Αρχείο ετικέτας #Parenting

Αν δεν υπήρχαν τα social media, τι γονείς θα ήμασταν

14 Οκτωβρίου, 2022 Vasso Nikologianni 1 Σχόλιο

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση του αγαπημένου @schoolmarius στο instagram σχετικά με την έκθεση των παιδιών μας στο διαδίκτυο και το δικαίωμα των παιδιών να μη θέλουν η ζωή τους να εκτίθεται χωρίς τη συγκατάθεσή τους, χωρίς να το έχουν επιλέξει τα ίδια, γράφω σήμερα.

Σαν μαμά που έχει επιλέξει να «εκτίθεται» τόσο η ίδια όσο και οικογενειακές στιγμές, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών της, έχω γράψει και παλιότερα για ποιο λόγο έχω κάνει αυτή την επιλογή και γιατί, παρόλο που έχω ενημερωθεί και συνεχίζω να ενημερώνομαι για τους κινδύνους στο διαδίκτυο, συνεχίζω να το κάνω.

Δε συμφωνώ με αυτό που γράφουν οι συνήθεις «επικριτές» ότι όλοι οι γονείς ανεβάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους για να ικανοποιήσουν κάποια ανάγκη τους ή τη ματαιοδοξία τους ή ότι «πουλάνε» τα παιδιά τους περιμένοντας περισσότερα likes. Ό, τι και να ανεβάσει κάποιος, με αυτό το σκεπτικό, μπορεί να θεωρηθεί από κάποιον άλλον ματαιοδοξία ή ανούσιο ή χωρίς στόχο κλπ κλπ. Κι ούτε σημαίνει πως όποιος έχει λογαριασμούς στα social media είναι χαζός, αμόρφωτος ή ανενημέρωτος.

Ούτε φυσικά θεωρώ, όμως, ότι όλοι οι γονείς είναι ενημερωμένοι για τους κινδύνους του αχανούς Ίντερνετ και για το πού μπορούν να «ταξιδέψουν» οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε.

Αυτό, ωστόσο, που θα ήθελα να μοιραστώ σήμερα είναι κάποιοι προβληματισμοί μου για το πόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε και μοιραζόμαστε τη ζωή μας με άλλους.

Σε αυτόν το νέο κόσμο, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς δίνουν τη δική μας «γωνίτσα» να μοιραζόμαστε, έχει επηρεαστεί η ίδια η ανατροφή των παιδιών μας.

Έχουμε σκεφτεί πόσο πολύ άλλαξαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Ή τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να γίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια θετική εμπειρία για εμάς και την οικογένειά μας;

Κάνουμε «παύση» στις στιγμές

«Ο γιος μου έπεσε με το ποδήλατο!», «Η κόρη μου έφαγε πρώτη φορά λαχανικά!»

Τα social media έχουν δημιουργήσει μια παύση στον εγκέφαλό μας. Σε εκείνες τις στιγμές που σαν γονείς γιορτάζαμε με την κόρη μας ή τρέχαμε για να σώσουμε το γιο μας, πολλοί από εμάς κάνουμε μια παύση για να αποφασίσουμε αν αυτή είναι μια στιγμή που αξίζει να «ανέβει», να μπει στο instagram ή στο Facebook.

Κι εδώ είναι η επιλογή μας: Μπορούμε να «αρπάξουμε» το κινητό μας και να απομακρυνθούμε από τη στιγμή ή να χαρίσουμε ένα χαμόγελο ή ένα μπράβο στην κόρη μας, να την κάνουμε να νιώσει ότι είμαστε περήφανοι και να κάνουμε μια αγκαλιά στο γιο μας που μπορεί να μη χτύπησε πολύ, αλλά σίγουρα μια αγκαλιά θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα.

Στη σύντομη στιγμή της παύσης, όταν οι γονείς πιάνουμε τα τηλέφωνά μας για να δημοσιεύσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χάνουμε μια φυσική και σημαντική στιγμή αλληλεπίδρασης γονέα-παιδιού. Και δείχνουμε και στα παιδιά μας μια συμπεριφορά που δε θα τη δεχόμασταν από εκείνα.

Συγκρίνουμε

Όταν έχεις παιδιά, σίγουρα έχεις συναντήσει αυτόν τον γονέα που πάντα καυχιέται για το παιδί του και όλα τα υπέροχα επιτεύγματά του (ή είμαστε εμείς αυτός ο γονιός!!): «τα παιδιά μου έχουν φτάσει νωρίς τα ορόσημα της ηλικίας τους», «μπορούν να πουν το αλφάβητο προς τα εμπρός, προς τα πίσω και σε δύο γλώσσες μέχρι να γίνουν 3 ετών!»

Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν χρειάζεται να πάμε στην παιδική χαρά για να βομβαρδιστούμε με αυτές τις πληροφορίες. Το καλύτερο των καλύτερων επιτευγμάτων για τα παιδιά όλων μας παρουσιάζεται τώρα σε ένα όμορφο χρονοδιάγραμμα, πλήρες με εικόνες, κι εμείς το βλέπουμε από την άνεση του καναπέ μας. Οι γονείς αντιδρούν με likes και σχόλια, αλλά μια μυστική μάχη μπορεί να ξεσπάσει μέσα μας!

Πολλοί γονείς αναφέρουν ότι συγκρίνουν τη δική τους γονική επιτυχία με άλλους στα social media. Μπορεί να νιώσουν αποτυχημένοι με βάση αυτό που βλέπουν στο διαδίκτυο και να αγχωθούν σκεπτόμενοι «όλοι οι άλλοι τα πάνε καλύτερα από εμένα».

Οι συγκρίσεις επεκτείνονται ακόμη και στην υπόλοιπη ζωή μας στο σπίτι, καθώς συγκρίνουμε τη σύζυγο του φίλου μας που γύρισε νωρίς από τη δουλειά για να μαγειρέψει ένα υγιεινό γεύμα, με τη δική μας ζωή που το βράδυ σταματήσαμε σε ένα φαστ φουντ και φάγαμε δείπνο στο αυτοκίνητο.

Όταν κοιτάμε τους άλλους λογαριασμούς σε instagram, Facebook κλπ., η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων δεν μοιράζεται το καλό, το κακό και το άσχημο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι σαν ένα λεύκωμα σε πραγματικό χρόνο όπου παίρνουμε τη συνειδητή απόφαση να μην μοιραστούμε τους αγώνες ή τις κακές μέρες μας. Μοιραζόμαστε την πιο λαμπερή πλευρά της ζωής… και το ίδιο κάνουν όλοι οι άλλοι.

Διάβασα, κάπου, ότι σε μια μελέτη (νομίζω του 2016), η διακοπή του Facebook έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι! Μια αντίστοιχη έρευνα έδειξε ότι το Pinterest μπορεί να είναι πηγή άγχους για τους γονείς.

Το να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στον γονέα που δημοσίευσε 1.000 pins χειροτεχνίας μάς επηρεάζει, όταν εμείς νιώθουμε ότι τα πάμε καλά επειδή απλά καταφέραμε να φτιάξουμε ένα μεσημεριανό!

Μοιραζόμαστε πολλά

Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας εάν κάνουμε υπερβολική «κοινή χρήση» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι αν το παρακάνουμε και πιθανότατα θα πούμε «Όχι». Δε θα το παραδεχτούμε. (Υπάρχει όρος για τους γονείς που μοιράζονται στα social και λέγεται sharenting).

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μετατρέψει πολλούς γονείς σε καθημερινούς ρεπόρτερ της ζωής της οικογένειας. Περιλαμβάνουμε τα χρονοδιαγράμματα μας με φωτογραφίες και ενημερώσεις, μερικές φορές πολλές φορές την ημέρα. Και κανένα θέμα δεν φαίνεται να είναι εκτός ορίων, από μικροατυχήματα στην προπόνηση μέχρι μια ακατάστατη ντουλάπα.

Δεσμεύουμε τον χρόνο μας

Ας δοκιμάσουμε αυτό το πείραμα: χωρίς να «κλέψουμε». Να καταγράψουμε πόση ώρα «καθίσαμε για λίγο» στο κινητό μας να τσεκάρουμε κάτι στα social media. Μόλις προσθέσουμε όλα αυτά τα λεπτά μέσα σε μια εβδομάδα, πιθανότατα θα εκπλαγούμε με το πώς διαχειριζόμαστε το -λιγοστό κατά τα άλλα- χρόνο μας.

Τα social media μπορούν να μας ξοδέψουν περισσότερο χρόνο από ό,τι ίσως φανταζόμασταν, και αυτός είναι ο χρόνος που θα μπορούσαμε να περάσουμε με την οικογένειά μας ή να αφιερώσουμε σε κάτι που πραγματικά μας αρέσει. Τι θα έλεγαν τα παιδιά μας αν τα ρωτούσαμε τι σκέφτονται για μας και το κινητό μας!;

Η συνειδητοποίηση ότι ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον εγκαταλείψουμε εντελώς. Απλώς ας βεβαιωθούμε ότι έχουμε θέσει όρια, ώστε όλοι να έχουν στιγμές που είναι αποσυνδεδεμένοι και απλώς απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου.

Βάζουμε και τα παιδιά μας στο «παιχνίδι» της δημοσίευσης

Έχουμε ρωτήσει ποτέ το παιδί μας αν θα δημοσιεύσουμε μια φωτογραφία του στο Facebook; Θέλουν να μάθουν πόσα likes πήραν για εκείνη την ανάρτηση που κάναμε χθες; Μας ζητάνε από μόνοι τους «να την ανεβάσουμε»;

Ως γονείς, όταν δημοσιεύουμε τις φωτογραφίες των παιδιών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρακολουθούμε ενεργά τη δημοτικότητα των αναρτήσεων, κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε παιδιά που διψούν για αποδοχή, για δημοφιλία! Καθώς παρακολουθούν τη συμπεριφορά μας, τα παιδιά μπορεί να μάθουν να μετρούν τη δημοτικότητά τους ανάλογα με το πόσα άτομα κάνουν κλικ στο κουμπί «μου αρέσει».

Καυχιόμαστε (πάρα πολύ)

Όλοι καυχιόμαστε στα social media γιατί τα παιδιά μας είναι φοβερά. Φυσικά, είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας και θέλουμε να το μάθει ο κόσμος.

Κάποιοι, ίσως, λίγο περισσότερο από τους άλλους. Κάποιοι άλλοι, πάλι, μπορεί να φτάσουν στο άλλο άκρο και να γίνονται υποτίθεται ειρωνικοί και σαρκαστικοί με τα επιτεύγματα των παιδιών τους και καυχώνται έτσι «υπογείως» για όσα πέτυχαν τα παιδιά τους.

Ζητάμε να «στήσουμε» μια τέλεια εικόνα

«Τα παιδιά μας φαίνεται τόσο χαριτωμένα με αυτά που φοράνε. Ας πάρω το κινητό μου να βγάλουμε μια οικογενειακή φωτογραφία. Θα φαινόταν, όμως, πιο χαριτωμένο αν το χέρι του μεγάλου ήταν στους ώμους του μικρού. Όχι, όχι, το χέρι είναι πολύ ψηλά. Πιο χαμηλά. Αα περίμενε. Ο μικρός δε γελάει και του βγήκε έξω η μπλούζα από το παντελόνι. Όχι, περιμένετε να περάσει από πίσω το μηχανάκι. Τι γίνεται με αυτό το ύφος; Στάσου. Χαμογέλα λίγο! Εντάξει, σταθείτε εκεί ένα λεπτό. Πρέπει να το δημοσιεύσω στο Instagram μου.»

Ακούγεται γνωστό; Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα από αυτές τις «τέλειες» στιγμές, με τη διαφορά ότι πολλές από αυτές τις «τέλειες» στιγμές χρειάστηκαν 15 λήψεις της ίδιας πόζας και τόση καθοδήγηση από εμάς όσο ένας φωτογράφος σε μια φωτογράφιση σούπερ μοντέλου.

Για τις δημοσιεύσεις των φωτογραφιών των παιδιών μας στο διαδίκτυο, θα πρέπει να σταθμίσουμε τα υπέρ και τα κατά. Κυρίως να είμαστε ενημερωμένοι.

Και να θυμόμαστε ότι μπορούμε να τραβήξουμε μια φωτογραφία (δεν είναι κακό να μαζεύουμε ενθύμια και να απαθανατίσουμε τις αναμνήσεις μας) και απλά να απολαύσουμε τη στιγμή χωρίς να τη μοιραστούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εάν εξακολουθούμε και αποφασίζουμε ότι θέλουμε να μοιραστούμε τις φωτογραφίες μας, ας τραβήξουμε αυτές τις αυθόρμητες λήψεις και ας διασκεδάσουμε με τα παιδιά μας. Απλώς ας τραβήξουμε τη φωτογραφία για να απαθανατίσετε τη στιγμή για τον εαυτό μας (και όχι για ένα κοινό) και σαν να είμαστε ο μόνος που θα τη δει. Εμείς και τα παιδιά μας θα διασκεδάσουμε πολύ περισσότερο.

Δημιουργούμε Ψηφιακό Αποτύπωμα

Κάποια παιδιά ίσως θυμούνται ακόμα την «ενοχλητική» φωτογραφία τους που η μαμά τους έδειχνε από δω κι από κει όταν ήταν μικροί.

Όλες αυτές οι φωτογραφίες περιορίζονταν σε άλμπουμ φωτογραφιών που μοιράζονταν μεταξύ των μελών της οικογένειας και των κοντινών φίλων, επειδή δεν υπήρχαν κοινωνικά μέσα.

Σήμερα, δημιουργούμε ένα ψηφιακό αποτύπωμα από την πρώτη φορά που ανεβάζουμε μια φωτογραφία των παιδιών μας στο Διαδίκτυο.

(Για το ψηφιακό αποτύπωμα έχω γράψει περισσότερα εδώ).

Τι θα πει το ψηφιακό αποτύπωμα του παιδιού μας για αυτό όταν είναι ενήλικας; Πρέπει να το σκεφτούμε καλά.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μόνο ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε, σκόπιμα ή όχι, να παραβιάσουμε το απόρρητο των παιδιών μας. Ακόμα κι αν οι ιστοσελίδες αναφέρουν όρους διαγραφής κλπ., όλοι γνωρίζουμε ότι μόλις ανέβει μια φωτογραφία, είναι εκεί έξω, ακόμα κι αν θέλουμε να την πάρουμε πίσω.

Οι φωτογραφίες μπορούν να αποθηκευτούν, να κοινοποιηθούν και να διανεμηθούν ακόμα και εν αγνοία μας. Δεν έχω σκοπό να τρομοκρατήσω κανέναν, αλλά πρέπει ειδικά ως γονείς να τα γνωρίζουμε αυτά.

Επιπλέον, όπως έχω ήδη γράψει και σε άλλο άρθρο, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε αν το παιδί μας θα έρθει σε δύσκολη θέση με κάποιο από το περιεχόμενο που αναρτούμε ως γονείς.

Εστιάζουμε στα Likes

Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας και παίρνει 33 likes. Στη συνέχεια δημοσιεύουμε μια φωτογραφία του σκύλου μας και παίρνει 67 likes. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκύλος μας είναι πιο χαριτωμένος από το παιδί μας;

Ανεβάζουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας να κάνει επιδρομή στο ντουλάπι για μια σοκολάτα για πρωινό. Παίρνουμε 50+ likes. Οκ. Τότε, όμως, λαμβάνουμε ένα σχόλιο από έναν άλλο γονέα που λέει ότι δεν θα άφηνε ποτέ το παιδί του να φάει σοκολάτα για πρωινό! Και τα συναισθήματά μας πληγώνονται. Δεν σταματάει ποτέ όλο αυτό.

Φαίνεται ότι υπάρχει ένας ανεπίσημος ανταγωνισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ποιος είναι ο πιο αστείος, ο πιο έξυπνος, ο πιο εκπληκτικός γονέας και μπορεί να φέρει στο σημείο τις μαμάδες και τους μπαμπάδες να μετρήσουν την επιτυχία τους ως γονείς με βάση τις προτιμήσεις, τα likes, τα σχόλια και τα re-tweets των άλλων.

Ποια είναι,όμως, η θετική πλευρά των social media;

Αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να έχουν πολλές (και πιο πολλές) αρνητικές επιπτώσεις στην ανατροφή των παιδιών, υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα σε αυτές τις πλατφόρμες εάν χρησιμοποιούνται προσεκτικά.

Μπορούμε να κρατήσουμε επαφή με τους αγαπημένους μας

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχεδιάστηκαν αρχικά για να συνδέουν ανθρώπους και να μας δίνουν τη δυνατότητα να μοιραζόμαστε επιτεύγματα, ορόσημα και χαριτωμένες στιγμές με φίλους και συγγενείς που μπορεί να μην βλέπουμε ή να τους μιλάμε συχνά. Ειδικά σε περιπτώσεις που έχουμε συγγενείς ή φίλους στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ένας υπέροχος τρόπος να νιώθουμε κοντά ο ένας στον άλλον.

Μπορούμε να μάθουμε από άλλους γονείς

Αντί να χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να καυχηθούμε για τα επιτεύγματα του παιδιού μας, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως πολύτιμη πηγή για συμβουλές και tips από άλλους γονείς. Έχει κανείς κάποιες συμβουλές για να κόψουμε την πάνα; Για τις καούρες της εγκυμοσύνης; Για πείτε καμιά συνταγή για το σνακ του σχολείου. Καμιά ιδέα για μια διασκεδαστική και εύκολη χειροτεχνία με ένα παιδί 3 ετών;

Μπορούμε να συγχωρούμε και να γελάμε με τον εαυτό μας

Εάν ακολουθούμε γονείς που είναι ειλικρινείς σχετικά με τις δικές τους εμπειρίες, πιθανότατα θα νιώσουμε καλύτερα με τις δικές μας απογοητεύσεις και ατυχίες ως γονείς και θα γελάμε με τα καμώματά μας.

Μπορούμε να συνδεθούμε με άλλους

Αν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις αλληλεπιδράσεις πρόσωπο με πρόσωπο, μπορούν να βοηθήσουν στην παροχή κοινωνικής υποστήριξης κατά τις στιγμές που χρειάζεται να συνδεθούμε με φίλους αλλά δεν έχουμε το χρόνο ή τη δυνατότητα.

Μπορούμε να βρούμε πολύτιμους πόρους

Πολλοί ειδικοί σε θέματα γονέων, παιδιών και υγείας έχουν παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αν ακολουθήσουμε αυτές τις αξιόπιστες πηγές, μπορούμε να βρούμε πολύτιμες πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν να μειώσουμε το άγχος της ανατροφής των παιδιών.

Για τις αρνητικές επιπτώσεις των social media στη ζωή μας, υπάρχουν κάποιες συμβουλές ειδικών για τη χρήση τους, ώστε να διασφαλίσουμε ότι δίνουμε το καλό παράδειγμα στο παιδί μας.

Να είμαστε επιλεκτικοί ως προς το ποιους ακολουθούμε και να μην ακολουθούμε αυτούς που μας κάνουν να νιώθουμε ένοχοι ή άσχημα για τις αποφάσεις μας ως γονείς.

Να λάβουμε υπόψη τη μακροπρόθεσμη επίδραση των φωτογραφιών και των σχολίων μας σχετικά με τα παιδιά μας.

Να ζητάμε την άδειά τους, αν είναι σε μεγαλύτερη ηλικία, πριν δημοσιεύσουμε κάτι σχετικά με αυτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τις αναρτήσεις και τις προθέσεις μας.

Πριν δημιουργήσουμε μια ανάρτηση που σχετίζεται με το παιδί μας, ας αναρωτηθούμε: Γιατί δημοσιεύω; Είμαστε πραγματικά περήφανοι και θέλουμε να το μοιραστούμε με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα; Θέλουμε να πούμε κάτι; Έχουμε κάτι να μοιραστούμε που θα μπορούσε να βοηθήσει άλλους γονείς; Ή συναγωνιζόμαστε με άλλους γονείς για likes και shares; Μήπως «ψαρεύουμε» κομπλιμέντα για τον εαυτό μας;

Να μην ανταγωνιζόμαστε ή να συγκρίνουμε. Μπορεί να είναι πιο εύκολο να το λέμε παρά να το κάνουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε να μην ασκήσουμε πίεση στον εαυτό μας (ή στα παιδιά μας) για να ανταποκριθούμε στις φαινομενικά τέλειες ζωές που απεικονίζουν άλλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι πολλοί άνθρωποι μοιράζονται μόνο τα καλά και ότι το παιδί του καθενός προοδεύει με τον δικό του ρυθμό.

Και να μην ξεχνάμε να βάζουμε όρια στον εαυτό μας. Απενεργοποιώντας τη συσκευή μας την ώρα του φαγητού ή/και μερικές ώρες πριν τον ύπνο (για αρχή!), μπορούμε να δώσουμε ένα καλό παράδειγμα στα παιδιά μας και να κερδίσουμε ποιοτικό χρόνο για να συνδεθούμε με την οικογένειά μας χωρίς τις οθόνες.

Ας αξιολογήσουμε και τη δική μας χρήση (εδώ είναι τα δύσκολα!!) Εάν πχ διαγράφαμε όλους τους λογαριασμούς μας και εξαφανιζόμασταν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αύριο, αυτό θα μας έκανε λιγότερο επιτυχημένους στην ανατροφή των παιδιών; Αν και δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε αυτό το άκρο, είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη σχέση μας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κατ’ επέκταση το κινητό μας και πώς μπορεί να επηρεάσει την ανατροφή των παιδιών μας.

Το έχουμε ξαναπεί. Δεν είναι κακή μαμά αυτή που ανεβάζει φωτογραφίες, ούτε είναι καλή μαμά αυτή που δεν ανεβάζει.

Σύντομα, τα παιδιά μας θα κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς και πρέπει να είμαστε δίπλα τους να τους ενημερώνουμε, να τους προβληματίζουμε για όλο αυτό το «νέο κόσμο».

Και μην ξεχνάμε ποτέ να έχουμε ανοιχτά μυαλά και ανοιχτή αγκαλιά!

Ας συνδεθούμε στο Instagram, το Twitter και το Facebook, να γνωριστούμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα 🙂

Πείτε μου στα σχόλια τις προτάσεις σας και άλλα θέματα για τα οποία θα θέλατε να γράψω — ανυπομονώ να τα δω.

Εκτιμώ τόσο πολύ που αφιερώνετε το χρόνο σας και διαβάζετε τα κείμενά μου. Μοιραστείτε το με τους φίλους και την οικογένειά σας εάν το βρήκατε χρήσιμο, κάντε κλικ στο αντίστοιχο κουμπί για να με ακολουθήσετε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα λέμε σύντομα!

#Parenting

Γιατι βιαζομαστε να μεγαλωσουν τα παιδια μας

1 Σεπτεμβρίου, 2022 Vasso Nikologianni Σχολιάστε

Αυτή την περίοδο σκέφτομαι συχνά αυτό που έγραφα και στο τέλος του τελευταίου μου άρθρου: να χαρούμε κάθε φάση των παιδιών μας, χωρίς να βιαζόμαστε να μεγαλώσουν και να «περάσουν στο επόμενο στάδιο».

Όπως έγραφα, λοιπόν, στα δυο πρώτα μου παιδιά δεν κατάφερα να το κάνω, δυστυχώς. Πελάγωνα με τις δουλειές, έλεγα άντε πότε θα μεγαλώσουν να κάθονται πιο εύκολα όταν πίνω καφέ, πότε θα ξεπεταχτούν να μπορώ να τα αφήνω πιο εύκολα, πότε θα αρχίσουν να κοιμούνται όλο το βράδυ κλπ κλπ.

Όλο κάτι περίμενα να γίνει… πάντα κάτι περίμενα να γίνει.

Θυμάμαι όταν η κόρη μου ήταν λίγων μηνών, ο άντρας μου μου είπε κάποια στιγμή: ρε Βασούλα, δεν παίζεις καθόλου με το μωρό, δεν το ευχαριστιέσαι. Και είχε δίκιο -αν και όταν το άκουσα δε μου πολυάρεσε!

Το έχω μετανιώσει πολύ και προσπάθησα να επανορθώσω, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά, αλλά και στο τρίτο μου παιδάκι. Γιατί πραγματικά ποτέ δεν είναι αργά!!

Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας συνεχώς ότι η κάθε περίοδος που περνά δε θα ξανάρθει.

Θέλω να χαρώ τις στιγμές που είναι βρέφος και μπορώ να μυρίζω την υπέροχη μωρουδίστικη μυρωδιά του και να το κρατάω αγκαλιά και να του λέω τραγουδάκια.

Να χαρώ τις στιγμές που μας χαρίζει τα πρώτα του χαμόγελα, που απλώνει πρώτη φορά τα χέρια του σε μας, που αρχίζει και κάθεται στον πωπό του, που αρχίζει και τρώει κρέμα, που αρχίζει να αλλάζει πλευρό, να μπουσουλάει, να στέκεται όρθιο, να περπατάει…

Μετά, που θα πάει σχολείο, θα κάνει τους πρώτους φίλους, τις πρώτες απόπειρες κοινωνικοποίησης… Και σιγά σιγά θα μεγαλώνει και θα μαθαίνει νέα πράγματα, θα μπορεί να κάνει μαζί μας πιο περίπλοκες συζητήσεις, θα έχει απορίες και προβληματισμούς.

Όλα αυτά πρέπει να τα χαρούμε οι γονείς, να τα απολαύσουμε. Γιατί πάντα η επόμενη φάση να μας φαίνεται ευκολότερη;

Κάθε φάση έχει τα δικά της «αγκαθάκια», τις δικές της δυσκολίες.

Στο κάτω κάτω γιατί κάνουμε παιδιά;

Για να τα μεγαλώσουμε και να λέμε ότι έχουμε απογόνους; Ή για να περάσουμε υπέροχα και γεμάτα όλα αυτά τα χρόνια που θα μένουμε μαζί τους και θα «μεγαλώνουμε» παρέα;

Οι περισσότεροι από εμάς, άλλωστε, πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί: «Δε θα ήταν ωραίο να μπορούσα να γίνω ξανά παιδί, χωρίς όλο το άγχος της δουλειάς μου και την πίεση να πετύχω;»

Έχουμε, όμως, σκεφτεί ότι πολλά παιδιά σήμερα, με τις απαιτήσεις που έχουμε οι γονείς, νιώθουν το ίδιο άγχος που νιώθουν οι ενήλικες;

Με τον τρόπο που σκεφτόμαστε κινδυνεύουμε να «χάσουμε το παιδί» στην παιδική ηλικία. Ξεχνάμε το πόσο πολύτιμη είναι η παιδική ηλικία, πόσο σημασία έχουν οι επιθυμίες και, πάνω απ’ όλα, οι ανάγκες ενός μικρού παιδιού.

Μιλάμε για τα μικρά παιδιά, όλο και περισσότερο, ως «αντικείμενα – εμπορεύματα» στα οποία πρέπει να «επενδύσουμε» για μελλοντικές αποδόσεις. Αγχωνόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας και φτάνουμε σε σημείο να «επιμελούμαστε» τόσο πολύ τις εμπειρίες ζωής των παιδιών μας, με τρόπο που θα φαινόταν, στις προηγούμενες γενιές, αρκετά αφύσικος, ίσως ακόμη και χωρίς χαρά και ξεγνοιασιά.

Σε μια κουλτούρα που δίνει έμφαση στην επιτυχία, στο να «είμαστε καλύτεροι από τους άλλους», να τα κάνουμε όλα «πρώτοι», τα παιδιά βομβαρδίζονται καθημερινά και πιέζονται να μεγαλώσουν πολύ γρήγορα.

Πιέζονται να μάθουν να διαβάζουν και να μετρούν ακόμη και πριν προλάβουν να περπατήσουν.

Πιέζονται να ξεπεράσουν τα άλλα παιδιά στην τάξη, ακόμη και στο νηπιαγωγείο.

Πιέζονται να είναι αυτάρκη, παραγωγικά και πειθαρχημένα.

Πιέζονται να μιλάνε χαμηλόφωνα, να μην σηκώνονται από το τραπέζι όταν βγαίνουμε έξω, να μην λένε τις ξεκαρδιστικές παιδικές ιστορίες τους.

Αυτή η «βιαστική παιδική ηλικία» δημιουργεί αδικαιολόγητο άγχος στα παιδιά, που πολλοί ψυχολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες.

Η «ενηλικιοποίηση»

Διάβασα κάπου τον όρο «adultify» (ενηλικιοποίηση), το να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά σαν να είναι ενήλικοι και να έχουμε από αυτά αντίστοιχες απαιτήσεις. Εκεί έγραφε, επίσης, ότι πολλά παιδιά υποφέρουν από προβλήματα υγείας που σχετίζονται με το άγχος, πολλά παιδιά έχουν μπλοκάρει τις μαθησιακές τους δεξιότητες λόγω της κακής μνήμης εξαιτίας αυτού του άγχους και του υπερβολικού φόβου της αποτυχίας.

Ο Δρ David Elkind, συγγραφέας του The Hurried Child, συμβουλεύει τους γονείς να αφήνουν τα παιδιά να γίνουν παιδιά. Η έρευνά του δείχνει ότι οι μαθητές είναι πιο πιθανό να έχουν επιτυχία στο σχολείο, εάν δεν βιάζονται να περάσουν την πρώιμη παιδική τους ηλικία από γονείς που υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους και τους εκθέτουν υπερβολικά σε ακαδημαϊκές πιέσεις.

«Τα παιδιά έχουν ένα βαρύ φορτίο να σηκώσουν όταν αισθάνονται ότι η απόδοσή τους συνδέεται με την αγάπη που λαμβάνουν και απογοητεύουν τους γονείς τους εάν δεν έχουν επιτυχία. Αυτά τα συναισθήματα μεταφέρονται ακόμη και στην ενήλικη ζωή τους.»

Τι μπορούμε να κάνουμε

Πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να «βγάλουμε τις παρωπίδες» και να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των μικρών παιδιών – μια αλλαγή στην οπτική μας που μπορεί να μας επιτρέψει να τα κατανοήσουμε καλύτερα και να καλλιεργήσουμε τις μοναδικές τους ικανότητες.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι το παιχνίδι, η ανεμελιά, ο χρόνος που «δεν έχουν τίποτα να κάνουν», είναι σημαντικό μέρος της παιδικής ηλικίας. Βοηθά τα παιδιά να διώχνουν το άγχος, να ενισχύουν τη δημιουργικότητά τους και να ζουν την εμπειρία της χαράς.

Οι ενήλικες δεν πρέπει να μετατρέπουμε το παιχνίδι σε δουλειά και δεν πρέπει να προσπαθούμε πάντα να διδάξουμε τα παιδιά κατά τη διάρκεια της περιόδου παιχνιδιού τους.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι αδύνατο να επιταχύνουμε τη συναισθηματική ωρίμανση στα παιδιά μας. Τα παιδιά μπορεί να συμπεριφέρονται ως μεγάλα, αλλά δεν αισθάνονται μεγάλα. Μπορεί να μιλούν «ενήλικα», ενώ τα συναισθήματά τους φωνάζουν «παιδί».

Σε τελική ανάλυση, η παιδική ηλικία είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής και θα πρέπει να τη σεβόμαστε και να την εκτιμούμε. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην παιδική τους ηλικία και δεν πρέπει να τα βιαστούμε να περάσουν από αυτό το στάδιο.

Είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι τα μικρά παιδιά δεν είναι απλώς μικροενήλικες και νομίζω ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί και γονείς θα συμφωνούσαν ότι ο αναπτυσσόμενος εγκέφαλός τους δεν είναι πραγματικά σχεδιασμένος για να ανταπεξέρχεται στα προγράμματα και τους ρυθμούς ενηλίκων.

Πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τον κόσμο από τη σκοπιά ενός παιδιού.

Να τους δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται να κάνουν τα βήματά τους, να μάθουν τον κόσμο αυτό με τους δικούς τους ρυθμούς.

Να μη βιαζόμαστε να μεγαλώσουν, να μη βιαζόμαστε να ανεξαρτητοποιηθούν.

Όποιος έχει δει το θαύμα στο πρόσωπο ενός παιδιού όταν βλέπει μια πεταλούδα να προσγειώνεται σε ένα λουλούδι, καταλαβαίνει ότι η μάθηση ξεπερνά πολύ τα όρια της τάξης, τα όρια της ενήλικης επεξήγησης, τα όρια του δικού μας τρόπου σκέψης.

Ως γονείς, προσπαθούμε πάντα να διδάξουμε καλά πράγματα στα παιδιά μας, αλλά αν είμαστε πρόθυμοι, μπορούμε να μάθουμε πολλά για τη ζωή απλώς με το να είμαστε παρόντες και να δίνουμε την προσοχή που χρειάζονται τα παιδιά μας.

Όσο μεγαλώνουμε, συλλέγουμε γνώσεις που εμπλουτίζουν τη ζωή μας, αλλά δεν χρειάζεται πραγματικά να «μεγαλώνουμε» για να την απολαύσουμε και να ζήσουμε.

#Family,#Parenting,#RunnerMom

Οταν το νεογεννητο εχει αδερφακια – Γιατι νιωθω οτι θα τα καταφερω

19 Αυγούστου, 2022 Vasso Nikologianni 1 Σχόλιο

Διαφορετικό καλοκαίρι, αλλά πολύ όμορφο!

Ο νεογέννητος μικρός μας έφτασε τριών εβδομάδων και περνάμε το καλοκαίρι στο σπίτι, ήρεμα, κάνοντας ήδη τις πρώτες μας βόλτες με το καρότσι κλπ.

Λίγο challenging, που λέμε, η κατάσταση με τόσα παιδιά στο σπίτι, αλλά έχω στο νου μου από την πρώτη στιγμή δυο πράγματα: να διώξω τις προσδοκίες, τις ιδανικές συνθήκες που θα ήθελα ή που είχα φανταστεί και να μη δίνω σημασία σε όσα ακούω γύρω μου (και που στις προηγούμενες γέννες με «στοίχειωναν»).

Ευτυχώς έχω ομάδα υποστήριξης φοβερή και νιώθω πραγματικά ασφάλεια και την πολυτέλεια να πάρω το χρόνο μου, να έχω την ελευθερία να πάρω μια βαθιά ανάσα.

Ο άνθρωπός μου, αυτός ο άνθρωπος που με κάνει και νιώθω τόσο ξεχωριστή και μοναδική, έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα: από τα πρακτικά του σπιτιού, τα υπόλοιπα παιδιά βεβαίως βεβαίως, μέχρι την πλήρη ψυχολογική μου στήριξη! Τόσα σ’ αγαπώ και τόση επιβράβευση δεν είχα ακούσει σε όλη μου τη ζωή!!

Η αδερφή μου, παρόλο τρίτεκνη και με μωρό 5 μηνών, πανταχού παρούσα (και τα πάντα πληρούσα!!!), στήριγμα αξεπέραστο, έχει αναδειχθεί σε σούπερ ψυχαγωγία για τα παιδιά μου με μπάνια στη θάλασσα, πυτζάμα πάρτυ και ό, τι μπορείς να φανταστείς.

Κι ευτυχώς έχω κοντά τις φίλες μου, τις βιταμίνες μου, που είναι πάντα εκεί να μου δώσουν τα φώτα τους, να ακούσουν την γκρίνια μου και τις ανησυχίες μου, να μου προσφέρουν την αμέριστη συμπαράστασή τους όταν την έχω πραγματική ανάγκη. Έχω κοντά μου, βέβαια, και σε απόσταση αναπνοής, και τη μανούλα μου, πολυτέλεια και αυτή πολύ μεγάλη, αλλά και τα πεθερικά μου… Είμαι πολύ τυχερή, από αυτή την άποψη,το ξέρω.

Αλλά όταν γέννησα το Λεωνίδα, το τρίτο μου παιδί, δεν ζητούσα τη βοήθεια που χρειαζόμουν, αν και ήταν και τότε διαθέσιμη! Δεν τη ζητούσα γιατί ένιωθα ότι αφού ήταν επιλογή μου το τρίτο παιδί, έπρεπε να σηκώσω όλο το βάρος εγώ. Ενοχική εκ φύσεως…

Με έπιαναν και τα εγωιστικά μου, ότι εγώ ξέρω καλύτερα, ότι δεν έχουμε ίδιες απόψεις και συμπεριφορές πχ με τους παππούδες, ότι κανείς δεν θα προσέξει το μωρό μου -ή και τα άλλα μου παιδιά- όπως εγώ.

Οπότε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πριν αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε και να ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας!

Τι έχω πάντα στο μυαλό μου (ή αλλιώς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε)

1. Καταρχάς είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά σε σχέση με τον ερχομό του πρώτου μας παιδιού. Πρώτα-πρώτα θα είμαστε κι εμείς οι ίδιοι διαφορετικοί! Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να αναγνωρίσουμε αυτή τη διαφορά.

Θα είναι μια διαφορετική εμπειρία για μας. Δεν θα έχουμε αυτή την αίσθηση «Θεέ μου, δεν έχω ιδέα τι κάνω» που είχαμε την πρώτη φορά, αλλά τα χέρια μας θα είναι πιο γεμάτα, θα είμαστε απασχολημένοι φουλ τάιμ.

2. Όσο περισσότερα παιδιά έχουμε, φυσικά, τόσο πιο ουσιαστικός είναι ο προγραμματισμός και η προετοιμασία. Ο χρόνος είναι ένα πολύτιμο αγαθό που γίνεται πιο σπάνιο καθώς μεγαλώνει η οικογένειά μας.

Μπορεί να έχουμε πολλά μωρουδίστικα πράγματα από τα μεγαλύτερα παιδιά μας ή ίσως θα πρέπει να τα αγοράσουμε ξανά, όπως εμείς γιατί ήμασταν πολύ σίγουροι ότι δε θα κάνουμε τέταρτο παιδί!! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, είναι πολύ εύκολο να επαναπαυθούμε και να νιώθουμε σίγουροι ότι «το’χουμε» σε σχέση με το πρώτο μας μωρό που είχαμε 9 μήνες εγκυμοσύνης που μόνο με αυτό ασχολούμασταν!

Τώρα όμως είμαστε πιο απασχολημένοι, σωστά; Η προετοιμασία για μια νέα άφιξη όταν έχουμε τα «χέρια γεμάτα» με άλλα παιδιά φαίνεται λιγότερο προτεραιότητα. Ωστόσο, όσο απασχολημένοι κι αν είμαστε τώρα, πρόκειται να γίνουμε «πολύ πιο απασχολημένοι». Οπότε ας οργανωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο πριν τον τοκετό.

3. Το πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά μας και πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο τους αδερφάκι, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα χειριστούμε εμείς τη μετάβαση. Υπάρχουν πολλά απλά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να τα προετοιμάσουμε με βασικότερο να τους εξηγήσουμε τις αλλαγές που θα έρθουν, το πόσο φυσιολογικό και σύνηθες είναι, να τους συμπεριλάβουμε στην προετοιμασία και κυρίως να δείξουμε κατανόηση αν δεν υποδεχτούν το μωρό όπως θα περιμέναμε και να τους δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται.

4. Με περισσότερες απαιτήσεις από το χρόνο μας, είναι σημαντικό να «κάνουμε ένα διάλειμμα» (take a break κοινώς!).

Ίσως μας φαίνεται δύσκολο, αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να γίνουμε «Σούπερ Μαμά». Όπως έγραψα και παραπάνω, εάν υπάρχει τρόπος να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, ενώ έχουμε να ασχοληθούμε με ένα νεογέννητο ταυτόχρονα με τα παιδιά μας, εννοείται τον εκμεταλλευόμαστε. Αποδεχόμαστε κάθε βοήθεια που προσφέρεται (αν και ομολογουμένως, αυτό δεν είναι πάντα κάτι στο οποίο είμαστε καλές εμείς οι μαμάδες). Εάν κάποιος είναι πρόθυμος να μας φέρει φαγητό, να καθαρίσει το σπίτι μας ή να μαζέψει πράγματα για εμάς, απλά τον αφήνουμε. Τέλος συζήτησης.

Ζητάμε στήριξη από όπου μπορούμε, λοιπόν, επιστρατεύουμε τους δικούς μας ανθρώπους και δεν προσπαθούμε να φανούμε παντοδύναμοι και άτρωτοι!

Και ξέρω ότι το όλο θέμα «κοιμήσου όταν κοιμάται το μωρό» ακούγεται πολύ, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί όντως είναι σημαντικό. Προφανώς με ένα άλλο παιδί να φροντίζεις, ο γρήγορος υπνάκος με το νεογέννητο δεν θα είναι τόσο εύκολος όσο την πρώτη φορά. Αλλά όταν προκύπτει λίγος χρόνος, δεν καθόμαστε να κάνουμε δουλειές ή να χαζέψουμε στο Ίντερνετ! Κοιμόμαστε! Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν, οι ευκαιρίες για υπνάκο είναι τόσο λίγες, που πρέπει να αξιοποιηθούν αμέσως.

5. Όσο και να θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά μας με τα άλλα παιδιά μας, αυτό δε γίνεται!

Δε γίνεται να βάλουμε προτεραιότητα την καθιερωμένη ως τώρα ρουτίνα μας.

Ούτε να γεμίσουμε ενοχές που τα μεγάλα μας δεν κάνουν τις δραστηριότητες που κάνουν άλλες οικογένειες αυτή την περίοδο ή που δεν περνάμε μαζί το χρόνο που περνούσαμε. Το μωρό μας είναι η βασική μας προτεραιότητα αυτήν την περίοδο.

Μπορεί να δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε όλα τα παραπάνω, μπορεί τα άλλα παιδιά μας να μας κάνουν παράπονα κάποιες φορές. Ε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή!

Ας χαρούμε κάθε φάση των παιδιών μας, χωρίς να βιαζόμαστε να μεγαλώσουν και να «περάσουν στο επόμενο στάδιο». Στα δυο πρώτα μου παιδιά δεν κατάφερα να το κάνω, δυστυχώς, και το έχω μετανιώσει πολύ. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά!!

Η περίοδος αυτή δε θα ξανάρθει. Και θα μας λείψει μόλις περάσει. ❤️

#Family

Τα πας πολύ καλά, μανούλα!

21 Απριλίου, 2022 Vasso Nikologianni Σχολιάστε

Εσύ, μανούλα, που με διαβάζεις…

Σε βλέπω να κάνεις ό,τι μπορείς για να κάνεις τη ζωή όλων γύρω σου πιο εύκολη.

Σε βλέπω να αμφισβητείς συνεχώς τις αποφάσεις σου, να ανησυχείς συνεχώς αν τα κάνεις όλα σωστά, να αναρωτιέσαι πάντα αν μεγαλώνεις σωστά αυτά τα μικρά πλασματάκια ώστε να γίνουν υπέροχοι άνθρωποι.

Σε βλέπω, πολλές φορές, να νιώθεις μοναξιά.

Σε βλέπω να νιώθεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει πόσα κάνεις κάθε μέρα.

Αλλά σε βλέπω.

Σε βλέπω να σηκώνεσαι από το κρεβάτι αξημέρωτα, γιατί το μωρό κλαίει και πρέπει να το ταΐσεις. . . πάλι. Ή να παρηγορήσεις το πιτσιρίκι σου που ξύπνησε μέσα στη νύχτα.

Σε βλέπω να πίνεις ένα φλιτζάνι καφέ ή και τίποτα, γιατί ξέρεις ότι τα παιδιά θα ξυπνήσουν σύντομα – και αν θέλεις λίγο χρόνο μόνη σου, πρέπει να θυσιάσεις τον ύπνο σου.

Σε βλέπω να κάθεσαι να διαβάζεις ή να βλέπεις τηλεόραση πριν κοιμηθείς και τη στιγμή που παίρνεις απόφαση να κοιμηθείς, ακούς την πόρτα της κρεβατοκάμαρας να ανοίγει ή ακούς ότι το μικρό σου αρχίζει να κλαίει.

Σε βλέπω να ρίχνεις το γάλα στο μπολ των δημητριακών και σε όλο τον πάγκο, κάποιες φορές. Το αφήνεις εκεί και σκοπεύεις να επιστρέψεις αμέσως για να το σκουπίσεις, αλλά το ξεχνάς γιατί έχεις ήδη ξεκινήσει να κάνεις κάτι άλλο.

Σε βλέπω να διπλώνεις αυτή τη στοίβα με τα ρούχα ενώ γεμίζεις για άλλη μια φορά το στεγνωτήριο και το πλυντήριο κι αναρωτιέσαι από πού προέρχονται όλα αυτά τα ρούχα και αν έχουν βρει κάποιο τρόπο να πολλαπλασιάζονται από μόνα τους.

Σε βλέπω να τσιμπάς μια μπουκιά την ώρα που βάζεις φαγητό στα παιδιά, γιατί ποιος ξέρει αν θα έχεις την ευκαιρία να καθίσεις και να φας λίγο από το δικό σου σήμερα. Εκείνος ο πρωινός καφές ακόμα κάπου περιφέρεται και ποτέ δεν τον ήπιες…

Σε βλέπω να ταΐζεις το μωρό σου καθώς απαριθμείς στο κεφάλι σου τις εκατομμύρια εργασίες που πρέπει να κάνεις σήμερα: να καθαρίσεις το σπίτι, να απαντήσεις σε αυτά τα email, να τελειώσεις το πλύσιμο των ρούχων, να παίξεις με τα παιδιά και να ταΐσεις το μωρό ταυτόχρονα…

Σε βλέπω να προσπαθείς να κάνεις ένα μπάνιο προτού αντιληφθούν ότι έχεις εξαφανιστεί. Αλλά είναι πολύ αργά, σε πιάσανε και τώρα έχεις δαχτυλάκια κάτω από την πόρτα, μικρές φωνές που φωνάζουν ή κανονικούς θεατές την ώρα που κάνεις μια προσπάθεια να ξυρίσεις λίγο τα πόδια σου.

Σε βλέπω να παρακολουθείς το ρολόι, περιμένοντας να γυρίσει σε αυτόν τον μαγικό αριθμό. Ξέρεις… εκείνη τη στιγμή που θα εμφανιστεί ο άντρας σου, η αδερφή σου, μια φίλη και που ίσως μείνεις για ένα λεπτό μόνη.

Σε βλέπω να προσπαθείς να ετοιμάσεις το βραδινό – οτιδήποτε μπορείς να φτιάξεις γρήγορα και εύκολα και να το τρώνε κι όλοι γιατί δεν μπορείς κι άλλη γκρίνια για το φαγητό.

Θέλεις να τους δώσεις ένα ωραίο γεύμα, αλλά τώρα που έχεις ένα μικρό στο πόδι σου και ένα άλλο να πηγαινοέρχεται ή να θέλει να «συμμετάσχει» στο μαγείρεμα, ποιος έχει πια χρόνο και όρεξη να μαγειρέψει κάτι ξεχωριστό;

Σε βλέπω να βάζεις τα παιδιά για ύπνο, αφού έχετε διαπραγματευτεί δέκα φορές το πλύσιμο των δοντιών και την ακριβή ώρα. Κι αφού έχετε φιληθεί 20 φορές για καληνύχτα.

Σε βλέπω να κάνεις μια τελευταία γύρα στο σπίτι μαζεύοντας τα χοντρά-χοντρά. Κοιτάζοντας το ρολόι, προσπαθώντας να τα κάνεις όλα πριν να είναι πολύ αργά. Πριν το καταλάβεις, έχει περάσει μια ώρα και εξακολουθείς να μαζεύεις τα χοντρά-χοντρά!

Σε βλέπω να αναρωτιέσαι αν χρειάζεται πραγματικά να κάνεις ντους.

Σε βλέπω να ξαπλώνεις στο κρεβάτι. Δίνεις ένα φιλί στο σύζυγό σου, ελέγχεις την ώρα για άλλη μια φορά, καταλαβαίνεις πόσες ώρες ύπνου μπορείς να κοιμηθείς, ανατριχιάζεις γιατί είναι πολύ λίγες και σιγά-σιγά κοιμάσαι και αναρωτιέσαι πώς στο καλό μπορείς να το ξανακάνεις όλο αυτό πάλι αύριο.

Σε βλέπω, μαμά.

Βλέπω τις χαρές, αλλά βλέπω και τις λύπες και την εξάντληση που φέρνει η μητρότητα.

Αλλά είσαι δυνατή και τόσο σκληρά εργαζόμενη.

Σηκώνεσαι πρώτη κάθε πρωί και πηγαίνεις το βράδυ για ύπνο τελευταία, φροντίζοντας να γίνουν όλα.

Ξέρω ότι ανησυχείς για όλα – ίσως κανείς άλλος δεν το κάνει.

Θέλω απλώς να σου δώσω ένα «κόλλα πέντε» και να σου πω:

Είσαι απλά καταπληκτική.

Είσαι ένας απίστευτος άνθρωπος, ένας ανιδιοτελής άνθρωπος, ένας άνθρωπος που νοιάζεται.

Εσύ, αγαπημένη μου, εσύ, κάνεις εξαιρετική δουλειά.

Ακόμα κι αν σήμερα δε βρέθηκε κάποιος να σου το πει, να ξέρεις ότι όλοι σε εκτιμούν.

Μπορεί να μην το λένε πάντα, αλλά το νιώθουν.

Αλήθεια σου λέω!

Ξέρουν ότι η ζωή τους δεν θα ήταν τόσο ευλογημένη, οι μέρες τους δε θα ήταν τόσο ομαλές αν δεν ήσουν εσύ.

Εσύ, αγαπημένη μου, είσαι το άτομο που τα κάνει όλα να «κουμπώνουν» — η κόλλα που τα κρατά ενωμένα.

Εσύ επιτρέπεις στον καθένα τους να κοιμάται ήσυχα και ήρεμα, να πάρει ένα μαγικό, ονειρεμένο υπνάκο. Έναν ύπνο χωρίς ανησυχία. Εσύ το κάνεις αυτό.

Μπορεί τις περισσότερες μέρες να νιώθεις ότι απέτυχες.

Αλλά να σου πω τι βλέπω εγώ;

Βλέπω μια μαμά που σηκώνεται κάθε μέρα και βάζει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και κρατά τα πάντα ισορροπημένα ώστε όλοι οι άλλοι να είναι ο πιο εκπληκτικός εαυτός τους.

Όπου εσύ βλέπεις αποτυχία, εγώ βλέπω επιτυχία. Επιτυχία που συνεχίζεις και κάνεις ό,τι μπορείς. Και ό,τι δεν μπορείς!

Να είσαι περήφανη, αγαπημένη μου!!

Σε βλέπω, μανούλα! Και σου βγάζω το καπέλο!

Και τις μέρες που φαίνονται βαριές και ασήκωτες, σήκωσε το κεφάλι και πες «μέχρι εκεί μπορώ. Κι αυτό είναι οκ.»

Είσαι υπέροχη, μανούλα. Τα πας πολύ καλά!

#Family,#Parenting

Γιατι είναι οκ να μην ειμαι καλα

13 Ιανουαρίου, 2022 Vasso Nikologianni Σχολιάστε

Είμαι πολύ γκρινιάρα τον τελευταίο καιρό.

Όλα μου μυρίζουν κι όλα μου ξινίζουν… Στην κυριολεξία. Έτσι ακριβώς.

Ξυπνάω με ζαλάδα και ναυτία απίστευτη, έχω υπνηλία και καμιά διάθεση για οτιδήποτε.

Δεν μπορώ να φάω σχεδόν τίποτα με ευχαρίστηση, δεν μπορώ ούτε νερό να πιω.

Είναι πολύ δύσκολο να είμαι «παρούσα» ακόμα και για τα ίδια τα παιδιά μου.

Με το ζόρι ξυπνάω για το γραφείο και, όταν γυρίσω σπίτι, αφού φάμε, γυρνάω όλη μέρα μέσα στο σπίτι σαν το ζόμπι. Από καναπέ σε κρεβάτι κι από κρεβάτι σε καναπέ. Και ενδιάμεσα θα κάνω κάποια απολύτως απαραίτητη δουλειά στο σπίτι.

Δεν μπορώ να είμαι παραγωγική σε κανένα τομέα. Ούτε στη δουλειά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Άλλα ξεκινάω να κάνω κι άλλα κάνω… Ξεχνάω πολύ και το μυαλό μου φεύγει συνεχώς.

Είχα βγάλει πλάνο για άρθρα μέχρι και τέλος Ιανουαρίου, προγράμματα επί προγραμμάτων, αρχειοθετήσεις στο γραφείο, ξεκαθαρίσματα στο σπίτι, αλλά με το που άρχισαν οι ναυτίες κλπ δεν έχω ανοίξει ούτε καν το προσωπικό μου ημερολόγιο. Με τα χίλια ζόρια ξεστόλισα το σπίτι και το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα είναι ακόμα στο σαλόνι μας.

Θα μου πει κάποιος δες τη θετική πλευρά.

Ακόμα κι εγώ έτσι θα έλεγα στον εαυτό μου λίγο καιρό πριν.

Τώρα, δυστυχώς, δεν μπορώ να το κάνω. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πιάσω κουβέντα, να χαζολογήσω, να ανοίξω συζητήσεις -κάτι που λατρεύω να κάνω, όλοι το ξέρουν αυτό.

Πάντα ήμουν αισιόδοξη.

Πάντα ήμουν ευγνώμων για το κάθε μικρό πράγμα στη ζωή μου. Και ακόμα είμαι.

Νιώθω ευγνώμων που η οικογένειά μας μεγαλώνει και που όλα, προς το παρόν, πηγαίνουν μια χαρά με το μωρό μας.

Νιώθω ευγνώμων που είμαστε όλοι υγιείς και δυνατοί.

Νιώθω ευγνώμων που, ενώ λίγο πριν μείνω έγκυος στην κόρη μου -11 χρόνια πριν- έκλαιγα μετά από μια εγκυμοσύνη που δεν προχώρησε, σήμερα έχω στην αγκαλιά μου τρία υπέροχα παιδιά και που αυτή η χρονιά, αν όλα πάνε καλά, θα μας φέρει κι ένα τέταρτο.

Νιώθω ευγνώμων που ο άνθρωπός μου είναι βράχος δίπλα μου, σύμμαχος μοναδικός, συνοδοιπόρος στα εύκολα και στα δύσκολα και που έχει αναλάβει τα πάντα αυτή την περίοδο.

Νιώθω ευγνώμων που τα παιδιά μου με φροντίζουν και μου δείχνουν συνεχώς την αγάπη τους με κάθε δυνατό τρόπο.

Νιώθω ευγνώμων για την αγάπη των ανθρώπων γύρω μου, για την υποστηρικτική οικογένειά μου και τις ξεχωριστές φίλες μου.

Νιώθω ευγνώμων για όλα όσα έχω.

… Νιώθω ευγνώμων που κατάφερα κι έγραψα αυτό το κείμενο σήμερα…

Αλλά σε αυτή τη φάση, αυτή η ευγνωμοσύνη δεν μπορεί να με κάνει να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου.

Και αυτό (πρέπει να) είναι οκ.

Δεν είναι εύκολο να μη νιώθω το «τι ανάγκη έχεις εσύ», το βλέμμα «δεν έχεις εσύ λόγο να γκρινιάζεις» κλπ κλπ.

Όμως, θέλω κι εγώ να γκρινιάξω.

Θέλω κι εγώ να εκφράσω αυτά που νιώθω χωρίς να σκεφτώ ότι κάποιος θα με κρίνει, χωρίς να σκεφτώ ότι κάποιος θα με κάνει να νιώσω άσχημα ή θα με φέρει σε δύσκολη θέση.

Και αυτό είναι όντως οκ.

#BetterLife,#Parenting

Παθαίνουν και οι μαμάδες burnout;

9 Δεκεμβρίου, 2021 Vasso Nikologianni Σχολιάστε

Θυμήθηκα, αυτές τις μέρες, τότε που είχα το Λεωνίδα βρέφος. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο πολύ έντονα, σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι πως σκεφτόμουν ότι «πότε θα τα σκέφτομαι όλα αυτά και θα λέω είναι μακρινά, πάει πέρασαν…»

Ήθελα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να σκέφτομαι «αν τα βγάλω πέρα αυτά που περνάω τώρα, μπορώ να κάνω τα πάντα». Όμως, αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να μείνω μόνη μου και να κοιμηθώ…

Ο Λεωνίδας θήλαζε κάθε μία ώρα κι εγώ είχα κάποιου είδους μόλυνση στο στήθος και κάθε φορά που θήλαζε, έκλαιγα από τον πόνο. Παράλληλα, είχα μόλυνση στη μασχάλη, τύπου σταφυλόκοκκο και το ίδιο είχε και ο μεγαλύτερος γιος μου. Ο άντρας μου έλειπε για δουλειά αρκετές ώρες, εγώ έπρεπε να δουλεύω από το σπίτι και παράλληλα να φροντίζω με όλες τις αλοιφές κλπ το μεγάλο μου γιο, να προσέχω να μην κολλήσω το μωρό οτιδήποτε, να είμαι σπίτι και με τα τρία παιδιά, αφού δεν είχαν σχολείο λόγω καλοκαιρινών διακοπών και να έχω και όλα τα πρακτικά του σπιτιού.

Το μυαλό μου ήταν γεμάτο άσχημες σκέψεις και τύψεις για όσα δεν κατάφερνα και ένιωθα ότι περνάω τη δυσκολότερη φάση της ζωής μου…

Θυμάμαι μια μέρα που κατάφερα να ξεγλιστρήσω στο κρεβάτι μεσημέρι για να κοιμηθώ έστω και λίγο και το μωρό ξαφνικά ξύπνησε πολύ πολύ νωρίτερα για να φάει… Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό μου ανεξέλεγκτα γιατί απλά δεν άντεχα άλλο. Είχα φτάσει στα όριά μου.

Οποιαδήποτε άλλη μέρα, μπορεί να βάζω τις ανάγκες της οικογένειάς μου πάνω από τις δικές μου και να φροντίζω να «φροντίζονται» όλοι. Εκείνη τη μέρα, προσπάθησα να υποστηρίξω τον εαυτό μου και τη δική μου ευημερία, γιατί απ΄τη γονεϊκότητα δεν μπορούσα να πάρω ούτε μια μέρα άδεια…

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έκανα αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε γονιός, φυσικά. Τον πήρα αγκαλιά χαμογελαστή και έκανα ό,τι μπορούσα για να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Τον τάισα και άρχισα να παίζω μετά μαζί του. Αυτός είχε βρει την ενέργειά του και την καλή του διάθεση, αλλά αυτό το αίσθημα εξάντλησης ήταν ακόμα πολύ έντονο μέσα μου.

Στην αρχή, δεν ήμουν πολύ σίγουρη γιατί ξέσπασα έτσι, ενώ ήταν καθημερινότητα πλέον για μένα αυτά τα ωράρια και οι υποχρεώσεις. Αλλά μετά από περισσότερη σκέψη, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν κάτι το σημαντικό και διαφορετικό που συνέβη εκείνη την ημέρα. Ήταν μικρές στιγμές, που σιγά σιγά στοιβάζονταν και με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι χρειάζομαι απαραίτητα ένα διάλειμμα.

Ζούσα με την έλλειψη του ύπνου, κάτι που οι νέοι γονείς είναι πολύ εξοικειωμένοι.

Έγινα μαμά τριών και ήμουν συνεχώς σπίτι μαζί τους.

Θήλαζα για 8 μήνες ασταμάτητα.

Δεν ένιωθα υποστήριξη γιατί κι εγώ δε ζητούσα βοήθεια.

Ένιωθα πως δεν μπορώ να βγάζω τους άλλους από το πρόγραμμά τους επειδή εγώ αποφάσισα να μεγαλώσει κι άλλο η οικογένειά μου.

Ακόμα και από τον άντρα μου δυσκολευόμουν να ζητήσω πράγματα, αφού ένιωθα ότι επειδή δεν ήταν και πολύ θετικός αρχικά στο να κάνουμε τρίτο παιδάκι, δεν ήθελα να τον πιέσω, ούτε να του φορτώσω το «βάρος» μου, το ψυχολογικό και το σωματικό.

Δούλευα από το σπίτι έστω και «σπασμωδικά» με τρία παιδιά που το καθένα ήθελε τα δικά του. Πρακτικά και ψυχολογικά.

Ασχολιόμουν και με τόσα άλλα μικροπράγματα…

Το να είμαι μητέρα είναι η πιο ανταποδοτική δουλειά που υπάρχει. Θα έκανα τα πάντα για την οικογένειά μου όπως είμαι σίγουρη ότι θα έκανε κάθε γονιός. Αλλά μέσα από όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές, ξεχνούσα να αναρωτηθώ «Τι γίνεται με εμένα;».

Ένιωθα κουρασμένη, εξαντλημένη, αποκομμένη από τον ίδιο τον εαυτό μου. Βίωνα την εξάντληση της μαμάς, ένα burnout που δυσκολευόμουν να διαχειριστώ.
Όταν ρωτήθηκε να ορίσει την εξουθένωση της μαμάς, η Sheryl Ziegler, συγγραφέας του Mommy Burnout, είπε ότι είναι «η συναισθηματική και σωματική εξάντληση που νιώθετε από το χρόνιο άγχος της ανατροφής των παιδιών». Αν αυτό ακούγεται σαν κάτι που έχεις ή βιώνεις αυτήν τη στιγμή, δεν είσαι μόνη.

Αν και η εξουθένωση της μαμάς είναι φυσιολογική και αναμενόμενη, θα γράψω κάποια πράγματα που έχω κάνει για να νιώσω καλύτερα αυτά τα χρόνια.

1. Ζητάμε βοήθεια

Το βασικό πράγμα που με βοήθησε περισσότερο από όλα ήταν να ζητήσω περισσότερη βοήθεια. Το είπα και στο πρώτο 5-minute-mom podcast που έκανα πρόσφατα.

Είμαι εξπέρ στο «Όχι, είμαι εντάξει, τα καταφέρνω», αλλά αυτό δε λειτουργεί πλέον. Ναι, πιθανότατα μπορώ να κάνω κάτι πολύ πιο γρήγορα και σύμφωνα με τις ακριβείς προσδοκίες μου αν το κάνω μόνη μου, αλλά είναι όντως τόσο κακό αν γίνεται λίγο διαφορετικά από κάποιον άλλον, ώστε να αφιερώσω 30 λεπτά στον εαυτό μου; Όχι, καθόλου. ΚΑ-ΘΟ-ΛΟΥ.

Το να ζητήσω βοήθεια ήταν δύσκολο για μένα επειδή δεν θέλω να νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι ή ότι δεν κάνω αρκετά. Αλλά δεν μπορώ να τα κάνω όλα, ούτε και πρέπει να τα κάνω στο κάτω κάτω.

Τα παιδιά μου έχουν δύο στοργικούς γονείς και είμαστε εξίσου ικανοί να παρέμβουμε και να βοηθήσουμε σε κάθε περίπτωση.

Επίσης, υπάρχουν φορές που ο σύντροφός μου δεν μπορεί να βοηθήσει λόγω περισσότερων ωρών εργασίας. Όταν συμβεί αυτό, θα χρησιμοποιήσω περισσότερη «εξωτερική» βοήθεια, όπως να παραγγείλω τηλεφωνικά τα ψώνια, να μαγειρέψω κάτι πιο πρόχειρο, να επιτρέψω λίγο περισσότερο χρόνο στην τηλεόραση, ώστε να μπορώ να κάνω κάποια πράγματα. Η βοήθεια μπορεί να είναι διαφορετική για πολλές οικογένειες, γι’ αυτό είναι σημαντικό να συζητάμε με τον άνθρωπό μας σχετικά με το πώς θα χρησιμοποιήσουμε όλη τη διαθέσιμη βοήθεια.

2. Μειώνουμε τις προσδοκίες μας

Θα είμαι η πρώτη που θα παραδεχτώ ότι δεν μου άρεσε να το ακούω αυτό. (…αλλά πλέον το λέω συνέχεια!) Αλλά μόλις μπήκα σε λειτουργία «εξουθένωσης πλήρους λειτουργίας», ήξερα ότι είναι μονόδρομος. Μεγαλώνω τρία υπέροχα παιδιά, έχω έναν άνθρωπο-βράχο δίπλα μου και αυτό έχει σημασία. Και όχι αυτά που «ιδανικά» θα ήθελα να γίνουν, όπως οι σούπερ αισθητικής οικογενειακές φωτογραφίες, οι σωστές συμπεριφορές, το ιδανικό πρόγραμμα δραστηριοτήτων, τα ιδανικά φαγητά και σούπερ υγιεινά σνακς, η πλήρης αποχή από οθόνες, οι πιο καλοί μαθητές στην τάξη…

Υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία όντως θέλω να κάνω κάτι παραπάνω για τα παιδιά μου, όπως στις διακοπές, τα Χριστούγεννα ή στα γενέθλιά τους.

Αλλά έπρεπε να ρίξω μια προσεκτική ματιά στην πίεση που ασκούσα στον εαυτό μου να γίνω αυτή η τέλεια μαμά σε όλες αυτές τις άλλες στιγμές. Έπρεπε να μάθω ότι δεν χρειάζεται να αποδείξω ότι είμαι καλή μαμά ή σύντροφος σε κανέναν. Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας είναι τόσο απαραίτητη για να παραμείνω ήρεμη και χαρούμενη ουσιαστικά.

3. Βρίσκουμε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα

Πριν γίνω σύζυγος και μαμά, είχα πολλά πράγματα για να με βοηθήσουν να απελευθερώσω το άγχος. Για να είμαι ειλικρινής σχεδόν δεν ήξερα τι θα πει άγχος… Καφέδες με φίλες, περπάτημα χωρίς να κοιτάμε το ρολόι και το χρόνο που περνά, άσκοπη παρακολούθηση τηλεόρασης και ανθυγιεινές λιχουδιές (τότε δεν είχαμε smartphones και Netflix!).

Όταν κάνουμε τη δική μας οικογένεια, και ειδικά όταν έχουμε μικρά παιδιά, αυτά αλλάζουν και πρέπει να βρούμε νέους τρόπους για να απελευθερώσουμε το άγχος μας και να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας.
Δεν λέω ότι οι ανέμελες ώρες ή το να τρώμε «τον άμπακο» βλέποντας Netflix δεν μπορεί να συμβεί καθόλου, όταν παντρευτούμε και κάνουμε παιδιά, αλλά σίγουρα όχι και τόσο συχνά. Αν, λοιπόν, συμβεί κάτι τέτοιο, ποια είναι τα πράγματα που μπορούμε να εφαρμόσουμε στη νέα μας ζωή και που μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε εξίσου καλά;
Για μένα, ήταν ένας καφεδάκος με την αδερφή μου, έστω και μαζί με όλα τα πιτσιρίκια, μια βόλτα στα γρήγορα, ένα τρεξιματάκι, μια ωραία ταινία ή σειρά παρέα με τον άνθρωπό μου την ώρα που τα παιδιά κοιμούνται. Ή να βγαίνουμε έξω για να γλιτώνουμε το μαγείρεμα κάποιες φορές. Ή να πάω με το αυτοκίνητο μόνη μου σούπερ μάρκετ και να ακούω τα τραγούδια που μου αρέσουν. Αυτά τα πράγματα μπορεί να φαίνονται μικρά, αλλά μου δίνουν το χρόνο να πάρω μια βαθιά ανάσα και να χαλαρώσω λίγο.

4. Σταματάμε τις συγκρίσεις

Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι, ως κοινότητα γονέων, μιλάμε αρκετά για τη σύγκριση και πόσο πραγματικά μας επηρεάζει σε βαθύτερο επίπεδο. Μπορούμε να δούμε απευθείας τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων με ένα απλό πάτημα στα smartphones μας. Και ενώ αυτό μπορεί μερικές φορές να είναι υπέροχο, όταν γίνεται υπερβολικά, μπορεί να είναι μια υπερφόρτωση πληροφοριών που μάς βλάπτει ψυχολογικά.

Βλέποντας άλλες μαμάδες και οικογένειες να χαμογελούν, να διασκεδάζουν πολύ, να μοιράζονται τα πεντακάθαρα σπίτια τους και να κάνουν ακόμα και τις αθλητικές φόρμες να φαίνονται υπέρκομψες, ειδικά όταν εμείς δεν είμαστε στα καλά μας, μπορεί να μας ρίχνει ψυχολογικά.

Εντάξει, δε λέω να σταματήσουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (αν και μερικά διαλείμματα από αυτά, που και που, θα μπορούσαν να είναι μια καλή κίνηση).

Αλλά νομίζω ότι αξίζει να σκεφτούμε πώς να αποφεύγουμε αυτή την παγίδα της σύγκρισης. Καταρχάς (καταχάνς που λέει και ο Λεωνίδας…) μπορούμε να μην ακολουθούμε λογαριασμούς που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, των οποίων όλη αυτή η πασπαλισμένη με γκλίτερ καθημερινότητα και η «τέλεια εικόνα» δε μας ταιριάζει καθόλου.

Θα μπορούσαμε να ακολουθούμε ανθρώπους που έχουν αξίες και ιδέες που ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τις δικές μας; Ή να ορίσουμε ένα ανώτατο όριο για τον χρόνο που αφιερώνουμε στα social media; Ας δούμε πότε και πώς νιώθουμε αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα… ότι κάπου υστερούμε, κάπου είμαστε κατώτεροι και πιο λίγοι από τους άλλους. Και να τα αποφεύγουμε.

5. Οργανώνουμε τη μέρα μας

Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο post για την απλότητα στον προγραμματισμό μας, ο προγραμματισμός μπορεί να μην είναι διασκεδαστικός μερικές φορές. Αν είσαι και αρχάριος, σίγουρα δε γίνεται στο άψε σβήσε. Ωστόσο, είναι αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι όσο περισσότερο αποτελεσματικοί είμαστε στον προγραμματισμό των ημερών μας, τόσο πιο αποτελεσματικοί και αποδοτικοί θα είμαστε τελικά με το χρόνο και τις υποχρεώσεις μας. Κι όσο πιο πολλά κάνουμε, τόσο καλύτερα νιώθουμε, τόσο πιο εποικοδομητικά περνάμε το χρόνο μας και όλο αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία μας.

Αν αυτό δεν είναι εφικτό στην ψυχολογική και σωματική κατάσταση που βρισκόμαστε, κάνουμε μικρά μικρά βασικά βήματα, ένα τη φορά χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά. Το καλύτερο που μπορούμε -όσο μικρό κι αν μας φαίνεται- είναι προτιμότερο από το καθόλου.

Αυτές οι ιδέες είναι μόνο η αρχή, κάποιοι λίγοι τρόποι, για να απομακρυνθούμε από την εξουθένωση της μαμάς, το burnout.

Αν είσαι στα κάτω σου αυτή τη στιγμή, να ξέρεις σε καταλαβαίνω και μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω. Είναι δύσκολο και απογοητευτικό να νιώθουμε ένοχοι που η φροντίδα των ανθρώπων που αγαπάμε μάς εξαντλεί τόσο…

Τι γίνεται όμως, μαμά;

Είναι σαν το απόφθεγμα του Βούδα: «Εσύ, ο εαυτός σου, αξίζεις την αγάπη και τη στοργή σου όσο οποιοσδήποτε σε ολόκληρο το σύμπαν».

ΥΓ. Αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου και έχεις συχνά ξεσπάσματα, μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια από έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας, ένα ψυχολόγο, έναν ειδικό. Δεν είναι όλα τα συναισθήματα διαχειρίσιμα και η συμβουλή ενός ειδικού είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη ακόμα και αν η κατάσταση δεν είναι τόσο δύσκολη. Μη μένουμε σε ξεπερασμένα στερεότυπα περασμένων δεκαετιών για τους ψυχολόγους και τις ψυχοθεραπείες.

#Parenting,#RunnerMom

Τρέξιμο και μητρότητα: Πώς να τα συνδυάσουμε

2 Δεκεμβρίου, 2021 Vasso Nikologianni Σχολιάστε

Αυτό που αγαπώ στο τρέξιμο είναι αυτό το αυθόρμητο και απρογραμμάτιστο που έχει. Ακόμα κι αν δεν είσαι πλήρως οργανωμένος, ή ακόμα κι αν δεν το είχες σκεφτεί νωρίτερα, ή ακόμα κι αν δεν είχες και πολλή όρεξη, μπορείς σε δυο λεπτά να το αποφασίσεις και να φύγεις από το σπίτι. Απλά φοράς τα παπούτσια σου και έξω από την πόρτα.

… Μόνο που αυτό δεν ισχύει όταν γίνεσαι μαμά.

Όλες οι runnermoms, οι «μαμάδες – δρομείς», γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι το τρέξιμο πλέον δεν είναι κάτι που απλά το αποφασίζουμε και πάμε, ένα στιγμιαίο κίνητρο. Υπάρχουν κι άλλα άτομα στο σπίτι μας που εξαρτώνται από εμάς και μας χρειάζονται.

Έτσι, πολλά πράγματα θα «μπουν στο δρόμο μας» και θα μας δυσκολέψουν.

Βέβαια, από προσωπική εμπειρία, το να τρέχουμε όταν είμαστε μαμάδες είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη, ο πολύτιμος χρόνος με τον εαυτό μας. Είναι σημαντικότερο για μας από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής μας.

Αν, ως μαμάδες, δεν είμαστε υγιείς και ευτυχισμένες με τον εαυτό μας, τότε δεν μπορούμε να είμαστε καλές μαμάδες, οι καλύτερες μαμάδες που μπορούμε τελοσπάντων.

Με όσες μαμάδες που τρέχουν κι αν έχω μιλήσει, όλες θα συμφωνήσουν στο ότι όταν επιστρέφουν από ένα τρέξιμο, επιστρέφουν με καλύτερη διάθεση, μια καλύτερη, πιο υπομονετική μαμά.

Ο χρόνος για τον εαυτό μας είναι πραγματικά πολύτιμος. Χρειαζόμαστε το δικό μας χρόνο μας για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας και να δώσουμε και καλά παραδείγματα για την οικογένειά μας.
Tweet

Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε βρει τρόπους να ξεπεράσουμε – όσο μπορούμε τελοσπάντων – αυτά τα εμπόδια και βάζουμε τα δυνατά μας να τα συνδυάσουμε όλα!

1) Όταν είμαστε έγκυος

Είχα γράψει ένα άρθρο για την περίοδο της εγκυμοσύνης που έτρεχα κι όλοι με έλεγαν ανεύθυνη (!!) και τρελή. Εννοείται πως η περίοδος της εγκυμοσύνης δεν είναι περίοδος για προσωπικά ρεκόρ και πρωταθλήματα, όμως, το να συνεχίσουμε να τρέχουμε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης όχι μόνο είναι καλό για την ψυχολογία μας, αλλά καλό και για τη δική μας υγεία και την υγεία του μωρού μας.

Μαθαίνουμε να ακούμε το σώμα μας, να μην το πιέζουμε πολύ και να μην αφήνουμε τους παλμούς μας να ανεβαίνουν πολύ. Βρίσκουμε φίλους μας να μας κάνουν παρέα ή έχουμε το κινητό μας stand-by για οτιδήποτε προκύψει και απολαμβάνουμε στιγμές στη φύση μαζί με την ωραία μας κοιλίτσα και τις σκέψεις μας.

2) Όταν έρχεται το μωρό (Postpartum running)

Με τον ερχομό του μωρού είναι απαραίτητο να επιδείξουμε υπομονή για να επιστρέψουμε στα τρεξίματά μας. Εννοείται πως είναι μια περίοδος που πραγματικά το έχουμε ανάγκη κυρίως ψυχολογικά, για να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητά μας, αλλά και για να νιώσουμε πάλι σαν τον παλιό μας εαυτό, να νιώσουμε ελεύθεροι, όταν κάθε δευτερόλεπτο της μέρας – και της νύχτας – αφιερώνεται στη φροντίδα κάποιου άλλου.
Και πάλι ακούμε το σώμα μας, αφού συμβουλευτούμε το γιατρό μας φυσικά. Αλλά ό,τι και να μας λένε οι άλλοι, μόνο εμείς ξέρουμε πώς πραγματικά νιώθουμε. Να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας και να μη μας νοιάζουν σχόλια για το «πόσο νωρίς βγήκες να τρέξεις» ή για το «πού άφησες το παιδί σου» κλπ.

Να μην αποθαρρυνόμαστε από το ότι το σώμα μας δεν είναι όπως πριν τον τοκετό κλπ. και δε μας είναι τόσο εύκολο να κάνουμε τρεξίματα που κάναμε πριν. Βάζουμε μικρούς στόχους κάθε μέρα, δίνοντας διαφορετικές προτεραιότητες, όπως η φυσική κατάσταση, η διατροφή ή η αυτοφροντίδα.

3) Όταν το μωρό μας θηλάζει συνεχώς

Το τρέξιμο ενώ θηλάζουμε μπορεί να γίνει λίγο άβολο. Υπήρχαν πολλές φορές που το μωρό αποκοιμήθηκε πριν προλάβω να το θηλάσω, και το στήθος άρχιζε να πονάει ή φορές που ξυπνούσε την ώρα που έτρεχα πεινασμένο, ή απλά με ζητούσε και δεν ηρεμούσε με τίποτα οπότε έπρεπε να κάνω σπριντ μέχρι το σπίτι για να το θηλάσω ή να το πάρω αγκαλιά!

Αυτή η περίοδος, βέβαια, δεν κρατάει για πάντα, αλλά οι runnermoms επιβιώνουμε βρίσκοντας εναλλακτικές όπως τρέξιμο κοντά στο στο σπίτι και φυσικά βάζουμε τα μεγάλα μέσα και επιστρατεύουμε το σούπερ σύντροφό μας! Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί αυτός να σπρώχνει το καρότσι κοντά μας την ώρα που τρέχουμε ή να πηγαίνει βόλτες με το μωρό στη βεράντα για να τους βλέπουμε από μακριά και να είμαστε ήσυχες!

4) Όταν δεν έχουμε πού να αφήσουμε τα παιδιά

Όταν το παιδί είναι μικρό, ή είναι μόνο ένα, το τρέξιμο με καρότσι είναι μια λύση, ωστόσο δεν είναι όσο εύκολο φαίνεται. Είναι σωματικά δύσκολο να το σπρώχνεις την ώρα που τρέχεις και φυσικά δεν είναι και εύκολο να κρατήσεις ένα μωρό χαρούμενο για αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Κουβαλάμε μπισκοτάκια, παιχνίδια για καρότσι κλπ, εννοείται πως δεν κοιτάμε το ρυθμό και ελπίζουμε για το καλύτερο. Πάρα πολλές φορές έχω γυρίσει στα μισά γιατί το μωρό δεν ηρεμούσε, ή το έχω πάρει αγκαλιά στο ένα χέρι και στο άλλο το καρότσι. Προπόνηση είναι κι αυτό!

Αν τα παιδιά μας είναι μεγαλύτερα, μπορούμε να τα πάρουμε μαζί και να προσαρμόσουμε το πρόγραμμα ανάλογα. Να πηγαίνουμε πολύ αργά όλοι μαζί ή αυτά να περπατάνε και εμείς να πηγαινοερχόμαστε τρέχοντας από και προς τα παιδιά, να κάνουμε ασκήσεις επί τόπου σε κάποιο πάρκο ή στο σπίτι κλπ. Έχει τύχει να τρέξουμε με τα παιδιά μέσα στο σπίτι γύρω γύρω από τα έπιπλα μέχρι 4 χιλιόμετρα. Κουραστικό αλλά είχε πλάκα και τα παιδιά ξετρελάθηκαν.
Μια άλλη λύση είναι το τρέξιμο σε διάδρομο (αν έχουμε).
Το να προσπαθούμε, ωστόσο, να τρέχουμε στο διάδρομο, ενώ διασκεδάζουμε τα παιδιά μας δεν είναι εύκολο κατόρθωμα, αν και προσωπικά δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ (δεν έχω διάδρομο). Είναι ένα εργαλείο για να μπορέσουν να κάνουν αυτό που χρειάζονται, αυτό που έχουν ανάγκη, όταν δεν μπορούν να φύγουν από το σπίτι.

5) Όταν το παιδί μας ξυπνά ένα εκατομμύριο φορές τη νύχτα

Όταν έχουμε μωρό στο σπίτι ή το παιδί μας είναι άρρωστο ή απλά δεν κοιμάται καλά το βράδυ, κι εμείς έχουμε να σηκωθούμε ξημερώματα να πάμε για τρέξιμο, θα τρέξουμε αναγκαστικά κουρασμένοι.

Το τρέξιμο μπορεί να μας τονώσει ή να μας κάνει εντελώς πτώμα… Οι runnermoms έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας σε αυτό το ζήτημα. Αν μόνο η σκέψη για ένα άνετο/ easy τρέξιμο μάς εξαντλεί, απλά δεν πηγαίνουμε. Ακόμα κι αν έχουμε σημαντική προπόνηση, μπορεί να την αναβάλλουμε ή ακόμα και να την παραλείψουμε. Ο ύπνος και η ξεκούρασή μας είναι πιο σημαντικά. Βγαίνοντας για τρέξιμο εξαντλημένοι, όχι μόνο θα κάνουμε, κατά πάσα πιθανότητα, κακή προπόνηση και θα απογοητευτούμε, αλλά κινδυνεύουμε να αρρωστήσουμε ή να τραυματιστούμε.

6) Όταν τα παιδιά μας αρρωσταίνουν

Το να είναι κάποιο από τα παιδιά μας άρρωστο, όπως έγραψα και παραπάνω, είναι η δύσκολη περίπτωση για μια runnermom. Τα άρρωστα παιδιά συχνά ισοδυναμούν με άγρυπνες νύχτες και αγχωμένες μέρες – για να μην αναφέρουμε τη μεγάλη πιθανότητα ότι θα κολλήσουμε ό,τι έχουν… και ίσως και χειρότερα.

Για να επιβιώσουμε, λοιπόν, πρέπει να είμαστε ευέλικτοι. Αυτό σημαίνει να μη μένουμε κολλημένοι στο πρόγραμμα, αλλά να είμαστε ευχαριστημένοι με οποιαδήποτε μορφή άσκησης μπορούμε να κάνουμε ή και να δώσουμε απλά λίγο χρόνο στον εαυτό μας και στο παιδί μας να αναρρώσουμε.

7) Όταν τα παιδιά «πέφτουν στα πατώματα» την ώρα που φεύγουμε

Όλα τα παιδιά μου πέρασαν φάσεις που δεν ήθελαν να πάω για τρέξιμο. Μιλάμε για μεγάλη κατάρρευση… Και δε δούλευε ούτε η απόσπαση της προσοχής ούτε η δωροδοκία! Έτσι, αναγκαστικά έπρεπε να ξεκινήσω το πρωινό τρέξιμο, που θα έλειπα πριν ξυπνήσουν, ή να πάω απευθείας μετά τη δουλειά που ούτως ή άλλως θα έλειπα. Πολλές είμαστε οι μαμάδες που αναγκαζόμαστε να κάνουμε γύρους γύρω από το τετράγωνο, ώστε να μας βλέπουν τα παιδιά, να μας δίνουν νεράκια ή να μας κάνουν «κόλλα το» ή να μας συνοδεύουν με το ποδήλατο ή το πατίνι.

8) Παραμένοντας διαθέσιμοι την ώρα που τρέχουμε

Το να τρέχουμε χωρίς κινητό μαζί μας, δεν είναι πλέον πολυτέλεια όταν είμαστε μαμάδες (ούτε κι αν δουλεύουμε δυστυχώς…). Πρέπει να έχουμε μαζί μας το τηλέφωνό μας ανά πάσα στιγμή αν μας χρειαστεί η οικογένειά μας. Θα πρέπει, όμως, να διαθέτουμε εξοπλισμό που να μη μας δυσκολεύει στο τρέξιμο, αλλά και να μπορούμε να σηκώσουμε το κινητό όταν τρέχουμε.

Έχω εκνευριστεί πολλές φορές που δεν μπορούσα να σηκώσω το τηλέφωνο ή αναγκαζόμουν – στην αρχή ειδικά- να το κρατάω στα χέρια για πολλή ώρα. Πλέον, οι runnermoms έχουμε βρει τα καλύτερα σορτς, ζώνες και αθλητικά σουτιέν για να μεταφέρουμε το κινητό μας χωρίς προβλήματα.

9) Όταν δεν έχουμε χρόνο

Όταν γινόμαστε γονείς, ξεμένουμε αμέσως από προσωπικό χρόνο, αφού πάντα κάποιος μας χρειάζεται ή πρέπει να κάνουμε κάτι. Οι runnermoms πρέπει να είμαστε πολύ οργανωμένες και με πειθαρχία για να βρούμε ή και να δημιουργήσουμε χρόνο για να τρέξουμε ή να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να το κάνουμε αυτό. Ξυπνάμε νωρίς και τρέχουμε πριν ξυπνήσει κάποιος άλλος. Τρέχουμε την ώρα του μεσημεριανού ύπνου ή κατά τις δραστηριότητες των παιδιών. Χωρίζουμε την άσκηση σε δύο μικρότερα μέρη. Τρέχουμε σε διαδρόμους και με καρότσια, ενώ διασκεδάζουμε τα παιδιά. Και κάνουμε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς με γιαγιάδες, παππούδες, θείους, νονούς κλπ για να κανονίσουμε ποιος θα κρατήσει τα παιδιά μας…

10) Και ο σύντροφός μας χρειάζεται «χρόνο για τον εαυτό του»

Οι μαμάδες δεν είναι οι μόνες που αντιμετωπίζουν προκλήσεις και εμπόδια για να κάνουν το τρέξιμό τους. Οι μπαμπάδες χρειάζονται, επίσης, τον «χρόνο για τον εαυτό τους» είτε τρέχουν είτε όχι. Για να μην υπάρχουν δυσάρεστα συναισθήματα και απογοητεύσεις, τα ζευγάρια πρέπει να σχεδιάσουν και να επικοινωνήσουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Αν πηγαίνουμε και οι δύο για τρέξιμο, για παράδειγμα, πρέπει να πηγαίνουμε εναλλάξ, ο ένας το πρωί και ο άλλος το βράδυ. Ή ο ένας να κάνει το long run του το Σάββατο και ο άλλος την Κυριακή το πρωί. Ποτέ, όμως, δεν ξεχνάμε ότι είμαστε μαζί σε αυτό τον αγώνα ανατροφής των παιδιών και σε αυτή τη συμπόρευση στη ζωή.

11) Όταν δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση

Πριν από τα παιδιά, ίσως να μπορούσα να πάω για ένα long run (αλλά δυστυχώς δεν έτρεχα τότε 😔) και μετά θα μπορούσα να ξάπλωνα στον καναπέ όλη την υπόλοιπη μέρα. Τώρα, θα κάνω 20 χιλιόμετρα και θα έρθω στο σπίτι για να αλλάξω πάνες, να καθαρίσω και να φτιάξω πρωινό. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Υπάρχει πολύ λίγος χώρος για ξεκούραση και αποκατάσταση.

Έτσι, πρέπει να το σχεδιάσουμε από πριν και να εκμεταλλευτούμε όλες τις ευκαιρίες ξεκούρασης που θα προκύψουν. Αυτό μπορεί να σημαίνει προετοιμασία γευμάτων, διατάσεις ενώ παρακολουθούμε τα παιδιά μας να παίζουν ή να τα κάνουμε όλα όταν τα παιδιά θα κοιμούνται.

12) Όταν δεν υπάρχει χρόνος για ολοκληρωμένο πρόγραμμα ενδυνάμωσης ή πρόληψης τραυματισμών

Οι runnermoms μόλις και μετά βίας βρίσκουν χρόνο να τρέξουν, πόσο μάλλον να κάνουν τα έξτρα όπως γιόγκα, προπόνηση ενδυνάμωσης, cross training κλπ. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να κάνουμε μόνοι κάποια πράγματα στο σπίτι (foam rollers κλπ, ή stretching την ώρα που καθόμαστε μαζί με τα παιδιά ή την ώρα που κάνουμε μπάνιο) και να μην τα αμελούμε.

13) Όταν συγκρίνουμε τις επιδόσεις μας

«Η σύγκριση είναι ο κλέφτης κάθε χαράς», ωστόσο, είναι δύσκολο να μην συγκρίνουμε τον εαυτό μας πριν από την εγκυμοσύνη με τον εαυτό μας μετά την εγκυμοσύνη ή τον εαυτό μας μετά την εγκυμοσύνη με άλλους ανθρώπους σε παρόμοια φάση… καταλαβαίνεις τι εννοώ. Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από εικόνες μέσων κοινωνικής δικτύωσης που διαλαλούν μαμάδες που επανήλθαν σε φόρμα μετά το μωρό σε χρόνο που μοιάζει με χιλιοστά του δευτερολέπτου, οι runnermoms πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ για να μην πέσουμε στην παγίδα της σύγκρισης. Αναγνωρίζουμε ότι το σώμα μας είναι ξεχωριστό και όλα ανταποκρίνονται διαφορετικά μετά από μια εγκυμοσύνη και έναν τοκετό. Τα σώματά μας είναι φτιαγμένα τόσο για να κάνουν μωρά όσο και να τρέχουν. Μπορεί να χρειαστεί χρόνος για να ανακτήσουμε τη φυσική μας κατάσταση, αλλά γιορτάζουμε όλα όσα μπορεί να κάνει αυτό το σώμα.

14) Όταν η μαμά νιώθει ενοχές

Όπως κάθε μαμά γνωρίζει από πρώτο χέρι, το να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας έχει συχνά το κόστος του να νιώθουμε ενοχές, επειδή αυτό συνήθως σημαίνει ότι επιλέξαμε χρόνο μακριά από τα παιδιά μας.

Αλλά για να επενδύσουμε στα παιδιά μας, πρέπει να επενδύσουμε στον εαυτό μας, το έχω ξαναγράψει αυτό. Οι runnermoms έχουμε μάθει, επίσης, ότι το τρέξιμό μας ενσταλάζει θετικές συνήθειες και μαθήματα ζωής στα παιδιά μας: ότι είναι σημαντικό να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας, να ασκούμαστε, να είμαστε υγιείς, να εργαζόμαστε σκληρά, να επιμένουμε και να παλεύουμε όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα.

Ανεξάρτητα από τα δάκρυα που μπορεί να προκύψουν στη διαδρομή, οι runnermoms ξέρουμε πολύ καλά ότι το τρέξιμο είναι ένα δώρο που δε σταματά να μας δίνει όλο και περισσότερα. 🤗

#Family,#Parenting

Να μεγαλώσουμε ανεξάρτητα παιδιά

8 Οκτωβρίου, 2021 Vasso Nikologianni 1 Σχόλιο

Σήμερα ξεκινάω να γράψω με πολύ κακή διάθεση…
Πολλά τα νεύρα και ενώ έλεγα θα ασχοληθώ με τις ταμπέλες στα παιδιά μετά τα stories μου στο instagram για τα «κοριτσίστικα» και «αγορίστικα» παιχνίδια, ασχολούμαι εδώ και μια βδομάδα με τα μαθήματα των παιδιών και πώς να βοηθήσω.

Έχω ξαναγράψει σχετικό άρθρο με τα διαβάσματα των παιδιών, αλλά σίγουρα παίζει ρόλο σε τι φάση είναι τα παιδιά και ηλικιακά και ψυχολογικά.
Και σίγουρα σε τι φάση είναι οι γονείς.

Το ερώτημα που τριγυρίζει στο μυαλό μου είναι πόση βοήθεια να δώσω και με ποιο τρόπο, ώστε να νιώσουν τα παιδιά ότι τα στηρίζω και είμαι δίπλα τους, αλλά και να μάθουν, να εκπαιδευτούν δηλαδή ότι είναι τα ίδια υπεύθυνα για τις υποχρεώσεις τους.

Αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα, είναι η εξής διαπίστωση: δε με ενοχλεί τα παιδιά μου να πάνε αδιάβαστα ή να νιώσουν άσχημα ή να ντροπιαστούν στην τάξη. Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη ότι πρέπει να νιώσουν τα ίδια ότι έχουν την ευθύνη για τις δικές τους εργασίες. Αυτό που με ενοχλεί κυρίως είναι μήπως ο δάσκαλος ή η δασκάλα βγάλει το συμπέρασμα ότι δεν ασχολούμαι με τα παιδιά μου, ότι μπορεί να σκεφτούν «αυτή η μάνα δεν ενδιαφέρεται». Το ίδιο νιώθω κι αν δεν προλάβω να φύγω από τη δουλειά για μια συνάντηση γονέων.

Με ενοχλεί δηλαδή αυτό το κλασικό «τι θα πουν οι άλλοι;» το οποίο σαν τρόπος σκέψης, ξέρω πολύ καλά ότι είναι προβληματικός, αλλά δεν είναι εύκολο να αποβάλλω αυτή τη νοοτροπία.

Όλοι οι γονείς θέλουμε, ή έχουμε ανάγκη, να μας θεωρούν «τους καλύτερους γονείς», να μας παινεύουν για τη συμπεριφορά μας και τα «υπέροχα» παιδιά μας.

Ξέρω, όμως, πόσο πολύ θέλω τα παιδιά μου να είναι ανεξάρτητα και υπεύθυνα. Μόνο έτσι θα γίνουν και υπεύθυνοι ενήλικες.

Σε πολλά σημεία της ζωής των παιδιών μας, πρέπει να απομακρυνθούμε, να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να τα αφήσουμε να «πάθουν και να μάθουν».

Να τα βοηθήσουμε, έτσι, να γίνουν ηθικοί και στοργικοί, παραγωγικοί και δημιουργικοί, ανεξάρτητοι νέοι.

Ωστόσο, είναι (είμαστε) πάρα πολλοί οι γονείς, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, που, από την αγάπη για τα παιδιά μας, από όλα αυτά που βλέπουμε στα social media, από τα δικά μας απωθημένα ίσως, θέλουμε να κάνουμε περισσότερα, όχι λιγότερα, γι ‘αυτά.

Πιστεύουμε ότι όσο περισσότερο χρόνο, ενέργεια, προσοχή και χρήμα μπορούμε να διαθέσουμε στα παιδιά μας, τόσο το καλύτερο.

Τα παιδιά μας ξέρουν ότι δε θα τα αφήσουμε να πάνε αδιάβαστα (ακόμα κι αν έχουν ξεχάσει να κάνουν όλα τους τα μαθήματα), δε θα τα αφήσουμε χωρίς καθαρά ρούχα (ακόμα κι αν δεν έχουν βάλει στο καλάθι των απλύτων τα λερωμένα ρούχα τους), δε θα τα αφήσουμε νηστικά (ακόμα κι αν δεν έχουν στρώσει ή μαζέψει το τραπέζι).

«Η μαμά πάντα θα το κάνει».

Αναρωτιόμαστε σχετικά με το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ξεπεράσουν τους φόβους τους, να μάθουν να ρισκάρουν ή να γίνουν πιο υπεύθυνα.

Ανεξάρτητα από το πόσο αγαπάμε τα παιδιά μας, ίσως να μην καταφέρνουμε να τους δώσουμε αυτά που πραγματικά χρειάζονται.

Υπάρχουν πολλά σημαντικά πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε για τα παιδιά μας, όσο κι αν το θέλουμε.

Για να μεγαλώσουν με τους τρόπους που χρειάζεται να μεγαλώσουν, τα παιδιά πρέπει να κάνουν ένα βήμα μπροστά.

1. Δεν μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα με το ζόρι

Όταν κλαίνε, τρέχουμε να δούμε αν κινδυνεύουν. Όταν φαίνονται θλιμμένα, τυλίγουμε τα χέρια μας γύρω τους. Θέλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από όλα τα άσχημα συναισθήματα, αλλά ο αγώνας και τα βάσανα είναι μέρος της ζωής και τα παιδιά πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους.
Σε εμπειρίες χωρίς τους γονείς (εκδρομές, σχολείο, δραστηριότητες) είναι πιο εύκολο για τα παιδιά να μάθουν τι μισούν και τι αγαπούν, τι τα κάνει να στεναχωρηθούν και τι τα κάνει ευτυχισμένα.

2. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας υψηλή αυτοεκτίμηση

Έχουμε στο μυαλό μας να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση του παιδιού, λέγοντάς τους συνεχώς πόσο υπέροχοι και έξυπνοι είναι. Κάτι τέτοιο, όμως, δε βοηθά.
Η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση προέρχονται από την οικοδόμηση δεξιοτήτων και την εκμάθηση δύσκολων εργασιών που καταφέρνουν μόνα τους.

3. Δεν μπορούμε να κάνουμε φίλους για τα παιδιά μας ή να μικροδιαχειριζόμαστε τις σχέσεις τους

Ακόμα και όταν είναι μωρά, ορισμένα παιδιά έλκονται έντονα το ένα από το άλλο. Παρόλο που εμείς μπορούμε να κανονίσουμε παιχνίδια με άλλα παιδάκια, τα παιδιά μαθαίνουν μόνα τους ο ένας με τον άλλον πώς να είναι φίλοι. Μπορούμε να υποστηρίξουμε τις φιλίες των παιδιών μας, να τους κανονίσουμε συναντήσεις για παιχνίδι, αλλά δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις σχέσεις τους.

4. Δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε τα «ηλεκτρονικά» στα παιδιά μας

Ζούμε εν μέσω μιας τεχνολογικής επανάστασης που αλλάζει δραματικά την οικογενειακή ζωή. Οι γονείς θέλουμε συνεχώς να περιορίσουμε τη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών από το παιδί μας. Ωστόσο, όλοι μας περνάμε ίσο χρόνο μπροστά στις οθόνες – και τα παιδιά θα κάνουν αυτό που κάνουμε εμείς και όχι αυτό που λέμε.

5. Δεν μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας ανεξάρτητα

Μέχρι ένα σημείο, τα παιδιά μου μπορεί ακόμα και να με κατηγορούσαν που ξέμειναν από νερό στο σχολείο, που δεν έπλυνα το ρούχο που ήθελαν να φορέσουν και ακόμα τα κάνουν κάποιες φορές. Έχω ακούσει παιδιά να λένε «α, η μαμά μου ξέχασε να μου βάλει στην τσάντα τα γυαλιά μου».
E, όταν τα παιδιά είναι μικρά θα το κάνουμε στην αρχή. Όταν, όμως, τα παιδιά ηλικίας 15 ετών δεν μπορούν να θυμηθούν τα γυαλιά τους, είναι επειδή είναι ανοργάνωτα ή επειδή η μητέρα τους αναλαμβάνει να θυμάται αντί αυτών…
Κάθε παιδί πρέπει να εξασκείται να είναι ανεξάρτητο και κάθε γονέας πρέπει να εξασκείται να αφήνει το παιδί του να είναι ανεξάρτητο. Δεν είναι εύκολο να το τηρήσουμε. Το ξέρω.

Η ανεξαρτησία, όμως, είναι σαν το άλμα εις ύψος: Πρέπει να τρέξεις και να πηδήξεις και μερικές φορές να αποτύχεις. Και στη συνέχεια να ανεβάσεις την μπάρα και να τρέξεις και να πηδήξεις ξανά. Ως γονιός, θα τρομάξουμε όταν τα παιδιά μας χτυπήσουν αυτή την μπάρα, αλλά δεν μπορούμε να πηδήξουμε αντί για αυτά!

Και θα δούμε ότι θα έχουν πολλές γλυκές στιγμές χωρίς εμείς να είμαστε παρόντες.

Αυτό που πιστεύω απόλυτα είναι ότι η δουλειά μας είναι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας έτσι ώστε να είναι έτοιμα να μας αφήσουν, οπότε πρέπει να είμαστε σε θέση να τα αφήσουμε να προχωρήσουν, παρακολουθώντας τα από απόσταση.

6. Και το βασικότερο: Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας εντελώς ασφαλή (αλλά -δυστυχώς- μπορούμε να τα τρελάνουμε προσπαθώντας)

Παρακολουθούμε τις ειδήσεις και ανησυχούμε για όλα τα φοβερά πράγματα που μπορούν να συμβούν στα παιδιά μας.

Μένουμε απέναντι από το σχολείο και τα αγγλικά τους είναι ένα τετράγωνο μακριά. Ξέρω ότι πρέπει να τα αφήσω να πάνε με τα πόδια, αλλά, μέχρι πολύ πρόσφατα, δυσκολευόμουν, γιατί όντως τα αυτοκίνητα είναι πάρα πολλά.
Κι ακόμα και τώρα που το πήρα απόφαση, υπάρχουν δάσκαλοι που τρέχουν έντρομοι έξω από την είσοδο του σχολείου για να τα βοηθήσουν να διασχίσουν το δρόμο και αναρωτιούνται «γιατί δε σας έφερε κάποιος μεγάλος;»

Προσπαθούμε να κάνουμε «καλή δουλειά» στην ανατροφή των παιδιών μας, αλλά το να έχουμε συνεχώς το μυαλό μας στην ασφάλεια τους μάς κάνει να ανησυχούμε πολύ κι έτσι δυσκολεύουμε την ικανότητα των παιδιών μας για ανεξαρτησία.

Διάβασμα και υπευθυνότητα

Όλα αυτά ξεκίνησα να τα γράφω για να καταλήξω εδώ ακριβώς… Σε όλο αυτόν τον αγώνα -όπως τον έχουμε πολλοί γονείς στο μυαλό μας- για να «στρωθούν τα παιδιά μας στο διάβασμα».

Δε θέλουν να διαβάσουν, ισχυρίζονται ότι «δεν έχουν τίποτα», αλλά τελικά όλο και κάτι θα εμφανιστεί… Μπορεί να ξεχάσουν να κάνουν την εργασία τους, να κάνουν την εργασία τους αλλά να μην την παραδώσουν, να την κάνουν ατημέλητα ή απρόσεκτα ή να μη διαβάσουν όλα αυτά που πρέπει. Αυτοί είναι μόνο μερικοί τρόποι με τους οποίους τα παιδιά προσπαθούν να κρατήσουν τον μικρό έλεγχο που έχουν.

Οι γονείς, από την άλλη, συχνά θεωρούμε ότι είναι δική μας δουλειά να κάνουμε τα παιδιά να τα πάνε καλά στο σχολείο. Φυσικά, είναι λογικό να αγχωθούμε με αυτήν την ευθύνη ως γονείς: να αγχωθούμε γιατί θέλουμε να πετύχουν στη ζωή τους και να αντιδράσουμε με θυμό και κηρύγματα.

Γιατί το διάβασμα στο σπίτι να είναι τόσο δύσκολο;

Φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο για τα παιδιά να μείνουν συγκεντρωμένα όταν είναι στο σπίτι. Στο σχολείο υπάρχει μια δομή, μια οργάνωση, μια πειθαρχία, χωρίς τους τόσους περισπασμούς του σπιτιού.

Με το που μπαίνουν σπίτι μπαίνουν σε mood, σε λειτουργία «ελεύθερου χρόνου». Στο μυαλό τους, το σπίτι είναι ένα μέρος για να χαλαρώσουν, να απολαύσουν ένα σνακ, να ακούσουν μουσική και να παίξουν ή να δουν τηλεόραση. Τους είναι δύσκολο να μπουν στη διαδικασία να κάνουν σχολικές εργασίες.

Κι εμείς οι γονείς σε αυτό το «πεδίο μάχης» για το «πότε θα διαβάσεις επιτέλους;» μπορεί να χρησιμοποιήσουμε τακτικές που πετυχαίνουν ή τακτικές που αποτυγχάνουν.

Η μάχη για την εργασία στο σπίτι γίνεται στην πραγματικότητα μάχη για τον έλεγχο. Το παιδί μας αρχίζει να παλεύει για να έχει περισσότερο έλεγχο στις επιλογές της ζωής του, ενώ εμείς πιστεύουμε ότι η δουλειά μας ως γονιός είναι να έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων. Έτσι και οι δύο πολεμάμε πιο σκληρά και όλο αυτό μετατρέπεται σε πόλεμο στο σπίτι μας.

Οι γονείς νιώθουμε όλο και περισσότερο εκτός ελέγχου, οπότε τιμωρούμε, γκρινιάζουμε, απειλούμε, μαλώνουμε ή καταλήγουμε να κάνουμε εμείς τα μαθήματά τους!

Ανεξάρτητα από το γιατί τα παιδιά μας δεν κάνουν τα μαθήματά τους, μάλλον πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτή η μάχη είναι χαμένη υπόθεση και για τους δυο μας.

Θα καταλήξουμε απογοητευμένοι, θυμωμένοι και εξαντλημένοι και τα παιδιά μας θα έχουν βρει έναν ακόμη τρόπο να πατήσουν τα κουμπιά μας. Και, ακόμη χειρότερα, μπορεί να καταλήξουν να μισούν το σχολείο και να μισούν τη μάθηση.

Όλα αυτά τα ξέρουμε οι περισσότεροι από εμάς αλλά δεν μπορούμε να το υλοποιήσουμε.

Αυτό που πήρα απόφαση μετά από πολλή σκέψη (και συζήτηση και φωνές και κλάματα και εκβιασμούς και καλοπιάσματα…) είναι να κάνω το παν για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Να μην τσιμπάω με κάθε μια ατάκα των παιδιών που θέλουν να μου πάνε κόντρα και «με χτυπάνε εκεί που πονάει».

Θα δημιουργήσω ένα σύστημα οργάνωσης (με μια μικρή εποπτεία μέχρι να μάθουν να το υλοποιούν μόνα τους) έτσι ώστε να καταλάβουν ότι τα μαθήματα που έχουν για διάβασμα είναι απλώς ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής στο σπίτι: «βγάζουμε όλα τα βιβλία από την τσάντα μας, να πάρει και αέρα (Μαρί Κοντό style!) και μετά τσεκάρουμε ένα ένα μάθημα με τη σειρά που αναγράφονται στο πρόγραμμά μας για να δούμε τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε για αύριο».

Μόλις το αποδεχτούν (ή το πάρουν απόφαση τελοσπάντων), θεωρώ ότι έχουμε ήδη κερδίσει τη μισή μάχη.

Μπορούμε να το βάλουμε μπροστά αυτό το σύστημα, μαζί με τα παιδιά μας, σε μια στιγμή που τα πράγματα είναι ήρεμα και τα πηγαίνουμε καλά και, φυσικά, όχι κατά τη διάρκεια του καυγά.

Να τους πούμε ότι θα δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό από την επόμενη φορά με τα διαβάσματα που θα κάνει τα πράγματα καλύτερα και πιο εύκολα για όλους. Και θα εξηγήσουμε.

Θα τους εξηγήσουμε ότι υπάρχει χρόνος για φαγητό, για μαθήματα, και σίγουρα υπάρχει και ελεύθερος χρόνος. Αλλά πρέπει να έχουμε στο νου μας αυτό: ο ελεύθερος χρόνος ξεκινά μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων.

Δεν μπορούμε να τους κάνουμε έτσι από το πουθενά να νοιάζονται. Οπότε αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εστιάσουμε σε αυτό που θα βοηθήσει τη συμπεριφορά τους να βελτιωθεί.

Να μην επικεντρωνόμαστε στη στάση τους, όσο στη γενικότερη εικόνα.

Να θέσουμε όρια και συγκεκριμένους κανόνες, να σεβαστούμε τις ατομικές επιλογές τους και να τα βοηθήσουμε να παρακινήσουν τον εαυτό τους.

Να μείνουμε συγκεντρωμένοι στο δικό μας ρόλο, που είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά με τις εργασίες τους και όχι να τις κάνουμε αντί για αυτά.

Να κάνουμε ένα διάλειμμα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Να αφιερώσουμε λίγα λεπτά για να ηρεμήσουμε και να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο, προλαβαίνοντας την «καταιγίδα».

Να σκεφτόμαστε τους δικούς μας στόχους, τι εμείς θέλουμε να πετύχουμε και με ποιο τρόπο θα το καταφέρουμε.

Να κάνουμε λίγο πίσω και να τα αφήσουμε να κάνουν τις δικές τους επιλογές, να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες.

Δεν είναι αγώνας εξουσίας. Κάποια παιδιά μπορεί να «τα παρατήσουν» σκόπιμα μόνο για να δείξουν στους γονείς τους «ποιος είναι ο επικεφαλής». Άλλα παιδιά μπορεί να συμμορφωθούν για να απαλύνουν το άγχος των γονιών τους, αλλά στο τέλος δε θα μάθουν να κάνουν τις δικές τους επιλογές.

Να μην είμαστε οργισμένοι ή επικριτικοί, απλώς να ρωτήσουμε με ειλικρίνεια «Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;».

#Parenting

Πόσο εύκολα κρίνουμε τους άλλους γονείς

23 Σεπτεμβρίου, 2021 Vasso Nikologianni Σχολιάστε

Όπως και να επιλέξουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, πάντα θα βρεθεί κάτι να μας πούνε.

Μπορεί να είναι κάποιος από την οικογένειά μας, αλλά μπορεί να είναι και κάποιος εντελώς άγνωστος σε εμάς.

Τις συμβουλές που μας δίνονται, σίγουρα, τις εκτιμάμε και πιθανώς να μας βοηθήσουν.

Είναι και κάποιες φορές, όμως, που κάποια σχόλια καλύτερα να τα αγνοούμε και να τα προσπερνάμε.

Το κλειδί της υπόθεσης είναι να καταλάβουμε τι είναι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε και αυτό που πρέπει να αγνοήσουμε.

Αυτό θα μας βοηθήσει να διαχωρίσουμε τις πραγματικά χρήσιμες συμβουλές από τις καθόλου χρήσιμες κριτικές.

Πώς να χειριστούμε τις ανεπιθύμητες συμβουλές;

Πριν «τσιμπήσουμε» σε ένα επικριτικό σχόλιο ας σκεφτούμε: Ζήτησα αυτή τη συμβουλή; Επέτρεψα να ανοίξει μια σχετική συζήτηση; Αν ισχύει αυτό, τότε πραγματικά πρέπει να επιτρέψω στον απέναντί μου να μοιραστεί τις σκέψεις του μαζί μου.

Είναι δύσκολο όταν ζητάμε βοήθεια και δεν μας αρέσει η απάντηση που παίρνουμε. Σε αυτή την περίπτωση, δε θα πρέπει να τον κατηγορήσουμε που μας είπε τη γνώμη του, αλλά να του διευκρινίσουμε τι χρειαζόμαστε: Αντί να ρωτήσουμε έναν φίλο ή μέλος της οικογένειας τι πιστεύουν, να ζητήσουμε συγκεκριμένα την υποστήριξή τους: «Αποφάσισα να το κάνω αυτό. Ξέρω ότι μπορεί να μην συμφωνείς, αλλά αυτό που χρειάζομαι από εσένα είναι να με στηρίξεις» …ή οτιδήποτε άλλο τελοσπάντων.

Αν ζητάμε συμβουλές, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις ακούσουμε: να μπορούμε να αποδεχθούμε ότι μπορεί να μας πουν κάτι που δε θα μας αρέσει, που θα είναι δύσκολο να ακούσουμε.

Το βασικότερο όλων είναι να ζητάμε συμβουλές από άτομα που γνωρίζουν το αντικείμενο ή έχουν παρόμοια εμπειρία. Δεν μπορώ πχ να ρωτήσω τον πατέρα μου τι κάνω όταν το μωρό έχει πρόβλημα με το θηλασμό.

Όταν, όμως, οι συμβουλές μάς έρχονται ανεπιθύμητες, χωρίς να τις έχουμε ζητήσει, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτό το άτομο μάς ασκεί κριτική: νοιάζεται πραγματικά για εμάς και την οικογένειά μας; Το κάνει με σεβασμό και αγάπη; Θα πρέπει να θέσουμε τα όριά μας.

Αν φαίνεται να έχουν θετική πρόθεση, ίσως να συγκρατήσουμε μια υπερβολικά αμυντική αντίδραση.

Αλλά να ζυγίσουμε τα σχόλιά τους: Έχουν αξία; Τα εφαρμόζουμε ή τα απορρίπτουμε… Κάποιες φορές ίσως είναι καλύτερα να επικεντρωθούμε στην καρδιά τους παρά στις συμβουλές τους. Να αποφασίσουμε, δηλαδή, ότι η συμβουλή του πιθανώς είναι καλοπροαίρετη, αλλά είναι ανεπιθύμητη.

Αν μας είναι δύσκολο να αγνοήσουμε τα σχόλιά τους, θα πρέπει να ενημερώσουμε το συνομιλητή μας ότι αισθανόμαστε καλά με τις μεθόδους γονικής ανατροφής που έχουμε εφαρμόσει και ότι δεν ψάχνουμε συμβουλές για το θέμα.

Μερικές φορές, βέβαια, ίσως παρερμηνεύουμε τις συμβουλές ή υπεραναλύουμε αυτό που πραγματικά ειπώθηκε. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα social media: βγάζουμε συμπεράσματα για το ύφος του άλλου ή «διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές», συμπληρώνοντας το νόημα που εμείς υποθέτουμε.

Ειδικά στις συζητήσεις σχετικά με την ανατροφή των παιδιών, θα πρέπει να είμαστε καλός ακροατής, να ζητήσουμε διευκρινίσεις, να είμαστε σίγουροι για αυτό που θέλει ο συνομιλητής μας να μας πει.

Η τεχνολογία, η ηλεκτρονική επικοινωνία κάνει πολύ εύκολη την παρερμηνεία των σχολίων κάποιου: δεν μπορούμε να ακούσουμε την κλίση και τον τόνο της φωνής του άλλου, οπότε ή μη δίνετε σημασία ή συναντηθείτε με τον άλλον face to face.

Κάποιες φορές, τυχαίνει να έχουμε πρόβλημα με το ίδιο το άτομο και όχι με αυτά που λέει.

Κάποιες φορές ως γονείς, υψώνουμε ένα τείχος άμυνας. Μπορεί να είμαστε απογοητευμένοι από τη συμπεριφορά των παιδιών μας, μπορεί να νιώθουμε σαν να μας επικρίνουν πάντα οι άλλοι. Μπορεί κάθε τους σχετικό σχόλιο να μοιάζει με μαχαιριά στην καρδιά.

Ακούμε, λοιπόν, χωρίς να απαντάμε, χωρίς να αισθανόμαστε ότι πρέπει να απολογηθούμε για τις επιλογές μας.

Η απλή ειλικρίνεια μπορεί να βοηθήσει στην εκτόνωση της κατάστασης. Μπορεί να πούμε πχ στο μέλος της οικογένειάς μας που μας επέκρινε ότι αυτό το θέμα μας κάνει να αισθανόμαστε λίγο άσχημα ή να το ενημερώσουμε ότι αυτή τη στιγμή αυτό που χρειαζόμαστε είναι ενθάρρυνση και όχι προτάσεις και ιδέες.

Την επόμενη φορά που θα νιώσουμε να βγαίνουν καπνοί από τα αυτιά μας, πριν κάνουμε οτιδήποτε, ας σκεφτούμε πριν αντιδράσουμε, ας σκεφτούμε αν αξίζει τον κόπο.

Αλλά ας πάμε και στην άλλη πλευρά…

Εμείς γιατί κρίνουμε τους άλλους γονείς;

Η κριτική για τη γονική μέριμνα άλλων γονιών φαίνεται να έχει γίνει ένα ιδιαίτερα δημοφιλές «χόμπι» τα τελευταία χρόνια: γιατί πίνει από το μπουκάλι και δε θηλάζει, γιατί τρώει έτοιμο γεύμα, γιατί το φώναξες, γιατί το έβαλες τιμωρία, γιατί το αφήνεις μόνο του να πάει σχολείο, γιατί δεν το αφήνεις να πάει σχολείο μόνο του, γιατί του αγόρασες τάμπλετ, γιατί του αγόρασες πατατάκια, γιατί του δίνεις αναψυκτικά, γιατί του δίνεις το κινητό σου στην καφετέρια, γιατί τρέχει ανάμεσα στα τραπέζια και κάνει φασαρία…

Αλλά ανεξάρτητα από το αν οι μαμάδες ή οι μπαμπάδες είναι ο στόχος της «χολής», η πρακτική της «διείσδυσης» στη γονική συμπεριφορά άλλων ανθρώπων συνεχίζει να αυξάνεται συνεχώς.

Γιατί οι γονείς σήμερα είναι τόσο αποφασισμένοι να φωνάζουν ο ένας τον άλλον;

Είναι τόσο εύκολο για τους ανθρώπους να σχολιάσουν…

Κι ας είναι μια φράση που πετάνε έτσι, χωρίς σκοπό.

Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε αυτήν την κοινωνία όπου ανεβάζουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας ντυμένο νίντζα και κάποιος θα πει «Πωπω, μεγαλώνεις έναν δολοφόνο» ή «Ντύνεις το παιδί σου με ύφασμα που μπορεί να του προκαλέσει αλλεργία» ή το πιο απλό και καθημερινό «ανεβάζεις το παιδί σου στο ίντερνετ».

Είναι δύσκολο να είσαι ασφαλής σε μια κοινωνία που είναι τόσο ανασφαλής, που απλά αμφισβητεί και κρίνει κάθε μικρό πράγμα.

Αυτή η ανασφάλεια, κατά πάσα πιθανότητα και χωρίς να είμαι επαγγελματίας ούτε να έχω εξειδικευμένη γνώση, πηγάζει από το άγχος μας ως γονείς.

Για να απαλύνουμε τους φόβους μας, αυξάνουμε τρελά τις προσπάθειές μας να βάλουμε τα παιδιά μας στο «σωστό» σχολείο, να συναντήσουμε τους «σωστούς» φίλους και να ακολουθήσουμε τις «σωστές» δραστηριότητες και αθλήματα.

Η υπερκριτική ματιά μας στην ανατροφή των άλλων γονιών ίσως είναι ένα είδος ανταγωνισμού ή μιας ανασφάλειας για το αν κάνουμε τελικά το σωστό.

Οι συγκρίσεις μας με τους άλλους και το να τους «βγάλουμε σκάρτους» προφανώς μας καθησυχάζουν, μας κάνουν να νιώθουμε ότι εμείς τα πάμε καλά.

Μπορεί να κάνουμε κάποιον να νιώσει άσχημα ακόμα και να πει ότι ασχολήθηκε με τον εαυτό του, ότι δεν είναι τα παιδιά του η νο 1 προτεραιότητά του, ότι εργάζεται πάρα πολύ, ότι δεν περνά όλο τον ελεύθερο χρόνο του με τα παιδιά του ή ότι δεν παίζει μαζί τους.

Είναι πολύ εύκολο να αμφισβητούμε τον εαυτό μας ξανά και ξανά.

Και επειδή εμπλεκόμαστε συναισθηματικά, μερικές φορές είναι δύσκολο να δούμε κάποιες εμπειρίες πέρα από το δικό μας «φίλτρο».

Ο πρώτος και καλύτερος συνεργάτης μας στην ανατροφή των παιδιών είναι ο σύντροφός μας. Κάποιος που έχει άμεση σχέση και κοινή ευθύνη για το παιδί μας. Όταν έχουμε ένα ενιαίο μέτωπο, δεν χειριζόμαστε μόνο την ανατροφή των παιδιών, αλλά μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον μέσω των αδύναμων σημείων μας.

Οι φίλοι και η οικογένεια μπορούν, επίσης, να είναι ένας καλός σύμβουλος που θα μας δώσει τις δικές του εμπειρίες και νέες προοπτικές. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό όπως και η δυναμική της σχέσης μας μαζί του. Να ακούσουμε τι λειτούργησε για κάποιον άλλο, αλλά να αναγνωρίσουμε τους διαφορετικούς παράγοντες στο παιχνίδι και να προσαρμόσουμε ή ακόμη και να αγνοήσουμε τις συμβουλές, αν αυτό πρέπει να γίνει για τις ξεχωριστές ανάγκες του παιδιού μας.

Υπάρχουν πολλοί «ειδικοί» εκεί έξω, αλλά κανείς δεν γνωρίζει το παιδί μας όπως εμείς. Εμείς είμαστε ο «ειδικός» σε αυτό το θέμα.

Ο καλύτερος τρόπος για να χτίσουμε την αυτοπεποίθησή μας ως γονείς είναι να κοιτάξουμε το παιδί μας και να ακολουθήσουμε το ένστικτό μας.

Το ότι μας απασχολεί τόσο σημαίνει ότι κάτι κάνουμε καλά. Θα κάνουμε και πολλά λάθη, θα κάνουμε και κάποια σωστά.Τα παιδιά μας, αν είμαστε δίπλα τους και τα ακούμε, τα στηρίζουμε και τα αφήνουμε να «ανοίξουν τα φτερά τους» θα τα πάνε μια χαρά.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς, γονείς!

#BetterLife,#Parenting

Τι κάνουμε όταν δε φεύγουν οι εκκρεμότητες

16 Σεπτεμβρίου, 2021 Vasso Nikologianni 1 Σχόλιο

Ξεκίνησε η σχολική χρονιά και παρ’όλο που παιδιά και γονείς ανυπομονούμε να μπούμε στους ρυθμούς μας (αν μας το επιτρέψουν οι συνθήκες τελοσπάντων), οι υποχρεώσεις είναι αρκετές και οι εκκρεμότητες μαζεύονται… και γίνονται λίστα ολόκληρη και πελαγώνουμε.

Την περασμένη εβδομάδα έγραψα για το σύστημα που έχω αρχίσει (δειλά δειλά) να ακολουθώ και, προς το παρόν τουλάχιστον, μου δίνει μια αυτοπεποίθηση, μια σιγουριά ότι θα τα καταφέρω.

Στην καθημερινότητά μας σαν οικογένεια ένα τέτοιο σύστημα είναι περισσότερο από απαραίτητο, αφού δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθω ότι τρέχω και δε φτάνω, που δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου, που δεν έχω κάνει «τσεκ» σε όλα αυτά που είχα υπολογίσει να κάνω, που όλο πάνε «για αύριο», «για αύριο»…

Υπάρχουν φορές που νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, πως πέρασε η μέρα και νιώθω τύψεις για όσα δεν πρόλαβα.

Ξεκινάω να μαγειρέψω από το μηδέν, αλλά μετά βίας καταφέρνω να συμμαζέψω όσα κατσαρολικά έχω ξοδέψει.

Τα ρούχα φτάνουν στο σημείο που υποψιάζομαι σοβαρά ότι μένουν κι άλλα 10 άτομα μαζί μας, ενώ η διατήρηση του σπιτιού σε «decent» (αξιοπρεπή 😁) κατάσταση είναι πολύ συχνά έως και αδύνατη, αφού, μπροστά, εγώ τακτοποιώ και πίσω μου φεύγουν μαξιλάρια από τους καναπέδες και αδειάζουν κούτες με μικροσκοπικά legos!

Τα παιδιά φαίνεται ότι χρειάζονται τη (σχεδόν) συνεχή μας παρουσία λες κι είναι 2 ετών…

Και, φυσικά, σε κάποιον αρέσει να σηκώνεται μεταμεσονύχτια και να έρχεται στο κρεβάτι μας (καλό σενάριο) ή να αποφασίζει τα ξημερώματα ότι χόρτασε ύπνο και θέλει να σηκωθούμε όλοι (κακό σενάριο)!

Δεν είναι λίγες οι φορές, επίσης, που πηγαίνω για ύπνο με τα πιάτα άπλυτα ή με σακούλες του σούπερ μάρκετ που κάθονται στην κουζίνα και περιμένουν να τις αδειάσει κάποιος! 🙄

Αλλά μπορεί να είμαι τόσο εξαντλημένη που να μην μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ για να πάω στο κρεβάτι μου…

Σίγουρα το να έχουμε μικρά παιδιά μπορεί να είναι δύσκολο.

Το να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα είναι συντριπτικό. Αλλά δε χάνω την ελπίδα μου!

Γι’ αυτό και μπήκα σε αυτή τη διαδικασία με τις λίστες που γράφω και ξαναγράφω…

Ξεχνάω, ρε παιδιά, πολύ ξεχνάω.

Ήδη, ακόμα και με τη λίστα, έχω διαπιστώσει ότι έχω σβήσει πράγματα χωρίς να τα έχω κάνει, αφού ξεκίνησα να το κάνω και μετά καταπιάστηκα με κάτι άλλο. Ειδικά στο γραφείο, the struggle is real. Η εναλλαγή από το ένα στο άλλο είναι εξοντωτική…

Και γι’ αυτό ξαναγράφω για αυτό το θέμα και σήμερα…

Γιατί με απασχολεί συνεχώς αυτή την περίοδο που προσπαθώ να δω πώς θα μπουν όλα σε σειρά χωρίς να … τρελαθώ…

Το βασικό μου σκεπτικό είναι να κλείσει αυτό το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που νομίζω ότι πρέπει να κάνω και σε αυτό που πραγματικά μπορώ να καταφέρω.

Συναρπαστικό!

Θέλω απλά να γράψω τι με βοηθάει στο να μην πελαγώνω. Όταν νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα…

1. Είμαι ευγενική και τρυφερή με τον εαυτό μου.

Προσπαθώ να μην συγκρίνω εμένα ως μαμά, ως νοικοκυρά, ως οτιδήποτε με αυτά που (νομίζω ότι) κάνουν άλλες μαμάδες. Μάλλον ΔΕΝ τα κάνουν όλα αυτά.

Αυτά που έχω μέσα μου, αυτά που νιώθω και, από την άλλη, αυτά που «δείχνουν» οι άλλες μαμάδες φαίνονται διαφορετικά και δεν είναι μια ομοιόμορφη σύγκριση. Μήλα σε πορτοκάλια, όπως λέμε. Καμία γυναίκα δεν είναι Wonder Woman.

Αν έχω ευγενική στάση απέναντι στον εαυτό μου, θα φανεί. Θα έχω την ηρεμία που θα με κάνει καλύτερη μαμά και πολύ πιθανόν και πιο αποτελεσματική στη διαχείριση της κατάστασης.

Συμπεριφέρομαι σαν να τα έχω όλα υπό έλεγχο και δεν είμαι σκληρή με τον εαυτό μου. Εμπιστεύσου με. Ακούγεται περίεργο, αλλά έτσι απολαμβάνουμε τον εαυτό μας πολύ περισσότερο.Το ίδιο και όλοι οι άλλοι.

2. Δίνω προτεραιότητα σε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό.

Πρέπει να ξέρω τι πραγματικά πρέπει να κάνω. Πολλές μέρες αυτό σημαίνει ότι το φαγητό και τα καθαρά (ή σιδερωμένα) ρούχα είναι όσο καλύτερα γίνεται.

Προσπαθώ να έχω στο νου μου το μίνιμουμ των υποχρεώσεων που πρέπει να «βγουν»: το σνακ των παιδιών για το σχολείο, το ένα πλυντήριο, το ένα μαγειρεμένο φαγητό τη μέρα… οτιδήποτε.

Μπορεί να έχω φτιάξει το σούπερ πρόγραμμα και να τα έχω προγραμματίσει όλα με λεπτομέρεια μισάωρου. Ενδιάμεσα, όμως, life happens!

Που σημαίνει ότι δε γίνεται να τα τηρήσω όλα.

Σήμερα, για παράδειγμα, είχα σκοπό να πλύνω τα πιάτα που τα έχω αφήσει από χθες βράδυ που φάγαμε. Ω ναι!!

Κι ενώ ετοιμαζόμουν να τα πλύνω, ο μικρός μου νύσταξε πολύ, αλλά δεν ήθελε να κοιμηθεί κιόλας, ήθελε να φάει, αλλά δεν ήθελε κιόλας, ήθελε μόνο να είμαστε αγκαλιά και να λέμε τραγουδάκια…

Ε, άνθρωπος είμαι κι εγώ, ρε παιδιά, νύσταξα έτσι όπως καθόμασταν και μου βγήκε όλη η κούραση της ασταμάτητης σημερινής μέρας.

Έφτιαξα τα πακετάκια με το φαγητό του σχολείου και τα πιάτα πήραν μεταγραφή για αύριο μεσημέρι την ώρα που θα γυρίσω από το γραφείο…

3. Βγάζω ό, τι είναι περιττό.

Είναι πιθανό να μην μπορώ να κάνω και πολλά από τη λίστα μου, επειδή, ίσως, τα πράγματα αυτά δεν χρειάζεται πραγματικά να γίνουν.

Ναι, στο ιδανικό σενάριο θα γινόταν ένα τέλειο ξεκαθάρισμα σε κάτι ντουλάπια που έχω καιρό να χρησιμοποιήσω ή θα έβρισκα χρόνο να γράψω καμία σελίδα από εκείνο το βιβλίο που είχα ξεκινήσει μια φορά κι έναν καιρό, ή θα έκανα μια μεγάλη αλλαγή στο blog, ή θα ανέβαζα ένα βίντεο στο Instagram να λέω τα δικά μου, που το σκέφτομαι εδώ και καιρό.

Ε, δε γίνεται.

Βγάζω εντελώς από τη λίστα, ό, τι πραγματικά δεν είναι επείγον ή σημαντικό σε αυτήν την εποχή της ζωής μας.

Οι κουρτίνες δε χρειάζονται πλύσιμο ακόμα. Και τα φωτιστικά ας μη γίνουν αυτό το μήνα… (Καλά αυτό δεν παίζει με το μήνα… παράδειγμα είναι!!😂)

Επικεντρώνομαι στα μεγάλα σημαντικά πράγματα και αφήνω τα άλλα να φύγουν.

4. Πρέπει να εκπαιδεύσω τα παιδιά μου να βοηθάνε στο σπίτι περισσότερο.

Ακόμα κι αν τα παιδιά μπορεί να τα θεωρώ μικρά, είναι εκπληκτικό πόσα μπορούν να μάθουν και να κάνουν. Αυτά τα ψώνια στην κουζίνα; Μπορούν να με βοηθήσουν να τα βάλω στη θέση τους. Πρέπει να τα εντάξω στο πλάνο του σπιτιού. Σοβαρά.

Στην πορεία, θα μάθουν πολύτιμες δεξιότητες ζωής και εγώ θα καταλάβω επιτέλους ότι δεν χρειάζεται να τα κάνω όλα.

5. Προσπαθώ να καθιερώσω κάποιες ρουτίνες.

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ωράρια και οι προθεσμίες, αλλά έχω διαπιστώσει ότι οι ρουτίνες είναι πραγματικά βοηθητικές για όλους μας.

Τα πρωινά θα γίνουν ευκολότερα αν μοιραστούν οι υποχρεώσεις δια πέντε (ναι κι ο μικρός μπορεί να συνεισφέρει με τον τρόπο του!) Θα μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε έναν ρυθμό στις μέρες μας και να αποφύγουμε υστερίες και επιπλέον άγχος.

Και επιπλέον, θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε αρκετά πράγματα μαζί.

Οι ρουτίνες μας εμποδίζουν να αποτρελαθούμε. Σηματοδοτούν το πέρασμα της ημέρας και διδάσκουν στα παιδιά τη διαχείριση του χρόνου.

Μόλις ξεκινήσουμε μια καθημερινή ρουτίνα, αξίζει να σκεφτούμε πράγματα που μπορούμε να συνδυάσουμε σε εβδομαδιαία βάση. Οι εβδομαδιαίες ρουτίνες όπως μια βόλτα σε κοντινά πάρκα, γειτονικά χωριά, αξιοθέατα, είναι, επίσης, ένας πολύ καλός τρόπος για να διώξουμε τη μονοτονία.

Διαπιστώνω καθημερινά ότι το να είμαι παραγωγική μέσω της ρουτίνας με βοηθά να μην αισθάνομαι τόσο κουρασμένη και …ηττημένη.

6. Κάνω πράγματα που με κάνουν να νιώθω ξεκούραση και ενέργεια.

Το έχω ξαναπεί αυτό. Το να πάρω έναν υπνάκο θα με βοηθήσει.

Αλλά, ακόμα κι αν δεν θέλω να κοιμηθώ, υπάρχουν δραστηριότητες που πραγματικά θα αυξήσουν την ενέργειά μου.

Όπως πχ το να κάνω βήματα προς έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής: να πίνω πολύ νερό, να κάνω άσκηση, να ετοιμάζω υγιεινά γεύματα και σνακ, να ξεκουράζομαι με ένα βιβλίο…

Όλα αυτά μπορούν να «συνεργαστούν» για να μου δώσουν ενέργεια και να με βοηθήσουν να αισθανθώ λίγο πιο πλήρης, να νιώσω νικήτρια.

Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει αυτό το άρθρο με τη λίστα των υποχρεώσεών μας, αλλά ελπίζω ότι θα μας βοηθήσουν να δημιουργήσουμε μια πιο αποτελεσματική λίστα με τα πράγματα που πρέπει όντως να κάνουμε.

Να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας για την επιτυχία.

Να μην είμαστε πολύ σκληροί μαζί του.

Να κάνουμε ό, τι μπορούμε να κάνουμε.

Αύριο είναι μια νέα μέρα.

Θα έχουμε μια νέα αρχή αύριο.

Τι κάνετε εσείς όταν δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα;

Γεια σας!! Είμαι η Βάσω, η runnermom, μαμά τεσσάρων παιδιών και blogger. Τρέχω και δε φτάνω, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Είμαι εδώ για να μιλήσουμε για τα παιδιά μας, για μας τους γονείς, για τρέξιμο, άσκηση, οργάνωση, την ψυχική μας ηρεμία. Για να βρούμε το γέλιο μας, τη χαρά μας, την ισορροπία μας! 🤗