Πριν λίγο καιρό, είχα ξεκινήσει ένα άρθρο για το πόσο εύκολα κρίνουμε τις άλλες μαμάδες. Φυσικά, προέκυψαν πάάάάάάάρα πολλά παραδείγματα, οπότε χρειάστηκε οπωσδήποτε και δεύτερο άρθρο! Συνεχίζω, λοιπόν, να παραθέτω πόσο εύκολα μιλούσα πριν κάνω παιδάκια!

Στο να μη βρίζουμε και να μη μας ξεφεύγουν «περίεργες» λέξεις είμαστε πολύ σωστοί. Αυτό μας το αναγνωρίζω! Αλλά τα παιδιά ακούνε διάφορες λέξεις παντού. Οπότε όταν ακούς από την τετράχρονη κόρη σου να λέει «σκατάκι» όταν εκνευρίζεται με κάποιον, σίγουρα δεν είναι το καλύτερό σου, αλλά είναι αναμενόμενο. Ευτυχώς αυτή είναι η μεγαλύτερη βρισιά της, ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ!
 Επίσης, μπορεί να μη βρίζουμε καθόλου μπροστά τους, αλλά ο τρόπος που μιλάμε τους αποτυπώνεται! Και τότε διαπιστώνω ότι χρησιμοποιώ συχνά τη λέξη «άντε» όταν νευριάζω και το πόσο ειρωνική είμαι μερικές φορές. Δε χρειάζεται να πω ότι, παλιότερα, αν έβλεπα άλλα παιδάκια να συμπεριφέρονται έτσι, θα έλεγα «ε ότι βλέπουν από το σπίτι τους!» (και θα το έλεγα με την κακή έννοια!)

Τι να πρωτοπώ; Ότι έχω ανέβει πάνω στην κόρη μου (κυριολεκτικά) για να της βάλω ορό με το ζόρι;  Ότι την έχω φωνάξει –πολύ- επειδή κατουρήθηκε στο σχολείο; Ότι την έχω αρπάξει από το χέρι για να φύγουμε από καφετέρια γιατί δεν ήθελε να φύγει και γκρίνιαζε; Ότι έχω αφήσει το γιο μου να κλαίει επειδή απλά δεν άντεχα άλλο να τον κουνάω; Ότι δεν ήξερα πως μπορώ να φωνάξω με τόσα ντεσιμπέλ; Πραγματικό τέρας!
Εντάξει, δεν είμαι έτσι συνήθως, και μου έχουν στοιχίσει όταν τα έκανα, αλλά έχασα την υπομονή μου, είχα νεύρα κλπ κλπ…. μπορώ να πω πολλές δικαιολογίες. Τις οποίες φυσικά δεν τις έλεγα πριν κάνω παιδιά…  
(extratip που εφαρμόζω τελευταία και πιάνει: Όταν γκρινιάζουν που τους λέω να φύγουμε από κάπου ενώ περνούν καλά, τους έχω πει θα βρίσκετε κάτι τέλειο να κάνουμε στο σπίτι! Και πλέον, με το που λέω φεύγουμε, έρχονται! Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι όντως θα κάνουν κάτι γιατί αλλιώς δε θα πιάσει την επόμενη φορά!)  

«Εννοείται πώς οι μανάδες φταίνε που τα παιδιά τους φωνάζουν και διαμαρτύρονται σαν κακομαθημένα!» Καλά, εννοείται πως έχουμε βάλει κι εμείς το «λιθαράκι» μας για την συμπεριφορά των παιδιών μας, αλλά πολλές φορές τα παιδιά δοκιμάζουν τα όριά τους, μέχρι πού τους παίρνει να συμπεριφερθούν, ψάχνουν τρόπους για να καταφέρουν να μας πείσουν. Δεν μπορώ να πω πώς τα παιδιά μου έχουν ακραίες συμπεριφορές, αλλά σίγουρα έχουν υπάρξει φορές που και τα δύο έχουν φωνάξει για να περάσει το δικό τους ή έχουν μουτρώσει ή έχουν διαμαρτυρηθεί έντονα. Σίγουρα αυτό δεν τα κάνει κακομαθημένα και σίγουρα πρέπει να είμαστε επιεικείς με κάθε μαμά που αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις. Και το ότι μια μαμά μπορεί να μην έχει χαλάσει ποτέ χατίρι στο παιδί της και να του τα δίνει όλα απλόχερα, είναι επιλογή της. Αν θέλει να ακούσει τη γνώμη μας, θα μας τη ζητήσει. Ας αποφύγουμε, λοιπόν, να την κοιτάζουμε και να τη δακτυλοδείχνουμε!  

Η Ρέα όταν πήγαινε στον παιδικό σταθμό δεν είχε πει ούτε καλημέρα μέσα στην τάξη, ούτε στις δασκάλες. Την πρώτη, δε, χρονιά δεν μιλούσε ούτε στα άλλα παιδάκια και μόλις τα συναντούσαμε στο δρόμο κρυβόταν πίσω μας. Δε συζητάω για να πει ποίημα. Αφού και στη γιορτή καθόμασταν μαζί στο backstage! Έβλεπα τα άλλα παιδάκια να λένε γελαστά το ποίημά τους και έλεγα τι λάθος έκανα; Είναι αντικοινωνικό το παιδί  μου; Το συζητούσα και το ξανασυζητούσα.
Ε δε χρειάζεται. Καταρχάς ήδη στο νηπιαγωγείο πλέον έχει κάνει μεγάλα βήματα. Μπορεί να κρατιέται ακόμα για να πάει τουαλέτα στο σπίτι, γιατί ντρέπεται να το ζητήσει από τη δασκάλα της… Αλλά μου αρκεί ότι κάνει προσπάθειες μόνη της και δε χρειάζεται να την πιέζω.
Το να της κρεμάσω την ταμπέλα της ντροπαλής ή να την πιέζω να μιλήσει σε ανθρώπους που δεν τους ξέρει καν, σίγουρα δε θέλω να τα κάνω.

Υπάρχουν παιδάκια που γυρνάνε από τραπέζι σε τραπέζι στις καφετέριες ή παίζουν μέχρι και κυνηγητό μέσα στην καφετέρια. Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν με ενοχλούσε αυτό. Αλλά έχω ακούσει από πολλούς να βρίζουν χαμηλόφωνα την μάνα που τα έχει «παρατήσει για να πιει τον καφέ της με την ησυχία της». Όχι, λοιπόν, δεν τα έχει παρατήσει! Παιδάκια είναι και δεν μπορούν να κάθονται σε ένα σημείο ακίνητα!  Απ’ το να τους δίνουμε το κινητό να παίζουν (που το έχω κάνει πολλές φορές γιατί είχαν βαρεθεί τα παιδιά και γκρίνιαζαν…), καλύτερα να τους έχουμε μαζί παιχνιδάκια κι ας τρέχουν μέσα στο μαγαζί, κι ας τα απλώσουν όλα στο πάτωμα της καφετέριας (αυτό κι αν το έχουμε κάνει!)

6. «Θα είμαι σούπερ οργανωμένη και νοικοκυρεμένη στο σπίτι μου»

Αυτό κι αν ακούγεται αστείο πλέον! Αν μπορούσε η μαμά μου να μιλήσει αυτή τη στιγμή θα έλεγε «καλά, ρε Βάσω, γιατί είναι έτσι το σπίτι σας;;;;;;»
Είναι αξιοθαύμαστες οι μαμάδες που τα προλαβαίνουν όλα! Αλήθεια! Πολύ τις ζηλεύω! Μαγειρεύουν καθημερινά (ή και από το προηγούμενο βράδυ πολλές φορές), φτιάχνουν γλυκά, τα έχουν όλα πεντακάθαρα και τακτοποιημένα! Το παλεύω, δε λέω… Αλλά δεν το καταφέρνω πάντα…
Πολλές φορές δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω και βολεύομαι απλά να πάρω από τη μαμά μου φαγητό. Φτιάχνω και ξαναφτιάχνω πλάνα και εβδομαδιαία μενού, αλλά είναι και κάποιες φορές που απλά βαριέμαι να μπω στην κουζίνα. Αν δεν είχα τη μαμά μου, σίγουρα δεν θα είχα άλλη λύση… Αλλά αφού την έχω και μαγειρεύει και ωραία, γιατί να τρέχω σαν το Βέγγο να το προλάβω κι αυτό;
Και έχουμε ξεμείνει κι από ρούχα πολλές φορές.. Ε ξέχασα να βάλω πλυντήριο… τι να κάνω; Πόσα to–dos πια να χωρέσουν στο κεφάλι μου ή/και στο πινακάκι μου; Γιατί έχω και ασπροπίνακα, τρομάρα μου, για να μην ξεχνάω!!!
Και να φανταστείτε ότι έχω την άνεση κάθε 15 μέρες να έρχεται μια υπέροχη κυρία και να με βοηθάει με την καθαριότητα… Πάντα, όμως, θα υπάρχουν (λίγα;) παιχνίδια πεταμένα στο πάτωμα και κάποια κάπου κάτω από τον καναπέ, πίσω από τα μαξιλάρια του καναπέ, κάτω από το έπιπλο της τηλεόρασης κλπ κλπ….
Έχω, όμως, κι ένα πινακάκι που γράφει «οι καλές μαμάδες έχουν χάλια σπίτια, αλλά χαρούμενα παιδιά!» Νομίζω είμαι καλυμμένη!

Ναι , πάντα πίστευα ότι θα καταλαβαίνουν το σωστό και θα συμμορφώνονται σε αυτό που λέει η μαμά και που φυσικά είναι το «σωστό». Ναι καλά… Ούτε καν που λέει και μια αγαπημένη μου φίλη. «Ρέα μου, αν φας το φαγητό σου μετά θα φας σοκολάτα!», «Άρη μου, αν συνεχίσεις να γκρινιάζεις, δε θα σου το δώσω καθόλου αυτό που ζητάς», «Αν ξανασηκωθείτε από τα κρεβάτια σας, αύριο θα κοιμηθείτε το μεσημέρι!!» και ούτω καθεξής…
Δε λέω ότι κάνω καλά, αλλά πιάνει… κάποιες φορές. Άλλες φορές, γυρίζει μπούμερανγκ και ακούω «Μαμά, αν δε με αφήσεις να σκαλίσω τις γλάστρες σου, θα σκίσω τη σίτα και μετά θα γεμίσει το σπίτι κουνούπια!!!».

Ούτε καν…  Μπορεί να με ρωτήσουν πριν πάρουν κάτι δικό μου, αλλά έτσι και μπω για μπάνιο ή με πάρει ο ύπνος στον καναπέ, βρίσκουν ευκαιρία και εξερευνούν τα πάντα! Προχθές, έκανα μπάνιο και άκουσα τη Ρέα να με φωνάζει και να μου λέει κάτι. Κλείνω το νερό και λέω «Ρέα, ήθελες κάτι; Όλα καλά;» και μου λέει «Ναι , ναι , μαμά, τα κάναμε μαντάρα και μαζεύουμε!». Βγαίνω και τι να δω; Είχαν γεμίσει δυο ποτήρια με νερό στον ψύκτη και τους έπεσαν κάτω. Οπότε πήραν χαρτοπετσέτες για να σκουπίσουν και διαπίστωσαν ότι διαλύονται και μετά πλάθονται!! Και μου λέει η Ρέα όλο χαρά «Μαμά, κοίτα φτιάχνουμε μπαλάκια βαμβακάκια!!!»
Για το σεβασμό του προσωπικού μου χώρου, ούτε λόγος! Προσπαθώ να μπω στο μπάνιο με κλειστή πόρτα αλλά θα βρουν τρόπο να μπουν μέσα. Και «έλα, μαμά, να σε γαργαλήσω» και «μαμά, να δω τι έκανες…» και όλα αυτά τα ωραία κι ευχάριστα!!

Καλά, ο Άρης στο τσακ δεν έχει βγει από το σπίτι με κάλτσα και πέδιλο (έτσι του αρέσει του παιδιού!) αλλά η Ρέα έχει κυκλοφορήσει με στέκα και κορδέλα και κοτσίδα.. Και ο Άρης –παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του-  έχει φορέσει και παλιά -ψιλορόζ- ρούχα της Ρέας  για να βγει έξω… Μα αφού ήταν στο νούμερό του!  Τι ρόλο παίζει το χρώμα στο κάτω κάτω;
Επίσης, αν έχουν και κανένα λεκεδάκι πάνω στην μπλούζα τους, ε δε θα τους αλλάξω ρούχα για να πάμε στην πλατεία και να κυλιούνται στα πατώματα! 
Και αν δεν κάνουν μπάνιο κάθε βράδυ, δε θα πάθουν και τίποτα! Αφού τους πήρε ο ύπνος, αυτό έχει σημασία!!!

Το να είσαι μαμά σημαίνει ότι πρέπει να μάθεις να βάζεις προτεραιότητες, να νιώθεις άνετη και σίγουρη με τις αποφάσεις και τις επιλογές σου γιατί εσύ ξέρεις τα παιδιά σου καλύτερα από όλους, να αποφασίζεις ποιες μάχες αξίζει να δώσεις, να ξέρουν κάθε στιγμή ότι τα αγαπάς! Καμία μαμά δεν είναι σούπερ ήρωας! Και αυτό δεν είναι κακό!
Και ναι, υπάρχουν φορές που νιώθω ότι δεν έχω προσωπικό χρόνο, αλλά νιώθω ότι το σπίτι μου πριν κάνω παιδιά ήταν άδειο και ανούσιο και εγώ δεν ήμουν ποτέ πιο δυνατή και γελαστή από τώρα!!