Βγαίνουμε έξω με τα παιδιά μας πολύ. Το να είμαστε ενεργοί προσπαθούμε να είναι μέρος της οικογενειακής μας ζωής. Προσπαθούμε τα παιδιά μας, ηλικίας 3, 8 και 9 ετών, να περπατούν ή να κάνουν ποδήλατο ή πατίνια όσο συχνότερα γίνεται και όσα Σαββατοκύριακα μπορούμε (ή στις διακοπές) κάνουμε κάποιες υπαίθριες περιπέτειες ανάλογα με την ηλικία τους (και το δικό μας κουράγιο).

Αλλά δεν ήμασταν έτσι από την αρχή της πορείας μας ως γονείς. Κι έχουμε δρόμο μπροστά μας.

Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε υπερπροστατευτικοί, αλλά, αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι δεν είχαμε εκτιμήσει τη μεγάλη αξία αυτών των «περιπετειών», των εξορμήσεών μας για τα παιδιά μας, αλλά και για εμάς τους ίδιους.

Έχουμε στο περιβάλλον μας φίλους που δε διστάζουν να κάνουν μέχρι και ορεβασία και δύσκολες αναβάσεις με τα παιδιά τους από τη …βρεφική ηλικία και τα παιδιά έχουν μάθει να κάνουν ποδήλατο, σκι, πεζοπορίες, κολύμπι και να κουβαλάνε το δικό τους σακίδιο ανεξάρτητα από την πολύ νεαρή ηλικία τους.

Και δεν υπάρχει κάποιο μυστικό για αυτό.

Ούτε τα παιδιά αυτά έχουν γεννηθεί με περισσότερη άνεση και ταλέντο σε αυτές τις δραστηριότητες.

Το μόνο «μυστικό» είναι ότι τους έδωσαν επανειλημμένα ευκαιρίες και αφιέρωσαν χρόνο για να τους επιτρέψουν να εξελιχθούν σε αυτές τις δραστηριότητες με το δικό τους ρυθμό.

Tweet

Αυτοί οι γονείς έδωσαν από το χρόνο τους αρκετές ώρες υπομονετικά, και μερικές φορές ίσως όχι τόσο υπομονετικά, να τους καθοδηγήσουν, να τους ενθαρρύνουν και τους περιμένουν.

Τα παιδιά έχουν αφιερώσει πολλές ώρες να εξασκούν τις δεξιότητες, την κοινωνικότητά τους και την αυτοπεποίθησή τους, αλλά και να μαθαίνουν από τα λάθη τους.

Και το έκαναν όσο εμείς οι άλλοι γονείς μπορεί να λέγαμε «μα γιατί τα παίρνετε παντού μαζί σας; Δε θέλετε να μείνετε λίγο μόνοι σας;»

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Το ζευγάρι παραμερίζει προσωπικές του ώρες μαζί, οι δυο τους, για να αναπτυχθούν με αυτό τον τρόπο τα παιδιά του. Αλλά το κάνει με χαρά και όχι με την έννοια της θυσίας. Προσαρμόζει τη σχέση του με αυτή την επιλογή. Δε θυσιάζει τη σχέση του. Η σχέση του δυναμώνει γιατί περνούν μαζί όλη αυτή τη διαδικασία.

Ως γονείς, πρωταρχική δουλειά μας, πιστεύω πως είναι να προωθήσουμε την ανάπτυξη και την ανεξαρτησία, τελικά, των παιδιών μας.

Για να γίνει αυτή η ανάπτυξη, οι άνθρωποι πρέπει να ξεφύγουν εκτός της ζώνης άνεσής τους (#comfortzone). Τόσο πολλές βασικές δεξιότητες στη ζωή μας αποκτώνται και ενισχύονται με αυτό τον τρόπο.

Μερικά παιδιά είναι φυσικά πιο τολμηρά και μπορεί να χρειαστεί να δοθούν περισσότερα όρια και άλλα μπορεί να είναι πιο απρόθυμα και να χρειάζονται περισσότερη πείρα πριν κάνουν το επόμενο βήμα.

Το να γνωρίζουμε καλά τα παιδιά μας, το πώς θα τα παρακινήσουμε και πώς και πότε να τα προκαλέσουμε είναι όλες σημαντικές δεξιότητες για εμάς τους γονείς. Δεν το εκτελούμε πάντα τέλεια, αλλά η γονική μέριμνα είναι μια «ατελής επιστήμη» και το να βγούμε έξω και να κάνουμε κάτι είναι πάντα καλύτερο από το τίποτα.

Θα προσπαθήσω να καταγράψω όσα έχω διαπιστώσει ότι βοηθάνε με την πολύ μικρή μου εμπειρία στο θέμα:

1. Κάποια στιγμή σίγουρα θα κρυώσουν, θα ζεσταθούν, θα κουραστούν, θα πεινάσουν ή θα έχουν πολλάάάάά άλλα παράπονα. Μπορεί ακόμη και να έχουν και ξεσπάσματα. Ο φόβος για αυτό δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει από το να κάνουμε κάτι μαζί τους. Το ότι θα μάθουν να έρθουν αντιμέτωπα με τα προβλήματα και την επίλυσή τους θα τους δημιουργήσει δεξιότητες ανθεκτικότητας, αντοχής, διαχείρισης και αντιμετώπισης που θα τους φανούν περισσότερο από χρήσιμες.

2. Να δώσουμε στα παιδιά μας επιλογές, να τα υποστηρίξουμε και να τα αφήσουμε να δουν τις συνέπειες των ενεργειών τους. Μαθαίνουμε περισσότερα από τις αποτυχίες και τα λάθη μας παρά όταν είμαστε προστατευμένοι από τις συνέπειες. Θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και θα μάθουν να είναι πιο αυτοδύναμα.

3. Να ορίζουμε μικρές προκλήσεις, μικρούς στόχους για τα παιδιά μας. Όταν τις πετυχαίνουν, τους δίνει αυτοπεποίθηση και τους παρακινεί να κάνουν περισσότερα.

4. Να κρατάμε τα πράγματα διασκεδαστικά και μην τα πιέζουμε πάρα πολύ. Να είμαστε ευέλικτοι και πρόθυμοι να αλλάξουμε σχέδια όταν είναι απαραίτητο. Εάν είναι μια καλή εμπειρία, θα θέλουν να το ξανακάνουν. Εάν δεν είναι διασκεδαστικό, ή τα πιέζουμε για να αντποκριθούν στο πλάνο που έχουμε εμείς στο κεφάλι μας, δε θα απολαμβάνουν τη δραστηριότητα ή, ακόμη χειρότερα, θα αποφασίσουν ότι δε θέλουν να το ξανακάνουν.

5. Μπορούμε να βρούμε «φίλους περιπέτειας» για τα παιδιά μας – αυτούς που τους αρέσει να κάνουν τις ίδιες δραστηριότητες. Ακόμα κι αν δεν είναι στο ίδιο επίπεδο, αυτή η «ανισορροπία» δεξιοτήτων μπορεί επίσης να είναι πολύ χρήσιμη. Εάν τα άλλα παιδιά είναι ελαφρώς πιο εξειδικευμένα από τα παιδιά μας, θα παρακινήσουν τα παιδιά μας να ακολουθήσουν και να γίνουν καλύτερα. Εάν το παιδί μας είναι ελαφρώς πιο εξειδικευμένο, μπορεί να ενεργεί ως «μικρός καθοδηγητής». Αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή τους και την υπερηφάνεια για τις δεξιότητες και τα επιτεύγματά τους.

Τα παιδιά είναι πιο δυνατά και πιο ανθεκτικά από ό, τι μερικές φορές πιστεύουμε.

Να μην υποτιμάμε τις ικανότητές τους και πραγματικά πιστεύω ότι θα εκπλαγούμε με το τι επιτυγχάνουν μόνα τους όταν τους δοθεί η ευκαιρία.

Ελπίζω πραγματικά ότι τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να κάνουν υπαίθριες δραστηριότητες, χωρίς φυσικά να το απαιτήσω, επειδή αρέσει σε εμάς τους γονείς.

Αυτό που πραγματικά θέλω είναι να βρουν αυτό για το οποίο είναι παθιασμένοι και να το επιδιώξουν. Πιστεύω ότι οι δεξιότητες και τα διδάγματα που αποκτώνται από τις μικρές περιπέτειες στη φύση θα τους βοηθήσουν να εξελιχθούν σε ενήλικες με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα, κοινωνικούς και δυναμικούς, και τελικά θα τους βοηθήσουν να ακολουθήσουν όποιο δρόμο επιλέξουν.