Αρχείο κατηγορίας #RunnerMom

40 πράγματα που δε με νοιάζουν στα 40 μου

Σήμερα γίνομαι 40; Σας το είπα; Ναι, ναι, 40!!! 

Τα τελευταία χρόνια – δεινός κειμενογράφος γαρ –  γράφω τέτοια μέρα κάτι σχετικό με τα γενέθλιά μου. 

Δες εδώ:

37 πράγματα που έμαθα αυτά τα χρόνια

38 πράγματα που ίσως δεν ξέρεις για μένα

39 σκέψεις που με κάνουν χαρούμενη

Τα 40 ήθελα να είναι κάτι ξεχωριστό. Είναι και μια ξεχωριστή χρονιά για μένα, με πολλές αλλαγές και ανακατατάξεις. Είναι μια περίοδος αυτοστοχασμού, βεβαίως βεβαίως, μια περίοδος που αγκαλιάζω την ελευθερία να κάνω πράγματα που αγαπώ.

Είναι μια ευκαιρία να αφήσω τις περιττές ανησυχίες, τις πιέσεις της κοινωνίας και τις απόψεις των άλλων.

Με αυτό το άρθρο, θέλω να γιορτάσω την ομορφιά της αυθεντικότητας και της αυτοπεποίθησης, επισημαίνοντας 40 πράγματα, τα οποία δεν (θέλω να) με αγχώνουν τώρα που μπαίνω στα 40 μου και θέλω να τα αποβάλλω.

Είναι καιρός (ή ήταν εδώ και χρόνια) να κυνηγήσω πράγματα που αγαπώ, να σπάσω τη συνήθεια που νιώθω ότι δε μου κάνει καλό, να αγκαλιάσω την αλλαγή όσο κι αν με βγάζει από την άνεσή μου.

1. Να με ενδιαφέρουν οι απόψεις των άλλων ανθρώπων

Δεν (θέλω να) ανησυχώ πια για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμένα και, φυσικά, δεν αναζητάω την έγκρισή τους.

2. Να μπαίνω σε καλούπια

Αγκαλιάζοντας τη μοναδικότητά μου, δεν αισθάνομαι πλέον την ανάγκη να συμμορφωθώ με τα κοινωνικά πρότυπα ή να ταιριάξω σε ένα συγκεκριμένο καλούπι ή πλαίσιο. 

3. Να περιορίζομαι από την ηλικία μου

Δεν δέχομαι ότι η ηλικία καθορίζει τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνω, και έχω την ελευθερία να εξερευνώ και να δοκιμάζω νέα πράγματα.

4. Να ακολουθώ τις τάσεις της μόδας

Το στυλ μου (ή το μη στυλ μου 😄) καθορίζεται από αυτό που με κάνει να νιώθω άνετα και με αυτοπεποίθηση, όχι από τις κατά καιρούς τάσεις της μόδας.

5. Να μετανιώνω για λάθη του παρελθόντος

Έχω μάθει ότι τα λάθη είναι μέρος του ταξιδιού της ζωής (ποιητικό!!!) και δεν (θέλω να) μένω πλέον σε αυτά, αλλά επικεντρώνομαι σε όσα με μαθαίνουν κάθε φορά.

6. Να νιώθω σημαντική μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Ο αριθμός των likes ή των followers δεν καθορίζει την αυτοεκτίμησή μου. Είναι μαγικό που έχω γνωρίσω τόσο απίστευτους ανθρώπους μέσα από τα social media και μου δίνουν μια μεγάλη ανάσα όταν απογοητεύομαι από όσα μας βομβαρδίζουν καθημερινά, αλλά σαν τις σχέσεις από κοντά δεν έχει!

7. Να ψάχνω το τέλειο

Όπως λέει και η αγαπημένη μου Ασπασία (@shoot.the.mirror) «progress, not perfection».  Η τελειότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Το να αγκαλιάζουμε τις ατέλειες είναι αυτό που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα και όμορφη. ❤️

8. Να ασχολούμαι με το τι κάνουν οι άλλοι

Δεν νιώθω την ανάγκη να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους ή να θεωρώ ότι τα υλικά αγαθά  τους ή η ζωή που παρουσιάζουν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ευτυχία.

9. Να ανέχομαι ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω άσχημα

Δίνω προτεραιότητα στην ευημερία μου και απομακρύνομαι από τοξικούς ανθρώπους, που όχι μόνο δε με βοηθάνε να γίνω καλύτερη, αλλά μου χαλάνε τη διάθεση και «με κρατάνε πίσω». Οι υγιείς σχέσεις με ανθρώπους θετικούς είναι βασική μου προτεραιότητα.

10. Να ανησυχώ που μεγαλώνω

Ξέρω πολύ καλά ότι αλλάζει το σώμα, το πρόσωπό μου, βγάζω άσπρες τρίχες, κάνω ρυτίδες. Προσπαθώ να φροντίζω τον εαυτό μου και με διατροφή και με άσκηση, όμως, έχω αποδεχτεί τη φυσική διαδικασία της γήρανσης. Αλήθεια είναι ότι η αληθινή ομορφιά πηγάζει από μέσα μας. Μην το θεωρείς «μία από τα ίδια». 

11. Να πιάνω «κουβεντούλες»

Η συμμετοχή σε επιφανειακές συζητήσεις που δεν έχουν βάθος δε με ενδιαφέρει πλέον. Παλιότερα, ήμουν πρωταθλήτρια! Τώρα θέλω ουσιαστικές συνδέσεις και αυθεντικές συζητήσεις.

12. Να ευχαριστώ τους πάντες

Καταλαβαίνω -πλέον- ότι είναι αδύνατο να ευχαριστήσω τους πάντες, οπότε βάζω προτεραιότητα τις δικές μου ανάγκες και τη δική μου ευτυχία.

13. Να φοβάμαι μήπως αποτύχω

Η αποτυχία δεν είναι πηγή φόβου, αλλά ένα σκαλοπάτι προς την ανάπτυξη και την επιτυχία. Αυτό δεν το έχω κατακτήσει πλήρως, αλλά έχω συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό είναι. Κάθε αποτυχία = ένα νέο μάθημα, μια νέα δεξιότητα.

14. Να κουτσομπολεύω

Το να μιλάω για άλλους ανθρώπους και να διάδοση αρνητικότητα δεν έχει νόημα, δεν είναι καν ευχάριστο. Προσπαθώ να αναζωογονητικές και θετικές συζητήσεις. Σε αυτό παίζουν ρόλο και οι άνθρωποι που έχω επιλέξει στο περιβάλλον μου. 

15. Να κολλάω στα περασμένα

Αφήνω τις τύψεις και τις μνησικακίες του παρελθόντος και δέχομαι ότι η στιγμή που ζω τώρα, στο παρόν, είναι η πραγματική χαρά και με βοηθά να γίνομαι καλύτερη.

16. Να σπαταλάω την ενέργειά μου στο δράμα

Δε γίνεται να χαλάω τη ζαχαρένια μου με περιττά δράματα και ανούσιες συγκρούσεις. Θέλω ειρήνη και αρμονία στη ζωή μου.

17. Να συγκρίνομαι με άλλους

Το δικό μου ταξίδι είναι μοναδικό και δεν χρειάζεται να συγκρίνεται με των άλλων. Εκτιμώ τη δική μου πορεία και γιορτάζω τα επιτεύγματα των άλλων. 

18. Να κατηγορώ τους άλλους για δικά μου λάθη

Αναλαμβάνω την ευθύνη των επιλογών μου, αλλά και τον τρόπο που χειρίστηκα καταστάσεις ή δεν έβαλα τα απαραίτητα όρια.

19. Να νιώθω το Fear of Missing Out (FOMO)

Δεν αισθάνομαι την πίεση να παρευρεθώ σε κάθε εκδήλωση ή κοινωνική συγκέντρωση. Δίνω προτεραιότητα στον χρόνο και την ενέργειά μου σε ό,τι πραγματικά έχει σημασία για μένα.

20. Να απολογούμαι χωρίς να φταίω

Δέχομαι τον εαυτό μου όπως είμαι, αποδέχομαι τα λάθη μου και την ευθύνη μου, αλλά δεν μπαίνω στη διαδικασία να απολογηθώ χωρίς να ηφταίω, μόνο για να γίνομαι αρεστή. 

21. Να μένω σε τοξικά περιβάλλοντα

Είτε πρόκειται για δουλειά είτε για οτιδήποτε άλλο, έχω πλέον το θάρρος να αναζητώ χώρους που βοηθάνε στην ευημερία μου.

22. Να έχω ανασφάλειες με το σώμα μου

Δεν θέλω να ξεπερνάω τα κιλά που έχω συνηθίσει και τα οποία συμβαδίζουν με όλα τα ρούχα μου, όμως, έχω αποδεχτεί και αγαπώ το σώμα μου όπως είναι, εκτιμώντας τη δύναμή και την ανθεκτικότητά του. Κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια να αποβάλλω τα πρότυπα ομορφιάς που προωθούνται από την κοινωνία, τόσο για μένα όσο και για την κόρη μου.

23. Να κρατάω κακία και μούτρα

Κατανοώ ότι κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν με καταστάσεις και ανθρώπους με τους οποίους διαφωνούν κάθετα, όμως, δε μου ταιριάζει να κρατάω κακίες. Η συγχώρεση είναι ένα δώρο που κάνω στον εαυτό μου. 

24. Να μη χρειάζομαι επικύρωση από τρίτους

Εμπιστεύομαι τη δική μου κρίση και διαίσθηση, αντί να αναζητώ συνεχή επικύρωση από τους άλλους.

25. Να μη λέω ΟΧΙ

Έμαθα να δίνω προτεραιότητα στις ουσιαστικές συνδέσεις και να μη διατηρώ σχέσεις με ανθρώπους που όταν ακούνε το ΟΧΙ σου, παρεξηγούνται και σε απομακρύνουν.

26. Να συμβιβάζομαι

Δε συμβιβάζομαι πλέον με μια ζωή που δεν ευθυγραμμίζεται με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μου. Επιδιώκω την προσωπική μου ολοκλήρωση και την εσωτερική μου αρμονία.

27. Να απολογούμαι που είμαι ο εαυτός μου

Αυτό δεν σημαίνει μιλάω άσχημα και είμαι αγενής γιατί «αυτή είναι η αλήθεια μου»! Σημαίνει ότι αποδέχομαι τις ιδιορρυθμίες, τα ελαττώματά μου, αλλά και τις δυνάμεις μου χωρίς να απολογούμαι για κάθε στοιχείο της προσωπικότητάς μου.

28. Να ζω σύμφωνα με το «αποδεκτό»

Απορρίπτω τις κοινωνικές προσδοκίες και τα χρονοδιαγράμματα και κατανοώ ότι το ταξίδι του καθενός είναι μοναδικό και εκτυλίσσεται με τον δικό του ρυθμό. Τι θα πει μέχρι τα 40 σου πρέπει να έχεις πετύχει τα τάδε;

29. Να φοβάμαι να αναλάβω ρίσκα

Καλωσορίζω τις νέες περιπέτειες! Το να βγω έξω από τη ζώνη άνεσής μου οδηγεί σε προσωπική ανάπτυξη. Ξεκάθαρα.

30. Να ανησυχώ για το μέλλον

Αφήνω τη συνεχή ανησυχία για το μέλλον και επικεντρώνομαι στο να ζω στο τώρα. 

31. Να προσπαθώ να αποδείξω την αξία μου

Η αυτοεκτίμησή μου δεν καθορίζεται από την έγκριση ή την αναγνώριση των άλλων. Ξέρω ποια είναι η δική μου αξία. Πρέπει να την ξέρω.

32. Να μην ακολουθώ τη δική μου πορεία

Δε συρρικνώνω πλέον τον εαυτό μου ή τα όνειρά μου για να ταιριάξω στις προσδοκίες των άλλων, στο τι οι άλλοι περιμένουν από μένα. Αγκαλιάζω πλήρως τις δυνατότητές μου.

33. Να εστιάζω στα αρνητικά

Δεν μιζεριάζω, ούτε το ρίχνω στην γκρίνια για καταστάσεις που δε μου είναι ευχάριστες. Επικεντρώνομαι στη δημιουργία ενός θετικού παρόντος και μέλλοντος.

34. Να φοβάμαι να ξεκινήσω από την αρχή

Έχω το θάρρος να κάνω σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ξεκινήσω από την αρχή. Εμπιστεύομαι την ικανότητά μου να κάνω νέα ξεκινήματα.

35. Να μη βάζω τα απαραίτητα όρια

Δίνω προτεραιότητα στις δικές μου ανάγκες, θέτοντας υγιή όρια σε τρίτους που προσπαθούν να «μπουν» στο δικό μου χώρο, να αποφασίσουν για μένα, να ανακατευτούν στις επιλογές μου.

36. Να έχω μεγάλες προσδοκίες

Είμαι άνθρωπος κι εγώ και δε γίνεται να τα κάνω όλα τέλεια. Αποδέχομαι τις δυνατότητές μου και καταλαβαίνω ότι τα λάθη και οι ατέλειες είναι μέρος του ταξιδιού μου προς την ανάπτυξης, προς μια καλύτερη Βάσω. 

37. Να μην έχω το ηθικό πλεονέκτημα

Είμαι σωστή και δίκαιη με τους άλλους και δεν υποτιμώ τα πιστεύω μου. Όταν ζητάω από τους άλλους κάτι, πρέπει να συμβαδίζουν και τα δικά μου λόγια με τις πράξεις μου.

38. Να φοβάμαι να αλλάξω γνώμη

Δεν είμαι υποχρεωμένη να έχω για πάντα την ίδια άποψη για κανένα θέμα. Μπορώ να αλλάξω άποψη για κάτι, όταν για παράδειγμα ενημερωθώ καλύτερα ή αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι.

39. Να μην αυτομαστιγώνομαι για λάθη που έκανα

Σταματάω να σκέφτομαι «τι θα γινόταν αν…». Ό,τι έγινε, έγινε. Προσπαθώ να το διαχειριστώ και να το διορθώσω. 

40. Να μην ακούω τη Βάσω

Εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου και ακούω την εσωτερική μου φωνή. Ξέρω πολύ καλά ότι θα με οδηγήσει προς τον αληθινό μου σκοπό και την ευτυχία μου.

Έφτασα στα 40 μου και με αποδέχομαι όπως είμαι. Την ελευθερία και αυθεντικότητα που έρχεται με το να μην σκέφτομαι πλέον ορισμένα πράγματα.

Αφήνω τις πιέσεις της κοινωνίας, τις απόψεις των άλλων και τις περιττές ανησυχίες. 

Αντίθετα, επικεντρώνομαι στο να καλλιεργήσω τη δική μου ευημερία, να αγκαλιάσω τον αληθινό μου εαυτό και να ζήσω μια ζωή που ευθυγραμμίζεται με τις αξίες και τις επιθυμίες μου. 

Αγκαλιάζω αυτό το «ορόσημο» με αυτοπεποίθηση και τη χαρά να ζω τη ζωή με τους δικούς μου όρους. 

Χρόνια μου πολλά και γεμάτα!

Το κλειδί για να βρούμε το κίνητρο για άσκηση

Δεν είναι εύκολο να ξεσηκωθούμε για οποιοδήποτε είδος άσκησης. Δεν είναι καν εύκολο να σηκωθούμε από τον καναπέ μας. 

Είχα γράψει και παλιότερα 7+1 τρόπους για να βρούμε την όρεξή μας για άσκηση.

Ανάμεσα στα άλλα, έγραφα να συνδυάσουμε την άσκησή μας με χρόνο με φίλους.

Για μένα αυτό αποδείχτηκε η καλύτερη λύση. Όλη η αγάπη μου για το τρέξιμο δημιουργήθηκε όταν άρχισε να με ξεσηκώνει μια φίλη μου να τρέξουμε μαζί για παρέα. Το τρέξιμο με την αδερφή μου και τις φίλες μου, το θεωρώ κανονική απόδραση!!

Επίσης, το να πηγαίνεις με άλλους βοηθάει στο να ξεσηκώνεσαι, να δυσκολεύεσαι να ακυρώσεις.

Σύμφωνα με αμερικανική έρευνα, η κοινωνική αλληλεπίδραση θα μπορούσε όντως να είναι το κλειδί για την έναρξη ενός προγράμματος άσκησης.

Στη συγκεκριμένη έρευνα προέκυψε ότι οι λιγότερο δραστήριοι άνθρωποι που αλληλεπιδρούσαν με αυτούς που ασκούνταν τακτικά, ένιωθαν ενθάρρυνση.

Επιπλέον, όσοι ήταν λιγότερο κοινωνικοί κατέληξαν να ασκούνται λιγότερο.

Η τακτική άσκηση είναι αποδεδειγμένο ότι βελτιώνει σημαντικά την ψυχική υγεία και η ομαδική δραστηριότητα είναι μια πολύ πετυχημένη συνταγή!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συνδυάσουμε  την κοινωνικοποίηση και την άσκηση, δεν είναι σίγουρα μόνο το τρέξιμο. 

Μπορούμε να περπατήσουμε με φίλους, να κάνουμε ένα μάθημα γυμναστικής, πιλάτες, γιόγκα…

«Μας δίνει ευθύνη»

Η άσκηση με έναν φίλο απαιτεί δέσμευση και υπευθυνότητα.

Είναι πολύ εύκολο να πούμε «άστο μωρέ για σήμερα» και να μην πάμε, όταν για να ασκηθούμε βασιζόμαστε μόνο στον εαυτό μας.

Με έναν φίλο, όμως, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ο ένας τον άλλον ως κίνητρο για να βεβαιωθούμε ότι δε θα παρατήσουμε που έχουμε σκοπό να κάνουμε.

Εκτός αυτού, μπορούμε να κάνουμε νέους φίλους, νέες παρέες σε ένα περιβάλλον ομαδικής άσκηση και, εάν δεν είμαστε εκεί για το συνηθισμένο μάθημά μας στην καθιερωμένη ώρα μας, μπορεί να μας ρωτήσουν: «Πού είσαι;» οπότε υπάρχει αυτή η μικρή «ενοχή» που θα φροντίσει να είμαστε εκεί την επόμενη φορά!

Και παρόλο που κάποιοι μπορεί να είναι σε διαφορετικό επίπεδο φυσικής κατάστασης από άλλους, όλοι προσπαθούν να πετύχουν το ίδιο πράγμα.

Ο καθένας κάνει το δικό του ατομικό ταξίδι. Αντί να βλέπουμε κάποιον ως ανταγωνισμό, ας τον δούμε ως σημείο αναφοράς του πού θέλουμε να φτάσουμε, τι θέλουμε να είμαστε και να μην φοβόμαστε να συζητάμε μαζί του για αυτό, να δούμε πώς έφτασε εκεί.

Όλοι παλεύουμε για τον ίδιο στόχο είτε πρόκειται για πνευματική βελτίωση, σωματική βελτίωση, φυσική κατάσταση ή απόδοση – όλοι είμαστε εκεί για κάτι καλύτερο, για να βελτιωθούμε.

Πριν αρχίσω το τρέξιμο και γενικά την άσκηση, το έχω ξαναγράψει, ήμουν εντελώς άσχετη με όλα αυτά. Δεν είχα γυμναστεί ποτέ μου, πόσο μάλλον τακτικά! 

Επειδή είχα τα δυο μεγάλα παιδιά μου μωρά, δεν έβγαινα πολύ έξω, η ψυχολογία μου ήταν περίεργη και ένιωθα πολύ κουρασμένη, οπότε τσιμπολογούσα κι όλη τη μέρα. Αυτό επηρέαζε αρνητικά ακόμα περισσότερο τη διάθεση αλλά και την αυτοπεποίθησή μου.

Όταν άρχισα να τρέχω και να πηγαίνω γυμναστήριο, άρχισα να ξεπερνάω προσωπικά μου όρια και φόβους. 

Το ότι μοιραζόμουν αυτό το ταξίδι μέσα από τα social media και όλη αυτή η αγκαλιά που δέχτηκα και η επιβράβευση, με βοήθησαν πραγματικά να συνεχίσω. Ένιωθα ότι κάνω κάτι πέρα από τα παιδιά, ότι κάνω κάτι για μένα, ότι τα καταφέρνω. Και αυτό το εισέπραττε και η οικογένειά μου, το έβλεπαν ως παράδειγμα και τα παιδιά.

Οι άνθρωποι γύρω μου με στήριζαν και ταυτόχρονα ένιωθα και σωματικά και ψυχολογικά τα αποτελέσματα. Με βοήθησε πολύ με την αυτοπεποίθηση και το άγχος μου. 

Ίσως να μη σκεφτόμουν ποτέ να πάω σε ένα γυμναστήριο – είτε με κάποιον άλλον είτε μόνη μου – και τώρα ανυπομονώ να τρέξω, το βλέπω ως δώρο στον εαυτό μου.

Εκείνη η στιγμή που η φίλη μου η Όλγα μου είπε «Έλα, μην το σκέφτεσαι, θα είμαστε παρέα», μου άλλαξε πραγματικά τη ζωή (και μου χάρισε μια μοναδική φίλη!)

Οταν το νεογεννητο εχει αδερφακια – Γιατι νιωθω οτι θα τα καταφερω

Διαφορετικό καλοκαίρι, αλλά πολύ όμορφο!

Ο νεογέννητος μικρός μας έφτασε τριών εβδομάδων και περνάμε το καλοκαίρι στο σπίτι, ήρεμα, κάνοντας ήδη τις πρώτες μας βόλτες με το καρότσι κλπ.

Λίγο challenging, που λέμε, η κατάσταση με τόσα παιδιά στο σπίτι, αλλά έχω στο νου μου από την πρώτη στιγμή δυο πράγματα: να διώξω τις προσδοκίες, τις ιδανικές συνθήκες που θα ήθελα ή που είχα φανταστεί και να μη δίνω σημασία σε όσα ακούω γύρω μου (και που στις προηγούμενες γέννες με «στοίχειωναν»).

Ευτυχώς έχω ομάδα υποστήριξης φοβερή και νιώθω πραγματικά ασφάλεια και την πολυτέλεια να πάρω το χρόνο μου, να έχω την ελευθερία να πάρω μια βαθιά ανάσα.

Ο άνθρωπός μου, αυτός ο άνθρωπος που με κάνει και νιώθω τόσο ξεχωριστή και μοναδική, έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα: από τα πρακτικά του σπιτιού, τα υπόλοιπα παιδιά βεβαίως βεβαίως, μέχρι την πλήρη ψυχολογική μου στήριξη! Τόσα σ’ αγαπώ και τόση επιβράβευση δεν είχα ακούσει σε όλη μου τη ζωή!!

Η αδερφή μου, παρόλο τρίτεκνη και με μωρό 5 μηνών, πανταχού παρούσα (και τα πάντα πληρούσα!!!), στήριγμα αξεπέραστο, έχει αναδειχθεί σε σούπερ ψυχαγωγία για τα παιδιά μου με μπάνια στη θάλασσα, πυτζάμα πάρτυ και ό, τι μπορείς να φανταστείς.

Κι ευτυχώς έχω κοντά τις φίλες μου, τις βιταμίνες μου, που είναι πάντα εκεί να μου δώσουν τα φώτα τους, να ακούσουν την γκρίνια μου και τις ανησυχίες μου, να μου προσφέρουν την αμέριστη συμπαράστασή τους όταν την έχω πραγματική ανάγκη. Έχω κοντά μου, βέβαια, και σε απόσταση αναπνοής, και τη μανούλα μου, πολυτέλεια και αυτή πολύ μεγάλη, αλλά και τα πεθερικά μου… Είμαι πολύ τυχερή, από αυτή την άποψη,το ξέρω.

Αλλά όταν γέννησα το Λεωνίδα, το τρίτο μου παιδί, δεν ζητούσα τη βοήθεια που χρειαζόμουν, αν και ήταν και τότε διαθέσιμη! Δεν τη ζητούσα γιατί ένιωθα ότι αφού ήταν επιλογή μου το τρίτο παιδί, έπρεπε να σηκώσω όλο το βάρος εγώ. Ενοχική εκ φύσεως…

Με έπιαναν και τα εγωιστικά μου, ότι εγώ ξέρω καλύτερα, ότι δεν έχουμε ίδιες απόψεις και συμπεριφορές πχ με τους παππούδες, ότι κανείς δεν θα προσέξει το μωρό μου -ή και τα άλλα μου παιδιά- όπως εγώ.

Οπότε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πριν αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε και να ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας!

Τι έχω πάντα στο μυαλό μου (ή αλλιώς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε)

1. Καταρχάς είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά σε σχέση με τον ερχομό του πρώτου μας παιδιού. Πρώτα-πρώτα θα είμαστε κι εμείς οι ίδιοι διαφορετικοί! Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να αναγνωρίσουμε αυτή τη διαφορά.

Θα είναι μια διαφορετική εμπειρία για μας. Δεν θα έχουμε αυτή την αίσθηση «Θεέ μου, δεν έχω ιδέα τι κάνω» που είχαμε την πρώτη φορά, αλλά τα χέρια μας θα είναι πιο γεμάτα, θα είμαστε απασχολημένοι φουλ τάιμ.

2. Όσο περισσότερα παιδιά έχουμε, φυσικά, τόσο πιο ουσιαστικός είναι ο προγραμματισμός και η προετοιμασία. Ο χρόνος είναι ένα πολύτιμο αγαθό που γίνεται πιο σπάνιο καθώς μεγαλώνει η οικογένειά μας.

Μπορεί να έχουμε πολλά μωρουδίστικα πράγματα από τα μεγαλύτερα παιδιά μας ή ίσως θα πρέπει να τα αγοράσουμε ξανά, όπως εμείς γιατί ήμασταν πολύ σίγουροι ότι δε θα κάνουμε τέταρτο παιδί!! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, είναι πολύ εύκολο να επαναπαυθούμε και να νιώθουμε σίγουροι ότι «το’χουμε» σε σχέση με το πρώτο μας μωρό που είχαμε 9 μήνες εγκυμοσύνης που μόνο με αυτό ασχολούμασταν!

Τώρα όμως είμαστε πιο απασχολημένοι, σωστά; Η προετοιμασία για μια νέα άφιξη όταν έχουμε τα «χέρια γεμάτα» με άλλα παιδιά φαίνεται λιγότερο προτεραιότητα. Ωστόσο, όσο απασχολημένοι κι αν είμαστε τώρα, πρόκειται να γίνουμε «πολύ πιο απασχολημένοι». Οπότε ας οργανωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο πριν τον τοκετό.

3. Το πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά μας και πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο τους αδερφάκι, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα χειριστούμε εμείς τη μετάβαση. Υπάρχουν πολλά απλά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να τα προετοιμάσουμε με βασικότερο να τους εξηγήσουμε τις αλλαγές που θα έρθουν, το πόσο φυσιολογικό και σύνηθες είναι, να τους συμπεριλάβουμε στην προετοιμασία και κυρίως να δείξουμε κατανόηση αν δεν υποδεχτούν το μωρό όπως θα περιμέναμε και να τους δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται.

4. Με περισσότερες απαιτήσεις από το χρόνο μας, είναι σημαντικό να «κάνουμε ένα διάλειμμα» (take a break κοινώς!).

Ίσως μας φαίνεται δύσκολο, αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να γίνουμε «Σούπερ Μαμά». Όπως έγραψα και παραπάνω, εάν υπάρχει τρόπος να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, ενώ έχουμε να ασχοληθούμε με ένα νεογέννητο ταυτόχρονα με τα παιδιά μας, εννοείται τον εκμεταλλευόμαστε. Αποδεχόμαστε κάθε βοήθεια που προσφέρεται (αν και ομολογουμένως, αυτό δεν είναι πάντα κάτι στο οποίο είμαστε καλές εμείς οι μαμάδες). Εάν κάποιος είναι πρόθυμος να μας φέρει φαγητό, να καθαρίσει το σπίτι μας ή να μαζέψει πράγματα για εμάς, απλά τον αφήνουμε. Τέλος συζήτησης.

Ζητάμε στήριξη από όπου μπορούμε, λοιπόν, επιστρατεύουμε τους δικούς μας ανθρώπους και δεν προσπαθούμε να φανούμε παντοδύναμοι και άτρωτοι!

Και ξέρω ότι το όλο θέμα «κοιμήσου όταν κοιμάται το μωρό» ακούγεται πολύ, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί όντως είναι σημαντικό. Προφανώς με ένα άλλο παιδί να φροντίζεις, ο γρήγορος υπνάκος με το νεογέννητο δεν θα είναι τόσο εύκολος όσο την πρώτη φορά. Αλλά όταν προκύπτει λίγος χρόνος, δεν καθόμαστε να κάνουμε δουλειές ή να χαζέψουμε στο Ίντερνετ! Κοιμόμαστε! Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν, οι ευκαιρίες για υπνάκο είναι τόσο λίγες, που πρέπει να αξιοποιηθούν αμέσως.

5. Όσο και να θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά μας με τα άλλα παιδιά μας, αυτό δε γίνεται!

Δε γίνεται να βάλουμε προτεραιότητα την καθιερωμένη ως τώρα ρουτίνα μας.

Ούτε να γεμίσουμε ενοχές που τα μεγάλα μας δεν κάνουν τις δραστηριότητες που κάνουν άλλες οικογένειες αυτή την περίοδο ή που δεν περνάμε μαζί το χρόνο που περνούσαμε. Το μωρό μας είναι η βασική μας προτεραιότητα αυτήν την περίοδο.

Μπορεί να δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε όλα τα παραπάνω, μπορεί τα άλλα παιδιά μας να μας κάνουν παράπονα κάποιες φορές. Ε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή!

Ας χαρούμε κάθε φάση των παιδιών μας, χωρίς να βιαζόμαστε να μεγαλώσουν και να «περάσουν στο επόμενο στάδιο». Στα δυο πρώτα μου παιδιά δεν κατάφερα να το κάνω, δυστυχώς, και το έχω μετανιώσει πολύ. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά!!

Η περίοδος αυτή δε θα ξανάρθει. Και θα μας λείψει μόλις περάσει. ❤️

39 σκέψεις που με κάνουν χαρούμενη

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου, είχα τα γενέθλιά μου και σκεφτόμουν τι να δημοσιεύσω μετά το 37 πράγματα που έμαθα αυτά τα χρόνια και 38 πράγματα που ίσως δεν ξέρεις για μένα, όταν τελικά αποφάσισα να γράψω, σε μια αναλαμπή, την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος, την προσωπική μου ιστορία ευτυχίας.

Γενικά, είμαι ένας χαρούμενος τύπος, το έχω ξαναγράψει! Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που με έκανε να είμαι έτσι, ο τρόπος που μεγάλωσα, όλα όσα έζησα… Δεν ξέρω πώς, αλλά είμαι ο άνθρωπος που βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο (για να μην πω γεμάτο), ο άνθρωπος που θα βρω σε καθετί κάτι θετικό.

Στην πραγματικότητα, όχι μόνο αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τη ζωή μου. Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι τέλεια, αλλά όλη η ομορφιά είναι ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να είναι τέλεια!

Τα πράγματα απλά δεν με ενοχλούν πολύ και είναι πολύ σπάνιο να προσβάλλομαι ή να με αγγίζει κάτι εξωτερικό σε βαθμό που να μην μπορώ να χαρώ κάτι άλλο. Δεν κρατάω κακία και δεν απογοητεύομαι πολύ συχνά με τους ανθρώπους ή τη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχα προκλήσεις να ξεπεράσω. Ούτε, φυσικά, ότι όλοι με συμπαθούν.

Αυτό που θέλω να μοιραστώ σε αυτήν την ανάρτηση δεν είναι τόσο η διαδικασία του να γίνω ευτυχισμένη, αφού όπως ήδη έγραψα, αυτό είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μου!

Είναι αυτό που βιώνω ως χαρούμενος άνθρωπος σήμερα.

#1 Έχω αυτοπεποίθηση

Και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι απολύτως σίγουρη από πού προέρχεται αυτή η αυτοπεποίθηση, γιατί δεν ήμουν πάντα τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου. Ειδικά την περίοδο που πήγα για σπουδές, ένιωσα την αυτοπεποίθησή μου να χάνεται σιγά σιγά και να νιώθω «λιγότερη» σε σχέση με τους συμφοιτητές μου. Ίσως έφταιγε η διαφορά επαρχίας με την πρωτεύουσα, ο μικρός περίγυρος σε σχέση με το πλήθος της Αθήνας…

Αλλά η μητρότητα, όπως έχω ξαναγράψει, το τρέξιμο και το blogging, όλη αυτή η ανάγκη για αυτοβελτίωση, με βοήθησαν να την ξαναχτίσω με πιο γερά θεμέλια αυτή τη φορά.

#2 Μου αρέσει αυτό που είμαι

 Νιώθω καλά και σίγουρη. Σίγουρα δεν είμαι τέλεια, αλλά δεν χρειάζεται να είμαι και είμαι εντάξει με αυτό. Δουλεύω αρκετά για να βελτιώσω το «αρχικό προϊόν», αλλά είμαι επίσης ικανοποιημένη με το πού βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Απολαμβάνω το ταξίδι, γι’ αυτό δεν καταδικάζω τον εαυτό μου επειδή δεν είμαι ακόμα στο τέλος του.

#3 Είμαι συμφιλιωμένη με τις επιλογές μου

Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή ανεπίλυτα ζητήματα να φροντίσω. Όμως, δεν είμαι «κολλημένη» στην ιστορία, στις εναλλακτικές επιλογές που είχα στη ζωή μου ή στα πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά. Προσπαθώ να μένω εστιασμένη στη στιγμή και να προετοιμάζομαι για το μέλλον με όποιον τρόπο μπορώ καλύτερα κάθε φάση της ζωής μου. Μαθαίνω από τα λάθη μου και προχωρώ. Πιστεύω ότι η ισορροπία της ζωής μου είναι σε αρκετά καλό επίπεδο και νιώθω καλά με αυτό.

#4 Έχω μια αξιοπρεπή δουλειά που μου παρέχει οικονομική ασφάλεια

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι κάνω τη δουλειά που αγαπώ και κάθε πρωί ξυπνάω με χαρά και πηγαίνω. Όμως, προσπαθώ -όσο κρατήσει αυτή η επαγγελματική μου φάση- να βλέπω θετικά το ότι είμαι σε μια δουλειά που μου παρέχει οικονομική ασφάλεια και ότι στηρίζω με όσες δυνάμεις έχω την οικογενειακή επιχείρηση. Παίρνω τις αξίες μου πολύ στα σοβαρά, οπότε, παρόλο που εξακολουθώ να «σκοντάφτω» τις περισσότερες μέρες σε κάποιο βαθμό, ανταποκρίνομαι όσο μπορώ στις αξίες αυτές.

#5 Είμαι αισιόδοξη

…όπως ήδη έχετε καταλάβει! Πιστεύω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ότι η ζωή είναι στα χέρια μου, ότι η ζωή μου θα καταλήξει σχετικά κοντά στο σημείο που θα ήθελα, γιατί ήδη αυτή τη στιγμή είναι εκπληκτική όπως ακριβώς είναι. Η αισιοδοξία είναι ένας άλλος τρόπος να πω ότι σχεδόν πάντα νιώθω ότι «όταν η σκόνη κατακάθεται, σε μεγάλο βαθμό θα καθίσει ακριβώς εκεί που πρέπει», θα προκύψει κάτι άλλο, θα γεννηθεί κάτι νέο.

#6 Οι αρνητικές περιστάσεις δεν με ρίχνουν για πολύ

 Με άλλα λόγια, επανέρχομαι γρήγορα.  Δεν έχω πρόβλημα να αλλάξω σχέδια ή να αλλάξω προγράμματα ή να αναρρώσω από απογοητεύσεις ή στιγμές απογοήτευσης. Απλώς δεν κολλάω σε τέτοια πράγματα. Θα μου πεις, αν δε σου έχουν τύχει και μεγάλες ατυχίες, εύκολο να το λες… Ναι, ισχύει. Κρίνω με βάση αυτά που έχω ζήσει. Σε γενικές γραμμές πάντως, προσπαθώ να μην κρατιέμαι σε κάποια δυσάρεστη κατάσταση περισσότερο από όσο χρειάζεται για να λύσω το πρόβλημα και να προχωρήσω από αυτό. Αν βρέχει, μεταφέρουμε το πικ-νικ μας αλλού και διασκεδάζουμε το ίδιο. Αυτό είναι το spirit!

# 7 Είμαι υπομονετική

 Ενώ μπορεί να χάνω την υπομονή μου σε πρακτικά θέματα, πχ χειροτεχνίες κλπ, είμαι αρκετά υπομονετική με τους ανθρώπους (εκτός κι αν μιλάμε για τα παιδιά μου όταν μου ζητάνε χιλιοστή φορά το ίδιο πράγμα, αφού έχω πει όχι!!!). Η αλήθεια είναι ότι θυμώνω λιγότερο με την απερισκεψία των άλλων. Όταν αντιδρώ άσχημα, είναι για λίγο, γιατί απλά επιλέγω να μη σταθώ σε αυτό. Υπάρχουν, τελικά, πάρα πολλά άλλα πράγματα που πρέπει να σκεφτούμε από το να χάνουμε χρόνο εμμένοντας με αγενείς ανθρώπους και αγενείς συμπεριφορές.

#8 Γελάω εύκολα

 Ίσως πολύ εύκολα. Βλέπω χιούμορ στα περισσότερα πράγματα – ακόμα και σε πράγματα που οι άλλοι παίρνουν πολύ σοβαρά (και ναι, αυτό με φέρνει σε αμήχανες στιγμές κάποιες φορές). Δεν είναι κάτι που το προσπαθώ σκληρά. Μου βγαίνει. Κι όταν δε μου βγαίνει, ψάχνω τρόπους για να γελάσω, βλέπω κωμωδίες, stand-up comedies, αποφεύγω δραματικές σειρές και ταινίες. Ευεργετικό.

#9 Δεν κρατάω κακίες

Συγχωρώ γρήγορα και εύκολα. Είναι κάπως η προεπιλεγμένη μου ρύθμιση, το default μου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι χαλαρή στις «προσβολές» και στις αγενείς συμπεριφορές. Απλώς δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά προσβεβλημένη. Μπορεί να απογοητεύομαι λίγο με τον κόσμο, να μου κακοφαίνεται, όμως, δε με ακολουθεί για πολύ και σίγουρα δεν το «κρατάω μανιάτικο».

#10 Νιώθω ευγνωμοσύνη καθημερινά

Πιστεύω ότι η ζωή μου έχει αξία. Ζω μια ζωή γεμάτη από αυτά που αγαπώ, όσα προσδίδουν στη ζωή μου σκοπό, νόημα και σημασία. Δουλεύω σκληρά πάνω σε αυτό και προσπαθώ να δημιουργήσω αξία στη ζωή μου και στις ζωές των άλλων. Το να είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων είναι ένα σημαντικό μέρος αυτού.

#11 Έχω την τάση να κοιτάζω τη θετική πλευρά, την καλή πρόθεση

 Είμαι πολύ θετικός άνθρωπος, βλέπω τα καλύτερα στη ζωή, τον εαυτό μου και τους άλλους.  Λατρεύω τον ήλιο.  Λατρεύω, όμως, και τη βροχή. Σε όλα θα βρω κάτι καλό. Βλέπω καλό στους ανθρώπους και ευκαιρίες στις προκλήσεις.  Η ζωή είναι απλά μια καταπληκτική βόλτα για την οποία είμαι τυχερή που μου έδωσαν ένα εισιτήριο!

#12 Δεν επικρίνω

 Αν και έχω ένα πολύ ισχυρό σύνολο αξιών, δεν καταδικάζω κανέναν που δεν συμφωνεί μαζί μου ή δεν τηρεί τις αξίες αυτές. Είναι οι δικές μου αξίες άλλωστε. Άλλο να μισείς την πράξη, κι άλλο τον άνθρωπο. Αλλά αισθάνομαι απόλυτα άνετα να ζω σε έναν κόσμο που δε συμμερίζεται πάντα την άποψή μου (αν και θα έπρεπε! 😄).

#13 Είμαι εντάξει με την ατέλεια

 Όχι, όμως, μόνο με τις δικές μου. Είμαι εντάξει και με τις ατέλειες των άλλων.  Επιδιώκω να μη με καταδικάζω για τα αναπόφευκτα λάθη μου, ούτε εμένα, ούτε τους άλλους.  Είναι, στο κάτω κάτω, αναπόφευκτα και, όπως είπα ήδη, είμαι εντάξει με αυτό.

#14 Δεν παίρνω τον εαυτό μου ή τη ζωή ή τους άλλους πολύ στα σοβαρά

 Μπορώ να γελάω με τις δικές μου ιδιαιτερότητες και τα καθημερινά μου ευτράπελα και να «σκοντάφτω» χωρίς να ασχολούμαι καθόλου με αυτό. Αυτός, ίσως, είναι ένας λόγος που δεν προσβάλλομαι εύκολα και συγχωρώ γρήγορα τους άλλους.  Εκείνοι που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά τείνουν να απαιτούν κι από τους άλλους ειδική μεταχείριση και προσοχή στο πώς θα τους διαχειριστούν.

#15 Δεν χρειάζεται να με αγαπούν όλοι, οπότε είμαι εντάξει όταν δεν το κάνουν

 Παλιά δεν ήμουν έτσι. Και η αλήθεια είναι πως έχω συνηθίσει να είμαι αποδεχτή και αγαπητή στη ζωή μου. Όμως, πλέον, από τότε που άρχισα να «εκτίθεμαι» με το γράψιμο, τα social media  κλπ, έχω μπει στη διαδικασία να αποδεχτώ το ότι κάποια άτομα διαφωνούν κάθετα με αυτά που λέω ή το ότι μου μιλάνε άσχημα. Δε νιώθω ανώτερη ή καλύτερη, απλά δε θεωρώ ότι είναι κάτι στο οποίο αξίζει να σταθώ.

#16 Έχω πίστη στους ανθρώπους και στο καλό γύρω μου

 Παρόλο που έχω διαψευσθεί αρκετές φορές, νιώθω ότι οι άνθρωποι είναι δίκαιοι και στο τέλος τα πράγματα θα εξισορροπήσουν, όλα θα πάνε καλά. Αυτό προσθέτει μια αίσθηση εμπιστοσύνης στην ανθρωπότητα, μια εσωτερική γαλήνη όταν βασανίζομαι από σκέψεις ότι φρικτά πράγματα συμβαίνουν σε αθώους ανθρώπους.

#17 Έχω βάλει την άσκηση και την καλή διατροφή στη ζωή μου

Δεδομένου ότι η υγεία επηρεάζει τη διάθεση, η δική μου είναι συνήθως αρκετά αισιόδοξη. Το έχω ξαναπεί, το τρέξιμο με άλλαξε σαν άνθρωπο, μου έδωσε πράγματα και συναισθήματα που ποτέ δεν περίμενα.

#18 Αλληλεπιδρώ με πολλούς ανθρώπους καθημερινά

 Οι σχέσεις αναπτύσσονται.  Δημιουργούνται φιλίες. Έτσι η ευτυχία βαθαίνει. Βασικό κομμάτι της ζωής μου, δεδομένου ότι σαν άνθρωπος δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός.

#19 Είμαι μέλος μιας μοναδικής κοινότητας

Όταν ξεκίνησα το blogging και μετά το λογαριασμό μου στο instagram, έγινα μέλος μιας υπέροχης παρέας, μιας κοινότητας μαμάδων, bloggers, δρομέων και όχι μόνο, που υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, βοηθάμε και προσφέρουμε. Ευεργετικό επίσης.

#20 Όταν κάνω βλακεία, δεν μένω σε αυτό, ούτε προσδιορίζω το ποια είμαι από αυτό

Με άλλα λόγια, ξεχωρίζω τον εαυτό μου από τα λάθη μου. Όταν αποτυγχάνω, απλώς αποτυγχάνω. Δεν γίνομαι αποτυχημένη. Δεν είμαι το παρελθόν μου. Τα λάθη και οι κακές αποφάσεις μου στο παρελθόν μπορούν όντως να με «ρίξουν ψυχολογικά». Πατάω στα πόδια μου, λοιπόν, και σκέφτομαι ότι, παρά τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν μου, η ταυτότητά μου δεν συνδέεται με τα πράγματα που έχω κάνει. Κάθε άτομο έχει ένα μέρος του παρελθόντος του για το οποίο ντρέπεται ακόμη και να μιλήσει. Ωστόσο, αξίζει να προχωρήσουμε, όπως όλοι οι άλλοι.

#21 Εξασκούμαι στην ευγνωμοσύνη

   Ακόμα και σε δύσκολες περιόδους, πολύ κουραστικές και «δυσοίωνες», προσπαθώ να καταγράφω τα θετικά, να βρίσκω καθημερινά τρεις λόγους για τους οποίους είμαι ευγνώμων για τη μέρα που πέρασε, για τη ζωή μου. Ένα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης, ένα καλαθάκι με αγαπημένα χαρτιά και φωτογραφίες, σημειώματα και ζωγραφιές, ένα βιβλίο που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα, να νιώσω τυχερή.

#22 Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια πόλη που αγαπάω πολύ

Δε λέω ότι αν ζούσα κάπου αλλού θα ήμουν δυστυχισμένη. Δεν το ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι έχω την τύχη (και επιλογή) να μεγαλώνω τα παιδιά μου εκεί που μεγάλωσα κι εγώ και είμαι χαρούμενη για αυτό.

#23 Μένω δίπλα στην αδερφή μου και τους γονείς μου

Αυτό για κάποιους μπορεί να μην είναι το ιδανικό. Και όντως ίσως κάποιες φορές να μην είναι, όταν πχ αναγκαστικά κουβαλάς και τα δικά τους καθημερινά άγχη και τρεξίματα. Εμένα, όμως, μου δίνει μια μοναδική παρέα καθημερινά, μια ευκαιρία να μεγαλώνουμε μαζί τα παιδιά μας, να στηρίζουμε η μία την άλλη, όχι μόνο πρακτικά αλλά και ψυχολογικά.

#24 Περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με άτομα που αγαπώ

Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι όσοι δεν «κολλάνε» σε τοξικές σχέσεις, δε διατηρούν επαφές με άτομα που τους «κάνουν κακό». Το να μην περνάμε περισσότερο χρόνο με ανθρώπους που αγαπάμε είναι κάτι για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο στη ζωή μας. Όπως και το να περνάμε χρόνο με τοξικά άτομα.

#25 Προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου χαρούμενους

    Δεν έχω μαγικές δυνάμεις, αλλά αν περνά από το χέρι μου, θα βοηθήσω το διπλανό μου, θα του πω έναν καλό λόγο, κάτι που κατάφερε. Αφού το σκέφτηκα, γιατί να μην το μοιραστώ; Ακόμα κι αν δεν τον νιώθω τόσο κοντά μου.

#26 Το να δίνω με κάνει πιο χαρούμενη από το να παίρνω

    Ο εθελοντισμός με κάνει πιο ευτυχισμένη. Βοηθώντας τους άλλους να πετύχουν τους στόχους τους, το να κάνω πράγματα για τους άλλους, μου φέρνει χαρά.

#27 Είμαι παρών

Κι αυτό δεν το είχα πάντα. Πολύ κινητό, σκέψεις για το τι θα κάνω μετά, τι θέλουν οι υπόλοιποι κλπ. Όχι. Πλέον δεν αφήνω το μυαλό μου να περιπλανηθεί όπου αυτό θέλει. Προσπαθώ να απορροφηθώ στη στιγμή. Η απόλαυση είναι ένα από τα μυστικά των πιο ευτυχισμένων ανθρώπων . Το να εστιάζω στον περιορισμένο χρόνο που έχω σε αυτή τη ζωή είναι ένας καλός τρόπος για να μου υπενθυμίζει να απολαμβάνω ό,τι είναι σημαντικό .

#28 Προσπαθώ να είμαι δημιουργική

   Αν σκέφτομαι ότι δεν κάνω στη ζωή μου αυτό που τελικά θέλω ή αυτό που μου φέρνει χαρά, θα νιώσω αποτυχημένη. Όμως, εγώ βλέπω τη ζωή σαν μια διαδρομή που μεγαλώνω και μαθαίνω. Το να κάθομαι στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση δε με κάνει χαρούμενη. Είμαι πιο χαρούμενη όταν είμαι απασχολημένη, όταν είμαι δημιουργική. Αυτό, φυσικά, δεν μπορεί να γίνεται πάντα, αλλά η δημιουργικότητα μπορεί να νικήσει άσχημα συναισθήματα. Ένα περιπλανώμενο, χαμένο μυαλό δεν είναι ένα χαρούμενο μυαλό . Επιπλέον, η απόκτηση δεξιοτήτων μπορεί να φαίνεται αγχωτική βραχυπρόθεσμα, αλλά ενισχύει την ευτυχία μακροπρόθεσμα.

#29 Κοιμάμαι αρκετές ώρες

Δεν ταλαιπωρώ τον εαυτό μου ξενυχτώντας, εκτός πολύ ειδικών και έκτακτων περιστάσεων. Ο ύπνος είναι ζωτικής σημασίας για μένα, γιατί η διάθεσή μου το πρωί επηρεάζει τη διάθεσή μου όλη την ημέρα. Αν δεν κοιμηθώ καλά, δυσκολεύομαι να σηκωθώ, να συγκεντρωθώ, να είμαι δημιουργική και παραγωγική.

#30 Μου αρέσει να ασχολούμαι με το σπίτι μου

    Το να μείνω σπίτι και να ασχοληθώ με οργανώσεις, ξεκαθαρίσματα, αλλαγές στο χώρο κλπ είναι αγαπημένη μου ασχολία. Αν, δε, απολαμβάνω παράλληλα και την ηρεμία της μοναξιάς μου και ακούω μουσική, τότε είναι το καλύτερό μου!

#31 Εστιάζω στα πολλά μικρά όμορφα, χωρίς να περιμένω τα λίγα και σπουδαία

Τα πολλά μικρά καλά πράγματα είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Χρειαζόμαστε συχνές ενέσεις ευτυχίας και όχι σπάνια, μεγάλα πράγματα . Δε χρειάζεται να μπούμε στον κόπο να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τα αρνητικά που μας συμβαίνουν, όσο να αυξάνουμε τα καλά.

#32 Αποφεύγω τις τύψεις και τις ανούσιες ενοχές

     Δύσκολο να το πετύχω εντελώς και να μη νιώθω καθόλου ενοχές, το δουλεύω, όμως, όλο και περισσότερο. Καθετί που γίνεται και το μετανιώνω, προσπαθώ να το αφήσω πίσω μου, όπως πχ μια άσχημη συμπεριφορά μου ή το ότι έχασα την υπομονή μου με τα παιδιά κάποια στιγμή. Μένοντας στις ενοχές και τις τύψεις, εμποδίζω τον εαυτό μου να είναι χαρούμενος και θετικός. Ο καθένας κάνει λάθη και εξαρτάται από εμάς αν πρόκειται να επιμείνουμε σε αυτά ή απλά να τα χρησιμοποιήσουμε ως σκαλοπάτι για να γίνουμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

#33 Πάντα μεγαλώνουμε

Σε όποια κατάσταση κι αν βρεθώ, εντάξει δεν σκέφτομαι το «όλα γίνονται για κάποιο λόγο» για να είμαι ειλικρινής. Όμως, κάθε κατάσταση θα μου μάθει κάτι, θα με εκπαιδεύσει για κάτι, θα με εξελίξει στον τρόπο διαχείρισής της. Ακόμα κι αν μια κατάσταση είναι επώδυνη να την αντιμετωπίσουμε, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να αναπτυχθούμε και να γίνουμε καλύτεροι. Αν ο πόνος δεν υπήρχε στη ζωή μας, τότε δεν θα αναγκαζόμασταν ποτέ να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας και να μάθουμε πράγματα. Έχω αποδεχτεί ότι δεν μπορώ να εξελιχθώ με «τον εύκολο τρόπο». Ο πόνος ή οι δυσκολίες μπορεί να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα προσωρινά, καθώς θρηνούμε μια απώλεια, μια αλλαγή ή μια οπισθοδρόμηση. Ωστόσο, όλες αυτές οι αναπόφευκτες εμπειρίες θα μας κάνουν να νιώσουμε περισσότερη ευγνωμοσύνη στο μέλλον. Είναι ένα σημάδι ότι τα πράγματα είναι προσωρινά και πρέπει να είμαστε θετικοί όταν τα πράγματα πάνε καλά και να εκτιμάμε τους ανθρώπους όσο είναι κοντά μας.

#34 Ξέρω πως δε χρειάζεται να γίνω σαν όλους τους άλλους

Πλέον, έχω διαπιστώσει ότι είμαι ένα ξεχωριστό άτομο που δεν χρειάζεται να ταιριάζει με όλους τους άλλους μόνο και μόνο για να αποδείξει κάτι, είμαι μια νιφάδα χιονιού, που δε μοιάζει με καμία άλλη! Είναι φυσιολογικό να νιώθουμε πίεση να ακολουθήσουμε πορείες άλλων, αλλά δεν πρέπει. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο. Η ευτυχία μας δε βρίσκεται σε αυτά που θέλουν ή κάνουν οι άλλοι. Δε χρειάζεται να γίνουμε κάποιος που δε θέλουμε ή που οι άλλοι μας λένε ότι πρέπει. Ο καθένας έχει δικαίωμα στις δικές του απόψεις, σκέψεις και πεποιθήσεις και ο κόσμος δεν πρέπει να αλλάξει αυτό που είμαστε. Και να είμαστε βέβαιοι ότι η μοναδικότητά μας θα εκτιμηθεί.

#35 Οι άνθρωποι αλλάζουν

  Δεν είμαι ένα σταθερό άτομο, που ορίζεται κάποια συγκεκριμένα, σταθερά χαρακτηριστικά. Μπορώ να αλλάξω τη στάση, τη συμπεριφορά και τις απαντήσεις μου ανά πάσα στιγμή. Η ανάγνωση ενός βιβλίου μπορεί να με διδάξει νέες δεξιότητες που θα με βοηθήσουν να αναπτύξω καλύτερους τρόπους χειρισμού δύσκολων καταστάσεων, η προσωπική μου ανάπτυξη θα μου δείξει νέους δρόμους. Έχω πάντα το δικαίωμα να αρχίσω να σκέφτομαι διαφορετικά, να μην είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν, αν δεν το θέλω πραγματικά ή αν πλέον δε νιώθω άνετα με αυτό. Έχω τη δύναμη να αποφασίσω πώς θα ενεργήσω και πώς θα αντιδράσω σε μια κατάσταση σε όλες τις περιπτώσεις. Η σκέψη ότι οι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι μάς δίνει τη δύναμη να αλλάζουμε οτιδήποτε δεν αρέσει στον εαυτό μας σε κάθε δεδομένη στιγμή. Ακριβώς έτσι γινόμαστε καλύτεροι με τον καιρό γιατί μπορούμε πάντα να μάθουμε να βελτιώνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας.

#36 Κάνω το καλύτερο που μπορώ

   Όλοι μπορούμε να μάθουμε και να βελτιώσουμε τις καταστάσεις μας, τις επιλογές μας, αυτό είναι αλήθεια. Όμως, πολλά μπορούν να πάνε στραβά. Μερικές φορές η ζωή μας φέρνει εμπόδια και δυσκολίες από τις οποίες δεν ξέρουμε ακριβώς πώς να ξεφύγουμε. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι, ακόμη και μικρές αλλαγές, μικρά βηματάκια, είναι απόδειξη ότι προσπαθώ, ότι δεν τα παρατάω. Δεν αυτομαστιγώνομαι για τις προκλήσεις που έρχονται στο δρόμο μου, ή για τις γκάφες που κάνω καθώς ανακαλύπτω τις αλήθειες και τα θέλω μου. Να συγχωρούμε στον εαυτό μας τα λάθη που κάνουμε, γιατί κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τις γνώσεις που έχουμε στη διάθεσή μας.

#37 Μου αξίζει να είμαι ευτυχισμένη

Δεν υπάρχει κάτι πιο απλό από αυτό. Η ευτυχία μπορεί, όντως, να είναι μια επιλογή. Μπορούμε πάντα να επιλέξουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Ακόμα κι αν νιώθουμε ότι όλα μας πηγαίνουν άσχημα, η ζωή δεν χρειάζεται να είναι πάντα τόσο περίπλοκη. Μερικές φορές το μόνο πράγμα που κάνει τη ζωή πιο περίπλοκη απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μπορούμε να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους, έχοντας γύρω μας ανθρώπους που μας κάνουν χαρούμενους. Ας χαμηλώσουμε τον πήχη των προσδοκιών μας. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να πάρει μια ανάσα, να δει την ουσία. Μας αξίζει η ευτυχία.

#38 Εστιάζω σε ό,τι έχει σημασία

   Αυτή είναι η ζωή μου και τελικά, οι χαρούμενες σκέψεις και το δικό μου μοναδικό ταξίδι είναι από τα μόνο πράγματα που μπορούν να με οδηγήσουν στην ευτυχία. Αυτά, μεταξύ διαφόρων άλλων. Το πάθος μου, οι αξίες μου, οι αρχές μου και οι άνθρωποι που κρατάω πιο κοντά στην καρδιά μου – αυτά είναι τα πράγματα που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία. Τα υπόλοιπα, είτε πρόκειται για άτομα που επιλέγουν να απομακρυνθούν, για τοξικές συμπεριφορές και συνήθειες ή για λάθος νοοτροπίες, θα πρέπει να τα ξεχάσουμε εάν θέλουμε πραγματικά να είμαστε πιο ευτυχισμένοι.

#39 Κάνω αυτό που αγαπώ

 Λατρεύω το γράψιμο και άργησα να το καταλάβω. Αγαπώ το διάβασμα. Κι αυτό άργησα να το βάλω ενεργά στη ζωή μου. Μου αρέσει να μαθαίνω. Μου αρέσει να γράφω. Μου αρέσει η κηπουρική, το τρέξιμο, το blogging, τα podcasts. Μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά μου, με τα ανήψια μου, να βγαίνω βόλτες με τον άντρα μου και να πίνω καφεδάκια με την αδερφή μου και τις φίλες μας. Και έτσι κάνω όλα αυτά τα πράγματα όσο πιο συχνά μπορώ.  Η ζωή μου είναι γεμάτη με πράγματα και ανθρώπους τους οποίους αγαπώ. Έτσι το πάθος καθορίζει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.

Οι χαρούμενες σκέψεις είναι χαρούμενες εμπειρίες στο μυαλό μας που διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.

Οι χαρούμενες σκέψεις βελτιώνουν την ευημερία μας, ώστε να μπορούμε να ζούμε μια γεμάτη ζωή.

Οι χαρούμενες σκέψεις μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε αμέσως ευτυχισμένοι, να βελτιώσουν τη διάθεσή μας, να μειώσουν το άγχος μας.

Εσύ είσαι χαρούμεν@;

Τι σε κάνει πιο ευτυχισμέν@;

Να κάνεις χαρούμενες σκέψεις, να δίνεις αγκαλιές και να χαμογελάς! Λειτουργεί!

Τα λέμε στα σχόλια!

Οι αλλαγές του 2021 και γιατί σταμάτησα να τρέχω

… ή όπως λέει και ο Τζον Λένον «η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος κάνοντας άλλα σχέδια».

Τι εννοώ; Εννοώ ότι παλεύουμε για ένα πλάνο, μια ρουτίνα, μια σειρά και ξαφνικά όλα έρχονται πάνω κάτω.

Το 2021 ξεκίνησε με το φόβο του κορωνοϊού, αν και σε λίγο πιο λάιτ έκδοση, αφού πηγαίναμε κανονικά για δουλειά και αφού άνοιξαν και τα σχολεία μετά το webex της προηγούμενης χρονιάς. (Πραγματικά έχω χάσει λίγο πλέον το άνοιξε-κλείσε των σχολείων με την πανδημία. Έπρεπε να ψάξω στο ημερολόγιό μου για να θυμηθώ πότε ήταν κλειστά…)

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, κάπως αισιόδοξα ότι «θα παλέψουμε ό,τι και να έρθει», αλλά στην πορεία μάς πρόλαβαν οι εξελίξεις πάλι…

Αλλά, σε γενικές γραμμές, είπαμε «πάμε με καλή διάθεση και όμορφες αλλαγές στην καθημερινότητά μας», κάτι για το οποίο μας έδειξε το δρόμο η πρώτη καραντίνα του Μαρί-Κόντο-ξεκαθαρίσματος το 2020 που μας έμαθε και το #slowliving και περισσότερα βιβλία αυτοβελτίωσης.

Μάθαμε να απολαμβάνουμε τα σημαντικά, μια βόλτα με φίλους ή με τα παιδιά μας δίπλα στη λιμνοθάλασσα, να εκτιμούμε όλα όσα έχουμε. Να είμαστε παρόντες και ευγνώμονες.

Συχνά το κλικ για να κάνεις μια αλλαγή στη ζωή σου, στην καθημερινότητά σου, γίνεται με διάφορους τρόπους και μας επηρεάζει ανάλογα και με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, ανάλογα με τη νοοτροπία μας. Παίζει ρόλο πώς θα δεχτούμε, πώς θα εκλάβουμε κάτι που θα διαβάσουμε, κάτι που θα δούμε, μια πράξη, μια κουβέντα. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.

Το 2021 πραγματικά μου έμαθε καλύτερα τον εαυτό μου και τι μπορώ να καταφέρω.

Αποφάσισα να ενημερώνομαι περισσότερο, να ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο, αλλά κυρίως στη χώρα μου, να διαβάζω την ιστορία, την πολιτική, τον τρόπο σκέψης παλιότερων γενιών, αλλά και της δικής μου, να μαθαίνω νέα πράγματα, να αναρωτιέμαι περισσότερο. Άρχισα να αρθρογραφώ με εξαιρετική συνέπεια (!) στο blog μου, αλλά και στο τοπικό ενημερωτικό site, το αγαπημένο etoliko.gr, κι όσο περισσότερο γράφω, τόσο περισσότερο ψάχνω, τόσο περισσότερο βελτιώνομαι, τόσο πιο εύκολα «λύνεται το χέρι μου».

Με εξαίρεση τις δύο τελευταίες εβδομάδες που το runnermom.gr δεν είχε νέα ανάρτηση, έγραψα από τον Οκτώβριο του 2020 ασταμάτητα όλες τις εβδομάδες, 60 άρθρα στο blog μου κι άλλα 63 στο etoliko.gr 🤗 (#soproud)

Ακούω την περισσότερη ημέρα ενημερωτικό/ειδησεογραφικό ραδιόφωνο, ενώ έχω βάλει στη ζωή μου τα podcasts. Τόσο πολύ ενθουσιάστηκα με την ιδέα του podcast που έφτιαξα και δικό μου.

Μεγάλο βήμα και στοίχημα αυτό για μένα, αφού δεν είμαι άτομο που έχω την άνεση να εκτίθεμαι, πέρα από το γραπτό λόγο.

Όσα περισσότερα και διαφορετικά ψάχνω, διαβάζω και ακούω, τόσο πιο σφαιρική και ολοκληρωμένη άποψη έχω. Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι να είμαι ενημερωμένη για όσα συμβαίνουν, πόσο δυνατή με κάνει η γνώση.

Δυστυχώς, όμως, νιώθω ότι ο χρόνος δε μου φτάνει…

Όταν δουλεύεις και έχεις πολλές δραστηριότητες, αλλά και πολλά «πρακτικά» και υποχρεώσεις, είναι μεγάλη πηγή τύψεων ο λίγος χρόνος που περνάω όχι μόνο με τα παιδιά μου αλλά και με τον άνθρωπό μου.

Δεν είναι εύκολο με τρία παιδιά να φτιάχνω εβδομαδιαίο πρόγραμμα και να το τηρώ κατά γράμμα, ούτε να «κλείνω ραντεβού» με τον άνθρωπό μου, αλλά έχω στο νου μου ότι κάθε μέρα πρέπει να διαθέσω χρόνο. Να μην αφήσω καμία μέρα να πάει χαμένη. Να την αξιοποιήσω όσο μπορώ τουλάχιστον.

Κάπου υπάρχει λίγος ελεύθερος χρόνος κρυμμένος μέσα στη μέρα, πχ όταν χαζεύω στο κινητό ή ακόμα κι αν κάνω δουλειές στο σπίτι.

Τον τελευταίο καιρό κάνω το εξής: με το που θα μου πουν τα παιδιά «μαμά, έλα κάθισε μαζί μας», πάω. Μπορεί να καθίσω 10 λεπτά. Θα είναι, όμως, πολύ χαρούμενα και θα με αγκαλιάζουν συνέχεια. Γιατί μάλλον δεν το περιμένουν. Επιπλέον, έχω στο νου μου κάθε μέρα να κάνουμε κάτι μαζί, πχ ένα επιτραπέζιο, μια δραστηριότητα κλπ, χωρίς, όμως, να έχω στο νου μου ότι πρέπει να τους ψυχαγωγήσω και να το έχω σαν άγχος στο κεφάλι μου.

Το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπό μου, ο οποίος επειδή δε θα γκρινιάξει, δυστυχώς, τον αφήνω πολύ συχνά τελευταίο. «Κλείνω», λοιπόν, «ραντεβού», όπως είπα, και έχω πάντα στο μυαλό μου να του δείχνω πόσο τον αγαπώ, πόσο τον ευχαριστώ, πόσο τον χρειάζομαι. Γιατί η στήριξή του είναι για μένα βασική για να κάνω όλα όσα αγαπώ, όλα όσα με γεμίζουν.

Δε γίνεται να πηγαίνω τρία τρεξίματα την εβδομάδα και πιλάτες και να βλέπω και τις αγαπημένες μου φίλες και να αφήνω πίσω ένα σπίτι εκτός ελέγχου. Εννοείται πως κι εγώ θα κάνω πιο σωστή προετοιμασία της κάθε ημέρας, αλλά και ο άνθρωπος δίπλα μου στηρίζει και βοηθά.

Μπορεί ο μαραθώνιος του 2020 για τον οποίο προετοιμαζόμασταν να ακυρώθηκε και να κάναμε μέχρι το καλοκαίρι πιο χαλαρά τρεξιματάκια, όμως το 2021 κατάφερα και έκανα το δεύτερο μαραθώνιό μου, σπάζοντας το προσωπικό μου ρεκόρ κατά 35 λεπτά (#soproud no2). Κάτι που, όμως, προϋπέθεται προπονήσεις μέχρι και δύο ωρών εκτός σπιτιού…

Κι ίσως κάποιος αναρωτηθεί «αφού το αγαπάς τόσο το τρέξιμο γιατί το σταμάτησες μετά το μαραθώνιο

Γιατί, όπως είπα και παραπάνω, όταν κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει… Ξεκίνησα με διάθεση να βελτιώσω κι άλλο το τρέξιμό μου και είχα μπει σε υπέροχο πρόγραμμα, για το μαραθώνιο του 2022, χωρίς, όμως, να υπολογίσω ότι ένα θαυματάκι είχε αρχίσει να συμβαίνει…

Λίγες μέρες μετά τον τερματισμό μου στο μαραθώνιο, έμαθα ότι θα γίνουμε τέταρτοι φορά γονείς… ❤️

Μεγάλη η έκπληξη, τεράστια η αλλαγή σε ένα σπίτι που ο 3,5 ετών μικρότερος έχει γίνει πλέον κι αυτός ανεξάρτητος και συνεργάσιμος και η μεγάλη μας κόρη είναι σχεδόν 10 ετών, στροφή 180 μοιρών για μια μαμά που θεωρούσε ότι οι εγκυμοσύνες είχαν τελειώσει προ πολλού και δεν είχε κρατήσει τίποτα σε μωρουδίστικο είδος και εξοπλισμό!!

Κι ενώ περίμενα αυτός ο απολογισμός να μιλάει για την υπέροχη ροή που έχουμε βρει οικογενειακώς με μαθήματα, δραστηριότητες, διαχείριση καβγάδων, τρεξίματα και όλα όσα μας γεμίζουν οικογενειακώς, εξερράγη αυτή η μικρή «βόμβα» και η μαμά είναι όλο ζαλάδες και ναυτίες και μπορεί να προσφέρει πολύ λίγα προς το παρόν…

Έχω, όμως, σούπερ ομάδα που με στηρίζει και με βοηθά και με αγκαλιάζει και με ρωτάει «χρειάζεσαι κάτι;», «Δε χρειάζεται να το κάνεις εσύ», «μαμά, είσαι καλά;»…

Και τι άλλο να ζητήσω από αυτό το δώρο για το 2022 που, αν όλα πάνε καλά, θα με κάνει #momof4 ;

🌟 Καλή χρονιά να έχετε μέσα από την καρδιά μου, με ανοιχτά μυαλά και ανοιχτές αγκαλιές 🌟

(Με αυτό το post, συμμετέχω στο challenge που διοργανώνει το Little Hope Flags, όπου μας καλεί να κάνουμε μια ανασκόπηση του 2021 και όσα μας έμαθε.)

Τρέξιμο και μητρότητα: Πώς να τα συνδυάσουμε

Αυτό που αγαπώ στο τρέξιμο είναι αυτό το αυθόρμητο και απρογραμμάτιστο που έχει. Ακόμα κι αν δεν είσαι πλήρως οργανωμένος, ή ακόμα κι αν δεν το είχες σκεφτεί νωρίτερα, ή ακόμα κι αν δεν είχες και πολλή όρεξη, μπορείς σε δυο λεπτά να το αποφασίσεις και να φύγεις από το σπίτι. Απλά φοράς τα παπούτσια σου και έξω από την πόρτα.

… Μόνο που αυτό δεν ισχύει όταν γίνεσαι μαμά.

Όλες οι runnermoms, οι «μαμάδες – δρομείς», γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι το τρέξιμο πλέον δεν είναι κάτι που απλά το αποφασίζουμε και πάμε, ένα στιγμιαίο κίνητρο. Υπάρχουν κι άλλα άτομα στο σπίτι μας που εξαρτώνται από εμάς και μας χρειάζονται.

Έτσι, πολλά πράγματα θα «μπουν στο δρόμο μας» και θα μας δυσκολέψουν.

Βέβαια, από προσωπική εμπειρία, το να τρέχουμε όταν είμαστε μαμάδες είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη, ο πολύτιμος χρόνος με τον εαυτό μας. Είναι σημαντικότερο για μας από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής μας.

Αν, ως μαμάδες, δεν είμαστε υγιείς και ευτυχισμένες με τον εαυτό μας, τότε δεν μπορούμε να είμαστε καλές μαμάδες, οι καλύτερες μαμάδες που μπορούμε τελοσπάντων.

Με όσες μαμάδες που τρέχουν κι αν έχω μιλήσει, όλες θα συμφωνήσουν στο ότι όταν επιστρέφουν από ένα τρέξιμο, επιστρέφουν με καλύτερη διάθεση, μια καλύτερη, πιο υπομονετική μαμά.

Ο χρόνος για τον εαυτό μας είναι πραγματικά πολύτιμος. Χρειαζόμαστε το δικό μας χρόνο μας για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας και να δώσουμε και καλά παραδείγματα για την οικογένειά μας.

Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε βρει τρόπους να ξεπεράσουμε – όσο μπορούμε τελοσπάντων – αυτά τα εμπόδια και βάζουμε τα δυνατά μας να τα συνδυάσουμε όλα!

1) Όταν είμαστε έγκυος

Είχα γράψει ένα άρθρο για την περίοδο της εγκυμοσύνης που έτρεχα κι όλοι με έλεγαν ανεύθυνη (!!) και τρελή. Εννοείται πως η περίοδος της εγκυμοσύνης δεν είναι περίοδος για προσωπικά ρεκόρ και πρωταθλήματα, όμως, το να συνεχίσουμε να τρέχουμε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης όχι μόνο είναι καλό για την ψυχολογία μας, αλλά καλό και για τη δική μας υγεία και την υγεία του μωρού μας.

Μαθαίνουμε να ακούμε το σώμα μας, να μην το πιέζουμε πολύ και να μην αφήνουμε τους παλμούς μας να ανεβαίνουν πολύ. Βρίσκουμε φίλους μας να μας κάνουν παρέα ή έχουμε το κινητό μας stand-by για οτιδήποτε προκύψει και απολαμβάνουμε στιγμές στη φύση μαζί με την ωραία μας κοιλίτσα και τις σκέψεις μας.

2) Όταν έρχεται το μωρό (Postpartum running)

Με τον ερχομό του μωρού είναι απαραίτητο να επιδείξουμε υπομονή για να επιστρέψουμε στα τρεξίματά μας. Εννοείται πως είναι μια περίοδος που πραγματικά το έχουμε ανάγκη κυρίως ψυχολογικά, για να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητά μας, αλλά και για να νιώσουμε πάλι σαν τον παλιό μας εαυτό, να νιώσουμε ελεύθεροι, όταν κάθε δευτερόλεπτο της μέρας – και της νύχτας – αφιερώνεται στη φροντίδα κάποιου άλλου.
Και πάλι ακούμε το σώμα μας, αφού συμβουλευτούμε το γιατρό μας φυσικά. Αλλά ό,τι και να μας λένε οι άλλοι, μόνο εμείς ξέρουμε πώς πραγματικά νιώθουμε. Να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας και να μη μας νοιάζουν σχόλια για το «πόσο νωρίς βγήκες να τρέξεις» ή για το «πού άφησες το παιδί σου» κλπ.

Να μην αποθαρρυνόμαστε από το ότι το σώμα μας δεν είναι όπως πριν τον τοκετό κλπ. και δε μας είναι τόσο εύκολο να κάνουμε τρεξίματα που κάναμε πριν. Βάζουμε μικρούς στόχους κάθε μέρα, δίνοντας διαφορετικές προτεραιότητες, όπως η φυσική κατάσταση, η διατροφή ή η αυτοφροντίδα.

3) Όταν το μωρό μας θηλάζει συνεχώς

Το τρέξιμο ενώ θηλάζουμε μπορεί να γίνει λίγο άβολο. Υπήρχαν πολλές φορές που το μωρό αποκοιμήθηκε πριν προλάβω να το θηλάσω, και το στήθος άρχιζε να πονάει ή φορές που ξυπνούσε την ώρα που έτρεχα πεινασμένο, ή απλά με ζητούσε και δεν ηρεμούσε με τίποτα οπότε έπρεπε να κάνω σπριντ μέχρι το σπίτι για να το θηλάσω ή να το πάρω αγκαλιά!

Αυτή η περίοδος, βέβαια, δεν κρατάει για πάντα, αλλά οι runnermoms επιβιώνουμε βρίσκοντας εναλλακτικές όπως τρέξιμο κοντά στο στο σπίτι και φυσικά βάζουμε τα μεγάλα μέσα και επιστρατεύουμε το σούπερ σύντροφό μας! Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί αυτός να σπρώχνει το καρότσι κοντά μας την ώρα που τρέχουμε ή να πηγαίνει βόλτες με το μωρό στη βεράντα για να τους βλέπουμε από μακριά και να είμαστε ήσυχες!

4) Όταν δεν έχουμε πού να αφήσουμε τα παιδιά

Όταν το παιδί είναι μικρό, ή είναι μόνο ένα, το τρέξιμο με καρότσι είναι μια λύση, ωστόσο δεν είναι όσο εύκολο φαίνεται. Είναι σωματικά δύσκολο να το σπρώχνεις την ώρα που τρέχεις και φυσικά δεν είναι και εύκολο να κρατήσεις ένα μωρό χαρούμενο για αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Κουβαλάμε μπισκοτάκια, παιχνίδια για καρότσι κλπ, εννοείται πως δεν κοιτάμε το ρυθμό και ελπίζουμε για το καλύτερο. Πάρα πολλές φορές έχω γυρίσει στα μισά γιατί το μωρό δεν ηρεμούσε, ή το έχω πάρει αγκαλιά στο ένα χέρι και στο άλλο το καρότσι. Προπόνηση είναι κι αυτό!

Αν τα παιδιά μας είναι μεγαλύτερα, μπορούμε να τα πάρουμε μαζί και να προσαρμόσουμε το πρόγραμμα ανάλογα. Να πηγαίνουμε πολύ αργά όλοι μαζί ή αυτά να περπατάνε και εμείς να πηγαινοερχόμαστε τρέχοντας από και προς τα παιδιά, να κάνουμε ασκήσεις επί τόπου σε κάποιο πάρκο ή στο σπίτι κλπ. Έχει τύχει να τρέξουμε με τα παιδιά μέσα στο σπίτι γύρω γύρω από τα έπιπλα μέχρι 4 χιλιόμετρα. Κουραστικό αλλά είχε πλάκα και τα παιδιά ξετρελάθηκαν.
Μια άλλη λύση είναι το τρέξιμο σε διάδρομο (αν έχουμε).
Το να προσπαθούμε, ωστόσο, να τρέχουμε στο διάδρομο, ενώ διασκεδάζουμε τα παιδιά μας δεν είναι εύκολο κατόρθωμα, αν και προσωπικά δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ (δεν έχω διάδρομο). Είναι ένα εργαλείο για να μπορέσουν να κάνουν αυτό που χρειάζονται, αυτό που έχουν ανάγκη, όταν δεν μπορούν να φύγουν από το σπίτι.

5) Όταν το παιδί μας ξυπνά ένα εκατομμύριο φορές τη νύχτα

Όταν έχουμε μωρό στο σπίτι ή το παιδί μας είναι άρρωστο ή απλά δεν κοιμάται καλά το βράδυ, κι εμείς έχουμε να σηκωθούμε ξημερώματα να πάμε για τρέξιμο, θα τρέξουμε αναγκαστικά κουρασμένοι.

Το τρέξιμο μπορεί να μας τονώσει ή να μας κάνει εντελώς πτώμα… Οι runnermoms έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας σε αυτό το ζήτημα. Αν μόνο η σκέψη για ένα άνετο/ easy τρέξιμο μάς εξαντλεί, απλά δεν πηγαίνουμε. Ακόμα κι αν έχουμε σημαντική προπόνηση, μπορεί να την αναβάλλουμε ή ακόμα και να την παραλείψουμε. Ο ύπνος και η ξεκούρασή μας είναι πιο σημαντικά. Βγαίνοντας για τρέξιμο εξαντλημένοι, όχι μόνο θα κάνουμε, κατά πάσα πιθανότητα, κακή προπόνηση και θα απογοητευτούμε, αλλά κινδυνεύουμε να αρρωστήσουμε ή να τραυματιστούμε.

6) Όταν τα παιδιά μας αρρωσταίνουν

Το να είναι κάποιο από τα παιδιά μας άρρωστο, όπως έγραψα και παραπάνω, είναι η δύσκολη περίπτωση για μια runnermom. Τα άρρωστα παιδιά συχνά ισοδυναμούν με άγρυπνες νύχτες και αγχωμένες μέρες – για να μην αναφέρουμε τη μεγάλη πιθανότητα ότι θα κολλήσουμε ό,τι έχουν… και ίσως και χειρότερα.

Για να επιβιώσουμε, λοιπόν, πρέπει να είμαστε ευέλικτοι. Αυτό σημαίνει να μη μένουμε κολλημένοι στο πρόγραμμα, αλλά να είμαστε ευχαριστημένοι με οποιαδήποτε μορφή άσκησης μπορούμε να κάνουμε ή και να δώσουμε απλά λίγο χρόνο στον εαυτό μας και στο παιδί μας να αναρρώσουμε.

7) Όταν τα παιδιά «πέφτουν στα πατώματα» την ώρα που φεύγουμε

Όλα τα παιδιά μου πέρασαν φάσεις που δεν ήθελαν να πάω για τρέξιμο. Μιλάμε για μεγάλη κατάρρευση… Και δε δούλευε ούτε η απόσπαση της προσοχής ούτε η δωροδοκία! Έτσι, αναγκαστικά έπρεπε να ξεκινήσω το πρωινό τρέξιμο, που θα έλειπα πριν ξυπνήσουν, ή να πάω απευθείας μετά τη δουλειά που ούτως ή άλλως θα έλειπα. Πολλές είμαστε οι μαμάδες που αναγκαζόμαστε να κάνουμε γύρους γύρω από το τετράγωνο, ώστε να μας βλέπουν τα παιδιά, να μας δίνουν νεράκια ή να μας κάνουν «κόλλα το» ή να μας συνοδεύουν με το ποδήλατο ή το πατίνι.

8) Παραμένοντας διαθέσιμοι την ώρα που τρέχουμε

Το να τρέχουμε χωρίς κινητό μαζί μας, δεν είναι πλέον πολυτέλεια όταν είμαστε μαμάδες (ούτε κι αν δουλεύουμε δυστυχώς…). Πρέπει να έχουμε μαζί μας το τηλέφωνό μας ανά πάσα στιγμή αν μας χρειαστεί η οικογένειά μας. Θα πρέπει, όμως, να διαθέτουμε εξοπλισμό που να μη μας δυσκολεύει στο τρέξιμο, αλλά και να μπορούμε να σηκώσουμε το κινητό όταν τρέχουμε.

Έχω εκνευριστεί πολλές φορές που δεν μπορούσα να σηκώσω το τηλέφωνο ή αναγκαζόμουν – στην αρχή ειδικά- να το κρατάω στα χέρια για πολλή ώρα. Πλέον, οι runnermoms έχουμε βρει τα καλύτερα σορτς, ζώνες και αθλητικά σουτιέν για να μεταφέρουμε το κινητό μας χωρίς προβλήματα.

9) Όταν δεν έχουμε χρόνο

Όταν γινόμαστε γονείς, ξεμένουμε αμέσως από προσωπικό χρόνο, αφού πάντα κάποιος μας χρειάζεται ή πρέπει να κάνουμε κάτι. Οι runnermoms πρέπει να είμαστε πολύ οργανωμένες και με πειθαρχία για να βρούμε ή και να δημιουργήσουμε χρόνο για να τρέξουμε ή να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να το κάνουμε αυτό. Ξυπνάμε νωρίς και τρέχουμε πριν ξυπνήσει κάποιος άλλος. Τρέχουμε την ώρα του μεσημεριανού ύπνου ή κατά τις δραστηριότητες των παιδιών. Χωρίζουμε την άσκηση σε δύο μικρότερα μέρη. Τρέχουμε σε διαδρόμους και με καρότσια, ενώ διασκεδάζουμε τα παιδιά. Και κάνουμε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς με γιαγιάδες, παππούδες, θείους, νονούς κλπ για να κανονίσουμε ποιος θα κρατήσει τα παιδιά μας…

10) Και ο σύντροφός μας χρειάζεται «χρόνο για τον εαυτό του»

Οι μαμάδες δεν είναι οι μόνες που αντιμετωπίζουν προκλήσεις και εμπόδια για να κάνουν το τρέξιμό τους. Οι μπαμπάδες χρειάζονται, επίσης, τον «χρόνο για τον εαυτό τους» είτε τρέχουν είτε όχι. Για να μην υπάρχουν δυσάρεστα συναισθήματα και απογοητεύσεις, τα ζευγάρια πρέπει να σχεδιάσουν και να επικοινωνήσουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Αν πηγαίνουμε και οι δύο για τρέξιμο, για παράδειγμα, πρέπει να πηγαίνουμε εναλλάξ, ο ένας το πρωί και ο άλλος το βράδυ. Ή ο ένας να κάνει το long run του το Σάββατο και ο άλλος την Κυριακή το πρωί. Ποτέ, όμως, δεν ξεχνάμε ότι είμαστε μαζί σε αυτό τον αγώνα ανατροφής των παιδιών και σε αυτή τη συμπόρευση στη ζωή.

11) Όταν δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση

Πριν από τα παιδιά, ίσως να μπορούσα να πάω για ένα long run (αλλά δυστυχώς δεν έτρεχα τότε 😔) και μετά θα μπορούσα να ξάπλωνα στον καναπέ όλη την υπόλοιπη μέρα. Τώρα, θα κάνω 20 χιλιόμετρα και θα έρθω στο σπίτι για να αλλάξω πάνες, να καθαρίσω και να φτιάξω πρωινό. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Υπάρχει πολύ λίγος χώρος για ξεκούραση και αποκατάσταση.

Έτσι, πρέπει να το σχεδιάσουμε από πριν και να εκμεταλλευτούμε όλες τις ευκαιρίες ξεκούρασης που θα προκύψουν. Αυτό μπορεί να σημαίνει προετοιμασία γευμάτων, διατάσεις ενώ παρακολουθούμε τα παιδιά μας να παίζουν ή να τα κάνουμε όλα όταν τα παιδιά θα κοιμούνται.

12) Όταν δεν υπάρχει χρόνος για ολοκληρωμένο πρόγραμμα ενδυνάμωσης ή πρόληψης τραυματισμών

Οι runnermoms μόλις και μετά βίας βρίσκουν χρόνο να τρέξουν, πόσο μάλλον να κάνουν τα έξτρα όπως γιόγκα, προπόνηση ενδυνάμωσης, cross training κλπ. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να κάνουμε μόνοι κάποια πράγματα στο σπίτι (foam rollers κλπ, ή stretching την ώρα που καθόμαστε μαζί με τα παιδιά ή την ώρα που κάνουμε μπάνιο) και να μην τα αμελούμε.

13) Όταν συγκρίνουμε τις επιδόσεις μας

«Η σύγκριση είναι ο κλέφτης κάθε χαράς», ωστόσο, είναι δύσκολο να μην συγκρίνουμε τον εαυτό μας πριν από την εγκυμοσύνη με τον εαυτό μας μετά την εγκυμοσύνη ή τον εαυτό μας μετά την εγκυμοσύνη με άλλους ανθρώπους σε παρόμοια φάση… καταλαβαίνεις τι εννοώ. Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από εικόνες μέσων κοινωνικής δικτύωσης που διαλαλούν μαμάδες που επανήλθαν σε φόρμα μετά το μωρό σε χρόνο που μοιάζει με χιλιοστά του δευτερολέπτου, οι runnermoms πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ για να μην πέσουμε στην παγίδα της σύγκρισης. Αναγνωρίζουμε ότι το σώμα μας είναι ξεχωριστό και όλα ανταποκρίνονται διαφορετικά μετά από μια εγκυμοσύνη και έναν τοκετό. Τα σώματά μας είναι φτιαγμένα τόσο για να κάνουν μωρά όσο και να τρέχουν. Μπορεί να χρειαστεί χρόνος για να ανακτήσουμε τη φυσική μας κατάσταση, αλλά γιορτάζουμε όλα όσα μπορεί να κάνει αυτό το σώμα.

14) Όταν η μαμά νιώθει ενοχές

Όπως κάθε μαμά γνωρίζει από πρώτο χέρι, το να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας έχει συχνά το κόστος του να νιώθουμε ενοχές, επειδή αυτό συνήθως σημαίνει ότι επιλέξαμε χρόνο μακριά από τα παιδιά μας.

Αλλά για να επενδύσουμε στα παιδιά μας, πρέπει να επενδύσουμε στον εαυτό μας, το έχω ξαναγράψει αυτό. Οι runnermoms έχουμε μάθει, επίσης, ότι το τρέξιμό μας ενσταλάζει θετικές συνήθειες και μαθήματα ζωής στα παιδιά μας: ότι είναι σημαντικό να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας, να ασκούμαστε, να είμαστε υγιείς, να εργαζόμαστε σκληρά, να επιμένουμε και να παλεύουμε όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα.


Ανεξάρτητα από τα δάκρυα που μπορεί να προκύψουν στη διαδρομή, οι runnermoms ξέρουμε πολύ καλά ότι το τρέξιμο είναι ένα δώρο που δε σταματά να μας δίνει όλο και περισσότερα. 🤗

Να βρούμε την αγάπη μας για το τρέξιμο

Χθες γράφτηκα στον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας, που -καλώς εχόντων των πραγμάτων- θα γίνει το Νοέμβριο.

Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη, αν θα είμαι έτοιμη, ή τι ακριβώς σημαίνει έτοιμη.

Ξέρω ότι θέλω να το κάνω, να το απολαύσω και να τερματίσω υγιής.

Σήμερα σκέφτηκα να γράψω για αυτό το θέμα.

Υπάρχουν άτομα που μπορεί και να τους άρεσε το τρέξιμο αλλά διστάζουν να μπουν στη διαδικασία.

Κάποιοι ίσως νιώθουν ότι δε θα τα καταφέρουν, κάποιοι ότι υπάρχει κάποιο «όριο», κάποια «προϋπόθεση», κάποιο συγκεκριμένο «κριτήριο», (πχ συγκεκριμένη ταχύτητα, ρυθμός, επιδόσεις) για να ξεκινήσουν το τρέξιμο.

Αυτό, βέβαια, φυσικά και δεν ισχύει. Ζωντανό παράδειγμα εγώ. Αφού τρέχω εγώ μπορεί ο καθένας να τρέξει. Αρκεί να το αποφασίσει.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι δρομείς που τρέχουν -λίγα ή πολλά χρόνια- με τα προγράμματά τους, τους προπονητές τους, ή τελοσπάντων με μια οργάνωση, ένα πλάνο, ένα στόχο για συμμετοχή σε αγώνα ή όχι. Αλλά σίγουρα μια συνέπεια αξιοθαύμαστη.

Έχω παρατηρήσει πολλούς δρομείς που ενώ έχουν στόχο και συνέπεια, δεν έχουν καρφιτσώσει ποτέ ένα Bib (ξέρεις,αυτό το χαρτί με τον αριθμό συμμετοχής σου).

Και απορούμε εμείς που σαν στόχο έχουμε έναν αγώνα πώς διατηρούν ζωντανά τα κίνητρά τους και πώς αυτοπειθαρχούν.

Η εγγραφή σε έναν αγώνα είναι μια έξυπνη τακτική. Το να καταγράψουμε στο ημερολόγιό μας μια «εκδήλωση», ένα event, μπορεί να δώσει στο τρέξιμό μας μια αίσθηση σκοπού, ένα στόχο που πρέπει να φτάσουμε και την ώθηση να πειθαρχήσουμε, να το σκεφτούμε διπλά πριν ακυρώσουμε μια προπόνηση.

Τι γίνεται, όμως, αν σε κάποιους δεν αρέσουν οι αγώνες; Τι γίνεται αν δεν τους αρέσει ο ανταγωνισμός, τα έξοδα συμμετοχής στον αγώνα ή το «αναγκαστικό» ενός δομημένου προπονητικού προγράμματος σε μια ήδη υπερβολικά προγραμματισμένη ζωή; Και γιατί να πρέπει να συμμετέχεις σε αγώνες για να βρεις κίνητρο;

Σίγουρα ένα ανταγωνιστικό πρόγραμμα προπόνησης μάς δίνει έναν λόγο να βγαίνουμε και να τρέχουμε ακόμη και όταν μπαίνουμε στον πειρασμό να κάνουμε μια μέρα ρεπό.

Είναι, όμως, και εκείνοι που λένε ότι τρέχουν μόνο για το τρέξιμο και τα κίνητρά τους μπορεί να είναι διαφορετικά.

Αγάπη για το τρέξιμο

Όταν συμμετέχουμε σε αγώνες και φτάνουμε στο σημείο να αγχωνόμαστε και το τρέξιμο να γίνεται μια διαφορετική εμπειρία, με αποκλειστική (επώδυνη) εστίαση στο χρόνο και την ταχύτητα, γιατί να βάζουμε τον εαυτό μας σε αυτή τη διαδικασία;

Γιατί να μη σηκωθούμε το πρωί και να κάνουμε το τρέξιμο που μας αρέσει;

Γιατί να μη τρέξουμε με το δικό μας ρυθμό την απόσταση που θέλουμε;

Πότε γίναμε όλοι «επαγγελματίες» και θέλουμε να μειώνουμε συνεχώς το χρόνο μας και να γινόμαστε καλύτεροι από το διπλανό μας;

Πότε χάσαμε την αγάπη για το τρέξιμο σαν τρέξιμο και γίναμε τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας;

Το τρέξιμο για μένα ξεκίνησε ως ένας τρόπος για να διώξω το άγχος μου, να κρατάω υγιές το σώμα μου και να βγω έξω από το σπίτι (ως μαμά τότε ενός βρέφους που ήταν κολλημένο πάνω μου 24/7).

Οι χρόνοι μου σίγουρα δεν αντικατοπτρίζουν την αγάπη μου για το τρέξιμο. Και οι περισσότεροι (όσοι τρέχουν δηλαδή) δείχνουν να ενδιαφέρονται για τον χρόνο μου, όχι για την εμπειρία μου από τον αγώνα.

Γιατί να μην βλέπουμε τις διαδρομές μας ως ευκαιρίες για διασκέδαση και περιπέτεια;

Να δοκιμάζουμε και τα δύσκολα εδάφη, να βρισκόμαστε με φίλους που τρέχουν και να εξερευνούμε νέα μονοπάτια…

Να χαιρόμαστε με την κάθε εμπειρία.

Να έχουμε ένα κίνητρο που βγαίνει από μέσα μας.

Να τρέχουμε για τον εαυτό μας και να καθοδηγούμαστε από την απόλαυση της ίδιας της διαδικασίας.

Φυσικά, ένα βραβείο ηλικιακής κατάταξης και τα προσωπικά μας ρεκόρ μπορούν να δώσουν στο τρέξιμό μας έναν βραχυπρόθεσμο σκοπό, αλλά για να έχει πραγματική δύναμη να μείνει στη ζωή μας είναι σημαντικό να εντοπίσουμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε στο τρέξιμο – και εννοώ πέρα από την επιβράβευση και το να παινευόμαστε για όσα πετυχαίνουμε.

Η ανακούφιση από το άγχος;

Η διαχείριση του βάρους μας;

Η φυσική μας κατάσταση;

Ο χρόνος με τον εαυτό μας;

Ο χρόνος με άλλους;

Μια ευκαιρία να απολαύσουμε τη φύση;

Το να ανακαλύψουμε τι μας παρακινεί μπορεί να μας βοηθήσει να αναγνωρίσουμε τη σημασία του τρεξίματος και την αξία που προσφέρει στη ζωή μας.

Και δεν απαιτείται η σημείωση μιας ημερομηνίας αγώνα στο ημερολόγιό μας.

Δημιουργική προπόνηση

Σε αντίθεση με την τρέχουσα αντίληψη, το να σνομπάρουμε τους δρομικούς αγώνες (ή να μην μπορούμε να πάμε, όπως ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια) δε μας κάνει αυτόματα τρελούς που περιπλανιόμαστε άσκοπα στους δρόμους.

Ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου. Μου αρέσει η ιδέα της προπόνησης για έναν αγώνα, χωρίς να χρειαστεί να πάω σε αυτόν, όπως όλη την προηγούμενη χρονιά μετά την ακύρωση του μαραθωνίου.

Μου αρέσει να ακολουθώ το πρόγραμμα, να αυξάνω την απόστασή μου και να βλέπω τον εαυτό μου να βελτιώνεται.

Αισθάνομαι ότι δεν χρειάζομαι απαραίτητα το πλαίσιο ενός αγώνα ή την πιθανή ταλαιπωρία ενός αγώνα (ταξίδι, διαμονή, ποιος θα κρατήσει τα παιδιά κλπ κλπ)

Το κόστος κάποιων αγώνων (και όλων όσων συνεπάγεται) είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεπεράσει τον προϋπολογισμό των δρομέων και δυσκολεύονται να ανταποκριθούν.

Σε αυτή την περίπτωση, μπορούν να αγγίξουν τα όριά τους και να δουν τον εαυτό τους να βελτιώνεται κατά τη διάρκεια των προπονήσεων χωρίς τη συμφόρηση ενός μεγαλύτερου αγώνα.

Ακόμα και χωρίς τον αγώνα, μπορούμε να έχουμε στόχο στις διαδρομές μας.

Μπορούμε, για παράδειγμα, να έχουμε έναν «ειδικό σκοπό» σε κάθε τρέξιμο:

Μια μέρα θα μπορούσε να είναι ένα long run μια με αργούς ρυθμούς, όπου επιδιώκουμε να πάμε ένα χιλιόμετρο πιο μακριά από ό, τι κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα.

Μια άλλη μέρα θα μπορούσε να είναι διαλειμματική σε ένα λόφο, για να διατηρήσουμε τη φόρμα μας και να ολοκληρώσουμε πχ την τελική επανάληψη όσο πιο κοντά στο χρόνο της πρώτης.

Μια άλλη μέρα θα μπορούσε να είναι ένα απλό τρέξιμο με φίλους, όπου ο σκοπός είναι η κοινωνικοποίηση, η διασκέδαση και η ανάκαμψη.

Η ιδέα είναι να έχουμε έναν συγκεκριμένο σκοπό για κάθε τρέξιμο, αλλά παράλληλα να αναγνωρίζουμε τα οφέλη που θα πάρουμε από αυτό, οπότε το κίνητρό μας θα είναι να μη χάσουμε τα οφέλη αυτά.

Μπορούμε να θέτουμε στόχους «αναφοράς» για τον εαυτό μας, πχ να δημιουργήσουμε αντοχή ή ταχύτητα, ή ακόμα και διατηρήσουμε ένα σερί τρεξίματος, όπου για παράδειγμα, θα τρέχουμε 2 χιλιόμετρα την ημέρα για ένα μήνα ή δύο ή ολόκληρο το καλοκαίρι! Ή να δούμε αν μπορούμε να καταγράψουμε περισσότερα χιλιόμετρα το Σεπτέμβριο σε σχέση με τον Αύγουστο.

Το να καταφέρουμε να περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού σε συγκεκριμένη ώρα δεν είναι ο μόνος τύπος στόχου που μπορεί να μας παρακινήσει να τρέξουμε.

Η ώρα για διάλειμμα

Η εξουθένωση και οι τραυματισμοί μπορεί να είναι συχνό φαινόμενο σε δρομείς που διαγωνίζονται συνεχώς. Οι δρομείς που έχουν πάντα έναν αγώνα στον ορίζοντα μπορεί να δυσκολευτούν να πάρουν μια επιπλέον ημέρα ξεκούρασης ή να κάνουν πίσω σε έναν πολύ δύσκολο ρυθμό, ακόμα κι αν οι μύες τους ικετεύουν για ένα διάλειμμα.

Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πιθανόν να αναγκαστούν να σταματήσουν για μια περίοδο, ώστε να ανακάμψουν.

Αντίθετα, όσοι είναι επικεντρωμένοι στη μακροπρόθεσμη απόλαυσή τους από το άθλημα, σίγουρα είναι πιο πρόθυμοι να κάνουν προσαρμογές στις ρουτίνες τους στο τρέξιμο.

Στόχος μας μπορεί να είναι να είμαστε ο καλύτερος δρομέας που μπορούμε να είμαστε, αλλά όχι εις βάρος του ενδεχομένου να κάνουμε κακό στον εαυτό μας και την υγεία μας.

Να αναγνωρίζουμε πότε ήρθε η ώρα να κάνουμε πίσω, ακόμα κι αν έχουμε σύντομα κάποιον αγώνα.

Το να σημειώνουμε και πώς νιώθουμε μετά από κάθε τρέξιμο -τόσο σωματικά όσο και ψυχικά- μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε κι αν έχουμε μια σύντομη πορεία προς την εξάντληση/εξουθένωση ή αν όντως απολαμβάνουμε πραγματικά τα περισσότερα τρεξίματα (οι περισσότερες εφαρμογές τρεξίματος δίνουν αυτή τη δυνατότητα).

Δεν τα γράφω αυτά για να μη συμμετέχουμε σε αγώνες.

Τα γράφω για να μην ξεχνάμε τι γεμίζει την ψυχή μας, τι μας κάνει να νιώθουμε όμορφα, γιατί ξεκινήσαμε να τρέχουμε.

Τα γράφω για να μην ξεχνάμε ποια είναι τα σημαντικά, τα ουσιώδη.

Καλά τρεξίματα! 🤗

38 πράγματα που ίσως δεν ξέρεις για μένα

(ή Πράγματα που πιθανώς να μη χρειάζεται να ξέρεις για μένα, αλλά ίσως βρεις διασκεδαστικά)

(ή Ξέρω ότι ίσως πρέπει να τα κρατήσω για μένα… αλλά δε θα το κάνω! )

Πέρυσι για τα 37α γενέθλιά μου έγραψα 37 πράγματα που έμαθα αυτά τα χρόνια.

Φέτος, κλείνοντας τα 38 μου χρόνια θα γράψω 38 πράγματα που μπορεί να μη γνωρίζεις για μένα. Όπως, βέβαια λέει και ο Γιώργος – ο άντρας μου- «εσύ, ρε Βάσω, είσαι ανοιχτό βιβλίο, τι να γράψεις παραπάνω;«

Ας δούμε τελοσπάντων αν υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις.

Ξέρεις, μου πήρε πολύ καιρό να φτάσω σε αυτό το σημείο να νιώθω άνετα με το να είμαι απλά ο εαυτός μου σε αυτά που γράφω. Και όσο περισσότερο το κάνω, τόσο περισσότερες ευκαιρίες μου παρουσιάζονται, τόσο περισσότερα μηνύματα λαμβάνω, τόσο περισσότερες «συνδέσεις» δημιουργώ.

Οι συνδέσεις αυτές για κάποιον που γράφει -έστω και ερασιτεχνικά- είναι αυτό το μονοπάτι για να κάνει μια μικρή αλλαγή, να στείλει ένα διαφορετικό μήνυμα, να βοηθήσει να ακουστούν οι σκέψεις, τα όνειρά του, οι ελπίδες του, το πώς βλέπει τον κόσμο. Κι ίσως να τον δουν και λίγοι ακόμα.

Είμαι εγώ, λοιπόν, αληθινή και όπως με ξέρουν και οι δικοί μου άνθρωποι. Είμαι εγώ που ανεβάζω στο instagram στιγμές από την καθημερινότητα δυο εργαζόμενων γονιών με 3 πιτσιρίκια, που, όμως, αγαπάμε τις εξορμήσεις, αγαπάμε τον ελεύθερο χρόνο μας, αγαπάμε να γεμίζουμε με αναμνήσεις και ιστορίες να διηγούμαστε ακόμα κι αν τελικά μένουμε σπίτι!

Είμαι εγώ που γράφω στο http://www.runnermom.gr κάθε Πέμπτη (καλά αν γράψω και Παρασκευή δεν έγινε και τίποτα ε;) για τα τρεξίματά μου και όλα όσα σκέφτομαι για την οικογεγειακή ζωή, για τα παιδιά, για την καλύτερη ποιότητα ζωής, για τη βελτίωση της ψυχικής μας ηρεμίας, για τις δυσκολίες μας, για την ευτυχία.

Ήξερες ότι…

1. Δεν είμαι τόσο κοινωνική όσο φαίνομαι. Στην πραγματικότητα, δεν είμαι καθόλου κοινωνική. Διστάζω να μιλήσω με κάποιον που δε γνωρίζω καλά, δεν μπορώ να καθίσω τετ-α-τετ με άτομα που δε γνωρίζω πολύ πολύ καλά και νιώθω αμήχανα όταν βρεθώ σε αυτή τη θέση.

2. Μου αρέσει η μοναξιά μου. Και όχι τώρα που έκανα παιδιά και μπορεί να θέλω την ηρεμία μου, αλλά πάντα μου άρεσε να μένω μόνη μου και να ξοδεύω τον ελεύθερο χρόνο μου όπως τον θέλω: ένα βιβλίο, ένα σταυρόλεξο, ένα παζλ, ακόμα και σιδέρωμα.

3. Τρελαίνομαι για το σιδέρωμα! Ναι, ισχύει. Μπορεί να μην έχω χρόνο να το κάνω και κάποιες φορές να αγχώνομαι τώρα με τα παιδιά ότι δε θα προλάβω, όμως, πάντα μου άρεσε η διαδικασία του σιδερώματος.

4. Ποτέ δε θεωρούσα ότι μπορώ να γράψω. Τουλάχιστον όχι όπως γράφω τώρα, με την ίδια άνεση και έμπνευση. Ίσως παίζει ρόλο η εξάσκηση, γιατί γράφω όλο και περισσότερο ή το ότι διαβάζω περισσότερα βιβλία και άρθρα.

5. Μαζί με συμπολίτες μου, αγαπημένους φίλους, εδώ στο Αιτωλικό, έχουμε φτιάξει το etoliko.gr όπου μπορώ να αρθρογραφώ για τα τοπικά θέματα, αλλά και ο,τι άλλο πιστεύω ότι αξίζει να ειπωθεί. Παράλληλα, έχω ξεκινήσει δειλά δειλά να γράφω ένα βιβλίο για το τρέξιμο, αλλά, δυστυχώς, με πολύ αργούς ρυθμούς…Είναι τόση η έμπνευση και η δημιουργικότητα που νιώθω τον τελευταίο χρόνο που έχω ιδέες για άλλα δυο βιβλία. Απλά ιδέες…

6. Έχω σπουδάσει στο Πάντειο, στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού (πρώην Επικοινωνίας και ΜΜΕ) με εξειδίκευση στη Διαφήμιση και τις Δημόσιες Σχέσεις. Ήταν η πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό και δεν ήξερα καν ότι υπάρχει σαν σχολή όταν ξεκίνησα τις Πανελλήνιες.

7. Αγάπησα όλα σχεδόν τα μαθήματα στη σχολή μου και την τελείωσα σε 4 χρόνια, έχοντας περάσει όλα τα μαθήματα με την πρώτη. Όταν έκανα μηχανογραφικό, περνούσα Νομική Κομοτηνής, αλλά ευτυχώς δεν το δήλωσα καθόλου, κάτι που απογοήτευσε λίγο τη μαμά μου που πίστευε ότι μου ταιριάζει η Νομική.

8. Είχα τεράστια αγάπη για το σχολείο, ξυπνούσα με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία για να πάω σίγουρα ένα τέταρτο νωρίτερα και μάλιστα στην πρώτη δημοτικού έκλαιγα όταν ξεκίνησαν οι διακοπές των Χριστουγέννων.

9. Παρόλο που ήμουν ντροπαλό παιδάκι, το σχολείο μου έβγαζε έναν άλλο εαυτό και πάντα ήμουν πολύ άνετη με συμμαθητές και δασκάλους και το διασκέδαζα όσο τίποτα!

10. Γνώρισα τον άντρα μου όταν ήμασταν πρώτη γυμνασίου και ήμασταν συμμαθητές στα αγγλικά και γίναμε καλοί φίλοι μέχρι την τρίτη γυμνασίου που «τα φτιάξαμε». Μέχρι να αποφασίσουμε, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων, ότι θα είμαστε μαζί, τα είχαμε «φτιάξει» και «χαλάσει» 3 φορές! 😋 Είναι απίστευτο αυτό το συναίσθημα να έχεις μεγαλώσει μαζί με τον άλλον!

11. Η μαμά μου μεγάλωσε στο Ζαχαράτο Κιλκίς και ο μπαμπάς μου στο Χαλίκι Αιτωλικού. Γνωρίστηκαν όταν σπούδαζαν στη Θεσσαλονίκη, ενώ έμεναν σε απέναντι διαμερίσματα. Για μένα ήταν πάντα το πιο όμορφο παράδειγμα αγαπημένου ζευγαριού, υγιούς και ειλικρινούς σχέσης.

12. Ταξίδεψα πρώτη φορά με αυτοκίνητο όταν ήμουν 40 ημερών και με πήγαν οι γονείς μου στο Κιλκίς να γνωρίσω τους παππούδες μου.

13. Η γιαγιά μου ήταν Πόντια και νιώθω ότι είναι το άτομο της οικογένειάς μου με το οποίο μοιάζω και ταιριάζω περισσότερο. Έμοιαζα και ταίριαζα περισσότερο…

14. Ταξίδεψα πρώτη φορά με αεροπλάνο όταν ήμουν στην γ’ γυμνασίου και πήγαμε με το χορευτικό τμήμα του πολιτιστικού συλλόγου Αιτωλικού στη Μόσχα για να χορέψουμε σε μαθητικό φεστιβάλ.

15. Όταν ήμουν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Ίσως λόγω της ιστορίας που μου άρεσε πάρα πολύ σαν μάθημα στην τρίτη και τέταρτη Δημοτικού (Κνωσσός, Μυκήνες κλπ).

16. Μου άρεσαν πάντα τόσο πολύ τα αρχαία και η ετυμολογία των λέξεων, που κατάφερα εύκολα και πολύ νωρίς να καταλαβαίνω το νόημα άγνωστων κειμένων.

17. Τρελαίνομαι για τα χειρόγραφα και τα σχολικά είδη. Μου αρέσει να αγοράζω σημειωματάρια και στυλό, μολύβια, μαρκαδοράκια και να γράφω, να γράφω, να γράφω.

18. Η μαμά μου έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία και ο μπαμπάς μου έχει σπουδάσει στο οικονομικό της Νομικής. Πάντα ένιωθα πολύ περήφανη για τους γονείς μου. Πάντα είχαμε υπέροχη σχέση, συζητούσαμε στα αλήθεια τα πάντα και τους είχα στο μυαλό μου ως πρότυπο ιδανικών γονέων.

19. Όταν έκανα τη δική μου οικογένεια, έβγαλα τους γονείς μου από το θρόνο τους, θεωρώντας πλέον τη δική μου ως βασική μου οικογένεια και έβαλα σε προτεραιότητα την αρμονία αυτής της οικογένειας.

20. Αρραβωνιαστήκαμε με τον άντρα μου στα 24 μας και παντρευτήκαμε, 3 χρόνια μετά, στα 27 μας.

21. Όταν μείναμε μαζί με τον άντρα μου μετά το γάμο, το σπίτι μας είχε για αρκετό καιρό μόνο ένα κρεβάτι κι ένα ψυγείο.

22. Η πρώτη φορά που δούλεψα ήταν στα 21 μου, όταν έκανα την πρακτική μου στη νεοσύστατη τότε στην Ελλάδα μη κερδοσκοπική εταιρεία Fair Trade Hellas.

23. Αποφάσισα να επιστρέψω στο Αιτωλικό μετά τις σπουδές μου γιατί δε μου άρεσε το επάγγελμα που σχετιζόταν με τις σπουδές μου.

24. Η πρώτη κανονική μου δουλειά ήταν (και είναι μέχρι σήμερα) στην οικογενειακή επιχείρηση στο Αιτωλικό.

25. Η οικογενειακή επιχείρηση είναι, από το 1996, Σωληνουργία – Γαλβανιστήρια και ανήκει στους 4 αδερφούς Νικολογιάννη (τον πατέρα μου και τους 3 αδερφούς του). Έχουμε ασχοληθεί με θερμοκήπια, φωτοβολταϊκά, αποθήκες τολ και τα τελευταία χρόνια με τη φαρμακευτική κάνναβη. Ανήσυχα πνεύματα, ασταμάτητοι και ακούραστοι όλοι τους, στηρίγματα μοναδικά.

26. Τον πρώτο καιρό που ήρθα να δουλέψω, από επιλογή μου, δίπλα στον πατέρα μου τσακωνόμασταν συνέχεια και θεωρούσα ότι δε θα συνεννοηθούμε ποτέ. Σήμερα και πάλι μπορεί να τσακωθούμε, αλλά καταλαβαινόμαστε πολύ καλά και συνεννοούμαστε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.

27. Δε μου αρέσει καθόλου να μιλάω στο τηλέφωνο. Με κανέναν. Ούτε καν με τον άντρα μου. Στη δουλειά άργησα πολύ να εξασκηθώ σε αυτή τη «δεξιότητα» κι ακόμα δεν είναι το καλύτερό μου.

28. Μου αρέσει να πηγαίνω για δουλειά, αλλά μου αρέσει πολύ περισσότερο να μένω σπίτι με τα παιδιά.

29. Είμαι ενοχική σαν άτομο και πολύ εύκολα νιώθω τύψεις αν πχ μου πουν τα παιδιά μου ότι δε με βλέπουν πολύ, ή αν δεν είναι ευχαριστημένος κάποιος μαζί μου στη δουλειά.

30. Μου αρέσει να με συμπαθούν και νιώθω το χαμόγελό μου μεταδοτικό, οπότε θα μιλήσω όμορφα σε όλους, πάντα και παντού.

31. Μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι και να διηγούμαι αστείες ιστορίες και περιστατικά που μου έχουν τύχει. Το ότι είμαι πολυλογού, βέβαια, δεν είναι κάτι που δε γνωρίζεις για μένα, είναι γνωστό τοις πάσι!!😁

32. Ζαλίζομαι ακόμα και στο μύλο στην παιδική χαρά και στο αυτοκίνητο πάντα όταν κάθομαι στο πίσω κάθισμα.

33. Όταν ήμουν μαθήτρια, φοιτήτρια, ανύπαντρη, δεν ήθελα καθόλου να γυμναστώ. Σήμερα νιώθω χαζή που άφησα τόσο ελεύθερο χρόνο να πάει χαμένος.

34. Μου αρέσουν πολύ τα ισπανικά σαν γλώσσα και μέχρι να κάνω παιδιά ήμουν φανατική τηλεθεάτρια των μεταγλωττισμένων αργεντίνικων σειρών (Milagros, Sos Mi Vida). Ακόμα ακούω τα τραγούδια των σειρών όταν τρέχω.

35. Τρελαίνομαι να τραγουδάω κι αν είχα ωραία φωνή (ώστε να μην ενοχλώ τους γύρω μου!) πιστεύω μόνο θα τραγουδούσα χωρίς να μιλάω!! Η καλύτερη στιγμή μου είναι όταν οδηγώ και βάζω δυνατά τη μουσική που μου αρέσει.

36. Κλαίω πολύ εύκολα, ειδικά από τότε που έκανα παιδιά, και ειδικά με ταινίες που αφορούν σχέσεις γονέων και παιδιών. Κάποιες φορές με συγκινούν ακόμα και διαφημίσεις.

37. Πιο κοντινά μου άτομα θεωρώ την αδερφή μου και τον άντρα μου και πιστεύω δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την παρουσία τους στην καθημερινότητά μου.

38. Το αγαπημένο μου μέρος σε όλο τον κόσμο είναι το σπίτι μου.

Υποθέτω ότι το μάθημα αυτής της αυτοβιογραφικής «σαλάτας» (😁) είναι ότι η ευτυχία μας πραγματικά εξαρτάται από το να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να εξοικειωθούμε με όσα μας «ξενίζουν», να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας.

Δε χρειάζεται να παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο σοβαρά, ούτε να είμαστε τόσο αυστηροί μαζί του και, φυσικά, ποτέ (να ποτέ) να μη συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Αλλά να μπαίνουμε στη θέση τους όταν χρειάζεται…

Η ευτυχία βρίσκεται βαθιά μέσα σε όλες τις μικρές στιγμές της καθημερινής ζωής (θα το λέω και θα το ξαναλέω).

Είναι η μοναδική προσέγγιση και στάση ως απάντηση στις συνθήκες και στις εκπλήξεις που μας παρουσιάζει η ζωή.

Η ζωή είναι πολύ σύντομη (αλήθεια είναι κι αυτό) για να την ξοδέψουμε ή να βράζουμε μέσα στο θυμό μας και τη δυσαρέσκεια, να λυπόμαστε ή να κάνουμε συγκρίσεις, ή να ανησυχούμε για κάθε μικρό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί κάποια μέρα και γιατί η τύχη δεν επέλεξε εμάς αντί για κάποιον άλλο…

Να μάθουμε να αποδεχόμαστε το ασυνήθιστο ή και φάλτσο «τραγούδι».

Η ζωή συνεχίζεται.

Ας πάμε κι εμείς μπροστά. Να γελάμε με τον άνθρωπό μας, με τους φίλους μας, με τα στραβά μας, ακόμα κι αν έχουμε μεγάλη μύτη ή πεταχτά αυτιά ή δεν μπορούμε να τραγουδήσουμε ούτε ένα στίχο σωστά. Να χαμογελάμε με τα δικά μας λάθη και στα ηθικά κηρύγματα των άλλων, ακόμη κι αν αυτά τα «κηρύγματα» μας επηρεάζουν.

Και να σταματήσουμε να ακολουθούμε αυτοκαταστροφικές συνήθειες που κλέβουν το νόημα της ζωής και της χαράς μας. Ας αφήσουμε αυτές τις αηδίες και να ζήσουμε όπως μας αρέσει.

Να είμαστε χαρούμενοι. Να ανακαλύψουμε τη χαρά κάθε μέρα, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα πράγματα. Να προσδιορίσουμε τι είναι σημαντικό στη ζωή μας και να αφιερώσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε, ώστε να καταφέρουμε να κάνουμε όλα αυτά τα δικά μας σημαντικά.

Αν θες να σχολιάσεις οποιοδήποτε μέρος αυτής της «εξομολόγησης», θα ήθελα πολύ να το διαβάσω στα σχόλια παρακάτω!

Το ασήκωτο βάρος της δίαιτας

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω για «σωστό» τρόπο διατροφής, προκειμένου να πετύχουμε ένα υγιές, ελκυστικό σώμα, ένα σώμα ως μέσο για μια πιο ικανοποιητική ζωή – και ότι τυχόν αποτυχίες είναι ολοδικές μας.

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Διαβάζοντας για το θέμα αρκετά, ειδικά τα τελευταία χρόνια που άρχισα παράλληλα να τρέχω και να έχω και περισσότερα κιλά μετά τις εγκυμοσύνες μου, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να καταλάβω πώς σκεφτόμαστε για το βάρος μας, τον τρόπο που τρώμε και πώς προσπαθούμε να ελέγξουμε ή να αλλάξουμε το σώμα μας στην προσπάθειά μας να είμαστε πιο ευτυχισμένοι και πιο υγιείς.

Κι ενώ γενικά γράφω για απώλεια βάρους και διατροφή κατά διαστήματα στο blog, νιώθω ότι είναι πολύ πολύ σημαντικό να παρουσιάσω μια ευρεία προοπτική που να επιτρέπει την πληρέστερη κατανόηση της περίπλοκης σκέψης για την υγεία και το σωματικό βάρος.

Ο στόχος μου εδώ δεν είναι, φυσικά, να πω πώς πρέπει να σκεφτόμαστε, να τρώμε ή να ζούμε – ούτε να κριθούμε ως προς τι επιλέγουμε για να θρέψουμε το σώμα μας – αφού ούτως ή άλλως δεν είμαι επαγγελματίας του χώρου, ούτε έχω τις απαραίτητες γνώσεις. Αυτό που επιδιώκω είναι ίσως να ξεκινήσουμε μια συζήτηση σχετικά με τη διατροφή, τον αντίκτυπό της και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τα μηνύματα που μας δίνονται για ό,τι είναι αυτό που μας κάνει ελκυστικούς, επιτυχημένους και υγιείς.

Ακούμε συνέχεια και ειδικά ενόψει του καλοκαιριού «φτιάξε το σώμα των ονείρων σου», «ώρα να διώξεις τα περιττά κιλά», «ήρθε η ώρα για αποτοξίνωση», «αδυνάτισε σε 10 μέρες». Τα ίδια, βέβαια, και μετά το καλοκαίρι «διώξε τα κιλά των διακοπών γρήγορα και ανώδυνα».

Όχι. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Και μόνο οι λέξεις που χρησιμοποιούνται μας δείχνουν με το δάχτυλο και υπονοούν τις «κακές επιλογές φαγητού που κάναμε …»

Τι σημαίνει δηλαδή κακές επιλογές;

Ότι το σώμα μας έχει δηλητηριαστεί από μπισκότα, σάντουιτς και παγωτά; Και ότι υπάρχει κάποιο αντίδοτο για όλα αυτά;

Όλη αυτή η φρασεολογία, υποθέτει ότι ορισμένα τρόφιμα είναι «κακά», «αμαρτωλά» και, επιπλέον, κάνουμε μεγάλο κακό που τα τρώμε. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της διατροφικής μας κουλτούρας (diet culture). Και όλοι πέφτουμε σε αυτή την παγίδα «ηθικολογίας» των φαγητών.

Αυτή η διατροφική κουλτούρα, που εξισώνει το αδύνατο σώμα με την αρετή, με το «σωστό», έχει γίνει η κυρίαρχη κουλτούρα μας – συχνά με τρόπους που ούτε καν παρατηρούμε.

Μέσα από αυτήν την κουλτούρα, από αυτή τη νοοτροπία, οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε (ή μάθαμε να βλέπουμε) την ομορφιά, την υγεία και το σώμα μας.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, αποφασίζουμε το πώς θα νιώθουμε και πώς θα συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας. Θέτουμε το «αδύνατο» ως την κορυφή της επιτυχίας και της ομορφιάς, θεωρούμε ότι το «αδύνατο» είναι το σωστό μέγεθος, το «υγιές» μέγεθος.

Στην πραγματικότητα, εννοείται πως δεν υπάρχει «σωστό» μέγεθος σώματος. Δεν υπάρχει ούτε»σωστή» διατροφή, ή τουλάχιστον δε θα ήταν σχεδόν ποτέ εφικτή, αφού το ποσοστό αποτυχίας όσων κάνουν δίαιτα είναι συντριπτικό. Πού σημαίνει ότι βάζουμε συχνά τον εαυτό μας να αγωνιστούμε σε έναν αγώνα που θα βγούμε χαμένοι, με αποτέλεσμα να νιώθουμε άσχημα για τον εαυτό μας – και να κρίνουμε και άλλους – αφού υποδηλώνει, επιπλέον, ότι η απώλεια βάρους θα μας βοηθήσει να αισθανθούμε καλύτερα.

Διαβάζουμε τα τελευταία χρόνια για το κίνημα anti-diet (κατά της δίαιτας) και το κίνημα body positivity (θετικη διάθεση προς το σώμα) που προτρέπουν τους ανθρώπους να εξετάσουν, να αμφισβητήσουν, και τελικά να απορρίψουν τη δίαιτα, αυτό το μύθο ότι μόνο τα αδύνατα σώματα είναι υγιή, την νοοτροπία των διακρίσεων στους ανθρώπους με «μεγαλύτερα σώματα», την κουλτούρα της δίαιτας για λόγους απώλειας βάρους.

Η αντι-δίαιτα δεν σημαίνει αντι-υγεία.

Όλοι είμαστε σε αυτό το παιχνίδι. Τουλάχιστον οι μισοί ή και παραπάνω ενήλικες έχουν κάνει δίαιτα απώλειας βάρους μόνο τον τελευταίο χρόνο. Το κίνημα κατά της διατροφής έρχεται αντιμέτωπο με την κουλτούρα της διατροφής με σκοπό να αντιμετωπίσει τις πολλές περιοριστικές δίαιτες που αποδεικνύονται επιστημονικά ότι έχουν αρνητικό στην υγεία μας, ενώ συμβάλλουν στην κοινωνική αδικία και την προκατάληψη βάρους.

Ακόμα κι αν δεν προσπαθούμε συνειδητά να χάσουμε βάρος, η διατροφική κουλτούρα μάς επηρεάζει ακόμα και στις συζητήσεις μας όταν λέμε «πόσο πρέπει να τρέξω για να το χάσω αυτό που έφαγα;».

Υποσυνείδητα δημιουργεί την ιδέα – και την ενισχύει κιόλας – ότι πρέπει να είμαστε αδύνατοι για να είμαστε επιτυχημένοι, αποδεκτοί, αγαπητοί, υγιείς: όλα αυτά δηλαδή που θέλουμε για τον εαυτό μας.

Αυτή η διατροφική κουλτούρα μας λέει ότι η απώλεια βάρους είναι ένας τρόπος να επιτευχθούν αυτά!

Έχουμε μεγαλώσει με πολλά παραδείγματα αυτής της κουλτούρας διατροφής: η «κορμάρα» Barbie με τις «ιδανικές αναλογίες» και τα μπούτια που δεν ακουμπάνε μεταξύ τους! Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι όντως τα μπούτια δεν πρέπει όντως να ακουμπάνε μεταξύ τους!

Κανείς δεν ξυπνά ποτέ το πρωί και λέει «Ουάου, φαίνομαι τέλει@. Νιώθω τόσο υγιής, είμαι τόσο ελκυστικ@!! Νομίζω ότι θα κάνω δίαιτα». Όχι. Όχι. Δυστυχώς, η δίαιτα ξεκινά τις περισσότερες φορές με τις αρνητικές σκέψεις «πώς έχω γίνει έτσι;»

Η κουλτούρα του Instagram, οι ταινίες, οι διαφημίσεις μόδας και τα ΜΜΕ είναι γεμάτα με έναν τύπο ατόμου: μια, συνήθως λευκή, γυναίκα που είναι λεπτή και ψηλή και φαίνεται να ζει υπέροχα. Θα μπορούσε η γοητευτική τους ζωή να οφείλεται σε αυτά τα «τέλεια» σώματα;

Ο πραγματικός «μέσος όρος» ποικίλλει, σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά τη γενετική, το οικογενειακό ιστορικό, τη φυλή, την εθνικότητα, την ηλικία και πολλά άλλα, όπως το μέγεθος και το βάρος. Όμως, όλα τα παραπάνω δεν είναι οι σωστοί δείκτες της υγείας κατά κύριο λόγο – μπορεί να είμαστε μικρόσωμοι, αδύνατοι και με προβλήματα υγείας ή να είμαστε πιο μεγαλόσωμοι αλλά σε φόρμα.

Παρόλα αυτά, είμαστε εκτεθειμένοι σε εικόνες και μηνύματα που ενισχύουν τη διατροφική κουλτούρα και την ιδέα ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι πρέπει να έχουμε μια συγκεκριμένη εμφάνιση, να έχουμε ένα συγκεκριμένο σώμα και να ακολουθήσουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα φυσικής κατάστασης ή γεύματος ή διατροφής, κάτι που μας κρατά δυσαρεστημένους σχετικά με το σώμα μας, επιδιώκοντας κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να πετύχουμε, αλλά, παρόλα αυτά ξοδεύουμε πολλά χρήματα για να το κάνουμε.

Ακόμα, όμως, και τα αδύνατα σώματα είναι επηρεασμένα από τη διατροφική αυτή κουλτούρα. Ίσως νιώθουν ότι δεν είναι αρκετά λεπτ@ σε ένα σημείο του σώματός τους, είτε νιώθουν ότι είναι πολύ λεπτοί σε κάποιο άλλο. Όλα αυτά οδηγούν τους ανθρώπους να νιώθουν μεγάλη ντροπή για το σώμα τους και να αισθάνονται ότι πρέπει να επιδιώκουμε με κάθε κόστος το υποτιθέμενο «ιδανικό».

Κυκλοφορούν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, πλάνα δίαιτας. Μέρος του προβλήματος είναι ότι ο όρος «ευεξία» χρησιμοποιείται συχνά ως ευφημισμός για τη «δίαιτα».

Η κουλτούρα αυτή προωθεί τις διακρίσεις. Τα παιδιά πειράζονται στο σχολείο λόγω του βάρους τους, οι άνθρωποι που έχουν περισσότερα κιλά όχι μόνο χλευάζονται και εκφοβίζονται, αλλά συχνά απομονώνονται ή αποκλείονται από θέσεις εργασίας και πολλά άλλα. Το στίγμα και οι διακρίσεις απέναντι στα παχύσαρκα άτομα είναι τόσο διαδεδομένα που συχνά απειλεί την ψυχολογική και σωματική τους υγεία, δημιουργεί ανισότητες και συμβάλλει στην κοινωνική αδικία.

Στη συνέχεια, σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν ίση πρόσβαση, τα παχύσαρκα άτομα οδηγούνται σε δίαιτες που τους βλάπτουν περισσότερο σωματικά και ψυχολογικά.

Όλοι νομίζουμε ότι μπορούμε να αποφασίσουμε ποιο βάρος θέλουμε να είμαστε με αρκετή θέληση, αλλά δεν είναι αλήθεια. Τα ποσοστά επιτυχίας μιας δίαιτας και μη ανάκτησης των κιλών που χάθηκαν είναι πολύ μικρά σύμφωνα με μελέτες και έρευνες.

Και το κακό είναι ότι όταν παίρνουμε πάλι τα κιλά που χάσαμε, μάθαμε να το εσωτερικεύουμε ως αποτυχία του εαυτού μας. Νιώθουμε ότι δεν είναι απλά πρόβλημά μας, αλλά λάθος μας.

Μπορεί κάποιοι να νιώθουμε ότι είμαστε μια χαρά και δε χρειάζεται να ανησυχούμε για το αν μας επηρεάζει αυτή η κουλτούρα της διατροφής.

Αν, όμως, απαντούσαμε σε ερωτήσεις όπως «Πόσο φοβάσαι να κερδίσεις τρία κιλά; Νιώθεις ποτέ χοντρός; Σε σύγκριση με άλλα πράγματα στη ζωή σου, πόσο σημαντικό είναι το βάρος σου για σένα; Καταναλώνεις μια μικρή ποσότητα φαγητού σε τακτική βάση για να επηρεάσεις το βάρος σου;» θα καταλαβαίναμε ότι το ζήτημα είναι πολύ πιο διαδεδομένο από ό, τι νομίζουμε.

Όλη αυτή η νοοτροπία μπορεί να προωθήσει έναν τοξικό τρόπο ζωής για πολλούς ανθρώπους.

Αντίθετα, μπορούμε να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να τρώμε υγιεινά και να κάνουμε άσκηση με έναν υγιή τρόπο, χωρίς να πρέπει να βάζουμε ένα όριο, ένα συγκεκριμένο αριθμό κιλών, χωρίς να στοχεύουμε στην αλλαγή στην εμφάνιση του σώματος, αλλά στην υγεία σώματος και μυαλού.

Η αντι-δίαιτα στοχεύει να μας ελευθερώσει από το να ξοδεύουμε κάθε στιγμή της ζωής μας για την εμφάνισή μας, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο και ενέργεια που αφορά τις επιλογές φαγητού, τις θερμίδες και τα παρόμοια.

Μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι το μυστικό της ευτυχίας και της ελευθερίας δεν είναι στην πραγματικότητα κλειδωμένο μέσα σε ένα πιο αδύνατο σώμα που απαιτεί μια «ισχυρή θέληση», όπως μας έκανε η κουλτούρα αυτή εδώ και καιρό να πιστέψουμε.

(Για την ανάρτηση χρησιμοποίησα στοιχεία από παρόμοια ανάρτηση του goodhousekeeping)

Τρέξιμο: Τι να κρατήσουμε από την περίοδο της πανδημίας

Ήταν μια περίεργη χρονιά -για να το θέσω ευγενικά.

Η πανδημία συγκλόνισε τον κόσμο και τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μας.

Όλα μας τα σχέδια, οι στόχοι, οι κανονικές καθημερινές ρουτίνες τινάχθηκαν στον αέρα.

Μας πήρε λίγο χρόνο για να επαναφέρουμε την ισορροπία μας.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους δρομείς, που δεν είχαν πια αγώνες να συμμετάσχουν. Το ημερολόγιό τους, το καλεντάρι τους ήταν ξαφνικά άδειο.

Ωστόσο, κάπως έπρεπε να συνεχιστεί η προπόνηση. Όλοι έπρεπε να το σκεφτούμε καλά και να βρούμε τρόπους για να παραμείνουμε εμπνευσμένοι, να κρατήσουμε το κίνητρό μας.
Και η αλήθεια είναι ότι βλέποντας όλους τους δρομείς γύρω μου και στα social media διαπίστωσα ότι ήταν πολλοί αυτοί που κατάφεραν να παραμείνουν εστιασμένοι στο στόχο τους και συνέχισαν να εμπνέουν κι άλλους στην πορεία. Παρακολουθώντας τους, καταγράφω μερικά διαχρονικά και θετικά σημεία όπου όλοι μας μπορούμε να βρούμε «έμπνευση»:

Να προσαρμοζόμαστε.

Όλοι μας είχαμε μεγάλα ή μικρά σχέδια για αυτήν την περίοδο και δεν τα πραγματοποιήσαμε. Είναι πολύ σημαντικό, όμως, να είμαστε προσαρμοστικοί, ευέλικτοι με τη ζωή γενικά, αλλά και με την προπόνησή μας ειδικά.

Να προσαρμοζόμαστε ανάλογα με τις παρούσες συνθήκες. Αυτό που είχε σημασία ήταν να αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε την κατάσταση και να βρίσκουμε δημιουργικούς τρόπους για να κάνουμε την προπόνησή μας. Ακούσαμε, στα σκληρά lockdown, προπονήσεις τρεξίματος, ακόμα και μεγάλων αποστάσεων (#longruns) μέχρι και μέσα στο σπίτι!

Να επικεντρωνόμαστε σε αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε.

Ακόμα κι αν δεν μπορέσαμε κάποιες περιόδους να βγούμε από το σπίτι μας για τρέξιμο, πολλοί από εμάς ασχοληθήκαμε -τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος της πανδημίας- με πράγματα που βοήθησαν την ψυχολογία μας και τη διατήρηση της καλής φυσικής μας κατάστασης -όσο αυτό ήταν δυνατόν τουλάχιστον.
Ασχοληθήκαμε με τη μαγειρική, την καλύτερη διατροφή μας -ξαναλέω, σίγουρα όχι για όλη την περίοδο!- την ανακάλυψη νέων ειδών γυμναστικής (#homeworkout) όπως yoga, προγράμματα hiit που βρίσκαμε στο YouTube και πολλά αντίστοιχα.
Κάποιοι, μάλιστα, μπήκαν στην διαδικασία να καταγράψουν προπονητικά προγράμματα, άρθρα με συμβουλές και tips, ακόμα και βιβλία, ή να ανεβάζουν στο διαδίκτυο βίντεο με προγράμματα και ρουτίνες ασκήσεων.
Συνειδητοποιήσαμε, αρκετοί από εμάς, ότι πρέπει να επικεντρωνόμαστε σε πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε, όπως η προσπάθεια και η στάση μας και όχι το άγχος και η ανησυχία για αυτό που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, να αλλάξουμε.


Να αποδεχόμαστε που βρισκόμαστε.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που πολλοί από εμάς χάσαμε το κίνητρό μας με την πανδημία, ειδικά την πρώτη της περίοδο. Η κατάσταση στο σπίτι με τα παιδιά, μια απρόσμενη καραντίνα, μπορούσαν να μας κουράσουν, να μας εξαντλήσουν. Μια ψυχική πρόκληση – η προσπάθεια να βγούμε από αυτή την κατάσταση σίγουρα ήταν ενδιαφέρουσα και όχι πολύ εύκολη.
Είναι πολύ σημαντικό, σε τέτοιες περιπτώσεις, να μην κρίνουμε αυστηρά τον εαυτό μας, εάν το κίνητρό μας είναι χαμηλό ή και ανύπαρκτο. Είναι φυσικό να εξασθενίσει ή και να «παγώσει», ειδικά σε τέτοιες συνθήκες. Αντί να νιώθουμε άσχημα και να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας, ας τον παρατηρήσουμε απλά κι ας τον αποδεχτούμε, να δεχτούμε το σημείο που βρισκόμαστε. Ίσως χρειαστεί να δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο για ξεκούραση, ανάκαμψη, προσαρμογή και εύρεση νέων στόχων. Θα επιστρέψει το κίνητρο. Θα ξανάρθει.

Να θυμόμαστε ότι οι μικροί στόχοι κάνουν τη διαφορά.

Όταν όλα όσα περιμέναμε, στην κανονικότητά μας, ακυρώθηκαν, είναι φυσικό να αισθανόμαστε ασφυκτικά για λίγο, να νιώθουμε χαμένοι. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να βρούμε νέους στόχους. Με τον τρόπο αυτό, θα αποκτήσουμε και πάλι μια αίσθηση κατεύθυνσης, μια αίσθηση ότι κάτι καταφέραμε.
Οι μικροί στόχοι μπορεί να είναι το πρωινό ξύπνημα την ίδια ώρα, μια μικρή ρουτίνα ασκήσεων που κάνουμε, ένα ιδιαίτερο πρωινό που παίρνουμε, μια αλλαγή στη διατροφή μας. Όσο και να φαντάζουν ασήμαντα, είναι μικρές νίκες που «χτίζουν» στην καλή μας ψυχολογία.

Να επενδύουμε στην ενδυνάμωση.

Όπως έγραψα και παραπάνω, αναγκαστήκαμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και με τα #homeworkouts ανακαλύψαμε πολλές ασκήσεις και τρόπους ενδυνάμωσης. Μέσα σε μισή ώρα, καταφέραμε να ασχοληθούμε πραγματικά με ομάδες μυών που δεν ασχολούμασταν ιδιαίτερα πριν, κάτι που ήταν και διασκεδαστικό (και για τα παιδιά που συνήθως συμμετείχαν) και πραγματικά ικανοποιητικό.

Να τρέξουμε απλά επειδή το αγαπάμε.

Αναγκαστήκαμε να βγούμε, μέσα στην πανδημία, εκτός προγράμματος, πχ προπόνησης για το Μαραθώνιο της Αθήνας και να τρέχουμε κοντά στο σπίτι μας, σε ήσυχες, όμορφες περιοχές, ανεξερεύνητα, τοπικά μονοπάτια. Ανακαλύψαμε από την αρχή ότι μας αρέσει το τρέξιμο, ανεξάρτητα από το αν έχουμε αγώνα ή όχι.

Να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας.

Με κλειστά τα σπίτια μας και αλλαγές στις καθιερωμένες συναντήσεις μας με αγαπημένα μας πρόσωπα, πολλοί ανακαλύψαμε ξανά τη σημασία των τοπικών, μικρών κοινοτήτων, βρήκαμε μια νέα αίσθηση σκοπού. Αναγνωρίσαμε τη σημασία της κοινότητας και πώς πρέπει πραγματικά να συνεργαστούμε για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την «καταιγίδα».
Βρήκαμε τρόπους να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε από τους ανθρώπους γύρω μας με άλλους τρόπους. Κάναμε γυμναστική υπαίθρια, τρέχαμε, στηρίζαμε (και μας στήριζαν) όσους δυσκολευόταν να ανταπεξέλθουν στη νέα πραγματικότητα, ενημερωθήκαμε, αλλά και διαπιστώσαμε, τα τοπικά μας προβλήματα περισσότερο, φτιάξαμε ομάδες για να «βάλουμε το λιθαράκι μας» για μια καλύτερη, πιο ποιοτική καθημερινότητα και ζωή.

Να είμαστε ευγνώμονες για ό, τι έχουμε.

Με το κλείσιμο στο σπίτι και το «βομβαρδισμό» με κακές ειδήσεις σχετικά με την πανδημία ήταν αναμενόμενο να «μένουμε» στα αρνητικά, να παραβλέπουμε τα θετικά. Αλλά, πιστεύω, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, η μεγαλύτερη ίσως που θα μας δοθεί ποτέ, να επικεντρωθούμε σε όλα τα υπέροχα πράγματα που έχουμε.
Νομίζω ότι αυτή η πανδημία μας έχει κάνει να εκτιμήσουμε τα μικρά πράγματα στη ζωή που μερικές φορές θεωρούμε δεδομένα. Τώρα εκτιμούμε ακόμη περισσότερο τον πολύτιμο χρόνο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, με την οικογένειά μας, την υγεία μας.
Πριν την πανδημία αγκάλιαζα όλο τον κόσμο. Ας απολαμβάνουμε κάθε αγκαλιά, κάθε νέα μέρα.