Πρόσφατα διάβασα -ή μάλλον άκουσα- το βιβλίο του Mark Manson (το άκουσα με την εφαρμογή Auvril) «The subtle art of not giving a f*» (Η ευγενής τέχνη του να τα γράφεις όλα στα …!) Εδώ και χρόνια το γυροφέρνω αλλά τώρα ήρθε η ώρα του.
Πολύ ευχάριστα το άκουσα (περίπου 6μιση ώρες ακρόασης) και «κράτησα» πολλά από αυτά.
Ο συγγραφέας του είναι blogger και γράφει βιβλία αυτοβελτίωσης. Μεταξύ άλλων βιβλίων του, αυτά που σημείωσαν μεγαλύτερη επιτυχία ήταν τα The Subtle Art Of Not Giving a F*ck και Everything Is F*cked:A Book About Hope τα οποία βρέθηκαν στα best sellers των New York Times.
Σύμφωνα με τον Manson, το «κλειδί της ευτυχίας» είναι να σταματήσουμε να προσπαθούμε να είμαστε «θετικοί» όλη την ώρα και να γίνουμε καλύτεροι στον χειρισμό των αντιξοοτήτων.
«Στο διάολο η θετικότητα», λέει ο συγγραφέας. «Μερικές φορές τα πράγματα είναι σκατά και πρέπει να ζήσουμε με αυτό».
«Δεν γίνεται όλοι να είναι ξεχωριστοί – υπάρχουν νικητές και ηττημένοι στην κοινωνία. Ούτε είναι δίκαιο, ούτε είναι δικό μας φταίξιμο.»
Ο Μάνσον μας συμβουλεύει να γνωρίσουμε τους προσωπικούς μας περιορισμούς και να τους αποδεχτούμε. Αυτό, λέει, είναι η πραγματική πηγή ενδυνάμωσης.
Μόλις αποδεχτούμε τους φόβους, τα ελαττώματα και τις αβεβαιότητες μας – μόλις σταματήσουμε να τρέχουμε και να τα αποφεύγουμε και ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε τις επώδυνες αλήθειες – θα μπορούμε να βρούμε το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση που απεγνωσμένα αναζητούμε.
Αυτό στο οποίο στάθηκα και μάλιστα το σημείωσα κιόλας εκείνη τη στιγμή, ήταν η αρχή του «Κάνε κάτι» που τόνισε ιδιαίτερα.
Η δράση, όπως λέει, δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα του κινήτρου, αλλά και η αιτία του.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεσμεύονται για δράση μόνο αν αισθάνονται ότι έχουν ένα συγκεκριμένο κίνητρο ή όταν φοβούνται τις συνέπειες. Βρίσκουν τα κίνητρά τους με το συναίσθημα. Ξεκινούν κάτι μόνο όταν εμπνέονται από άλλους.
Αλλά, όπως τονίζει στο βιβλίο του ο Manson, υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό μας το σκεπτικό: συχνά οι αλλαγές και οι ενέργειες που χρειαζόμαστε περισσότερο στη ζωή μας εμπνέονται από αρνητικά συναισθήματα, που, όμως, την ίδια στιγμή, μας εμποδίζουν να αναλάβουμε δράση.
Αν κάποιος θέλει να χάσει βάρος, αλλά νιώθει τεράστιες ποσότητες ντροπής για το σώμα του, τότε το να πάει στο γυμναστήριο θα του φαίνεται βουνό, ακατόρθωτο.
Αν κάποιος θέλει να φτιάξει τη σχέση του με τη μητέρα του, τα συναισθήματα της κατάστασης (πληγωμένος, αγανάκτηση, αποφυγή) έρχονται σε αντίθεση με την απαραίτητη ενέργεια για να το διορθώσει (αντιπαράθεση, ειλικρίνεια, επικοινωνία).
Προηγούμενα τραύματα, αρνητικές προσδοκίες και συναισθήματα ενοχής, ντροπής και φόβου συχνά μας διώχνουν μακριά από τις ενέργειες που είναι απαραίτητες για να ξεπεράσουμε αυτά τα ίδια τα τραύματα, τις αρνητικές προσδοκίες και τα αρνητικά συναισθήματα.
Ο Μάνσον περιγράφει σε άρθρα του την αλυσίδα κινήτρων ως εξής: Δράση → Έμπνευση → Κίνητρο.
Οι ίδιες οι ενέργειές μας δημιουργούν περαιτέρω συναισθηματικές αντιδράσεις και εμπνεύσεις και μας παρακινούν για τις μελλοντικές σας ενέργειες.
Αν δηλαδή δεν έχουμε το κίνητρο να κάνουμε μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μας, να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε πραγματικά, και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε την αντίδραση σε αυτή τη δράση ως τρόπο για να αρχίσουμε να παρακινούμε τον εαυτό μας.
«Εντάξει, το έκανα, υποθέτω ότι μπορώ να κάνω περισσότερα».
Και σιγά σιγά μπορούμε να το πάρουμε από κει…
Βγαίνουμε από την comfort zone μας και αρχίζουμε, βήμα βήμα να μπαίνουμε στη «δράση».
Γι’ αυτό είναι υπέροχο να διαβάζεις… παίρνεις έμπνευση για τόσα πράγματα… αρκεί να μη μένουμε μόνο στη θεωρία!