Ένα απόγευμα, πρόσφατα, διάβασα το άρθρο ενός μπαμπά για την ανατροφή των παιδιών στα 80s:

«Τα παιδιά μου ήταν στον κάτω όροφο. Δεν είχα ιδέα τι έκαναν και προσπαθούσα -χωρίς επιτυχία- να μη με νοιάζει. Το προνηπιάκι μου είχε αρχίσει να αγαπάει πολύ το ψαλίδι και τη διαδικασία του «κόβω μικρά μικρά χαρτάκια». Τον φανταζόμουν να κόβει σε κομματάκια τα πράγματά μας, ενώ ο μεγάλος αδερφός του που τρελαινόταν για σνακ είχε το ελεύθερο! Ωστόσο, δεν πήγα. Γιατί;

Επειδή είχα διαβάσει ότι οι νέοι γονείς είναι πολύ παρεμβατικοί σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1980 που αναφερόταν ως μια χρυσή εποχή στην ανατροφή των παιδιών, μια εποχή που η μελετημένη αδιαφορία για τα παιδιά παρήγαγε εξαιρετικά αποτελέσματα και αμέτρητα παιχνίδια. Ήθελα να μάθω αν αυτή η αναδρομική μέθοδος parenting ήταν καθαρή νοσταλγία ή αν υπήρχε κάτι σε αυτό.»

Είναι ένα κλισέ, ίσως, της εποχής, αλλά όταν ήμουν στην ηλικία των παιδιών μου, μεγαλώνοντας τη δεκαετία του 1980, οι γονείς μου σίγουρα δε μας έδιναν τη σημασία που δίνουμε εμείς στα παιδιά μας σήμερα.

Μας άφηναν μόνες στο δωμάτιό μας για ελεύθερο παιχνίδι, αλλά και όταν έλειπαν στη δουλειά. Κι εμείς το θεωρούσαμε πολύ φυσιολογικό που δεν είχαμε όλα τα παιχνίδια μας στο σαλόνι και δεν ασχολούνταν μαζί μας όταν παίζαμε! Τότε μου φαινόταν πολύ εύκολο να είσαι γονιός!

Οι γονείς στα 80s είχαν προτεραιότητα, όπως λέει ο συντάκτης, τους ίδιους. Ήμασταν μια γενιά παιδιών με κλειδί (latch-key kids), δηλαδή παιδιά που επιστρέφουν σε ένα άδειο σπίτι μετά το σχολείο (ή άλλες δραστηριότητες) ή παιδιά που συχνά μένουν στο σπίτι χωρίς τους γονείς.

Ο συντάκτης του άρθρου, λοιπόν, θεώρησε ότι άξιζε να το δοκιμάσει για μια εβδομάδα.

Για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο «αυθεντικά», όπως αναφέρει, κατάργησε τις συσκευές για τη συγκεκριμένη εβδομάδα. «Αν θέλαμε ψυχαγωγία, θα έπρεπε να ψυχαγωγηθούμε μαζί με περιορισμένο περιεχόμενο. Και για να προσομοιάσω το home alone, τους είπα απλώς ότι μόλις επέστρεψαν από το σχολείο θα ήταν μόνοι τους μέχρι τις 5:30 μ.μ. — γεμάτη μιάμιση ώρα.» Ο ίδιος θα ήταν στο δωμάτιο και δε θα έπρεπε να τον ενοχλήσουν.

Στην αρχή, όπως γράφει, αυτός ο χρόνος χωρίς επίβλεψη τάραξε τα παιδιά. Αναρωτήθηκαν αν θα πεινούσαν ή θα υπέφεραν από αφυδάτωση! Μέχρι την Τετάρτη, είχαν αρχίσει να απολαμβάνουν αυτή την ώρα: Η τηλεόραση ήταν δική τους και μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Και το έκαναν. «Τους έβρισκα να κάθονται σε ένα σωρό μαξιλάρια καναπέ, καλυμμένα με ψίχουλα, να παρακολουθούν παιχνίδια βιντεοπαιχνιδιών Lego. Ήταν σαν να κοιτούσα μια φωτογραφία μου σε εκείνη την ηλικία.»

Όταν έφτανε η ώρα να αναλάβουν οι γονείς, έτρωγαν ό,τι πιο βολικό και έβλεπαν ό,τι ήθελαν να δουν στην τηλεόραση. «Προσπαθήσαμε πολύ να μην μας απασχολεί τρομερά η ανατροφή των παιδιών μας. Σχετικά με την πειθαρχία τους, λειτουργήσαμε με βάση την πρώτη σκέψη που μας ερχόταν στο μυαλό. Προσπαθήσαμε να απαντάμε στις περισσότερες ερωτήσεις και παράπονα από τα παιδιά μας χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεύτερες σκέψεις και ήταν χάλια.»

Οι σημερινοί γονείς, αρκετοί από αυτούς, τελοσπάντων, είμαστε από «προεπιλογή» πολύ προσεκτικοί στην ανατροφή των παιδιών μας. Το παλεύουμε καθημερινά. Διαβάζουμε, παρακολουθούμε σεμινάρια, συζητάμε με ψυχολόγους. Είναι δύσκολο να μην ασχοληθούμε, να μη σκεφτούμε τις ανάγκες του παιδιού μας. «Ήταν τρομακτικό», λέει ο αρθρογράφος.

«Αλλά, όταν τα παιδιά μας συνήθισαν την προσέγγισή μας, άρχισαν να απολαμβάνουν αυτή την ελευθερία: έβγαιναν μαζί από το σπίτι όταν ήθελαν, έτρωγαν κι έπιναν και «απολάμβαναν» το σπίτι.»

Αυτό που εξέπληξε τον συγκεκριμένο μπαμπά ήταν το πόσο ικανά αποδείχθηκαν τα παιδιά. Σταμάτησαν να ρωτούν και άρχισαν να κάνουν: «δεν γκρίνιαξαν να πάω να ρίξω το γάλα στα δημητριακά τους. Απλώς το έριξαν μόνοι τους. Ήταν τσαπατσούληδες; Σίγουρα ήταν. Έπρεπε να το κάνω εγώ; Οχι.»

Παρ’όλη, όμως, αυτή την «ανεξαρτησία», όταν έφτασε το τέλος της εβδομάδας, ήταν, όπως γράφει, χαρούμενος που τελείωσε. 

Γιατί; Γιατί του αρέσει να συμμετέχει στη ζωή των παιδιών του. «Ωστόσο, βλέπω την ανάγκη οι σύγχρονοι γονείς να κάνουν ένα περιστασιακό ταξίδι πίσω στη δεκαετία του 1980. Η εβδομάδα ήταν διασκεδαστική για όσο κράτησε!»

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον σαν «πείραμα» αν και δεν πιστεύω ότι δε θα μπορούσαμε με τίποτα να το δοκιμάσουμε εμείς στο σπίτι μας. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς θα μεγάλωναν τα παιδιά μου τα χρόνια που μεγαλώσαμε εμείς οι γονείς.

Υπάρχουν πολλά που θεωρώ ότι ήταν καλύτερα τότε με την έννοια της μη προσκόλλησης των γονιών στα παιδιά, του «helicopter parenting», όπου η ζωή του γονιού περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά του, της μεγαλύτερης ανεξαρτησίας στα παιδιά και σίγουρα των περιορισμένων οθονών.

Ωστόσο, ήταν μια εποχή που οι γονείς στηρίζονταν σε όσα είχαν μάθει από τους δικούς τους, με συνέπειες, μη αναστρέψιμες πολλές φορές, στα παιδιά τους: μη αποδοχή των παιδικών συναισθημάτων, διαχωρισμός «καλών» και «κακών» παιδιών, συναισθηματική, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση ως κάτι απαραίτητο για την πειθαρχία των παιδιών και την εκμάθηση ορίων.

Εσύ τι γνώμη έχεις; Πώς θεωρείς την ανατροφή των παιδιών στα 80s; Και πόσο έχει αλλάξει σήμερα;

Θέλω πολύ να γράψω ένα άρθρο για τη δική μου άποψη και εμπειρία για τις διαφορές με τα 80s. Ελπίζω να τα καταφέρω.

Τα λέμε!!!

__________________________________________

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα.

Πες μου στα σχόλια τις προτάσεις σου και άλλα θέματα για τα οποία θα ήθελες να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνεις το χρόνο σου και διαβάζεις τα κείμενά μου. Μοιράσου το με τους φίλους και την οικογένειά σου εάν το βρήκες χρήσιμο.

Να έχεις μια όμορφη μέρα!