Αρχείο ετικέτας #BetterLife

Γιατί έχω λογαριασμό στα social media

Δύσκολος καιρός για online μαμάδες… Αν σου πω ότι πρόσφατα σκέφτηκα να σταματήσω να μπαίνω στο instagram; Εντάξει για λίγο μόνο!

Μετά άλλαξα γνώμη! Αλλά πραγματικά υπάρχουν στιγμές που απογοητεύομαι με όσα γράφονται. 

Και σίγουρα πολλοί έχετε σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Κάποιοι, μάλιστα, το έχετε κάνει ήδη, ενώ άλλοι κάνετε μια παύση για μικρά ή μεγάλα διαστήματα.

Θα συμφωνήσετε, επίσης, ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαθέτουν μια αρνητική χροιά, ενώ κάποιοι το βρίσκουν μέχρι και ανατριχιαστικό το να είσαι συνεχώς συνδεδεμένος με τόσα άτομα από όλο τον κόσμο που μπορεί να μην έχεις συναντήσει ποτέ από κοντά και τα οποία γνωρίζουν τόσες λεπτομέρειες για τη ζωή σου!

Εγώ ανήκω στην κατηγορία που δεν το βρίσκω ούτε ανατριχιαστικό ούτε περίεργο… αλλιώς δε θα είχα την παρουσία που έχω. Βέβαια, έχω περάσει από αρκετά σκαμπανεβάσματα, αναρωτώμενη «Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια; Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η ασχολία; Μήπως εδώ το παράκανα;»

Όπως έχω ξαναγράψει, για μένα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν μια «σανίδα σωτηρίας» σε μια περίοδο που η ζωή μου είχε τόσο πολλές αλλαγές που δεν ήξερα καν αν κάνω πραγματικά αυτό που θέλω, αν κάνω αυτό που αγαπώ, αν μόνη μου, τελικά, έχω επιλέξει όσα έχω επιλέξει στη ζωή μου.

Η επιστροφή στον τόπο καταγωγής, η εργασία, η νέα οικογένεια, η μητρότητα, όλα όσα συνθέτουν το παζλ της καθημερινότητάς μου, χωρίς να είμαι, όμως, εγώ αυτή που θέλω να είμαι. Στην ουσία, δεν πιστεύω ότι ήξερα ποια είμαι, τι μου αρέσει να κάνω. 

Τώρα θα μου πείτε, τα social media σού τα έδειξαν όλα αυτά; Όχι, αλλά όσοι γνώρισα στα social media, η κοινότητα που δημιουργήθηκε, η έμπνευση που πήρα, μού έδωσαν αυτό το «σπρώξιμο» να ψάξω μέσα μου, να προσπαθήσω να με μάθω καλύτερα.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχα τη δυνατότητα να συζητήσω με άτομα με τα οποία είχα πολλά κοινά, άτομα που δε θα τα έβρισκα «συγκεντρωμένα» στην καθημερινότητά μου. Μπορούσα να πιάσω κουβέντα, να μάθω νέα πράγματα που δεν γνώριζα. 

Δεν είναι απαραίτητο να έχω με τους φίλους μου  τα ίδια ενδιαφέροντα. Και ο κύκλος μου, ειδικά για μένα -που δεν ανοίγομαι εύκολα σε νέες δραστηριότητες και παρέες- είναι αρκετά συγκεκριμένος. Η διαδικτυακή κοινότητα μπορεί πραγματικά να μου διασφαλίσει ότι θα κάνω συζητήσεις που απολαμβάνω, συζητήσεις που πιθανώς μου έλειπαν. 

Ειδικά για τους γονείς με μικρά παιδιά, τα social media μάς προσφέρουν την «κοινωνικοποίηση» που λείπει όταν είμαστε κλεισμένοι μέσα με τα παιδιά. Όταν γέννησα το τρίτο μου παιδί, κατά τους μεταμεσονύχτιους μαραθώνιους θηλασμούς είχα «παρέα» άλλες μαμάδες που ξενυχτούσαν κι αυτές και πραγματικά με βοήθησαν πάρα πολύ ψυχολογικά. Και, όπως και να το κάνουμε, τα θετικά σχόλια μού έδιναν αυτό το «αυτοκόλλητο» ότι είμαι «καλή μαμά», ότι κάτι κάνω κι εγώ καλά, αλλά και υποστήριξη σε δύσκολες ψυχολογικά περιόδους.

Μέσα από τα social media άρχισα να μοιράζομαι και όσα έχω διαβάσει, όσα μου έκαναν εντύπωση και όσα δεν γνώριζα πριν, αλλά και να μάθω νέα πράγματα, τα οποία είναι και επικαιροποιημένα λόγω αυτής της μοναδικής αμεσότητας. Προφανώς και δεν πρέπει να πιστεύουμε όλα όσα διαβάζουμε online, ωστόσο μας δίνεται η δυνατότητα να ψάξουμε όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα ώστε να επιβεβαιώσουμε. Μια ανταλλαγή γνώσεων σε παγκόσμια κλίμακα, που μας δίνει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε στα θέματα που μας ενδιαφέρουν πραγματικά.

Κι όσο μεγαλώνουμε και αλλάζουν οι καθημερινότητές μας, ακόμα και οι ζωές μας, το instagram, το facebook μας «φέρνουν κοντά», μας κρατάνε σε επαφή με αγαπημένους μας ανθρώπους παρά τη φυσική απόσταση. Έχω βρει φίλους από το σχολείο που ζουν σε άλλες περιοχές ή και χώρες, συμφοιτητές μου που δεν ήμασταν τόσο κολλητοί ώστε να έχουμε ανταλλάξει τηλέφωνα, μακρινά ξαδέρφια μου, που πιθανώς και να μη γνώριζα καν την ύπαρξή τους. Κι ακόμα κι αν δεν είναι εύκολο να μιλάω μαζί τους πολύ συχνά, ανταλλάζουμε κάποιο σχόλιο, μια καλημέρα, μεγαλώνουμε χωρίς να είμαστε ξένοι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Αυτή η διατήρηση των σχέσεων. Έχουν προκύψει σχέσεις ακόμα και με ανθρώπους που ζούμε μαζί στον ίδιο μικρό τόπο, αλλά δεν ξέραμε ποτέ ότι έχουμε κοινά, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ.

Δεν είναι όλα ή άσπρα ή μαύρα. 

Σίγουρα υπάρχουν αρνητικές πτυχές σε όλες τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ξέρω ότι είναι στο χέρι μου να εμμείνω σε όσα μου προσφέρουν μεγαλύτερη αξία και εμπλουτίζουν τη ζωή μου αντί να την εξαντλούν.

Εγώ αποφασίζω πώς χρησιμοποιώ τα μέσα. Εγώ έχω την ευθύνη, είναι οι δικές μου επιλογές αυτές που θα με συντροφεύουν όσο μεγαλώνω.

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Νέα χρονιά: Πώς να βάζουμε στόχους

Αυτή είναι η εποχή του χρόνου που οι περισσότεροι (προσπαθούμε να) κάνουμε προγράμματα και στήνουμε πλάνα για να «αλλάξουμε» τη ζωή μας.

Τις πρώτες εβδομάδες του Ιανουαρίου τρέχουμε να γραφτούμε σε γυμναστήρια, βάζουμε στόχους να διαβάζουμε περισσότερο, διαμορφώνουμε το καθημερινό πλάνο που θα θέλαμε ιδανικά να χτίσουμε.

Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι αυτή η «εισροή» εγγραφών στο γυμναστήριο, οι στόχοι για ανάγνωση βιβλίων και η διαμόρφωση των καθημερινών μας ρουτινών, είναι πιο εύκολο να δημιουργηθούν παρά να διατηρηθούν.

Οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε (αρκετές) αποφάσεις την Πρωτοχρονιά, αλλά, σύμφωνα και με έρευνες, μόνο ένα μικρό ποσοστό καταφέρνει να τις τηρήσει.

Σίγουρα ο καθορισμός των στόχων έχει άμεση σχέση με την προσωπική μας επιτυχία. Οι σωστά καθορισμένοι στόχοι μάς βοηθούν να ενεργοποιήσουμε νέες συμπεριφορές και να εστιάσουμε σε ό,τι είναι σημαντικό για εμάς.

Φυσικά, δεν είναι μόνο ο καθορισμός στόχων. Μεγάλη σημασία έχει και η επίτευξή τους.

Τι είναι, όμως, οι στόχοι;

Οι στόχοι είναι κάτι που θέλουμε να πετύχουμε. Είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα που εμείς σχεδιάζουμε και δεσμευόμαστε να πετύχουμε.

Γιατί πρέπει να βάζουμε στόχους;

Οι στόχοι μάς δίνουν μια αίσθηση κατεύθυνσης. Το να αφιερώσουμε χρόνο για να σκεφτούμε τι θέλουμε στη ζωή μας μάς δίνει μια αίσθηση σκοπού.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα 5ετές σχέδιο με βάση το πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας σε πέντε χρόνια. Έχοντας αυτό το μακροπρόθεσμο σχέδιο μπορεί να μας βοηθήσει να περάσουμε από το όνειρο και τη σκέψη, στη δράση.

Ο καθορισμός στόχων μάς βοηθά και στο χώρο εργασίας στο να ορίσουμε μια ξεκάθαρη διαδρομή για το πού θέλουμε να πάει η ομάδα μας.

Επιπλέον, μας βοηθά να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, να αποκτήσουμε κάποια προοπτική για το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή μας. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργία μιας ζωής γεμάτη νόημα.

Οι στόχοι μας δίνουν κίνητρο, μας παρακινούν να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, μας δίνουν  μεγαλύτερο έλεγχο στο μέλλον μας.

Και μόνο ο καθορισμός στόχων μάς τοποθετεί στη θέση του οδηγού στη ζωή μας. Απλώς γράφοντας στόχους, αναγνωρίζουμε ενεργά αυτό που θέλουμε στη ζωή.

Πώς να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους;

Είτε βάζουμε ομαδικούς στόχους για την ομάδα μας είτε προσωπικούς στόχους, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε με στόχους που είναι ρεαλιστικοί.

1. Να σκεφτούμε τα πάθη μας, τι αγαπάμε

Μέρος της διαδικασίας για το πώς να θέσουμε στόχους ζωής θα πρέπει να είναι να αποφασίσουμε τι μας εμπνέει και ποιες είναι οι αξίες μας. Θα πρέπει να είμαστε παθιασμένοι με τους στόχους μας εάν θέλουμε να τους πετύχουμε μακροπρόθεσμα.

Οι στόχοι μας πρέπει να έχουν νόημα για εμάς και να μας προσφέρουν μια αίσθηση υπερηφάνειας μόλις τους πετύχουμε.

2. Να θέτουμε στόχους που μπορούμε να ελέγξουμε

Αν ο στόχος μας βασίζεται σε κάτι έξω από τον έλεγχό μας, δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε αν θα τον πετύχουμε πραγματικά ή όχι.

Οι προσωπικοί μας στόχοι δεν πρέπει να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους. Επίσης, δεν πρέπει να εξαρτώνται από εξωτερικούς παράγοντες στους οποίους δεν έχουμε κανέναν έλεγχο.

Να είμαστε ρεαλιστές για το πού μπορούμε να είμαστε άμεσα υπεύθυνοι.

3. Να φανταστούμε το μέλλον μας

Να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε πραγματικά πώς θα θέλαμε να είναι η ζωή μας, κάνοντας, για παράδειγμα, ερωτήσεις στον εαυτό μας που θα μας βοηθήσουν να βρούμε τη σωστή κατεύθυνση ή τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε ποια κατεύθυνση δεν θέλουμε καθόλου.

Για να πετύχουμε τους στόχους μας

Ο καθορισμός των στόχων μας είναι μόνο η αρχή. Αφού προσδιορίσουμε  ποιοι είναι οι στόχοι μας, το να τους πετύχουμε είναι μια νέα πίστα!

Το να δουλεύουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας μπορεί να μας φαίνεται βουνό, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. 

Το νούμερο ένα είναι να μην ονειροπολούμε απλώς σε σχέση με τους στόχους μας – παίρνουμε μολύβι και χαρτί και γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε. Αυτό κάνει τους στόχους μας πιο χειροπιαστούς και τους κάνει να φαίνονται πιο πραγματικοί.

Σύμφωνα με έρευνες, οι άνθρωποι που γράφουν τους στόχους τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν περισσότερα από εκείνους που δεν γράφουν τους στόχους τους.

Ξαναλέω: να γράφουμε, να γράφουμε, να γράφουμε.

Να καταγράφουμε τις σκέψεις και τις ιδέες μας, όσο ανόητες κι αν, πιθανώς, μας φαίνονται.

Τι κάνουμε; Πού θέλουμε να είμαστε; Πώς μοιάζει για μας η επιτυχία; Μας αρέσει η δουλειά μας; Τι είναι αυτό που δε θέλουμε στη ζωή, στην καθημερινότητά μας;

Τους καταγράφουμε και τους βάζουμε κάπου να τους βλέπουμε καθημερινά, να μας θυμίζουν συνεχώς πού θέλουμε να φτάσουμε.

Οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι και σαφείς: αναλύουμε τους μακροπρόθεσμους στόχους μας σε σαφή βήματα, μικρούς και συγκεκριμένους στόχους.

Όταν, για παράδειγμα, στόχος μας είναι να γράψουμε ένα βιβλίο, το να διαβάζουμε πολύ και να γράφουμε και πολύ, σε καθημερινή βάση, είναι τα βήματα αυτά που θα μας βοηθήσουν στην επίτευξη του μεγάλου μας στόχου.

Μπορούμε να το φανταστούμε σαν μια σκάλα, όπου στο επάνω σκαλοπάτι γράφουμε το μεγάλο, κύριο στόχο και στα υπόλοιπα σκαλιά της σκάλας, γράφουμε τους μικρότερους στόχους που πρέπει να επιτύχουμε για να φτάσουμε στον κύριο στόχο μας.

Οι στόχοι, όμως, δεν πρόκειται να επιτευχθούν από μόνοι τους. Θα πρέπει να έχουμε ένα σαφές σχέδιο για το πώς θέλουμε να επιτύχουμε τους στόχους μας και να «βγούμε στη δράση». Ακόμα και η πιο μικρή πράξη θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο.

Στην πορεία, κάποια στιγμή, ίσως νιώσουμε εξάντληση, ίσως πάθουμε εμμονή με το στόχο, ίσως σκεφτούμε ακόμη και να εγκαταλείψουμε.

Δεν είναι κακό να κάνουμε διαλείμματα από το σχέδιό μας και να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα.

Κάθε εμπόδιο που θα παρουσιαστεί, θα το καταγράφουμε και θα το αντιμετωπίζουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε.

Με την υπευθυνότητα μας και την πειθαρχία μας θα κάνουμε σταθερή, συνεπή πρόοδο. Και δεν είναι κακό -ίσα ίσα- να μοιραστούμε τα σχέδιά μας με ένα φίλο, κάτι που θα μας βοηθήσει να μην τα παρατήσουμε στα δύσκολα, να μη σταματήσουμε να προσπαθούμε, να μη γινόμαστε αναβλητικοί.

Κι αν δεν τα καταφέρουμε, να αφιερώσουμε χρόνο για να αναθεωρήσουμε τους στόχους μας και να δούμε τι μπορούμε να αλλάξουμε.

Και κάτι ενδιαφέρον…

Στο εξωτερικό χρησιμοποιούν τον όρο SMART για τους στόχους από τα αρχικά των λέξεων: Specific – Measurable- Attainable- Relevant- Time-bound.

  • Specific: Συγκεκριμένος.

Δεν έχει νόημα να θέτουμε αόριστους στόχους που δεν επιτυγχάνουν κάτι συγκεκριμένο.

Ο στόχος, για παράδειγμα, «θέλω να βελτιώσω τον εαυτό μου» είναι πολύ αόριστος.

Είναι σημαντικό να έχουμε ξεκάθαρους στόχους, για να αποφύγουμε στόχους που δύσκολα γίνονται πράξη.

  • Measurable: Μετρήσιμος. Από τη στιγμή που έχουμε καθορίσει έναν συγκεκριμένο στόχο, είναι σημαντικό να μπορούμε να μετρήσουμε την επιτυχία ή την ολοκλήρωση του στόχου.

Αυτό δεν χρειάζεται να είναι με την παραδοσιακή έννοια, όπως με στατιστικά ή με αριθμούς, απλά πρέπει να είναι μετρήσιμος με κάποια έννοια, ώστε να είναι σαφές πότε έχουμε φτάσει ή είμαστε κοντά στο να φτάσουμε τον στόχο μας.

  • Attainable: Εφικτός. Ένας στόχος πρέπει να είναι εφικτός, ρεαλιστικά πραγματοποιήσιμος.
  • Relevant: Σχετικός. Είναι σημαντικό οι στόχοι που τίθενται να είναι σχετικοί με τους σκοπούς μας, με αυτό που έχουμε οραματιστεί για τον εαυτό μας.
  • Time-bound: Με χρονική δέσμευση. Οι στόχοι πρέπει να έχουν κάποια χρονική προθεσμία. Δεν είναι παραγωγικό να ορίζουμε μια προθεσμία στο πολύ μακρινό μέλλον για μια πολύ απλή εργασία.

Οι στόχοι είναι το όραμά μας για το μέλλον, κάτι που θέλουμε να πετύχουμε.

Δεν πρέπει να είναι απαραίτητα κάτι εύκολο.

Δεν πρέπει να διστάσουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας.

Μπορεί ο στόχος να μη φαίνεται εφικτός. Ή να μας λένε οι άλλοι ότι δεν είναι εφικτός.

Πρέπει να σκεφτούμε out of the box, να κάνουμε μεγάλα όνειρα.

Με μικρότερα, βραχυπρόθεσμα βήματα θα μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί που θελουμε.

Οι στόχοι μας δεν είναι μόνο το πού θέλουμε να φτάσουμε. Είναι και το κάθε μικρό -πολύτιμο- βήμα που κάνουμε για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε.

Εσύ έβαλες στόχους για τη νέα χρονιά;

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

Πώς το γράψιμο μπορεί όντως να αλλάξει τη ζωή μας

Στο σχολείο αν μου ζητούσες να γράψω έκθεση ή ένα δικό μου κείμενο τελοσπάντων, δεν μπορώ να πω ότι μου ήταν κι εύκολο! Όταν ήμουν μαθήτρια έγραφα ποιήματα και μου άρεσε να γράφω λίστες και γενικά να γράφω στο χαρτί.

Όμως θεωρούσα ότι δεν έχω φαντασία και δημιουργικότητα για μεγάλα κείμενα. Σαν φοιτήτρια με βοήθησε σίγουρα πολύ το αντικείμενο της δημοσιογραφίας, αλλά δεν το εξασκούσα και πολύ συχνά.

Όταν γέννησα την κόρη μου, άρχισα να ασχολούμαι με τα social media, γνώρισα άλλες μαμάδες που με ενέπνευσαν να διαβάσω και να ασχοληθώ με το blogging.

Όταν λέω ότι το γράψιμο άλλαξε τη ζωή μου, οι περισσότεροι ίσως θεωρούν ότι υπερβάλλω ή είμαι πολύ ρομαντική. Αλλά όχι.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία με διάφορες μορφές γραφής:

– Έχω ξεκινήσει να γράφω δυο βιβλία (κι ας μην έχουν τελειώσει ακόμα, κι ας μην τελειώσουν ποτέ…)

– Έχω γράψει περισσότερα από 300 άρθρα στο blog μου και σε άλλα sites

– Ξεκίνησα να στέλνω newsletter στους (πολύ λίγους ακόμα!) συνδρομητές του Runnermom newsletter 

– Ξεκίνησα δειλά δειλά το journaling, το να καταγράφω κάποιες σκόρπιες σκέψεις και ιδέες μου σχεδόν καθημερινά, πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων ή απόλαυσα τη συγκεκριμένη μέρα.

Και μπορώ με σιγουριά να πω ότι το γράψιμο μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου με τρόπους που δεν περίμενες ποτέ:

Το γράψιμο είναι ένας σπουδαίος τρόπος να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας.

Δεν χρειάζεται να έχουμε κάτι ενδιαφέρον να πούμε. Το γράψιμο δεν είναι να «έχεις κάτι να πεις». Έχει να κάνει με το να μάθουμε τι θέλουμε να πούμε.

Γράφοντας, ξεκαθαρίζουμε τη σκέψη μας, κάτι που μας επιτρέπει να «μπούμε βαθύτερα» και να βρούμε περισσότερα θέματα για να μιλήσουμε και να γράψουμε.

Το γράψιμο μάς βοηθά να δημιουργήσουμε χώρο στο μυαλό μας και να συνδεθούμε με τις σκέψεις μας. Όσο περισσότερο γράφουμε, τόσο περισσότερο σκεφτόμαστε.

Εάν επιλέξουμε να γράψουμε σε ένα blog, για παράδειγμα, το μόνο που χρειάζεται να αναρωτηθούμε είναι τι σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε.

Ο Tim Ferriss, Αμερικανός επιχειρηματίας, συγγραφέας, podcaster, λέει ότι το γράψιμο είναι σαν να παγώνεις τη σκέψη σου στο χαρτί.

Εάν γράφουμε για ένα συγκεκριμένο κοινό, μπορούμε να αναρωτηθούμε ποια μηνύματα θέλουμε να μοιραστούμε με τον κόσμο.

      Τι χρειάζεται περισσότερο ο κόσμος;

      Ποιο είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα;

      Πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους με τα λόγια μας;

Δεν μαθαίνουμε (μόνο) διαβάζοντας, αλλά γράφοντας. Ακόμα κι αν νιώθουμε ότι «δεν το ‘χουμε».

Το γράψιμο μάς βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά που διαβάζουμε και ακούμε.

Όλοι μας βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με πληροφορίες, ειδήσεις και νέες ιδέες.

Παρόλο που οι αναγνώστες ηλεκτρονικών βιβλίων, τα podcast και τα ηχητικά βιβλία διευκολύνουν την εκμάθηση εν κινήσει, δεν θυμόμαστε τίποτα που διαβάζουμε ή ακούμε αν δεν το χρησιμοποιούμε.

Το γράψιμο είναι μια εξαιρετική λύση εάν δεν διαβάζουμε απλά για διασκέδαση, αλλά πραγματικά θέλουμε να θυμόμαστε περισσότερα από αυτά που διαβάζουμε.

Οι μικροσκοπικές αλλαγές στη ζωή μας μπορούν να οδηγήσουν σε τεράστιες αλλαγές στο μέλλον.

Ποτέ δεν ξέρουμε πώς η γραφή μας θα μπορούσε να διαμορφώσει τη ζωή μας.

Μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στη δουλειά μας, να έχουμε περισσότερο χρόνο για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να ξεκινήσουμε ένα χόμπι ή να έχουμε χρόνο να βγαίνουμε πιο συχνά.

Επιπλέον, η δημοσίευση των κειμένων στο Διαδίκτυο μπορεί να μας ανοίξει εντελώς διαφορετικούς ορίζοντες, ακόμα και επαγγελματικούς.

Το γράψιμο μας βοηθά να σκεφτόμαστε πιο καθαρά.

Το να γράφω με συνέπεια με βοήθησε να μάθω πώς να εκφράζομαι καλύτερα, ώστε να μπορώ να επικοινωνώ με μεγαλύτερη ευκολία και δομή. Προτεραιότητά μου όταν γράφω είναι να γίνομαι κατανοητή και να μην μπερδεύω κανέναν.

Όταν προβληματίζομαι σχετικά με το τι να κάνω για κάποιο ζήτημα, το γράψιμο πάντα με βοηθάει να βρω απαντήσεις.

Και οι αρνητικές σκέψεις ακούγονται λιγότερο τρομακτικές στο χαρτί παρά στο κεφάλι μου!

Φοβόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε λάθος επιλογές που παραλύουμε και δεν αποφασίζουμε καθόλου. Το γράψιμο βοηθά στη διαχείριση αυτής της σύγχυσης επειδή διεγείρει τη (δημιουργική) σκέψη.

Έτσι, παίρνουμε καλύτερες (και πιο γρήγορες) αποφάσεις επειδή ξεκαθαρίζουμε ό, τι σκεφτόμαστε, οργανώνουμε τη σκέψη μας και εκλογικεύουμε τα αδικαιολόγητα αρνητικά συναισθήματα.

Αυτό που μου αρέσει όσα χρόνια γράφω είναι ότι «τα γραπτά μένουν».

Αυτά που έγραφα τα πρώτα χρόνια που άρχισα να δουλεύω, τον πρώτο καιρό που έγινα μαμά, την περίοδο που έβαλα την άσκηση στη ζωή μου, τις σκέψεις μου όταν τρέχω. Όλα αυτά είναι αναμνήσεις που χαίρομαι που τις έχω γραπτώς.

Τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, αφιερώνω μερικές ώρες για να ξεφυλλίσω παλιά ημερολόγια και σημειώσεις μου. Κάποιοι το κάνουν όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά τους ή την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Αυτό με βοηθά να παραμένω προσγειωμένη, να είμαι ευγνώμων για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, να νιώθω περήφανη για το πόσο μακριά έχω φτάσει και να παραμένω συνδεδεμένη με τον προηγούμενο εαυτό μου. Συχνά με εκπλήσσει αυτό που ευχόμουν πριν από χρόνια ή μικροσκοπικά περιστατικά που με ενοχλούσαν.

Υπάρχουν και πολλά έτοιμα τετράδια με σημειώσεις για να καταγράφουμε με λίγες λέξεις πώς ήταν η μέρα μας, ημερολόγια ευγνωμοσύνης που θα μας βοηθήσουν να εστιάζουμε στα θετικά της κάθε μέρας.

Στην πρόσφατη ομιλία του στο Αγρίνιο ο Στέφανος Ξενάκης μας διάβασε ένα απόσπασμα που έγραφε ότι ξαναδιαβάζοντας αυτά που γράψαμε είναι σαν να τα ξαναζούμε δεύτερη φορά.

Το γράψιμο με βοήθησε και στο να κάνω νέους φίλους.

Δημοσιεύοντας τα γραπτά μου στο blog μου και στα social media, συνδέθηκα με υπέροχους ανθρώπους, ανθρώπους που σκέφτονται σαν κι εμένα, ή που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις.

Παρόλο που ήταν κάτι που δεν το περίμενα ποτέ, η γραφή μου μού επέτρεψε να επεκτείνω το δίκτυό μου και να δημιουργηθεί έτσι μια ξεχωριστή κοινότητα ανθρώπων, που αλληλοστηρίζεται και δίνει έμπνευση και κουράγιο.

Δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να γράφεις

Αν νιώθεις έτοιμος να αρχίσεις να γράφεις με συνέπεια, βάλε ένα μικρό στόχο, πχ 5-10 λεπτά τη μέρα. Απλά να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να γράψεις χωρίς περισπασμούς.

Βάλε και υπενθύμιση τον πρώτο καιρό η συνδύασέ το με κάτι άλλο, πχ την ώρα που πίνω τον καφέ μου το πρωί ή λίγη ώρα πριν ξαπλώσω: αρκεί ένα όμορφο τετράδιο ή ένα δωρεάν blog ή άλλες πλατφόρμες που επιτρέπουν να ανεβάσει οποιοσδήποτε δωρεάν περιεχόμενο.

Είναι πολύτιμο το να μπορούμε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις, τις ιδέες και τις γνώσεις μας με τον κόσμο!

____________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

ΜΙΝΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (PART 2)

Σε συνέχεια του πρώτου μέρους της προηγούμενης εβδομάδας σχετικά με τους λόγους που ο μινιμαλισμός θα βοηθήσει στην καθημερινότητα μιας οικογένειας, δημοσιεύω σήμερα το δεύτερο μέρος του άρθρου, στο οποίο γράφω κάποιες από τις αλλαγές που θα μπορούσαμε να κάνουμε ως οικογένεια για να έρθουμε λίγο πιο κοντά στην απλότητα.

Φυσικά, η οικογενειακή κατάσταση του καθενός είναι μοναδική και τα αποτελέσματά μας θα εξαρτηθούν από τον τρόπο προσαρμογής μας σε όλη αυτή τη «νέα πραγματικότητα».

1) Πιστεύω, κύριο βήμα πρέπει να είναι να εξετάσουμε τις αγοραστικές μας συνήθειες. Η βασική αιτία της οικογενειακής μας ακαταστασίας προέρχεται από όλα τα «εισερχόμενα» πράγματα. Επομένως, αν αναθεωρήσουμε την αγοραστική μας συμπεριφορά, έχουμε ήδη κερδίσει τη μισή μάχη (και έχουμε εξοικονομήσει και χρήματα! Win-win situation!)

2) Ξεκινάμε με μικρά βήματα και χτίζουμε σταδιακά. Οι περισσότερες οικογένειες δεν έχουμε χρόνο (το οποίο ελπίζουμε να αλλάξουμε με την απλοποίηση), οπότε το να «περάσουμε τη γραμμή τερματισμού» ίσως μας φαίνεται απραγματοποίητο!

Η καλύτερη, λοιπόν, λύση είναι να χωρίσουμε τις προσπάθειές μας σε μικρά βήματα. Για παράδειγμα, ως οικογένεια, μπορούμε να προσπαθήσουμε να αφιερώνουμε μισή ωρίτσα την ημέρα σε αυτό το σκοπό ή να ασχοληθούμε με συγκεκριμένα σημεία του σπιτιού και να γιορτάσουμε την πρόοδό μας, όσο μικρή κι αν είναι.

3) Σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλουμε στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας αυτό που εμείς αποφασίσαμε.

Ειδικά για τα παιδιά, μπορούμε να τους εξηγήσουμε τη διαφορά ποιότητας με ποσότητα. Μειώνοντας τα παιχνίδια που «έρχονται» στο σπίτι είναι ένας γρήγορος (και σίγουρος) τρόπος για μια άμεση νίκη απλοποίησης. Μπορούμε να εξηγήσουμε στα παιδιά, τη μεγάλη σημασία που έχει η ποιότητα σε σχέση με τον αριθμό «φτηνών» παιχνιδιών που χαλάνε ευκολότερα ή που δεν έχουν τόσα να μας προσφέρουν εκπαιδευτικά όσο τα «ποιοτικότερα» παιχνίδια.
Η μείωση, φυσικά, είναι απαραίτητο να γίνει και για τα παιχνίδια που έχουμε ήδη μαζεμένα στο σπίτι.
Κάποιες οικογένειες κάνουν τη δική τους «ανακύκλωση» στα παιχνίδια και στα παιδικά βιβλία (rotation) αλλάζοντας ανάλογα με την εποχή ή ανά διαστήματα τα διαθέσιμα παιχνίδια και «κρύβοντας» τα υπόλοιπα ώστε τα παιδιά να τα «επιθυμήσουν» και όταν επανεμφανιστούν να τα απολαύσουν περισσότερο.

Πόσα σπίτια κι αν έχουμε δει με υπέροχες στοίβες κουτιών με όμορφες ταμπελίτσες ανά είδος παιχνιδιού και τα παιδιά παίζουν με τα κατσαρολικά της μαμάς ή με ένα παλιό κουτί από παπούτσια! Been there!
(Κάπου διάβασα στο εξωτερικό και για «toy library», μια «δανειστική βιβλιοθήκη παιχνιδιών». Είναι ένας εξαιρετικά φθηνός τρόπος να νοικιάσουμε ή να δανειστούμε παιχνίδια για τα παιδιά μας, αλλά και να δοκιμάσουμε ορισμένα αντικείμενα πριν αποφασίσουμε να τα αγοράσουμε. Μια βιβλιοθήκη παιχνιδιών είναι καλή από μινιμαλιστική οπτική, καθώς ενθαρρύνει τα παιδιά μας να φροντίζουν τα παιχνίδια που έχουν δανειστεί και μειώνει τη σπατάλη παιχνιδιών.
Δεν έχω ακούσει για κάτι τέτοιο ακόμα στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να ξεκινήσει «πιλοτικά»-δοκιμαστικά από γειτονιές ή παρέες γονιών!
)

Και δεν είναι μόνο τα παιχνίδια των παιδιών, αλλά και τα «καλλιτεχνήματά» τους! Ειδικά, αν αρέσουν στα παιδιά μας οι κατασκευές και οι χειροτεχνίες, το σπίτι γεμίζει με στοίβες ζωγραφιές και artwork που δεν έχουμε πού να πρωτοαποθηκεύσουμε. Για τις ζωγραφιές έχω ακολουθήσει κατά καιρούς δυο τρόπους:
Όταν τα παιδιά ζωγραφίζουν κάτι, το βάζουμε σε ένα κουτί. Αν μπορώ άμεσα να «ξεφορτωθώ» κάτι που είναι πχ εκτυπώσιμο ή παλιότερο κλπ (διακριτικά πάντα χωρίς να με δουν!!) το κάνω. Σε γενικές, όμως, γραμμές, και για να μη γίνομαι «ύπουλη!», μόλις το κουτί γεμίσει κάπως, τους το δίνω και πρέπει να καταλήξουν μόνοι τους τι κρατάνε και τι όχι. Στην αρχή, τους ήταν δύσκολο. Όσο μεγαλώνουν και εξοικειώνονται με τη διαδικασία, είναι πιο επιλεκτικοί.

Extra tip

Για όσα κρατάμε υπάρχουν δυο επιλογές, λοιπόν. Είτε τα σκανάρουμε και φτιάχνουμε ένα σαν άλμπουμ ή σαν powerpoint στον υπολογιστή, είτε τα κάνουμε σπιράλ βιβλιαράκια ανά έτος ή ανά παιδί. Κάποιοι κρατάνε κάποια και τα κρεμάνε στον τοίχο.
Για τις χειροτεχνίες, τις «εκθέτουμε» στο σπίτι μέχρι να τις βαρεθούμε και αν μετά δεν θέλουμε άλλο να τις βλέπουμε, αλλά θέλουμε να τις κρατήσουμε, τις βάζουμε σε ένα κουτί με την προϋπόθεση ότι όταν αυτό το κουτί γεμίσει, κάνουμε ξεκαθάρισμα: δεν παίρνουμε δεύτερο κουτί!

Πρέπει, εξάλλου, να έχουμε στο νου μας και τις δραστηριότητες/εργασίες που τα παιδιά φέρνουν από το σχολείο. Ειδικά για παιδικό και νήπιο, ο όγκος των εργασιών είναι πολύ μεγάλος. 
Σε γενικές γραμμές, η φωτογράφιση κάθε κατασκευής και το σκανάρισμα (ή φωτογράφιση) κάθε ζωγραφιάς είναι ο πιο εύκολος τρόπος. 

4) Κάθε πράγμα έχει τη θέση του

Για κάθε αντικείμενο πρέπει να έχουμε στο νου μας πού αποθηκεύεται, πώς και πόσο συχνά χρησιμοποιείται, τι χώρο καταλαμβάνει.

Αυτό είναι καλό και για τα παιδιά που αν γνωρίζουν τη θέση κάθε παιχνιδιού, μπορούν να μάθουν να βοηθούν στην τακτοποίηση.

Extra tip

Για τα πράγματα που αγοράζουμε, αφαιρούμε άμεσα τη συσκευασία του προϊόντος ή την ετικέτα κλπ, ώστε να μην πετάμε βιαστικά από δω κι από κει χαρτιά και κουτιά όταν έρθει η ώρα να το χρησιμοποιήσουμε και μπορεί να βιαζόμαστε.

5) Σταματάμε να «τσιμπάμε» από online διαφημίσεις και προσφορές.

Μπορεί να μας είναι εύκολο να κόψουμε τις άσκοπες βόλτες στα μαγαζιά που μπορεί να μας παρασύρουν σε αγορές πραγμάτων που δε χρειαζόμαστε. 

Ωστόσο, η ευκολία του Ίντερνετ μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει σε περιττές αγορές ή να δημιουργήσει την επιθυμία για κάτι μελλοντικά.

6) Δεν χρειάζεται να δεχόμαστε και να κρατάμε πράγματα που μας φέρνουν γνωστοί και φίλοι.

Μπορεί να μας φέρουν ρούχα των παιδιών τους ή αντικείμενα που δε χρησιμοποιούν κι εμείς να τα δεχτούμε, χωρίς να τα χρειαζόμαστε, επειδή διστάζουμε να πούμε όχι, φοβούμενοι μη φανούμε αγενείς.

Τι κάνουμε με τα πράγματα που δεν είμαστε σίγουροι

Για τα πράγματα που δεν είμαστε σίγουροι, μπορούμε να τα συσκευάζουμε σε κουτιά και να τα φυλάξουμε σε ένα σημείο στο σπίτι ή σε κάποια αποθήκη. Αν συνεχίσουμε να μην τα χρησιμοποιούμε για καιρό, τότε σημαίνει πως ήρθε η ώρα να τα ξεφορτωθούμε.

Αυτό το έχω κάνει και με τα πράγματα των παιδιών: έχω κρύψει παιχνίδια τους και αντικείμενα που έπαιζαν και διαπίστωσα ότι κάποια δεν τα ζήτησαν για πολύ καιρό, οπότε τα έδωσα (ύπουλο αλλά αποτελεσματικό, ειδικά όταν μαζεύουν το κάθε πετραδάκι και κάθε κουκουνάρι που βρίσκουν το δρόμο τους!!)

Μία οικογένεια δεν μπορεί να γίνει μινιμαλιστική από τη μία στιγμή στην άλλη.

Χρειάζεται σίγουρα μία μεταβατική περίοδος και συνήθως, σύμφωνα και με σχετικές έρευνες που έχουν γίνει, όπως διάβασα, θα χρειαστούν σίγουρα περισσότεροι από έξι μήνες με ένα χρόνο για να αλλάξει η νοοτροπία όλης της οικογένειας.

Μπορείς να διαβάσεις και τα άρθρα:

Πώς ξεκαθαρίζουμε με τη μέθοδο της Μαρί Κοντό

Ξεκαθάρισμα …ξανά (+εκτυπώσιμα)

Πώς να κάνουμε τη ζωή μας πιο απλή (+express minimalism challenge) part 1

Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα (+Εκτυπώσιμο πλάνο)

Απλότητα: Πώς να τακτοποιήσουμε την ψηφιακή ζωή μας

Ποια είναι η δική σου εμπειρία για την απλότητα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον;

Πώς διαχειρίζεσαι τον όγκο των πραγμάτων μέσα στο σπίτι σου;

Θα χαρώ πολύ να ακούσω τα σχόλια σου και να μοιραστείς μαζί μας τα δικά σου tips για μια πιο μινιμαλιστική οικογενειακή ζωή.

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα 

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

Μινιμαλισμός και οικογένεια (part 1)

Γιατί μια οικογένεια να γίνει μίνιμαλ;

Μινιμαλισμός (η επιδίωξη της απλότητας δηλαδή) είναι να εστιάζεις λιγότερο σε πράγματα και περισσότερο σε στιγμές, δημιουργία αναμνήσεων, σε εμπειρίες και χρόνο με τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας.

Τι γίνεται, όμως, με τους πολυάσχολους γονείς με παιδιά ή γενικά με μεγαλύτερες οικογένειες;

Μπορεί ένα σπίτι με οικογένεια και μικρά παιδιά να είναι μίνιμαλ; Να είναι απλό; Χωρίς πολλά πολλά;

Μπορώ να είμαι μινιμαλιστής με οικογένεια;

Πώς μπορώ να ζω απλά με την οικογένειά μου, όταν όλα τα μικροπαίδια έχουν το καθένα τα δικά του, προσωπικά, πράγματα;

Κι αν μέχρι τώρα το σπίτι μου είναι χάος, μπορώ να γίνω μινιμαλιστής γονιός;

Κι αν ναι, πόσος καιρός απαιτείται; Και τι δεξιότητες;

Και τι γίνεται με τα παιδιά; Πώς μπορούμε να τους μιλήσουμε για το μινιμαλισμό;

Το να ζούμε με ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής δε σημαίνει απλά μείωση της ακαταστασίας, της σαβούρας, των περιττών πραγμάτων από το σπίτι.

Μας ωθεί να είμαστε πιο intentional, να έχουμε βασικούς στόχους, σκοπό, και να εξαλείψουμε οτιδήποτε μας αποσπά από τη ζωή μας, από αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο.

Μετατοπίζει την εστίαση από τα υλικά αντικείμενα σε πιο πολύτιμα πράγματα, όπως κοινές οικογενειακές εμπειρίες, συντροφικότητα και ψυχική ηρεμία.

Μινιμαλισμός δε σημαίνει βάφω όλους τους τοίχους άσπρους και έχω πέντε έπιπλα σε όλο το σπίτι. 

Ούτε ότι στα ράφια μου δεν έχω ούτε ένα βιβλίο, μόνο ένα κουλ βάζο και ένα φυτό.

Τι σημαίνει, όμως, μινιμαλισμός για μια οικογένεια;

Το να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σημαίνει όχι μόνο να τα φροντίζουμε, αλλά και να διαχειριζόμαστε όλα τα πράγματα τους.

Με τα χρόνια, τα βρεφικά σύνεργα, τα ρούχα, τα παιχνίδια, τα σακίδια, τα παζλ και τα παιχνίδια, ο αθλητικός εξοπλισμός και όλα τα σχετικά μοιάζουν να πολλαπλασιάζονται την ώρα που κοιμόμαστε!!! Ειδικά αν αυξάνεται και ο αριθμός των παιδιών. Το καθένα έχει τα δικά του, δυσκολεύεται να αποχωριστεί το οτιδήποτε και επιπλέον, δε σταματά να ζητά νέα πράγματα και να κρατά όλες τις ζωγραφιές, τα χαρτάκια, τα σημειωματάκια, τα κουτιά, τις κορδέλες και παρακορδέλες κλπ που «ίσως χρειαστούν σε καμιά χειροτεχνία».

Φυσικά, για να μη λέω μόνο για τα παιδιά, κι εγώ η ίδια έχω το μερίδιό μου, από σημειωματάρια, πράγματα που «πιθανώς χρειαστώ στο μέλλον», είδη ζωγραφικής και scrapbooking, σχολικά είδη – λες και έχω βιβλιοπωλείο – ακόμα και προμήθειες ραπτικής (που δε ράβω κιόλας!!!!). Κατά διαστήματα αγόραζα κουτιά και καλάθια αποθήκευσης (αγαπημένο μου είδος!) τα οποία πόσο τακτοποιημένα να διατηρήσεις όταν έχεις χίλια πράγματα στο σπίτι;

Εντάξει… με το μεγάλο μπαμ της Μαρί Κοντό το Μάρτιο του 2020, επί της πρώτης καραντίνας που «Μείναμε σπίτι», έφυγε πολύυυυυυ πράγμα… Και όντως βελτιώθηκε η κατάσταση κάπως.

Όμως, αν υπάρχει μια προδιάθεση να παρατάμε κάτι χωρίς να το βάζουμε στη θέση του την ώρα που πρέπει (όχι εγώ, μια γνωστή μου…) και αν αυτό γίνεται επί τον αριθμό των ατόμων που ζουν στο σπίτι… χάνεται η μπάλα!

Η ακαταστασία γύρω μας, όσο κι αν ξέρουμε ότι εμείς ευθυνόμαστε, αυξάνει το άγχος μας, ειδικά για εμάς τους γονείς, γιατί εκτός από τα άπειρα τρέχοντα και καθημερινά που πρέπει να γίνουν στο σπίτι, είμαστε περικυκλωμένοι από όλα αυτά τα …επιπλέον πράγματα, όλα αυτά τα πραγματικά περιττά!

Γιατί να απλοποιήσουμε σαν οικογένεια;

Το να σκεφτούμε να μπούμε στη διαδικασία του μινιμαλισμού είναι εύκολο με την έννοια «α καλό σαν ιδέα, θα μπει στη λίστα «Να το κάνω …κάποια στιγμή»».

Αν, όμως, μπούμε σε ένα χαοτικό οικογενειακό περιβάλλον, με τον καθένα να έχει τις δικές του ιδέες και απόψεις, κάτι τέτοιο φαίνεται ανέφικτο, μη υλοποιήσιμο. Η διαδικασία της απλοποίησης και της απομάκρυνσης των περιττών ακούγεται απίστευτα τρομακτική.
Χρειαζόμαστε πολλά κίνητρα για να ξεκινήσουμε να γίνουμε μινιμαλιστές.

Πρέπει να βρούμε τη στιγμή που θα μας οδηγήσει να υιοθετήσουμε ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής.

Ποιο το όριό μας, το σημείο που «δεν πάει άλλο»;

Για μένα, οι βασικοί λόγοι που θεωρώ αυτή τη διαδικασία απαραίτητη με 45 (!!) παιδιά μέσα στο σπίτι είναι:

1) Ο διαθέσιμος χώρος στο σπίτι

Αν το αφήσουμε στην τύχη του, η ακαταστασία θα καταλάβει το σπίτι μας (αναπόφευκτο!), κλείνοντάς μας το δρόμο της σε όλες τις επιφάνειες, στο πάτωμα, στα ντουλάπια, καταλαμβάνοντας κάθε αποθηκευτικό χώρο και όχι μόνο.

Κι εμείς εκεί να ψάχνουμε παιχνίδια, ρούχα, χαρτιά, ακόμα και κουζινικά.

Το έχω ξαναπεί. Δε χρειαζόμαστε χίλιους αποθηκευτικούς χώρους και χίλιες λύσεις αποθήκευσης. Χρειαζόμαστε λιγότερα πράγματα!

Είναι εξουθενωτικό, ειδικά σε πολυμελείς οικογένειες, να παραβιάζουμε ο ένας τον προσωπικό χώρο του άλλου και η όλη ακαταστασία απλώς ενισχύει την ένταση στο σπίτι.

2) Καθαριότητα

Όσο περισσότερα πράγματα έχουμε, τόσο πιο δύσκολο είναι να τα καθαρίσουμε. Πώς να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε δουλειές όταν ξέρουμε ότι πρέπει να αδειάσουμε τις γεμάτες επιφάνειές μας, τις τιγκαρισμένες βιβλιοθήκες μας, τα μικροέπιπλα και μικροπράγματα που συναντάμε σε όλο το σπίτι;

3) Τα σκουπίδια μας

Ναι, ναι, καλά διάβασες! Όσο περισσότερο απλοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, τόσο πιο εύκολα θα προγραμματίζουμε τις δραστηριότητές μας, ακόμα και τα γεύματά μας και τόσο πιο αποτελεσματικά θα κάνουμε και τις αγορές μας.

Και θα εξοικονομούμε και χρήματα και δε θα πετάμε φαγητά, ληγμένα τρόφιμα κλπ, ούτε θα «μπουχτίζουμε» τα ντουλάπια μας με αχρησιμοποίητα, αχρείαστα πράγματα.

4) Περισσότερος ποιοτικός χρόνος

Κι αυτό μεγάλη αλήθεια. Όσο περισσότερα πράγματα έχουμε, τόσο περισσότερο τακτοποιούμε, τόσο περισσότερο καθαρίζουμε, τόσο περισσότερο χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τον προσωπικό μας (πολύτιμο) χρόνο, αλλά και από το χρόνο με τους αγαπημένους μας.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις και δυσκολίες;

Φυσικά, όπως έγραψα και παραπάνω, δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό. Πάρα πολλά πράγματα, λίγος, πιεσμένος χρόνος και δυσκολία να το πάρουμε απόφαση.

Πραγματικά, όταν δεν έχουμε μπει ποτέ σε διαδικασία απλοποίησης, δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε ή θεωρούμε ότι δεν πρόκειται να το καταφέρουμε!

Επιπλέον, δε γίνεται να «αναγκάσουμε» τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να συμμετάσχουν σε αυτή τη διαδικασία μόνο και μόνο επειδή εμείς το πήραμε απόφαση!

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα 😊

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

Γιατί οι άνθρωποι είναι αγενείς (και γιατί δεν έχει να κάνει με εμάς)

Από τη φύση μου είμαι χαρούμενος, αισιόδοξος άνθρωπος, το έχω ξαναπεί. Πάντα κοιτούσα τη θετική πλευρά και έβλεπα το καλό στους ανθρώπους, την καλή τους πρόθεση. Και ακόμα το κάνω. Η φιλοσοφία μου στη ζωή είναι ότι ο κόσμος είναι γεμάτος φως, αγάπη και δυνατότητες να αδράξουμε.

Στην καθημερινότητά μου, όμως, μπορεί να έρθουν στιγμές που η φιλοσοφία αυτή φαίνεται να ξεθωριάζει. Μπορεί να βάλω τα κλάματα, να μη θέλω να συναντήσω κανέναν, να μην μπορώ να νιώσω αυτή την αίσθηση του πόσο όμορφος είναι ο κόσμος. Σαν να έρχεται κάποιος και να κλείνει όλους τους «θετικούς διακόπτες» μέσα στο κεφάλι μου.

Σε γενικές γραμμές, είμαι πολύ ευγενική, θέλω να πω τον καλό μου το λόγο και πάντα σκέφτομαι πριν πω οτιδήποτε κι αν υπάρχει περίπτωση να προσβάλει κάποιον άλλο ή να βλάψει τη σχέση μας.

Μου είναι δύσκολο να δεχτώ πώς οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να είναι κακοί, αγενείς ή προσβλητικοί σε αγνώστους, αλλά και φίλους. Ειδικά παλιότερα, το έπαιρνα προσωπικά όταν οι άνθρωποι με προσέβαλλαν ή ήταν αδιάφοροι μαζί μου, πιστεύοντας ότι έφταιγε πραγματικά κάτι που είχα κάνει.

Είναι κάτι, όμως, πολύ ψυχοφθόρο και μπορεί να γίνει συχνά, ειδικά σε μένα που έχω αποφασίσει, έχω επιλέξει, να εκτίθεμαι καθημερινά μέσα από τα γραπτά μου και τις δημοσιεύσεις μου. Ξέρω καλά ότι οφείλω στον εαυτό μου (κι εγώ όπως και όλοι μας) να μην αφήνω τις απόψεις και τα αρνητικά συναισθήματα των άλλων να με επηρεάζουν.

Σίγουρα, δεν είναι εύκολο, ειδικά σε μια κοινωνία που μας έχει μεγαλώσει με το «τι θα πει ο κόσμος».

“How people treat other people is a direct reflection of how they feel about themselves.”

Paulo Coelho

Όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν κάποιος είναι αγενής χωρίς λόγο, ειδικά ένας άγνωστος, σπάνια είναι προσωπική η επίθεση, ακόμα κι αν κατά λάθος κάναμε κάτι για να τον εκνευρίσουμε.

Οι άνθρωποι δεν είναι κακοί για χόμπι ή επειδή είναι εναντίον μας. Είναι επειδή δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν οι ίδιοι σε κάποια κατάσταση.

Το να είμαστε αγενείς, τις περισσότερες φορές, ίσως είναι μια αντίδραση στον θυμό με τον εαυτό μας ή την ανεπάρκεια που πιθανόν νιώθουμε ότι έχουμε.

Ίσως νιώθουμε ότι δεν είμαστε αγαπητοί, ότι είμαστε ανεπιθύμητοι και χρειαζόμαστε έναν τρόπο να αντιμετωπίσουμε αυτά τα συναισθήματα δίνοντας στον εαυτό μας ένα alter ego που είναι αντιπαθητικό! (Αυτό το διάβασα, δεν το σκέφτηκα μόνη μου!😋).

Όταν διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι είναι αγενείς μαζί μας στην καθημερινότητά μας, είναι πραγματικά κακοί με τον εαυτό τους. Και δεν το λέω με την έννοια «όποιος το λέει, είναι» που λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά.

Φυσικα, δεν είμαστε, σε καμία περίπτωση, υποχρεωμένοι να δεχόμαστε όταν οι άλλοι δεν είναι καλοί μαζί μας, απλά δεν είναι κάτι που πρέπει να το πάρουμε προσωπικά.

Πιθανότατα, αυτοί οι άνθρωποι όντως έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι είναι ανάξιοι αγάπης, και αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία από όλες.

Δεν χρειάζεται να εσωτερικεύσουμε, λοιπόν, την κακία, να τη βάλουμε μέσα μας, ως δικό μας σφάλμα. Μπορούμε απλά να αναγνωρίσουμε ότι το άτομο που είναι αγενές παλεύει με τα δικά του προβλήματα και χρειάζεται έναν τρόπο να τα αντιμετωπίσει.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις πράξεις και τις συμπεριφορές των άλλων, ωστόσο μπορούμε να ελέγξουμε το πώς θα αντιδράσουμε σε αυτές.

Εάν, τώρα, εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που φερθήκαμε με αγένεια, ήρθε η ώρα για αυτοστοχασμό!

Γιατί μιλάμε άσχημα στους ανθρώπους; Από τι προσπαθούμε να προστατευτούμε;

Μπορεί να σκεφτόμαστε συνεχώς αρνητικά πράγματα, όπως «Κανείς δε με συμπαθεί», «Ποιος θα ήθελε να είναι φίλος μου;». Μπορεί να έχουμε δημιουργήσει ένα τοξικό περιβάλλον μέσα στο κεφάλι μας, που μπορεί να μην βασίζεται καν στην πραγματικότητα.

Σίγουρα, χρειάζεται προσπάθεια και δουλειά για να αλλάξει αυτή η οπτική, να δούμε μέσα μας τα καλά μας και τους λόγους για τους οποίους είμαστε συμπαθείς και αγαπητοί και να αρχίσουμε να βλέπουμε το καλό και στους άλλους ξανά.

Δεν είναι εύκολη διαδικασία και για πολλούς απαιτεί θεραπεία και μήνες δουλειάς. Ωστόσο, μπορούμε σίγουρα να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας πίσω στην «καλοσύνη» και την ευγένεια με το να είμαστε πιο ευγενικοί με τον εαυτό μας, πρώτα απ’όλα.

Οι αρνητικές αυτοκριτικές σκέψεις μας έχουν υπόσταση; Βασίζονται στην πραγματικότητα;

Πρέπει να προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας από μια εξωτερική οπτική γωνία και να μας υπενθυμίσουμε όλα τα μοναδικά και όμορφα χαρακτηριστικά μας. Έτσι, σιγά σιγά θα διώξουμε το θυμό μας και θα αναγνωρίσουμε τον τρόπο που αντιδρούσαμε πριν.

Πάντα είχα ακλόνητα την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι εγγενώς καλοί και κάνουν κακά πράγματα μόνο ως αντίδραση σε κακές καταστάσεις.

Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε, είτε δεχόμαστε αγένεια, είτε γινόμαστε οι ίδιοι αγενείς, είναι ότι είμαστε από τη φύση μας καλοί και αξίζουμε να μας αγαπούν, ανεξάρτητα από το τι λέμε στον εαυτό μας ή τι μας λέει κάποιος άλλος.

Βγες στη δράση: Η αρχή του «κάνε κάτι»

Πρόσφατα διάβασα -ή μάλλον άκουσα- το βιβλίο του Mark Manson (το άκουσα με την εφαρμογή Auvril) «The subtle art of not giving a f*» (Η ευγενής τέχνη του να τα γράφεις όλα στα …!) Εδώ και χρόνια το γυροφέρνω αλλά τώρα ήρθε η ώρα του.

Πολύ ευχάριστα το άκουσα (περίπου 6μιση ώρες ακρόασης) και «κράτησα» πολλά από αυτά.

Ο συγγραφέας του είναι blogger και γράφει βιβλία αυτοβελτίωσης. Μεταξύ άλλων βιβλίων του, αυτά που σημείωσαν μεγαλύτερη επιτυχία ήταν τα The Subtle Art Of Not Giving a F*ck και Everything Is F*cked:A Book About Hope τα οποία βρέθηκαν στα best sellers των New York Times.

Σύμφωνα με τον Manson, το «κλειδί της ευτυχίας» είναι να σταματήσουμε να προσπαθούμε να είμαστε «θετικοί» όλη την ώρα και να γίνουμε καλύτεροι στον χειρισμό των αντιξοοτήτων.

«Στο διάολο η θετικότητα», λέει ο συγγραφέας. «Μερικές φορές τα πράγματα είναι σκατά και πρέπει να ζήσουμε με αυτό».

«Δεν γίνεται όλοι να είναι ξεχωριστοί – υπάρχουν νικητές και ηττημένοι στην κοινωνία. Ούτε είναι δίκαιο, ούτε είναι δικό μας φταίξιμο.»

Ο Μάνσον μας συμβουλεύει να γνωρίσουμε τους προσωπικούς μας περιορισμούς και να τους αποδεχτούμε. Αυτό, λέει, είναι η πραγματική πηγή ενδυνάμωσης.

Μόλις αποδεχτούμε τους φόβους, τα ελαττώματα και τις αβεβαιότητες μας – μόλις σταματήσουμε να τρέχουμε και να τα αποφεύγουμε και ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε τις επώδυνες αλήθειες – θα μπορούμε να βρούμε το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση που απεγνωσμένα αναζητούμε.

Αυτό στο οποίο στάθηκα και μάλιστα το σημείωσα κιόλας εκείνη τη στιγμή, ήταν η αρχή του «Κάνε κάτι» που τόνισε ιδιαίτερα.

Η δράση, όπως λέει, δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα του κινήτρου, αλλά και η αιτία του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεσμεύονται για δράση μόνο αν αισθάνονται ότι έχουν ένα συγκεκριμένο κίνητρο ή όταν φοβούνται τις συνέπειες. Βρίσκουν τα κίνητρά τους με το συναίσθημα. Ξεκινούν κάτι μόνο όταν εμπνέονται από άλλους.

Αλλά, όπως τονίζει στο βιβλίο του ο Manson, υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό μας το σκεπτικό: συχνά οι αλλαγές και οι ενέργειες που χρειαζόμαστε περισσότερο στη ζωή μας εμπνέονται από αρνητικά συναισθήματα, που, όμως, την ίδια στιγμή, μας εμποδίζουν να αναλάβουμε δράση.

Αν κάποιος θέλει να χάσει βάρος, αλλά νιώθει τεράστιες ποσότητες ντροπής για το σώμα του, τότε το να πάει στο γυμναστήριο θα του φαίνεται βουνό, ακατόρθωτο.

Αν κάποιος θέλει να φτιάξει τη σχέση του με τη μητέρα του, τα συναισθήματα της κατάστασης (πληγωμένος, αγανάκτηση, αποφυγή) έρχονται σε αντίθεση με την απαραίτητη ενέργεια για να το διορθώσει (αντιπαράθεση, ειλικρίνεια, επικοινωνία).

Προηγούμενα τραύματα, αρνητικές προσδοκίες και συναισθήματα ενοχής, ντροπής και φόβου συχνά μας διώχνουν μακριά από τις ενέργειες που είναι απαραίτητες για να ξεπεράσουμε αυτά τα ίδια τα τραύματα, τις αρνητικές προσδοκίες και τα αρνητικά συναισθήματα.

Ο Μάνσον περιγράφει σε άρθρα του την αλυσίδα κινήτρων ως εξής: Δράση → Έμπνευση → Κίνητρο.

Οι ίδιες οι ενέργειές μας δημιουργούν περαιτέρω συναισθηματικές αντιδράσεις και εμπνεύσεις και μας παρακινούν για τις μελλοντικές σας ενέργειες. 

Αν δηλαδή δεν έχουμε το κίνητρο να κάνουμε μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μας, να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε πραγματικά, και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε την αντίδραση σε αυτή τη δράση ως τρόπο για να αρχίσουμε να παρακινούμε τον εαυτό μας.

«Εντάξει, το έκανα, υποθέτω ότι μπορώ να κάνω περισσότερα». 

Και σιγά σιγά μπορούμε να το πάρουμε από κει…

Βγαίνουμε από την comfort zone μας και αρχίζουμε, βήμα βήμα να μπαίνουμε στη «δράση».

Γι’ αυτό είναι υπέροχο να διαβάζεις… παίρνεις έμπνευση για τόσα πράγματα… αρκεί να μη μένουμε μόνο στη θεωρία!

Πώς ξεκαθαρίζουμε με τη μέθοδο της Marie Kondo

Και θα ξαναγράψω για το αγαπημένο μου θέμα: το ξεκαθάρισμα!!!

Όπως έχω γράψει πολλές φορές, γνώρισα τη Marie Kondo κατά την πρώτη καραντίνα, παρακολουθώντας τη σειρά στο Netflix «Tidying Up with Marie Kondo» και στη συνέχεια διαβάζοντας το βιβλίο της «Σπίτι σε τάξη, Ζωή σε τάξη» που κυκλοφορεί στα ελληνικά (Εκδ. Κλειδάριθμος). Από τότε έγινα φαν!

Κατά την πρώτη καραντίνα (Μάρτιος 2020) εφάρμοσα τη μέθοδο #Konmari, όπως αποκαλείται η μέθοδος που εφαρμόζει, στο σπίτι από άκρη σε άκρη και η αλλαγή ήταν παραπάνω από εμφανής.

Μπορεί ακόμα να παραπονιέμαι ότι το σπίτι μου θέλει ξεκαθάρισμα κλπ και ότι εύκολα μαζεύονται νέα πράγματα, αλλά αυτό που ευτυχώς έχει διατηρηθεί είναι δυο βασικές αρχές:

– Κάθε πράγμα πρέπει να έχει τη θέση του. (Και φυσικά, όταν το χρησιμοποιώ το επιστρέφω στη θέση του!)

– Δεν αγοράζω τίποτα που δεν είμαι σίγουρη ότι θα χρειαστώ και ότι ξέρω πού θα αποθηκευτεί!! (Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει για όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’αυτό!)

Η Marie Kondo είναι «γκουρού τακτοποίησης» (tidying-up guru). «Στόχος της είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν τη χαρά, την πληρότητα, την ευγνωμοσύνη και, φυσικά, την τακτοποίηση με την πρωτότυπη μέθοδό της

Το πρωτότυπο της μεθόδου της είναι το ότι το ξεκαθάρισμα γίνεται ανά κατηγορίες και όχι ανά δωμάτιο ή ανά συρτάρι κλπ. Έτσι, καταφέρνουμε να έχουμε συγκεντρωμένα όλα τα ομοειδή αντικείμενα σε ένα σημείο, κάτι που μας βοηθά και στο να τα ξεκαθαρίσουμε και στο να ξέρουμε τι ακριβώς έχουμε και στο να τα βρίσκουμε πιο εύκολα όταν τα ψάχνουμε.

Η Marie έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο του περιοδικού Time! 

Η διαδικασία αυτή για μένα δούλεψε πραγματικά. Θα την παρουσιάσω για να δεις πώς μπορεί να λειτουργήσει και για σένα.

Η μέθοδος KonMari

Όπως έγραψα και παραπάνω, η μέθοδος #KonMari ενθαρρύνει την τακτοποίηση ανά κατηγορία – όχι κατά τοποθεσία – ξεκινώντας με τα ρούχα, και στη συνέχεια προχωρώντας σε βιβλία, χαρτιά, κομόνο (διάφορα είδη) και, τέλος, συναισθηματικά αντικείμενα. Η σειρά των αντικειμένων δεν είναι τυχαία. Ξεκινώντας από τα ρούχα και αλλάζοντας μία μία κατηγορία εξοικειωνόμαστε με τη μέθοδο και όταν φτάνουμε σε δύσκολες κατηγορίες όπως είναι τα συναισθηματικά αντικείμενα, πραγματικά κάνουμε καλή δουλειά!

Κρατάμε μόνο εκείνα τα πράγματα που μιλάνε στην καρδιά μας, τα αντικείμενα που «spark joy«, διώχνουμε δηλαδή τα αντικείμενα που δεν προκαλούν πια χαρά. Τα ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφεραν και τα διώχνουμε. ΠΡΟΣΟΧΗ: Το να γεμίσουμε κούτες και να τις φορτώσουμε σε αποθήκες και πατρικά, δημιουργώντας πρόβλημα σε άλλα σπίτια, δεν είναι λύση!

Οι κανόνες της τακτοποίησης

Υπάρχουν έξι βασικοί κανόνες για την τακτοποίηση που πρέπει να ακολουθούνται με τη σειρά.

1. Δεσμευόμαστε για την τακτοποίηση.

Αυτό μπορεί να φαίνεται απλό… γιατί είναι.  Βάζουμε την ενέργειά μας και το μυαλό μας σε αυτό. Κι ας κάνουμε έστω και λίγο κάθε μέρα. Βήμα βήμα!

2. Ας φανταστούμε τον ιδανικό τρόπο ζωής για μας.

Να γράψουμε πώς θελουμε να είναι η ζωή μας, πώς τη φανταζόμαστε, πώς θέλουμε να ζούμε. Να αφιερώσουμε χρόνο για να συγκεντρώσουμε τις σκέψεις μας σε ό,τι έχει μεγαλύτερη σημασία.

3. Πρώτα ολοκληρώνουμε το ξεκαθάρισμα και μετά την οργάνωση.

Πρώτα να ξεφορτωθούμε τα παλιά πράγματα, αυτά που δε μας δίνουν χαρά και «πιάνουν» τον πολύτιμο χώρο μας και μετά να περάσουμε στα πράγματα που αγαπάμε.

4. Τακτοποιούμε ανά κατηγορία, όχι ανά τοποθεσία.

Βάζουμε σε τάξη τα πράγματα ανά κατηγορία. Όπως φαίνεται και στο αναλυτικό αρχείο παρακάτω, οι κατηγορίες είναι: ρούχα, βιβλία, χαρτιά, κομόνο (διάφορα είδη) και συναισθηματικά αντικείμενα.

5. Ακολουθούμε τη σωστή σειρά.

Δεν παρεκκλίνουμε από την προτεινόμενη σειρά. Ίσως μπούμε στον πειρασμό να προχωρήσουμε σε άλλες κατηγορίες παρακάτω. Όχι! Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να τελειώσουμε μια προς μια.

6. Να ρωτάμε τον εαυτό μας αν μας προκαλεί χαρά.

Αφού αφαιρεθούν όλα τα περιττά πράγματα, ας πάρουμε στα χέρια μας τα απαραίτητα και να αναρωτηθούμε: «Αυτό προκαλεί χαρά;» («Does it spark joy?»)

Οι πέντε κατηγορίες αντικειμένων

Ρούχα: Τα ρούχα είναι το πρώτο βήμα για να ξεκινήσουμε, όταν τακτοποιούμε το σπίτι μας. Τα πολλά ρούχα είναι μεγάλο πρόβλημα για κάποιους ανθρώπους. Κρατάμε πράγματα που μας αρέσουν και υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι θα τα φορέσουμε κάποια στιγμή, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουμε. Υπάρχουν τόσα πολλά ρούχα που μπορούμε να φορέσουμε σε ένα χρόνο και οτιδήποτε δεν φοράμε τελικά καταλαμβάνει το χώρο μας.

Η Kondo προτείνει να χρησιμοποιήσετε τις ακόλουθες υποκατηγορίες εμφάνισης για να σας βοηθήσουν με τον οργανισμό σας:

 Tops (μπλούζες κλπ)

 Κάτω (παντελόνια, φούστες κλπ)

 Ρούχα που πρέπει να κρεμαστούν

 Κάλτσες/καλσόν

 Εσώρουχα

 Τσάντες

 Αξεσουάρ

Ρούχα ειδικών περιστάσεων (π.χ. μαγιό, στολές)

Παπούτσια

Τα ρούχα μας μπορεί να βρίσκονται σε πολλές τοποθεσίες γύρω από το σπίτι σας, οπότε η συγκέντρωση ΟΛΩΝ σε ένα σημείο θα μας βοηθήσει να τα ξεκαθαρίσουμε. 

Ξεκινάμε με ρούχα εκτός εποχής, ώστε να είμαστε πιο αντικειμενικοί επειδή δεν τα φοράμε αυτήν τη στιγμή.  

Η Marie Kondo έχει μια ειδική μέθοδο που τα διπλώνει, ώστε όταν τα αποθηκεύει να μεγιστοποιείται ο χώρος στην ντουλάπα και στα συρτάρια μας, αλλά αν θέλουμε να κρεμάσουμε οτιδήποτε, θα πρέπει να τα οργανώσουμε ανάλογα με το μήκος και το χρώμα. Μια άλλη πρόταση από τη Marie Kondo είναι να αποθηκεύσουμε όλα τα ρούχα μας μαζί, αντί να βάζουμε αλλού τα ρούχα εκτός εποχής και να ανεβάζουμε-κατεβάζουμε από πατάρι κάθε φορά. Αν κάνουμε όντως καλό ξεκαθάρισμα, λογικά θα χωρέσουν.

Βιβλία: Τα βιβλία είναι κι άλλο αντικείμενο που γενικά συσσωρεύουμε τακτικά. Μπορεί να αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από ένα βιβλίο, ακόμα κι αν δε μας άρεσε ή αν νιώθουμε ότι δε θα το διαβάσουμε ποτέ. Μερικοί άνθρωποι έχουν τεράστιες στοίβες βιβλίων που μπορεί να μην καταφέρουν ποτέ να διαβάσουν.

Εάν η συλλογή βιβλίων μας φαίνεται να αυξάνεται συνεχώς, είναι καιρός να ακολουθήσουμε μια πιο αυστηρή προσέγγιση σε αυτά που κρατάμε.

Τα βιβλία μπορούν να χωρίζονται σε:

Γενικά βιβλία που διαβάζουμε για ευχαρίστηση

Πρακτικά βιβλία όπως βιβλία μαγειρικής

Βιβλία «διακοσμητικά» όπως τόμοι ιστορικοί, ταξιδιωτικοί, με φωτογραφίες κλπ.

Περιοδικά

Όταν οργανώνουμε τα βιβλία μας, δε χρειάζεται να αρχίσουμε να τα διαβάζουμε. Αντίθετα, ας αναρωτηθούμε αν το καθένα «προκαλεί χαρά». Να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, σχετικά με το αν θα διαβάσουμε ποτέ ένα αδιάβαστο βιβλίο που το έχουμε ήδη πχ εδώ και πέντε χρόνια!

Χαρτιά: Παρόλο που όλα γίνονται ψηφιακά πλέον, μπορεί ακόμα να καταλήξουμε με πολλή χαρτούρα. Από περιοδικά και εφημερίδες μέχρι λογαριασμούς και αποδείξεις, τα χαρτιά μπορούν να καταλήξουν σε όλο το σπίτι. Η Marie Kondo δεν είναι μεγάλη φαν του χαρτιού και θα προτιμούσε να τα ξεφορτωθούμε όλα. Πρέπει, όμως, πρώτα να τα οργανώσουμε και να αποφασίσουμε τι μένει και πού πάει.

Μπορούμε να ταξινομήσουμε τα χαρτιά σε:

Χαρτιά/έγγραφα προς διεκπεραίωση – λογαριασμοί που πρέπει να πληρώσουμε, επιστολές για να απαντήσουμε, περιοδικά που δεν έχουμε διαβάσει ακόμα.

Έγγραφα που πρέπει να κρατήσουμε για περιορισμένο χρονικό διάστημα – για παράδειγμα αποδείξεις, έγγραφα που χρησιμοποιούμε για μελέτη.

Έγγραφα που πρέπει να κρατήσουμε για αόριστο χρονικό διάστημα – μπορεί να περιλαμβάνουν ασφαλιστήρια συμβόλαια ή άλλα σημαντικά έγγραφα, ιατρικά αρχεία κλπ.

Η Marie προτείνει να διατηρήσουμε αυτήν την τελευταία κατηγορία (τα απαραίτητα έγγραφα δηλαδή) σε έναν φάκελο. 

Ωστόσο, αν θέλουμε να τα οργανώσουμε λίγο παραπάνω. Τα σημαντικά χαρτιά συνήθως τα χρειαζόμαστε άμεσα και δε θέλουμε να χάνουμε το χρόνο μας, ξεφυλλίζοντας πολλά πολλά για να βρούμε αυτό που θέλουμε. 

Αν έχουμε πολλά έγγραφα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα για να τα κρατήσουμε πιο οργανωμένα, πχ τραπεζικά, ιατρικά, ασφάλειες κλπ.

Komono (διάφορα): Η κατηγορία Διάφορα αντικείμενα ή «komono» (η ιαπωνική λέξη για αξεσουάρ ή μικροαντικείμενα) περιλαμβάνει οτιδήποτε δεν ταιριάζει στις άλλες τέσσερις κατηγορίες.

Μπορεί να είναι μια σειρά πραγμάτων, από ηλεκτρικά είδη μέχρι προμήθειες κουζίνας. Στο πρώτο της βιβλίο, The Life-changing Magic of Tidying Up, η Kondo συνιστά να τα παίρνουμε με την ακόλουθη σειρά:

CD, DVD

Προϊόντα περιποίησης δέρματος

Μακιγιάζ

Αξεσουάρ

Κοσμήματα

Ηλεκτρικά είδη

Οικιακός εξοπλισμός

Οικιακά είδη

Είδη κουζίνας/προμήθειες τροφίμων

Άλλα (π.χ. ανταλλακτικά)

* Θα μπορούσαμε, επίσης, να προσθέσουμε μια άλλη κατηγορία εάν έχουμε ένα συγκεκριμένο χόμπι για το οποίο διαθέτουμε αρκετά πράγματα.

Αναμνηστικά: Η τελευταία κατηγορία περιλαμβάνει οτιδήποτε έχει συναισθηματική αξία για εμάς, συμπεριλαμβανομένων αναμνηστικών και σουβενίρ. Ωστόσο, ενώ όλα αυτά τα αντικείμενα μπορεί να φαίνονται σημαντικά, η Marie Kondo θεωρεί ότι οι αναμνήσεις μας είναι πιο σημαντικές από τα φυσικά αντικείμενα που έχουμε. That makes sense!

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα ξεφορτωθούμε όλα. Επιμένοντας στη φιλοσοφία #KonMari, θα πρέπει να κρατάμε στα χέρια μας κάθε αντικείμενο και να αποφασίζουμε αν μας κάνει χαρούμενους.

Κατέβασε εδώ το δωρεάν εκτυπώσιμο.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η οργάνωση των υπαρχόντων μας είναι μια ατομική διαδικασία. Αν και θα μας βοηθήσει να ακολουθήσουμε τις προτάσεις της Marie Kondo και να χρησιμοποιήσουμε τις κατηγορίες της, εναπόκειται σε εμάς να αποφασίσουμε τι είναι σημαντικό και τι όχι.

Στην αρχή, μπορεί να δυσκολευτούμε να αποφασίσουμε σχετικά με το τι να κρατήσουμε και τι να απομακρύνουμε από το σπίτι μας, αλλά καθώς προχωρά η διαδικασία, θα γίνεται ευκολότερη.  

Οι κατηγορίες έχουν σχεδιαστεί για να μας βοηθήσουν να δούμε τον όγκο των πραγμάτων μας, να καταλήξουμε τελικά τι θα κρατήσουμε και μετά να βάλουμε τα πράγματά μας σε τάξη και να επιλέξουμε τη θέση τους και τον τρόπο αποθήκευσής τους. Κι έτσι θα γίνει η ζωή μας πιο απλή και πιο εύκολη!

Καλή επιτυχία!!!

Ξεκαθάρισμα … ξανά (+ εκτυπώσιμα)

Έχω μπει σε διαδικασία ξεκαθαρίσματος πολλές φορές, το έχω ξαναπεί. Όχι γιατί δεν τα έκανα καλά τις προηγούμενες φορές, αλλά γιατί δυσκολεύομαι σε μεγάλο βαθμό να συντηρήσω όλα όσα πέτυχα! (Γράφω κι ένα άρθρο για την απλοποίηση σε σπίτι με πολυμελή οικογένεια, ελπίζω να καταφέρω να το ανεβάσω σχετικά άμεσα).

Αυτή, λοιπόν, την περίοδο, έχω να συγκεντρώσω (…πάλι!) όλα όσα δε χρησιμοποιούμε -ενόψει και του ερχομού του νέου μας μωρού σε λιγότερο από ένα μήνα- κι έχει μαζευτεί ένας σωρός από αντικείμενα για δωρεά ή πέταμα. Το σπίτι είναι γεμάτο με αντικείμενα που έχουν γίνει τόσο ενοχλητικά που ετοιμάζομαι να ξεφορτωθώ ακόμα και όσα χρειαζόμαστε!

Τον τελευταίο χρόνο, που έχει αρχίσει και Λεωνίδας, ο μικρότερος γιος μου, να θέλει το χώρο του και τα πράγματά του με το δικό του «μοναδικό» τρόπο, το σπίτι μου στέλνει συνεχώς «μηνύματα» να λάβω μέτρα. Κι εγώ μαζεύω, μαζεύω και τακτοποιώ κι όλο αμάζευτο είναι!

Αλλά το σπίτι συνεχίζει να στέλνει τα δικά του «μικρά σήματα»!

Το συρτάρι με τις πιτζάμες μου ξεχειλίζει. Το ίδιο και οι ντουλάπες με μπουφάν και κρεμασμένα ρούχα.

Η ντουλάπα της κόρης μου έτοιμη να ανακατευτεί ανά πάσα στιγμή.

Τα παιχνίδια μοιάζουν να έχουν βολευτεί στο πάτωμα, αφού πόσα να στριμώξεις στις ντουλάπες;!

Το γραφείο των παιδιών γεμάτο με εργασίες σχολικές, χειροτεχνίες, εκτυπώσεις, βιβλία και σημειωματάρια που ακόμα …ψάχνουν τη θέση τους! Και τα ράφια από πάνω γεμάτα με τα βιβλία και κάποια πράγματα που τα παιδιά επέμεναν να διακοσμήσουν σε κοινή θέα!

Πήραμε και νέα μπουρνούζια για τα παιδιά, οπότε πλέον ξεχειλίζουν και οι πετσέτες, θέλουμε να πάρουμε νέα σεντόνια γιατί πήραμε μεγαλύτερο κρεβάτι (οπότε θα πρέπει να βρουν χώρο να αποθηκεύονται κι αυτά!), πήραμε και βιβλία δραστηριοτήτων και λογοτεχνικά, οπότε γέμισαν και οι βιβλιοθήκες, κάναμε χώρο στις ντουλάπες για ένα παιδί επιπλέον, οπότε τα υπόλοιπα πράγματα στριμώχτηκαν, το ένα παιδικό υπνοδωμάτιο από δυο άτομα θα πρέπει να προσαρμοστεί να φιλοξενήσει τρία κ.ο.κ.

Μικροπράγματα θα μου πείτε. Μπορεί. Η αλήθεια το σπίτι είναι καθαρό και φαίνεται περιποιημένο, αλλά σίγουρα έπρεπε να επέμβω!

Αυτό είναι το θέμα με το decluttering, το ξεκαθάρισμα. Ποτέ δεν τελειώνει πραγματικά.

Μπορεί πραγματικά να το κάνουμε με την ησυχία μας, όμως, πρέπει να είμαστε «άγρυπνοι φρουροί»! Όταν έρχονται νέα πράγματα στο σπίτι (κάτι που γίνεται συνεχώς!), πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή, να έχουμε στο νου μας ότι όπως έρχονται νέα αντικείμενα, πρέπει και να φεύγουν κάποια από τα υπάρχοντα! Ή να σταματήσουν να έρχονται νέα! Μέση λύση δεν υπάρχει. Ο έξτρα αποθηκευτικός χώρος και τα επιπλέον ντουλάπια και παρα-ντουλάπια είναι ένας φαύλος κύκλος που μας κάνει απλά να αλλάζουμε θέση τα άπειρα πράγματά μας και τελικά να μην ξέρουμε πού έχουμε τι! Όταν έρχεται ένα νέο παιχνίδι, ας αναζητήσουμε αυτά που έχουν ξεπεράσει. Όταν αγοράζουμε ένα νέο βιβλίο, ας προσπαθήσουμε να δωρίσουμε ένα που έχουμε ήδη διαβάσει.

Αυτές οι μικρές, συνεχείς ενέργειες θα κρατήσουν μακριά την ακαταστασία στο σπίτι μας. Είναι σαν μαγικά! Εμφάνιση-εξαφάνιση!

Όταν το σπίτι μας μάς στέλνει αυτά τα σήματα, λοιπόν, ας μη το σκεφτόμαστε και πολύ. Παίρνουμε ένα κουτί και βάζουμε όσα δε χρειάζεται να είναι πλέον στο σπίτι μας! Δε χρειάζεται να αφιερώσουμε πολύ χρόνο σε αυτό. 15 λεπτά αρκούν, αν δεν αφήνουμε να περάσει πολύς καιρός και αν δεν έχουμε ασχοληθεί καθόλου.

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να κάνω ένα τύπου bazaar έξω από το σπίτι μου με όσα πράγματα δεν χρειαζόμαστε πλέον, αλλά δεν είναι τόσο διαδεδομένο και δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο. Θα το ψάξω κάποια στιγμή περισσότερο.

Χρειάζεσαι βοήθεια; Κάτι να σε ξεσηκώσει;

Μπορείς να δεις τα άρθρα που είχα ανεβάσει για την απλότητα στη ζωή μας:

Πώς να κάνουμε τη ζωή μας πιο απλή

Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα

Απλότητα: Πώς να τακτοποιήσουμε την ψηφιακή ζωή μας

Αν χρειάζεσαι κι άλλη βοήθεια, κατέβασε εδώ το αρχείο που χρησιμοποιώ εγώ (και έφτιαξα λίγο πρόχειρα) με τα 100 πράγματα που μπορείς να ξεφορτωθείς σήμερα κιόλας!

Επίσης, μπορείς να κατεβάσεις ένα αρχείο με το τι να ξεκαθαρίζεις και πότε και πώς να συντηρείς την κατάσταση!


Τα φιλιά μου και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Αισιοδοξία δεν είναι να μη βλέπουμε τα αρνητικά

Την τελευταία περίοδο, κάθε φορά που περπατάω, όσο αντέχω με τη ζέστη στη σχετικά δυσκίνητη φάση μου, διαπιστώνω ότι θαυμάζω τη φύση και τη χαρά της δημιουργίας, με πιάνω να παρακολουθώ έντονα πώς η φύση προχωράει, πώς συνεχίζει δίπλα μας να ξεδιπλώνεται -όσο κι αν τη δυσκολεύουμε.

Οι πάπιες, οι φαλαρίδες όπως λέμε αυτό το συγκεκριμένο είδος εδώ στο Αιτωλικό, όλη αυτή η ορνιθοπανίδα στη λιμνοθάλασσα, είναι εδώ παρούσες, γεμάτες ζωή. Ο ήλιος λάμπει, τα νερά γυαλίζουν τόσο όμορφα από κάτω.

Δεν σταματούν όταν υπάρχει πανδημία ή όταν υπάρχει οποιοδήποτε άλλο είδος κρίσης στον κόσμο. Πόσα μπορούμε να μάθουμε από αυτούς!

Έχω αναφέρει και στο παρελθόν στο instagram, στο podcast ή στο blog μου ότι γενικά αγαπώ τον τόπο μου και δε θα βαρεθώ να θαυμάζω τις ομορφιές του. Επιπλέον, έχω μια εγγενή –default όπως έγραψα και στο προηγούμενο γενέθλιο άρθρο μου– τάση να απολαμβάνω τα μικρά πράγματα.

Και κάθε φορά που βγαίνω βόλτα να περπατήσω αισθάνομαι σχεδόν ευτυχισμένη. Ζεστό αεράκι. Γαλάζιος ουρανός. Φυλλώδη δέντρα και ένας ήλιος τόσο λαμπερός που πονάει τα μάτια σου.

Έχεις καθίσει ποτέ να ακούσεις τα πουλιά να κελαηδούν και να τα παρατηρήσεις στα δέντρα και στα καλώδια του ρεύματος;

Όταν έχουμε κακή διάθεση, σχεδόν περιμένουμε όλα γύρω μας να είναι ασπρόμαυρα. Ζοφερά και κρύα. Αλλά δεν είναι.

Και όταν τα πουλιά συνεχίζουν να τραγουδούν, σκέφτομαι ότι είναι ένα δείγμα μιας κανονικότητας, ένα δείγμα ότι η ζωή συνεχίζεται.

Είναι σοκαριστικό αν σκεφτούμε πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Πόσο γρήγορα μπορούμε να «αναπηδήσουμε», να έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή μας.

Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε τη δεκαετία του ’80 δεν σχετιζόμαστε με τις δυσκολίες των προηγούμενων γενεών και, μέχρι ένα σημείο,  αυτό είναι καλό. Δεν περάσαμε τα δύσκολα των γονιών, ή ακόμα περισσότερο των παππούδων μας.

Βέβαια, κι η δική μας γενιά έχει περάσει και περνάει άλλου είδους δυσκολίες με επαγγελματική αποκατάσταση, πανδημίες και άλλες κρίσεις πολιτικές και κοινωνικές.

Ένα πράγμα που είναι σημαντικό, όποτε κι αν έχεις γεννηθεί είναι η ανθεκτικότητα και η ελπίδα. Το να αποδέχεσαι τις δυσκολίες, να προσπαθείς να τις αντιμετωπίσεις, αλλά χωρίς να χάνεις την ελπίδα σου για το καλύτερο μέλλον που έρχεται.

Είναι πολύ σύνηθες πλέον, ακόμη και διαδεδομένο, να δημοσιεύουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «Είναι εντάξει να μην είσαι καλά», τοξική θετικότητα κλπ, δε γίνεται να είμαστε όλοι αισιόδοξοι, δεν είναι λογικό κλπ κλπ.

Και αυτό είναι αλήθεια.

Δε γίνεται να σου πηγαίνουν όλα στραβά, όπως λες, και να μη σε αγγίζει.

Όμως, κι αν δε σου πηγαίνουν όλα στραβά;

Μήπως έχουμε μάθει να τα βλέπουμε στραβά;

Μήπως ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα επηρεάζει και το πώς νιώθουμε γενικότερα;

Μήπως υπάρχουν κάποια πράγματα που όντως πάνε καλά;

Αν αγχώνεσαι με όλες τις υποχρεώσεις σου, τις εκκρεμότητές σου, όμως, έχεις επιλέξει εσύ να είσαι δραστήριος και πολυπράγμων;

Αν έχεις χάσει τη δουλειά σου και δυσκολεύεσαι οικονομικά, είσαι, όμως, υγιής και έχεις γύρω σου την αγαπημένη σου οικογένεια;

Αν έχεις χάσει αγαπημένο σου πρόσωπο, τον άνθρωπό σου, δεν ξεπερνιέται… όμως, αναγκάζεσαι να προχωρήσεις.

Αυτό λέω. Δεν ξεχνάς. Όμως, προχωράς. Είτε γιατί έχεις την υπόλοιπη οικογένειά σου, είτε γιατί απλά δε γίνεται να τα παρατήσεις. Πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να συνεχίσεις. Όσο αδιανόητο κι αν σου φαίνεται.

Σίγουρα, δε θα είσαι πάντα καλά. Θα έρθουν κι αυτές οι δύσκολες μέρες που δε θες να σηκωθείς από το κρεβάτι.

Δεν πειράζει να έχεις δύσκολες μέρες -φυσιολογικό είναι. Όπως και το να στεναχωριόμαστε για το πώς έχουν τα πράγματα.

Είναι εντάξει να μην είμαστε καλά και να το περνάμε κι αυτό.

Κι αν το θέμα μας είναι βαθύτερο και δύσκολα διαχειρίσιμο, να ζητήσουμε τη βοήθεια ειδικού, κάποιου ψυχολόγου.

Γιατί αυτό είναι η τοξική θετικότητα. Να καταπίνουμε τα δυσάρεστα, χωρίς να τα αναγνωρίζουμε, χωρίς να τα αποδεχόμαστε. Να συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχουν.

Έτσι, όμως, αυτά θα συσσωρεύονται μέσα μας και κάποια στιγμή θα σκάσουν. Με νεύρα, με ασθένεια, με κατάθλιψη, με ό,τι φανταστείς.

Γιατί τα δυσάρεστα συναισθήματα δεν εξαφανίζονται αν τα αγνοείς.

Πρέπει να τα αποδεχτείς και να προχωρήσεις. Αυτή είναι η αισιοδοξία. Το συναίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα κι αν η κατάσταση δε σου δείχνει κάτι τέτοιο.

Αν, λοιπόν, δεν αποδεχόμαστε τα δυσάρεστα συναισθήματα ή τα αναδεικνύουμε στο βασικό τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας, βυθιζόμαστε σε μια αρνητικότητα για πολύ καιρό.

Αυτό, όμως, δε μας δίνει περισσότερες μέρες στη ζωή μας, σωστά; Ούτε, φυσικά, μας βοηθάει στη λύση των προβλημάτων μας.

Δεν πρόκειται να «πάρουμε πίσω» αυτούς τους μήνες στο μέλλον.

Δεν πρόκειται να λάβουμε μπόνους μήνες στο τέλος της ζωής μας επειδή επιζήσαμε από μια δύσκολη κατάσταση, επειδή, πχ, τα καταφέραμε στην καραντίνα του COVID-19.

Βλέπω μερικούς ανθρώπους να φωνάζουν «Δεν υπάρχει τίποτα θετικό εδώ»!

Έχω μια φιλική υπενθύμιση για αυτούς τους ανθρώπους: δεν έχεις χρόνο αυτή τη στιγμή. Αυτό δεν είναι πρόβα τζενεράλε. Αυτή είναι η ζωή σου.

Κάθε μέρα που περνάς στη δυστυχία είναι άλλη μια μέρα που δεν θα επιστρέψει ποτέ.

Το ξαναλέω. Δεν υπάρχουν μέρες μπόνους. Βλέπω πολλούς ανθρώπους να λένε ότι όλα είναι σε αναμονή αυτή τη στιγμή, είναι στάσιμα. Αλλά δεν είναι. Η ζωή προχωρά. Η ζωή μας προχωρά και μπορούμε να αποφασίσουμε αν θα ζήσουμε ή θα περιμένουμε.

Όπως διάβασα πρόσφατα και στο νέο βιβλίο του Στέφανου Ξενάκη «Όταν δεν μπορείς να δεις το καλό, δεν μπορείς και να το ζήσεις.  Κι όταν δεν μπορείς να το ζήσεις, δεν μπορείς και να το αναπαραγάγεις.  Και νομοτελειακά οδηγείσαι σε μια μίζερη ζωή.» («ΝΑΙ», Εκδ. KEY BOOKS)

Ο συγγραφέας Ryan Holiday έχει ένα podcast που ονομάζεται Daily Stoic. Τον τελευταίο καιρό, μιλούσε για το Alive Time versus Dead Time, κάτι για το οποίο του μίλησε ο συγγραφέας Robert Greene. Σύμφωνα με τον ίδιο, μπορούμε να περάσουμε τον χρόνο μας με έναν από τους δύο τρόπους, παθητικά (Dead Time), όπου απλώς αφήνουμε τη ζωή να μας συμβεί, και ενεργά (Alive Time), όπου μαθαίνουμε, δοκιμάζουμε νέα πράγματα, και συνειδητά επιλέγουμε πώς να περνάμε τον χρόνο μας.

Ένα από τα αγαπημένα μου που διάβασα αυτήν την περίοδο (ή το άκουσα στο Daily Stoic, δε θυμάμαι…) είναι «Μη ρωτάς γιατί συμβαίνει σε μένα, αναρωτήσου γιατί συμβαίνει αυτό για μένα».

Δεν αφήνουμε απλά τη ζωή να μας συμβεί κι εμείς είμαστε πάντα το θύμα. Έχουμε περισσότερο έλεγχο πάνω στη ζωή μας. Τουλάχιστον για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και τελικά πώς αντιδρούμε.

Όπως είπαν οι Στωικοί, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι συμβαίνει στον κόσμο, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε πώς αντιδρούμε σε αυτόν.  Δεν μπορώ να πω ότι έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το Στωικισμό, όμως ένα podcast του αγαπημένου μου #giatioxi της Δέσποινας Κανάκογλου με έβαλε στη διαδικασία να το ψάξω λίγο παραπάνω.

Οι στωικοί, λοιπόν, είχαν συναισθήματα, αλλά δεν τους άφησαν να κυβερνήσουν τη ζωή τους. Είχαν υπόψη τους τις εμπειρίες που περνούσαν και ενεργούσαν ενσυνείδητα. Αγαπούσαν και εκτιμούσαν τη ζωή περισσότερο από τον καθένα.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε το χάος που στροβιλίζεται γύρω από την πανδημία. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε εδώ τώρα και όχι απλώς να το εκμεταλλευτούμε στο έπακρο, αλλά πραγματικά να προσπαθήσουμε να απολαύσουμε τις νέες εμπειρίες, τα νέα βιώματα, τις διαφορετικές στιγμές και συγκυρίες, είτε είμαστε μόνοι μας είτε σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο που τρέχει και δε φτάνει!

Αυτή είναι η ώρα για restart! Να σκεφτούμε τι πραγματικά έχει σημασία. Να σκεφτούμε πώς θέλουμε να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας.

Δεν θα ξαναζήσουμε αυτή τη μέρα.

Τι θα επιλέξουμε, λοιπόν;

Alive Time ή Dead Time;