όμως, αυτά θα συσσωρεύονται μέσα μας και κάποια στιγμή θα σκάσουν. Με νεύρα, με ασθένεια, με κατάθλιψη, με ό,τι φανταστείς.

Γιατί τα δυσάρεστα συναισθήματα δεν εξαφανίζονται αν τα αγνοείς.

Πρέπει να τα αποδεχτείς και να προχωρήσεις. Αυτή είναι η αισιοδοξία. Το συναίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα κι αν η κατάσταση δε σου δείχνει κάτι τέτοιο.

Αν, λοιπόν, δεν αποδεχόμαστε τα δυσάρεστα συναισθήματα ή τα αναδεικνύουμε στο βασικό τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας, βυθιζόμαστε σε μια αρνητικότητα για πολύ καιρό.

Αυτό, όμως, δε μας δίνει περισσότερες μέρες στη ζωή μας, σωστά; Ούτε, φυσικά, μας βοηθάει στη λύση των προβλημάτων μας.

Δεν πρόκειται να «πάρουμε πίσω» αυτούς τους μήνες στο μέλλον.

Δεν πρόκειται να λάβουμε μπόνους μήνες στο τέλος της ζωής μας επειδή επιζήσαμε από μια δύσκολη κατάσταση, επειδή, πχ, τα καταφέραμε στην καραντίνα του COVID-19.

Βλέπω μερικούς ανθρώπους να φωνάζουν «Δεν υπάρχει τίποτα θετικό εδώ»!

Έχω μια φιλική υπενθύμιση για αυτούς τους ανθρώπους: δεν έχεις χρόνο αυτή τη στιγμή. Αυτό δεν είναι πρόβα τζενεράλε. Αυτή είναι η ζωή σου.

Κάθε μέρα που περνάς στη δυστυχία είναι άλλη μια μέρα που δεν θα επιστρέψει ποτέ.

Το ξαναλέω. Δεν υπάρχουν μέρες μπόνους. Βλέπω πολλούς ανθρώπους να λένε ότι όλα είναι σε αναμονή αυτή τη στιγμή, είναι στάσιμα. Αλλά δεν είναι. Η ζωή προχωρά. Η ζωή μας προχωρά και μπορούμε να αποφασίσουμε αν θα ζήσουμε ή θα περιμένουμε.

Όπως διάβασα πρόσφατα και στο νέο βιβλίο του Στέφανου Ξενάκη «Όταν δεν μπορείς να δεις το καλό, δεν μπορείς και να το ζήσεις.  Κι όταν δεν μπορείς να το ζήσεις, δεν μπορείς και να το αναπαραγάγεις.  Και νομοτελειακά οδηγείσαι σε μια μίζερη ζωή.» («ΝΑΙ», Εκδ. KEY BOOKS)

Ο συγγραφέας Ryan Holiday έχει ένα podcast που ονομάζεται Daily Stoic. Τον τελευταίο καιρό, μιλούσε για το Alive Time versus Dead Time, κάτι για το οποίο του μίλησε ο συγγραφέας Robert Greene. Σύμφωνα με τον ίδιο, μπορούμε να περάσουμε τον χρόνο μας με έναν από τους δύο τρόπους, παθητικά (Dead Time), όπου απλώς αφήνουμε τη ζωή να μας συμβεί, και ενεργά (Alive Time), όπου μαθαίνουμε, δοκιμάζουμε νέα πράγματα, και συνειδητά επιλέγουμε πώς να περνάμε τον χρόνο μας.

Ένα από τα αγαπημένα μου που διάβασα αυτήν την περίοδο (ή το άκουσα στο Daily Stoic, δε θυμάμαι…) είναι «Μη ρωτάς γιατί συμβαίνει σε μένα, αναρωτήσου γιατί συμβαίνει αυτό για μένα».

Δεν αφήνουμε απλά τη ζωή να μας συμβεί κι εμείς είμαστε πάντα το θύμα. Έχουμε περισσότερο έλεγχο πάνω στη ζωή μας. Τουλάχιστον για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και τελικά πώς αντιδρούμε.

Όπως είπαν οι Στωικοί, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι συμβαίνει στον κόσμο, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε πώς αντιδρούμε σε αυτόν.  Δεν μπορώ να πω ότι έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το Στωικισμό, όμως ένα podcast του αγαπημένου μου #giatioxi της Δέσποινας Κανάκογλου με έβαλε στη διαδικασία να το ψάξω λίγο παραπάνω.

Οι στωικοί, λοιπόν, είχαν συναισθήματα, αλλά δεν τους άφησαν να κυβερνήσουν τη ζωή τους. Είχαν υπόψη τους τις εμπειρίες που περνούσαν και ενεργούσαν ενσυνείδητα. Αγαπούσαν και εκτιμούσαν τη ζωή περισσότερο από τον καθένα.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε το χάος που στροβιλίζεται γύρω από την πανδημία. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε εδώ τώρα και όχι απλώς να το εκμεταλλευτούμε στο έπακρο, αλλά πραγματικά να προσπαθήσουμε να απολαύσουμε τις νέες εμπειρίες, τα νέα βιώματα, τις διαφορετικές στιγμές και συγκυρίες, είτε είμαστε μόνοι μας είτε σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο που τρέχει και δε φτάνει!

Αυτή είναι η ώρα για restart! Να σκεφτούμε τι πραγματικά έχει σημασία. Να σκεφτούμε πώς θέλουμε να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας.

Δεν θα ξαναζήσουμε αυτή τη μέρα.

Τι θα επιλέξουμε, λοιπόν;

Alive Time ή Dead Time;

39 σκέψεις που με κάνουν χαρούμενη

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου, είχα τα γενέθλιά μου και σκεφτόμουν τι να δημοσιεύσω μετά το 37 πράγματα που έμαθα αυτά τα χρόνια και 38 πράγματα που ίσως δεν ξέρεις για μένα, όταν τελικά αποφάσισα να γράψω, σε μια αναλαμπή, την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος, την προσωπική μου ιστορία ευτυχίας.

Γενικά, είμαι ένας χαρούμενος τύπος, το έχω ξαναγράψει! Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που με έκανε να είμαι έτσι, ο τρόπος που μεγάλωσα, όλα όσα έζησα… Δεν ξέρω πώς, αλλά είμαι ο άνθρωπος που βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο (για να μην πω γεμάτο), ο άνθρωπος που θα βρω σε καθετί κάτι θετικό.

Στην πραγματικότητα, όχι μόνο αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τη ζωή μου. Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι τέλεια, αλλά όλη η ομορφιά είναι ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να είναι τέλεια!

Τα πράγματα απλά δεν με ενοχλούν πολύ και είναι πολύ σπάνιο να προσβάλλομαι ή να με αγγίζει κάτι εξωτερικό σε βαθμό που να μην μπορώ να χαρώ κάτι άλλο. Δεν κρατάω κακία και δεν απογοητεύομαι πολύ συχνά με τους ανθρώπους ή τη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχα προκλήσεις να ξεπεράσω. Ούτε, φυσικά, ότι όλοι με συμπαθούν.

Αυτό που θέλω να μοιραστώ σε αυτήν την ανάρτηση δεν είναι τόσο η διαδικασία του να γίνω ευτυχισμένη, αφού όπως ήδη έγραψα, αυτό είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μου!

Είναι αυτό που βιώνω ως χαρούμενος άνθρωπος σήμερα.

#1 Έχω αυτοπεποίθηση

Και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι απολύτως σίγουρη από πού προέρχεται αυτή η αυτοπεποίθηση, γιατί δεν ήμουν πάντα τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου. Ειδικά την περίοδο που πήγα για σπουδές, ένιωσα την αυτοπεποίθησή μου να χάνεται σιγά σιγά και να νιώθω «λιγότερη» σε σχέση με τους συμφοιτητές μου. Ίσως έφταιγε η διαφορά επαρχίας με την πρωτεύουσα, ο μικρός περίγυρος σε σχέση με το πλήθος της Αθήνας…

Αλλά η μητρότητα, όπως έχω ξαναγράψει, το τρέξιμο και το blogging, όλη αυτή η ανάγκη για αυτοβελτίωση, με βοήθησαν να την ξαναχτίσω με πιο γερά θεμέλια αυτή τη φορά.

#2 Μου αρέσει αυτό που είμαι

 Νιώθω καλά και σίγουρη. Σίγουρα δεν είμαι τέλεια, αλλά δεν χρειάζεται να είμαι και είμαι εντάξει με αυτό. Δουλεύω αρκετά για να βελτιώσω το «αρχικό προϊόν», αλλά είμαι επίσης ικανοποιημένη με το πού βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Απολαμβάνω το ταξίδι, γι’ αυτό δεν καταδικάζω τον εαυτό μου επειδή δεν είμαι ακόμα στο τέλος του.

#3 Είμαι συμφιλιωμένη με τις επιλογές μου

Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή ανεπίλυτα ζητήματα να φροντίσω. Όμως, δεν είμαι «κολλημένη» στην ιστορία, στις εναλλακτικές επιλογές που είχα στη ζωή μου ή στα πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά. Προσπαθώ να μένω εστιασμένη στη στιγμή και να προετοιμάζομαι για το μέλλον με όποιον τρόπο μπορώ καλύτερα κάθε φάση της ζωής μου. Μαθαίνω από τα λάθη μου και προχωρώ. Πιστεύω ότι η ισορροπία της ζωής μου είναι σε αρκετά καλό επίπεδο και νιώθω καλά με αυτό.

#4 Έχω μια αξιοπρεπή δουλειά που μου παρέχει οικονομική ασφάλεια

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι κάνω τη δουλειά που αγαπώ και κάθε πρωί ξυπνάω με χαρά και πηγαίνω. Όμως, προσπαθώ -όσο κρατήσει αυτή η επαγγελματική μου φάση- να βλέπω θετικά το ότι είμαι σε μια δουλειά που μου παρέχει οικονομική ασφάλεια και ότι στηρίζω με όσες δυνάμεις έχω την οικογενειακή επιχείρηση. Παίρνω τις αξίες μου πολύ στα σοβαρά, οπότε, παρόλο που εξακολουθώ να «σκοντάφτω» τις περισσότερες μέρες σε κάποιο βαθμό, ανταποκρίνομαι όσο μπορώ στις αξίες αυτές.

#5 Είμαι αισιόδοξη

…όπως ήδη έχετε καταλάβει! Πιστεύω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ότι η ζωή είναι στα χέρια μου, ότι η ζωή μου θα καταλήξει σχετικά κοντά στο σημείο που θα ήθελα, γιατί ήδη αυτή τη στιγμή είναι εκπληκτική όπως ακριβώς είναι. Η αισιοδοξία είναι ένας άλλος τρόπος να πω ότι σχεδόν πάντα νιώθω ότι «όταν η σκόνη κατακάθεται, σε μεγάλο βαθμό θα καθίσει ακριβώς εκεί που πρέπει», θα προκύψει κάτι άλλο, θα γεννηθεί κάτι νέο.

#6 Οι αρνητικές περιστάσεις δεν με ρίχνουν για πολύ

 Με άλλα λόγια, επανέρχομαι γρήγορα.  Δεν έχω πρόβλημα να αλλάξω σχέδια ή να αλλάξω προγράμματα ή να αναρρώσω από απογοητεύσεις ή στιγμές απογοήτευσης. Απλώς δεν κολλάω σε τέτοια πράγματα. Θα μου πεις, αν δε σου έχουν τύχει και μεγάλες ατυχίες, εύκολο να το λες… Ναι, ισχύει. Κρίνω με βάση αυτά που έχω ζήσει. Σε γενικές γραμμές πάντως, προσπαθώ να μην κρατιέμαι σε κάποια δυσάρεστη κατάσταση περισσότερο από όσο χρειάζεται για να λύσω το πρόβλημα και να προχωρήσω από αυτό. Αν βρέχει, μεταφέρουμε το πικ-νικ μας αλλού και διασκεδάζουμε το ίδιο. Αυτό είναι το spirit!

# 7 Είμαι υπομονετική

 Ενώ μπορεί να χάνω την υπομονή μου σε πρακτικά θέματα, πχ χειροτεχνίες κλπ, είμαι αρκετά υπομονετική με τους ανθρώπους (εκτός κι αν μιλάμε για τα παιδιά μου όταν μου ζητάνε χιλιοστή φορά το ίδιο πράγμα, αφού έχω πει όχι!!!). Η αλήθεια είναι ότι θυμώνω λιγότερο με την απερισκεψία των άλλων. Όταν αντιδρώ άσχημα, είναι για λίγο, γιατί απλά επιλέγω να μη σταθώ σε αυτό. Υπάρχουν, τελικά, πάρα πολλά άλλα πράγματα που πρέπει να σκεφτούμε από το να χάνουμε χρόνο εμμένοντας με αγενείς ανθρώπους και αγενείς συμπεριφορές.

#8 Γελάω εύκολα

 Ίσως πολύ εύκολα. Βλέπω χιούμορ στα περισσότερα πράγματα – ακόμα και σε πράγματα που οι άλλοι παίρνουν πολύ σοβαρά (και ναι, αυτό με φέρνει σε αμήχανες στιγμές κάποιες φορές). Δεν είναι κάτι που το προσπαθώ σκληρά. Μου βγαίνει. Κι όταν δε μου βγαίνει, ψάχνω τρόπους για να γελάσω, βλέπω κωμωδίες, stand-up comedies, αποφεύγω δραματικές σειρές και ταινίες. Ευεργετικό.

#9 Δεν κρατάω κακίες

Συγχωρώ γρήγορα και εύκολα. Είναι κάπως η προεπιλεγμένη μου ρύθμιση, το default μου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι χαλαρή στις «προσβολές» και στις αγενείς συμπεριφορές. Απλώς δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά προσβεβλημένη. Μπορεί να απογοητεύομαι λίγο με τον κόσμο, να μου κακοφαίνεται, όμως, δε με ακολουθεί για πολύ και σίγουρα δεν το «κρατάω μανιάτικο».

#10 Νιώθω ευγνωμοσύνη καθημερινά

Πιστεύω ότι η ζωή μου έχει αξία. Ζω μια ζωή γεμάτη από αυτά που αγαπώ, όσα προσδίδουν στη ζωή μου σκοπό, νόημα και σημασία. Δουλεύω σκληρά πάνω σε αυτό και προσπαθώ να δημιουργήσω αξία στη ζωή μου και στις ζωές των άλλων. Το να είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων είναι ένα σημαντικό μέρος αυτού.

#11 Έχω την τάση να κοιτάζω τη θετική πλευρά, την καλή πρόθεση

 Είμαι πολύ θετικός άνθρωπος, βλέπω τα καλύτερα στη ζωή, τον εαυτό μου και τους άλλους.  Λατρεύω τον ήλιο.  Λατρεύω, όμως, και τη βροχή. Σε όλα θα βρω κάτι καλό. Βλέπω καλό στους ανθρώπους και ευκαιρίες στις προκλήσεις.  Η ζωή είναι απλά μια καταπληκτική βόλτα για την οποία είμαι τυχερή που μου έδωσαν ένα εισιτήριο!

#12 Δεν επικρίνω

 Αν και έχω ένα πολύ ισχυρό σύνολο αξιών, δεν καταδικάζω κανέναν που δεν συμφωνεί μαζί μου ή δεν τηρεί τις αξίες αυτές. Είναι οι δικές μου αξίες άλλωστε. Άλλο να μισείς την πράξη, κι άλλο τον άνθρωπο. Αλλά αισθάνομαι απόλυτα άνετα να ζω σε έναν κόσμο που δε συμμερίζεται πάντα την άποψή μου (αν και θα έπρεπε! 😄).

#13 Είμαι εντάξει με την ατέλεια

 Όχι, όμως, μόνο με τις δικές μου. Είμαι εντάξει και με τις ατέλειες των άλλων.  Επιδιώκω να μη με καταδικάζω για τα αναπόφευκτα λάθη μου, ούτε εμένα, ούτε τους άλλους.  Είναι, στο κάτω κάτω, αναπόφευκτα και, όπως είπα ήδη, είμαι εντάξει με αυτό.

#14 Δεν παίρνω τον εαυτό μου ή τη ζωή ή τους άλλους πολύ στα σοβαρά

 Μπορώ να γελάω με τις δικές μου ιδιαιτερότητες και τα καθημερινά μου ευτράπελα και να «σκοντάφτω» χωρίς να ασχολούμαι καθόλου με αυτό. Αυτός, ίσως, είναι ένας λόγος που δεν προσβάλλομαι εύκολα και συγχωρώ γρήγορα τους άλλους.  Εκείνοι που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά τείνουν να απαιτούν κι από τους άλλους ειδική μεταχείριση και προσοχή στο πώς θα τους διαχειριστούν.

#15 Δεν χρειάζεται να με αγαπούν όλοι, οπότε είμαι εντάξει όταν δεν το κάνουν

 Παλιά δεν ήμουν έτσι. Και η αλήθεια είναι πως έχω συνηθίσει να είμαι αποδεχτή και αγαπητή στη ζωή μου. Όμως, πλέον, από τότε που άρχισα να «εκτίθεμαι» με το γράψιμο, τα social media  κλπ, έχω μπει στη διαδικασία να αποδεχτώ το ότι κάποια άτομα διαφωνούν κάθετα με αυτά που λέω ή το ότι μου μιλάνε άσχημα. Δε νιώθω ανώτερη ή καλύτερη, απλά δε θεωρώ ότι είναι κάτι στο οποίο αξίζει να σταθώ.

#16 Έχω πίστη στους ανθρώπους και στο καλό γύρω μου

 Παρόλο που έχω διαψευσθεί αρκετές φορές, νιώθω ότι οι άνθρωποι είναι δίκαιοι και στο τέλος τα πράγματα θα εξισορροπήσουν, όλα θα πάνε καλά. Αυτό προσθέτει μια αίσθηση εμπιστοσύνης στην ανθρωπότητα, μια εσωτερική γαλήνη όταν βασανίζομαι από σκέψεις ότι φρικτά πράγματα συμβαίνουν σε αθώους ανθρώπους.

#17 Έχω βάλει την άσκηση και την καλή διατροφή στη ζωή μου

Δεδομένου ότι η υγεία επηρεάζει τη διάθεση, η δική μου είναι συνήθως αρκετά αισιόδοξη. Το έχω ξαναπεί, το τρέξιμο με άλλαξε σαν άνθρωπο, μου έδωσε πράγματα και συναισθήματα που ποτέ δεν περίμενα.

#18 Αλληλεπιδρώ με πολλούς ανθρώπους καθημερινά

 Οι σχέσεις αναπτύσσονται.  Δημιουργούνται φιλίες. Έτσι η ευτυχία βαθαίνει. Βασικό κομμάτι της ζωής μου, δεδομένου ότι σαν άνθρωπος δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός.

#19 Είμαι μέλος μιας μοναδικής κοινότητας

Όταν ξεκίνησα το blogging και μετά το λογαριασμό μου στο instagram, έγινα μέλος μιας υπέροχης παρέας, μιας κοινότητας μαμάδων, bloggers, δρομέων και όχι μόνο, που υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, βοηθάμε και προσφέρουμε. Ευεργετικό επίσης.

#20 Όταν κάνω βλακεία, δεν μένω σε αυτό, ούτε προσδιορίζω το ποια είμαι από αυτό

Με άλλα λόγια, ξεχωρίζω τον εαυτό μου από τα λάθη μου. Όταν αποτυγχάνω, απλώς αποτυγχάνω. Δεν γίνομαι αποτυχημένη. Δεν είμαι το παρελθόν μου. Τα λάθη και οι κακές αποφάσεις μου στο παρελθόν μπορούν όντως να με «ρίξουν ψυχολογικά». Πατάω στα πόδια μου, λοιπόν, και σκέφτομαι ότι, παρά τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν μου, η ταυτότητά μου δεν συνδέεται με τα πράγματα που έχω κάνει. Κάθε άτομο έχει ένα μέρος του παρελθόντος του για το οποίο ντρέπεται ακόμη και να μιλήσει. Ωστόσο, αξίζει να προχωρήσουμε, όπως όλοι οι άλλοι.

#21 Εξασκούμαι στην ευγνωμοσύνη

   Ακόμα και σε δύσκολες περιόδους, πολύ κουραστικές και «δυσοίωνες», προσπαθώ να καταγράφω τα θετικά, να βρίσκω καθημερινά τρεις λόγους για τους οποίους είμαι ευγνώμων για τη μέρα που πέρασε, για τη ζωή μου. Ένα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης, ένα καλαθάκι με αγαπημένα χαρτιά και φωτογραφίες, σημειώματα και ζωγραφιές, ένα βιβλίο που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα, να νιώσω τυχερή.

#22 Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια πόλη που αγαπάω πολύ

Δε λέω ότι αν ζούσα κάπου αλλού θα ήμουν δυστυχισμένη. Δεν το ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι έχω την τύχη (και επιλογή) να μεγαλώνω τα παιδιά μου εκεί που μεγάλωσα κι εγώ και είμαι χαρούμενη για αυτό.

#23 Μένω δίπλα στην αδερφή μου και τους γονείς μου

Αυτό για κάποιους μπορεί να μην είναι το ιδανικό. Και όντως ίσως κάποιες φορές να μην είναι, όταν πχ αναγκαστικά κουβαλάς και τα δικά τους καθημερινά άγχη και τρεξίματα. Εμένα, όμως, μου δίνει μια μοναδική παρέα καθημερινά, μια ευκαιρία να μεγαλώνουμε μαζί τα παιδιά μας, να στηρίζουμε η μία την άλλη, όχι μόνο πρακτικά αλλά και ψυχολογικά.

#24 Περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με άτομα που αγαπώ

Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι όσοι δεν «κολλάνε» σε τοξικές σχέσεις, δε διατηρούν επαφές με άτομα που τους «κάνουν κακό». Το να μην περνάμε περισσότερο χρόνο με ανθρώπους που αγαπάμε είναι κάτι για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο στη ζωή μας. Όπως και το να περνάμε χρόνο με τοξικά άτομα.

#25 Προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου χαρούμενους

    Δεν έχω μαγικές δυνάμεις, αλλά αν περνά από το χέρι μου, θα βοηθήσω το διπλανό μου, θα του πω έναν καλό λόγο, κάτι που κατάφερε. Αφού το σκέφτηκα, γιατί να μην το μοιραστώ; Ακόμα κι αν δεν τον νιώθω τόσο κοντά μου.

#26 Το να δίνω με κάνει πιο χαρούμενη από το να παίρνω

    Ο εθελοντισμός με κάνει πιο ευτυχισμένη. Βοηθώντας τους άλλους να πετύχουν τους στόχους τους, το να κάνω πράγματα για τους άλλους, μου φέρνει χαρά.

#27 Είμαι παρών

Κι αυτό δεν το είχα πάντα. Πολύ κινητό, σκέψεις για το τι θα κάνω μετά, τι θέλουν οι υπόλοιποι κλπ. Όχι. Πλέον δεν αφήνω το μυαλό μου να περιπλανηθεί όπου αυτό θέλει. Προσπαθώ να απορροφηθώ στη στιγμή. Η απόλαυση είναι ένα από τα μυστικά των πιο ευτυχισμένων ανθρώπων . Το να εστιάζω στον περιορισμένο χρόνο που έχω σε αυτή τη ζωή είναι ένας καλός τρόπος για να μου υπενθυμίζει να απολαμβάνω ό,τι είναι σημαντικό .

#28 Προσπαθώ να είμαι δημιουργική

   Αν σκέφτομαι ότι δεν κάνω στη ζωή μου αυτό που τελικά θέλω ή αυτό που μου φέρνει χαρά, θα νιώσω αποτυχημένη. Όμως, εγώ βλέπω τη ζωή σαν μια διαδρομή που μεγαλώνω και μαθαίνω. Το να κάθομαι στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση δε με κάνει χαρούμενη. Είμαι πιο χαρούμενη όταν είμαι απασχολημένη, όταν είμαι δημιουργική. Αυτό, φυσικά, δεν μπορεί να γίνεται πάντα, αλλά η δημιουργικότητα μπορεί να νικήσει άσχημα συναισθήματα. Ένα περιπλανώμενο, χαμένο μυαλό δεν είναι ένα χαρούμενο μυαλό . Επιπλέον, η απόκτηση δεξιοτήτων μπορεί να φαίνεται αγχωτική βραχυπρόθεσμα, αλλά ενισχύει την ευτυχία μακροπρόθεσμα.

#29 Κοιμάμαι αρκετές ώρες

Δεν ταλαιπωρώ τον εαυτό μου ξενυχτώντας, εκτός πολύ ειδικών και έκτακτων περιστάσεων. Ο ύπνος είναι ζωτικής σημασίας για μένα, γιατί η διάθεσή μου το πρωί επηρεάζει τη διάθεσή μου όλη την ημέρα. Αν δεν κοιμηθώ καλά, δυσκολεύομαι να σηκωθώ, να συγκεντρωθώ, να είμαι δημιουργική και παραγωγική.

#30 Μου αρέσει να ασχολούμαι με το σπίτι μου

    Το να μείνω σπίτι και να ασχοληθώ με οργανώσεις, ξεκαθαρίσματα, αλλαγές στο χώρο κλπ είναι αγαπημένη μου ασχολία. Αν, δε, απολαμβάνω παράλληλα και την ηρεμία της μοναξιάς μου και ακούω μουσική, τότε είναι το καλύτερό μου!

#31 Εστιάζω στα πολλά μικρά όμορφα, χωρίς να περιμένω τα λίγα και σπουδαία

Τα πολλά μικρά καλά πράγματα είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Χρειαζόμαστε συχνές ενέσεις ευτυχίας και όχι σπάνια, μεγάλα πράγματα . Δε χρειάζεται να μπούμε στον κόπο να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τα αρνητικά που μας συμβαίνουν, όσο να αυξάνουμε τα καλά.

#32 Αποφεύγω τις τύψεις και τις ανούσιες ενοχές

     Δύσκολο να το πετύχω εντελώς και να μη νιώθω καθόλου ενοχές, το δουλεύω, όμως, όλο και περισσότερο. Καθετί που γίνεται και το μετανιώνω, προσπαθώ να το αφήσω πίσω μου, όπως πχ μια άσχημη συμπεριφορά μου ή το ότι έχασα την υπομονή μου με τα παιδιά κάποια στιγμή. Μένοντας στις ενοχές και τις τύψεις, εμποδίζω τον εαυτό μου να είναι χαρούμενος και θετικός. Ο καθένας κάνει λάθη και εξαρτάται από εμάς αν πρόκειται να επιμείνουμε σε αυτά ή απλά να τα χρησιμοποιήσουμε ως σκαλοπάτι για να γίνουμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

#33 Πάντα μεγαλώνουμε

Σε όποια κατάσταση κι αν βρεθώ, εντάξει δεν σκέφτομαι το «όλα γίνονται για κάποιο λόγο» για να είμαι ειλικρινής. Όμως, κάθε κατάσταση θα μου μάθει κάτι, θα με εκπαιδεύσει για κάτι, θα με εξελίξει στον τρόπο διαχείρισής της. Ακόμα κι αν μια κατάσταση είναι επώδυνη να την αντιμετωπίσουμε, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να αναπτυχθούμε και να γίνουμε καλύτεροι. Αν ο πόνος δεν υπήρχε στη ζωή μας, τότε δεν θα αναγκαζόμασταν ποτέ να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας και να μάθουμε πράγματα. Έχω αποδεχτεί ότι δεν μπορώ να εξελιχθώ με «τον εύκολο τρόπο». Ο πόνος ή οι δυσκολίες μπορεί να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα προσωρινά, καθώς θρηνούμε μια απώλεια, μια αλλαγή ή μια οπισθοδρόμηση. Ωστόσο, όλες αυτές οι αναπόφευκτες εμπειρίες θα μας κάνουν να νιώσουμε περισσότερη ευγνωμοσύνη στο μέλλον. Είναι ένα σημάδι ότι τα πράγματα είναι προσωρινά και πρέπει να είμαστε θετικοί όταν τα πράγματα πάνε καλά και να εκτιμάμε τους ανθρώπους όσο είναι κοντά μας.

#34 Ξέρω πως δε χρειάζεται να γίνω σαν όλους τους άλλους

Πλέον, έχω διαπιστώσει ότι είμαι ένα ξεχωριστό άτομο που δεν χρειάζεται να ταιριάζει με όλους τους άλλους μόνο και μόνο για να αποδείξει κάτι, είμαι μια νιφάδα χιονιού, που δε μοιάζει με καμία άλλη! Είναι φυσιολογικό να νιώθουμε πίεση να ακολουθήσουμε πορείες άλλων, αλλά δεν πρέπει. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο. Η ευτυχία μας δε βρίσκεται σε αυτά που θέλουν ή κάνουν οι άλλοι. Δε χρειάζεται να γίνουμε κάποιος που δε θέλουμε ή που οι άλλοι μας λένε ότι πρέπει. Ο καθένας έχει δικαίωμα στις δικές του απόψεις, σκέψεις και πεποιθήσεις και ο κόσμος δεν πρέπει να αλλάξει αυτό που είμαστε. Και να είμαστε βέβαιοι ότι η μοναδικότητά μας θα εκτιμηθεί.

#35 Οι άνθρωποι αλλάζουν

  Δεν είμαι ένα σταθερό άτομο, που ορίζεται κάποια συγκεκριμένα, σταθερά χαρακτηριστικά. Μπορώ να αλλάξω τη στάση, τη συμπεριφορά και τις απαντήσεις μου ανά πάσα στιγμή. Η ανάγνωση ενός βιβλίου μπορεί να με διδάξει νέες δεξιότητες που θα με βοηθήσουν να αναπτύξω καλύτερους τρόπους χειρισμού δύσκολων καταστάσεων, η προσωπική μου ανάπτυξη θα μου δείξει νέους δρόμους. Έχω πάντα το δικαίωμα να αρχίσω να σκέφτομαι διαφορετικά, να μην είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν, αν δεν το θέλω πραγματικά ή αν πλέον δε νιώθω άνετα με αυτό. Έχω τη δύναμη να αποφασίσω πώς θα ενεργήσω και πώς θα αντιδράσω σε μια κατάσταση σε όλες τις περιπτώσεις. Η σκέψη ότι οι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι μάς δίνει τη δύναμη να αλλάζουμε οτιδήποτε δεν αρέσει στον εαυτό μας σε κάθε δεδομένη στιγμή. Ακριβώς έτσι γινόμαστε καλύτεροι με τον καιρό γιατί μπορούμε πάντα να μάθουμε να βελτιώνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας.

#36 Κάνω το καλύτερο που μπορώ

   Όλοι μπορούμε να μάθουμε και να βελτιώσουμε τις καταστάσεις μας, τις επιλογές μας, αυτό είναι αλήθεια. Όμως, πολλά μπορούν να πάνε στραβά. Μερικές φορές η ζωή μας φέρνει εμπόδια και δυσκολίες από τις οποίες δεν ξέρουμε ακριβώς πώς να ξεφύγουμε. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι, ακόμη και μικρές αλλαγές, μικρά βηματάκια, είναι απόδειξη ότι προσπαθώ, ότι δεν τα παρατάω. Δεν αυτομαστιγώνομαι για τις προκλήσεις που έρχονται στο δρόμο μου, ή για τις γκάφες που κάνω καθώς ανακαλύπτω τις αλήθειες και τα θέλω μου. Να συγχωρούμε στον εαυτό μας τα λάθη που κάνουμε, γιατί κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τις γνώσεις που έχουμε στη διάθεσή μας.

#37 Μου αξίζει να είμαι ευτυχισμένη

Δεν υπάρχει κάτι πιο απλό από αυτό. Η ευτυχία μπορεί, όντως, να είναι μια επιλογή. Μπορούμε πάντα να επιλέξουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Ακόμα κι αν νιώθουμε ότι όλα μας πηγαίνουν άσχημα, η ζωή δεν χρειάζεται να είναι πάντα τόσο περίπλοκη. Μερικές φορές το μόνο πράγμα που κάνει τη ζωή πιο περίπλοκη απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μπορούμε να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους, έχοντας γύρω μας ανθρώπους που μας κάνουν χαρούμενους. Ας χαμηλώσουμε τον πήχη των προσδοκιών μας. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να πάρει μια ανάσα, να δει την ουσία. Μας αξίζει η ευτυχία.

#38 Εστιάζω σε ό,τι έχει σημασία

   Αυτή είναι η ζωή μου και τελικά, οι χαρούμενες σκέψεις και το δικό μου μοναδικό ταξίδι είναι από τα μόνο πράγματα που μπορούν να με οδηγήσουν στην ευτυχία. Αυτά, μεταξύ διαφόρων άλλων. Το πάθος μου, οι αξίες μου, οι αρχές μου και οι άνθρωποι που κρατάω πιο κοντά στην καρδιά μου – αυτά είναι τα πράγματα που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία. Τα υπόλοιπα, είτε πρόκειται για άτομα που επιλέγουν να απομακρυνθούν, για τοξικές συμπεριφορές και συνήθειες ή για λάθος νοοτροπίες, θα πρέπει να τα ξεχάσουμε εάν θέλουμε πραγματικά να είμαστε πιο ευτυχισμένοι.

#39 Κάνω αυτό που αγαπώ

 Λατρεύω το γράψιμο και άργησα να το καταλάβω. Αγαπώ το διάβασμα. Κι αυτό άργησα να το βάλω ενεργά στη ζωή μου. Μου αρέσει να μαθαίνω. Μου αρέσει να γράφω. Μου αρέσει η κηπουρική, το τρέξιμο, το blogging, τα podcasts. Μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά μου, με τα ανήψια μου, να βγαίνω βόλτες με τον άντρα μου και να πίνω καφεδάκια με την αδερφή μου και τις φίλες μας. Και έτσι κάνω όλα αυτά τα πράγματα όσο πιο συχνά μπορώ.  Η ζωή μου είναι γεμάτη με πράγματα και ανθρώπους τους οποίους αγαπώ. Έτσι το πάθος καθορίζει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.

Οι χαρούμενες σκέψεις είναι χαρούμενες εμπειρίες στο μυαλό μας που διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.

Οι χαρούμενες σκέψεις βελτιώνουν την ευημερία μας, ώστε να μπορούμε να ζούμε μια γεμάτη ζωή.

Οι χαρούμενες σκέψεις μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε αμέσως ευτυχισμένοι, να βελτιώσουν τη διάθεσή μας, να μειώσουν το άγχος μας.

Εσύ είσαι χαρούμεν@;

Τι σε κάνει πιο ευτυχισμέν@;

Να κάνεις χαρούμενες σκέψεις, να δίνεις αγκαλιές και να χαμογελάς! Λειτουργεί!

Τα λέμε στα σχόλια!

Γιατί διστάζουμε να γίνουμε καλύτεροι

Όσο περισσότερο διαβάζω και μαθαίνω, τόσο περισσότερο το μυαλό μου γυρίζει, τόσο περισσότερο έχω ιδέες και προβληματισμούς, τόσο περισσότερο θέλω να γράφω και να μοιράζομαι όσα σκέφτομαι.

Διαβάζουμε καθημερινά συμβουλές, tips and hacks, τρόπους και μεθόδους για να καταφέρουμε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες.

Υπάρχουν αμέτρητα online σεμινάρια (Webinars), πάρα πολλά εκ των οποίων εντελώς δωρεάν, βιβλία, video, tutorials, εκπαιδευτικά προγράμματα. Έχουμε αμέτρητες δυνατότητες για αυτοβελτίωση, εξέλιξη, προσωπική ανάπτυξη.

Ας το παραδεχτούμε, όμως.

Δεν μας αρέσει και πολύ να κάνουμε μεγάλα «αβέβαια» βήματα, να μας λένε «σκληρές» αλήθειες, να μας δίνουν συμβουλές και να κάνουν σχόλια άλλοι, «τρίτοι» για τις δικές μας ζωές.

Έχουμε, ίσως, στο νου μας ότι δεν αναφέρονται στη δική μας περίπτωση, ότι είναι δύσκολο να βρουν εφαρμογή σε εμάς, ότι δεν μπορούν να ξέρουν οι άλλοι τα δικά μας δεδομένα.

Και μπορεί να ακούμε τόσα, αλλά να θεωρούμε ότι δε μας αφορούν, ότι είναι κάτι πολύ μακρινό από εμάς.

Δεν έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας.

Γινόμαστε αμυντικοί.

Μπορεί να νιώθουμε άβολα, αμήχανα, να πελαγώνουμε.

Ίσως και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας.

Εννοείται πως δε μιλάμε τώρα για εκείνους τους ανθρώπους που θέλουν απλώς να επικρίνουν κάθε μας βήμα και απλά «πετάνε κουβέντες» μόνο και μόνο για να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα (βλ. τοξικοί, αρνητικοί άνθρωποι)…

Μιλάμε για ανθρώπους που θέλουν ειλικρινά να μας δουν να πετυχαίνουμε.

Μιλάμε για αγαπημένα μας πρόσωπα, το σύντροφό μας, τους φίλους μας, έναν ψυχολόγο, έναν άλλο γονιό που έχει βρεθεί στην ίδια θέση με εμάς, έναν επαγγελματία που έχει μεγάλη εμπειρία σε παρόμοιες περιπτώσεις με τη δική μας, ένα μέντορα σε μια επιχείρηση, έναν άνθρωπο που έχει εξειδικευμένη γνώση.

Έχουν την αξιοπιστία.

Έχουν τις δεξιότητες.

Και θέλουν να μοιραστούν τις γνώσεις τους μαζί μας.

Και το κάνουν για να μας βοηθήσουν να πετύχουμε τους στόχους μας πιο γρήγορα, να διαχειριστούμε μια κατάσταση πιο αποτελεσματικά.

Ακόμα κι αν ξέρουμε ότι αυτό που μας λένε είναι σωστό…

Ακόμα κι αν οι συμβουλές που μας δίνουν θα μπορούσαν ενδεχομένως να είναι και 10πλάσιες από τα αποτελέσματα που έχουμε…

…αρνούμαστε να ακούσουμε.

Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων ανάλογα με την αντίδρασή τους και τη στάση τους σε οποιαδήποτε θετική καθοδήγηση:

Υπάρχουν αυτοί που δέχονται τη συμβουλή αλλά δεν κάνουν τίποτα με αυτήν. Δεν δίνουν συνέχεια και, στις περισσότερες περιπτώσεις, σπάνια αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν κάτι. Συνήθως καταλήγουν να κάνουν τη ζωή τους μίζερη.

Και υπάρχουν κι αυτοί που εξετάζουν τη συμβουλή, τη σκέφτονται καλά καλά και κάνουν κάτι με αυτή. Υπάρχουν και κάποιοι που με τη στάση τους, υπερβαίνουν ακόμη και την ίδια τη συμβουλή. Αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα βελτιώνουν τη ζωή τους, τη βλέπουν να γίνεται καλύτερη, γίνονται και οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι που δε δέχονται εύκολα συμβουλές, αντιλαμβάνονται την πραγματικότητά τους διαφορετικά.

Βλέπουν τις ζωές τους να περνούν μπροστά τους, χωρίς να κάνουν κάτι δραστικό. Τις αφήνουν απλά να περνούν.

Παρατηρούν τα πράγματα με τον τρόπο που θέλουν να είναι, με τον τρόπο που τους βολεύει και χάνουν ό,τι είναι σημαντικό.

Εμπλέκονται σε βάθος και υπερ-αναλύουν τις υποθέσεις τους, στη θεωρία πάντα, και, τελικά, τείνουν να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα για να ταιριάζουν τις ατομικές τους ανάγκες με τα προσωπικά τους όρια.

Υπερασπίζονται τα επιχειρήματά τους και τον τρόπο που χειρίζονται τις καταστάσεις.

Βρίσκουν χίλιες δικαιολογίες για να πείσουν τους άλλους, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό, ότι αυτό που τους συμβουλεύουν να κάνουν δεν είναι εφικτό.

Τελικά, απλά δε θέλουν να ακούσουν τι κάνουν λάθος ή τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να το βελτιώσουν.

Και συνεχίζουν να κάνουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς δράση, χωρίς πράξη.

Αλλά…

Ξέρετε τι συμβαίνει τότε;

Σταματάμε να μαθαίνουμε.

Σταματάμε να αναπτυσσόμαστε.

Σταματάμε να προχωράμε μπροστά στη ζωή μας.

Καταλήγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.

Χτυπάμε στον ίδιο τοίχο.

Κάνουμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο και περιμένουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.

Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να βγάλουμε τον εαυτό μας από αυτή την κατάσταση, τόσο πιο βαθιά μπαίνουμε.

Μέχρι να καταλήξουμε να τα παρατήσουμε.

Και όλα αυτά επειδή δεν θέλαμε να ακούσουμε τι είχαν να πουν όσοι ήταν δίπλα μας, όσοι παρουσιάστηκαν στη ζωή μας για να την κάνουν καλύτερη, όσοι προσπάθησαν να μας δώσουν την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι.

Επειδή δε δεχόμαστε ότι ο τρόπος που λειτουργούμε δεν είναι αποτελεσματικός.

Την ώρα που τα γράφω αυτά, δεν είμαι σίγουρη ότι δεν ανήκω κι εγώ σε αυτή την κατηγορία. Ότι δεν εφευρίσκω δικαιολογίες για να μην κάνω πράξη αυτά που πραγματικά θέλω, αυτά που αγαπώ. Δεν είμαι σίγουρη ότι δεν εφευρίσκω δικαιολογίες για να μην κάνω το παραπάνω βήμα, να μη ρισκάρω έστω και λίγο να βγω από την #comfortzone μου.

Θεωρώ, όμως, ότι – ευτυχώς- υπάρχει τρόπος να το αποτρέψουμε αυτό, από το να μας συμβεί. Αρκεί να το αποφασίσουμε, να πάρουμε απόφαση ότι δεν πάει άλλο, ότι ήρθε η στιγμή.

Να πάρουμε απόφαση ότι ήρθε η στιγμή να είμαστε παρόντες στις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται, να αφαιρέσουμε από την εξίσωση αυτά τα συναισθήματά μας που μας εμποδίζουν.

Αυτά τα συναισθήματα που μας κάνουν να νιώθουμε ότι θα μας κρίνουν οι άλλοι για την πιθανή αποτυχία μας, ή ακόμα και για την ίδια μας την επιλογή.

Είναι λογικό, ίσως, να νιώθουμε κάποιες φορές ότι κάποιος μας συμβουλεύει για κάτι χωρίς να μας ξέρει πραγματικά.

Ή να νιώθουμε ότι εμείς όντως δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τις γνώσεις, τις δεξιότητές του ή τις εμπειρίες του, νιώθοντας «λίγοι», ανεπαρκείς.

Όταν, όμως, αφήνουμε αυτά τα συναισθήματά μας να μας επηρεάζουν…

Σταματάμε να βλέπουμε τα πράγματα αντικειμενικά.

Σταματάμε να ακούμε.

Κι έτσι, δεν παίρνουμε ποτέ αυτό το μάθημα, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτά που μας λένε.

Είμαστε σε άρνηση και δε βλέπουμε την αξία της συμβουλής.

Είμαστε κολλημένοι στην αδυναμία μας να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Στην πραγματικότητα δεν ακούμε γιατί δεν έχουμε τις απαραίτητες δεξιότητες να το σκεφτούμε καλά – να σχεδιάσουμε μια λύση.

Όταν μας παρουσιάζεται μια λύση, δεν τη βλέπουμε.

Αλλά ακόμη κι όταν μας λένε ξεκάθαρα πώς να λύσουμε το πρόβλημά μας, μπορεί να φοβηθούμε την αλλαγή και είμαστε απρόθυμοι να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό.

Μπορεί να συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι αυτό οφείλεται σε άλλους λόγους που δεν ελέγχουμε οι ίδιοι.

Ας κάνουμε, όμως, μια δοκιμή, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα και να το διατηρήσουμε.

Θα είναι αυτό το πρώτο μας βήμα για κάτι καλύτερο, για αυτό που θέλαμε, αλλά διστάζαμε να δοκιμάσουμε.

Θα σταματήσουμε να κρίνουμε αρνητικά τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί ​​μας και τις προθέσεις του.

Θα σταματήσουμε να κρίνουμε αρνητικά τον ίδιο μας τον εαυτό.

Θα «δείξουμε το δάχτυλο» σε εμάς τους ίδιους και θα μάθουμε πώς μπορούν να βελτιωθούν όλα όσα κάναμε μέχρι σήμερα, όλες οι ενέργειές μας που δεν είχαν προχωρήσει όπως έπρεπε.

Ας αναλάβουμε την ευθύνη για τις αποτυχίες μας, ας προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας, ας σχεδιάσουμε μια νέα στρατηγική.

Να ανοίξουμε αυτιά και μάτια σε νέες ιδέες, νέες εμπνεύσεις.

Να ξεπεράσουμε τις αρχικές αρνητικές αντιδράσεις.

Να ακούμε τι έχουν να πουν οι άλλοι για μας αντικειμενικά.

Με ανοιχτό μυαλό.

Και διάθεση για αλλαγή.

Μόλις αρχίσουμε να το κάνουμε αυτό, τα πράγματα θα αλλάξουν.

Εκείνα τα σημεία, οι δυσκολίες με τις οποίες παλεύαμε για χρόνια δεν θα είναι πρόβλημα.

Θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να βλέπουμε τις αποτυχίες μας σαν μαθήματα, σαν εμπειρίες, σαν σκαλάκια που μας οδηγούν σε κάτι καλύτερο.

Και δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μαθαίνουμε νέα πράγματα και να αναπτυσσόμαστε σε κάθε τομέα της ζωής μας.

Μακάρι να τα γνώριζα όλα αυτά νωρίτερα

Έγραψα προχθές στο Instagram μια πολύ αυθόρμητη σκέψη μου. Και αμέσως σκέφτηκα όλα αυτά που θα ήθελα να είχα κάνει διαφορετικά στη ζωή μου.

Γύρισα τον χρόνο πίσω όταν ήμουν στα 20 μου. Δεν είχα κανένα πραγματικό σκοπό ή αποστολή ή συγκεκριμένο όνειρο. Έτσι, απλά έκανα τα κλασικά βήματα, ακολουθούσα την πεπατημένη.

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ήμουν πιο ενεργή φοιτήτρια, να «δούλευα» τα μειονεκτήματά μου, να πίεζα τον εαυτό μου, να έβγαινα από την #comfortzone μου.

Είναι τα τελευταία δύο χρόνια που άρχισα να σκέφτομαι (και να καταγράφω) τα «πράγματα που μακάρι να ήξερα νωρίτερα». Σκέφτομαι το υποθετικό σενάριο να επιστρέψω στα 20 μου με την τρέχουσα νοοτροπία μου. Τι θα ήθελα να είχα κάνει; Τι θα μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου τότε με όσα έμαθα σχεδόν είκοσι χρόνια μετά;

(Φυσικά, αυτή είναι μια λίγο ιδιαίτερη σκέψη, γιατί αυτή η αλλαγή στο παρελθόν, πιθανώς άλλαζε πράγματα και στο τώρα μου που, όμως, δε θα ήθελα να αλλάξουν, όπως η οικογένεια που έχω φτιάξει με τον άνθρωπό μου ❤️)

Σιγά σιγά, δημιουργείται μια λίστα με όσα θα μπορούσαν να είναι μαθήματα ζωής για τον εαυτό μου, τα επαγγελματικά μου, την αγάπη, τις σχέσεις. Πράγματα που έχω διαβάσει, έχω ακούσει, έχω παρακολουθήσει και, φυσικά, από την εμπειρία μου.

Πλέον βλέπω με δύναμη και νηφαλιότητα τα πράγματα, με στόχο να γίνω μια «καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου».

Δημιούργησα, λοιπόν, τη λίστα για τον εαυτό μου, γιατί συνειδητοποιούσα ότι ξεχνούσα σημαντικά μαθήματα με τον ίδιο ρυθμό που μάθαινα νέα. Θέλω να μοιραστώ αυτή την πρώτη, «προσωρινή» υποθέτω, λίστα στο blog μου για πρώτη φορά, ελπίζοντας ότι σε κάποιους ίσως φανεί πολύ χρήσιμη.

Παράλληλα, θα συνεχίσω να διαβάζω τη λίστα κάποιες φορές μέσα στο χρόνο. Και θα προσθέτω νέα μαθήματα που μαθαίνω καθημερινά. Αυτή, λοιπόν, είναι η πιο πρόσφατη «έκδοση», με τυχαία σειρά:

1. Να μην επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο.

Όσο πιο εύκολος (και ίσως ασφαλής) τόσο πιο βαρετός και τόσο λιγότερο θα μας εξελίξει. Κάτι που δε μας «ζορίζει» έστω και λίγο, δε θα μας κάνει καλύτερους.

2. Είναι πολύ σημαντικό να παλεύουμε για αυτά που θέλουμε.

Να μην παρατάμε τα όπλα, να μη λέμε εύκολα «Δεν αντέχω άλλο». Να λέμε «Ναι, πάμε, θα τα καταφέρω».

3. Τίποτα δεν έρχεται χωρίς κόστος.

Ακόμα κι αυτά που αγαπάμε, τα καταφέρνουμε με προσωπικό κόστος. Βάζουμε το πάθος μας, ρίχνουμε δουλειά.

4. Όλες οι δουλειές μπορούν να πετύχουν…

…αρκεί να τη σχεδιάσουμε και να την οργανώσουμε σωστά, να βάλουμε το μεράκι μας, να μην την αφήσουμε να μας «φύγει». Να κάνουμε δοκιμές, να βρούμε τι μας αρέσει, σε τι είμαστε καλοί. Μακάρι στα 20 μου να είχα φάει τα μούτρα μου στο χώρο εργασίας. Να βουτούσα στα βαθιά.

5. Όλα είναι πιο εύκολα όταν γίνονται βήμα-βήμα, step-by-step.

Δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε τα 50 επόμενα βήματα. Αρκεί να δουλέψουμε το αμέσως επόμενο, να το κερδίσουμε και μετά να προχωρήσουμε.

6. Να μην παραπονιόμαστε.

Το να παραπονιόμαστε είναι το μεγαλύτερο χάσιμο χρόνου που υπάρχει. «Κάνε κάτι γι’ αυτό, αλλιώς σκάσε!». Τόσο απλά.

7. Σε κάθε ζήτημα, το θέμα μας είναι «τι κάνουμε», πώς θα βρούμε λύση.

Όλα τα άλλα «τι και πώς και γιατί» είναι «να ‘χαμε να λέγαμε».

8. Πάντα να προσπαθούμε για κάτι.

Όταν ξυπνάμε το πρωί, να σκεφτόμαστε τι προσπαθούμε να πετύχουμε. Οι άνθρωποι χρειάζονται ένα όραμα για να ξυπνούν κάθε πρωί. Αφού το κάνουμε εικόνα, συνεχίζουμε βάζοντας μικρούς στόχους προς αυτό το σκοπό. Κάθε μέρα. Να αναλάβουμε περισσότερες ευθύνες. Ίσως ακούγεται παράδοξο. Δεν εννοώ να γεμίσουμε τη μέρα μας με ανούσια πράγματα. Αλλά να μην επαναπαυόμαστε στα λίγα, στις «safe» επιλογές. Να προσπαθούμε για το κάτι παραπάνω.

9. Να περνάμε χρόνο με άτομα που αγαπάμε.

Αυτοί είναι η οικογένεια και οι καλύτεροί μας φίλοι. Εάν δεν έχουμε οικογένεια, να δημιουργήσουμε μια. Και δε χρειάζεται να παντρευτούμε τον πρώτο τυχόντα ή να κάνουμε παιδί. Αλλά να χτίσουμε πιο δυνατές σχέσεις με αυτούς που θέλουμε δίπλα μας, φίλους αδερφικούς. Η οικογένεια είναι για μια ζωή.

10. Να μη μας νοιάζει η γνώμη των άλλων.

Παντρέψου, βρες δουλειά γραφείου, πήγαινε για αστροναύτης, κάνε παιδί, δεν είσαι εσύ για τέτοια. Μόνο εμείς ξέρουμε τι θέλουμε. Ξύπνα! Όλοι πεθαίνουμε στο τέλος, πιστεύεις πραγματικά ότι έχει σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα; Εκφοβιζόμαστε και επηρεαζόμαστε από την πίεση των συνομηλίκων, την εξουσία και τα «πρότυπα» για να συμπεριφερόμαστε ή να μην συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο. Πολλές από τις αποφάσεις μου επηρεάστηκαν στο παρελθόν από το πώς θα μπορούσε να φαίνεται στα μάτια των άλλων ή αν θα το είχαν εγκρίνει. Αυτό είναι ανοησία. Το να ζούμε μια ευτυχισμένη, αυθεντική ζωή σημαίνει δε φοβάμαι τι θα ακούσω από τους άλλους.

11. Να μην ξεκινάμε μια σχέση αν δεν είμαστε ερωτευμένοι, μόνο γιατί «δεν έχω κάτι άλλο στη ζωή μου».

Κάπως σου αρέσει κάποιος και σκέφτεσαι: «Μπορούμε να το δοκιμάσουμε». Γιατί να το δοκιμάσουμε; Όχι, δεν είναι καλή ιδέα. Αν δεν είσαι ερωτευμένος, δεν είσαι. Μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Δεν είναι δίκαιο ούτε για εμάς ούτε για τον άλλον.

12. Να μην αφήνουμε καμία μέρα να πάει χαμένη.

Ο τρόπος που περνάμε τις μέρες μας είναι ο τρόπος που περνάμε τη ζωή μας.

13. Καθημερινή άσκηση.

Ένα υγιές σώμα είναι από εκεί που ξεκινούν τα πάντα. Εάν δεν μπορώ να χτίσω ένα υγιές και δυνατό σώμα, τι μπορώ να χτίσω; Δεν υπάρχει εναλλακτική. Να τρέχουμε, να περπατάμε, να κολυμπάμε, να κάνουμε ποδήλατο.

14. Υγιές και ήρεμο πνεύμα, ισορροπημένο.

Να δουλεύουμε τον εαυτό μας. Να φροντίζουμε για την ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία. Αν έχουμε σοβαρά θέματα, καταστάσεις δύσκολες που επαναλαμβάνονται και από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, ο ψυχολόγος δεν είναι προαιρετικός, δεν είναι «μια καλή λύση». Είναι απαραίτητος.

15. Να είμαστε ευγνώμονες.

Να λέμε «ευχαριστώ» σε όλους και σε όλα. «Σε ευχαριστώ για την όμορφη μέρα που μου χάρισες.» « Σε ευχαριστώ για το email σου.» «Σε ευχαριστώ που είσαι εκεί για μένα». Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

16. Να παίρνουμε περισσότερα ρίσκα.

Σοβαρά τώρα. Τέρμα οι δικαιολογίες. Ας επιλέξουμε τον κλάδο που μας ενδιαφέρει, κάτι που αγαπάμε και αξίζει όλη μας την προσπάθεια. Αν θέλουμε να γίνουμε καλοί σε κάτι, πρέπει να περάσουμε χρόνια και χρόνια για να το δουλέψουμε. Αν δεν το ψάξουμε, αν δε φάμε τα μούτρα μας, δε θα βρούμε ποτέ την τέλεια θέση, δε θα μάθουμε ποτέ τις δυνατότητές μας.

Ίσως ακούγεται παράδοξο, αφού ίσως είμαστε πιο επιρρεπείς στα ρίσκα σαν νέοι. Αυτό, όμως, εξαρτάται από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ατόμου. Αν έπαιρνα ρίσκα όταν ήμουν νεότερη, αυτό θα με είχε διαμορφώσει περισσότερο και θα με είχε βγάλει έξω από την «ασφαλή μου ζώνη».

17. Να δείξουμε το δρόμο, να βγαίνουμε μπροστά.

Όταν σε μια κατάσταση όλοι κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, ας το πάρουμε πάνω μας. Είσαι ηγέτης όταν αποφασίζεις να γίνεις. Δεν υπάρχει μύηση ή τίτλος. Είναι απλά μια απόφαση.

18. Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.

Αν κάτι ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, τότε είναι. Λίγος σκεπτικισμός δεν βλάπτει ποτέ.

19. Τα χρήματα δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Ναι, σίγουρα είναι απαραίτητα. Αλλά πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να μην εστιάζουμε σε αυτά και να επικεντρωθούμε στην αξία. Να μην εξαρτώμαστε υπερβολικά από τα υλικά αγαθά. Να μην επιτρέπουμε στην έλλειψή τους να επηρεάζει την ηρεμία μας.

20. Να είμαστε ευγενικοί.

Ίσως το νο1. Δεν εννοώ χαλί να μας πατήσουν. Εννοώ ευγένεια. Δε χρειάζεται να προσβάλλουμε τους άλλους, να θεωρούμε ότι είμαστε καλύτεροι από αυτούς. Να μη συμπεριφερόμαστε σαν ηλίθιοι!

21. Να στηριχτούμε στον εαυτό μας.

Να αναλάβουμε δύσκολα πράγματα στη ζωή μας. Χωρίς πίεση, χωρίς κέρδος. Να νιώσουμε άνετα με το να νιώθουμε άβολα. Ζωή, δουλειά, σχέσεις, προκλήσεις. Είναι όλα άβολα. Οπότε το παίρνουμε απόφαση και προχωράμε με αυτό.

22. Να μαθαίνουμε κάθε μέρα.

Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλό μας, ώστε να παραμένει σε εγρήγορση. Δεν χρειάζεται να διαβάζουμε ένα βιβλίο την ημέρα για να μαθαίνουμε κάθε μέρα. Μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη μας. Να μάθουμε από τους ανθρώπους γύρω μας – να είμαστε ανοιχτοί σε ό,τι μπορούν να μας διδάξουν. Μόνο όταν παραδεχτούμε ότι δεν τα ξέρουμε όλα, θα μάθουμε. Μόνο έτσι θα αναπτυχθούμε προσωπικά, πνευματικά, ψυχικά, οικονομικά.

23. Να ξεκουραστούμε πριν κουραστούμε.

Ακόμα κι αν αγαπάμε τη δουλειά μας και κάθε μέρα μας φαίνεται σαν διακοπές, πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο για να ξεκουραστούμε. Σωματικά και ψυχολογικά. Ακόμα και το να έχουμε δική μας δουλειά, δε σημαίνει ότι τα κάνουμε όλα εμείς, δε σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε εκεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Είσαι άνθρωπος και όχι android, μην το ξεχνάς ποτέ αυτό.

24. Να μην κρίνουμε.

Το ότι οι άλλοι άνθρωποι κάνουν διαφορετικές επιλογές από εμάς, δεν σημαίνει ότι είναι ανόητοι, ότι δεν ξέρουν, ότι κάτι δεν καταλαβαίνουν. Επιπλέον, δεν ξέρουμε τα πάντα για τους ανθρώπους αυτούς, επομένως ας μην τους κρίνουμε — να τους βοηθήσουμε, αν νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι οπωσδήποτε.

25. Να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας.

Θα πεις «Ποιος είμαι εγώ για να πω κάτι;» Λοιπόν, είσαι ένας άνθρωπος που ξυπνά κάθε πρωί και προσφέρει κάτι σε αυτόν τον κόσμο. Έχεις το δικαίωμα να λες και να κάνεις ό,τι θέλεις. Αποδέξου το. Give yourself a break!

26. Να έχουμε υπομονή.

Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, σωστά; Αλλά αυτό είναι πολύ προφανές. Η Ρώμη, επίσης, δεν χτίστηκε ούτε σε ένα χρόνο, ούτε σε δύο χρόνια, ούτε καν σε πέντε χρόνια. Κάποια πράγματα χρειάζονται δεκαετίες για να γίνουν. Είναι κατανοητό έτσι; Υπομονή και δουλειά.

27. Να σκεφτόμαστε τους άλλους.

Απλά να μην τους αγνοούμε. Αυτούς και τις ανάγκες τους. Όλοι έχουμε οικογένειες, λογαριασμούς να πληρώσουμε, τα δικά μας θέματα και άγχη. Αλλά να μην κάνουμε πάντα τα πάντα μόνο για τον εαυτό μας. Να δώσουμε χωρίς να περιμένουμε κάτι σε αντάλλαγμα. Να μην «κρατάμε σκορ». Μόνο δυστυχισμένους θα μας κάνει. Να δώσουμε για τη χαρά του να δίνεις. Αν πάρουμε κάτι σε αντάλλαγμα, τέλεια. Αν πάλι όχι, πάλι τέλεια!

28. Δεν χρειάζεται να τα καταλάβουμε όλα, να τα λύσουμε όλα, να τα προγραμματίσουμε όλα.

Ας απολαύσουμε το ταξίδι μας. Ας απολαύσουμε τα μικρά πράγματα. Ναι, είναι κλισέ και γραφικό. Είναι και αληθινό όμως. Ειδικά αυτό. Ξέρεις γιατί; Γιατί όλοι λένε ότι το ξέρουν, αλλά κανείς δεν το κάνει στην πράξη. Απλώς κυνηγάμε μεγάλα πράγματα. Ιδέες μεγάλες και όνειρα. Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα. Να είμαστε παρόντες στα 20 μας, στα 30 μας, στα 40 μας… και να τα νιώσουμε όσο μπορούμε.

29. Να μην παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά.

Ναι, ναι, ο κόσμος πρέπει να μας πάρει στα σοβαρά, το καταλαβαίνω. Αλλά, στην τελική, τι είναι η ζωή χωρίς χιούμορ, χωρίς αστεία, χωρίς γέλιο; Να γελάμε με τον εαυτό μας. Δεν είναι και κακό να διακωμωδούμε καταστάσεις που βιώνουμε και να αυτοσαρκαζόμαστε. Η ζωή έχει πολλή πλάκα αν τη δούμε από την αστεία της πλευρά.

30. Να μην κατηγορούμε τους άλλους.

Ποιο είναι το νόημα; Να τους τιμωρήσουμε; Δεν το κάνουμε αυτό στους ανθρώπους. Και να μην κατηγορούμε ούτε τον εαυτό μας – είμαστε απλά άνθρωποι. Όλα διορθώνονται.

31. Ποτέ να μην κοιτάζουμε πίσω.

Όχι πάρα πολύ τουλάχιστον. Το να σκεφτόμαστε το παρελθόν είναι καλό μόνο για ένα πράγμα: το μάθημα που μας έμαθε. Όσο περισσότερο κολλάμε στο παρελθόν, τόσο πιο δύσκολο είναι να ασχοληθούμε με το παρόν, με το τώρα μας. Μόνο αυτό μετράει.

32. Είναι οκ να είμαστε λυπημένοι.

Η ζωή δεν είναι πάντα υπέροχη. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Αλλά γιατί να προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά, ενώ δεν είμαστε; Γιατί είμαστε πολύ περήφανοι; Γιατί έτσι μας έχουν μάθει ότι είναι το φυσιολογικό; Αν δεν είμαστε στα καλά μας, να το παραδεχόμαστε. Μόνο έτσι μπορούμε να δουλέψουμε για να γίνουμε καλύτεροι.

33. Να αποφεύγουμε αρνητικές καταστάσεις και ανθρώπους.

Αυτούς τους τοξικούς που λέγαμε προχθές. Να μην υποτιμάμε τον (αρνητικό) αντίκτυπο που έχουν οι άλλοι πάνω μας. Να απομακρυνθούμε από την αρνητικότητα με κάθε κόστος.

34. Να επενδύσουμε στον εαυτό μας.

Οι δεξιότητες αξίζουν περισσότερο από μια καλή δουλειά, καριέρα, χρήματα, ακόμα και τη φήμη. Γιατί; Γιατί ο κόσμος χρειάζεται πάντα ανθρώπους που μπορούν να κάνουν κάτι καλά. Να γίνουμε αυτό το άτομο που θέλουμε. Και όχι το άτομο που οι άλλοι θέλουν. Ή που νομίζουμε ότι θέλουν.

35. Να ζητάμε βοήθεια όταν τη χρειαζόμαστε.

Ναι, να βασιζόμαστε στον εαυτό μας, γιατί είναι το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο να ξέρουμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Δεν γίνεται όμως. Και δεν είναι απαραίτητο να το προσπαθήσουμε.

36. Να μη δεχόμαστε το «Όχι».

Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή συνέβησαν μόνο, αφού οι άνθρωποι δε δέχτηκαν αυτό το «όχι». Τα παράτησαν; Όχι. Κανείς δεν ξέρει τι δύναμη έχουμε. Κανείς δεν ξέρει τι θέληση έχουμε. Μόνο εμείς.

37. Να θέτουμε υψηλά standards για τον εαυτό μας.

Όταν κάνουμε κάτι, να το κάνουμε καλά ή καθόλου. Όχι απαραίτητα τέλεια, αλλά καλά. Να προσπαθούμε πάντα να ξεπερνάμε τον εαυτό μας.

38. Να δημιουργήσουμε.

Όχι για να αφήσουμε μια κληρονομιά, αλλά για να είμαστε χρήσιμοι. Να γράψουμε μουσική, να γράψουμε ένα βιβλίο, να ζωγραφίσουμε κάτι, να φτιάξουμε ένα σκαμνάκι, να φτιάξουμε ένα σκουφάκι, μια κούπα, ένα κόσμημα, να μαζέψουμε πληροφορίες για κάτι σημαντικό, για την ιστορία του τόπου μας, να καταγράψουμε ιστορίες των παππούδων μας, μια συλλογή, μια δανειστική βιβλιοθήκη, ένα blog, οτιδήποτε. Θα νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας και θα μπορούν κι άλλοι να το χρησιμοποιήσουν ή να το απολαύσουν.

39. Να κάνουμε περισσότερα πράγματα που μας ενθουσιάζουν.

Δεν είναι θέμα επιτυχίας, ούτε ευτυχίας. Κάνοντας, όμως, τα πράγματα που μας ενθουσιάζουν περισσότερο θα μας δώσουν τη δύναμη, την ενέργεια, το κίνητρο, τη χαρά να είμαστε εμείς, να είμαστε ο εαυτός μας. Υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία από αυτήν; Δε νομίζω.

40. Να είμαστε ανοιχτοί σε ευκαιρίες.

Όταν είμαστε νέοι και μας έρχονται ευκαιρίες, είτε είμαστε λιγότερο δεκτικοί απέναντί ​​τους (αποσπάται η προσοχή μας από τα λιγότερο ουσιαστικά πράγματα της ζωής) είτε νομίζουμε ότι θα συνεχίσουν να έρχονται ασταμάτητα… οπότε, καμία πίεση. Όταν είμαστε νέοι, νιώθουμε ότι θα μείνουμε νέοι για πάντα. Υπήρχαν πολλές ευκαιρίες που ήρθαν στον δρόμο μου στα 20 μου, με τις οποίες θα μπορούσα να έχω κάνει τόσα πολλά, αλλά δεν τις κοίταξα.

41. Να αγχωνόμαστε λιγότερο.

Στο υποθετικό σενάριο επιστροφής στο μέλλον, όπου θα συναντούσα τον νεότερο εαυτό μου πρόσωπο με πρόσωπο, το πρώτο πράγμα που θα έλεγα είναι «Γεια, σταμάτα να ανησυχείς. Είναι μάταιο. Η ζωή θα εξελιχθεί μια χαρά. Αλλά μπορείς να τη βελτιώσεις ακολουθώντας αυτή τη συμβουλή…». Τέλειο θα ήταν…

42. Να έχουμε πίστη στις ιδέες μας.

Όταν ήμουν στα 20 μου, πολλές φορές σκέφτηκα μερικές επιχειρηματικές ή καλλιτεχνικές ιδέες που τις άφησα εκεί στο «συρτάρι». Πολλές φορές, δεν ένιωσα την παρόρμηση ή δεν είχα τη σωστή αυτοπεποίθηση να συνειδητοποιήσω και να ανταποκριθώ σε αυτές τις ιδέες. Κατέληξαν να είναι απλά όνειρα κλεισμένα.

Αρκετά συχνά οι ίδιες —ή πολύ παρόμοιες— ιδέες μπορεί να υλοποιήθηκαν από κάποιον άλλο που χρησιμοποίησε την ίδια πηγή ιδεών, αλλά είχε το κατάλληλο κίνητρο ή υποστήριξη για να τις προωθήσει. Η ουσία είναι ότι όταν μας έρχεται κάποια τρελή αλλά συναρπαστική ιδέα να την κυνηγήσουμε. Να βρούμε το κίνητρο ή την υποστήριξη για να τα καταφέρουμε. Να το κάνουμε να συμβεί. Δε θα περιμένει για πολύ. Αυτή η ιδέα θα πάει σε κάποιον άλλο που θα έχει τη θέληση να την πραγματοποιήσει.

43. Αν η δουλειά μας, δε μας αρέσει, δε μας καλύπτει, πηγαίνουμε με το ζόρι και φεύγουμε άρρωστοι, να την αλλάξουμε.

Με περισσότερο θάρρος και αποφασιστικότητα, μπορούμε να «γλιτώσουμε» από ατελείωτες ώρες σε ένα εργασιακό περιβάλλον που δεν ταιριάζει στο σκοπό, τις δεξιότητες ή τα ταλέντα μας.

44. Να απλοποιούμε.

Καθώς μεγάλωσα, άρχισα να καταλαβαίνω τη δύναμη της απλότητας – μια ιδέα που χρειάζεσαι τόσο πολύ όταν είσαι νέος. Τόσος χρόνος, ενέργεια και χρήμα σπαταλούνται σε πράγματα που το μόνο που κάνουν είναι να περιπλέξουν τη ζωή μας, να την κάνουν πιο «ακατάστατη». Κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα και θολώνουν το όραμα του σκοπού της ζωής μας. Αν ήξερα πόσο σημαντική είναι η απλοποίηση της ζωής, θα είχα κάνει τόσα περισσότερα με τόσα λιγότερα!

45. Να λάβουμε δράση.

Να μην τα περιμένουμε όλα να μας «τύχουν». Χωρίς δράση, δεν υπάρχει αποτέλεσμα.

46. Γράφουμε τα πάντα.

Υποχρεώσεις, σκέψεις, λίστες και παραλίστες. Scripta manent. Όχι μόνο μένουν τα γραπτά, αλλά βάζουν και το μυαλό μας, τις σκέψεις μας σε σειρά, αδειάζουν το κεφάλι μας. Όχι. Το να κρατάμε ημερολόγιο δεν είναι για παιδιά. Μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι.

47. Να βρούμε ποιος είμαστε.

Να ανακαλύψουμε τι όντως μας αρέσει να κάνουμε, σε τι όντως είμαστε καλοί, τι ταλέντα έχουμε και ποια θα θέλαμε να εξελίξουμε, τι πραγματικά ζητάμε από τη ζωή μας. Αν δεν το βρούμε αυτό, είμαστε χαμένοι.

Για να βρούμε τον εαυτό μας και το σκοπό μας, απλοποιούμε τη ζωή, πετώντας ό,τι δεν χρειαζόμαστε και ό,τι δε μας ανήκει.

Μπορεί να ξέρουμε πολλά. Αλλά ακριβώς όπως ο Σωκράτης, που πίστευε ότι δεν ήξερε τίποτα, εσύ κι εγώ δεν ξέρουμε τίποτα απολύτως.

Πρέπει, λοιπόν, να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε. Εκπαίδευση, μάθηση, γνώση — όλα χάνονται αν δεν το χρησιμοποιήσουμε, αν δεν τα βελτιώσουμε.

Η εκπαίδευση δεν είναι κάτι που συσσωρεύουμε και θα παραμείνει στο μυαλό μας για πάντα. Δεν αναπνέουμε μια φορά το χρόνο, σωστά; Γιατί, λοιπόν, να διαβάζουμε μόνο ένα βιβλίο το χρόνο; Δεν έχει νόημα.

Η εκπαίδευση είναι κρίσιμη για την επιβίωσή μας. Ο λόγος δεν είναι μόνο η προσωπική ανάπτυξη. Η εκπαίδευση είναι μια επένδυση στον εαυτό μας. Αυτό που μπορεί να μας αποφέρει περισσότερα κέρδη από οτιδήποτε άλλο.

Είναι πολλά τα μαθήματα που πήρα ως τώρα, αλλά και πολλά που «απέφυγα», που άφησα έξω από την αίσθηση της ασφάλειάς μου.

Δεν ξέρω αν «ποτέ δεν είναι αργά», δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κάνω τόσα κι ακόμα περισσότερα.

Θέλω, όμως, πολύ να το παλέψω.

Να βγω στη δράση, να φύγω από τη θεωρία, από τα «κι αν…;»

Εσύ τι από τα παραπάνω θα ήθελες να ήξερες στα 20 σου;