Αφορμή για την ανάρτηση αυτή είναι τόσο τα μηνύματα που έλαβα μετά την ανάρτηση για τη νέα μαμά που τρέχει, όσο και οι πολλές φωτογραφίες με τις αμέτρητες κατασκευές (κυρά-Σαρακοστή, λαγάνες…), τα μωρά ντυμένα αποκριάτικα, τα άπειρα μαγειρέματα και καλούδια, τις εξορμήσεις με τους χαρταετούς που είδα αυτές τις μέρες στο instagram… 

Ήταν πολλές οι μαμάδες που μου έστειλαν σαν απάντηση στο άρθρο μου, ότι έχουν ενοχές που δεν προλαβαίνουν να περνούν ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους, αλλά αρκετές ήταν κι αυτές που ένιωθαν τύψεις όταν πχ δεν τηρούσαν το πρόγραμμα γυμναστικής τους ή όταν έχαναν κάποιο τρέξιμο στην εβδομάδα. 

Επιπλέον, κάθε λεπτό παρακολουθούμε από τα social media, από το instagram, τι κάνουν οι άλλες οικογένειες, οι άλλες μαμάδες με τα παιδιά τους. 

Το αίσθημα της ενοχής είναι κάτι που δύσκολο θα αποφύγουμε ειδικά όταν γίνουμε γονείς και οι μαμάδες πάντα έχουν μεγαλύτερη τάση να παίρνουν πιο μέσα τους όλα όσα συμβαίνουν και να βιώνουν με μεγαλύτερη ένταση κάθε συναίσθημα. 

Κάθε μαμά αισθάνεται την ενοχή της μαμάς – η ενοχή μπορεί να προέρχεται από τις  προσδοκίες μας, από τις προσδοκίες των άλλων για εμάς, από το instagram. 

Μπορεί να αισθανόμαστε ένοχοι για το χρόνο της οθόνης, το θηλασμό/τη διατροφή των παιδιών μας, για το εάν είμαστε καλό παράδειγμα ή όχι για τα παιδιά μας. 

Δε γράφω σήμερα για να πω ότι η ενοχή της μαμάς δεν είναι πραγματική και «μην το σκεφτόμαστε». Είναι πραγματική. Και, μερικές φορές, είναι συντριπτική. 

Tweet

Ωστόσο, υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία αισθανόμαστε ένοχοι, αλλά ίσως πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να πάρουμε μια ανάσα και να τα ξαναδούμε. Η ανατροφή των μικρών μας ανθρώπων είναι δύσκολη! 

1. Το να νιώθουμε ότι τα παιδιά μας είναι ενοχλητικά. 

Προφανώς και τα παιδιά μας είναι τα πιο χαριτωμένα, πιο γλυκά, πιο αγαπητά ανθρώπινα όντα στον πλανήτη… εκτός από τις στιγμές που δεν είναι!! Και αυτό είναι οκ! Δε χρειάζεται να περάσουμε όλη την ημέρα κοιτάζοντάς τα με γουρλωμένα μάτια μέχρι να «πάρουν το μήνυμα»! 
Μερικές φορές, τα παιδιά είναι ενοχλητικά… και δεν πρέπει να νιώθουμε ένοχοι που το σκεφτόμαστε αυτό. Είναι λογικό να θέλουμε το μικρό παιδί μας να σταματήσει να επαναλαμβάνει την ίδια ερώτηση τριακόσιες φορές στη σειρά, παρόλο που ΑΠΑΝΤΗΣΑΜΕ ΗΔΗ!
Ας μην αγχωνόμαστε! Η μαμά μιας φίλης μου είχε πει κάποια στιγμή που ένιωσα άσχημα που φώναζαν σε σπίτι που είχαμε επισκεφθεί «τα παιδιά είναι για να σε παιδεύουν. Κι αυτό είναι οκ. Γι’ αυτό τα λένε παιδιά. Αλλιώς θα τα έλεγαν μικρά ανθρωπάκια!»

2. Το ότι βαριόμαστε να παίξουμε μαζί τους.

Πραγματικά, αναρωτιέμαι γιατί οι γονείς δε μιλάμε περισσότερο για το πόσο βαρετή είναι η πατρότητα-μητρότητα; Φυσικά, είναι μια έκπληξη, μια μαγική στιγμή να παίζουμε με τα παιδιά μας, να τους παρακολουθούμε να αποκτούν νέες δεξιότητες και να κατακτούν νέα παιχνίδια. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που το παιδί μας θα μας ζητήσει να διαβάσουμε το αγαπημένο του βιβλίο ή να μας πει μια ιστορία για δέκατη συνεχόμενη φορά και απλά νιώθουμε λίγο… βαριεστημένοι… Ειδικά στις βρεφικές του μέρες, μπορεί να είναι δύσκολο να φροντίζουμε ένα μικρό ον που εξαρτάται τόσο απόλυτα από εμάς, αλλά δεν έχει καμία κοινωνική δεξιότητα! Εννοώ, το αίσθημα ανακούφισης όταν έχουμε μια συνομιλία ενηλίκων … Αξία ανεκτίμητη! 

3. Το ότι το παιδί μας δεν τρέφεται όπως πρέπει.

…Με πρώτο και καλύτερο το ότι δε θηλάζουμε ή δε θηλάζουμε αρκετά και δεν απολαμβάνουμε κάθε δευτερόλεπτο του θηλασμού. Αυτό μπορεί να μας κάνει ράκος. Ειδικά επειδή είμαστε ήδη κουρασμένοι, άυπνοι, και ίσως και άπειροι, αλλά κι επειδή ξαφνικά όλοι λατρεύουν να λένε την άποψή τους για το πώς πρέπει να τρέφεται το παιδί μας. Η πεθερά μας και η μαμά μας μπορεί να λένε ότι πρέπει να θηλάσουμε, αλλά όχι και τόσο πολλές ώρες ούτε αν το παιδί κλαίει σε λιγότερο από 3ωρο (τότε «σίγουρα πεινάει και πρέπει να δώσουμε μπουκάλι»), οι φίλες μας που έχουν καλή εμπειρία από το θηλασμό δε θα μας αφήσουν να εγκαταλείψουμε και οι υπόλοιπες θα μας πουν να εγκαταλείψουμε το συντομότερο δυνατόν – ή ακόμα και να μην ξεκινήσουμε για να μπει σε πρόγραμμα το παιδί!
Κάνουμε αυτό που θέλουμε και μπορούμε και αντέχουμε. Απολαμβάνουμε όσο μπορούμε την εμπειρία με όποιο τρόπο μπορούμε καλύτερα.
Και η μετέπειτα διατροφή, άλλο βάσανο… Αγχωνόμαστε για το αν τρώει αρκετά, αν τρώει ποικιλία φαγητών, αν θα αποκτήσει σωστές συνήθειες στο φαγητό. Ε μπορεί να μην το καταφέρουμε όπως θα θέλαμε. Και βλέπουμε κι όλες αυτές τις παρασκευές με τα σούπερ foods και τα εξωτικά φρούτα από άλλες μαμάδες που πραγματικά ασχολούνται σχεδόν επαγγελματικά με το ζήτημα. Ε εγώ δεν τα κατάφερα ποτέ. Έδωσα (και δίνω) πολλή φαρίν λακτέ, παιδικά γιαουρτάκια, τα ίδια και τα ίδια φαγητά γιατί κάποια δεν τα έτρωγαν. Αποφάσισα να τα βάλω σε πρόγραμμα αφού είχαν ήδη ξεκινήσει το δημοτικό και δειλά δειλά αρχίσαμε κάπως πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Λάθη θα γίνουν. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορέσουμε. Αυτό είναι more than enough!

4. Το ότι χάνουμε την ψυχραιμία μας. 

Ναι, τις περισσότερες φορές, μπορεί να χρειαστεί να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να εξηγήσουμε για χιλιοστή φορά ήρεμα στο παιδί μας γιατί δεν μπορεί να φάει παγωτό για βραδινό… Και στο τέλος μπορεί απλά να πούμε «Επειδή το λέω εγώ!» ή «Έτσι θα γίνει, τέλος!» Κι αυτό είναι οκ… άνθρωποι είμαστε, δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη έλεγχο των συναισθημάτων μας 24 ώρες το 24ωρο. Κάποιες φορές, ίσως πούμε «οκ, παγωτό για βραδινό σήμερα, είναι η τρελή μέρα του μήνα!». Δε χρειάζεται να δώσουμε όλες τις μάχες. Κάποιες μικρές δεν αξίζει τον κόπο να χαλάσουν την ηρεμία της οικογένειας. 

5. Το να μην έχουμε κουράγιο για δραστηριότητες εκτός σπιτιού. 

Ναι, έχουμε 1,2,3,4 παιδιά και πρέπει να κάνουμε το παν για την ευτυχία τους. Ναι, πρέπει να βγουν έξω να περπατήσουν, να τρέξουν, να τα δει ο ήλιος, να δουν τους φίλους τους (στη no covid περίοδο). Αν δεν μπορούμε, όμως, είναι οκ να μείνουμε σπίτι. Ειδικά, αν υπάρχει περίπτωση να βγούμε έξω και να μας ενοχλούν τα παιδιά σε οτιδήποτε κι αν κάνουν και να τους κάνουμε χίλιες παρατηρήσεις.

Όταν η Ρέα και ο Άρης ήταν τριών και ενάμιση έτους, Καθαρά Δευτέρα όπως προχθές, ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν ήθελα να πάμε πουθενά. Τα παιδιά δε ζήτησαν χαρταετό γιατί δεν πήγαιναν σχολείο και δεν είχαν ξεσηκωθεί κι από κανέναν άλλον. Οπότε μείναμε σπίτι και είπαμε αν είχαμε όρεξη να πηγαίναμε για ένα καφέ το απόγευμα. Θυμάμαι η μαμά μου και μια φίλη μου μού είχαν πει «είναι δυνατόν να μην πετάξουν χαρταετό τα παιδιά;» και φυσικά, ένιωσα άσχημα που τα κράτησα σπίτι και τους «στέρησα την Καθαρή Δευτέρα τους». 
Δε χρειάζεται, όμως, να αυτομαστιγωνόμαστε για όλα αυτά. Κι ούτε χρειάζεται να πάρουμε στολή να ντύσουμε τα παιδιά τις απόκριες αν δεν πάμε πουθενά και το παιδί είναι μόνο ενός ή δύο ετών και δεν το έχει ζητήσει. Ας είμαστε παρόντες και δίπλα του σε όλα κι ας μην έχει φωτογραφία ντυμένο τις πρώτες του Απόκριες. 

6. Το ότι ζητάμε βοήθεια από τρίτους. 

Είναι μεγάλη αλήθεια της μητρότητας (και πατρότητας): χρειαζόμαστε λίγη βοήθεια. Είτε από τον σύντροφό μας, τις γιαγιάδες, μια μπέιμπι σίτερ, έναν παιδικό σταθμό ή οποιονδήποτε συνδυασμό των παραπάνω… να μην αισθανόμαστε άσχημα να το ζητήσουμε.
Ναι, υπάρχουν γονείς που κρατάνε το βρέφος, το μεγαλύτερο παιδί, μαγειρεύουν, το σπίτι είναι στην εντέλεια και δουλεύουν κιόλας από το σπίτι (φαντάζομαι δηλαδή ότι υπάρχουν ) 
Αλλά δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε κι εμείς! Υπάρχει ένα όριο στο πόσα πράγματα μπορούμε/αντέχουμε να κάνουμε σε μια μέρα. Και το να πιέζουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας, έχει επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική μας υγεία. Επιπλέον, απλά αξίζουμε κάποια βοήθεια. Ας τη ζητήσουμε χωρίς ενοχές. 

7. Το να έχουμε μια κακή μέρα.

Μερικές φορές, απλά ξυπνάμε στραβά. Άλλες μέρες, είναι δύσκολο να αφήσουμε το άγχος της δουλειάς πίσω στο γραφείο και επιστρέφουμε σπίτι με νεύρα και άγχος. Στη συνέχεια, η ενοχή «φωλιάζει» μέσα μας και προσπαθούμε, νιώθοντας άσχημα, να διορθώσουμε τη μέρα μας. Δε χρειάζεται να νιώθουμε άσχημα. Απλά δε λειτουργεί. Αυτό που λειτουργεί είναι η συμπόνια. Να είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας όταν έχουμε μια κακή μέρα γιατί ναι, ακόμη και οι μητέρες έχουν κακές μέρες. 

8. Το ότι πάμε για δουλειά… ή δεν πάμε για δουλειά.

Ό, τι και να κάνουμε, θα νιώσουμε τύψεις. Αν επιστρέψουμε στη δουλειά μετά τη γέννηση του μωρού μας, χάνουμε πολύτιμες στιγμές του να δεθούμε με το μικρό μας. Και αν δεν επιστρέψουμε στη δουλειά, μένουμε πίσω σε ό, τι χτίζαμε μέχρι τότε.
Όπως και με κάθε άλλη απόφαση που λαμβάνουμε για την οικογένειά μας, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με την απόφασή μας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Θα νιώθουμε τύψεις για τις ώρες που λείπουμε, αλλά θα αλλάζουμε παραστάσεις και ίσως είμαστε πιο ορεξάτοι να ασχοληθούμε μαζί τους. Ίσως και όχι. Είναι λογικό και το ένα και το άλλο και δεν τίθεται θέμα ενοχής.   
Όταν πήγαινα για δουλειά και τα δύο μικρά μου δεν πήγαιναν σχολείο, τα κρατούσε η μαμά μου. Και δεν ήταν εύκολο να κρατάει δύο μωρά με ενάμιση χρόνο διαφορά. Και να τα ταΐσει και να μας δώσει κι εμάς φαγητό κλπ. Εννοείται πως ήμουν και είμαι ευγνώμων που την έχω. Όμως, ακόμα και σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί που θέλοντας να παινέψουν τη μαμά μου, θα μου πουν «ε λογικό να κάνεις τρίτο παιδί. Τα πρώτα σου τα μεγάλωσε η μαμά σου, τι ανάγκη είχες;» Μέχρι κάποια στιγμή με ενοχλούσε… Ένιωθα ότι δεν αναγνώριζαν όλη μου την προσπάθεια, όλο τον αγώνα μου… Τώρα επαινώ κι εγώ τη μαμά μου. Στο κάτω κάτω μόνο εγώ ξέρω τι έχω κάνει και δε χρειάζεται να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. 

9. Το ότι αφήνουμε τα παιδιά να βαρεθούν. 

Αν ρίξουμε μια ματιά στο Instagram, βλέπουμε απίστευτες μαμάδες να πιάνουν τα χέρια τους με ό, τι καταπιάνονται, δραστηριότητες, κατασκευές και λιχουδιές που θα ζήλευε και το Pinterest! Ε και λογικό είναι να νιώθουμε άσχημα όταν τα παιδιά μας αρχίζουν να λένε ότι βαριούνται. Αυτό άρχισα να το ξεπερνάω μετά από κάποια σχετικά βιβλία που διάβασα και έγραψα και το αντίστοιχο άρθρο. Είναι εντάξει να βαριούνται! Έχουν παιχνίδια, βιβλία, φαντασία. Δεν είναι πάντα δική μας δουλειά να τα διασκεδάσουμε. 

10. Το να μας κάνουν ρεζίλι τα παιδιά μας. 

Είτε είναι ένα ξέσπασμα στη μέση του μαγαζιού, είτε είναι όλα τα προσωπικά της οικογένειας την ώρα του μαθήματος μπροστά σε όλη την τάξη, το παιδί μας θα πει σίγουρα κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε άσχημα, να ντραπούμε. Είναι αναπόφευκτο. Ας σκεφτούμε τη στιγμή που το λέμε αργότερα σαν αστείο… 

11. Το να βλέπουν περισσότερη ώρα τηλεόραση

….επειδή κάποιες στιγμές απλά δεν μπορούμε και θέλουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας, να ακούσουμε λίγο τις σκέψεις μας. Ναι, ο περιορισμός των οθονών είναι το ιδανικό. Αλλά κάποιες στιγμές, ας πετάξουμε αυτό τον κανόνα από το παράθυρο!

12. Το ότι επιλέγουμε χρόνο για τον εαυτό μας.

Αυτό είναι το δικό μου αγκαθάκι… Γι’ αυτό το θέμα τις έχω τις ενοχές μου… Ειδικά όταν ακούω από την κόρη μου «ωχ μαμά, πάλι για τρέξιμο;» ή «γιατί, ρε μαμά, να πας μόνη σου με τις φίλες σου για καφέ χωρίς εμάς;» (πάλαι ποτέ που ήταν ανοιχτές οι καφετέριες…).
Σίγουρα είναι δύσκολο, ειδικά όταν λείπω και το πρωί στο γραφείο. Αυτό είναι κάτι που το δουλεύω ακόμα και το παλεύω… Προσπαθώ να είμαι παρούσα στο σπίτι μαζί τους, ποιοτικά και ουσιαστικά (πάλι βέβαια θα γκρινιάξουν όταν ετοιμάζομαι να φύγω… Ξέρουν το κουμπί μου πλέον! ) και επιλέγω να λείπω από το σπίτι πολύ πρωί ή με το που γυρίσω από τη δουλειά, δηλαδή την ώρα που κοιμούνται ή τρώνε. Είναι μια επιλογή που τη ζυγίζεις. Υπάρχουν περίοδοι που δε λείπω καθόλου από το σπίτι (όπως τις τελευταίες δυο εβδομάδες) κι αν τους ρωτήσω δε θυμούνται καν αν πήγα για τρέξιμο ή όχι… Χρειαζόμαστε αυτό το χρόνο,όμως, και όσο μεγαλώνουν θα το καταλαβαίνουν όλο και περισσότερο πόσο ορεξάτος επιστρέφεις μετά από λίγο χρόνο με τον εαυτό σου.    

Εσύ για ποιους λόγους νιώθεις ενοχή;