Φέρνουμε ένα μωρό στον κόσμο και όλα αλλάζουν ξαφνικά. Και μαζί με την καθημερινότητα, αλλάζει και το σώμα μας. Και ναι, εννοείται είναι το λιγότερο που πρέπει να μας απασχολεί γιατί όντως είναι πολύ νωρίς για να μας μπουν τα ρούχα μας. Αλλά σιγά σιγά, όλο και μια βόλτα θέλουμε να κάνουμε έξω κι αρχίζουμε και σκεφτόμαστε τα έξτρα κιλάκια μας και αν μπορούμε να πάρουμε πάλι τους δρόμους! 

Το ρυθμικό χτύπημα, αυτό το ταπ-ταπ των βημάτων μου είναι ο βασικός ήχος που ακούω, καθώς τρέχω. Καλά, ναι και η μουσική μου βεβαίως, βεβαίως. 

Μια πρωινή διαλειμματική προπόνηση, ένα χαλαρό τρέξιμο δίπλα στο ηλιοβασίλεμα, το ανέβασμα σε ένα καταπράσινο λόφο, οι λαχανιασμένες καλημέρες στους περαστικούς, μια μικρή λάμψη στα μάτια μου που μπορώ και τρέχω και μετά τον τοκετό. Και μετά πίσω στο μικράκι μου που με περιμένει με ανοιχτό το στόμα, με διπλή χαρά και λίγο πιο ανέμελη από την ώρα που έφυγα από το σπίτι!  Εκτός κι αν έχω το καρότσι μαζί μου. Τότε κάνουμε μαζί όλη αυτή την υπέροχη διαδρομή, τη διαδρομή της μαμάς στους παλιούς ρυθμούς, στις παλιές ανάσες. 

Ψάχνοντας την ισορροπία

Αυτό που με έφερε κοντά με άλλες μαμάδες – και όχι μόνο- στο blogging και τα social media ήταν αυτή η ερώτηση – κλειδί που την ακούω μέχρι σήμερα πολύ πολύ συχνά:

Πώς προλαβαίνεις; Πώς εξισορροπείς οικογένεια,  δουλειά και τρέξιμο; 

Η απάντηση είναι απλή: Δεν προλαβαίνω. Δεν εξισορροπώ! 

Όσο περισσότερο προσπάθησα να βρω αυτήν την αόριστη ισορροπία, τόσο περισσότερο άγχος είχα όταν διαπίστωνα ότι πλησιάζει η επικείμενη αποτυχία. Αυτό που κάναμε σαν οικογένεια τελικά ήταν να δίνουμε προτεραιότητα στους καθημερινούς μικρούς και εφικτούς στόχους και μετά να είμαστε ευέλικτοι.

Είναι σαν μια προπόνηση σε λόφο, σε ανηφόρα.

Κάποιες μέρες μπορώ να τα κάνω όλα, και αισθάνομαι υπέροχα – επικεντρωμένη και δυνατή, εύκολη διαδρομή χωρίς τίποτα στο δρόμο μου, καθώς κάνω «τσεκ» σε όλες τις υποχρεώσεις στη λίστα της ημέρας (τρέξιμο με ανοιχτά τα χέρια το έχω στο μυαλό μου όλο αυτό, τύπου βίντεο κλιπ!)

Άλλες μέρες, πάλι, φαίνεται ότι όλα είναι μια ατελείωτη ανηφόρα. Πας, πας και δε φτάνεις ποτέ. Μια «προπόνηση» που δε λέει να τελειώσει, μια λίστα που φαίνεται να μεγαλώνει όσο περνά η μέρα… 

Όμως, τις περισσότερες φορές, κυλάει όλη η ημέρα, τόσο εύκολα όσο και προκλητικά. Με τα πάνω και τα κάτω της, με τα χαμόγελα και τις φωνές. Ευτυχώς μένουν τα χαμόγελα 🥰

Όσο περνά ο καιρός, ως δρομείς, μαθαίνουμε να εξομαλύνουμε την προσπάθεια, να αξιοποιούμε στο έπακρο κάθε στιγμή, να αγκαλιάζουμε τα καλά και να αναγνωρίζουμε τη σημασία των δύσκολων στιγμών. 

Ως μαμάδες, χρησιμοποιούμε την ίδια νοοτροπία. Ξέρω ότι αυτό είναι μόνο μια ματιά στη δική μου ζωή και στην οικογένεια που εμείς φτιάξαμε με τον άνθρωπό μου με τις δικές μας προτεραιότητες. Σίγουρα, κάθε μητέρα (και δρομέας) έχει τις δικές της προκλήσεις.

Θα προσπαθήσω να το αναλύσω λίγο περισσότερο, να μοιραστώ το ταξίδι μου με τα τρία μεγάλα μέρη της ζωής μου.

Οικογένεια

Έπρεπε πραγματικά να μάθω να αφήνω πράγματα που προκαλούν άγχος χωρίς πραγματικό λόγο. Όχι ότι δυσκολεύτηκα και πάρα πολύ (να τα λέμε κι αυτά!) Είναι και στον άνθρωπο το πόσο αγχώνεται με τέτοια θέματα. Σίγουρα, όμως, με εξάσκηση βελτιώνεται η κατάσταση (να μη μας νοιάζει τόσο εννοώ). Για παράδειγμα, έμαθα ότι τα πιάτα στο νεροχύτη ή τα ασιδέρωτα δε γίνεται να μου προκαλούν άγχος. Ο κόσμος συνεχίζει να περιστρέφεται ακόμα κι αν δεν γίνουν αμέσως. 

Οι προτεραιότητές μου είναι πρώτα, και πάνω απ’ όλα, τα παιδιά να έχουν καλύψει τις δικές τους ανάγκες – πρακτικές και συναισθηματικές. Αυτή είναι η κορυφαία προτεραιότητά μας σαν οικογένεια και εκεί εστιάσαμε με τον άντρα μου. Ο Γιώργος έθεσε τον εαυτό του σε διάθεση για να μπορώ εγώ να «αποσυνδεθώ» και να επικεντρωθώ στο τρέξιμό μου χωρίς άγχος και φόβο για την ασφάλεια ή την ευημερία της υπόλοιπης οικογένειας. 

Το να μην είμαι πλήρως παρούσα ήταν ένα τεράστιο άγχος για μένα όταν προσπαθούσα να βρω ισορροπία. Ειδικά όταν τα παιδιά ήταν μωρά και θήλαζαν. Προσπαθούσα να κάνω τα πάντα ταυτόχρονα, συνεχώς πολλαπλές εργασίες (multitasking), και με οδήγησε να κάνω τα πάντα με μισή εστίαση, συμπεριλαμβανομένου και του ρόλου της μητέρας.

Μόλις συνειδητοποιήσαμε σαν οικογένεια τι προκαλούσε το άγχος, ήμασταν σε θέση να προσαρμόσουμε τα δεδομένα και να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο περιβάλλον για τη μαμά και όλη την οικογένεια φυσικά.

Τρέξιμο

Επιστρέφω στην προπόνηση μετά τη γέννηση του παιδιού μου. Θα έλεγα ότι είμαι περίπου στο 50 τοις εκατό του δρόμου όσον αφορά τα χιλιόμετρα, το βάρος και την εστίαση.

Αυτά τα σημεία αλλάζουν πιο αργά από ό, τι θα ήθελα, αλλά ο στόχος μου από την αρχή ήταν να μην με πιέζω για τίποτα. Τα χιλιόμετρα που έχω κερδίσει θα έρθουν καθώς (ξανα)χτίζω την ικανότητα χειρισμού μεγαλύτερου όγκου, το βάρος θα ακολουθήσει, όπως και το επίκεντρο, η εστίαση… 

Ξέρω ότι το επίκεντρο δε θα επιστρέψει στο τρέξιμο στον ίδιο βαθμό που ήταν προ μητρότητας, όμως έχω τα μικρά μου δωράκια στο σπίτι (τα παιδιά μου) που αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από οτιδήποτε άλλο για μένα. 

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, φυσικά, που επιστρέφω στα τρεξίματα κανονικά, στους αγώνες ξανά, αλλά η προσέγγισή μου έχει σίγουρα μια νέα προοπτική. 

Όταν προπονούμαι, είμαι συγκεντρωμένη. Έχω τους στόχους μου ως δρομέας. Θέλω να κάνω τα PR (personal records) μου ξανά, να αποκτήσω περισσότερη εμπειρία, να πάω στο μαραθώνιο και να βελτιωθώ σε όλες τις αποστάσεις. Δεν έχω ανέφικτους στόχους, αφού έχω πλήρη επίγνωση και των δυνατοτήτων μου αλλά και του διαθέσιμου χρόνου μου για προπονήσεις κλπ. 

Η συνήθης φυσική μου κατάσταση προέρχεται από το τρέξιμο, αλλά και από τη γυμναστική, τις ασκήσεις, το πιλάτες, την ενίσχυση των αδυναμιών μου.

Αλλά μερικές φορές οι αγκαλιές των μωρών μας έχουν προτεραιότητα έναντι της προγραμματισμένης προπόνησης ή παίρνεις το μωρό με το καροτσάκι κι έφυγες για ένα διαφορετικό, διασκεδαστικό τρέξιμο, μια εναλλακτική διαδρομή! 

Εργασία 

Έχω την τύχη και ατυχία να δουλεύω στην οικογενειακή επιχείρηση.

Τύχη γιατί είμαι σε θέση να δουλεύω από το σπίτι και να έχω ευελιξία με το πρόγραμμα εργασίας μου, κάτι που έχει καταστήσει δυνατή και τη συνέχιση της προπόνησης, και των υποχρεώσεων του σπιτιού.

Ατυχία γιατί υπάρχει το άγχος για την πορεία και εξέλιξη της δουλειάς, την εκπλήρωση των συσσωρευμένων εκκρεμοτήτων και τις περιπτώσεις να χτυπάει το τηλέφωνο άσχετες (και δύσκολες κάποιες φορές) ώρες και να πρέπει να ανταποκριθείς. 

Το μεγαλύτερο εμπόδιό μου ήταν να καταλάβω πότε να «απενεργοποιώ» τη «λειτουργία εργασίας», ειδικά όταν προ μητρότητας ήμουν συνεχώς stand by, δούλευα 6 μέρες την εβδομάδα από το γραφείο για πάνω από 10 ώρες πολλές φορές και συχνά αρκετή δουλειά για το σπίτι. 

Ήταν πολύ δύσκολη η μετάβαση και το να μη νιώθω ότι δεν είμαι αρκετή, αφού ήμουν περήφανη για την ποιότητα και έγκαιρη επικοινωνία που είχα χτίσει. Αυτή ήταν μια μαθησιακή πτυχή για μένα από τη γέννηση της κόρης μου και μετά. 

Έχω, όμως, και την πολυτέλεια μιας σούπερ γιαγιάς σε απόσταση αναπνοής που με στήριξε στο θέμα της δουλειάς (και των παιδιών και του μεσημεριανού και των πάντων όλων) και με στηρίζει ακόμα.

Επιπλέον, όταν τα παιδιά έγιναν δύο, πήραμε απόφαση να έχουμε βοήθεια στην καθαριότητα του σπιτιού δύο φορές το μήνα για να βοηθήσουμε στην εξάλειψη αυτού του άγχους για μένα.

Τώρα, λοιπόν, που έχω καταλάβει τις προτεραιότητές μου και τι λειτουργεί για την οικογένειά μας, μπορώ να επικεντρωθώ περισσότερο στους στόχους μου ως μαμά, δρομέας και εργαζόμενη. 

Ανυπομονώ να ακούσω τις δικές σας ιστορίες για τη μητρότητα και το τρέξιμο, τις οποίες με χαρά και τιμή θα δημοσιεύσω στο blog μου!!