Για άλλο θέμα ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά είναι μεγάλη η έμπνευση και πολλά τα ερεθίσματα. Γράφω, λοιπόν, αυτό το άρθρο με αφορμή σχόλιο που έλαβα στο instagram.
Γενικά, δε θέλω να επηρεάζομαι από αρνητικά σχόλια, πόσο μάλλον από ανθρώπους που δεν τους ξέρω καν, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, δεν ξέρω καν το πρόσωπό τους.
Και η αλήθεια είναι ότι σπάνια θα μου γράψει κάποιος κάτι αρνητικό και γενικά το ξεπερνάω σχετικά εύκολα.
Ανέβασα μια ανάρτηση για το σχολείο και το ότι θα στείλω τα παιδιά μου κανονικά, αλλά δεν συμφωνώ με το άνοιγμα των σχολείων. Έγιναν όμορφες και εποικοδομητικές αλλά και αστείες συζητήσεις με πολλές μαμάδες και όχι μόνο.
Ήρθε, όμως, κι ένα σχόλιο από μαμά που μου έλεγε: «Αφού δε συμφωνείτε με το άνοιγμα κρατήστε σπίτι,να τα στείλουμε εμείς που συμφωνούμε. Και σταματήστε να βλέπετε τηλεόραση.»
Με αυτό το σχόλιο μπήκα στο «εδώλιο» και θεώρησα ότι κατηγορούμαι για κάποιο λόγο. Ότι η συγκεκριμένη μαμά θεωρεί ότι βλέπω τηλεόραση και επηρεάζομαι, ότι δεν ξέρω να διακρίνω την είδηση από τα fake news ίσως, ότι δεν έχω την κατάλληλη παιδεία να ενημερωθώ ολοκληρωμένα. Ο τόνος της μου φάνηκε επιθετικός, σαν να βγάζει ένα θυμό απέναντί μου χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε μισή συζήτηση μεταξύ μας, χωρίς να τη γνωρίζω καθόλου.
Αυτό που γυρίζει στο μυαλό μου δεν είναι γιατί κάποιος δεν αναγνωρίζει την αξία μου ή δεν εκτιμά την προσωπικότητά μου. Είναι η απορία που νιώθω… Η απορία γιατί κάποιος να κρίνει έτσι εύκολα, ελαφρά τη καρδία. Γιατί αυτό το «έργο» το έχω ξαναδεί online και με πολύ άσχημο τρόπο.
Πώς μπορείς να κρίνεις κάποιον που δε γνωρίζεις;
Πώς μπορείς να κρίνεις κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ;
Πώς μπορείς να έχεις άποψη για τη ζωή του άλλου;
Πώς μπορείς να ξέρεις τι κρύβεται στην ψυχή και σκέψη του άλλου; Ακόμα και του διπλανού σου;
Και ας υποθέσουμε ότι μπορείς, γιατί πρέπει να απαντάς με θυμό;
Διαπιστώνω καθημερινά ότι σε πάρα πολλά άτομα είναι εύκολο να επιτίθενται στο Διαδίκτυο και να μιλάνε άσχημα.
Οι «επικριτές» μπορούν να «γράφουν τα δικά τους» εναντίον άλλων σε απόσταση «ασφαλή» για αυτούς, χωρίς να χρειάζεται να δουν πώς τους κάνουν να νιώσουν.
Μπορούν να πουν πράγματα σε μια στιγμή που δεν θα το έλεγαν ποτέ προσωπικά ή δημόσια. Ειδικά με τα social media είναι απλό να κάνει κάποιος retweet ή να ανεβάζει ένα παρενοχλητικό tweet χωρίς να σκεφτεί πως ενεργοποιεί ειδοποιήσεις που επηρεάζουν ένα πραγματικό άτομο!
Ο μεγάλος θυμός
Είναι ενστικτώδες να θέλουμε να αντιδράσουμε αμυντικά στην εχθρότητα, αλλά όσο πιο γρήγορα αποπροσωποποιήσουμε την κριτική, τόσο πιο εύκολο θα είναι να κατανοήσουμε την απάντηση. Ο θυμός των ανθρώπων έχει να κάνει πολύ περισσότερο με τις δικές τους ιστορίες τους πάρα με τη δική μας.
Η οργή στους άλλους μπορεί ίσως να σημαίνει ότι γράφουμε για δύσκολα/αμφιλεγόμενα θέματα με τρόπο που πιθανώς και να προκαλεί. Ίσως πάλι απλά να είναι η εύκολη λύση όταν δεν υπάρχει διάθεση για συζήτηση ή όταν δεν υπάρχει βάσιμη επιχειρηματολογία.
Σε καμία περίπτωση, δε θεωρώ ότι πρέπει να «ανοίξουμε πυρ» κατά των ατόμων αυτών ή να τα κάνουμε block ή κάτι τέτοιο. Καλό είναι να ακούγονται όλες οι απόψεις, αρκεί φυσικά να είναι καλοπροαίρετες. Η άλλη πλευρά να είναι ανοιχτή σε συζήτηση. Όπως έγραψα πρόσφατα και στο etoliko.gr, «να έχουμε το μυαλό μας ανοιχτό, να δούμε και την άλλη οπτική. Να είμαστε νηφάλιοι στην αντίθετη άποψη«. Είναι ο μόνος τρόπος να «βγει κάτι» από οποιαδήποτε συζήτηση. Αλλιώς απλά θέλουμε να βγάλουμε από μέσα μας το θυμό μας και δεν ξέρουμε πώς.
Πρέπει να απαντάμε;
Μάλλον πρέπει, αλλά όχι αμέσως και μόνο εάν έχουμε καλές προθέσεις.
Θα πρέπει να απαντήσουμε εάν θέλουμε να διορθώσουμε τα βασικά γεγονότα ή να ανεβάσουμε το επίπεδο της συνομιλίας και όχι να «την πούμε» στον άλλον.
Δεν πρέπει να απαντήσουμε για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ή να πείσουμε τους άλλους ότι κάνουν λάθος. Δε θα τα καταφέρουμε.
Πώς απαντάμε;
Να μείνουμε θετικοί και μην παίρνουμε μέρος σε προσωπικές επιθέσεις. Δε χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε τον χαρακτήρα μας, αλλά να δείξουμε ποιοι είμαστε μέσω του προβληματισμό μας, της ειλικρίνειάς μας και του τόνου της απόκρισής μας. Κι αν έχουμε κάνει λάθη, να τα αναγνωρίσουμε.
Εγώ θα γράφω και μη σε νοιάζει
Ίσως τα παραπάνω ισχύουν αν αξίζει τον κόπο να ανοίξει μια κουβέντα που θα φτάσει σε μια λύση ή απλά σε μια καλή σχέση. Κάποιες φορές, όμως, απλά δεν υπάρχει αυτή η επιλογή.
Η φιλοσοφία της γιόγκα διδάσκει ότι, ενώ έχουμε το δικαίωμα να αναλάβουμε δράση, δεν έχουμε δικαίωμα στα αποτελέσματα.
Μπορούμε να δίνουμε το μυαλό μας και την καρδιά μας και την ψυχή μας να καταθέτουμε τον εαυτό μας. Πρέπει, όμως, να «αποσυνδεθούμε» από τον τρόπο με τον οποίο οι υπόλοιποι άνθρωποι το εκλαμβάνουν. Δεν είμαστε αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για εμάς. Ειδικά στα διαδικτυακά στέκια.
Haters gonna hate.
Υπάρχουν, ωστόσο, πολλοί άνθρωποι που προτιμούν να μείνουν θυμωμένοι, εχθρικοί και τοξικοί, ανεξάρτητα από το τι λέμε. Ακριβώς όπως επιλέγουμε προσεκτικά τους φίλους και την κοινότητά μας στον πραγματικό κόσμο, ας μην αλληλεπιδρούμε με τέτοιου είδους άτομα στο διαδίκτυο.
Runner Mom 