Ήταν μια περίεργη χρονιά -για να το θέσω ευγενικά.
Η πανδημία συγκλόνισε τον κόσμο και τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μας.
Όλα μας τα σχέδια, οι στόχοι, οι κανονικές καθημερινές ρουτίνες τινάχθηκαν στον αέρα.
Μας πήρε λίγο χρόνο για να επαναφέρουμε την ισορροπία μας.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους δρομείς, που δεν είχαν πια αγώνες να συμμετάσχουν. Το ημερολόγιό τους, το καλεντάρι τους ήταν ξαφνικά άδειο.
Ωστόσο, κάπως έπρεπε να συνεχιστεί η προπόνηση. Όλοι έπρεπε να το σκεφτούμε καλά και να βρούμε τρόπους για να παραμείνουμε εμπνευσμένοι, να κρατήσουμε το κίνητρό μας.
Και η αλήθεια είναι ότι βλέποντας όλους τους δρομείς γύρω μου και στα social media διαπίστωσα ότι ήταν πολλοί αυτοί που κατάφεραν να παραμείνουν εστιασμένοι στο στόχο τους και συνέχισαν να εμπνέουν κι άλλους στην πορεία. Παρακολουθώντας τους, καταγράφω μερικά διαχρονικά και θετικά σημεία όπου όλοι μας μπορούμε να βρούμε «έμπνευση»:
Να προσαρμοζόμαστε.
Όλοι μας είχαμε μεγάλα ή μικρά σχέδια για αυτήν την περίοδο και δεν τα πραγματοποιήσαμε. Είναι πολύ σημαντικό, όμως, να είμαστε προσαρμοστικοί, ευέλικτοι με τη ζωή γενικά, αλλά και με την προπόνησή μας ειδικά.
Να προσαρμοζόμαστε ανάλογα με τις παρούσες συνθήκες. Αυτό που είχε σημασία ήταν να αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε την κατάσταση και να βρίσκουμε δημιουργικούς τρόπους για να κάνουμε την προπόνησή μας. Ακούσαμε, στα σκληρά lockdown, προπονήσεις τρεξίματος, ακόμα και μεγάλων αποστάσεων (#longruns) μέχρι και μέσα στο σπίτι!
Να επικεντρωνόμαστε σε αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε.
Ακόμα κι αν δεν μπορέσαμε κάποιες περιόδους να βγούμε από το σπίτι μας για τρέξιμο, πολλοί από εμάς ασχοληθήκαμε -τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος της πανδημίας- με πράγματα που βοήθησαν την ψυχολογία μας και τη διατήρηση της καλής φυσικής μας κατάστασης -όσο αυτό ήταν δυνατόν τουλάχιστον.
Ασχοληθήκαμε με τη μαγειρική, την καλύτερη διατροφή μας -ξαναλέω, σίγουρα όχι για όλη την περίοδο!- την ανακάλυψη νέων ειδών γυμναστικής (#homeworkout) όπως yoga, προγράμματα hiit που βρίσκαμε στο YouTube και πολλά αντίστοιχα.
Κάποιοι, μάλιστα, μπήκαν στην διαδικασία να καταγράψουν προπονητικά προγράμματα, άρθρα με συμβουλές και tips, ακόμα και βιβλία, ή να ανεβάζουν στο διαδίκτυο βίντεο με προγράμματα και ρουτίνες ασκήσεων.
Συνειδητοποιήσαμε, αρκετοί από εμάς, ότι πρέπει να επικεντρωνόμαστε σε πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε, όπως η προσπάθεια και η στάση μας και όχι το άγχος και η ανησυχία για αυτό που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, να αλλάξουμε.
Να αποδεχόμαστε που βρισκόμαστε.
Δεν είναι καθόλου περίεργο που πολλοί από εμάς χάσαμε το κίνητρό μας με την πανδημία, ειδικά την πρώτη της περίοδο. Η κατάσταση στο σπίτι με τα παιδιά, μια απρόσμενη καραντίνα, μπορούσαν να μας κουράσουν, να μας εξαντλήσουν. Μια ψυχική πρόκληση – η προσπάθεια να βγούμε από αυτή την κατάσταση σίγουρα ήταν ενδιαφέρουσα και όχι πολύ εύκολη.
Είναι πολύ σημαντικό, σε τέτοιες περιπτώσεις, να μην κρίνουμε αυστηρά τον εαυτό μας, εάν το κίνητρό μας είναι χαμηλό ή και ανύπαρκτο. Είναι φυσικό να εξασθενίσει ή και να «παγώσει», ειδικά σε τέτοιες συνθήκες. Αντί να νιώθουμε άσχημα και να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας, ας τον παρατηρήσουμε απλά κι ας τον αποδεχτούμε, να δεχτούμε το σημείο που βρισκόμαστε. Ίσως χρειαστεί να δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο για ξεκούραση, ανάκαμψη, προσαρμογή και εύρεση νέων στόχων. Θα επιστρέψει το κίνητρο. Θα ξανάρθει.
Να θυμόμαστε ότι οι μικροί στόχοι κάνουν τη διαφορά.
Όταν όλα όσα περιμέναμε, στην κανονικότητά μας, ακυρώθηκαν, είναι φυσικό να αισθανόμαστε ασφυκτικά για λίγο, να νιώθουμε χαμένοι. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να βρούμε νέους στόχους. Με τον τρόπο αυτό, θα αποκτήσουμε και πάλι μια αίσθηση κατεύθυνσης, μια αίσθηση ότι κάτι καταφέραμε.
Οι μικροί στόχοι μπορεί να είναι το πρωινό ξύπνημα την ίδια ώρα, μια μικρή ρουτίνα ασκήσεων που κάνουμε, ένα ιδιαίτερο πρωινό που παίρνουμε, μια αλλαγή στη διατροφή μας. Όσο και να φαντάζουν ασήμαντα, είναι μικρές νίκες που «χτίζουν» στην καλή μας ψυχολογία.
Να επενδύουμε στην ενδυνάμωση.
Όπως έγραψα και παραπάνω, αναγκαστήκαμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και με τα #homeworkouts ανακαλύψαμε πολλές ασκήσεις και τρόπους ενδυνάμωσης. Μέσα σε μισή ώρα, καταφέραμε να ασχοληθούμε πραγματικά με ομάδες μυών που δεν ασχολούμασταν ιδιαίτερα πριν, κάτι που ήταν και διασκεδαστικό (και για τα παιδιά που συνήθως συμμετείχαν) και πραγματικά ικανοποιητικό.
Να τρέξουμε απλά επειδή το αγαπάμε.
Αναγκαστήκαμε να βγούμε, μέσα στην πανδημία, εκτός προγράμματος, πχ προπόνησης για το Μαραθώνιο της Αθήνας και να τρέχουμε κοντά στο σπίτι μας, σε ήσυχες, όμορφες περιοχές, ανεξερεύνητα, τοπικά μονοπάτια. Ανακαλύψαμε από την αρχή ότι μας αρέσει το τρέξιμο, ανεξάρτητα από το αν έχουμε αγώνα ή όχι.
Να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας.
Με κλειστά τα σπίτια μας και αλλαγές στις καθιερωμένες συναντήσεις μας με αγαπημένα μας πρόσωπα, πολλοί ανακαλύψαμε ξανά τη σημασία των τοπικών, μικρών κοινοτήτων, βρήκαμε μια νέα αίσθηση σκοπού. Αναγνωρίσαμε τη σημασία της κοινότητας και πώς πρέπει πραγματικά να συνεργαστούμε για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την «καταιγίδα».
Βρήκαμε τρόπους να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε από τους ανθρώπους γύρω μας με άλλους τρόπους. Κάναμε γυμναστική υπαίθρια, τρέχαμε, στηρίζαμε (και μας στήριζαν) όσους δυσκολευόταν να ανταπεξέλθουν στη νέα πραγματικότητα, ενημερωθήκαμε, αλλά και διαπιστώσαμε, τα τοπικά μας προβλήματα περισσότερο, φτιάξαμε ομάδες για να «βάλουμε το λιθαράκι μας» για μια καλύτερη, πιο ποιοτική καθημερινότητα και ζωή.
Να είμαστε ευγνώμονες για ό, τι έχουμε.
Με το κλείσιμο στο σπίτι και το «βομβαρδισμό» με κακές ειδήσεις σχετικά με την πανδημία ήταν αναμενόμενο να «μένουμε» στα αρνητικά, να παραβλέπουμε τα θετικά. Αλλά, πιστεύω, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, η μεγαλύτερη ίσως που θα μας δοθεί ποτέ, να επικεντρωθούμε σε όλα τα υπέροχα πράγματα που έχουμε.
Νομίζω ότι αυτή η πανδημία μας έχει κάνει να εκτιμήσουμε τα μικρά πράγματα στη ζωή που μερικές φορές θεωρούμε δεδομένα. Τώρα εκτιμούμε ακόμη περισσότερο τον πολύτιμο χρόνο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, με την οικογένειά μας, την υγεία μας.
Πριν την πανδημία αγκάλιαζα όλο τον κόσμο. Ας απολαμβάνουμε κάθε αγκαλιά, κάθε νέα μέρα.
Runner Mom 