Αρχείο κατηγορίας #Family

#Family,#Life

Τι σημαίνει για μένα ο γάμος

Σχολιάστε

Και όταν λέω γάμος δεν εννοώ το θρησκευτικό μυστήριο, αλλά τη δέσμευση με τον άνθρωπό μου να ζήσουμε μαζί, να μοιραστούμε τα επόμενα χρόνια μας σαν σύντροφοι.

Νομίζω ότι μπορείς να πεις πολλά για κάποιον από την άποψή του για το γάμο.

Μερικοί άνθρωποι μισούν την ιδέα του γάμου και πιστεύουν ότι θα κατέστρεφε τους στόχους και τα όνειρά τους.  

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ο γάμος είναι ο προορισμός τους και ανυπομονούν να γνωρίσουν το κατάλληλο άτομο για να γίνει σύζυγός τους.

Είναι και μια άλλη κατηγορία παντρεμένων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το γάμο τους σαν ένα βάρος, ένα μεγάλο συμβιβασμό που αναγκάστηκαν να κάνουν. 

Αλλά είναι κι αυτοί που παντρεύτηκαν γιατί ένιωσαν ότι βρήκαν τον άνθρωπο με τον οποίο θέλουν να περνούν το χρόνο τους, να κοιμούνται μαζί, να ζήσουν τη ζωή τους δίπλα δίπλα.

Η λίστα συνεχίζεται με πολλές απόψεις και κατηγορίες ανθρώπων και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να συζητάς με άλλους για το θέμα αυτό.

Μετά τα τρελά τελευταία δύο χρόνια και το πόσο μεταβατική θα είναι και η επόμενη χρονιά (και για την οικογένειά μας), σκέφτομαι τι πραγματικά σημαίνει για μένα ο γάμος.

Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερή ή αν υπήρχε πολλή αγάπη (οπότε και δουλέψαμε τη σχέση μας πάνω σε ισχυρές βάσεις) – γιατί σίγουρα δεν υπήρχε τίποτα το σχεδιασμένο και μελετημένο. Είμαστε μαζί με τον άντρα μου από μικροί, πριν καν καταλάβουμε τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, οπότε όλα έγιναν σταδιακά και χτίσαμε τη σχέση από κοινού βήμα βήμα. Κι ακόμα χτίζουμε.

Για μένα, γάμος είναι σαν να είσαι σε ομάδα.

Είναι να έχεις ένα συμπαίκτη στη ζωή και να έχεις κάποιον να χειροκροτείς (και να σε χειροκροτεί).

Είναι να έχεις κάποιον που είναι πάντα στο πλευρό σου, ό,τι κι αν γίνει.  

Είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που είσαι πάντα στο πλευρό του. 

Ο Γιώργος κι εγώ διαφωνούμε αρκετά συχνά, αλλά ξέρω ότι είναι πάντα στο πλευρό μου. Μπορεί να πιστεύω ότι είναι εντελώς εκνευριστικός και να μην τον αντέχω καθόλου όταν μου λέει κάτι ενώ εγώ νιώθω ότι έχω δίκιο, αλλά θα είμαι για πάντα στο πλευρό του. Κι αυτό απλώς λειτουργεί και είναι όμορφο.

Χτίζεις μια ζωή με τον καλύτερό σου φίλο. Από τις μεγάλες στιγμές, όπως η απόφαση να μείνετε μαζί, μέχρι τις μικρές στιγμές, όπως το πώς θα τακτοποιήσετε τα ρούχα σας… όλα είναι με τον καλύτερό σου φίλο.

Είναι η ασφάλεια του να ξέρεις ότι ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα τσακώθηκες με κάποιον ή ακόμα και πόσοι άνθρωποι σου γυρίζουν την πλάτη, υπάρχει κάποιος που θα εξακολουθεί να σε αγαπά και να είναι στην ομάδα σου.

Μέσα από τις ανατροπές και τις αναποδιές, είναι να έχεις κάποιον δίπλα σου no matter what.

Να περπατάς μαζί του στα καλά και στα κακά, στα παράξενα και στα απροσδόκητα, μέσα από τις καλές αποφάσεις που παίρνεις, αλλά και τις κακές επιλογές που κάνεις.

Να μη νιώθεις ποτέ μόνος, ακόμα κι όταν είσαι.

Αλλά πρέπει να παντρευτείς κάποιον που αγαπάς. Αυτόν που είσαι πραγματικά, πραγματικά ερωτευμένος.

Δεν θα ήμουν καλά χωρίς το Γιώργο. Ίσως είναι κάπως περίεργο να το λέμε αυτό, γιατί υποτίθεται ότι είμαστε δυνατοί και ανεξάρτητοι και δεν χρειαζόμαστε κανέναν.

Όμως, το ότι έχω δίπλα μου τον άνθρωπό μου δε νιώθω ότι με κάνει αδύναμη, αλλά ότι με κάνει πιο δυνατή.

Πιο δυνατή να ξυπνάω το πρωί και να τρέχω μέχρι το βράδυ, πιο ήρεμη να ξέρω ότι θα αναλάβει αυτός όταν δεν αντέχω άλλο, πιο γελαστή όταν διακωμωδούμε τις δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι, πιο χαρούμενη από ποτέ όταν ανοίγει την πόρτα του σπιτιού και μπαίνει μέσα.

Αγαπώ τον άνθρωπό μου. Αγαπώ τη ζωή που έχουμε μαζί.

Για μένα, λοιπόν, ο γάμος μου είναι αυτός ο άνθρωπος, ο αγαπημένος μου. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Και δε θέλω να τη φανταστώ.

Για σένα τι σημαίνει γάμος;

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα! 

#BetterLife,#Family

ΜΙΝΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (PART 2)

Σχολιάστε

Σε συνέχεια του πρώτου μέρους της προηγούμενης εβδομάδας σχετικά με τους λόγους που ο μινιμαλισμός θα βοηθήσει στην καθημερινότητα μιας οικογένειας, δημοσιεύω σήμερα το δεύτερο μέρος του άρθρου, στο οποίο γράφω κάποιες από τις αλλαγές που θα μπορούσαμε να κάνουμε ως οικογένεια για να έρθουμε λίγο πιο κοντά στην απλότητα.

Φυσικά, η οικογενειακή κατάσταση του καθενός είναι μοναδική και τα αποτελέσματά μας θα εξαρτηθούν από τον τρόπο προσαρμογής μας σε όλη αυτή τη «νέα πραγματικότητα».

1) Πιστεύω, κύριο βήμα πρέπει να είναι να εξετάσουμε τις αγοραστικές μας συνήθειες. Η βασική αιτία της οικογενειακής μας ακαταστασίας προέρχεται από όλα τα «εισερχόμενα» πράγματα. Επομένως, αν αναθεωρήσουμε την αγοραστική μας συμπεριφορά, έχουμε ήδη κερδίσει τη μισή μάχη (και έχουμε εξοικονομήσει και χρήματα! Win-win situation!)

2) Ξεκινάμε με μικρά βήματα και χτίζουμε σταδιακά. Οι περισσότερες οικογένειες δεν έχουμε χρόνο (το οποίο ελπίζουμε να αλλάξουμε με την απλοποίηση), οπότε το να «περάσουμε τη γραμμή τερματισμού» ίσως μας φαίνεται απραγματοποίητο!

Η καλύτερη, λοιπόν, λύση είναι να χωρίσουμε τις προσπάθειές μας σε μικρά βήματα. Για παράδειγμα, ως οικογένεια, μπορούμε να προσπαθήσουμε να αφιερώνουμε μισή ωρίτσα την ημέρα σε αυτό το σκοπό ή να ασχοληθούμε με συγκεκριμένα σημεία του σπιτιού και να γιορτάσουμε την πρόοδό μας, όσο μικρή κι αν είναι.

3) Σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλουμε στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας αυτό που εμείς αποφασίσαμε.

Ειδικά για τα παιδιά, μπορούμε να τους εξηγήσουμε τη διαφορά ποιότητας με ποσότητα. Μειώνοντας τα παιχνίδια που «έρχονται» στο σπίτι είναι ένας γρήγορος (και σίγουρος) τρόπος για μια άμεση νίκη απλοποίησης. Μπορούμε να εξηγήσουμε στα παιδιά, τη μεγάλη σημασία που έχει η ποιότητα σε σχέση με τον αριθμό «φτηνών» παιχνιδιών που χαλάνε ευκολότερα ή που δεν έχουν τόσα να μας προσφέρουν εκπαιδευτικά όσο τα «ποιοτικότερα» παιχνίδια.
Η μείωση, φυσικά, είναι απαραίτητο να γίνει και για τα παιχνίδια που έχουμε ήδη μαζεμένα στο σπίτι.
Κάποιες οικογένειες κάνουν τη δική τους «ανακύκλωση» στα παιχνίδια και στα παιδικά βιβλία (rotation) αλλάζοντας ανάλογα με την εποχή ή ανά διαστήματα τα διαθέσιμα παιχνίδια και «κρύβοντας» τα υπόλοιπα ώστε τα παιδιά να τα «επιθυμήσουν» και όταν επανεμφανιστούν να τα απολαύσουν περισσότερο.

Πόσα σπίτια κι αν έχουμε δει με υπέροχες στοίβες κουτιών με όμορφες ταμπελίτσες ανά είδος παιχνιδιού και τα παιδιά παίζουν με τα κατσαρολικά της μαμάς ή με ένα παλιό κουτί από παπούτσια! Been there!
(Κάπου διάβασα στο εξωτερικό και για «toy library», μια «δανειστική βιβλιοθήκη παιχνιδιών». Είναι ένας εξαιρετικά φθηνός τρόπος να νοικιάσουμε ή να δανειστούμε παιχνίδια για τα παιδιά μας, αλλά και να δοκιμάσουμε ορισμένα αντικείμενα πριν αποφασίσουμε να τα αγοράσουμε. Μια βιβλιοθήκη παιχνιδιών είναι καλή από μινιμαλιστική οπτική, καθώς ενθαρρύνει τα παιδιά μας να φροντίζουν τα παιχνίδια που έχουν δανειστεί και μειώνει τη σπατάλη παιχνιδιών.
Δεν έχω ακούσει για κάτι τέτοιο ακόμα στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να ξεκινήσει «πιλοτικά»-δοκιμαστικά από γειτονιές ή παρέες γονιών!)

Και δεν είναι μόνο τα παιχνίδια των παιδιών, αλλά και τα «καλλιτεχνήματά» τους! Ειδικά, αν αρέσουν στα παιδιά μας οι κατασκευές και οι χειροτεχνίες, το σπίτι γεμίζει με στοίβες ζωγραφιές και artwork που δεν έχουμε πού να πρωτοαποθηκεύσουμε. Για τις ζωγραφιές έχω ακολουθήσει κατά καιρούς δυο τρόπους:
Όταν τα παιδιά ζωγραφίζουν κάτι, το βάζουμε σε ένα κουτί. Αν μπορώ άμεσα να «ξεφορτωθώ» κάτι που είναι πχ εκτυπώσιμο ή παλιότερο κλπ (διακριτικά πάντα χωρίς να με δουν!!) το κάνω. Σε γενικές, όμως, γραμμές, και για να μη γίνομαι «ύπουλη!», μόλις το κουτί γεμίσει κάπως, τους το δίνω και πρέπει να καταλήξουν μόνοι τους τι κρατάνε και τι όχι. Στην αρχή, τους ήταν δύσκολο. Όσο μεγαλώνουν και εξοικειώνονται με τη διαδικασία, είναι πιο επιλεκτικοί.

Extra tip

Για όσα κρατάμε υπάρχουν δυο επιλογές, λοιπόν. Είτε τα σκανάρουμε και φτιάχνουμε ένα σαν άλμπουμ ή σαν powerpoint στον υπολογιστή, είτε τα κάνουμε σπιράλ βιβλιαράκια ανά έτος ή ανά παιδί. Κάποιοι κρατάνε κάποια και τα κρεμάνε στον τοίχο.
Για τις χειροτεχνίες, τις «εκθέτουμε» στο σπίτι μέχρι να τις βαρεθούμε και αν μετά δεν θέλουμε άλλο να τις βλέπουμε, αλλά θέλουμε να τις κρατήσουμε, τις βάζουμε σε ένα κουτί με την προϋπόθεση ότι όταν αυτό το κουτί γεμίσει, κάνουμε ξεκαθάρισμα: δεν παίρνουμε δεύτερο κουτί!

Πρέπει, εξάλλου, να έχουμε στο νου μας και τις δραστηριότητες/εργασίες που τα παιδιά φέρνουν από το σχολείο. Ειδικά για παιδικό και νήπιο, ο όγκος των εργασιών είναι πολύ μεγάλος. 
Σε γενικές γραμμές, η φωτογράφιση κάθε κατασκευής και το σκανάρισμα (ή φωτογράφιση) κάθε ζωγραφιάς είναι ο πιο εύκολος τρόπος. 

4) Κάθε πράγμα έχει τη θέση του

Για κάθε αντικείμενο πρέπει να έχουμε στο νου μας πού αποθηκεύεται, πώς και πόσο συχνά χρησιμοποιείται, τι χώρο καταλαμβάνει.

Αυτό είναι καλό και για τα παιδιά που αν γνωρίζουν τη θέση κάθε παιχνιδιού, μπορούν να μάθουν να βοηθούν στην τακτοποίηση.

Extra tip

Για τα πράγματα που αγοράζουμε, αφαιρούμε άμεσα τη συσκευασία του προϊόντος ή την ετικέτα κλπ, ώστε να μην πετάμε βιαστικά από δω κι από κει χαρτιά και κουτιά όταν έρθει η ώρα να το χρησιμοποιήσουμε και μπορεί να βιαζόμαστε.

5) Σταματάμε να «τσιμπάμε» από online διαφημίσεις και προσφορές.

Μπορεί να μας είναι εύκολο να κόψουμε τις άσκοπες βόλτες στα μαγαζιά που μπορεί να μας παρασύρουν σε αγορές πραγμάτων που δε χρειαζόμαστε. 

Ωστόσο, η ευκολία του Ίντερνετ μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει σε περιττές αγορές ή να δημιουργήσει την επιθυμία για κάτι μελλοντικά.

6) Δεν χρειάζεται να δεχόμαστε και να κρατάμε πράγματα που μας φέρνουν γνωστοί και φίλοι.

Μπορεί να μας φέρουν ρούχα των παιδιών τους ή αντικείμενα που δε χρησιμοποιούν κι εμείς να τα δεχτούμε, χωρίς να τα χρειαζόμαστε, επειδή διστάζουμε να πούμε όχι, φοβούμενοι μη φανούμε αγενείς.

Τι κάνουμε με τα πράγματα που δεν είμαστε σίγουροι

Για τα πράγματα που δεν είμαστε σίγουροι, μπορούμε να τα συσκευάζουμε σε κουτιά και να τα φυλάξουμε σε ένα σημείο στο σπίτι ή σε κάποια αποθήκη. Αν συνεχίσουμε να μην τα χρησιμοποιούμε για καιρό, τότε σημαίνει πως ήρθε η ώρα να τα ξεφορτωθούμε.

Αυτό το έχω κάνει και με τα πράγματα των παιδιών: έχω κρύψει παιχνίδια τους και αντικείμενα που έπαιζαν και διαπίστωσα ότι κάποια δεν τα ζήτησαν για πολύ καιρό, οπότε τα έδωσα (ύπουλο αλλά αποτελεσματικό, ειδικά όταν μαζεύουν το κάθε πετραδάκι και κάθε κουκουνάρι που βρίσκουν το δρόμο τους!!)

Μία οικογένεια δεν μπορεί να γίνει μινιμαλιστική από τη μία στιγμή στην άλλη.

Χρειάζεται σίγουρα μία μεταβατική περίοδος και συνήθως, σύμφωνα και με σχετικές έρευνες που έχουν γίνει, όπως διάβασα, θα χρειαστούν σίγουρα περισσότεροι από έξι μήνες με ένα χρόνο για να αλλάξει η νοοτροπία όλης της οικογένειας.

Μπορείς να διαβάσεις και τα άρθρα:

Πώς ξεκαθαρίζουμε με τη μέθοδο της Μαρί Κοντό

Ξεκαθάρισμα …ξανά (+εκτυπώσιμα)

Πώς να κάνουμε τη ζωή μας πιο απλή (+express minimalism challenge) part 1

Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα (+Εκτυπώσιμο πλάνο)

Απλότητα: Πώς να τακτοποιήσουμε την ψηφιακή ζωή μας

Ποια είναι η δική σου εμπειρία για την απλότητα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον;

Πώς διαχειρίζεσαι τον όγκο των πραγμάτων μέσα στο σπίτι σου;

Θα χαρώ πολύ να ακούσω τα σχόλια σου και να μοιραστείς μαζί μας τα δικά σου tips για μια πιο μινιμαλιστική οικογενειακή ζωή.

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα 

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#BetterLife,#Family

Μινιμαλισμός και οικογένεια (part 1)

1 Σχόλιο

Γιατί μια οικογένεια να γίνει μίνιμαλ;

Μινιμαλισμός (η επιδίωξη της απλότητας δηλαδή) είναι να εστιάζεις λιγότερο σε πράγματα και περισσότερο σε στιγμές, δημιουργία αναμνήσεων, σε εμπειρίες και χρόνο με τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας.

Τι γίνεται, όμως, με τους πολυάσχολους γονείς με παιδιά ή γενικά με μεγαλύτερες οικογένειες;

Μπορεί ένα σπίτι με οικογένεια και μικρά παιδιά να είναι μίνιμαλ; Να είναι απλό; Χωρίς πολλά πολλά;

Μπορώ να είμαι μινιμαλιστής με οικογένεια;

Πώς μπορώ να ζω απλά με την οικογένειά μου, όταν όλα τα μικροπαίδια έχουν το καθένα τα δικά του, προσωπικά, πράγματα;

Κι αν μέχρι τώρα το σπίτι μου είναι χάος, μπορώ να γίνω μινιμαλιστής γονιός;

Κι αν ναι, πόσος καιρός απαιτείται; Και τι δεξιότητες;

Και τι γίνεται με τα παιδιά; Πώς μπορούμε να τους μιλήσουμε για το μινιμαλισμό;

Το να ζούμε με ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής δε σημαίνει απλά μείωση της ακαταστασίας, της σαβούρας, των περιττών πραγμάτων από το σπίτι.

Μας ωθεί να είμαστε πιο intentional, να έχουμε βασικούς στόχους, σκοπό, και να εξαλείψουμε οτιδήποτε μας αποσπά από τη ζωή μας, από αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο.

Μετατοπίζει την εστίαση από τα υλικά αντικείμενα σε πιο πολύτιμα πράγματα, όπως κοινές οικογενειακές εμπειρίες, συντροφικότητα και ψυχική ηρεμία.

Μινιμαλισμός δε σημαίνει βάφω όλους τους τοίχους άσπρους και έχω πέντε έπιπλα σε όλο το σπίτι.

Ούτε ότι στα ράφια μου δεν έχω ούτε ένα βιβλίο, μόνο ένα κουλ βάζο και ένα φυτό.

Τι σημαίνει, όμως, μινιμαλισμός για μια οικογένεια;

Το να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σημαίνει όχι μόνο να τα φροντίζουμε, αλλά και να διαχειριζόμαστε όλα τα πράγματα τους.

Με τα χρόνια, τα βρεφικά σύνεργα, τα ρούχα, τα παιχνίδια, τα σακίδια, τα παζλ και τα παιχνίδια, ο αθλητικός εξοπλισμός και όλα τα σχετικά μοιάζουν να πολλαπλασιάζονται την ώρα που κοιμόμαστε!!! Ειδικά αν αυξάνεται και ο αριθμός των παιδιών. Το καθένα έχει τα δικά του, δυσκολεύεται να αποχωριστεί το οτιδήποτε και επιπλέον, δε σταματά να ζητά νέα πράγματα και να κρατά όλες τις ζωγραφιές, τα χαρτάκια, τα σημειωματάκια, τα κουτιά, τις κορδέλες και παρακορδέλες κλπ που «ίσως χρειαστούν σε καμιά χειροτεχνία».

Φυσικά, για να μη λέω μόνο για τα παιδιά, κι εγώ η ίδια έχω το μερίδιό μου, από σημειωματάρια, πράγματα που «πιθανώς χρειαστώ στο μέλλον», είδη ζωγραφικής και scrapbooking, σχολικά είδη – λες και έχω βιβλιοπωλείο – ακόμα και προμήθειες ραπτικής (που δε ράβω κιόλας!!!!). Κατά διαστήματα αγόραζα κουτιά και καλάθια αποθήκευσης (αγαπημένο μου είδος!) τα οποία πόσο τακτοποιημένα να διατηρήσεις όταν έχεις χίλια πράγματα στο σπίτι;

Εντάξει… με το μεγάλο μπαμ της Μαρί Κοντό το Μάρτιο του 2020, επί της πρώτης καραντίνας που «Μείναμε σπίτι», έφυγε πολύυυυυυ πράγμα… Και όντως βελτιώθηκε η κατάσταση κάπως.

Όμως, αν υπάρχει μια προδιάθεση να παρατάμε κάτι χωρίς να το βάζουμε στη θέση του την ώρα που πρέπει (όχι εγώ, μια γνωστή μου…) και αν αυτό γίνεται επί τον αριθμό των ατόμων που ζουν στο σπίτι… χάνεται η μπάλα!

Η ακαταστασία γύρω μας, όσο κι αν ξέρουμε ότι εμείς ευθυνόμαστε, αυξάνει το άγχος μας, ειδικά για εμάς τους γονείς, γιατί εκτός από τα άπειρα τρέχοντα και καθημερινά που πρέπει να γίνουν στο σπίτι, είμαστε περικυκλωμένοι από όλα αυτά τα …επιπλέον πράγματα, όλα αυτά τα πραγματικά περιττά!

Γιατί να απλοποιήσουμε σαν οικογένεια;

Το να σκεφτούμε να μπούμε στη διαδικασία του μινιμαλισμού είναι εύκολο με την έννοια «α καλό σαν ιδέα, θα μπει στη λίστα «Να το κάνω …κάποια στιγμή»».

Αν, όμως, μπούμε σε ένα χαοτικό οικογενειακό περιβάλλον, με τον καθένα να έχει τις δικές του ιδέες και απόψεις, κάτι τέτοιο φαίνεται ανέφικτο, μη υλοποιήσιμο. Η διαδικασία της απλοποίησης και της απομάκρυνσης των περιττών ακούγεται απίστευτα τρομακτική.
Χρειαζόμαστε πολλά κίνητρα για να ξεκινήσουμε να γίνουμε μινιμαλιστές.

Πρέπει να βρούμε τη στιγμή που θα μας οδηγήσει να υιοθετήσουμε ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής.

Ποιο το όριό μας, το σημείο που «δεν πάει άλλο»;

Για μένα, οι βασικοί λόγοι που θεωρώ αυτή τη διαδικασία απαραίτητη με 45 (!!) παιδιά μέσα στο σπίτι είναι:

1) Ο διαθέσιμος χώρος στο σπίτι

Αν το αφήσουμε στην τύχη του, η ακαταστασία θα καταλάβει το σπίτι μας (αναπόφευκτο!), κλείνοντάς μας το δρόμο της σε όλες τις επιφάνειες, στο πάτωμα, στα ντουλάπια, καταλαμβάνοντας κάθε αποθηκευτικό χώρο και όχι μόνο.

Κι εμείς εκεί να ψάχνουμε παιχνίδια, ρούχα, χαρτιά, ακόμα και κουζινικά.

Το έχω ξαναπεί. Δε χρειαζόμαστε χίλιους αποθηκευτικούς χώρους και χίλιες λύσεις αποθήκευσης. Χρειαζόμαστε λιγότερα πράγματα!

Είναι εξουθενωτικό, ειδικά σε πολυμελείς οικογένειες, να παραβιάζουμε ο ένας τον προσωπικό χώρο του άλλου και η όλη ακαταστασία απλώς ενισχύει την ένταση στο σπίτι.

2) Καθαριότητα

Όσο περισσότερα πράγματα έχουμε, τόσο πιο δύσκολο είναι να τα καθαρίσουμε. Πώς να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε δουλειές όταν ξέρουμε ότι πρέπει να αδειάσουμε τις γεμάτες επιφάνειές μας, τις τιγκαρισμένες βιβλιοθήκες μας, τα μικροέπιπλα και μικροπράγματα που συναντάμε σε όλο το σπίτι;

3) Τα σκουπίδια μας

Ναι, ναι, καλά διάβασες! Όσο περισσότερο απλοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, τόσο πιο εύκολα θα προγραμματίζουμε τις δραστηριότητές μας, ακόμα και τα γεύματά μας και τόσο πιο αποτελεσματικά θα κάνουμε και τις αγορές μας.

Και θα εξοικονομούμε και χρήματα και δε θα πετάμε φαγητά, ληγμένα τρόφιμα κλπ, ούτε θα «μπουχτίζουμε» τα ντουλάπια μας με αχρησιμοποίητα, αχρείαστα πράγματα.

4) Περισσότερος ποιοτικός χρόνος

Κι αυτό μεγάλη αλήθεια. Όσο περισσότερα πράγματα έχουμε, τόσο περισσότερο τακτοποιούμε, τόσο περισσότερο καθαρίζουμε, τόσο περισσότερο χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τον προσωπικό μας (πολύτιμο) χρόνο, αλλά και από το χρόνο με τους αγαπημένους μας.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις και δυσκολίες;

Φυσικά, όπως έγραψα και παραπάνω, δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό. Πάρα πολλά πράγματα, λίγος, πιεσμένος χρόνος και δυσκολία να το πάρουμε απόφαση.

Πραγματικά, όταν δεν έχουμε μπει ποτέ σε διαδικασία απλοποίησης, δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε ή θεωρούμε ότι δεν πρόκειται να το καταφέρουμε!

Επιπλέον, δε γίνεται να «αναγκάσουμε» τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να συμμετάσχουν σε αυτή τη διαδικασία μόνο και μόνο επειδή εμείς το πήραμε απόφαση!

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα 😊

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#Family,#Parenting,#RunnerMom

Οταν το νεογεννητο εχει αδερφακια – Γιατι νιωθω οτι θα τα καταφερω

1 Σχόλιο

Διαφορετικό καλοκαίρι, αλλά πολύ όμορφο!

Ο νεογέννητος μικρός μας έφτασε τριών εβδομάδων και περνάμε το καλοκαίρι στο σπίτι, ήρεμα, κάνοντας ήδη τις πρώτες μας βόλτες με το καρότσι κλπ.

Λίγο challenging, που λέμε, η κατάσταση με τόσα παιδιά στο σπίτι, αλλά έχω στο νου μου από την πρώτη στιγμή δυο πράγματα: να διώξω τις προσδοκίες, τις ιδανικές συνθήκες που θα ήθελα ή που είχα φανταστεί και να μη δίνω σημασία σε όσα ακούω γύρω μου (και που στις προηγούμενες γέννες με «στοίχειωναν»).

Ευτυχώς έχω ομάδα υποστήριξης φοβερή και νιώθω πραγματικά ασφάλεια και την πολυτέλεια να πάρω το χρόνο μου, να έχω την ελευθερία να πάρω μια βαθιά ανάσα.

Ο άνθρωπός μου, αυτός ο άνθρωπος που με κάνει και νιώθω τόσο ξεχωριστή και μοναδική, έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα: από τα πρακτικά του σπιτιού, τα υπόλοιπα παιδιά βεβαίως βεβαίως, μέχρι την πλήρη ψυχολογική μου στήριξη! Τόσα σ’ αγαπώ και τόση επιβράβευση δεν είχα ακούσει σε όλη μου τη ζωή!!

Η αδερφή μου, παρόλο τρίτεκνη και με μωρό 5 μηνών, πανταχού παρούσα (και τα πάντα πληρούσα!!!), στήριγμα αξεπέραστο, έχει αναδειχθεί σε σούπερ ψυχαγωγία για τα παιδιά μου με μπάνια στη θάλασσα, πυτζάμα πάρτυ και ό, τι μπορείς να φανταστείς.

Κι ευτυχώς έχω κοντά τις φίλες μου, τις βιταμίνες μου, που είναι πάντα εκεί να μου δώσουν τα φώτα τους, να ακούσουν την γκρίνια μου και τις ανησυχίες μου, να μου προσφέρουν την αμέριστη συμπαράστασή τους όταν την έχω πραγματική ανάγκη. Έχω κοντά μου, βέβαια, και σε απόσταση αναπνοής, και τη μανούλα μου, πολυτέλεια και αυτή πολύ μεγάλη, αλλά και τα πεθερικά μου… Είμαι πολύ τυχερή, από αυτή την άποψη,το ξέρω.

Αλλά όταν γέννησα το Λεωνίδα, το τρίτο μου παιδί, δεν ζητούσα τη βοήθεια που χρειαζόμουν, αν και ήταν και τότε διαθέσιμη! Δεν τη ζητούσα γιατί ένιωθα ότι αφού ήταν επιλογή μου το τρίτο παιδί, έπρεπε να σηκώσω όλο το βάρος εγώ. Ενοχική εκ φύσεως…

Με έπιαναν και τα εγωιστικά μου, ότι εγώ ξέρω καλύτερα, ότι δεν έχουμε ίδιες απόψεις και συμπεριφορές πχ με τους παππούδες, ότι κανείς δεν θα προσέξει το μωρό μου -ή και τα άλλα μου παιδιά- όπως εγώ.

Οπότε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πριν αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε και να ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας!

Τι έχω πάντα στο μυαλό μου (ή αλλιώς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε)

1. Καταρχάς είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά σε σχέση με τον ερχομό του πρώτου μας παιδιού. Πρώτα-πρώτα θα είμαστε κι εμείς οι ίδιοι διαφορετικοί! Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να αναγνωρίσουμε αυτή τη διαφορά.

Θα είναι μια διαφορετική εμπειρία για μας. Δεν θα έχουμε αυτή την αίσθηση «Θεέ μου, δεν έχω ιδέα τι κάνω» που είχαμε την πρώτη φορά, αλλά τα χέρια μας θα είναι πιο γεμάτα, θα είμαστε απασχολημένοι φουλ τάιμ.

2. Όσο περισσότερα παιδιά έχουμε, φυσικά, τόσο πιο ουσιαστικός είναι ο προγραμματισμός και η προετοιμασία. Ο χρόνος είναι ένα πολύτιμο αγαθό που γίνεται πιο σπάνιο καθώς μεγαλώνει η οικογένειά μας.

Μπορεί να έχουμε πολλά μωρουδίστικα πράγματα από τα μεγαλύτερα παιδιά μας ή ίσως θα πρέπει να τα αγοράσουμε ξανά, όπως εμείς γιατί ήμασταν πολύ σίγουροι ότι δε θα κάνουμε τέταρτο παιδί!! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, είναι πολύ εύκολο να επαναπαυθούμε και να νιώθουμε σίγουροι ότι «το’χουμε» σε σχέση με το πρώτο μας μωρό που είχαμε 9 μήνες εγκυμοσύνης που μόνο με αυτό ασχολούμασταν!

Τώρα όμως είμαστε πιο απασχολημένοι, σωστά; Η προετοιμασία για μια νέα άφιξη όταν έχουμε τα «χέρια γεμάτα» με άλλα παιδιά φαίνεται λιγότερο προτεραιότητα. Ωστόσο, όσο απασχολημένοι κι αν είμαστε τώρα, πρόκειται να γίνουμε «πολύ πιο απασχολημένοι». Οπότε ας οργανωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο πριν τον τοκετό.

3. Το πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά μας και πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο τους αδερφάκι, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα χειριστούμε εμείς τη μετάβαση. Υπάρχουν πολλά απλά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να τα προετοιμάσουμε με βασικότερο να τους εξηγήσουμε τις αλλαγές που θα έρθουν, το πόσο φυσιολογικό και σύνηθες είναι, να τους συμπεριλάβουμε στην προετοιμασία και κυρίως να δείξουμε κατανόηση αν δεν υποδεχτούν το μωρό όπως θα περιμέναμε και να τους δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται.

4. Με περισσότερες απαιτήσεις από το χρόνο μας, είναι σημαντικό να «κάνουμε ένα διάλειμμα» (take a break κοινώς!).

Ίσως μας φαίνεται δύσκολο, αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να γίνουμε «Σούπερ Μαμά». Όπως έγραψα και παραπάνω, εάν υπάρχει τρόπος να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, ενώ έχουμε να ασχοληθούμε με ένα νεογέννητο ταυτόχρονα με τα παιδιά μας, εννοείται τον εκμεταλλευόμαστε. Αποδεχόμαστε κάθε βοήθεια που προσφέρεται (αν και ομολογουμένως, αυτό δεν είναι πάντα κάτι στο οποίο είμαστε καλές εμείς οι μαμάδες). Εάν κάποιος είναι πρόθυμος να μας φέρει φαγητό, να καθαρίσει το σπίτι μας ή να μαζέψει πράγματα για εμάς, απλά τον αφήνουμε. Τέλος συζήτησης.

Ζητάμε στήριξη από όπου μπορούμε, λοιπόν, επιστρατεύουμε τους δικούς μας ανθρώπους και δεν προσπαθούμε να φανούμε παντοδύναμοι και άτρωτοι!

Και ξέρω ότι το όλο θέμα «κοιμήσου όταν κοιμάται το μωρό» ακούγεται πολύ, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί όντως είναι σημαντικό. Προφανώς με ένα άλλο παιδί να φροντίζεις, ο γρήγορος υπνάκος με το νεογέννητο δεν θα είναι τόσο εύκολος όσο την πρώτη φορά. Αλλά όταν προκύπτει λίγος χρόνος, δεν καθόμαστε να κάνουμε δουλειές ή να χαζέψουμε στο Ίντερνετ! Κοιμόμαστε! Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν, οι ευκαιρίες για υπνάκο είναι τόσο λίγες, που πρέπει να αξιοποιηθούν αμέσως.

5. Όσο και να θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά μας με τα άλλα παιδιά μας, αυτό δε γίνεται!

Δε γίνεται να βάλουμε προτεραιότητα την καθιερωμένη ως τώρα ρουτίνα μας.

Ούτε να γεμίσουμε ενοχές που τα μεγάλα μας δεν κάνουν τις δραστηριότητες που κάνουν άλλες οικογένειες αυτή την περίοδο ή που δεν περνάμε μαζί το χρόνο που περνούσαμε. Το μωρό μας είναι η βασική μας προτεραιότητα αυτήν την περίοδο.

Μπορεί να δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε όλα τα παραπάνω, μπορεί τα άλλα παιδιά μας να μας κάνουν παράπονα κάποιες φορές. Ε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή!

Ας χαρούμε κάθε φάση των παιδιών μας, χωρίς να βιαζόμαστε να μεγαλώσουν και να «περάσουν στο επόμενο στάδιο». Στα δυο πρώτα μου παιδιά δεν κατάφερα να το κάνω, δυστυχώς, και το έχω μετανιώσει πολύ. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά!!

Η περίοδος αυτή δε θα ξανάρθει. Και θα μας λείψει μόλις περάσει. ❤️

#Family

Τα πας πολύ καλά, μανούλα!

Σχολιάστε

Εσύ, μανούλα, που με διαβάζεις…

Σε βλέπω να κάνεις ό,τι μπορείς για να κάνεις τη ζωή όλων γύρω σου πιο εύκολη.

Σε βλέπω να αμφισβητείς συνεχώς τις αποφάσεις σου, να ανησυχείς συνεχώς αν τα κάνεις όλα σωστά, να αναρωτιέσαι πάντα αν μεγαλώνεις σωστά αυτά τα μικρά πλασματάκια ώστε να γίνουν υπέροχοι άνθρωποι.

Σε βλέπω, πολλές φορές, να νιώθεις μοναξιά.

Σε βλέπω να νιώθεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει πόσα κάνεις κάθε μέρα.

Αλλά σε βλέπω.

Σε βλέπω να σηκώνεσαι από το κρεβάτι αξημέρωτα, γιατί το μωρό κλαίει και πρέπει να το ταΐσεις. . . πάλι. Ή να παρηγορήσεις το πιτσιρίκι σου που ξύπνησε μέσα στη νύχτα.

Σε βλέπω να πίνεις ένα φλιτζάνι καφέ ή και τίποτα, γιατί ξέρεις ότι τα παιδιά θα ξυπνήσουν σύντομα – και αν θέλεις λίγο χρόνο μόνη σου, πρέπει να θυσιάσεις τον ύπνο σου.

Σε βλέπω να κάθεσαι να διαβάζεις ή να βλέπεις τηλεόραση πριν κοιμηθείς και τη στιγμή που παίρνεις απόφαση να κοιμηθείς, ακούς την πόρτα της κρεβατοκάμαρας να ανοίγει ή ακούς ότι το μικρό σου αρχίζει να κλαίει.

Σε βλέπω να ρίχνεις το γάλα στο μπολ των δημητριακών και σε όλο τον πάγκο, κάποιες φορές. Το αφήνεις εκεί και σκοπεύεις να επιστρέψεις αμέσως για να το σκουπίσεις, αλλά το ξεχνάς γιατί έχεις ήδη ξεκινήσει να κάνεις κάτι άλλο.

Σε βλέπω να διπλώνεις αυτή τη στοίβα με τα ρούχα ενώ γεμίζεις για άλλη μια φορά το στεγνωτήριο και το πλυντήριο κι αναρωτιέσαι από πού προέρχονται όλα αυτά τα ρούχα και αν έχουν βρει κάποιο τρόπο να πολλαπλασιάζονται από μόνα τους.

Σε βλέπω να τσιμπάς μια μπουκιά την ώρα που βάζεις φαγητό στα παιδιά, γιατί ποιος ξέρει αν θα έχεις την ευκαιρία να καθίσεις και να φας λίγο από το δικό σου σήμερα. Εκείνος ο πρωινός καφές ακόμα κάπου περιφέρεται και ποτέ δεν τον ήπιες…

Σε βλέπω να ταΐζεις το μωρό σου καθώς απαριθμείς στο κεφάλι σου τις εκατομμύρια εργασίες που πρέπει να κάνεις σήμερα: να καθαρίσεις το σπίτι, να απαντήσεις σε αυτά τα email, να τελειώσεις το πλύσιμο των ρούχων, να παίξεις με τα παιδιά και να ταΐσεις το μωρό ταυτόχρονα…

Σε βλέπω να προσπαθείς να κάνεις ένα μπάνιο προτού αντιληφθούν ότι έχεις εξαφανιστεί. Αλλά είναι πολύ αργά, σε πιάσανε και τώρα έχεις δαχτυλάκια κάτω από την πόρτα, μικρές φωνές που φωνάζουν ή κανονικούς θεατές την ώρα που κάνεις μια προσπάθεια να ξυρίσεις λίγο τα πόδια σου.

Σε βλέπω να παρακολουθείς το ρολόι, περιμένοντας να γυρίσει σε αυτόν τον μαγικό αριθμό. Ξέρεις… εκείνη τη στιγμή που θα εμφανιστεί ο άντρας σου, η αδερφή σου, μια φίλη και που ίσως μείνεις για ένα λεπτό μόνη.

Σε βλέπω να προσπαθείς να ετοιμάσεις το βραδινό – οτιδήποτε μπορείς να φτιάξεις γρήγορα και εύκολα και να το τρώνε κι όλοι γιατί δεν μπορείς κι άλλη γκρίνια για το φαγητό.

Θέλεις να τους δώσεις ένα ωραίο γεύμα, αλλά τώρα που έχεις ένα μικρό στο πόδι σου και ένα άλλο να πηγαινοέρχεται ή να θέλει να «συμμετάσχει» στο μαγείρεμα, ποιος έχει πια χρόνο και όρεξη να μαγειρέψει κάτι ξεχωριστό;

Σε βλέπω να βάζεις τα παιδιά για ύπνο, αφού έχετε διαπραγματευτεί δέκα φορές το πλύσιμο των δοντιών και την ακριβή ώρα. Κι αφού έχετε φιληθεί 20 φορές για καληνύχτα.

Σε βλέπω να κάνεις μια τελευταία γύρα στο σπίτι μαζεύοντας τα χοντρά-χοντρά. Κοιτάζοντας το ρολόι, προσπαθώντας να τα κάνεις όλα πριν να είναι πολύ αργά. Πριν το καταλάβεις, έχει περάσει μια ώρα και εξακολουθείς να μαζεύεις τα χοντρά-χοντρά!

Σε βλέπω να αναρωτιέσαι αν χρειάζεται πραγματικά να κάνεις ντους.

Σε βλέπω να ξαπλώνεις στο κρεβάτι. Δίνεις ένα φιλί στο σύζυγό σου, ελέγχεις την ώρα για άλλη μια φορά, καταλαβαίνεις πόσες ώρες ύπνου μπορείς να κοιμηθείς, ανατριχιάζεις γιατί είναι πολύ λίγες και σιγά-σιγά κοιμάσαι και αναρωτιέσαι πώς στο καλό μπορείς να το ξανακάνεις όλο αυτό πάλι αύριο.

Σε βλέπω, μαμά.

Βλέπω τις χαρές, αλλά βλέπω και τις λύπες και την εξάντληση που φέρνει η μητρότητα.

Αλλά είσαι δυνατή και τόσο σκληρά εργαζόμενη.

Σηκώνεσαι πρώτη κάθε πρωί και πηγαίνεις το βράδυ για ύπνο τελευταία, φροντίζοντας να γίνουν όλα.

Ξέρω ότι ανησυχείς για όλα – ίσως κανείς άλλος δεν το κάνει.

Θέλω απλώς να σου δώσω ένα «κόλλα πέντε» και να σου πω:

Είσαι απλά καταπληκτική.

Είσαι ένας απίστευτος άνθρωπος, ένας ανιδιοτελής άνθρωπος, ένας άνθρωπος που νοιάζεται.

Εσύ, αγαπημένη μου, εσύ, κάνεις εξαιρετική δουλειά.

Ακόμα κι αν σήμερα δε βρέθηκε κάποιος να σου το πει, να ξέρεις ότι όλοι σε εκτιμούν.

Μπορεί να μην το λένε πάντα, αλλά το νιώθουν.

Αλήθεια σου λέω!

Ξέρουν ότι η ζωή τους δεν θα ήταν τόσο ευλογημένη, οι μέρες τους δε θα ήταν τόσο ομαλές αν δεν ήσουν εσύ.

Εσύ, αγαπημένη μου, είσαι το άτομο που τα κάνει όλα να «κουμπώνουν» — η κόλλα που τα κρατά ενωμένα.

Εσύ επιτρέπεις στον καθένα τους να κοιμάται ήσυχα και ήρεμα, να πάρει ένα μαγικό, ονειρεμένο υπνάκο. Έναν ύπνο χωρίς ανησυχία. Εσύ το κάνεις αυτό.

Μπορεί τις περισσότερες μέρες να νιώθεις ότι απέτυχες.

Αλλά να σου πω τι βλέπω εγώ;

Βλέπω μια μαμά που σηκώνεται κάθε μέρα και βάζει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και κρατά τα πάντα ισορροπημένα ώστε όλοι οι άλλοι να είναι ο πιο εκπληκτικός εαυτός τους.

Όπου εσύ βλέπεις αποτυχία, εγώ βλέπω επιτυχία. Επιτυχία που συνεχίζεις και κάνεις ό,τι μπορείς. Και ό,τι δεν μπορείς!

Να είσαι περήφανη, αγαπημένη μου!!

Σε βλέπω, μανούλα! Και σου βγάζω το καπέλο!

Και τις μέρες που φαίνονται βαριές και ασήκωτες, σήκωσε το κεφάλι και πες «μέχρι εκεί μπορώ. Κι αυτό είναι οκ.»

Είσαι υπέροχη, μανούλα. Τα πας πολύ καλά!

#Family,#Parenting

Γιατι είναι οκ να μην ειμαι καλα

Σχολιάστε

Είμαι πολύ γκρινιάρα τον τελευταίο καιρό.

Όλα μου μυρίζουν κι όλα μου ξινίζουν… Στην κυριολεξία. Έτσι ακριβώς.

Ξυπνάω με ζαλάδα και ναυτία απίστευτη, έχω υπνηλία και καμιά διάθεση για οτιδήποτε.

Δεν μπορώ να φάω σχεδόν τίποτα με ευχαρίστηση, δεν μπορώ ούτε νερό να πιω.

Είναι πολύ δύσκολο να είμαι «παρούσα» ακόμα και για τα ίδια τα παιδιά μου.

Με το ζόρι ξυπνάω για το γραφείο και, όταν γυρίσω σπίτι, αφού φάμε, γυρνάω όλη μέρα μέσα στο σπίτι σαν το ζόμπι. Από καναπέ σε κρεβάτι κι από κρεβάτι σε καναπέ. Και ενδιάμεσα θα κάνω κάποια απολύτως απαραίτητη δουλειά στο σπίτι.

Δεν μπορώ να είμαι παραγωγική σε κανένα τομέα. Ούτε στη δουλειά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Άλλα ξεκινάω να κάνω κι άλλα κάνω… Ξεχνάω πολύ και το μυαλό μου φεύγει συνεχώς.

Είχα βγάλει πλάνο για άρθρα μέχρι και τέλος Ιανουαρίου, προγράμματα επί προγραμμάτων, αρχειοθετήσεις στο γραφείο, ξεκαθαρίσματα στο σπίτι, αλλά με το που άρχισαν οι ναυτίες κλπ δεν έχω ανοίξει ούτε καν το προσωπικό μου ημερολόγιο. Με τα χίλια ζόρια ξεστόλισα το σπίτι και το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα είναι ακόμα στο σαλόνι μας.

Θα μου πει κάποιος δες τη θετική πλευρά.

Ακόμα κι εγώ έτσι θα έλεγα στον εαυτό μου λίγο καιρό πριν.

Τώρα, δυστυχώς, δεν μπορώ να το κάνω. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πιάσω κουβέντα, να χαζολογήσω, να ανοίξω συζητήσεις -κάτι που λατρεύω να κάνω, όλοι το ξέρουν αυτό.

Πάντα ήμουν αισιόδοξη.

Πάντα ήμουν ευγνώμων για το κάθε μικρό πράγμα στη ζωή μου. Και ακόμα είμαι.

Νιώθω ευγνώμων που η οικογένειά μας μεγαλώνει και που όλα, προς το παρόν, πηγαίνουν μια χαρά με το μωρό μας.

Νιώθω ευγνώμων που είμαστε όλοι υγιείς και δυνατοί.

Νιώθω ευγνώμων που, ενώ λίγο πριν μείνω έγκυος στην κόρη μου -11 χρόνια πριν- έκλαιγα μετά από μια εγκυμοσύνη που δεν προχώρησε, σήμερα έχω στην αγκαλιά μου τρία υπέροχα παιδιά και που αυτή η χρονιά, αν όλα πάνε καλά, θα μας φέρει κι ένα τέταρτο.

Νιώθω ευγνώμων που ο άνθρωπός μου είναι βράχος δίπλα μου, σύμμαχος μοναδικός, συνοδοιπόρος στα εύκολα και στα δύσκολα και που έχει αναλάβει τα πάντα αυτή την περίοδο.

Νιώθω ευγνώμων που τα παιδιά μου με φροντίζουν και μου δείχνουν συνεχώς την αγάπη τους με κάθε δυνατό τρόπο.

Νιώθω ευγνώμων για την αγάπη των ανθρώπων γύρω μου, για την υποστηρικτική οικογένειά μου και τις ξεχωριστές φίλες μου.

Νιώθω ευγνώμων για όλα όσα έχω.

… Νιώθω ευγνώμων που κατάφερα κι έγραψα αυτό το κείμενο σήμερα…

Αλλά σε αυτή τη φάση, αυτή η ευγνωμοσύνη δεν μπορεί να με κάνει να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου.

Και αυτό (πρέπει να) είναι οκ.

Δεν είναι εύκολο να μη νιώθω το «τι ανάγκη έχεις εσύ», το βλέμμα «δεν έχεις εσύ λόγο να γκρινιάζεις» κλπ κλπ.

Όμως, θέλω κι εγώ να γκρινιάξω.

Θέλω κι εγώ να εκφράσω αυτά που νιώθω χωρίς να σκεφτώ ότι κάποιος θα με κρίνει, χωρίς να σκεφτώ ότι κάποιος θα με κάνει να νιώσω άσχημα ή θα με φέρει σε δύσκολη θέση.

Και αυτό είναι όντως οκ.

#Family,#Parenting

Να μεγαλώσουμε ανεξάρτητα παιδιά

1 Σχόλιο

Σήμερα ξεκινάω να γράψω με πολύ κακή διάθεση…
Πολλά τα νεύρα και ενώ έλεγα θα ασχοληθώ με τις ταμπέλες στα παιδιά μετά τα stories μου στο instagram για τα «κοριτσίστικα» και «αγορίστικα» παιχνίδια, ασχολούμαι εδώ και μια βδομάδα με τα μαθήματα των παιδιών και πώς να βοηθήσω.

Έχω ξαναγράψει σχετικό άρθρο με τα διαβάσματα των παιδιών, αλλά σίγουρα παίζει ρόλο σε τι φάση είναι τα παιδιά και ηλικιακά και ψυχολογικά.
Και σίγουρα σε τι φάση είναι οι γονείς.

Το ερώτημα που τριγυρίζει στο μυαλό μου είναι πόση βοήθεια να δώσω και με ποιο τρόπο, ώστε να νιώσουν τα παιδιά ότι τα στηρίζω και είμαι δίπλα τους, αλλά και να μάθουν, να εκπαιδευτούν δηλαδή ότι είναι τα ίδια υπεύθυνα για τις υποχρεώσεις τους.

Αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα, είναι η εξής διαπίστωση: δε με ενοχλεί τα παιδιά μου να πάνε αδιάβαστα ή να νιώσουν άσχημα ή να ντροπιαστούν στην τάξη. Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη ότι πρέπει να νιώσουν τα ίδια ότι έχουν την ευθύνη για τις δικές τους εργασίες. Αυτό που με ενοχλεί κυρίως είναι μήπως ο δάσκαλος ή η δασκάλα βγάλει το συμπέρασμα ότι δεν ασχολούμαι με τα παιδιά μου, ότι μπορεί να σκεφτούν «αυτή η μάνα δεν ενδιαφέρεται». Το ίδιο νιώθω κι αν δεν προλάβω να φύγω από τη δουλειά για μια συνάντηση γονέων.

Με ενοχλεί δηλαδή αυτό το κλασικό «τι θα πουν οι άλλοι;» το οποίο σαν τρόπος σκέψης, ξέρω πολύ καλά ότι είναι προβληματικός, αλλά δεν είναι εύκολο να αποβάλλω αυτή τη νοοτροπία.

Όλοι οι γονείς θέλουμε, ή έχουμε ανάγκη, να μας θεωρούν «τους καλύτερους γονείς», να μας παινεύουν για τη συμπεριφορά μας και τα «υπέροχα» παιδιά μας.

Ξέρω, όμως, πόσο πολύ θέλω τα παιδιά μου να είναι ανεξάρτητα και υπεύθυνα. Μόνο έτσι θα γίνουν και υπεύθυνοι ενήλικες.

Σε πολλά σημεία της ζωής των παιδιών μας, πρέπει να απομακρυνθούμε, να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να τα αφήσουμε να «πάθουν και να μάθουν».

Να τα βοηθήσουμε, έτσι, να γίνουν ηθικοί και στοργικοί, παραγωγικοί και δημιουργικοί, ανεξάρτητοι νέοι. 

Ωστόσο, είναι (είμαστε) πάρα πολλοί οι γονείς, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, που, από την αγάπη για τα παιδιά μας, από όλα αυτά που βλέπουμε στα social media, από τα δικά μας απωθημένα ίσως, θέλουμε να κάνουμε περισσότερα, όχι λιγότερα, γι ‘αυτά. 

Πιστεύουμε ότι όσο περισσότερο χρόνο, ενέργεια, προσοχή και χρήμα μπορούμε να διαθέσουμε στα παιδιά μας, τόσο το καλύτερο.

Τα παιδιά μας ξέρουν ότι δε θα τα αφήσουμε να πάνε αδιάβαστα (ακόμα κι αν έχουν ξεχάσει να κάνουν όλα τους τα μαθήματα), δε θα τα αφήσουμε χωρίς καθαρά ρούχα (ακόμα κι αν δεν έχουν βάλει στο καλάθι των απλύτων τα λερωμένα ρούχα τους), δε θα τα αφήσουμε νηστικά (ακόμα κι αν δεν έχουν στρώσει ή μαζέψει το τραπέζι).

«Η μαμά πάντα θα το κάνει».

Αναρωτιόμαστε σχετικά με το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ξεπεράσουν τους φόβους τους, να μάθουν να ρισκάρουν ή να γίνουν πιο υπεύθυνα. 

Ανεξάρτητα από το πόσο αγαπάμε τα παιδιά μας, ίσως να μην καταφέρνουμε να τους δώσουμε αυτά που πραγματικά χρειάζονται. 

Υπάρχουν πολλά σημαντικά πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε για τα παιδιά μας, όσο κι αν το θέλουμε. 

Για να μεγαλώσουν με τους τρόπους που χρειάζεται να μεγαλώσουν, τα παιδιά πρέπει να κάνουν ένα βήμα μπροστά.

1. Δεν μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα με το ζόρι

Όταν κλαίνε, τρέχουμε να δούμε αν κινδυνεύουν. Όταν φαίνονται θλιμμένα, τυλίγουμε τα χέρια μας γύρω τους. Θέλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από όλα τα άσχημα συναισθήματα, αλλά ο αγώνας και τα βάσανα είναι μέρος της ζωής και τα παιδιά πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. 
Σε εμπειρίες χωρίς τους γονείς (εκδρομές, σχολείο, δραστηριότητες) είναι πιο εύκολο για τα παιδιά να μάθουν τι μισούν και τι αγαπούν, τι τα κάνει να στεναχωρηθούν και τι τα κάνει ευτυχισμένα.

2. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας υψηλή αυτοεκτίμηση

Έχουμε στο μυαλό μας να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση του παιδιού, λέγοντάς τους συνεχώς πόσο υπέροχοι και έξυπνοι είναι.  Κάτι τέτοιο, όμως, δε βοηθά.
Η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση προέρχονται από την οικοδόμηση δεξιοτήτων και την εκμάθηση δύσκολων εργασιών που καταφέρνουν μόνα τους. 

3. Δεν μπορούμε να κάνουμε φίλους για τα παιδιά μας ή να μικροδιαχειριζόμαστε τις σχέσεις τους

Ακόμα και όταν είναι μωρά, ορισμένα παιδιά έλκονται έντονα το ένα από το άλλο. Παρόλο που εμείς μπορούμε να κανονίσουμε παιχνίδια με άλλα παιδάκια, τα παιδιά μαθαίνουν μόνα τους ο ένας με τον άλλον πώς να είναι φίλοι. Μπορούμε να υποστηρίξουμε τις φιλίες των παιδιών μας, να τους κανονίσουμε συναντήσεις για παιχνίδι, αλλά δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις σχέσεις τους.

4. Δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε τα «ηλεκτρονικά» στα παιδιά μας

Ζούμε εν μέσω μιας τεχνολογικής επανάστασης που αλλάζει δραματικά την οικογενειακή ζωή. Οι γονείς θέλουμε συνεχώς να περιορίσουμε τη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών από το παιδί μας. Ωστόσο, όλοι μας περνάμε ίσο χρόνο μπροστά στις οθόνες – και τα παιδιά θα κάνουν αυτό που κάνουμε εμείς και όχι αυτό που λέμε.

5. Δεν μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας ανεξάρτητα

Μέχρι ένα σημείο, τα παιδιά μου μπορεί ακόμα και να με κατηγορούσαν που ξέμειναν από νερό στο σχολείο, που δεν έπλυνα το ρούχο που ήθελαν να φορέσουν και ακόμα τα κάνουν κάποιες φορές. Έχω ακούσει παιδιά να λένε «α, η μαμά μου ξέχασε να μου βάλει στην τσάντα τα γυαλιά μου».
E, όταν τα παιδιά είναι μικρά θα το κάνουμε στην αρχή. Όταν, όμως, τα παιδιά ηλικίας 15 ετών δεν μπορούν να θυμηθούν τα γυαλιά τους, είναι επειδή είναι ανοργάνωτα ή επειδή η μητέρα τους αναλαμβάνει να θυμάται αντί αυτών…
Κάθε παιδί πρέπει να εξασκείται να είναι ανεξάρτητο και κάθε γονέας πρέπει να εξασκείται να αφήνει το παιδί του να είναι ανεξάρτητο. Δεν είναι εύκολο να το τηρήσουμε. Το ξέρω.

Η ανεξαρτησία, όμως, είναι σαν το άλμα εις ύψος: Πρέπει να τρέξεις και να πηδήξεις και μερικές φορές να αποτύχεις. Και στη συνέχεια να ανεβάσεις την μπάρα και να τρέξεις και να πηδήξεις ξανά. Ως γονιός, θα τρομάξουμε όταν τα παιδιά μας χτυπήσουν αυτή την μπάρα, αλλά δεν μπορούμε να πηδήξουμε αντί για αυτά!

Και θα δούμε ότι θα έχουν πολλές γλυκές στιγμές χωρίς εμείς να είμαστε παρόντες.

Αυτό που πιστεύω απόλυτα είναι ότι η δουλειά μας είναι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας έτσι ώστε να είναι έτοιμα να μας αφήσουν, οπότε πρέπει να είμαστε σε θέση να τα αφήσουμε να προχωρήσουν, παρακολουθώντας τα από απόσταση.

6. Και το βασικότερο: Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας εντελώς ασφαλή (αλλά -δυστυχώς- μπορούμε να τα τρελάνουμε προσπαθώντας)

Παρακολουθούμε τις ειδήσεις και ανησυχούμε για όλα τα φοβερά πράγματα που μπορούν να συμβούν στα παιδιά μας.

Μένουμε απέναντι από το σχολείο και τα αγγλικά τους είναι ένα τετράγωνο μακριά. Ξέρω ότι πρέπει να τα αφήσω να πάνε με τα πόδια, αλλά, μέχρι πολύ πρόσφατα, δυσκολευόμουν, γιατί όντως τα αυτοκίνητα είναι πάρα πολλά.
Κι ακόμα και τώρα που το πήρα απόφαση, υπάρχουν δάσκαλοι που τρέχουν έντρομοι έξω από την είσοδο του σχολείου για να τα βοηθήσουν να διασχίσουν το δρόμο και αναρωτιούνται «γιατί δε σας έφερε κάποιος μεγάλος;»

Προσπαθούμε να κάνουμε «καλή δουλειά» στην ανατροφή των παιδιών μας, αλλά το να έχουμε συνεχώς το μυαλό μας στην ασφάλεια τους μάς κάνει να ανησυχούμε πολύ κι έτσι δυσκολεύουμε την ικανότητα των παιδιών μας για ανεξαρτησία.

Διάβασμα και υπευθυνότητα

Όλα αυτά ξεκίνησα να τα γράφω για να καταλήξω εδώ ακριβώς… Σε όλο αυτόν τον αγώνα -όπως τον έχουμε πολλοί γονείς στο μυαλό μας- για να «στρωθούν τα παιδιά μας στο διάβασμα».

Δε θέλουν να διαβάσουν, ισχυρίζονται ότι «δεν έχουν τίποτα», αλλά τελικά όλο και κάτι θα εμφανιστεί… Μπορεί να ξεχάσουν να κάνουν την εργασία τους, να κάνουν την εργασία τους αλλά να μην την παραδώσουν, να την κάνουν ατημέλητα ή απρόσεκτα ή να μη διαβάσουν όλα αυτά που πρέπει. Αυτοί είναι μόνο μερικοί τρόποι με τους οποίους τα παιδιά προσπαθούν να κρατήσουν τον μικρό έλεγχο που έχουν.

Οι γονείς, από την άλλη, συχνά θεωρούμε ότι είναι δική μας δουλειά να κάνουμε τα παιδιά να τα πάνε καλά στο σχολείο. Φυσικά, είναι λογικό να αγχωθούμε με αυτήν την ευθύνη ως γονείς: να αγχωθούμε γιατί θέλουμε να πετύχουν στη ζωή τους και να αντιδράσουμε με θυμό και κηρύγματα.

Γιατί το διάβασμα στο σπίτι να είναι τόσο δύσκολο;

Φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο για τα παιδιά να μείνουν συγκεντρωμένα όταν είναι στο σπίτι. Στο σχολείο υπάρχει μια δομή, μια οργάνωση, μια πειθαρχία, χωρίς τους τόσους περισπασμούς του σπιτιού.

Με το που μπαίνουν σπίτι μπαίνουν σε mood, σε λειτουργία «ελεύθερου χρόνου». Στο μυαλό τους, το σπίτι είναι ένα μέρος για να χαλαρώσουν, να απολαύσουν ένα σνακ, να ακούσουν μουσική και να παίξουν ή να δουν τηλεόραση. Τους είναι δύσκολο να μπουν στη διαδικασία να κάνουν σχολικές εργασίες.

Κι εμείς οι γονείς σε αυτό το «πεδίο μάχης» για το «πότε θα διαβάσεις επιτέλους;» μπορεί να χρησιμοποιήσουμε τακτικές που πετυχαίνουν ή τακτικές που αποτυγχάνουν.

Η μάχη για την εργασία στο σπίτι γίνεται στην πραγματικότητα μάχη για τον έλεγχο. Το παιδί μας αρχίζει να παλεύει για να έχει περισσότερο έλεγχο στις επιλογές της ζωής του, ενώ εμείς πιστεύουμε ότι η δουλειά μας ως γονιός είναι να έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων. Έτσι και οι δύο πολεμάμε πιο σκληρά και όλο αυτό μετατρέπεται σε πόλεμο στο σπίτι μας.

Οι γονείς νιώθουμε όλο και περισσότερο εκτός ελέγχου, οπότε τιμωρούμε, γκρινιάζουμε, απειλούμε, μαλώνουμε ή καταλήγουμε να κάνουμε εμείς τα μαθήματά τους!


Ανεξάρτητα από το γιατί τα παιδιά μας δεν κάνουν τα μαθήματά τους, μάλλον πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτή η μάχη είναι χαμένη υπόθεση και για τους δυο μας.

Θα καταλήξουμε απογοητευμένοι, θυμωμένοι και εξαντλημένοι και τα παιδιά μας θα έχουν βρει έναν ακόμη τρόπο να πατήσουν τα κουμπιά μας. Και, ακόμη χειρότερα, μπορεί να καταλήξουν να μισούν το σχολείο και να μισούν τη μάθηση.

Όλα αυτά τα ξέρουμε οι περισσότεροι από εμάς αλλά δεν μπορούμε να το υλοποιήσουμε.

Αυτό που πήρα απόφαση μετά από πολλή σκέψη (και συζήτηση και φωνές και κλάματα και εκβιασμούς και καλοπιάσματα…) είναι να κάνω το παν για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Να μην τσιμπάω με κάθε μια ατάκα των παιδιών που θέλουν να μου πάνε κόντρα και «με χτυπάνε εκεί που πονάει».

Θα δημιουργήσω ένα σύστημα οργάνωσης (με μια μικρή εποπτεία μέχρι να μάθουν να το υλοποιούν μόνα τους) έτσι ώστε να καταλάβουν ότι τα μαθήματα που έχουν για διάβασμα είναι απλώς ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής στο σπίτι: «βγάζουμε όλα τα βιβλία από την τσάντα μας, να πάρει και αέρα (Μαρί Κοντό style!) και μετά τσεκάρουμε ένα ένα μάθημα με τη σειρά που αναγράφονται στο πρόγραμμά μας για να δούμε τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε για αύριο».

Μόλις το αποδεχτούν (ή το πάρουν απόφαση τελοσπάντων), θεωρώ ότι έχουμε ήδη κερδίσει τη μισή μάχη.

Μπορούμε να το βάλουμε μπροστά αυτό το σύστημα, μαζί με τα παιδιά μας, σε μια στιγμή που τα πράγματα είναι ήρεμα και τα πηγαίνουμε καλά και, φυσικά, όχι κατά τη διάρκεια του καυγά.

Να τους πούμε ότι θα δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό από την επόμενη φορά με τα διαβάσματα που θα κάνει τα πράγματα καλύτερα και πιο εύκολα για όλους. Και θα εξηγήσουμε.

Θα τους εξηγήσουμε ότι υπάρχει χρόνος για φαγητό, για μαθήματα, και σίγουρα υπάρχει και ελεύθερος χρόνος. Αλλά πρέπει να έχουμε στο νου μας αυτό: ο ελεύθερος χρόνος ξεκινά μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων.

Δεν μπορούμε να τους κάνουμε έτσι από το πουθενά να νοιάζονται. Οπότε αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εστιάσουμε σε αυτό που θα βοηθήσει τη συμπεριφορά τους να βελτιωθεί.

Να μην επικεντρωνόμαστε στη στάση τους, όσο στη γενικότερη εικόνα.

Να θέσουμε όρια και συγκεκριμένους κανόνες, να σεβαστούμε τις ατομικές επιλογές τους και να τα βοηθήσουμε να παρακινήσουν τον εαυτό τους.

Να μείνουμε συγκεντρωμένοι στο δικό μας ρόλο, που είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά με τις εργασίες τους και όχι να τις κάνουμε αντί για αυτά.

Να κάνουμε ένα διάλειμμα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Να αφιερώσουμε λίγα λεπτά για να ηρεμήσουμε και να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο, προλαβαίνοντας την «καταιγίδα».

Να σκεφτόμαστε τους δικούς μας στόχους, τι εμείς θέλουμε να πετύχουμε και με ποιο τρόπο θα το καταφέρουμε.

Να κάνουμε λίγο πίσω και να τα αφήσουμε να κάνουν τις δικές τους επιλογές, να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες.

Δεν είναι αγώνας εξουσίας. Κάποια παιδιά μπορεί να «τα παρατήσουν» σκόπιμα μόνο για να δείξουν στους γονείς τους «ποιος είναι ο επικεφαλής». Άλλα παιδιά μπορεί να συμμορφωθούν για να απαλύνουν το άγχος των γονιών τους, αλλά στο τέλος δε θα μάθουν να κάνουν τις δικές τους επιλογές.

Να μην είμαστε οργισμένοι ή επικριτικοί, απλώς να ρωτήσουμε με ειλικρίνεια «Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;».

#Family,#Parenting

Γιατί είμαι ένας γονιός με νεύρα;

Σχολιάστε

Αν με ρωτούσες πριν γίνω μαμά (ακόμα και πριν κάνω μόνιμη σχέση), θα σου έλεγα ότι εννοείται πως πάντα είμαι ήρεμη και δεν υψώνω καθόλου εύκολα τη φωνή μου και ότι πάντα μπορείς να συγκρατήσεις τα νεύρα σου, το θυμό σου.

Χρειάστηκε να ζήσω μαζί με τον άνθρωπό μου και μετά να κάνω τρία παιδιά για να πάρω την απάντηση «δε γίνεται αυτό, καλή μου, αθώα, Βάσω. Δεν μπορείς να τα συγκρατήσεις. Πάρτο απόφαση!»

Και στην αρχή ένιωθα υπέροχα όταν μου έλεγαν όλοι (εκτός σπιτιού!) «αχ πόσο ήρεμα μιλάς στα παιδιά σου… τι γλυκιά μαμά που είσαι». Τώρα θα απαντήσω αμέσως «δε με έχεις δει στο σπίτι στο αληθινό ρινγκ!!!” 😁

Και αυτό είναι κάτι που δεν το περίμενε κανένας μας όταν έγινε γονιός.

Η μητρότητα (και η πατρότητα) είναι μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος.

Ειδικά οι μαμάδες, το παρατηρούμε ακόμη και στο ίδιο μας το σώμα.
Η εγκυμοσύνη και η μητρότητα αλλάζουν ακόμα και τις δομές του εγκεφάλου μας, όπως μαθαίνουμε, κάνοντάς μας πιο συντονισμένες με τα παιδάκια μας. 

Η ταυτότητα κάποιου, που στο παρελθόν ήταν απόλυτα επικεντρωμένη στον εαυτό του, ξαφνικά και αμετάκλητα συνδέεται με έναν μικρό άνθρωπο έξω από τον εαυτό του. Είμαστε ακόμα εμείς – αλλά μέρος μας είναι -και θα είναι για πάντα- και «γονέας». Αυτή η νέα ετικέτα μπορεί να είναι αμήχανη, άβολη, σαν ένα νέο πουκάμισο που δεν έχει μαλακώσει αρκετά με το πλύσιμο. Δεν θα είμαστε ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Είναι μια σεισμική μετατόπιση που δεν μπορούμε να δούμε να έρχεται και μαζί της έρχονται κάθε είδους ευπρόσδεκτα, αλλά και ανεπιθύμητα συναισθήματα.

Η συγγραφέας Anne Lamott γράφει: «Υπάρχουν πραγματικά μέρη στην καρδιά που δεν γνωρίζετε καν ότι υπάρχουν μέχρι να αγαπήσετε ένα παιδί».  Υπάρχουν, ωστόσο, μέρη στην ψυχή μας που δεν είχαμε ιδέα ότι θα μπορούσαν να θυμώσουν τόσο πολύ, ακόμα και σε πράγματα που αργότερα φαίνονται τόσο ασήμαντα. Φυσικά, δεν ήμουν προετοιμασμένη για εκείνη την πλευρά μου πριν αποκτήσω τρία παιδιά, ένα γεμάτο σπίτι με πέντε άτομα.

Ως γονείς, πολλοί από εμάς μπορεί να νιώσουμε έντονο θυμό και να το αφήσουμε αυτό να περάσει και στα παιδιά μας. Μπορεί να νιώσουμε ενοχές και ντροπή γιατί φωνάξαμε στα ίδια παιδιά, για τα οποία θα δίναμε και τη ζωή μας ακόμα.

Η αγάπη και ο θυμός που συνδυάζονται δημιουργούν ένα μπερδεμένο μείγμα ενοχής, ντροπής και απογοήτευσης. Τύψεις, τύψεις και ξανά τύψεις και σκέψεις για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά.

Και γιατί νευριάζουμε εύκολα και γιατί δεν κρατάμε την ψυχραιμία μας και γιατί φερόμαστε όπως φερόμαστε…


Κανένα συναίσθημα, όμως, δεν είναι κακό.

Ή μάλλον είναι ανθρώπινο, απόλυτα φυσιολογικό.

Και υγιές.


Ο θυμός πάντα βοηθούσε τους ανθρώπους να ξεσηκωθούν, να παλέψουν για την αδικία, να προστατέψουν τους αδύναμους και να αλλάξουν κατεστημένα που βλάπτουν τους άλλους. Το να νιώθουμε ένοχοι που έχουμε το συναίσθημα του θυμού είναι σαν να αισθανόμαστε ένοχοι που έχουμε χέρια – χρειαζόμαστε όλα τα μέρη του ανθρώπινου εαυτού μας.

Ωστόσο, το πώς λειτουργεί αυτός ο θυμός, μπορεί να είναι το «κακό».

Σίγουρα γνωρίζουμε καλά ότι το να θυμώνουμε με τα παιδιά μας ή με τον εαυτό μας δεν είναι η απάντηση, η λύση. 

Ποια είναι, λοιπόν, η λύση;

Το πρώτο βήμα για την αποκλιμάκωση του θυμού είναι το να κατανοήσουμε από πού προέρχεται και πώς εκδηλώνεται.

Υπάρχουν πολύ περισσότεροι λόγοι για τους οποίους θυμώνουμε από αυτούς που πιθανώς συνειδητοποιούμε. 

Κάποιοι «θυμοί» μας μπορεί να πηγάζουν από σωματικά αιτία ή και κοινωνικά.

1. Είμαστε κουρασμένοι…

Η έλλειψη ύπνου, για παράδειγμα, η εξάντλησή μας, σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο.

Όσο δύσκολη κι αν είναι η ανάπαυση όταν είμαστε γονιοί και ειδικά με μικρά παιδιά, τόσο σημαντική είναι. Και απαραίτητη.

Μπορούμε να πηγαίνουμε, ας πούμε, για ύπνο όσο το δυνατόν πιο νωρίς, «θυσιάζοντας» χρόνο σε οθόνες ή ακόμα και σε δουλειές στο σπίτι. Ή να βρίσκουμε μικρές στιγμές ανάσας μέσα στη μέρα.

Το να λέμε στον σύντροφό μας ότι χρειαζόμαστε λίγο χρόνο ίσως είναι δύσκολο για πολλούς γονείς, ειδικά για τις (νέες) μητέρες. 

Ένας τρόπος για να απαλλαγούμε από τον θυμό είναι να μιλάμε τακτικά με τον σύντροφό μας (ή κάποιον αγαπημένο μας φίλο) για τις σωματικές και ψυχικές μας ανάγκες και στη συνέχεια να σχεδιάζουμε πώς θα αποκτήσουμε αυτό που χρειαζόμαστε.

Γιατί και η κακή ψυχική υγεία είναι μια από τις αιτίες θυμού. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο θυμός μπορεί να είναι σημάδι ακόμα και κατάθλιψης, άγχους, ή άλλων ιατρικών καταστάσεων για τις οποίες δεν πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας.

Ακόμα και η άσκηση και η διατροφή έχουν σημασία. Ακούγεται περίεργο; Άσχετο ίσως; Κι όμως, έχω διαπιστώσει προσωπικά πόσο ευεργετική μπορεί να είναι η άσκηση για τη διάθεσή μου. Σωματικά και ψυχικά είναι θεραπευτική.

Και δε χρειάζεται να χτυπιόμαστε στα γυμναστήρια ή να κάνουμε χιλιόμετρα. Ακόμα κι ένας χορός ή ένας γρήγορος περίπατος μπορούν να αλλάξουν τη διάθεσή μας! Γενικά, το self care (που λέγαμε και στο χωριό μου) είναι βασικό βήμα για ένα ήρεμο και ειρηνικό σπίτι.

2. Οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες μας

Οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες είναι ένα από αυτά που πολύ εύκολα μας δημιουργούν νεύρα. Προσδοκίες όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και προσδοκίες που έχουν οι άλλοι για εμάς.

Έχουμε αυτή την τέλεια οικογενειακή εικόνα στο κεφάλι μας και η υπάρχουσα κουλτούρα μάς την ενισχύει.  Πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε 30.000 δραστηριότητες με τα παιδιά μας, να κάνουμε διακοπές και να αγοράζουμε ρούχα όπως αυτά που βλέπουμε στα social media, να έχουμε διακόσμηση σπιτιού όπως όλοι στο Pinterest, να μαγειρεύουμε σούπερ υγιεινές συνταγές για τα «τέλεια περιποιημένα παιδιά μας» όπως βλέπουμε στο Instagram…

Όταν δεν εκπληρώνονται αυτές οι (μη ρεαλιστικές) απογοητευόμαστε, θυμώνουμε…

Ένα παιδί που «καταστρέφει» την οικογενειακή φωτογραφία λασπώνοντας το ρούχο του ή γκρινιάζοντας ή κάνοντας γκριμάτσες μπορεί ακόμα και να μας θυμώσει, κάποιες φορές.

Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρότερα επέμεναν να φορέσουν στην πλατεία που πηγαίναμε για καφέ ακόμα και αποκριάτικη στολή. Κι εγώ έκανα σαν τρελή να τους πείσω να φορέσουν το πανέμορφο, branded σετάκι, γιατί θα γινόμουν ρεζίλι αν φορούσαν κάτι παράξενο ή παλιό.

Σκέφτηκα, όμως, στην πορεία πως αν δε φορέσουν τώρα ό,τι τους αρέσει, πότε θα τα φορέσουν; Και στο κάτω κάτω γιατί να τους βάλω σε διαδικασία να τους ενδιαφέρει τόσο πολύ η εμφάνισή τους; Περισσότερο μάλιστα από την άνεσή τους ή το προσωπικό τους γούστο. Όποιο κι αν είναι αυτό! 😁

Για να μάθω να «απελευθερώνω» τις προσδοκίες μου, έπρεπε να μάθω να βλέπω τα παιδιά, το σπίτι και τον εαυτό μου ως έργα σε εξέλιξη. Κάτι δυναμικό, που θα χαιρόμαστε κάθε βήμα και όχι κάτι που αλλάζει με ένα κλικ.  

Έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι οι άγνωστοι στα social media δε διαχειρίζονται τη ζωή μου και τις επιλογές μου – αυτό είναι κάτι που το διαχειρίζομαι εγώ και μόνο εγώ.

Γι’ αυτό και έχω σταματήσει να στήνω τις φωτογραφίες μου τόσο πολύ και αφήνω και τα παιδιά να είναι ο εαυτός τους. Ακόμα κι αν βγουν έξω με ρούχα 2 νούμερα μικρότερα!!😂

Η κριτική των ανθρώπων είναι αυτή που μας πληγώνει περισσότερο.

Εάν δεν είμαστε προετοιμασμένοι να αντιδράσουμε θετικά, μπορεί να είναι εύκολο να «μας γυρίσει το μάτι ανάποδα» και να βάλουμε το άτομο αυτό στην black list μας.

Η αμηχανία συχνά μεταφράζεται σε θυμωμένες αντιδράσεις απέναντι στα παιδιά που φαίνεται να προκαλούν την ντροπή μας.

Πολλές φορές όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά ένιωσα το τσίμπημα αυτό από ένα τυχαίο σχόλιο, το οποίο εισέπραττα ως επίθεση στη δική μου ικανότητα ως μαμάς. Και μπορεί να νευρίαζα με τα παιδιά μου που δε μιλούσαν όταν τα ρωτούσαν το όνομά τους ή όταν δεν ήθελαν να φύγουμε και αντιδρούσαν άσχημα. Έπρεπε να είμαι γενναία και με αυτοπεποίθηση να πω ότι αυτές ήταν οι επιλογές μας. Δεν είμαστε τέλειοι.
Αν η κριτική ήταν έγκυρη, έμαθα να λέω «συγγνώμη» για οποιαδήποτε συμπεριφορά που έβλαψε τους άλλους ή τους έφερε σε δύσκολη θέση.

Οι προσδοκίες ενός άλλου ατόμου, όμως, για το τι πρέπει να κάνω ως γονέας δεν έπρεπε να με ξαναπασχολήσουν. Δεν πρέπει να επιτρέπω (γιατί ακόμα δεν το έχω κατακτήσει πλήρως) τη διαφορετικότητά μου με το άτομο αυτό να με κάνει να θυμώσω με τα παιδιά μου.

Όταν προκύψει μια κατάσταση που αρχίζει να μας κάνει να νιώθουμε θυμό, μπορούμε να πάρουμε μια ανάσα και να κάνουμε στον εαυτό μας μερικές ερωτήσεις, όπως:

Πόσο σημαντικό θα είναι αυτό σε πέντε χρόνια;

Τι έχει σημασία αυτή τη στιγμή;

Είναι ρεαλιστικό αυτό που περιμένω αυτή τη στιγμή;

Γιατί το περιμένω;

Ποιο είναι το χειρότερο ή το καλύτερο που μπορεί να συμβεί εδώ;


3. Το πολυάσχολο πρόγραμμά μας

Μια άλλη αιτία θυμού στους γονείς είναι το γεμάτο πρόγραμμα και η πολυάσχολη ζωή μας.
Συχνά νιώθω άγχος αν το σπίτι μου είναι ακατάστατο, αν οι εκκρεμότητές μου «ξεχειλίζουν» από το ημερολόγιό μου ή αν δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να τα καταγράψω από το άγχος ότι δε θα τα καταφέρω…

Αν και άργησα να το συνειδητοποιήσω, αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να έχω μόνιμα νεύρα!! Προσπαθώ ακόμα να το λύσω οργανώνοντας τα πράγματά μας, το πρόγραμμά μας και κάνοντας πολύ καλή διαχείριση χρόνου. 
Το να λέω όχι σε ορισμένα πράγματα σίγουρα με βοηθάει να κρατώ τις ισορροπίες. Αυτό μπορεί να σημαίνει:

Λιγότερες υποχρεώσεις στο ημερολόγιό μας – Όχι σε μια ακόμη δραστηριότητα

Μινιμαλισμός στο σπίτι, στα πράγματά μας και συχνό decluttering (ξεκαθάρισμα) – Όχι σε ένα ακόμη παιχνίδι ή συσκευή


Η απλοποίηση προγράμματος και σπιτιού σίγουρα μας βοηθά να είμαστε πιο ήρεμοι όταν είμαστε αγχωμένοι από το χάος γύρω μας.

Σβήνουμε ειδοποιήσεις στο κινητό, αφήνουμε ακόμα και εντελώς κινητό και οθόνες, μαθαίνουμε να λέμε όχι, να «παίρνουμε το χρόνο μας”.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας έμαθα για την αξία του slow livingκαι αναρωτήθηκα, καθώς επιστρέφαμε σιγά σιγά στο «φυσιολογικό», αν όντως θέλω πίσω το παλιό μου φυσιολογικό…

Μπορώ να επιλέξω να απαλλαγώ από κάποιες δραστηριότητες, παιχνίδια ή πλάνα, ώστε να έχουμε όλοι χώρο και χρόνο; Ναι, μπορώ.

4. Δεν έχουμε αποφασίσει πώς πρέπει να φερθούμε

Όταν δεν έχουμε αποφασίσει πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση, πολλές φορές αντιδρούμε με το «θυμικό» μας, αντιδρούμε συναισθηματικά. Μπορεί να έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων να πειθαρχήσουμε ήρεμα τα παιδιά μας, αλλά όταν κάνουν κάτι που δεν επιτρέπεται, οι προθέσεις αυτές εξατμίζονται και μετατραπόμαστε στον Hulk!

Γιατί; Γιατί δεν είχαμε προγραμματίσει τι θα κάναμε όταν θα γινόταν το συγκεκριμένο συμβάν.


Ειδικά για τους γονείς που πρέπει να φαίνεται πάντα στα παιδιά ότι έχουν κοινή γραμμή, το να έχουμε ένα συμφωνημένο σχέδιο για το όταν ένα παιδί δεν υπακούει, μάς βοηθάει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να ελέγξουμε τα έντονα συναισθήματά μας. Χτύπησες την αδερφή σου; Δε μαζέψατε τα παιχνίδια σας; (Τι συμφωνήσαμε ότι θα συνέβαινε αν το κάνανε αυτό; Ποια είναι η συνέπεια;)

Ένα καλό σχέδιο απαιτεί συνέπεια και συνέχεια.

Επιπλέον, πιστεύω πως είναι σημαντικό (και υγιές) να δίνουμε στα παιδιά μας το βάρος να επιλέγουν τις δικές τους συνέπειες, να είναι υπεύθυνα για τις πράξεις τους. «Αν δεν ντυθείς γρήγορα, θα αργήσεις και θα πρέπει να εξηγήσεις στη δασκάλα σου γιατί άργησες.» ή «Επειδή δε σηκώνεσαι στην ώρα σου, δε θα σε ξαναξυπνήσω. Θα βάζεις μόνος σου ξυπνητήρι.».

Είναι πολύ σημαντικό να μην προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημά τους αντί γι ‘αυτά και να τα ενθαρρύνουμε να βρουν από μόνα τους καλές λύσεις.

Να είμαστε περίεργοι, όχι θυμωμένοι, για το τι προκαλεί τη συμπεριφορά τους κάθε φορά.

Τις περισσότερες φορές, το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από τον θυμό μας είναι ο φόβος. Αυτός μας οδηγεί να επιπλήξουμε γρήγορα ένα παιδί που «ξέφυγε»…

Ίσως φοβόμαστε την αποτυχία ή νιώθουμε αμήχανα που θυμώσαμε εύκολα και δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.

Σίγουρα, δεν είμαστε μόνο εμείς «θυμωμένη μαμά». Και σίγουρα μπορούμε να αλλάξουμε λίγο αυτήν την πορεία από το χάος στην ηρεμία.

Καθένας μας είναι διαφορετικός σαν γονιός, οπότε πρέπει να βρούμε μόνοι μας τι είναι αυτό που δουλεύει καλύτερα με εμάς. Το σημαντικό είναι το πρώτο βήμα, δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε ότι θυμώνουμε λίγο παραπάνω από το «κανονικό».


Πρέπει να πάρουμε το χρόνο μας, να μην αντιδράσουμε σε πρώτο χρόνο.


Αν βοηθάει, ας πάρουμε βαθιές ανάσες και να μετρήσουμε μέχρι το δέκα. (αυτό το λέω και στα παιδιά μου όταν θυμώνουν: 3 βαθιές ανάσες και μετράμε μέχρι το 10)

Να αναρωτηθούμε τι θέλουμε να καταφέρουμε. Να έχουμε στο νου μας ότι στόχος μας είναι να μάθουν τα παιδιά από τις συνέπειες της πράξης τους και όχι να τα εκδικηθούμε που δεν έπραξαν σωστά.

Να μιλήσουμε όσο ήρεμα μπορούμε.

Να νιώσουν την αποφασιστικότητα και τη σιγουριά μας. Να μην επηρεαζόμαστε από το πώς νιώθουμε. Να μη νιώσουν τα παιδιά ότι επηρεάζουν τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά μας, ότι έχουν τέτοια δύναμη πάνω μας.

Να γνωρίζουν ότι υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο και συγκεκριμένη συνέπεια για κάτι που θα κάνουν (και ανάλογη με τη σοβαρότητα της πράξης ή της συμπεριφοράς τους) για να γίνουν υπεύθυνα παιδιά και υπεύθυνοι ενήλικες, αλλά και να νιώθουν ότι είμαστε πάντα δίπλα τους και τα αγαπάμε…

Καλή δύναμη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

#Family,#Parenting

Τα παιδιά που (δε) λένε ευχαριστώ

Σχολιάστε

Σήμερα θα γράψω για τη σημασία της ευγνωμοσύνης στα παιδιά. Κάθε εβδομάδα όλο και κάτι θα τύχει και θα μου δώσει την αφορμή να γράψω, κάτι θα τύχει και θα βρω θέμα για το άρθρο της Πέμπτης. (Ή της Παρασκευής, βρε αδερφέ… 😁)

Πόσο μα πόσο σημαντική η ευγνωμοσύνη στη ζωή μας. Ακούμε συνέχεια ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες με όσα έχουμε, ότι είναι βασική προϋπόθεση ώστε να βρούμε την ευτυχία, ότι είναι το κλειδί μιας ζωής θετικής και χαρούμενης.

Τα παιδιά μας, όμως, δυσκολεύονται να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους, να λένε ευχαριστώ, να δείχνουν ότι εκτιμούν κάτι που τους προσφέρεται.

Κάθε φορά που τους δίνουν ένα δώρο, κάθε φορά που είναι κάπου φιλοξενούμενοι, νιώθω ότι πρέπει να τους θυμίσω να πουν ευχαριστώ. Και ακούω πολλούς γονείς που, σαν εμένα, είναι εκνευρισμένοι που το παιδί τους δεν λέει ευχαριστώ από μόνο του ή δεν εκτιμά τα προνόμια ή τα δώρα. Το αντίθετο μάλιστα. Τα θεωρεί δικαιώματά του.

Ωστόσο, η επιθυμία έκφρασης ευγνωμοσύνης και η ικανότητα να το κάνουν δεν έρχονται φυσικά στα παιδιά.

Ξεκινώντας από νεαρή ηλικία, αυτές οι δεξιότητες πρέπει να διδάσκονται και στη συνέχεια να ενισχύονται τακτικά. Και αξίζει πραγματικά τον κόπο.

Είναι βασική δεξιότητα για τη μετέπειτα ζωή του.

Το να αισθανόμαστε και να εκφράζουμε ευγνωμοσύνη έχουν συσχετιστεί με την ευτυχία, την αισιοδοξία και τις καλύτερης ποιότητας σχέσεις, καθώς και με τη σωματική και ψυχική υγεία. Με άλλα λόγια, όταν επενδύουμε το χρόνο μας και κάνουμε την προσπάθεια να διδάξουμε στο παιδί μας την αξία της εκτίμησης και της ευγνωμοσύνης, όχι μόνο θα το παρατηρήσουν και άλλοι, αλλά θα τους οπλίσουμε με συναισθηματική δύναμη. Αυτό θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής τους, τώρα και στο μέλλον.

Τα παιδιά, οι έφηβοι και ακόμη και οι νεαροί ενήλικες είναι αναπτυξιακά εγωκεντρικοί.

Ναι, ισχύει. Δεν είναι η προσωπική μου άποψη. Το έχω διαβάσει. (Μη με ρωτήσεις πού, δε θυμάμαι).

Βλέπουν τον κόσμο κυρίως από τη δική τους σκοπιά μέχρι να τους προσφερθεί καθοδήγηση για το πώς να το δουν από την οπτική γωνία του άλλου. Το σχολείο είναι ένα εξαιρετικό μέρος για να μάθουν τα παιδιά ευγνωμοσύνη και ενσυναίσθηση. Ωστόσο, όταν πρόκειται για την ανατροφή συναισθηματικά υγιών παιδιών, οι γονείς έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο από οποιονδήποτε άλλο στο παιδί:

Μπορούμε, λοιπόν, να γίνουμε εμείς το σωστό πρότυπό τους.

Το παιδί μας δίνει πολύ μεγαλύτερη προσοχή στη συμπεριφορά μας από ό, τι στις συμβουλές μας, το έχουμε καταλάβει. Οπότε είναι σημαντικό να κάνουμε πράξη αυτό που ζητάμε. Να μιλήσουμε ανοιχτά για την εκτίμηση της καλοσύνης των άλλων και να λέμε συχνά ευχαριστώ, ακόμη και για μικρά πράγματα.

Ο άντρας μου έχει αναλάβει συγκεκριμένες υποχρεώσεις του σπιτιού, αλλά ποτέ δεν το θεωρώ δεδομένο.Τον ευχαριστώ κάθε φορά και λέω στα παιδιά ότι είμαι πολύ τυχερή και ευγνώμων που έχω ένα σύντροφο που με σκέφτεται και με φροντίζει. Το ίδιο κάνει κι εκείνος.

Αυτός ο τρόπος καθημερινής έκφρασης ευγνωμοσύνης θεωρώ ότι στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα στα παιδιά ότι η εκτίμηση είναι αναπόσπαστο μέρος όλων των σχέσεων και αυτό δεν προορίζεται μόνο για τη λήψη δώρων.

Μπορούμε να προετοιμαστούμε εκ των προτέρων – κάθε φορά.

Αν πηγαίνουμε, για παράδειγμα, σε πάρτι ή σε μια οικογενειακή συγκέντρωση που φοβόμαστε ότι μπορεί να είναι βαρετή για τα παιδιά, να τους υπενθυμίσουμε να χαμογελάσουν, να πουν ευχαριστώ και να ξεκινήσουν συνομιλία, ανεξάρτητα από το πώς αισθάνονται. Η αγενής συμπεριφορά θα πληγώσει τα συναισθήματα του οικοδεσπότη και θα μας φέρει σε δύσκολη θέση.

Παρομοίως, αν διοργανώνουμε πάρτι γενεθλίων για το παιδί μας, πριν ανοίξει μια στοίβα δώρων μπροστά στους προσκεκλημένους, πρέπει να προετοιμάσουμε το παιδί μας -ανεξάρτητα από τα αληθινά συναισθήματά του για το κάθε δώρο- να πει ευχαριστώ σε κάθε έναν ξεχωριστά. Να του υπενθυμίσουμε του ότι οι συζητήσεις σχετικά με τυχόν επιστροφές και αλλαγές θα τις αφήσουμε για αργότερα.

Ίσως θα μπορούσαμε να μάθουμε στα παιδιά μας χειροπιαστά την αξία του ευχαριστώ με ευχαριστήρια σημειώματα και κάρτες.

Πολλοί γονείς ίσως πιστεύουμε ότι χρειάζεται πάρα πολύ προσπάθεια από ένα παιδί για να γράψει ένα ευχαριστήριο σημείωμα ή θεωρούμε τα παιδιά μας πολύ απασχολημένα για να τους επιβαρύνουμε με άλλη εργασία ή ίσως απλά να πιστεύουμε ότι οι γραπτές ευχαριστίες είναι ξεπερασμένες. Αλλά θα μπορούσαμε να τους δώσουμε απλά την ευκαιρία και να δούμε πώς θα ανταποκριθούν.

Πρέπει να τους διδάξουμε ότι πόσο μεγάλη αξία έχουν η γενναιοδωρία και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και ότι τα δώρα δεν είναι δικαιώματα.

Η διδασκαλία της ευγνωμοσύνης και της εκτίμησης δεν είναι πάντα εύκολη.

Χρειάζεται επαγρύπνηση και μπορεί συχνά να δημιουργεί προστριβές με το παιδί μας.

Το να μεγαλώσουμε, όμως, παιδιά που θα εκτιμούν, θα νοιάζονται για τα συναισθήματα των άλλων και θα νιώθουν ευγνωμοσύνη για τα καλά που συμβαίνουν στη ζωή τους, αξίζουν όλες τις προσπάθειές μας.

#Family,#Parenting

Το μυστικό για εξορμήσεις με τα παιδιά

Σχολιάστε

Βγαίνουμε έξω με τα παιδιά μας πολύ. Το να είμαστε ενεργοί προσπαθούμε να είναι μέρος της οικογενειακής μας ζωής. Προσπαθούμε τα παιδιά μας, ηλικίας 3, 8 και 9 ετών, να περπατούν ή να κάνουν ποδήλατο ή πατίνια όσο συχνότερα γίνεται και όσα Σαββατοκύριακα μπορούμε (ή στις διακοπές) κάνουμε κάποιες υπαίθριες περιπέτειες ανάλογα με την ηλικία τους (και το δικό μας κουράγιο).

Αλλά δεν ήμασταν έτσι από την αρχή της πορείας μας ως γονείς. Κι έχουμε δρόμο μπροστά μας.

Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε υπερπροστατευτικοί, αλλά, αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι δεν είχαμε εκτιμήσει τη μεγάλη αξία αυτών των «περιπετειών», των εξορμήσεών μας για τα παιδιά μας, αλλά και για εμάς τους ίδιους.

Έχουμε στο περιβάλλον μας φίλους που δε διστάζουν να κάνουν μέχρι και ορεβασία και δύσκολες αναβάσεις με τα παιδιά τους από τη …βρεφική ηλικία και τα παιδιά έχουν μάθει να κάνουν ποδήλατο, σκι, πεζοπορίες, κολύμπι και να κουβαλάνε το δικό τους σακίδιο ανεξάρτητα από την πολύ νεαρή ηλικία τους.

Και δεν υπάρχει κάποιο μυστικό για αυτό.
Ούτε τα παιδιά αυτά έχουν γεννηθεί με περισσότερη άνεση και ταλέντο σε αυτές τις δραστηριότητες.

Το μόνο «μυστικό» είναι ότι τους έδωσαν επανειλημμένα ευκαιρίες και αφιέρωσαν χρόνο για να τους επιτρέψουν να εξελιχθούν σε αυτές τις δραστηριότητες με το δικό τους ρυθμό.

Αυτοί οι γονείς έδωσαν από το χρόνο τους αρκετές ώρες υπομονετικά, και μερικές φορές ίσως όχι τόσο υπομονετικά, να τους καθοδηγήσουν, να τους ενθαρρύνουν και τους περιμένουν.

Τα παιδιά έχουν αφιερώσει πολλές ώρες να εξασκούν τις δεξιότητες, την κοινωνικότητά τους και την αυτοπεποίθησή τους, αλλά και να μαθαίνουν από τα λάθη τους.

Και το έκαναν όσο εμείς οι άλλοι γονείς μπορεί να λέγαμε «μα γιατί τα παίρνετε παντού μαζί σας; Δε θέλετε να μείνετε λίγο μόνοι σας;»

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Το ζευγάρι παραμερίζει προσωπικές του ώρες μαζί, οι δυο τους, για να αναπτυχθούν με αυτό τον τρόπο τα παιδιά του. Αλλά το κάνει με χαρά και όχι με την έννοια της θυσίας. Προσαρμόζει τη σχέση του με αυτή την επιλογή. Δε θυσιάζει τη σχέση του. Η σχέση του δυναμώνει γιατί περνούν μαζί όλη αυτή τη διαδικασία.

Ως γονείς, πρωταρχική δουλειά μας, πιστεύω πως είναι να προωθήσουμε την ανάπτυξη και την ανεξαρτησία, τελικά, των παιδιών μας.

Για να γίνει αυτή η ανάπτυξη, οι άνθρωποι πρέπει να ξεφύγουν εκτός της ζώνης άνεσής τους (#comfortzone). Τόσο πολλές βασικές δεξιότητες στη ζωή μας αποκτώνται και ενισχύονται με αυτό τον τρόπο.

Μερικά παιδιά είναι φυσικά πιο τολμηρά και μπορεί να χρειαστεί να δοθούν περισσότερα όρια και άλλα μπορεί να είναι πιο απρόθυμα και να χρειάζονται περισσότερη πείρα πριν κάνουν το επόμενο βήμα.

Το να γνωρίζουμε καλά τα παιδιά μας, το πώς θα τα παρακινήσουμε και πώς και πότε να τα προκαλέσουμε είναι όλες σημαντικές δεξιότητες για εμάς τους γονείς. Δεν το εκτελούμε πάντα τέλεια, αλλά η γονική μέριμνα είναι μια «ατελής επιστήμη» και το να βγούμε έξω και να κάνουμε κάτι είναι πάντα καλύτερο από το τίποτα.

Θα προσπαθήσω να καταγράψω όσα έχω διαπιστώσει ότι βοηθάνε με την πολύ μικρή μου εμπειρία στο θέμα:

1. Κάποια στιγμή σίγουρα θα κρυώσουν, θα ζεσταθούν, θα κουραστούν, θα πεινάσουν ή θα έχουν πολλάάάάά άλλα παράπονα. Μπορεί ακόμη και να έχουν και ξεσπάσματα. Ο φόβος για αυτό δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει από το να κάνουμε κάτι μαζί τους. Το ότι θα μάθουν να έρθουν αντιμέτωπα με τα προβλήματα και την επίλυσή τους θα τους δημιουργήσει δεξιότητες ανθεκτικότητας, αντοχής, διαχείρισης και αντιμετώπισης που θα τους φανούν περισσότερο από χρήσιμες.

2. Να δώσουμε στα παιδιά μας επιλογές, να τα υποστηρίξουμε και να τα αφήσουμε να δουν τις συνέπειες των ενεργειών τους. Μαθαίνουμε περισσότερα από τις αποτυχίες και τα λάθη μας παρά όταν είμαστε προστατευμένοι από τις συνέπειες. Θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και θα μάθουν να είναι πιο αυτοδύναμα.

3. Να ορίζουμε μικρές προκλήσεις, μικρούς στόχους για τα παιδιά μας. Όταν τις πετυχαίνουν, τους δίνει αυτοπεποίθηση και τους παρακινεί να κάνουν περισσότερα.

4. Να κρατάμε τα πράγματα διασκεδαστικά και μην τα πιέζουμε πάρα πολύ. Να είμαστε ευέλικτοι και πρόθυμοι να αλλάξουμε σχέδια όταν είναι απαραίτητο. Εάν είναι μια καλή εμπειρία, θα θέλουν να το ξανακάνουν. Εάν δεν είναι διασκεδαστικό, ή τα πιέζουμε για να αντποκριθούν στο πλάνο που έχουμε εμείς στο κεφάλι μας, δε θα απολαμβάνουν τη δραστηριότητα ή, ακόμη χειρότερα, θα αποφασίσουν ότι δε θέλουν να το ξανακάνουν.

5. Μπορούμε να βρούμε «φίλους περιπέτειας» για τα παιδιά μας – αυτούς που τους αρέσει να κάνουν τις ίδιες δραστηριότητες. Ακόμα κι αν δεν είναι στο ίδιο επίπεδο, αυτή η «ανισορροπία» δεξιοτήτων μπορεί επίσης να είναι πολύ χρήσιμη. Εάν τα άλλα παιδιά είναι ελαφρώς πιο εξειδικευμένα από τα παιδιά μας, θα παρακινήσουν τα παιδιά μας να ακολουθήσουν και να γίνουν καλύτερα. Εάν το παιδί μας είναι ελαφρώς πιο εξειδικευμένο, μπορεί να ενεργεί ως «μικρός καθοδηγητής». Αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή τους και την υπερηφάνεια για τις δεξιότητες και τα επιτεύγματά τους.

Τα παιδιά είναι πιο δυνατά και πιο ανθεκτικά από ό, τι μερικές φορές πιστεύουμε.

Να μην υποτιμάμε τις ικανότητές τους και πραγματικά πιστεύω ότι θα εκπλαγούμε με το τι επιτυγχάνουν μόνα τους όταν τους δοθεί η ευκαιρία.

Ελπίζω πραγματικά ότι τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να κάνουν υπαίθριες δραστηριότητες, χωρίς φυσικά να το απαιτήσω, επειδή αρέσει σε εμάς τους γονείς.

Αυτό που πραγματικά θέλω είναι να βρουν αυτό για το οποίο είναι παθιασμένοι και να το επιδιώξουν. Πιστεύω ότι οι δεξιότητες και τα διδάγματα που αποκτώνται από τις μικρές περιπέτειες στη φύση θα τους βοηθήσουν να εξελιχθούν σε ενήλικες με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα, κοινωνικούς και δυναμικούς, και τελικά θα τους βοηθήσουν να ακολουθήσουν όποιο δρόμο επιλέξουν.