Περνούν οι μέρες και παρακολουθούμε συγκλονισμένοι με τα αυτιά μας τεντωμένα όλα τα ανήκουστα που συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2021. Έχει σηκωθεί το χαλί και βλέπουμε από κάτω όλα όσα κρύβονταν τόσα χρόνια. Και μαζεύονταν, και μαζεύονταν. Και ακόμα ίσως δεν έχει τελειώσει τίποτα. 

Και έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε και με τα χέρια σταυρωμένα.

Η σκέψη των γονιών είναι πώς μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας, πώς μπορούμε να διαφυλάξουμε ότι θα μείνουν ασφαλή. 

Αλλά αυτό δεν είναι θέμα (μόνο) γονιού. 

Ακούσαμε ότι τα παιδιά που πέφτουν θύμα αποπλάνησης «δεν έχουν γονείς να τα προσέξουν» ή ότι λογικό είναι να πάρουν «το στραβό δρόμο» γιατί είναι από οικογένεια που είχε προβλήματα κλπ ή ότι δεν έχουν την κατάλληλη ενημέρωση, εκπαίδευση, μόρφωση κλπ. 

Ναι, όλα αυτά μπορεί να παίζουν ρόλο. 

(Προσπαθούμε να) μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με όλα τα απαραίτητα εφόδια, με αγάπη, με στοργή, με υπομονή, με δύναμη, με ενσυναίσθηση, με κατανόηση.

Να μάθουν ποιοι είναι, να αναπτύξουν τα μοναδικά τους χαρίσματα, να στηρίζουν τους άλλους, να αποδέχονται και να αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα, να λένε την αλήθεια τους, να μη διστάζουν να εκφράζουν αυτό που αισθάνονται. 

Και μπορεί να μην είμαστε όλοι οι τέλειοι γονείς. 

Μπορεί να κάνουμε χίλια λάθη. 

Μπορεί να μην ξέρουμε πώς να φερθούμε σε όλες τις περιπτώσεις. 

Μπορεί να δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε όλες τις καταστάσεις. 

Μπορεί να είμαστε πολύ αυστηροί με τα παιδιά μας. 

Μπορεί να μην είμαστε πολύ αυστηροί με τα παιδιά μας. 

Μπορεί να τα κακομαθαίνουμε. 

Μπορεί να μην ασχολούμαστε όσο πρέπει. 

Μπορεί να ασχολούμαστε πάρα πολύ. 

Μπορεί….

Μπορεί…. 

Αλλά το παλεύουμε. 

Κάνουμε ό, τι μπορούμε. 

Το παλεύουμε κάθε μέρα.

Και προσπαθούμε να τους ετοιμάσουμε για μια κοινωνία που στα μάτια μας πλέον φαντάζει τρομακτική. 

Γιατί όσα λάθη κι αν κάνουμε, όσο άσχημα κι αν χειριζόμαστε μια κατάσταση, όσο δύσκολα κι αν περνάνε τα παιδιά μας στην οικογένεια, όπως κι αν είναι η οικογένειά μας, την ευθύνη σε τέτοιες περιπτώσεις δεν την έχουν ούτε τα παιδιά, ούτε οι γονείς. 

Την ευθύνη όταν κάποιος ενήλικας αποπλανεί ανήλικο την έχει πάντα ο ενήλικας. 

Ο ενήλικας που αποπλανεί είναι ο θύτης. 

Ο ενήλικας που αποπλανεί ευθύνεται αποκλειστικά για την αποπλάνηση. 

Ο ενήλικας που αποπλανεί πρέπει να λογοδοτήσει. 

Όσο κι αν «βολεύει» επικοινωνιακά, όσο κι αν εξυπηρετεί για την έκβαση της δίκης, όσο κι αν θα βοηθήσει στη θετική για το θύτη ετυμηγορία, ΦΤΑΙΕΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟΠΛΑΝΕΙ.

Σήμερα γράφω γιατί με απασχολεί το μέλλον των παιδιών μου. 

Γράφω γιατί ψάχνω να βρω την ελπίδα που σίγουρα κάπου θα κρύβεται. 

Γράφω γιατί δεν μπορώ να μη θυμώνω, δεν μπορώ να μη μιλάω, δεν μπορώ να προσποιούμαι ότι δε βλέπω… 

Γράφω γιατί, ρε φίλε, δεν μπορώ να καταλάβω…