Αν υπήρχε μια πτυχή της μητρότητας για την οποία δεν είχα προετοιμαστεί επαρκώς, ήταν η έλλειψη ησυχίας και μοναξιάς. Όσο κι αν είχα διαβάσει γι’ αυτό, τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για το επίπεδο «φασαρίας» και θορύβου που θα έφερναν τρία παιδιά σε έξι χρόνια. 
Γιατί μέχρι τότε, η δουλειά μου τελείωνε περίπου την ίδια ώρα κάθε μέρα. Πήγαινα σπίτι, σε ένα ήσυχο χώρο, τον προσωπικό μου χώρο. Μπορούσα να διαβάσω ή να δω τηλεόραση (κάτι αντίστοιχο της ηλικίας μου!) ή να μαγειρέψω ό, τι μου αρέσει χωρίς μικροσκοπικούς ανθρώπους να είναι «τυλιγμένοι» στους αστραγάλους μου (κρίμα που τότε δεν είχα ανακαλύψει το τρέξιμο…).

Κι ήρθε και η πανδημία. Και πολλές μαμάδες έμειναν πλέον «παγιδευμένες» στο σπίτι 24/7 με όλα τα παιδιά και ακόμη και τον σύζυγο. Τα παιδιά να «πηγαίνουν σχολείο» στα δωμάτιά τους, οι γονείς να προσπαθούν να δουλέψουν από το σαλόνι τους και η μαμά να αναγκάζεται να διαχειριστεί ένα σωρό ζητήματα ανά πάσα στιγμή.

«Γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ;! Α, ναι, γιατί τα παιδιά μου (που υπεραγαπώ) δε σταματάνε να μιλάνε, να φωνάζουν, να ουρλιάζουν, να παλεύουν. Ηρεμήστεεεεε!»

Λοιπόν, ναι, τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε απελπισμένα χρόνο για τον εαυτό μας, λίγο ήσυχο χρόνο. Όχι τύπου «τα παιδιά βρίσκονται στο άλλο δωμάτιο και δε μας ενοχλούν για 15 λεπτά». Χρειαζόμαστε μια ολόκληρη μέρα – ακόμη και μια εβδομάδα – κυριολεκτικής μοναξιάς, προσωπικού χώρου και πλήρους και απόλυτης σιωπής. Λοιπόν, αυτό χρειάζομαι. Δεν χρειάζομαι διακοπές. Απλώς χρειάζομαι τα παιδιά να φύγουν για διακοπές!

Ξέρω ότι το έχω πει χιλιάδες φορές ήδη, αλλά νιώθω χάλια όταν δεν κάνω τίποτα με το παιδί μου όλη μέρα (εκτός από τα βασικά όπως φαγητό, αγκαλιές και μικρές κουβεντούλες). Αλλά κάποιες φορές απλά δεν μπορώ παραπάνω.

Και πραγματικά, τα λατρεύω, και δίνουν ζωή στο σπίτι, αλλά η ασταμάτητη συνομιλία, τα σχόλια, οι ερωτήσεις, οι τσακωμοί και οι κραυγές τους με βγάζουν από τα ρούχα μου.

Θέλω απλά να πάω σε ένα ήσυχο μέρος, να κοιμηθώ όποτε θέλω, να μουλιάσω στην μπανιέρα, χωρίς να μου ζητάει συνέχεια κάποιος να του διώξω τη βαρεμάρα, να του κάνω το διασκεδαστή, να του φτιάξω φαγητό….Καταλήγω να βάλω τα παιδιά να μουλιάσουν στην μπανιέρα για να μείνω με λίγη ηρεμία… όσο κι αν κρατήσει.

Και αυτή η πανδημία… Έχει εντείνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη μας για ηρεμία, ησυχία… Η ασταμάτητη φασαρία και η συνεχής «εισβολή» στον προσωπικό μας χώρο έχει στραγγίσει κάθε τελευταία σταγόνα υπομονής από τις ψυχές μας.
Και, δε λέω, μου αρέσει όταν δουλεύω από το σπίτι, αλλά πολύ συχνά μου λείπει η ηρεμία και ανεξαρτησία που έχω στο γραφείο μου.

Κάθε βράδυ, λέω ότι θα πάω για ύπνο το αργότερο μέχρι τις 23.00′, αλλά όταν τελικά κοιμούνται τα παιδιά, είναι η μόνη ήσυχη ώρα της μέρας. Που κανείς δε χρειάζεται τίποτα από εμένα.

Κι όταν πάω για τρέξιμο πρωί πρωί, δεν το κάνω γιατί είμαι πρωινός τύπος. Το κάνω γιατί δεν μπορώ άλλο τα σχόλια «Πού θα πας πάλι; Δεν κάθεσαι καθόλου μαζί μας… »  όσες ώρες και να έχω καθίσει μαζί τους κι όσα πράγματα κι αν έχουμε κάνει μαζί… Με χτυπούν εκεί που πονάω!

Ακούστε, αγαπητά μου παιδιά… Σας αγαπάμε. Σας εκτιμούμε. Αγαπήσαμε όλο τον ποιοτικό χρόνο τον τελευταίο χρόνο. Πραγματικά τον χαρήκαμε.

Αλλά μόλις τελειώσει όλο αυτό, θα χρειαστεί να πάτε κάπου πολύ διασκεδαστικά με τον μπαμπά, τη γιαγιά και τον παππού, δεν ξέρω… αλλά θα αφήσετε τη μανούλα στο σπίτι για μια εβδομάδα, ή έστω και για 3-4 μέρες. Ή θα ξεχάσετε τη μαμά σε μια σκηνή σε ένα βουνό, όπου κανείς δεν μπορεί να τη βρει, να μπορεί να διαβάσει ένα βιβλίο με γλυκιά μοναξιά.

Αλλά με κάποιο τρόπο, πρέπει η μανούλα να ηρεμήσει λίγο. Να ξαναγεμίσει το «κύπελλο της υπομονής» που έχει στραγγίσει εδώ και ένα χρόνο, ώστε να μπορεί να επιστρέψει σε όλους σας αναζωογονημένη και έτοιμη να αντιμετωπίσει ξανά την, κατά τ’άλλα, αξιαγάπητη φασαρία σας!