Δεν είναι εύκολο να ξεσηκωθούμε για οποιοδήποτε είδος άσκησης. Δεν είναι καν εύκολο να σηκωθούμε από τον καναπέ μας.
Είχα γράψει και παλιότερα 7+1 τρόπους για να βρούμε την όρεξή μας για άσκηση.
Ανάμεσα στα άλλα, έγραφα να συνδυάσουμε την άσκησή μας με χρόνο με φίλους.
Για μένα αυτό αποδείχτηκε η καλύτερη λύση. Όλη η αγάπη μου για το τρέξιμο δημιουργήθηκε όταν άρχισε να με ξεσηκώνει μια φίλη μου να τρέξουμε μαζί για παρέα. Το τρέξιμο με την αδερφή μου και τις φίλες μου, το θεωρώ κανονική απόδραση!!
Επίσης, το να πηγαίνεις με άλλους βοηθάει στο να ξεσηκώνεσαι, να δυσκολεύεσαι να ακυρώσεις.
Σύμφωνα με αμερικανική έρευνα, η κοινωνική αλληλεπίδραση θα μπορούσε όντως να είναι το κλειδί για την έναρξη ενός προγράμματος άσκησης.
Στη συγκεκριμένη έρευνα προέκυψε ότι οι λιγότερο δραστήριοι άνθρωποι που αλληλεπιδρούσαν με αυτούς που ασκούνταν τακτικά, ένιωθαν ενθάρρυνση.
Επιπλέον, όσοι ήταν λιγότερο κοινωνικοί κατέληξαν να ασκούνται λιγότερο.
Η τακτική άσκηση είναι αποδεδειγμένο ότι βελτιώνει σημαντικά την ψυχική υγεία και η ομαδική δραστηριότητα είναι μια πολύ πετυχημένη συνταγή!
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συνδυάσουμε την κοινωνικοποίηση και την άσκηση, δεν είναι σίγουρα μόνο το τρέξιμο.
Μπορούμε να περπατήσουμε με φίλους, να κάνουμε ένα μάθημα γυμναστικής, πιλάτες, γιόγκα…
«Μας δίνει ευθύνη»
Η άσκηση με έναν φίλο απαιτεί δέσμευση και υπευθυνότητα.
Είναι πολύ εύκολο να πούμε «άστο μωρέ για σήμερα» και να μην πάμε, όταν για να ασκηθούμε βασιζόμαστε μόνο στον εαυτό μας.
Με έναν φίλο, όμως, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ο ένας τον άλλον ως κίνητρο για να βεβαιωθούμε ότι δε θα παρατήσουμε που έχουμε σκοπό να κάνουμε.
Εκτός αυτού, μπορούμε να κάνουμε νέους φίλους, νέες παρέες σε ένα περιβάλλον ομαδικής άσκηση και, εάν δεν είμαστε εκεί για το συνηθισμένο μάθημά μας στην καθιερωμένη ώρα μας, μπορεί να μας ρωτήσουν: «Πού είσαι;» οπότε υπάρχει αυτή η μικρή «ενοχή» που θα φροντίσει να είμαστε εκεί την επόμενη φορά!
Και παρόλο που κάποιοι μπορεί να είναι σε διαφορετικό επίπεδο φυσικής κατάστασης από άλλους, όλοι προσπαθούν να πετύχουν το ίδιο πράγμα.
Ο καθένας κάνει το δικό του ατομικό ταξίδι. Αντί να βλέπουμε κάποιον ως ανταγωνισμό, ας τον δούμε ως σημείο αναφοράς του πού θέλουμε να φτάσουμε, τι θέλουμε να είμαστε και να μην φοβόμαστε να συζητάμε μαζί του για αυτό, να δούμε πώς έφτασε εκεί.
Όλοι παλεύουμε για τον ίδιο στόχο είτε πρόκειται για πνευματική βελτίωση, σωματική βελτίωση, φυσική κατάσταση ή απόδοση – όλοι είμαστε εκεί για κάτι καλύτερο, για να βελτιωθούμε.
Πριν αρχίσω το τρέξιμο και γενικά την άσκηση, το έχω ξαναγράψει, ήμουν εντελώς άσχετη με όλα αυτά. Δεν είχα γυμναστεί ποτέ μου, πόσο μάλλον τακτικά!
Επειδή είχα τα δυο μεγάλα παιδιά μου μωρά, δεν έβγαινα πολύ έξω, η ψυχολογία μου ήταν περίεργη και ένιωθα πολύ κουρασμένη, οπότε τσιμπολογούσα κι όλη τη μέρα. Αυτό επηρέαζε αρνητικά ακόμα περισσότερο τη διάθεση αλλά και την αυτοπεποίθησή μου.
Όταν άρχισα να τρέχω και να πηγαίνω γυμναστήριο, άρχισα να ξεπερνάω προσωπικά μου όρια και φόβους.
Το ότι μοιραζόμουν αυτό το ταξίδι μέσα από τα social media και όλη αυτή η αγκαλιά που δέχτηκα και η επιβράβευση, με βοήθησαν πραγματικά να συνεχίσω. Ένιωθα ότι κάνω κάτι πέρα από τα παιδιά, ότι κάνω κάτι για μένα, ότι τα καταφέρνω. Και αυτό το εισέπραττε και η οικογένειά μου, το έβλεπαν ως παράδειγμα και τα παιδιά.
Οι άνθρωποι γύρω μου με στήριζαν και ταυτόχρονα ένιωθα και σωματικά και ψυχολογικά τα αποτελέσματα. Με βοήθησε πολύ με την αυτοπεποίθηση και το άγχος μου.
Ίσως να μη σκεφτόμουν ποτέ να πάω σε ένα γυμναστήριο – είτε με κάποιον άλλον είτε μόνη μου – και τώρα ανυπομονώ να τρέξω, το βλέπω ως δώρο στον εαυτό μου.
Εκείνη η στιγμή που η φίλη μου η Όλγα μου είπε «Έλα, μην το σκέφτεσαι, θα είμαστε παρέα», μου άλλαξε πραγματικά τη ζωή (και μου χάρισε μια μοναδική φίλη!)
Runner Mom 