Ήρθε η ώρα να ξανασυστηθώ, από διαφορετικό «σπίτι» αυτή τη φορά. Η μαμά πρωτάρα αφού έκανε τρία παιδάκια και αγάπησε το τρέξιμο, αποφάσισε πως θέλει να μιλάει περισσότερο για αυτή την αγάπη της.

Να’μαστε, λοιπόν, πάλι εδώ παρέα. Νιώθω πως αυτή τη φορά θα είμαι πιο συνεπής με τις αναρτήσεις μου, θα εκφράζω αυτά που θέλω γραπτώς μέσα από αυτό το βήμα. Γιατί μου αρέσει πολύ το γράψιμο. Τώρα το ξέρω καλά.

Τι θα γράφω εδώ:

• Σίγουρα, θα γράφω πώς έχει μπει το τρέξιμο στη ζωή μου και πόσο με έχει βοηθήσει από όλες τις απόψεις.
• Θα προσπαθήσω να μεταφέρω όλη αυτή την αισιοδοξία που, δεν ξέρω πως, αλλά μου βγαίνει αβίαστα και αν μπορώ να βάλω το λιθαράκι μου να σκεφτείς εσύ που θα με διαβάσεις λίγο πιο θετικά τα πράγματα. Ή έστω να σκάσεις ένα χαμόγελο τελοσπάντων.
• Θα λέω και καμιά ιδέα για άσκηση, πάντα με βάση την προσωπική μου εμπειρία και μόνο αυτή, αλλά και ιδέες για να κάνουμε έστω και κάποιες πιο «fit» αλλαγές στη ζωή μας.
• Βέβαια, θα λέω και τα δικά μου, διάφορες σκέψεις, περιπέτειες με τα πιτσιρίκια μου και για το μοναδικό ταξίδι συμπόρευσης με τον άνθρωπό μου, το σύντροφο της ζωής μου.

Μπορεί να γίνομαι πολυλογού, μπορεί να γίνομαι γραφική, αλλά θα γράφω αυτά που νιώθω και αυτά που σκέφτομαι.

Θα επαναλάβω αυτό που είχα γράψει και παλιότερα: Γιατί γράφω σε blog για τα προσωπικά μου.

#1 Είναι ψυχοθεραπευτικό

Ας είμαστε ειλικρινείς: σε ποια μαμά δεν αρέσει να κάθεται και να τα λέει με τους φίλους της και να ανταλλάσσουν απόψεις; Ή να διαβάζει τι κάνουν άλλες μαμάδες σε παρόμοια περίπτωση ή έστω ότι υπάρχει έστω και μια μαμά που νιώθει το ίδιο με σένα και πως αυτό δεν είναι κακό, αλλά πολύ λογικό; Ε αυτός είναι ο βασικότερος λόγος!
Διώχνεις από μέσα σου το άγχος, σαν να είσαι σε group therapy, βγάζεις την ένταση και με το να το μοιράζεσαι με άλλους «you get it off your chest». Σε όρους ψυχανάλυσης, αυτό μπορεί να θεωρηθεί μια κάθαρση: βρίσκουμε συναισθηματική ανακούφιση και μας «φεύγει ένα βάρος». Το να κρατάμε τα συναισθήματά μας κλεισμένα μέσα μας για καιρό μπορεί να οδηγήσει σε πολλές δυσκολίες και μεγάλο ψυχολογικό και συναισθηματικό βάρος που μας στερεί σημαντικά κοινωνικά και προσωπικά πλεονεκτήματα. «Being heard by an attentive friend for example, legitimizes our feelings» (Nils, Delfosse, & Rime 2005).

#2 Είναι …μεταδοτικό!

Όπως μου αρέσει τόσο πολύ να διαβάζω τις «περιπέτειες» άλλων μαμάδων, έτσι θέλω να παίρνουν το ίδιο συναίσθημα και άλλες μαμάδες από τις δικές μου περιπέτειες. Να δουν κι άλλες μαμάδες ότι πραγματικά υπάρχουν τρόποι να χαρείς την καθημερινότητά σου και να δημιουργήσεις μια ποιότητα, μια θετική διάθεση στη ζωή σου. Καταγράφοντας όλα τα θετικά και όμορφα της περασμένης εβδομάδας φυσικά και δε σημαίνει ότι όλα στη ζωή μου είναι ρόδινα και πλασμένα ιδανικά! Αλλά ότι κρατάω σα θησαυρό τις όμορφες στιγμές και ξεχνάω τις υπόλοιπες! 

#3 Μαθαίνεις για τον εαυτό σου….και σε γεμίζει αυτοπεποίθηση!

Υπάρχουν στιγμές που τα πράγματα φαίνονται πολύ χειρότερα από ότι είναι. Μόλις, όμως, καθίσεις να τις καταγράψεις και παλεύεις να βγεις από τη δύσκολη κατάσταση, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να συνειδητοποιήσεις πώς θα λυθεί το θέμα και πώς θα το «μετατρέψεις» σε κάτι καλό.
Όταν ξεκινάω να καταγράψω τις στιγμές μου, βάζω τον εαυτό μου στη διαδικασία να δέχομαι τα δύσκολα και στραβά της προηγούμενης εβδομάδας σα μαθήματα για το μέλλον, σαν απόδειξη του πώς μπορώ να ανταπεξέλθω σε κάθε δυσκολία, πόσο σούπερ ήρωας είμαι!! Αυτό δεν είναι κάτι που το είχα από πριν. Είναι μια «δεξιότητα» που την ανέπτυξα όταν άρχισα να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία του mommy-blogging. Έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου: πώς να εστιάζω στα θετικά, πώς να αντιμετωπίζω τα νεύρα μου, πώς να διαχειρίζομαι τις κρίσεις στο σπίτι και στην ψυχολογία μου… Δεν προλαβαίνω να καταγράφω όλες τις σκέψεις μου, αλλά σίγουρα η καταγραφή με βοήθησε πάρα πολύ.

#4 Τα κείμενά σου μπορεί να φανούν χρήσιμα…και να βοηθήσουν άλλες οικογένειες!

Όταν μάθαμε για το θέμα που προέκυψε στο ματάκι του Άρη φάγαμε τον τόπο με τον άντρα μου να βρούμε στοιχεία για την κατάσταση αυτή… αλλά πουθενά! Τελικά, βρήκαμε μόνο κάποια blogs από γονείς στο εξωτερικό που μιλούσαν για τα παιδιά τους και πώς αντιμετώπισαν αντίστοιχες καταστάσεις… Οπότε μόλις τέλειωσε η περιπέτειά μας, ήθελα πραγματικά να δώσω τη δυνατότητα σε άλλους γονείς να βρουν μια λύση, να τους πω απλά πώς το αντιμετωπίσαμε εμείς… Και, πραγματικά, έφτασε η στιγμή που έλαβα μήνυμα από μια οικογένεια που το παιδάκι της είχε το ίδιο θέμα με τον Άρη μου και πιστεύω ότι κάπως έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου για να δουν πώς θα το χειριστούν. Ήταν η προσωπική μου επιβράβευση για όλο το εγχείρημα του mommy-blogging.

#5 Σε βάζει σε πρόγραμμα

…και διαμορφώνεις την καθημερινότητά σου ανάλογα με το πώς θα νιώσεις καλύτερα και εσύ και πώς θα περάσουν καλύτερα τα παιδιά σου! Γράφοντας για την καθημερινότητά σου μπορεί να σε βοηθήσει να διαπιστώσεις και να εστιάσεις σε νέους στόχους, σε νέα κίνητρα, σε νέες ιδέες. Αν γράφεις π.χ. κάθε απόγευμα μια to-do list (λίστα με το τι έχω να κάνω) για την επόμενη ημέρα, οπότε να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις πριν πας για δουλειά ή όταν πας να πάρεις το παιδί σου από το σχολείο, ξέρεις τι υποχρεώσεις έχεις καθημερινά. Τα απογεύματα θα μπορούσες να γράψεις μια παράγραφο με τις σκέψεις σου για το τι πήγε καλά και τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Αν διαπιστώσεις ότι εστίασες περισσότερο στη δουλειά σου ή στην καθαριότητα του σπιτιού, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να αφιερώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου ή ότι κάπου τελοσπάντων πρέπει να βάλεις λίγη προσπάθεια περισσότερο… να κάνεις ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις σου, να πας για ένα καφέ με τους φίλους σου, να ασχοληθείς περισσότερο με το χόμπι σου…

#6 Ενθύμιο ζωής…που θα το φυλάς για πάντα!

Ξέρετε αυτό το συναίσθημα μόλις βρίσκεις μια παλιά φωτογραφία και σε μεταφέρει αυτόματα πίσω σε εκείνη τη στιγμή; Το να καταγράφεις στιγμές από το μεγάλωμα των παιδιών σου και από εσένα ως γονιό σου δίνει την ίδια αίσθηση! Διαβάζοντας στιγμές από λίγους μήνες πριν σου θυμίζει στιγμές που έχεις ξεχάσει, που τις νιώθεις πλέον μακρινές. Και είναι ένα υπέροχο ενθύμιο για τα παιδιά σου!