Γράφω την ανάρτηση της Πέμπτης από την ξαπλώστρα μου…

Φέτος ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε διακοπές οι πέντε μας. Σήμερα είναι η τελευταία μας μέρα και ήθελα έτσι απλά να γράψω κάποιες σκέψεις μου.

Η κόρη μας είναι 9 ετών, ο μεγάλος μας γιος σχεδόν 8 και ο μικρός μας 3 και κάτι.

Είμαστε σε μια περίεργη φάση στην επικοινωνία μας με τα μεγάλα μας παιδιά, αφού οι τσακωμοί τους είναι πάρα πολύ συχνοί. Νιώθουμε τόσο τη διαφορά της κόρης μας που μεγαλώνει και ωριμάζει σε σχέση με τον μόλις ενάμιση χρόνο μικρότερο αδερφό της, σε σημείο που, κάποιες φορές, με δυσκολία τον ανέχεται.

Προσπαθούμε, πλέον, να μην ανακατευόμαστε στους καβγάδες τους, ούτε να υποστηρίζουμε το μικρότερο, αφού κι αυτός πρέπει να μάθει να λύνει μόνος του κάποιες διαφορές και να μην περιμένει από εμάς.

Δεν είναι εύκολο. Ειδικά όταν ακούς μαλλιοτραβήγματα και μπουνιές. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Η ηλικία των 9 για την κόρη μας έχει φέρει αρκετές αλλαγές. Έχει αρχίσει και γνωρίζει, συνειδητοποιεί περισσότερο τους κανόνες της κοινωνικοποίησης, δημιουργεί πιο σταθερές φιλίες.

Επιδιώκει να «χώνεται» σε συζητήσεις μεγάλων και δεν της ξεφεύγει τίποτα από όσα ακούγονται μέσα στο σπίτι.

Βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο παιδί και στην έφηβο κατά κάποιο τρόπο.

Έχει μάθει, ίσως επειδή είναι το πρώτο παιδί, ότι θα ασχοληθούμε μαζί της για να την ψυχαγωγήσουμε, ενώ τα αδέρφια της θα παίζουν με τις ώρες μόνα τους παρά τα σχεδόν 5 χρόνια που τα χωρίζουν. Θέλει να μπούμε μαζί στη θάλασσα, να παίξουμε επιτραπέζια παιχνίδια μαζί της, να κάνουμε τα πάντα μαζί.

Μέχρι ένα σημείο, έτρεχα από πίσω της και έκανα τον κλόουν, τον ψυχαγωγό, τη φίλη της.

Ξέρω, όμως, -όχι μόνο επειδή μου είναι βολικό και ξεκούραστο- ότι πρέπει να την αφήσω να βαρεθεί λίγο, να βρει τρόπους να περνά καλά, να προσαρμόζεται.

Η συνεισφορά του μικρού στις διακοπές, όμως, είναι ευεργετική. Θα κάνει αστεία που θα ελαφρύνουν το κλίμα για όλους μας και θα βοηθήσει να ξεχάσουμε γκρίνιες κλπ. Φυσικά, κι αυτός έχει τα δικά του, θα κουραστεί και θα ζητάει τον ουρανό με τα άστρα, αλλά στην ουσία δε θα ξέρει τι θέλει.

Αυτό που συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά είναι πως όλα εξαρτώνται από τις προσδοκίες μας.

Φτάνοντας στον προορισμό μας, για να μην πω μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, ξέρω πολύ καλά ότι πέντε απόψεις θα πρέπει να συμπορευθούν, ότι θα ακούσω «μαμά» κάθε πέντε δευτερόλεπτα, ότι θα έρχονται από πίσω μου σαν τα κλωσσόπουλα, ότι θα ζητάνε το επόμενο γεύμα με το που θα τελειώσουμε το προηγούμενο.

Δεν έχω αυταπάτες.

Είναι τρία παιδιά.

Και είναι σε ηλικία που μας χρειάζονται συνεχώς.

Κι αυτό είναι το ωραίο.

Σε κάποια χρόνια θα θέλουν περισσότερο τους φίλους τους. Ήδη, όπως είπα, η κόρη μας βαδίζει προς τα κει.

Πιθανώς, τότε, και να τους ενοχλούμε κιόλας.Θα χαρώ την κάθε στιγμή – όσο μου το επιτρέπει η υπομονή και η ψυχραιμία μου 😁 – και θα τους δώσω όσο πιο αξέχαστες αναμνήσεις μπορώ.

Θα τους ταξιδέψω σε εμπειρίες και εικόνες, να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά τους, να τους φωτίσω το δρόμο.

Και μετά ας ξεκινήσουν τη δική τους διαδρομή ❤️.