Χθες γράφτηκα στον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας, που -καλώς εχόντων των πραγμάτων- θα γίνει το Νοέμβριο.

Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη, αν θα είμαι έτοιμη, ή τι ακριβώς σημαίνει έτοιμη.

Ξέρω ότι θέλω να το κάνω, να το απολαύσω και να τερματίσω υγιής.

Σήμερα σκέφτηκα να γράψω για αυτό το θέμα.

Υπάρχουν άτομα που μπορεί και να τους άρεσε το τρέξιμο αλλά διστάζουν να μπουν στη διαδικασία.

Κάποιοι ίσως νιώθουν ότι δε θα τα καταφέρουν, κάποιοι ότι υπάρχει κάποιο «όριο», κάποια «προϋπόθεση», κάποιο συγκεκριμένο «κριτήριο», (πχ συγκεκριμένη ταχύτητα, ρυθμός, επιδόσεις) για να ξεκινήσουν το τρέξιμο.

Αυτό, βέβαια, φυσικά και δεν ισχύει. Ζωντανό παράδειγμα εγώ. Αφού τρέχω εγώ μπορεί ο καθένας να τρέξει. Αρκεί να το αποφασίσει.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι δρομείς που τρέχουν -λίγα ή πολλά χρόνια- με τα προγράμματά τους, τους προπονητές τους, ή τελοσπάντων με μια οργάνωση, ένα πλάνο, ένα στόχο για συμμετοχή σε αγώνα ή όχι. Αλλά σίγουρα μια συνέπεια αξιοθαύμαστη.

Έχω παρατηρήσει πολλούς δρομείς που ενώ έχουν στόχο και συνέπεια, δεν έχουν καρφιτσώσει ποτέ ένα Bib (ξέρεις,αυτό το χαρτί με τον αριθμό συμμετοχής σου).

Και απορούμε εμείς που σαν στόχο έχουμε έναν αγώνα πώς διατηρούν ζωντανά τα κίνητρά τους και πώς αυτοπειθαρχούν.

Η εγγραφή σε έναν αγώνα είναι μια έξυπνη τακτική. Το να καταγράψουμε στο ημερολόγιό μας μια «εκδήλωση», ένα event, μπορεί να δώσει στο τρέξιμό μας μια αίσθηση σκοπού, ένα στόχο που πρέπει να φτάσουμε και την ώθηση να πειθαρχήσουμε, να το σκεφτούμε διπλά πριν ακυρώσουμε μια προπόνηση.

Τι γίνεται, όμως, αν σε κάποιους δεν αρέσουν οι αγώνες; Τι γίνεται αν δεν τους αρέσει ο ανταγωνισμός, τα έξοδα συμμετοχής στον αγώνα ή το «αναγκαστικό» ενός δομημένου προπονητικού προγράμματος σε μια ήδη υπερβολικά προγραμματισμένη ζωή; Και γιατί να πρέπει να συμμετέχεις σε αγώνες για να βρεις κίνητρο;

Σίγουρα ένα ανταγωνιστικό πρόγραμμα προπόνησης μάς δίνει έναν λόγο να βγαίνουμε και να τρέχουμε ακόμη και όταν μπαίνουμε στον πειρασμό να κάνουμε μια μέρα ρεπό.

Είναι, όμως, και εκείνοι που λένε ότι τρέχουν μόνο για το τρέξιμο και τα κίνητρά τους μπορεί να είναι διαφορετικά.

Αγάπη για το τρέξιμο

Όταν συμμετέχουμε σε αγώνες και φτάνουμε στο σημείο να αγχωνόμαστε και το τρέξιμο να γίνεται μια διαφορετική εμπειρία, με αποκλειστική (επώδυνη) εστίαση στο χρόνο και την ταχύτητα, γιατί να βάζουμε τον εαυτό μας σε αυτή τη διαδικασία;

Γιατί να μη σηκωθούμε το πρωί και να κάνουμε το τρέξιμο που μας αρέσει;

Γιατί να μη τρέξουμε με το δικό μας ρυθμό την απόσταση που θέλουμε;

Πότε γίναμε όλοι «επαγγελματίες» και θέλουμε να μειώνουμε συνεχώς το χρόνο μας και να γινόμαστε καλύτεροι από το διπλανό μας;

Πότε χάσαμε την αγάπη για το τρέξιμο σαν τρέξιμο και γίναμε τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας;

Το τρέξιμο για μένα ξεκίνησε ως ένας τρόπος για να διώξω το άγχος μου, να κρατάω υγιές το σώμα μου και να βγω έξω από το σπίτι (ως μαμά τότε ενός βρέφους που ήταν κολλημένο πάνω μου 24/7).

Οι χρόνοι μου σίγουρα δεν αντικατοπτρίζουν την αγάπη μου για το τρέξιμο. Και οι περισσότεροι (όσοι τρέχουν δηλαδή) δείχνουν να ενδιαφέρονται για τον χρόνο μου, όχι για την εμπειρία μου από τον αγώνα.

Γιατί να μην βλέπουμε τις διαδρομές μας ως ευκαιρίες για διασκέδαση και περιπέτεια;

Να δοκιμάζουμε και τα δύσκολα εδάφη, να βρισκόμαστε με φίλους που τρέχουν και να εξερευνούμε νέα μονοπάτια…

Να χαιρόμαστε με την κάθε εμπειρία.

Να έχουμε ένα κίνητρο που βγαίνει από μέσα μας.

Να τρέχουμε για τον εαυτό μας και να καθοδηγούμαστε από την απόλαυση της ίδιας της διαδικασίας.

Φυσικά, ένα βραβείο ηλικιακής κατάταξης και τα προσωπικά μας ρεκόρ μπορούν να δώσουν στο τρέξιμό μας έναν βραχυπρόθεσμο σκοπό, αλλά για να έχει πραγματική δύναμη να μείνει στη ζωή μας είναι σημαντικό να εντοπίσουμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε στο τρέξιμο – και εννοώ πέρα από την επιβράβευση και το να παινευόμαστε για όσα πετυχαίνουμε.

Η ανακούφιση από το άγχος;

Η διαχείριση του βάρους μας;

Η φυσική μας κατάσταση;

Ο χρόνος με τον εαυτό μας;

Ο χρόνος με άλλους;

Μια ευκαιρία να απολαύσουμε τη φύση;

Το να ανακαλύψουμε τι μας παρακινεί μπορεί να μας βοηθήσει να αναγνωρίσουμε τη σημασία του τρεξίματος και την αξία που προσφέρει στη ζωή μας.

Και δεν απαιτείται η σημείωση μιας ημερομηνίας αγώνα στο ημερολόγιό μας.

Δημιουργική προπόνηση

Σε αντίθεση με την τρέχουσα αντίληψη, το να σνομπάρουμε τους δρομικούς αγώνες (ή να μην μπορούμε να πάμε, όπως ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια) δε μας κάνει αυτόματα τρελούς που περιπλανιόμαστε άσκοπα στους δρόμους.

Ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου. Μου αρέσει η ιδέα της προπόνησης για έναν αγώνα, χωρίς να χρειαστεί να πάω σε αυτόν, όπως όλη την προηγούμενη χρονιά μετά την ακύρωση του μαραθωνίου.

Μου αρέσει να ακολουθώ το πρόγραμμα, να αυξάνω την απόστασή μου και να βλέπω τον εαυτό μου να βελτιώνεται.

Αισθάνομαι ότι δεν χρειάζομαι απαραίτητα το πλαίσιο ενός αγώνα ή την πιθανή ταλαιπωρία ενός αγώνα (ταξίδι, διαμονή, ποιος θα κρατήσει τα παιδιά κλπ κλπ)

Το κόστος κάποιων αγώνων (και όλων όσων συνεπάγεται) είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεπεράσει τον προϋπολογισμό των δρομέων και δυσκολεύονται να ανταποκριθούν.

Σε αυτή την περίπτωση, μπορούν να αγγίξουν τα όριά τους και να δουν τον εαυτό τους να βελτιώνεται κατά τη διάρκεια των προπονήσεων χωρίς τη συμφόρηση ενός μεγαλύτερου αγώνα.

Ακόμα και χωρίς τον αγώνα, μπορούμε να έχουμε στόχο στις διαδρομές μας.

Μπορούμε, για παράδειγμα, να έχουμε έναν «ειδικό σκοπό» σε κάθε τρέξιμο:

Μια μέρα θα μπορούσε να είναι ένα long run μια με αργούς ρυθμούς, όπου επιδιώκουμε να πάμε ένα χιλιόμετρο πιο μακριά από ό, τι κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα.

Μια άλλη μέρα θα μπορούσε να είναι διαλειμματική σε ένα λόφο, για να διατηρήσουμε τη φόρμα μας και να ολοκληρώσουμε πχ την τελική επανάληψη όσο πιο κοντά στο χρόνο της πρώτης.

Μια άλλη μέρα θα μπορούσε να είναι ένα απλό τρέξιμο με φίλους, όπου ο σκοπός είναι η κοινωνικοποίηση, η διασκέδαση και η ανάκαμψη.

Η ιδέα είναι να έχουμε έναν συγκεκριμένο σκοπό για κάθε τρέξιμο, αλλά παράλληλα να αναγνωρίζουμε τα οφέλη που θα πάρουμε από αυτό, οπότε το κίνητρό μας θα είναι να μη χάσουμε τα οφέλη αυτά.

Tweet

Μπορούμε να θέτουμε στόχους «αναφοράς» για τον εαυτό μας, πχ να δημιουργήσουμε αντοχή ή ταχύτητα, ή ακόμα και διατηρήσουμε ένα σερί τρεξίματος, όπου για παράδειγμα, θα τρέχουμε 2 χιλιόμετρα την ημέρα για ένα μήνα ή δύο ή ολόκληρο το καλοκαίρι! Ή να δούμε αν μπορούμε να καταγράψουμε περισσότερα χιλιόμετρα το Σεπτέμβριο σε σχέση με τον Αύγουστο.

Το να καταφέρουμε να περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού σε συγκεκριμένη ώρα δεν είναι ο μόνος τύπος στόχου που μπορεί να μας παρακινήσει να τρέξουμε.

Η ώρα για διάλειμμα

Η εξουθένωση και οι τραυματισμοί μπορεί να είναι συχνό φαινόμενο σε δρομείς που διαγωνίζονται συνεχώς. Οι δρομείς που έχουν πάντα έναν αγώνα στον ορίζοντα μπορεί να δυσκολευτούν να πάρουν μια επιπλέον ημέρα ξεκούρασης ή να κάνουν πίσω σε έναν πολύ δύσκολο ρυθμό, ακόμα κι αν οι μύες τους ικετεύουν για ένα διάλειμμα.

Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πιθανόν να αναγκαστούν να σταματήσουν για μια περίοδο, ώστε να ανακάμψουν.

Αντίθετα, όσοι είναι επικεντρωμένοι στη μακροπρόθεσμη απόλαυσή τους από το άθλημα, σίγουρα είναι πιο πρόθυμοι να κάνουν προσαρμογές στις ρουτίνες τους στο τρέξιμο.

Στόχος μας μπορεί να είναι να είμαστε ο καλύτερος δρομέας που μπορούμε να είμαστε, αλλά όχι εις βάρος του ενδεχομένου να κάνουμε κακό στον εαυτό μας και την υγεία μας.

Να αναγνωρίζουμε πότε ήρθε η ώρα να κάνουμε πίσω, ακόμα κι αν έχουμε σύντομα κάποιον αγώνα.

Το να σημειώνουμε και πώς νιώθουμε μετά από κάθε τρέξιμο -τόσο σωματικά όσο και ψυχικά- μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε κι αν έχουμε μια σύντομη πορεία προς την εξάντληση/εξουθένωση ή αν όντως απολαμβάνουμε πραγματικά τα περισσότερα τρεξίματα (οι περισσότερες εφαρμογές τρεξίματος δίνουν αυτή τη δυνατότητα).

Δεν τα γράφω αυτά για να μη συμμετέχουμε σε αγώνες.

Τα γράφω για να μην ξεχνάμε τι γεμίζει την ψυχή μας, τι μας κάνει να νιώθουμε όμορφα, γιατί ξεκινήσαμε να τρέχουμε.

Τα γράφω για να μην ξεχνάμε ποια είναι τα σημαντικά, τα ουσιώδη.

Καλά τρεξίματα! 🤗