(ή Πράγματα που πιθανώς να μη χρειάζεται να ξέρεις για μένα, αλλά ίσως βρεις διασκεδαστικά)

(ή Ξέρω ότι ίσως πρέπει να τα κρατήσω για μένα… αλλά δε θα το κάνω! )

Πέρυσι για τα 37α γενέθλιά μου έγραψα 37 πράγματα που έμαθα αυτά τα χρόνια.

Φέτος, κλείνοντας τα 38 μου χρόνια θα γράψω 38 πράγματα που μπορεί να μη γνωρίζεις για μένα. Όπως, βέβαια λέει και ο Γιώργος – ο άντρας μου- «εσύ, ρε Βάσω, είσαι ανοιχτό βιβλίο, τι να γράψεις παραπάνω;«

Ας δούμε τελοσπάντων αν υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις.

Ξέρεις, μου πήρε πολύ καιρό να φτάσω σε αυτό το σημείο να νιώθω άνετα με το να είμαι απλά ο εαυτός μου σε αυτά που γράφω. Και όσο περισσότερο το κάνω, τόσο περισσότερες ευκαιρίες μου παρουσιάζονται, τόσο περισσότερα μηνύματα λαμβάνω, τόσο περισσότερες «συνδέσεις» δημιουργώ.

Οι συνδέσεις αυτές για κάποιον που γράφει -έστω και ερασιτεχνικά- είναι αυτό το μονοπάτι για να κάνει μια μικρή αλλαγή, να στείλει ένα διαφορετικό μήνυμα, να βοηθήσει να ακουστούν οι σκέψεις, τα όνειρά του, οι ελπίδες του, το πώς βλέπει τον κόσμο. Κι ίσως να τον δουν και λίγοι ακόμα.

Είμαι εγώ, λοιπόν, αληθινή και όπως με ξέρουν και οι δικοί μου άνθρωποι. Είμαι εγώ που ανεβάζω στο instagram στιγμές από την καθημερινότητα δυο εργαζόμενων γονιών με 3 πιτσιρίκια, που, όμως, αγαπάμε τις εξορμήσεις, αγαπάμε τον ελεύθερο χρόνο μας, αγαπάμε να γεμίζουμε με αναμνήσεις και ιστορίες να διηγούμαστε ακόμα κι αν τελικά μένουμε σπίτι!

Είμαι εγώ που γράφω στο http://www.runnermom.gr κάθε Πέμπτη (καλά αν γράψω και Παρασκευή δεν έγινε και τίποτα ε;) για τα τρεξίματά μου και όλα όσα σκέφτομαι για την οικογεγειακή ζωή, για τα παιδιά, για την καλύτερη ποιότητα ζωής, για τη βελτίωση της ψυχικής μας ηρεμίας, για τις δυσκολίες μας, για την ευτυχία.

Ήξερες ότι…

1. Δεν είμαι τόσο κοινωνική όσο φαίνομαι. Στην πραγματικότητα, δεν είμαι καθόλου κοινωνική. Διστάζω να μιλήσω με κάποιον που δε γνωρίζω καλά, δεν μπορώ να καθίσω τετ-α-τετ με άτομα που δε γνωρίζω πολύ πολύ καλά και νιώθω αμήχανα όταν βρεθώ σε αυτή τη θέση.

2. Μου αρέσει η μοναξιά μου. Και όχι τώρα που έκανα παιδιά και μπορεί να θέλω την ηρεμία μου, αλλά πάντα μου άρεσε να μένω μόνη μου και να ξοδεύω τον ελεύθερο χρόνο μου όπως τον θέλω: ένα βιβλίο, ένα σταυρόλεξο, ένα παζλ, ακόμα και σιδέρωμα.

3. Τρελαίνομαι για το σιδέρωμα! Ναι, ισχύει. Μπορεί να μην έχω χρόνο να το κάνω και κάποιες φορές να αγχώνομαι τώρα με τα παιδιά ότι δε θα προλάβω, όμως, πάντα μου άρεσε η διαδικασία του σιδερώματος.

4. Ποτέ δε θεωρούσα ότι μπορώ να γράψω. Τουλάχιστον όχι όπως γράφω τώρα, με την ίδια άνεση και έμπνευση. Ίσως παίζει ρόλο η εξάσκηση, γιατί γράφω όλο και περισσότερο ή το ότι διαβάζω περισσότερα βιβλία και άρθρα.

5. Μαζί με συμπολίτες μου, αγαπημένους φίλους, εδώ στο Αιτωλικό, έχουμε φτιάξει το etoliko.gr όπου μπορώ να αρθρογραφώ για τα τοπικά θέματα, αλλά και ο,τι άλλο πιστεύω ότι αξίζει να ειπωθεί. Παράλληλα, έχω ξεκινήσει δειλά δειλά να γράφω ένα βιβλίο για το τρέξιμο, αλλά, δυστυχώς, με πολύ αργούς ρυθμούς…Είναι τόση η έμπνευση και η δημιουργικότητα που νιώθω τον τελευταίο χρόνο που έχω ιδέες για άλλα δυο βιβλία. Απλά ιδέες…

6. Έχω σπουδάσει στο Πάντειο, στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού (πρώην Επικοινωνίας και ΜΜΕ) με εξειδίκευση στη Διαφήμιση και τις Δημόσιες Σχέσεις. Ήταν η πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό και δεν ήξερα καν ότι υπάρχει σαν σχολή όταν ξεκίνησα τις Πανελλήνιες.

7. Αγάπησα όλα σχεδόν τα μαθήματα στη σχολή μου και την τελείωσα σε 4 χρόνια, έχοντας περάσει όλα τα μαθήματα με την πρώτη. Όταν έκανα μηχανογραφικό, περνούσα Νομική Κομοτηνής, αλλά ευτυχώς δεν το δήλωσα καθόλου, κάτι που απογοήτευσε λίγο τη μαμά μου που πίστευε ότι μου ταιριάζει η Νομική.

8. Είχα τεράστια αγάπη για το σχολείο, ξυπνούσα με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία για να πάω σίγουρα ένα τέταρτο νωρίτερα και μάλιστα στην πρώτη δημοτικού έκλαιγα όταν ξεκίνησαν οι διακοπές των Χριστουγέννων.

9. Παρόλο που ήμουν ντροπαλό παιδάκι, το σχολείο μου έβγαζε έναν άλλο εαυτό και πάντα ήμουν πολύ άνετη με συμμαθητές και δασκάλους και το διασκέδαζα όσο τίποτα!

10. Γνώρισα τον άντρα μου όταν ήμασταν πρώτη γυμνασίου και ήμασταν συμμαθητές στα αγγλικά και γίναμε καλοί φίλοι μέχρι την τρίτη γυμνασίου που «τα φτιάξαμε». Μέχρι να αποφασίσουμε, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων, ότι θα είμαστε μαζί, τα είχαμε «φτιάξει» και «χαλάσει» 3 φορές! 😋 Είναι απίστευτο αυτό το συναίσθημα να έχεις μεγαλώσει μαζί με τον άλλον!

11. Η μαμά μου μεγάλωσε στο Ζαχαράτο Κιλκίς και ο μπαμπάς μου στο Χαλίκι Αιτωλικού. Γνωρίστηκαν όταν σπούδαζαν στη Θεσσαλονίκη, ενώ έμεναν σε απέναντι διαμερίσματα. Για μένα ήταν πάντα το πιο όμορφο παράδειγμα αγαπημένου ζευγαριού, υγιούς και ειλικρινούς σχέσης.

12. Ταξίδεψα πρώτη φορά με αυτοκίνητο όταν ήμουν 40 ημερών και με πήγαν οι γονείς μου στο Κιλκίς να γνωρίσω τους παππούδες μου.

13. Η γιαγιά μου ήταν Πόντια και νιώθω ότι είναι το άτομο της οικογένειάς μου με το οποίο μοιάζω και ταιριάζω περισσότερο. Έμοιαζα και ταίριαζα περισσότερο…

14. Ταξίδεψα πρώτη φορά με αεροπλάνο όταν ήμουν στην γ’ γυμνασίου και πήγαμε με το χορευτικό τμήμα του πολιτιστικού συλλόγου Αιτωλικού στη Μόσχα για να χορέψουμε σε μαθητικό φεστιβάλ.

15. Όταν ήμουν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Ίσως λόγω της ιστορίας που μου άρεσε πάρα πολύ σαν μάθημα στην τρίτη και τέταρτη Δημοτικού (Κνωσσός, Μυκήνες κλπ).

16. Μου άρεσαν πάντα τόσο πολύ τα αρχαία και η ετυμολογία των λέξεων, που κατάφερα εύκολα και πολύ νωρίς να καταλαβαίνω το νόημα άγνωστων κειμένων.

17. Τρελαίνομαι για τα χειρόγραφα και τα σχολικά είδη. Μου αρέσει να αγοράζω σημειωματάρια και στυλό, μολύβια, μαρκαδοράκια και να γράφω, να γράφω, να γράφω.

18. Η μαμά μου έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία και ο μπαμπάς μου έχει σπουδάσει στο οικονομικό της Νομικής. Πάντα ένιωθα πολύ περήφανη για τους γονείς μου. Πάντα είχαμε υπέροχη σχέση, συζητούσαμε στα αλήθεια τα πάντα και τους είχα στο μυαλό μου ως πρότυπο ιδανικών γονέων.

19. Όταν έκανα τη δική μου οικογένεια, έβγαλα τους γονείς μου από το θρόνο τους, θεωρώντας πλέον τη δική μου ως βασική μου οικογένεια και έβαλα σε προτεραιότητα την αρμονία αυτής της οικογένειας.

20. Αρραβωνιαστήκαμε με τον άντρα μου στα 24 μας και παντρευτήκαμε, 3 χρόνια μετά, στα 27 μας.

21. Όταν μείναμε μαζί με τον άντρα μου μετά το γάμο, το σπίτι μας είχε για αρκετό καιρό μόνο ένα κρεβάτι κι ένα ψυγείο.

22. Η πρώτη φορά που δούλεψα ήταν στα 21 μου, όταν έκανα την πρακτική μου στη νεοσύστατη τότε στην Ελλάδα μη κερδοσκοπική εταιρεία Fair Trade Hellas.

23. Αποφάσισα να επιστρέψω στο Αιτωλικό μετά τις σπουδές μου γιατί δε μου άρεσε το επάγγελμα που σχετιζόταν με τις σπουδές μου.

24. Η πρώτη κανονική μου δουλειά ήταν (και είναι μέχρι σήμερα) στην οικογενειακή επιχείρηση στο Αιτωλικό.

25. Η οικογενειακή επιχείρηση είναι, από το 1996, Σωληνουργία – Γαλβανιστήρια και ανήκει στους 4 αδερφούς Νικολογιάννη (τον πατέρα μου και τους 3 αδερφούς του). Έχουμε ασχοληθεί με θερμοκήπια, φωτοβολταϊκά, αποθήκες τολ και τα τελευταία χρόνια με τη φαρμακευτική κάνναβη. Ανήσυχα πνεύματα, ασταμάτητοι και ακούραστοι όλοι τους, στηρίγματα μοναδικά.

26. Τον πρώτο καιρό που ήρθα να δουλέψω, από επιλογή μου, δίπλα στον πατέρα μου τσακωνόμασταν συνέχεια και θεωρούσα ότι δε θα συνεννοηθούμε ποτέ. Σήμερα και πάλι μπορεί να τσακωθούμε, αλλά καταλαβαινόμαστε πολύ καλά και συνεννοούμαστε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.

27. Δε μου αρέσει καθόλου να μιλάω στο τηλέφωνο. Με κανέναν. Ούτε καν με τον άντρα μου. Στη δουλειά άργησα πολύ να εξασκηθώ σε αυτή τη «δεξιότητα» κι ακόμα δεν είναι το καλύτερό μου.

28. Μου αρέσει να πηγαίνω για δουλειά, αλλά μου αρέσει πολύ περισσότερο να μένω σπίτι με τα παιδιά.

29. Είμαι ενοχική σαν άτομο και πολύ εύκολα νιώθω τύψεις αν πχ μου πουν τα παιδιά μου ότι δε με βλέπουν πολύ, ή αν δεν είναι ευχαριστημένος κάποιος μαζί μου στη δουλειά.

30. Μου αρέσει να με συμπαθούν και νιώθω το χαμόγελό μου μεταδοτικό, οπότε θα μιλήσω όμορφα σε όλους, πάντα και παντού.

31. Μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι και να διηγούμαι αστείες ιστορίες και περιστατικά που μου έχουν τύχει. Το ότι είμαι πολυλογού, βέβαια, δεν είναι κάτι που δε γνωρίζεις για μένα, είναι γνωστό τοις πάσι!!😁

32. Ζαλίζομαι ακόμα και στο μύλο στην παιδική χαρά και στο αυτοκίνητο πάντα όταν κάθομαι στο πίσω κάθισμα.

33. Όταν ήμουν μαθήτρια, φοιτήτρια, ανύπαντρη, δεν ήθελα καθόλου να γυμναστώ. Σήμερα νιώθω χαζή που άφησα τόσο ελεύθερο χρόνο να πάει χαμένος.

34. Μου αρέσουν πολύ τα ισπανικά σαν γλώσσα και μέχρι να κάνω παιδιά ήμουν φανατική τηλεθεάτρια των μεταγλωττισμένων αργεντίνικων σειρών (Milagros, Sos Mi Vida). Ακόμα ακούω τα τραγούδια των σειρών όταν τρέχω.

35. Τρελαίνομαι να τραγουδάω κι αν είχα ωραία φωνή (ώστε να μην ενοχλώ τους γύρω μου!) πιστεύω μόνο θα τραγουδούσα χωρίς να μιλάω!! Η καλύτερη στιγμή μου είναι όταν οδηγώ και βάζω δυνατά τη μουσική που μου αρέσει.

36. Κλαίω πολύ εύκολα, ειδικά από τότε που έκανα παιδιά, και ειδικά με ταινίες που αφορούν σχέσεις γονέων και παιδιών. Κάποιες φορές με συγκινούν ακόμα και διαφημίσεις.

37. Πιο κοντινά μου άτομα θεωρώ την αδερφή μου και τον άντρα μου και πιστεύω δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την παρουσία τους στην καθημερινότητά μου.

38. Το αγαπημένο μου μέρος σε όλο τον κόσμο είναι το σπίτι μου.

Υποθέτω ότι το μάθημα αυτής της αυτοβιογραφικής «σαλάτας» (😁) είναι ότι η ευτυχία μας πραγματικά εξαρτάται από το να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να εξοικειωθούμε με όσα μας «ξενίζουν», να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας.

Δε χρειάζεται να παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο σοβαρά, ούτε να είμαστε τόσο αυστηροί μαζί του και, φυσικά, ποτέ (να ποτέ) να μη συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Αλλά να μπαίνουμε στη θέση τους όταν χρειάζεται…

Η ευτυχία βρίσκεται βαθιά μέσα σε όλες τις μικρές στιγμές της καθημερινής ζωής (θα το λέω και θα το ξαναλέω).

Είναι η μοναδική προσέγγιση και στάση ως απάντηση στις συνθήκες και στις εκπλήξεις που μας παρουσιάζει η ζωή.

Η ζωή είναι πολύ σύντομη (αλήθεια είναι κι αυτό) για να την ξοδέψουμε ή να βράζουμε μέσα στο θυμό μας και τη δυσαρέσκεια, να λυπόμαστε ή να κάνουμε συγκρίσεις, ή να ανησυχούμε για κάθε μικρό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί κάποια μέρα και γιατί η τύχη δεν επέλεξε εμάς αντί για κάποιον άλλο…

Να μάθουμε να αποδεχόμαστε το ασυνήθιστο ή και φάλτσο «τραγούδι».

Η ζωή συνεχίζεται.

Ας πάμε κι εμείς μπροστά. Να γελάμε με τον άνθρωπό μας, με τους φίλους μας, με τα στραβά μας, ακόμα κι αν έχουμε μεγάλη μύτη ή πεταχτά αυτιά ή δεν μπορούμε να τραγουδήσουμε ούτε ένα στίχο σωστά. Να χαμογελάμε με τα δικά μας λάθη και στα ηθικά κηρύγματα των άλλων, ακόμη κι αν αυτά τα «κηρύγματα» μας επηρεάζουν.

Και να σταματήσουμε να ακολουθούμε αυτοκαταστροφικές συνήθειες που κλέβουν το νόημα της ζωής και της χαράς μας. Ας αφήσουμε αυτές τις αηδίες και να ζήσουμε όπως μας αρέσει.

Να είμαστε χαρούμενοι. Να ανακαλύψουμε τη χαρά κάθε μέρα, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα πράγματα. Να προσδιορίσουμε τι είναι σημαντικό στη ζωή μας και να αφιερώσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε, ώστε να καταφέρουμε να κάνουμε όλα αυτά τα δικά μας σημαντικά.

Αν θες να σχολιάσεις οποιοδήποτε μέρος αυτής της «εξομολόγησης», θα ήθελα πολύ να το διαβάσω στα σχόλια παρακάτω!