Εσύ, μανούλα, που με διαβάζεις…

Σε βλέπω να κάνεις ό,τι μπορείς για να κάνεις τη ζωή όλων γύρω σου πιο εύκολη.

Σε βλέπω να αμφισβητείς συνεχώς τις αποφάσεις σου, να ανησυχείς συνεχώς αν τα κάνεις όλα σωστά, να αναρωτιέσαι πάντα αν μεγαλώνεις σωστά αυτά τα μικρά πλασματάκια ώστε να γίνουν υπέροχοι άνθρωποι.

Σε βλέπω, πολλές φορές, να νιώθεις μοναξιά.

Σε βλέπω να νιώθεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει πόσα κάνεις κάθε μέρα.

Αλλά σε βλέπω.

Σε βλέπω να σηκώνεσαι από το κρεβάτι αξημέρωτα, γιατί το μωρό κλαίει και πρέπει να το ταΐσεις. . . πάλι. Ή να παρηγορήσεις το πιτσιρίκι σου που ξύπνησε μέσα στη νύχτα.

Σε βλέπω να πίνεις ένα φλιτζάνι καφέ ή και τίποτα, γιατί ξέρεις ότι τα παιδιά θα ξυπνήσουν σύντομα – και αν θέλεις λίγο χρόνο μόνη σου, πρέπει να θυσιάσεις τον ύπνο σου.

Σε βλέπω να κάθεσαι να διαβάζεις ή να βλέπεις τηλεόραση πριν κοιμηθείς και τη στιγμή που παίρνεις απόφαση να κοιμηθείς, ακούς την πόρτα της κρεβατοκάμαρας να ανοίγει ή ακούς ότι το μικρό σου αρχίζει να κλαίει.

Σε βλέπω να ρίχνεις το γάλα στο μπολ των δημητριακών και σε όλο τον πάγκο, κάποιες φορές. Το αφήνεις εκεί και σκοπεύεις να επιστρέψεις αμέσως για να το σκουπίσεις, αλλά το ξεχνάς γιατί έχεις ήδη ξεκινήσει να κάνεις κάτι άλλο.

Σε βλέπω να διπλώνεις αυτή τη στοίβα με τα ρούχα ενώ γεμίζεις για άλλη μια φορά το στεγνωτήριο και το πλυντήριο κι αναρωτιέσαι από πού προέρχονται όλα αυτά τα ρούχα και αν έχουν βρει κάποιο τρόπο να πολλαπλασιάζονται από μόνα τους.

Σε βλέπω να τσιμπάς μια μπουκιά την ώρα που βάζεις φαγητό στα παιδιά, γιατί ποιος ξέρει αν θα έχεις την ευκαιρία να καθίσεις και να φας λίγο από το δικό σου σήμερα. Εκείνος ο πρωινός καφές ακόμα κάπου περιφέρεται και ποτέ δεν τον ήπιες…

Σε βλέπω να ταΐζεις το μωρό σου καθώς απαριθμείς στο κεφάλι σου τις εκατομμύρια εργασίες που πρέπει να κάνεις σήμερα: να καθαρίσεις το σπίτι, να απαντήσεις σε αυτά τα email, να τελειώσεις το πλύσιμο των ρούχων, να παίξεις με τα παιδιά και να ταΐσεις το μωρό ταυτόχρονα…

Σε βλέπω να προσπαθείς να κάνεις ένα μπάνιο προτού αντιληφθούν ότι έχεις εξαφανιστεί. Αλλά είναι πολύ αργά, σε πιάσανε και τώρα έχεις δαχτυλάκια κάτω από την πόρτα, μικρές φωνές που φωνάζουν ή κανονικούς θεατές την ώρα που κάνεις μια προσπάθεια να ξυρίσεις λίγο τα πόδια σου.

Σε βλέπω να παρακολουθείς το ρολόι, περιμένοντας να γυρίσει σε αυτόν τον μαγικό αριθμό. Ξέρεις… εκείνη τη στιγμή που θα εμφανιστεί ο άντρας σου, η αδερφή σου, μια φίλη και που ίσως μείνεις για ένα λεπτό μόνη.

Σε βλέπω να προσπαθείς να ετοιμάσεις το βραδινό – οτιδήποτε μπορείς να φτιάξεις γρήγορα και εύκολα και να το τρώνε κι όλοι γιατί δεν μπορείς κι άλλη γκρίνια για το φαγητό.

Θέλεις να τους δώσεις ένα ωραίο γεύμα, αλλά τώρα που έχεις ένα μικρό στο πόδι σου και ένα άλλο να πηγαινοέρχεται ή να θέλει να «συμμετάσχει» στο μαγείρεμα, ποιος έχει πια χρόνο και όρεξη να μαγειρέψει κάτι ξεχωριστό;

Σε βλέπω να βάζεις τα παιδιά για ύπνο, αφού έχετε διαπραγματευτεί δέκα φορές το πλύσιμο των δοντιών και την ακριβή ώρα. Κι αφού έχετε φιληθεί 20 φορές για καληνύχτα.

Σε βλέπω να κάνεις μια τελευταία γύρα στο σπίτι μαζεύοντας τα χοντρά-χοντρά. Κοιτάζοντας το ρολόι, προσπαθώντας να τα κάνεις όλα πριν να είναι πολύ αργά. Πριν το καταλάβεις, έχει περάσει μια ώρα και εξακολουθείς να μαζεύεις τα χοντρά-χοντρά!

Σε βλέπω να αναρωτιέσαι αν χρειάζεται πραγματικά να κάνεις ντους.

Σε βλέπω να ξαπλώνεις στο κρεβάτι. Δίνεις ένα φιλί στο σύζυγό σου, ελέγχεις την ώρα για άλλη μια φορά, καταλαβαίνεις πόσες ώρες ύπνου μπορείς να κοιμηθείς, ανατριχιάζεις γιατί είναι πολύ λίγες και σιγά-σιγά κοιμάσαι και αναρωτιέσαι πώς στο καλό μπορείς να το ξανακάνεις όλο αυτό πάλι αύριο.

Σε βλέπω, μαμά.

Βλέπω τις χαρές, αλλά βλέπω και τις λύπες και την εξάντληση που φέρνει η μητρότητα.

Αλλά είσαι δυνατή και τόσο σκληρά εργαζόμενη.

Σηκώνεσαι πρώτη κάθε πρωί και πηγαίνεις το βράδυ για ύπνο τελευταία, φροντίζοντας να γίνουν όλα.

Ξέρω ότι ανησυχείς για όλα – ίσως κανείς άλλος δεν το κάνει.

Θέλω απλώς να σου δώσω ένα «κόλλα πέντε» και να σου πω:

Είσαι απλά καταπληκτική.

Είσαι ένας απίστευτος άνθρωπος, ένας ανιδιοτελής άνθρωπος, ένας άνθρωπος που νοιάζεται.

Εσύ, αγαπημένη μου, εσύ, κάνεις εξαιρετική δουλειά.

Ακόμα κι αν σήμερα δε βρέθηκε κάποιος να σου το πει, να ξέρεις ότι όλοι σε εκτιμούν.

Μπορεί να μην το λένε πάντα, αλλά το νιώθουν.

Αλήθεια σου λέω!

Ξέρουν ότι η ζωή τους δεν θα ήταν τόσο ευλογημένη, οι μέρες τους δε θα ήταν τόσο ομαλές αν δεν ήσουν εσύ.

Εσύ, αγαπημένη μου, είσαι το άτομο που τα κάνει όλα να «κουμπώνουν» — η κόλλα που τα κρατά ενωμένα.

Εσύ επιτρέπεις στον καθένα τους να κοιμάται ήσυχα και ήρεμα, να πάρει ένα μαγικό, ονειρεμένο υπνάκο. Έναν ύπνο χωρίς ανησυχία. Εσύ το κάνεις αυτό.

Μπορεί τις περισσότερες μέρες να νιώθεις ότι απέτυχες.

Αλλά να σου πω τι βλέπω εγώ;

Βλέπω μια μαμά που σηκώνεται κάθε μέρα και βάζει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και κρατά τα πάντα ισορροπημένα ώστε όλοι οι άλλοι να είναι ο πιο εκπληκτικός εαυτός τους.

Όπου εσύ βλέπεις αποτυχία, εγώ βλέπω επιτυχία. Επιτυχία που συνεχίζεις και κάνεις ό,τι μπορείς. Και ό,τι δεν μπορείς!

Να είσαι περήφανη, αγαπημένη μου!!

Σε βλέπω, μανούλα! Και σου βγάζω το καπέλο!

Και τις μέρες που φαίνονται βαριές και ασήκωτες, σήκωσε το κεφάλι και πες «μέχρι εκεί μπορώ. Κι αυτό είναι οκ.»

Είσαι υπέροχη, μανούλα. Τα πας πολύ καλά!

---

---