Κάθε μέρα που περνάει, σκεφτόμαστε πόσο θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
Είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, ή εν πάση περιπτώσει, δεν έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε έξω και να συναντηθούμε με τους φίλους μας κλπ.
Θέλουμε να τρώμε, η ψυχολογία μας πέφτει, αγχωνόμαστε – ή και φοβόμαστε – για το τι θα γίνει.
Εννοείται πως σίγουρα θα υπάρξουν και «καλές», ή τελοσπάντων, ήρεμες μέρες. Αλλά θα υπάρξουν και πολλές που θα νιώθουμε να πνιγόμαστε, να πελαγώνουμε.

 
Δε θα αρχίσω τα «να βγει κάτι θετικό, ας δούμε τη θετική πλευρά κλπ κλπ» (βέβαια θα γράψω κάποια στιγμή για το #slowliving , για το οποίο έχω μιλήσει και στο instagram.

Όσον αφορά, όμως, την καθημερινότητά μας -ειδικά στην περίπτωση που έχουμε παιδιά- σίγουρα χρειάζεται πρόγραμμα. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο πιο οργανωμένος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά με τα παιδιά ένα βασικό πρόγραμμα το έχεις ούτως ή άλλως. Πρέπει να διατηρηθεί μια ρουτίνα – όσο αυτό είναι δυνατό. Είναι βασικό να υπάρχει μια ροή στην καθημερινότητα των παιδιών, μια ροή που θα τους κάνει να νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά: φαγητό, ύπνος, άσκηση, διάβασμα, δραστηριότητες.

Να γράψω τώρα κάποια βασικά πράγματα που έχω συνειδητοποιήσει αυτή την περίοδο.

Καταρχάς, θα γράψω για το νο 1 θέμα που απασχολεί εμένα: την τηλε-εκπαίδευση! Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνουμε τα παιδιά για τα online μαθήματα, παρουσιάζοντάς τα όσο αγχωτικά πιθανώς τα νιώθουμε και οι ίδιοι. Και σίγουρα να μην αγχωθούμε να κάνουνε άμεσα και την παραμικρή δραστηριότητα, ειδικά για τα μαθήματα ειδικοτήτων. Το λέω γιατί, ειδικά στην αρχή, με το που έστελναν οι δικοί μας δάσκαλοι κάτι προσπαθούσα να πείσω τα παιδιά να το κάνουνε άμεσα. Και αντί να βλέπουν αυτά τα μαθήματα σαν την ευχάριστη στιγμή της μέρας, σαν παιχνίδι, εγώ είχα το νου μου, να τους βάλω να ζωγραφίσουν online την «Πεπλοφόρο» στη σελίδα του Μουσείου της Ακρόπολης, να τους πιέζω να ακούσουν τα τραγούδια που έστειλε ο δάσκαλος στο YouTube κτλ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους τα παρουσιάζουμε και αυτά σαν μαθήματα.

Δεν είναι εύκολη η διαχείριση της κατάστασης από το γονιό. Έχει να παίξει ήδη πολλούς ρόλους και, συν τοις άλλοις, να κάνει και το δάσκαλο, να επιλύσει τεχνικά προβλήματα (δεν εκτυπώνει, δεν «κατεβαίνει» το αρχείο κλπ) και κυρίως να πείσει τους μαθητές -που ένιωθαν για πολύ καιρό σαν να είναι σε διακοπές- να στρωθούν στο γραφείο, έστω και για μια φωτοτυπία 10 λεπτών.

Προσπαθώ να το πάρω θετικά. Βήμα-βήμα, μέρα με τη μέρα, θα βρούμε ρυθμούς κι εμείς και θα βρουν και τα παιδιά. Και όταν η υπομονή μου δοκιμάζεται, έχω την άνεση να πάρω το χρόνο μου και να ηρεμήσω, να δώσω και στα παιδιά λίγο χρόνο ακόμα.

Όσον αφορά την άσκηση των παιδιών, όσοι έχουν αυλή ή όσοι μπορούν να πάνε με τα παιδιά κάπου όμορφα που δεν έχει κόσμο, είναι οι τυχεροί της υπόθεσης. Διαφορετικά, κάνουμε ασκησούλες με τραγουδάκια στο YouTube (υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές, όπως πχ το κανάλι των Little Sports https://www.youtube.com/channel/UCTIwFB4ciFi5ZCIu-VlwaOg ) ή yoga για παιδιά (https://www.youtube.com/user/CosmicKidsYoga ), ή με τη μαμά διάφορες κινήσεις ή, ακόμα πιο ευχάριστα, χορό (https://www.youtube.com/user/BouncePatrolKids) . (Για την άσκηση των μαμάδων και ειδικά των δρομέων μαμάδων ευελπιστώ να γράψω άλλο άρθρο…)

Για το φαγητό τους, κρατάω ένα βασικό, αλλά όχι απαράβατο, πρόγραμμα, το οποίο έχει και ελεύθερες μέρες που επιλέγουν ό,τι θέλουν τα παιδιά. Τώρα που έχουμε περισσότερο χρόνο μαζί κι εγώ είμαι στο σπίτι περισσότερο, μπορώ να μαγειρέψω διαφορετικά φαγητά, να δοκιμάσουμε νέες γεύσεις κλπ, ειδικά για τα δικά μου που είναι δύσκολα στο φαγητό… Βέβαια, όταν η κατάσταση είναι πιεσμένη και τα παιδιά (ή και εμείς) δεν έχουν την καλύτερη διάθεση, δε χρειάζεται να κάνουμε δοκιμές: φτιάχνουμε ό, τι θα φάμε σίγουρα όλοι, χωρίς παρακάλια και γκρίνιες.

Και για τον ύπνο τους είμαστε λίγο ευέλικτοι κάποιες φορές, αλλά όχι και πολύ ευέλικτοι. Δε θέλουμε -και πιστεύουμε δεν είναι και σωστό για την ηλικία τους- να βγουν εντελώς από τους ρυθμούς τους. Στο κάτω-κάτω κάποια στιγμή θέλουν και οι γονείς να αράξουν μόνοι τους!!

Τα παιδιά θέλουν ηρεμία και ψυχραιμία. Με τις πολλές επιλογές χάνονται και πελαγώνουν. Δε χρειάζεται τα ντουλάπια να είναι γεμάτα μπισκότα και χίλια διαφορετικά σνακ (έχω βάλει σχεδόν όλα τα σνακ σε ένα κουτί στην ντουλάπα μου και τα εμφανίζω όποτε χρειάζεται. Μέχρι να το κάνω αυτό άνοιγαν τα συρτάρια και προσπαθούσαν με τις ώρες να αποφασίσουν τι θα φάνε.) Για το μεσημεριανό ή βραδινό, μπορεί να δώσω το πολύ 2-3 επιλογές και όχι ολόκληρο κατάλογο με οτιδήποτε έχω στο σπίτι. Επίσης, δεν είμαστε πολύ αυστηροί με το καθημερινό γλυκό (ακόμα κι αν είναι κάτι μικρό), ειδικά αν έχουν φάει το φαγητό τους.

Το ίδιο ισχύει και με τις δραστηριότητες. Έχουμε χίλια παιχνίδια, άλλα τόσα βιβλία δραστηριοτήτων, άλλα τόσα μπλοκ και υλικά ζωγραφικής, είδη χειροτεχνίας κλπ. Και πάλι θα πουν βαριέμαι. Εξαφανίζω κάποια και τα εμφανίζω ανά κάποιες ημέρες ή και μήνα και τότε το βλέπουν σαν καινούριο. Ή τους διαφημίζω κάτι, πχ πλασάρω τέλεια ένα επιτραπέζιο, το παίζω κι εγώ λίγο μαζί τους και μετά πολύ πιθανό να κολλήσουν.

Δεν είναι απαραίτητο, όμως, να βάλουμε αυτοσκοπό κάθε ημέρας να απασχολούμε και να διασκεδάζουμε τα παιδιά μας. Η φαντασία και δημιουργικότητά τους βελτιώνεται όσο τα αφήνουμε να βαρεθούν και λίγο.

Όταν έχουν αδερφάκια είναι πιο εύκολο σίγουρα.

Αλλά, δε χρειάζεται να τους βρίσκουμε εμείς λύσεις για όλα. Η κόρη μου, 8 ετών, πρόσφατα άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η μαμά δε θα της βρίσκει πάντα ασχολία. Μέχρι πρόσφατα (και ακόμα κάποιες φορές) μου έλεγε «Μαμά, βαριέμαι, βρες μου κάτι να κάνω». Πλέον της λέω κάτι που ίσως δε θα την ενθουσιάσει όπως πχ «μάζεψε τα ρούχα σου» ή «διάβασε ένα βιβλίο». Παλιότερα, έμπαινα google, κατέβαζα 20 διαφορετικές επιλογές δραστηριοτήτων, εκτύπωνα, έκοβα χαρτάκια, και, γενικά, της έδινα τη λύση στο πιάτο.

Και να μην τρελαινόμαστε αν δουν λίγο τηλεόραση παραπάνω ή τάμπλετ. Παίζει μεγάλο ρόλο και η δική μας διάθεση. Το να εκνευριζόμαστε με το καθετί και να ωρυόμαστε μέσα στο σπίτι επειδή δεν έχουμε υπομονή να τους ακούμε να τσακώνονται για ένα τουβλάκι lego, δε βοηθάει. Κάποιες στιγμές που δεν μπορούμε να επέμβουμε και να βοηθήσουμε πρακτικά (ή είμαστε πολύ κουρασμένοι για να το κάνουμε), δεν είναι κακό να δουν λίγο τηλεόραση ή να παίξουν λίγο στο τάμπλετ.

Είναι, πιστεύω, η ώρα να δείξουμε λίγο περισσότερη εμπιστοσύνη στα παιδιά μας. Να εκμεταλλευτούμε το χρόνο που έχουμε -και που δεν τρέχουμε σαν το Βέγγο να τα προλάβουμε όλα- και να τους δώσουμε πρωτοβουλίες:

να μάθουν να μαζεύουν τα πράγματά τους να βοηθούν στο σπίτι, να στρώνουν τραπέζι, να πηγαίνουν τα ρούχα τους στα άπλυτα, να πλένονται μόνοι τους, να δένουν τα κορδόνια τους, να γίνουν πιο υπεύθυνοι σε όλες τις υποχρεώσεις τους, ανάλογα πάντα με την ηλικία τους.  

Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα. Καλή υπομονή και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!