#Family,#Life

Τα πιο απλά βήματα για να θέσουμε οικογενειακούς στόχους

Σχολιάστε

Και επανέρχομαι 4η συνεχόμενη μέρα για να γράψω πώς να θέσουμε οικογενειακούς στόχους και τη σημασία τους. Όπως έγραψα και στο πρώτο άρθρο της σειράς, οι οικογενειακοί στόχοι είναι βασικό στοιχείο του προγραμματισμού της οικογένειας.

Δημιουργούν αίσθηση σκοπού, ενότητας και κατεύθυνσης. Οι στόχοι δίνουν ένα πλαίσιο σε κάθε μέλος να δουλέψει μέσα στην οικογένεια και να αναλάβει τις δικές του ευθύνες. Και οι κοινοί στόχοι είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να συνδεθούμε με τα υπόλοιπα μέλη. 

Γιατί είναι σημαντικοί οι οικογενειακοί στόχοι

1. Ενθαρρύνουν την ομαδική εργασία:

Οι κοινοί στόχοι στην οικογένεια δημιουργούν την αίσθηση ομαδικότητας και συνεργασίας μεταξύ των μελών της.

2. Χτίζουν ισχυρότερες σχέσεις:

Οι οικογένειες που βάζουν στόχους μαζί τείνουν να έχουν ισχυρότερες σχέσεις, επειδή συνεργάζονται προς ένα κοινό όραμα.

3. Μεγαλώνουν το κίνητρο:

Οι στόχοι δίνουν μια αίσθηση σκοπού και κατεύθυνσης, που μπορεί να αυξήσει το κίνητρο των μελών της οικογένειας και τη διάθεση να δουλέψουν προς αυτό το σκοπό.

4. Διδάσκουν πολύτιμες δεξιότητες ζωής:

Όταν οι οικογένειες θέτουν στόχους, μαθαίνουν πολύτιμες δεξιότητες ζωής όπως ο προγραμματισμός, η επικοινωνία και η επίλυση προβλημάτων.

5. Δημιουργούν μια αίσθηση ολοκλήρωσης:

Η επίτευξη στόχων παρέχει μια αίσθηση ολοκλήρωσης, η οποία μπορεί να τονώσει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση.

Πώς να θέσω οικογενειακούς στόχους

1. Προσδιορίζω ένα κοινό όραμα:

Το πρώτο βήμα για τον καθορισμό οικογενειακών στόχων είναι να προσδιορίσουμε ένα κοινό όραμα στο οποίο συμφωνούν όλοι. Αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, από τη βελτίωση της οικονομικής σταθερότητας έως τις οικογενειακές διακοπές.

2. Χωρίζω το όραμα σε μικρότερους στόχους:

Αφού προσδιορίσουμε το κοινό μας όραμα, το χωρίζουμε σε μικρότερους, εφικτούς στόχους στους οποίους μπορεί να εργαστεί κάθε μέλος της οικογένειας.

3. Αναθέτω ευθύνες:

Αναθέτουμε ευθύνες σε κάθε μέλος της οικογένειας για να διασφαλίσουμε ότι όλοι εργαζόμαστε για την επίτευξη των στόχων.

4. Ορίζω ένα χρονοδιάγραμμα:

Ορίζουμε ένα ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα για την επίτευξη κάθε στόχου. Αυτό θα μας βοηθήσει να μείνουμε όλοι σε καλό δρόμο και να διατηρήσουμε το κίνητρό μας.

5. Γιορτάζω όσα πέτυχα:

Γιορτάζουμε κάθε επίτευγμα στην πορεία μας προς το στόχο. Έτσι, θα μείνουμε συγκεντρωμένοι στον τελικό στόχο.

Οι στόχοι στην οικογένεια είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να έρθουμε κοντά ο ένας με τον άλλο και να χτίσουμε ισχυρότερες σχέσεις. Καθένας μας διατηρεί ζωντανό το κίνητρό του και χτίζει πολύτιμες δεξιότητες που θα το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή.

Με ξεκάθαρους στόχους, υπομονή, ευελιξία και μια υποστηρικτική ομάδα, μπορούμε να πετύχουμε ό,τι έχουμε σκεφτεί!

(Το άρθρο ειναι το 4ο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής«. Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

Κατέβασε εδώ τα ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΤΥΠΩΣΙΜΑ από το άρθρο «Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα»

____________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#Family

Πώς να φτιάξεις εύκολα έναν οικογενειακό προϋπολογισμό

1 Σχόλιο

Ο οικογενειακός προϋπολογισμός μπορεί να φαίνεται βουνό για μια οικογένεια, ειδικά σε δύσκολες οικονομικά περιόδους. Είναι, όμως, ένα ουσιαστικό βήμα για να πετύχουμε τους στόχους μας, αλλά και οικονομική σταθερότητα.

Με τον προϋπολογισμό παρακολουθούμε τα έξοδά μας, ελέγχουμε τις δαπάνες της οικογένειας και εξοικονομούμε και χρήματα.

Σε αυτό το άρθρο, το τρίτο της σειράς του προσωπικού μου challenge «ένα άρθρο την ημέρα» με θέμα»Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής«, θα καταγράψω τα βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να σχεδιάσουμε τον οικογενειακό προϋπολογισμό που λειτουργεί για εμάς.

Βήμα 1: Καταγράφω το μηνιαίο εισόδημά μου

Στο πρώτο βήμα καταγράφουμε όλες τις πηγές εισοδήματος: το μισθό μας, πιθανά μπόνους, έσοδα από ακίνητα, μετοχές κλπ. Είναι σημαντικό να έχουμε μια ακριβή εικόνα του εισοδήματός μας, ώστε να μπορούμε να προγραμματίσουμε ανάλογα και τα έξοδά μας.

Βήμα 2: Παρακολουθώ τα έξοδά μου

Εδώ πρέπει να δούμε πού πηγαίνουν τα χρήματά μας. Να δούμε αν και τι μπορούμε να περικόψουμε.

Στα έξοδα υπολογίζουμε λογαριασμούς, ψώνια, έξοδα για δραστηριότητες, ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, delivery και take away, συνδρομές κλπ.

Βήμα 3: Κατηγοριοποιώ τα έξοδά μου

Αφού τσεκάρουμε τα έξοδά μας, τα χωρίζουμε σε κατηγορίες: στέγαση, μεταφορά, φαγητό, διασκέδαση κ.ο.κ. Αυτό θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πού πηγαίνουν τα χρήματά μας και πόσα ξοδεύουμε σε κάθε κατηγορία.

Βήμα 4: Θέτω οικονομικούς στόχους

Οι οικονομικοί στόχοι μπορεί να είναι αποταμίευση για προκαταβολή σε ένα σπίτι, εξόφληση χρέους ή αποταμίευση. Το να έχουμε συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε ισχυρό το κίνητρό μας.

Βήμα 5: Δημιουργώ ένα πλάνο προϋπολογισμού

Χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που έχουμε ήδη συγκεντρώσει, δημιουργούμε ένα (μηνιαίο συνήθως) σχέδιο προϋπολογισμού που περιλαμβάνει τα έσοδα, τα έξοδα και τους οικονομικούς μας στόχους. Καλό είναι να συμπεριλάβουμε ένα πρόγραμμα αποταμίευσης στον προϋπολογισμό μας και να παρακολουθούμε την πρόοδό μας.

Μπορείς να βρεις ένα ενδεικτικό σχέδιο εδώ:

Budget_planner.pdfΛήψη

Βήμα 6: Ελέγχω και προσαρμόζω τον προϋπολογισμό

Ελέγχουμε τακτικά τον προϋπολογισμό για να δούμε αν τον τηρούμε και εννοείται προσαρμόζουμε ανάλογα. Μπορεί να προκύψουν έκτακτα έξοδα, επομένως είναι σημαντικό να είμαστε ευέλικτοι.

Ίσως από τα πιο δύσκολα ζητήματα σε μια οικογένεια, αλλά πολύ σημαντικά. Αν δεν υπάρχει καλή επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι -άσχετα με το αν κάποια ζευγάρια έχουν επιλέξει ξεχωριστούς λογαριασμούς- η διαχείριση είναι δυσκολότερη. Θα πρέπει να υπάρξει αμοιβαία κατανόηση και ανοιχτή συζήτηση για τις ανάγκες του καθενός και, φυσικά, την αναγνώριση της συνεισφοράς όλων στο σπίτι.

(Το άρθρο είναι το 3ο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής». Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

Κατέβασε εδώ τα ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΤΥΠΩΣΙΜΑ από το άρθρο «Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα»

____________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#Family

5+1 απλοί τρόποι για καθημερινή οργάνωση

Σχολιάστε

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου με τα βασικά tips για να ξεκινήσουμε ένα πλάνο για την οικογένειά μας, επιστρέφω σήμερα με απλούς και αποτελεσματικούς τρόπους για την καθημερινή οργάνωση.

Από το να σηκωνόμαστε όλοι και να βγαίνουμε (επιτέλους!) από την πόρτα το πρωί μέχρι τις ταχυδακτυλουργικές μας κινήσεις μετά το σχολείο και τη δουλειά, το να μπει σε σειρά η μέρα μοιάζει σχεδόν αδύνατον.

Όμως, όπως έγραψα και στο χθεσινό άρθρο, όσα πλάνα και να φτιάξουμε, αν δεν έχουμε βάλει σε τάξη στο μυαλό μας το τι θέλουμε να πετύχουμε ή τι θέλουμε να βελτιώσουμε, δε θα μας βγουν.

Αυτές είναι μερικές απλές στρατηγικές, για να βελτιώσουμε τη ρουτίνα της οικογένειάς μας και να κάνουμε -όσο περνά από το χέρι μας- τα πράγματα να κυλήσουν ομαλά:

1. Δημιουργώ ένα οικογενειακό ημερολόγιο

Το οικογενειακό ημερολόγιο είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να παρακολουθούμε τα προγράμματα και τα ραντεβού όλων. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα ημερολόγιο σε χαρτί, ένα διαδικτυακό ημερολόγιο όπως το Google Calendar ή έναν ασπροπίνακα αναρτημένο σε κεντρικό σημείο του σπιτιού. Ο ασπροπίνακας ίσως είναι η καλύτερη ιδέα για να έχουν πρόσβαση και τα παιδιά.

Καταγράφουμε όλα τα προγράμματα των μελών της οικογένειας, σχολικές εκδηλώσεις, γενέθλια-γιορτές που θέλουμε να πάμε, συναντήσεις με συμμαθητές, αγγλικά, αθλητικές δραστηριότητες, η γυμναστική και το τρέξιμο της μαμάς, ένας προγραμματισμένος καφές, ραντεβού με τον γιατρό κλπ. Τα γράφουμε όλα. Η καθημερινή μας to-do list. Έτσι, δεν θα υπάρχουν εκπλήξεις και θα μπορούμε από πριν να κανονίσουμε αν χρειαστεί εξωτερική βοήθεια, για παράδειγμα, για δρομολόγια των παιδιών που εμείς δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε.

2. Προγραμματίζω τα γεύματα εκ των προτέρων

Ο προγραμματισμός των γευμάτων μπορεί να μας εξοικονομήσει χρόνο, χρήματα και άγχος. Και δε χρειάζεται να κάνουμε μεγαλόπνοα σχέδια. Αφιερώνουμε λίγο χρόνο κάθε εβδομάδα για να δούμε τι θα τρώμε την εβδομάδα που έρχεται και φτιάχνουμε τη λίστα με τα ψώνια. Έτσι και θα αποφεύγουμε τα πήγαινε-έλα στο σούπερ μάρκετ και τις «αυθόρμητες» επιπλέον αγορές.

Αν, μάλιστα, συμμετέχουν και τα παιδιά στη διαδικασία, ίσως (λέω ίσως!) μπορεί να είναι πιο θετικά στο να τα φάνε κιόλας! Τουλάχιστον θα γνωρίζουν από πριν και δε θα έχουμε δράματα της τελευταίας στιγμής!

3. Καθιερώνω ρουτίνες

Η καθιέρωση μιας συγκεκριμένης ρουτίνας μπορεί να μας βοηθήσει να παραμείνουμε οργανωμένοι και εντός προγράμματος. Για παράδειγμα, το να ξυπνάμε συγκεκριμένη ώρα για να ετοιμαστούμε το πρωί και να πάμε συγκεκριμένη ώρα για ύπνο. Ή να δημιουργήσουμε συγκεκριμένη ρουτίνα για την ολοκλήρωση μιας εργασίας, τον τρόπο που κάνουμε μικροδουλειές στο σπίτι κλπ. Για παράδειγμα, όταν τελειώνει το πλυντήριο, πάντα βάζω στεγνωτήριο ή διπλώνω τα στεγνά ρούχα. Ή όταν γράφω ένα άρθρο, πρώτα καταγράφω τις ιδέες μου, μετά φτιάχνω ένα σκελετό και μετά το γράφω.

Η ρουτίνα θα βοηθήσει τα μέλη της οικογένειάς μας να ξέρουν τι να περιμένουν και θα μειώσει την πιθανότητα λογομαχιών ή αναταραχών. Ειδικά οι ρουτίνες, βοηθούν πάρα πολύ παιδιά μικρότερων ηλικιών.

«Αν αποτυγχάνεις να προγραμματίσεις, προγραμματίζεις να αποτύχεις».

If you fail to plan, you are planning to fail.

– Βενιαμίν Φραγκλίνος

4. Αναθέτω δουλειές

Το να αναλαμβάνει κάθε μέλος της οικογένειας κάτι συγκεκριμένο στο σπίτι, μπορεί να μας βοηθήσει να διατηρήσουμε το σπίτι μας καθαρό και οργανωμένο (αφού το μάθουν και συνεργαστούν βέβαια!)

Κάνουμε μια λίστα με τις δουλειές που πρέπει να κάνουμε κάθε εβδομάδα, όπως το σκούπισμα, το πλύσιμο ρούχων και πιάτων κλπ. Αναθέτουμε κάθε δουλειά εναλλάξ στον καθένα. Αυτό θα διδάξει και στα παιδιά την ευθύνη και θα τα βοηθήσει να αναπτύξουν καλές συνήθειες. 

Extra tip: Δίνω στο παιδί την ευκαιρία να μάθει να κάνει κάποιες δουλειές. Δεν εκνευρίζομαι αν δε γίνουν όπως θέλω ή αν δεν τα καταφέρει με την πρώτη.

5. Χρησιμοποιώ την τεχνολογία

Υπάρχουν πολλές εφαρμογές και διαθέσιμα εργαλεία για να οργανώσουμε τη ζωή της οικογένειας. Για παράδειγμα, το ημερολόγιο της Google που έγραψα παραπάνω. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και μια εφαρμογή λίστας αγορών για να παρακολουθούμε τα ψώνια, μια εφαρμογή για να προγραμματίσουμε τα γεύματά μας ή μια εφαρμογή για τις δουλειές του σπιτιού. Και φυσικά, η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να κρατήσουμε επαφή με αγαπημένους μας που είναι μακριά.

+1 Ξεκαθαρίζω τακτικά

Η ακαταστασία και τα υπερβολικά πολλά πράγματα μπορεί να προσθέσουν άγχος στη ζωή μας, γι’ αυτό πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο τακτικά για να ξεφορτωνόμαστε. Δωρίζουμε ή πουλάμε αντικείμενα που δε μας χρειάζονται πλέον και πετάμε όσα έχουν χαλάσει και δεν μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν.

Extra tip: Για να αποφύγουμε τη δημιουργία ακαταστασίας, θα πρέπει κάθε πράγμα να έχει τη θέση του στο σπίτι.

Η οργάνωση δε χρειάζεται να είναι περίπλοκη.

Όσο περισσότερο χρόνο και διάθεση αφιερώσουμε στο να στηθεί ένα καλό σύστημα οργάνωσης, τόσο στην πορεία θα μας βοηθήσει να καθαρίσουμε το μυαλό μας, να μειώσουμε το άγχος και να γίνουμε πιο παραγωγικοί.

(Το άρθρο ειναι το 2ο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής«. Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

Κατέβασε εδώ τα ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΤΥΠΩΣΙΜΑ από το άρθρο «Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα»

____________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#Family

Οικογενειακό πλάνο: 10+1 βασικά tips

Σχολιάστε

Με τόσες ευθύνες και δραστηριότητες, μπορεί συχνά να νιώσουμε πνιγμένοι στις υποχρεώσεις και τις εκκρεμότητες και γεμάτοι άγχος, ειδικά αν έχουμε παιδιά.

– Σηκωθείτε!

– Ετοιμαστείτε!

– Πάμε σχολείο, πάμε δουλειά!

– Τι θα φάμε; Πότε θα μαγειρέψουμε; 

– Διαβάσατε;

– Θα πάτε αγγλικά;

– Να ξεκινήσουμε άλλη δραστηριότητα;

– Να αγοράσουμε δώρο για τα γενέθλια του συμμαθητή;

– Να φτιάξουμε ένα κέικ;

– Να βγούμε βόλτα;

– Χρειαζόμαστε καινούργια παπούτσια.

– Ο τοίχος χρειάζεται βάψιμο.

– Οδοντίατρο σε ποια ηλικία ξεκινάμε;

– Πότε θα πάμε παιδίατρο;

Αλλά πάνω απ’όλα, πότε θα πάρουμε μια ανάσα;

Χρειάζεται σωστός προγραμματισμός και οργάνωση, για να γίνει η οικογενειακή ζωή πιο διαχειρίσιμη και ευχάριστη για όλους μας.

Γράφω σήμερα 10+1 συμβουλές, τρόπους δηλαδή που με βοήθησαν κι εμένα να ξεκινήσω:

1. Οικογενειακοί στόχοι

Τι θέλω να πετύχω ως οικογένεια; Καλύτερη επικοινωνία; Λιγότερους τσακωμούς; Οικονομία; Απλοποίηση; Καταγράφω αυτούς τους στόχους και δημιουργώ ένα πλάνο. Πώς θα πετύχω κάτι που δεν ξέρω τι είναι;

2. Οικογενειακό πλάνο

Καθιερώνω μια ρουτίνα, κατάλληλη για όλους, μαζί με τα γεύματα, τον ύπνο, τις δραστηριότητες. Έτσι, μπορώ να μειώσω το άγχος, να διατηρήσω υγιεινές συνήθειες και να δημιουργήσω σταθερότητα για τα παιδιά, αλλά και για μας.

3. Προτεραιότητα στο χρόνο που περνάμε μαζί

Βάζω στο πρόγραμμα οικογενειακές δραστηριότητες, όπως βραδιές παιχνιδιών, βραδιές ταινιών, οικογενειακά δείπνα ή εκδρομές. Ο ποιοτικός χρόνος θα μας φέρει πιο κοντά, θα δεθούμε και θα δημιουργήσουμε ξεχωριστές αναμνήσεις.

4. Καλύτερη διαχείριση των οικονομικών

Με βάση τα έσοδα της οικογένειας, θέτω έναν προϋπολογισμό, υπολογίζοντας όλα τα καθημερινά έξοδα, ακόμα και πιθανά έκτακτα έξοδα.

5. Δεξιότητες ζωής

Μαθαίνω στα παιδιά βασικές δεξιότητες, όπως το μαγείρεμα, το καθάρισμα, οικονομία, ώστε να γίνουν πιο ανεξάρτητα και υπεύθυνα.

6. Φυσική δραστηριότητα

Ενθαρρύνω τα παιδιά να ασχοληθούν με φυσικές δραστηριότητες, όπως αθλήματα ή υπαίθριο παιχνίδι. Θα τους δώσει σωματική υγεία, υγιεινές συνήθειες, κοινωνικές δεξιότητες, απαραίτητες βάσεις για έναν υγιεινό τρόπο ζωής ως ενήλικες.

7. Επικοινωνία

Εξασκούμαστε στην ανοιχτή επικοινωνία μέσα στην οικογένεια και δημιουργούμε ένα χώρο που θα νιώθουν όλοι άνετα να μοιραστούν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, χωρίς το φόβο ότι θα τους κρίνει κάποιος. Έτσι, θα είναι ευκολότερο να λύνουμε συγκρούσεις και να ερχόμαστε πιο κοντά.

8. Όρια

Θέτω όρια στα παιδιά, στο χρόνο οθόνης και στον τρόπο συμπεριφοράς. Αυτό θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τις προσδοκίες και να μειώσουν τις συγκρούσεις.

9. Αυτοφροντίδα

Φροντίζω τον εαυτό μου, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Αυτό θα με βοηθήσει να διαχειριστώ το άγχος και να γίνω καλύτερος γονιός και σύντροφος. Γιορτάζω τις επιτυχίες μου και δεν επιτρέπω στις αποτυχίες να με καθορίζουν.

10. Υποστήριξη

Δεν διστάζω να ζητήσω βοήθεια από την οικογένεια, τους φίλους ή τους επαγγελματίες όταν τη χρειάζομαι. Όλοι χρειαζόμαστε υποστήριξη από καιρό σε καιρό και δεν είναι ντροπή να αναζητήσουμε βοήθεια.

+1 Μια ισχυρή σχέση με τον σύντροφό μου

Μια ισχυρή σχέση με τον σύντροφό μου είναι απαραίτητη για μια υγιή οικογενειακή ζωή. Επικοινωνούμε, ιεραρχούμε τις ανάγκες του άλλου και συνεργαζόμαστε για την επίτευξη κοινών στόχων.

Ο προγραμματισμός της οικογενειακής ζωής μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά θέτοντας τις σωστές βάσεις, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια δυνατή οικογένεια, ανθεκτική στα καθημερινά σκαμπανεβάσματα.

(Το άρθρο ειναι το πρώτο από τη σειρά άρθρων με θέμα «Προγραμματισμός οικογενειακής καθημερινής ζωής«. Η σειρά άρθρων γράφεται στο πλαίσιο προσωπικού challenge «ένα άρθρο την ημέρα» για το μήνα Μάιο.)

Κατέβασε εδώ τα ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΤΥΠΩΣΙΜΑ από το άρθρο «Πώς να προγραμματίσουμε τη μέρα μας με απλότητα«

____________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#BetterLife

Γιατί έχω λογαριασμό στα social media

1 Σχόλιο

Δύσκολος καιρός για online μαμάδες… Αν σου πω ότι πρόσφατα σκέφτηκα να σταματήσω να μπαίνω στο instagram; Εντάξει για λίγο μόνο!

Μετά άλλαξα γνώμη! Αλλά πραγματικά υπάρχουν στιγμές που απογοητεύομαι με όσα γράφονται. 

Και σίγουρα πολλοί έχετε σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Κάποιοι, μάλιστα, το έχετε κάνει ήδη, ενώ άλλοι κάνετε μια παύση για μικρά ή μεγάλα διαστήματα.

Θα συμφωνήσετε, επίσης, ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαθέτουν μια αρνητική χροιά, ενώ κάποιοι το βρίσκουν μέχρι και ανατριχιαστικό το να είσαι συνεχώς συνδεδεμένος με τόσα άτομα από όλο τον κόσμο που μπορεί να μην έχεις συναντήσει ποτέ από κοντά και τα οποία γνωρίζουν τόσες λεπτομέρειες για τη ζωή σου!

Εγώ ανήκω στην κατηγορία που δεν το βρίσκω ούτε ανατριχιαστικό ούτε περίεργο… αλλιώς δε θα είχα την παρουσία που έχω. Βέβαια, έχω περάσει από αρκετά σκαμπανεβάσματα, αναρωτώμενη «Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια; Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η ασχολία; Μήπως εδώ το παράκανα;»

Όπως έχω ξαναγράψει, για μένα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν μια «σανίδα σωτηρίας» σε μια περίοδο που η ζωή μου είχε τόσο πολλές αλλαγές που δεν ήξερα καν αν κάνω πραγματικά αυτό που θέλω, αν κάνω αυτό που αγαπώ, αν μόνη μου, τελικά, έχω επιλέξει όσα έχω επιλέξει στη ζωή μου.

Η επιστροφή στον τόπο καταγωγής, η εργασία, η νέα οικογένεια, η μητρότητα, όλα όσα συνθέτουν το παζλ της καθημερινότητάς μου, χωρίς να είμαι, όμως, εγώ αυτή που θέλω να είμαι. Στην ουσία, δεν πιστεύω ότι ήξερα ποια είμαι, τι μου αρέσει να κάνω. 

Τώρα θα μου πείτε, τα social media σού τα έδειξαν όλα αυτά; Όχι, αλλά όσοι γνώρισα στα social media, η κοινότητα που δημιουργήθηκε, η έμπνευση που πήρα, μού έδωσαν αυτό το «σπρώξιμο» να ψάξω μέσα μου, να προσπαθήσω να με μάθω καλύτερα.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχα τη δυνατότητα να συζητήσω με άτομα με τα οποία είχα πολλά κοινά, άτομα που δε θα τα έβρισκα «συγκεντρωμένα» στην καθημερινότητά μου. Μπορούσα να πιάσω κουβέντα, να μάθω νέα πράγματα που δεν γνώριζα. 

Δεν είναι απαραίτητο να έχω με τους φίλους μου  τα ίδια ενδιαφέροντα. Και ο κύκλος μου, ειδικά για μένα -που δεν ανοίγομαι εύκολα σε νέες δραστηριότητες και παρέες- είναι αρκετά συγκεκριμένος. Η διαδικτυακή κοινότητα μπορεί πραγματικά να μου διασφαλίσει ότι θα κάνω συζητήσεις που απολαμβάνω, συζητήσεις που πιθανώς μου έλειπαν. 

Ειδικά για τους γονείς με μικρά παιδιά, τα social media μάς προσφέρουν την «κοινωνικοποίηση» που λείπει όταν είμαστε κλεισμένοι μέσα με τα παιδιά. Όταν γέννησα το τρίτο μου παιδί, κατά τους μεταμεσονύχτιους μαραθώνιους θηλασμούς είχα «παρέα» άλλες μαμάδες που ξενυχτούσαν κι αυτές και πραγματικά με βοήθησαν πάρα πολύ ψυχολογικά. Και, όπως και να το κάνουμε, τα θετικά σχόλια μού έδιναν αυτό το «αυτοκόλλητο» ότι είμαι «καλή μαμά», ότι κάτι κάνω κι εγώ καλά, αλλά και υποστήριξη σε δύσκολες ψυχολογικά περιόδους.

Μέσα από τα social media άρχισα να μοιράζομαι και όσα έχω διαβάσει, όσα μου έκαναν εντύπωση και όσα δεν γνώριζα πριν, αλλά και να μάθω νέα πράγματα, τα οποία είναι και επικαιροποιημένα λόγω αυτής της μοναδικής αμεσότητας. Προφανώς και δεν πρέπει να πιστεύουμε όλα όσα διαβάζουμε online, ωστόσο μας δίνεται η δυνατότητα να ψάξουμε όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα ώστε να επιβεβαιώσουμε. Μια ανταλλαγή γνώσεων σε παγκόσμια κλίμακα, που μας δίνει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε στα θέματα που μας ενδιαφέρουν πραγματικά.

Κι όσο μεγαλώνουμε και αλλάζουν οι καθημερινότητές μας, ακόμα και οι ζωές μας, το instagram, το facebook μας «φέρνουν κοντά», μας κρατάνε σε επαφή με αγαπημένους μας ανθρώπους παρά τη φυσική απόσταση. Έχω βρει φίλους από το σχολείο που ζουν σε άλλες περιοχές ή και χώρες, συμφοιτητές μου που δεν ήμασταν τόσο κολλητοί ώστε να έχουμε ανταλλάξει τηλέφωνα, μακρινά ξαδέρφια μου, που πιθανώς και να μη γνώριζα καν την ύπαρξή τους. Κι ακόμα κι αν δεν είναι εύκολο να μιλάω μαζί τους πολύ συχνά, ανταλλάζουμε κάποιο σχόλιο, μια καλημέρα, μεγαλώνουμε χωρίς να είμαστε ξένοι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Αυτή η διατήρηση των σχέσεων. Έχουν προκύψει σχέσεις ακόμα και με ανθρώπους που ζούμε μαζί στον ίδιο μικρό τόπο, αλλά δεν ξέραμε ποτέ ότι έχουμε κοινά, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ.

Δεν είναι όλα ή άσπρα ή μαύρα. 

Σίγουρα υπάρχουν αρνητικές πτυχές σε όλες τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ξέρω ότι είναι στο χέρι μου να εμμείνω σε όσα μου προσφέρουν μεγαλύτερη αξία και εμπλουτίζουν τη ζωή μου αντί να την εξαντλούν.

Εγώ αποφασίζω πώς χρησιμοποιώ τα μέσα. Εγώ έχω την ευθύνη, είναι οι δικές μου επιλογές αυτές που θα με συντροφεύουν όσο μεγαλώνω.

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#Parenting

Γιατί νιώθουν τύψεις οι μαμάδες

Σχολιάστε

Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν κάνεις αρκετά καλή δουλειά στο μεγάλωμα των παιδιών σου; Εγώ συνέχεια. Γενικά, πιστεύω πως όλη η πορεία μας στη μητρότητα είναι ένα ταξίδι που συνέχεια αναρωτιόμαστε αν επιλέξαμε σωστά, αν συμπεριφερθήκαμε όπως έπρεπε, αν έπρεπε να το χειριστούμε διαφορετικά…

Κι αυτή η σχεδόν συνεχής ενοχή μπορεί να κάνει την ήδη δύσκολη δουλειά μας ως μαμάδες ακόμα πιο δύσκολη.

Μπορεί να καταβροχθίσει την αυτοπεποίθησή μας και την ικανοποίηση που παίρνουμε τόσο από τη δουλειά όσο και από την οικογένειά μας.

Οι τύψεις της μαμάς είναι το αίσθημα ή η ανησυχία ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα ή ότι δεν είμαστε αρκετά καλή μαμά.… αυτά τα συναισθήματα ότι είμαστε ανεπαρκείς, ότι είμαστε «λίγες» σε σχέση με τις άλλες μαμάδες που κάνουν χειροτεχνίες με τα παιδιά τους ενώ τα δικά μας είναι κολλημένα στο τάμπλετ.

Οι τύψεις μπορεί να πηγάζουν από τον τύπο του γονέα που θέλουμε να είμαστε. Η αμφιβολία που έχουμε όταν αφήνουμε το παιδί μας στο ολοήμερο νηπιαγωγείο κάθε πρωί ή η λαχτάρα να είμαστε πιο παρόντες…

Για να είμαστε ειλικρινείς, σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει ενοχές στη μαμά – από το να είμαστε full time εργαζόμενη μέχρι να έχουμε διαφορετικό στυλ ανατροφής από τους φίλους ή τα μέλη της οικογένειάς μας.

Ένα συγκεκριμένο ποσοστό ενοχής της μαμάς μπορεί να είναι και φυσιολογικό. Θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Το θέμα, όμως, είναι να μην το αφήσουμε να είναι το κυρίαρχο συναίσθημά μας.

Οι τύψεις της μαμάς είναι τα συναισθήματα ενοχής που βιώνουμε σε σχέση με τα παιδιά μας.  Ειδικά οι νέες μαμάδες είναι ακόμα πιο ευάλωτες σε τέτοια συναισθήματα. 

Όταν πρωτογινόμαστε μαμάδες ανησυχούμε συνεχώς μήπως κάνουμε λάθη και προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα με το «σωστό» τρόπο. Αυτός ο τρόπος, όμως, που εμείς θεωρούμε σωστό, συνήθως – για να μην πω πάντα- είναι μη ρεαλιστικός. Δεν υπάρχει τέλεια μαμά, δεν υπάρχει σωστός τρόπος. 

Αν νιώθουμε τύψεις, το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι είναι απολύτως φυσιολογικό. Το να αυτομαστιγωνόμαστε επειδή νιώθουμε ενοχές θα κάνει τα πράγματα χειρότερα, οπότε ας χαλαρώσουμε λίγο.

Το γνωρίζεις ότι οι μαμάδες που δουλεύουν είναι από τις πιο επιρρεπείς στις μαμαδοτύψεις;

Οι εργαζόμενες μαμάδες συχνά νιώθουν  διχασμένες μεταξύ της επιθυμίας τους να συνεχίσουν να εργάζονται και των ανάμεικτων συναισθημάτων που αφήνουν το παιδί τους.

Μπορεί να αισθάνονται θλίψη ή αμφιθυμία επειδή δεν μπορούν να περάσουν περισσότερο χρόνο με το παιδί τους. Μπορεί να αισθάνονται ένοχες που, στο κάτω κάτω, μπορεί να θέλουν να περάσουν κάποιο χρόνο χωρίς το παιδί τους. Και, μπορεί να αισθάνονται πραγματικό άγχος και ανησυχία για το κόστος, αλλά και τον τρόπο της φροντίδας των παιδιών τους όσο αυτές λείπουν.

Εννοείται, λοιπόν, πως μια στιγμή ενοχής της μαμάς πότε πότε είναι απολύτως φυσιολογική. Αλλά αν δεν μάθουμε να το διαχειριζόμαστε, μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι όντως  δεν είμαστε αρκετά καλή μαμά, ότι είμαστε ανεπαρκείς, να νιώθουμε άσχημα συνεχώς.

Σύμφωνα με την ερευνήτρια και συγγραφέα Brené Brown, υπάρχει διαφορά μεταξύ ενοχής και ντροπής — στην πραγματικότητα, το ένα οδηγεί στο άλλο.

Τα αισθήματα ενοχής της μαμάς επικεντρώνονται στη συμπεριφορά μας. Για παράδειγμα «Δεν περνάω αρκετό χρόνο με το παιδί μου». Η εστίαση σε αυτό το σημείο οδηγεί σε αισθήματα ντροπής, του τύπος «Είμαι χάλια  μαμά». Αν δεν αντιμετωπιστούν, αυτά τα συναισθήματα μπορούν να επηρεάσουν την ψυχική μας σταθερότητα και ηρεμία.

Τι γίνεται με τους μπαμπάδες;

Μη νομίζεις ότι οι μπαμπάδες έχουν ανοσία στις ενοχές που έχουν να κάνουν με την ανατροφή των παιδιών. Ειδικά οι μπαμπάδες νέας γενιάς, οι σημερινοί μπαμπάδες, έχουν ενεργό ρόλο, στην πλειοψηφία τους, στο μεγάλωμα των παιδιών τους. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί μπαμπάδες τώρα νιώθουν διχασμένοι μεταξύ της εργασίας τους και του χρόνου που περνούν με τα παιδιά τους.

Ωστόσο, οι παραδοσιακές προσδοκίες για το ρόλο του φύλου, ο τρόπος που μεγάλωσαν γενιές και γενιές και η φιλοδοξία να «τα έχουμε όλα» μπορεί να ασκήσουν πρόσθετη πίεση στις μητέρες.

Η κοινωνία περιμένει από τις μαμάδες να είμαστε η τέλεια μαμά, σύζυγος και επαγγελματίας και να διαπρέψουμε σε όλους τους τομείς. Αυτό δεν είναι ρεαλιστικό για τις περισσότερες γυναίκες και αυτές οι άδικες προσδοκίες συχνά προσθέτουν στο βάρος των τύψεών μας.

Τι μπορεί να μας προκαλέσει τύψεις;

1. Όταν δεν θηλάζουμε

Ο θηλασμός είναι ένα από τα πρώτα διλήμματα που μπορεί να κάνει τις νέες μαμάδες να νιώθουν ενοχές. Ενώ κάποιες μαμάδες «το βρίσκουν» αμέσως, αεράκι, άλλες δυσκολεύονται πολύ. Μπορεί να μην έχουν αρκετό γάλα, να το βρίσκουν κουραστικό ή ακόμη και να αγχώνονται αν το μωρό τρώει αρκετά ή ακόμα κι αν το μωρό νιώθουν ότι δε συνεργάζεται.

Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να δίνουμε στο μωρό μας φόρμουλα (γάλα σκόνη), αλλά πολλές νέες μαμάδες παλεύουν με τις ενοχές για τα παλιά ταμπού γύρω από αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τις μαμάδες που φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή τους για να θηλάσουν αποκλειστικά ή επιλέγουν να θηλάσουν περισσότερο από ένα χρόνο. Ακόμα θυμάμαι τη μαμά μου να σχολιάζει «τι ανάγκη έχει να θηλάσει ολόκληρο παιδί; Δεν χωράει στην αγκαλιά σου πλέον!» Ακολουθούμε τη διαίσθησή μας για να βρούμε την καλύτερη λύση για εμάς και το μωρό μας.

2. Όταν (δεν) δουλεύουμε

Η ενοχή της εργαζόμενης μαμάς είναι μια άλλη κοινή μορφή ενοχής της μαμάς, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου η άδεια μητρότητας είναι πολύ μικρή. Το να αφήνουμε το μωρό μας στη γιαγιά ή στον παιδικό σταθμό τόσο νωρίς μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ότι «το παρατάμε».

Αλλά, ξέρεις πολύ καλά ότι και η μαμά που μένει στο σπίτι νιώθει τύψεις. Τύψεις που δεν μπορεί να δώσει το καλό παράδειγμα μη δουλεύοντας, τύψεις ότι δε συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι.  

3. Όταν βαριόμαστε μαζί τους

Ακόμα κι αν μας αρέσει να είμαστε μαμά, η φροντίδα των παιδιών μπορεί μερικές φορές να είναι βαρετή. Είναι κι αυτό όμως φυσιολογικό. 

Είναι φυσιολογικό να αναζητούμε επίμονα μια συζήτηση με ενήλικες ή κάτι πιο ενδιαφέρον από την Πέππα το γουρουνάκι. Είναι, επίσης, φυσιολογικό να χάσουμε κάποια  πράγματα που κάναμε πριν αποκτήσουμε παιδιά, όπως το να αποφασίζουμε αυθόρμητα να βγούμε για φαγητό με φίλους.

4. Όταν περνούν πολύ χρόνο σε οθόνες

Είναι σημαντικό να περιορίσουμε το χρόνο που περνούν τα παιδιά μας μπροστά σε οθόνες.  Αλλά μερικές φορές, χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας.

Αν ο επιπλέον χρόνος στο τάμπλετ, μπορεί να μας χαρίσει ένα πολυπόθητο εικοσάλεπτο υπνάκο ή ένα γρήγορο μπανάκι, τότε είναι μια χαρά!

5. Όταν ζητάμε βοήθεια

Μια αφρικανική παροιμία λέει «χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσεις ένα παιδί» (It takes a village to raise a child), οπότε ας μη νιώθουμε τύψεις αν δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα ​​μόνοι μας — δεν είναι απαραίτητο να μπορούμε.

Πλέον, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, οι γιαγιάδες ή άλλοι δικοί μας άνθρωποι σε κοντινή απόσταση είναι πολυτέλεια. Και δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα να προσλάβουμε κάποιον. Η προσπάθεια, λοιπόν, να τα κάνουμε όλα μόνοι σας μπορεί να μας εξαντλήσει πραγματικά. Δεν είναι ντροπή να ζητάμε υποστήριξη αν τη χρειαζόμαστε.

6. Όταν δεν περνάμε «αρκετό» χρόνο με τα παιδιά μας

Το να περνάμε χρόνο με τα παιδιά μας είναι πολύ σημαντικό.  Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύουμε όλο το χρόνο μας μαζί τους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι καθώς μεγαλώνουν και αρχίζουν να περνούν από διαφορετικά στάδια, σταδιακά θα γίνουν πιο ανεξάρτητα και πολύ λιγότερο προσκολλημένοι σε εμάς.

Αν αποφασίσουμε ότι χρειαζόμαστε μια μέρα για τον εαυτό μας, για να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε λίγο χρόνο μόνοι μας, δεν χρειάζεται να νιώθουμε τύψεις που δεν τους πήραμε μαζί (τα λέω για να τα ακούω κι εγώ!!)

Αντίθετα, πρέπει να επιλέγουμε να περνάμε μαζί τους -ακόμα και δέκα λεπτά- χρόνο που θα είναι ποιοτικός, που θα έχουμε ηρεμία χωρίς περισπασμούς με κινητά κλπ.

7. Όταν οι άλλοι μας κρίνουν

Όταν καθένας από την οικογένεια αλλά και το περιβάλλον μας μάς προσφέρει τη «συμβουλή» του χωρίς όμως να την έχουμε ζητήσει και μας δίνει «απλόχερα» την άποψή του για τις γονεϊκές  μας δεξιότητες, πολύ συχνά έρχονται τύψεις στη μαμά.  

Αλλά πρέπει να θυμόμαστε (πάλι για μένα τα λέω!!) ότι μόνο και μόνο επειδή μεγάλωσαν τα παιδιά τους με έναν τρόπο, δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο.  Τα παιδιά μας είναι μοναδικά, όπως και εμείς άλλωστε, και εμείς θα βρούμε τον καλύτερο τρόπο να τα μεγαλώσουμε.

Αυτού του είδους οι «κριτικές» μπορούν να μας νευριάσουν ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια οικογενειακών συγκεντρώσεων και τραπεζωμάτων, προσθέτοντας στα ήδη υψηλά επίπεδα άγχους που έχουμε για το πώς θα διαχειριστούμε πιθανά ξεσπάσματα των παιδιών.  Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συναισθηματικές εκρήξεις που μας κάνουν να νιώθουμε ακόμα χειρότερα. 

8. Όταν χάνουμε την ψυχραιμία μας

Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι πολύ δύσκολο και σε αντίθεση με τη δουλειά πλήρους απασχόλησης, δεν μπορούμε ποτέ να κάνουμε ένα διάλειμμα!

Είναι φυσιολογικό να βρίσκουμε τα παιδιά μας ενοχλητικά μερικές φορές. Είναι, επίσης, φυσιολογικό να χάνουμε την ψυχραιμία μας μαζί τους ή με τον σύντροφό μας – άνθρωποι είμαστε κι εμείς!!! Ως νέος γονιός, αντιμετωπίζουμε επιπλέον και τις ορμονικές διακυμάνσεις μας, την έλλειψη ύπνου και πολλά άλλα. Κανείς – ούτε καν τα παιδιά μας – δεν περιμένει από εμάς να είμαστε ήρεμοι και υπομονετικοί όλη την ώρα.

Απλά να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας όσο μπορούμε και να επανορθώνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς να παρακαλάμε λόγω τύψεων από τα παιδιά μας να μας συγχωρέσουν.

9. Όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας

Είναι τόσο εύκολο να κοιτάμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να πιστεύουμε ότι κάποια άλλη είναι καλύτερη μαμά από εμάς. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αλλά δεν σκεφτόμαστε κάθε φορά ότι συγκρίνουμε την πραγματικότητά μας με την μεμονωμένη, επιμελημένη στιγμή μιας άλλης μαμάς που κατά πάσα πιθανότητα μοιράζεται μόνο τα ωραία της. Αν μπορούσαμε να δούμε την πραγματικότητα πίσω από αυτό, θα βλέπαμε ότι αισθάνεται εξίσου ανεπαρκής με εμάς.

10. Όταν νιώθουμε συνεχώς ανεπαρκείς

Αν νιώθουνε ότι οι τύψεις μας ως μαμά, έχουν φτάσει σε μη διαχειρίσιμο επίπεδο, ή αν είμαστε νέα μαμά και τα άσχημα συναισθήματα υπερκαλύπτουν τα ευχάριστα, πρέπει να συμβουλευτούμε οπωσδήποτε κάποιον ειδικό. Τα υπερβολικά αισθήματα ενοχής μπορεί να έχουν προκληθεί από (επιλόχεια) κατάθλιψη.

Πώς μας επηρεάζουν οι τύψεις μας;

Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τώρα έχουμε ήδη αρχίσει να νιώθουμε καλύτερα σχετικά με τις τύψεις μας.  Αλλά πρέπει να έχουμε το νου μας μήπως τα φυσιολογικά επίπεδα ενοχής αρχίζουν να γίνονται υπερβολικά και να επηρεάζουν την ψυχική μας ηρεμία.

Οι τύψεις μπορεί να μας κάνουν να πιστέψουμε  ότι είμαστε κακή μαμά, επηρεάζοντας αρνητικά την αυτοεκτίμηση και την αποδοχή του εαυτού μας.

Μπορεί ακόμη και να μας κάνουν να βιώσουμε κατάθλιψη, άγχος και να επηρεάσουν αρνητικά την ψυχική μας ευεξία.

Πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση ώστε να μη χρησιμοποιήσουμε αρνητικές στρατηγικές αντιμετώπισης για να αποφύγουμε τα δύσκολα συναισθήματα: υπερβολικό φαγητό, ψώνια, αλκοόλ ή οθόνες, αλλά και να μην μπούμε στη διαδικασία «θα τα κάνω όλα!» δουλειά, σπίτι, παιδιά, γυμναστήριο ασκώντας στον εαυτό μας υπερβολική πίεση για να είμαστε «τέλεια σύντροφος, κόρη, φίλη και επαγγελματίας, καθώς και μητέρα». Αυτό απλά δεν είναι ρεαλιστικό και θα μας οδηγήσει σε εξάντληση.

Για να βοηθήσουμε την κατάσταση

Εκτός από βαθιές ανάσες για να ηρεμούμε, πολύ βοηθητικό για μένα είναι η καταγραφή των συναισθημάτων μου, αυτά που με εκνευρίζουν περισσότερο από όλα (για να εντοπίσω κιόλας για ποιο λόγο με ενοχλούν κάποια πράγματα τόσο πολύ), να προσπαθήσουμε γράφοντας να αμφισβητήσουμε τις αρνητικές μας πεποιθήσεις ρωτώντας τον εαυτό μας εάν υπάρχουν στοιχεία που να τις υποστηρίζουν, αλλά και τι θα μπορούσα να έχω κάνει ώστε να διαχειριστώ καλύτερα, την επόμενη φορά, τις δυσάρεστες σκέψεις και συμπεριφορές.

Πρέπει να μάθουμε να είμαστε συμπονετικοί όχι μόνο με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μας.  Όταν είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και να επικεντρωθούμε στα θετικά. 

Να μάθουμε να βοηθάμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους (όπως στο παράδειγμα με το οξυγόνο στο αεροπλάνο που πέφτει). 

Η καθιέρωση μιας τακτικής ρουτίνας αυτοφροντίδας μπορεί να μας κάνει πιο παρόντες και υπομονετικούς με τα παιδιά μας.

Και πολύ βασικό. Να ακούμε τη διαίσθησή μας. 

Η διαίσθησή μας είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες των παιδιών μας. Τις περισσότερες φορές ξέρουμε τι χρειάζονται.

Αν τα παιδιά μας είναι απόλυτα χαρούμενα παίζοντας, ενώ εμείς διαβάζουμε ένα βιβλίο, δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ενοχές για το διάβασμα. Θα μας ενημερώσουν όταν θέλουν να περάσουν χρόνο μαζί μας. 

Στο κάτω κάτω, πάντα επιτρέπεται να κάνουμε ένα διάλειμμα από την ανατροφή των παιδιών.

Όλες οι μαμάδες μερικές φορές νιώθουμε ότι κρινόμαστε, οπότε το να επιλέξουμε ποιοι θα μας περιβάλλουν και να βάλουμε όρια στους υπόλοιπους, θα μας βοηθήσει ουσιαστικά.

Να μην αφήνουμε τις ενοχές να ελέγχουν τη ζωή και την ευημερία μας.

Σίγουρα θα νιώθουμε έτσι πού και πού, και είναι εντάξει να το ζήσουμε, αρκεί να έχουμε στρατηγικές για να το αντιμετωπίσουμε. Διαφορετικά, οι τύψεις μπορεί να θολώσουν την κρίση μας ως γονέα και να μας εμποδίσουν να συνδεθούμε με τα παιδιά μας.

Το να είμαστε μαμά (ή μπαμπάς) είναι μια από τις πιο ανταποδοτικές αλλά και απαιτητικές δουλειές στον κόσμο. Το παλεύουμε και προχωράμε με χαμόγελο και αγάπη! Όλο και κάτι θα κάνουμε σωστά 😉

Καλή δύναμη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Αν σου άρεσε, διάβασε και το «12 λόγοι που η μαμά νιώθει ενοχές»

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#Parenting

Θα μεγάλωνες τα παιδιά σου όπως στα 80s;

Σχολιάστε

Ένα απόγευμα, πρόσφατα, διάβασα το άρθρο ενός μπαμπά για την ανατροφή των παιδιών στα 80s:

«Τα παιδιά μου ήταν στον κάτω όροφο. Δεν είχα ιδέα τι έκαναν και προσπαθούσα -χωρίς επιτυχία- να μη με νοιάζει. Το προνηπιάκι μου είχε αρχίσει να αγαπάει πολύ το ψαλίδι και τη διαδικασία του «κόβω μικρά μικρά χαρτάκια». Τον φανταζόμουν να κόβει σε κομματάκια τα πράγματά μας, ενώ ο μεγάλος αδερφός του που τρελαινόταν για σνακ είχε το ελεύθερο! Ωστόσο, δεν πήγα. Γιατί;

Επειδή είχα διαβάσει ότι οι νέοι γονείς είναι πολύ παρεμβατικοί σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1980 που αναφερόταν ως μια χρυσή εποχή στην ανατροφή των παιδιών, μια εποχή που η μελετημένη αδιαφορία για τα παιδιά παρήγαγε εξαιρετικά αποτελέσματα και αμέτρητα παιχνίδια. Ήθελα να μάθω αν αυτή η αναδρομική μέθοδος parenting ήταν καθαρή νοσταλγία ή αν υπήρχε κάτι σε αυτό.»

Είναι ένα κλισέ, ίσως, της εποχής, αλλά όταν ήμουν στην ηλικία των παιδιών μου, μεγαλώνοντας τη δεκαετία του 1980, οι γονείς μου σίγουρα δε μας έδιναν τη σημασία που δίνουμε εμείς στα παιδιά μας σήμερα.

Μας άφηναν μόνες στο δωμάτιό μας για ελεύθερο παιχνίδι, αλλά και όταν έλειπαν στη δουλειά. Κι εμείς το θεωρούσαμε πολύ φυσιολογικό που δεν είχαμε όλα τα παιχνίδια μας στο σαλόνι και δεν ασχολούνταν μαζί μας όταν παίζαμε! Τότε μου φαινόταν πολύ εύκολο να είσαι γονιός!

Οι γονείς στα 80s είχαν προτεραιότητα, όπως λέει ο συντάκτης, τους ίδιους. Ήμασταν μια γενιά παιδιών με κλειδί (latch-key kids), δηλαδή παιδιά που επιστρέφουν σε ένα άδειο σπίτι μετά το σχολείο (ή άλλες δραστηριότητες) ή παιδιά που συχνά μένουν στο σπίτι χωρίς τους γονείς.

Ο συντάκτης του άρθρου, λοιπόν, θεώρησε ότι άξιζε να το δοκιμάσει για μια εβδομάδα.

Για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο «αυθεντικά», όπως αναφέρει, κατάργησε τις συσκευές για τη συγκεκριμένη εβδομάδα. «Αν θέλαμε ψυχαγωγία, θα έπρεπε να ψυχαγωγηθούμε μαζί με περιορισμένο περιεχόμενο. Και για να προσομοιάσω το home alone, τους είπα απλώς ότι μόλις επέστρεψαν από το σχολείο θα ήταν μόνοι τους μέχρι τις 5:30 μ.μ. — γεμάτη μιάμιση ώρα.» Ο ίδιος θα ήταν στο δωμάτιο και δε θα έπρεπε να τον ενοχλήσουν.

Στην αρχή, όπως γράφει, αυτός ο χρόνος χωρίς επίβλεψη τάραξε τα παιδιά. Αναρωτήθηκαν αν θα πεινούσαν ή θα υπέφεραν από αφυδάτωση! Μέχρι την Τετάρτη, είχαν αρχίσει να απολαμβάνουν αυτή την ώρα: Η τηλεόραση ήταν δική τους και μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Και το έκαναν. «Τους έβρισκα να κάθονται σε ένα σωρό μαξιλάρια καναπέ, καλυμμένα με ψίχουλα, να παρακολουθούν παιχνίδια βιντεοπαιχνιδιών Lego. Ήταν σαν να κοιτούσα μια φωτογραφία μου σε εκείνη την ηλικία.»

Όταν έφτανε η ώρα να αναλάβουν οι γονείς, έτρωγαν ό,τι πιο βολικό και έβλεπαν ό,τι ήθελαν να δουν στην τηλεόραση. «Προσπαθήσαμε πολύ να μην μας απασχολεί τρομερά η ανατροφή των παιδιών μας. Σχετικά με την πειθαρχία τους, λειτουργήσαμε με βάση την πρώτη σκέψη που μας ερχόταν στο μυαλό. Προσπαθήσαμε να απαντάμε στις περισσότερες ερωτήσεις και παράπονα από τα παιδιά μας χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεύτερες σκέψεις και ήταν χάλια.»

Οι σημερινοί γονείς, αρκετοί από αυτούς, τελοσπάντων, είμαστε από «προεπιλογή» πολύ προσεκτικοί στην ανατροφή των παιδιών μας. Το παλεύουμε καθημερινά. Διαβάζουμε, παρακολουθούμε σεμινάρια, συζητάμε με ψυχολόγους. Είναι δύσκολο να μην ασχοληθούμε, να μη σκεφτούμε τις ανάγκες του παιδιού μας. «Ήταν τρομακτικό», λέει ο αρθρογράφος.

«Αλλά, όταν τα παιδιά μας συνήθισαν την προσέγγισή μας, άρχισαν να απολαμβάνουν αυτή την ελευθερία: έβγαιναν μαζί από το σπίτι όταν ήθελαν, έτρωγαν κι έπιναν και «απολάμβαναν» το σπίτι.»

Αυτό που εξέπληξε τον συγκεκριμένο μπαμπά ήταν το πόσο ικανά αποδείχθηκαν τα παιδιά. Σταμάτησαν να ρωτούν και άρχισαν να κάνουν: «δεν γκρίνιαξαν να πάω να ρίξω το γάλα στα δημητριακά τους. Απλώς το έριξαν μόνοι τους. Ήταν τσαπατσούληδες; Σίγουρα ήταν. Έπρεπε να το κάνω εγώ; Οχι.»

Παρ’όλη, όμως, αυτή την «ανεξαρτησία», όταν έφτασε το τέλος της εβδομάδας, ήταν, όπως γράφει, χαρούμενος που τελείωσε. 

Γιατί; Γιατί του αρέσει να συμμετέχει στη ζωή των παιδιών του. «Ωστόσο, βλέπω την ανάγκη οι σύγχρονοι γονείς να κάνουν ένα περιστασιακό ταξίδι πίσω στη δεκαετία του 1980. Η εβδομάδα ήταν διασκεδαστική για όσο κράτησε!»

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον σαν «πείραμα» αν και δεν πιστεύω ότι δε θα μπορούσαμε με τίποτα να το δοκιμάσουμε εμείς στο σπίτι μας. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς θα μεγάλωναν τα παιδιά μου τα χρόνια που μεγαλώσαμε εμείς οι γονείς.

Υπάρχουν πολλά που θεωρώ ότι ήταν καλύτερα τότε με την έννοια της μη προσκόλλησης των γονιών στα παιδιά, του «helicopter parenting», όπου η ζωή του γονιού περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά του, της μεγαλύτερης ανεξαρτησίας στα παιδιά και σίγουρα των περιορισμένων οθονών.

Ωστόσο, ήταν μια εποχή που οι γονείς στηρίζονταν σε όσα είχαν μάθει από τους δικούς τους, με συνέπειες, μη αναστρέψιμες πολλές φορές, στα παιδιά τους: μη αποδοχή των παιδικών συναισθημάτων, διαχωρισμός «καλών» και «κακών» παιδιών, συναισθηματική, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση ως κάτι απαραίτητο για την πειθαρχία των παιδιών και την εκμάθηση ορίων.

Εσύ τι γνώμη έχεις; Πώς θεωρείς την ανατροφή των παιδιών στα 80s; Και πόσο έχει αλλάξει σήμερα;

Θέλω πολύ να γράψω ένα άρθρο για τη δική μου άποψη και εμπειρία για τις διαφορές με τα 80s. Ελπίζω να τα καταφέρω.

Τα λέμε!!!

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

#BetterLife,#Life

Νέα χρονιά: Πώς να βάζουμε στόχους

Σχολιάστε

Αυτή είναι η εποχή του χρόνου που οι περισσότεροι (προσπαθούμε να) κάνουμε προγράμματα και στήνουμε πλάνα για να «αλλάξουμε» τη ζωή μας.

Τις πρώτες εβδομάδες του Ιανουαρίου τρέχουμε να γραφτούμε σε γυμναστήρια, βάζουμε στόχους να διαβάζουμε περισσότερο, διαμορφώνουμε το καθημερινό πλάνο που θα θέλαμε ιδανικά να χτίσουμε.

Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι αυτή η «εισροή» εγγραφών στο γυμναστήριο, οι στόχοι για ανάγνωση βιβλίων και η διαμόρφωση των καθημερινών μας ρουτινών, είναι πιο εύκολο να δημιουργηθούν παρά να διατηρηθούν.

Οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε (αρκετές) αποφάσεις την Πρωτοχρονιά, αλλά, σύμφωνα και με έρευνες, μόνο ένα μικρό ποσοστό καταφέρνει να τις τηρήσει.

Σίγουρα ο καθορισμός των στόχων έχει άμεση σχέση με την προσωπική μας επιτυχία. Οι σωστά καθορισμένοι στόχοι μάς βοηθούν να ενεργοποιήσουμε νέες συμπεριφορές και να εστιάσουμε σε ό,τι είναι σημαντικό για εμάς.

Φυσικά, δεν είναι μόνο ο καθορισμός στόχων. Μεγάλη σημασία έχει και η επίτευξή τους.

Τι είναι, όμως, οι στόχοι;

Οι στόχοι είναι κάτι που θέλουμε να πετύχουμε. Είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα που εμείς σχεδιάζουμε και δεσμευόμαστε να πετύχουμε.

Γιατί πρέπει να βάζουμε στόχους;

Οι στόχοι μάς δίνουν μια αίσθηση κατεύθυνσης. Το να αφιερώσουμε χρόνο για να σκεφτούμε τι θέλουμε στη ζωή μας μάς δίνει μια αίσθηση σκοπού.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα 5ετές σχέδιο με βάση το πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας σε πέντε χρόνια. Έχοντας αυτό το μακροπρόθεσμο σχέδιο μπορεί να μας βοηθήσει να περάσουμε από το όνειρο και τη σκέψη, στη δράση.

Ο καθορισμός στόχων μάς βοηθά και στο χώρο εργασίας στο να ορίσουμε μια ξεκάθαρη διαδρομή για το πού θέλουμε να πάει η ομάδα μας.

Επιπλέον, μας βοηθά να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, να αποκτήσουμε κάποια προοπτική για το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή μας. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργία μιας ζωής γεμάτη νόημα.

Οι στόχοι μας δίνουν κίνητρο, μας παρακινούν να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, μας δίνουν  μεγαλύτερο έλεγχο στο μέλλον μας.

Και μόνο ο καθορισμός στόχων μάς τοποθετεί στη θέση του οδηγού στη ζωή μας. Απλώς γράφοντας στόχους, αναγνωρίζουμε ενεργά αυτό που θέλουμε στη ζωή.

Πώς να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους;

Είτε βάζουμε ομαδικούς στόχους για την ομάδα μας είτε προσωπικούς στόχους, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε με στόχους που είναι ρεαλιστικοί.

1. Να σκεφτούμε τα πάθη μας, τι αγαπάμε

Μέρος της διαδικασίας για το πώς να θέσουμε στόχους ζωής θα πρέπει να είναι να αποφασίσουμε τι μας εμπνέει και ποιες είναι οι αξίες μας. Θα πρέπει να είμαστε παθιασμένοι με τους στόχους μας εάν θέλουμε να τους πετύχουμε μακροπρόθεσμα.

Οι στόχοι μας πρέπει να έχουν νόημα για εμάς και να μας προσφέρουν μια αίσθηση υπερηφάνειας μόλις τους πετύχουμε.

2. Να θέτουμε στόχους που μπορούμε να ελέγξουμε

Αν ο στόχος μας βασίζεται σε κάτι έξω από τον έλεγχό μας, δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε αν θα τον πετύχουμε πραγματικά ή όχι.

Οι προσωπικοί μας στόχοι δεν πρέπει να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους. Επίσης, δεν πρέπει να εξαρτώνται από εξωτερικούς παράγοντες στους οποίους δεν έχουμε κανέναν έλεγχο.

Να είμαστε ρεαλιστές για το πού μπορούμε να είμαστε άμεσα υπεύθυνοι.

3. Να φανταστούμε το μέλλον μας

Να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε πραγματικά πώς θα θέλαμε να είναι η ζωή μας, κάνοντας, για παράδειγμα, ερωτήσεις στον εαυτό μας που θα μας βοηθήσουν να βρούμε τη σωστή κατεύθυνση ή τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε ποια κατεύθυνση δεν θέλουμε καθόλου.

Για να πετύχουμε τους στόχους μας

Ο καθορισμός των στόχων μας είναι μόνο η αρχή. Αφού προσδιορίσουμε  ποιοι είναι οι στόχοι μας, το να τους πετύχουμε είναι μια νέα πίστα!

Το να δουλεύουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας μπορεί να μας φαίνεται βουνό, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. 

Το νούμερο ένα είναι να μην ονειροπολούμε απλώς σε σχέση με τους στόχους μας – παίρνουμε μολύβι και χαρτί και γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε. Αυτό κάνει τους στόχους μας πιο χειροπιαστούς και τους κάνει να φαίνονται πιο πραγματικοί.

Σύμφωνα με έρευνες, οι άνθρωποι που γράφουν τους στόχους τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν περισσότερα από εκείνους που δεν γράφουν τους στόχους τους.

Ξαναλέω: να γράφουμε, να γράφουμε, να γράφουμε.

Να καταγράφουμε τις σκέψεις και τις ιδέες μας, όσο ανόητες κι αν, πιθανώς, μας φαίνονται.

Τι κάνουμε; Πού θέλουμε να είμαστε; Πώς μοιάζει για μας η επιτυχία; Μας αρέσει η δουλειά μας; Τι είναι αυτό που δε θέλουμε στη ζωή, στην καθημερινότητά μας;

Τους καταγράφουμε και τους βάζουμε κάπου να τους βλέπουμε καθημερινά, να μας θυμίζουν συνεχώς πού θέλουμε να φτάσουμε.

Οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι και σαφείς: αναλύουμε τους μακροπρόθεσμους στόχους μας σε σαφή βήματα, μικρούς και συγκεκριμένους στόχους.

Όταν, για παράδειγμα, στόχος μας είναι να γράψουμε ένα βιβλίο, το να διαβάζουμε πολύ και να γράφουμε και πολύ, σε καθημερινή βάση, είναι τα βήματα αυτά που θα μας βοηθήσουν στην επίτευξη του μεγάλου μας στόχου.

Μπορούμε να το φανταστούμε σαν μια σκάλα, όπου στο επάνω σκαλοπάτι γράφουμε το μεγάλο, κύριο στόχο και στα υπόλοιπα σκαλιά της σκάλας, γράφουμε τους μικρότερους στόχους που πρέπει να επιτύχουμε για να φτάσουμε στον κύριο στόχο μας.

Οι στόχοι, όμως, δεν πρόκειται να επιτευχθούν από μόνοι τους. Θα πρέπει να έχουμε ένα σαφές σχέδιο για το πώς θέλουμε να επιτύχουμε τους στόχους μας και να «βγούμε στη δράση». Ακόμα και η πιο μικρή πράξη θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο.

Στην πορεία, κάποια στιγμή, ίσως νιώσουμε εξάντληση, ίσως πάθουμε εμμονή με το στόχο, ίσως σκεφτούμε ακόμη και να εγκαταλείψουμε.

Δεν είναι κακό να κάνουμε διαλείμματα από το σχέδιό μας και να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα.

Κάθε εμπόδιο που θα παρουσιαστεί, θα το καταγράφουμε και θα το αντιμετωπίζουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε.

Με την υπευθυνότητα μας και την πειθαρχία μας θα κάνουμε σταθερή, συνεπή πρόοδο. Και δεν είναι κακό -ίσα ίσα- να μοιραστούμε τα σχέδιά μας με ένα φίλο, κάτι που θα μας βοηθήσει να μην τα παρατήσουμε στα δύσκολα, να μη σταματήσουμε να προσπαθούμε, να μη γινόμαστε αναβλητικοί.

Κι αν δεν τα καταφέρουμε, να αφιερώσουμε χρόνο για να αναθεωρήσουμε τους στόχους μας και να δούμε τι μπορούμε να αλλάξουμε.

Και κάτι ενδιαφέρον…

Στο εξωτερικό χρησιμοποιούν τον όρο SMART για τους στόχους από τα αρχικά των λέξεων: Specific – Measurable- Attainable- Relevant- Time-bound.

  • Specific: Συγκεκριμένος.

Δεν έχει νόημα να θέτουμε αόριστους στόχους που δεν επιτυγχάνουν κάτι συγκεκριμένο.

Ο στόχος, για παράδειγμα, «θέλω να βελτιώσω τον εαυτό μου» είναι πολύ αόριστος.

Είναι σημαντικό να έχουμε ξεκάθαρους στόχους, για να αποφύγουμε στόχους που δύσκολα γίνονται πράξη.

  • Measurable: Μετρήσιμος. Από τη στιγμή που έχουμε καθορίσει έναν συγκεκριμένο στόχο, είναι σημαντικό να μπορούμε να μετρήσουμε την επιτυχία ή την ολοκλήρωση του στόχου.

Αυτό δεν χρειάζεται να είναι με την παραδοσιακή έννοια, όπως με στατιστικά ή με αριθμούς, απλά πρέπει να είναι μετρήσιμος με κάποια έννοια, ώστε να είναι σαφές πότε έχουμε φτάσει ή είμαστε κοντά στο να φτάσουμε τον στόχο μας.

  • Attainable: Εφικτός. Ένας στόχος πρέπει να είναι εφικτός, ρεαλιστικά πραγματοποιήσιμος.
  • Relevant: Σχετικός. Είναι σημαντικό οι στόχοι που τίθενται να είναι σχετικοί με τους σκοπούς μας, με αυτό που έχουμε οραματιστεί για τον εαυτό μας.
  • Time-bound: Με χρονική δέσμευση. Οι στόχοι πρέπει να έχουν κάποια χρονική προθεσμία. Δεν είναι παραγωγικό να ορίζουμε μια προθεσμία στο πολύ μακρινό μέλλον για μια πολύ απλή εργασία.

Οι στόχοι είναι το όραμά μας για το μέλλον, κάτι που θέλουμε να πετύχουμε.

Δεν πρέπει να είναι απαραίτητα κάτι εύκολο.

Δεν πρέπει να διστάσουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας.

Μπορεί ο στόχος να μη φαίνεται εφικτός. Ή να μας λένε οι άλλοι ότι δεν είναι εφικτός.

Πρέπει να σκεφτούμε out of the box, να κάνουμε μεγάλα όνειρα.

Με μικρότερα, βραχυπρόθεσμα βήματα θα μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί που θελουμε.

Οι στόχοι μας δεν είναι μόνο το πού θέλουμε να φτάσουμε. Είναι και το κάθε μικρό -πολύτιμο- βήμα που κάνουμε για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε.

Εσύ έβαλες στόχους για τη νέα χρονιά;

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#Family,#Life

Τι σημαίνει για μένα ο γάμος

Σχολιάστε

Και όταν λέω γάμος δεν εννοώ το θρησκευτικό μυστήριο, αλλά τη δέσμευση με τον άνθρωπό μου να ζήσουμε μαζί, να μοιραστούμε τα επόμενα χρόνια μας σαν σύντροφοι.

Νομίζω ότι μπορείς να πεις πολλά για κάποιον από την άποψή του για το γάμο.

Μερικοί άνθρωποι μισούν την ιδέα του γάμου και πιστεύουν ότι θα κατέστρεφε τους στόχους και τα όνειρά τους.  

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ο γάμος είναι ο προορισμός τους και ανυπομονούν να γνωρίσουν το κατάλληλο άτομο για να γίνει σύζυγός τους.

Είναι και μια άλλη κατηγορία παντρεμένων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το γάμο τους σαν ένα βάρος, ένα μεγάλο συμβιβασμό που αναγκάστηκαν να κάνουν. 

Αλλά είναι κι αυτοί που παντρεύτηκαν γιατί ένιωσαν ότι βρήκαν τον άνθρωπο με τον οποίο θέλουν να περνούν το χρόνο τους, να κοιμούνται μαζί, να ζήσουν τη ζωή τους δίπλα δίπλα.

Η λίστα συνεχίζεται με πολλές απόψεις και κατηγορίες ανθρώπων και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να συζητάς με άλλους για το θέμα αυτό.

Μετά τα τρελά τελευταία δύο χρόνια και το πόσο μεταβατική θα είναι και η επόμενη χρονιά (και για την οικογένειά μας), σκέφτομαι τι πραγματικά σημαίνει για μένα ο γάμος.

Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερή ή αν υπήρχε πολλή αγάπη (οπότε και δουλέψαμε τη σχέση μας πάνω σε ισχυρές βάσεις) – γιατί σίγουρα δεν υπήρχε τίποτα το σχεδιασμένο και μελετημένο. Είμαστε μαζί με τον άντρα μου από μικροί, πριν καν καταλάβουμε τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, οπότε όλα έγιναν σταδιακά και χτίσαμε τη σχέση από κοινού βήμα βήμα. Κι ακόμα χτίζουμε.

Για μένα, γάμος είναι σαν να είσαι σε ομάδα.

Είναι να έχεις ένα συμπαίκτη στη ζωή και να έχεις κάποιον να χειροκροτείς (και να σε χειροκροτεί).

Είναι να έχεις κάποιον που είναι πάντα στο πλευρό σου, ό,τι κι αν γίνει.  

Είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που είσαι πάντα στο πλευρό του. 

Ο Γιώργος κι εγώ διαφωνούμε αρκετά συχνά, αλλά ξέρω ότι είναι πάντα στο πλευρό μου. Μπορεί να πιστεύω ότι είναι εντελώς εκνευριστικός και να μην τον αντέχω καθόλου όταν μου λέει κάτι ενώ εγώ νιώθω ότι έχω δίκιο, αλλά θα είμαι για πάντα στο πλευρό του. Κι αυτό απλώς λειτουργεί και είναι όμορφο.

Χτίζεις μια ζωή με τον καλύτερό σου φίλο. Από τις μεγάλες στιγμές, όπως η απόφαση να μείνετε μαζί, μέχρι τις μικρές στιγμές, όπως το πώς θα τακτοποιήσετε τα ρούχα σας… όλα είναι με τον καλύτερό σου φίλο.

Είναι η ασφάλεια του να ξέρεις ότι ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα τσακώθηκες με κάποιον ή ακόμα και πόσοι άνθρωποι σου γυρίζουν την πλάτη, υπάρχει κάποιος που θα εξακολουθεί να σε αγαπά και να είναι στην ομάδα σου.

Μέσα από τις ανατροπές και τις αναποδιές, είναι να έχεις κάποιον δίπλα σου no matter what.

Να περπατάς μαζί του στα καλά και στα κακά, στα παράξενα και στα απροσδόκητα, μέσα από τις καλές αποφάσεις που παίρνεις, αλλά και τις κακές επιλογές που κάνεις.

Να μη νιώθεις ποτέ μόνος, ακόμα κι όταν είσαι.

Αλλά πρέπει να παντρευτείς κάποιον που αγαπάς. Αυτόν που είσαι πραγματικά, πραγματικά ερωτευμένος.

Δεν θα ήμουν καλά χωρίς το Γιώργο. Ίσως είναι κάπως περίεργο να το λέμε αυτό, γιατί υποτίθεται ότι είμαστε δυνατοί και ανεξάρτητοι και δεν χρειαζόμαστε κανέναν.

Όμως, το ότι έχω δίπλα μου τον άνθρωπό μου δε νιώθω ότι με κάνει αδύναμη, αλλά ότι με κάνει πιο δυνατή.

Πιο δυνατή να ξυπνάω το πρωί και να τρέχω μέχρι το βράδυ, πιο ήρεμη να ξέρω ότι θα αναλάβει αυτός όταν δεν αντέχω άλλο, πιο γελαστή όταν διακωμωδούμε τις δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι, πιο χαρούμενη από ποτέ όταν ανοίγει την πόρτα του σπιτιού και μπαίνει μέσα.

Αγαπώ τον άνθρωπό μου. Αγαπώ τη ζωή που έχουμε μαζί.

Για μένα, λοιπόν, ο γάμος μου είναι αυτός ο άνθρωπος, ο αγαπημένος μου. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Και δε θέλω να τη φανταστώ.

Για σένα τι σημαίνει γάμος;

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα! 

#BetterLife

Πώς το γράψιμο μπορεί όντως να αλλάξει τη ζωή μας

Σχολιάστε

Στο σχολείο αν μου ζητούσες να γράψω έκθεση ή ένα δικό μου κείμενο τελοσπάντων, δεν μπορώ να πω ότι μου ήταν κι εύκολο! Όταν ήμουν μαθήτρια έγραφα ποιήματα και μου άρεσε να γράφω λίστες και γενικά να γράφω στο χαρτί.

Όμως θεωρούσα ότι δεν έχω φαντασία και δημιουργικότητα για μεγάλα κείμενα. Σαν φοιτήτρια με βοήθησε σίγουρα πολύ το αντικείμενο της δημοσιογραφίας, αλλά δεν το εξασκούσα και πολύ συχνά.

Όταν γέννησα την κόρη μου, άρχισα να ασχολούμαι με τα social media, γνώρισα άλλες μαμάδες που με ενέπνευσαν να διαβάσω και να ασχοληθώ με το blogging.

Όταν λέω ότι το γράψιμο άλλαξε τη ζωή μου, οι περισσότεροι ίσως θεωρούν ότι υπερβάλλω ή είμαι πολύ ρομαντική. Αλλά όχι.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία με διάφορες μορφές γραφής:

– Έχω ξεκινήσει να γράφω δυο βιβλία (κι ας μην έχουν τελειώσει ακόμα, κι ας μην τελειώσουν ποτέ…)

– Έχω γράψει περισσότερα από 300 άρθρα στο blog μου και σε άλλα sites

– Ξεκίνησα να στέλνω newsletter στους (πολύ λίγους ακόμα!) συνδρομητές του Runnermom newsletter 

– Ξεκίνησα δειλά δειλά το journaling, το να καταγράφω κάποιες σκόρπιες σκέψεις και ιδέες μου σχεδόν καθημερινά, πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων ή απόλαυσα τη συγκεκριμένη μέρα.

Και μπορώ με σιγουριά να πω ότι το γράψιμο μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου με τρόπους που δεν περίμενες ποτέ:

Το γράψιμο είναι ένας σπουδαίος τρόπος να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας.

Δεν χρειάζεται να έχουμε κάτι ενδιαφέρον να πούμε. Το γράψιμο δεν είναι να «έχεις κάτι να πεις». Έχει να κάνει με το να μάθουμε τι θέλουμε να πούμε.

Γράφοντας, ξεκαθαρίζουμε τη σκέψη μας, κάτι που μας επιτρέπει να «μπούμε βαθύτερα» και να βρούμε περισσότερα θέματα για να μιλήσουμε και να γράψουμε.

Το γράψιμο μάς βοηθά να δημιουργήσουμε χώρο στο μυαλό μας και να συνδεθούμε με τις σκέψεις μας. Όσο περισσότερο γράφουμε, τόσο περισσότερο σκεφτόμαστε.

Εάν επιλέξουμε να γράψουμε σε ένα blog, για παράδειγμα, το μόνο που χρειάζεται να αναρωτηθούμε είναι τι σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε.

Ο Tim Ferriss, Αμερικανός επιχειρηματίας, συγγραφέας, podcaster, λέει ότι το γράψιμο είναι σαν να παγώνεις τη σκέψη σου στο χαρτί.

Εάν γράφουμε για ένα συγκεκριμένο κοινό, μπορούμε να αναρωτηθούμε ποια μηνύματα θέλουμε να μοιραστούμε με τον κόσμο.

      Τι χρειάζεται περισσότερο ο κόσμος;

      Ποιο είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα;

      Πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους με τα λόγια μας;

Δεν μαθαίνουμε (μόνο) διαβάζοντας, αλλά γράφοντας. Ακόμα κι αν νιώθουμε ότι «δεν το ‘χουμε».

Το γράψιμο μάς βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά που διαβάζουμε και ακούμε.

Όλοι μας βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με πληροφορίες, ειδήσεις και νέες ιδέες.

Παρόλο που οι αναγνώστες ηλεκτρονικών βιβλίων, τα podcast και τα ηχητικά βιβλία διευκολύνουν την εκμάθηση εν κινήσει, δεν θυμόμαστε τίποτα που διαβάζουμε ή ακούμε αν δεν το χρησιμοποιούμε.

Το γράψιμο είναι μια εξαιρετική λύση εάν δεν διαβάζουμε απλά για διασκέδαση, αλλά πραγματικά θέλουμε να θυμόμαστε περισσότερα από αυτά που διαβάζουμε.

Οι μικροσκοπικές αλλαγές στη ζωή μας μπορούν να οδηγήσουν σε τεράστιες αλλαγές στο μέλλον.

Ποτέ δεν ξέρουμε πώς η γραφή μας θα μπορούσε να διαμορφώσει τη ζωή μας.

Μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στη δουλειά μας, να έχουμε περισσότερο χρόνο για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να ξεκινήσουμε ένα χόμπι ή να έχουμε χρόνο να βγαίνουμε πιο συχνά.

Επιπλέον, η δημοσίευση των κειμένων στο Διαδίκτυο μπορεί να μας ανοίξει εντελώς διαφορετικούς ορίζοντες, ακόμα και επαγγελματικούς.

Το γράψιμο μας βοηθά να σκεφτόμαστε πιο καθαρά.

Το να γράφω με συνέπεια με βοήθησε να μάθω πώς να εκφράζομαι καλύτερα, ώστε να μπορώ να επικοινωνώ με μεγαλύτερη ευκολία και δομή. Προτεραιότητά μου όταν γράφω είναι να γίνομαι κατανοητή και να μην μπερδεύω κανέναν.

Όταν προβληματίζομαι σχετικά με το τι να κάνω για κάποιο ζήτημα, το γράψιμο πάντα με βοηθάει να βρω απαντήσεις.

Και οι αρνητικές σκέψεις ακούγονται λιγότερο τρομακτικές στο χαρτί παρά στο κεφάλι μου!

Φοβόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε λάθος επιλογές που παραλύουμε και δεν αποφασίζουμε καθόλου. Το γράψιμο βοηθά στη διαχείριση αυτής της σύγχυσης επειδή διεγείρει τη (δημιουργική) σκέψη.

Έτσι, παίρνουμε καλύτερες (και πιο γρήγορες) αποφάσεις επειδή ξεκαθαρίζουμε ό, τι σκεφτόμαστε, οργανώνουμε τη σκέψη μας και εκλογικεύουμε τα αδικαιολόγητα αρνητικά συναισθήματα.

Αυτό που μου αρέσει όσα χρόνια γράφω είναι ότι «τα γραπτά μένουν».

Αυτά που έγραφα τα πρώτα χρόνια που άρχισα να δουλεύω, τον πρώτο καιρό που έγινα μαμά, την περίοδο που έβαλα την άσκηση στη ζωή μου, τις σκέψεις μου όταν τρέχω. Όλα αυτά είναι αναμνήσεις που χαίρομαι που τις έχω γραπτώς.

Τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, αφιερώνω μερικές ώρες για να ξεφυλλίσω παλιά ημερολόγια και σημειώσεις μου. Κάποιοι το κάνουν όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά τους ή την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Αυτό με βοηθά να παραμένω προσγειωμένη, να είμαι ευγνώμων για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, να νιώθω περήφανη για το πόσο μακριά έχω φτάσει και να παραμένω συνδεδεμένη με τον προηγούμενο εαυτό μου. Συχνά με εκπλήσσει αυτό που ευχόμουν πριν από χρόνια ή μικροσκοπικά περιστατικά που με ενοχλούσαν.

Υπάρχουν και πολλά έτοιμα τετράδια με σημειώσεις για να καταγράφουμε με λίγες λέξεις πώς ήταν η μέρα μας, ημερολόγια ευγνωμοσύνης που θα μας βοηθήσουν να εστιάζουμε στα θετικά της κάθε μέρας.

Στην πρόσφατη ομιλία του στο Αγρίνιο ο Στέφανος Ξενάκης μας διάβασε ένα απόσπασμα που έγραφε ότι ξαναδιαβάζοντας αυτά που γράψαμε είναι σαν να τα ξαναζούμε δεύτερη φορά.

Το γράψιμο με βοήθησε και στο να κάνω νέους φίλους.

Δημοσιεύοντας τα γραπτά μου στο blog μου και στα social media, συνδέθηκα με υπέροχους ανθρώπους, ανθρώπους που σκέφτονται σαν κι εμένα, ή που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις.

Παρόλο που ήταν κάτι που δεν το περίμενα ποτέ, η γραφή μου μού επέτρεψε να επεκτείνω το δίκτυό μου και να δημιουργηθεί έτσι μια ξεχωριστή κοινότητα ανθρώπων, που αλληλοστηρίζεται και δίνει έμπνευση και κουράγιο.

Δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να γράφεις

Αν νιώθεις έτοιμος να αρχίσεις να γράφεις με συνέπεια, βάλε ένα μικρό στόχο, πχ 5-10 λεπτά τη μέρα. Απλά να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να γράψεις χωρίς περισπασμούς.

Βάλε και υπενθύμιση τον πρώτο καιρό η συνδύασέ το με κάτι άλλο, πχ την ώρα που πίνω τον καφέ μου το πρωί ή λίγη ώρα πριν ξαπλώσω: αρκεί ένα όμορφο τετράδιο ή ένα δωρεάν blog ή άλλες πλατφόρμες που επιτρέπουν να ανεβάσει οποιοσδήποτε δωρεάν περιεχόμενο.

Είναι πολύτιμο το να μπορούμε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις, τις ιδέες και τις γνώσεις μας με τον κόσμο!

____________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

Γεια σας!! Είμαι η Βάσω, η runnermom, μαμά τεσσάρων παιδιών και blogger. Τρέχω και δε φτάνω, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Είμαι εδώ για να μιλήσουμε για τα παιδιά μας, για μας τους γονείς, για τρέξιμο, άσκηση, οργάνωση, την ψυχική μας ηρεμία. Για να βρούμε το γέλιο μας, τη χαρά μας, την ισορροπία μας! 🤗