Θα γίνω σούπερ μαμά! Αυτή ήταν η σκέψη που περνούσε από το μυαλό μου ένα απόγευμα καθώς κοιτούσα την κοιλιά μου, έγκυος στην κόρη μου, πρώτη φορά έγκυος, αφού είχα φτιάξει τα ρουχαλάκια της.
Θα γίνω σούπερ μαμά σκεφτόμουν όταν αγόραζα βιβλιαράκια για την 7 μηνών κόρη μου και άρχισε να λέει μαμά και μπαμπά.
Θα γίνω σούπερ μαμά σκεφτόμουν όταν έψαχνα online δραστηριότητες για την ηλικία της και κατέβαζα από το ίντερνετ ένα σωρό εκτυπώσιμα.
Θα γίνω σούπερ μαμά σκεφτόμουν όταν έμεινα έγκυος στο γιο μου και θήλαζα ακόμα την κόρη μου.
Θα γίνω σούπερ μαμά σκεφτόμουν όταν έφτιαχνα σπιτικές πλαστελίνες στα παιδιά ή όταν τα άφηνα να ζωγραφίζουν με δακτυλομπογιές.
Θα γίνω σούπερ μαμά είναι η σκέψη μου όταν καταφέρνω κάτι με τα παιδιά μου όλα αυτά τα χρόνια.
Μετά από λίγο, όμως, σχεδόν πάντα εμφανίζεται κάτι που μου αλλάζει γνώμη. Δεν έχω κουράγιο να συνεχίσω αυτό που άρχισα, δεν έχω όρεξη να διαβάσω το βιβλιαράκι (για χιλιοστή φορά!!), δεν έχω διάθεση να δοκιμάσω, ούτε καν να εκτυπώσω και να τους δώσω όσες δραστηριότητες εκτύπωσα, δεν έχω κουράγιο να μαζέψω το χαμό της κουζίνας, απογοητεύομαι που δεν μου πέτυχε η σούπερ υγιεινή συνταγή που προσπάθησα να τους φτιάξω ή που δεν έφαγαν μπουκιά από τα φρουτάκια που καθάριζα δέκα ώρες και έκοβα σε διάφορα σχήματα και ο νεροχύτης πλέον είναι γεμάτος πιάτα, ή όταν δε μου πέτυχαν οι ψαροκεφτέδες που δοκίμασα να φτιάξω -γιατί πρέπει να τρώνε και ψάρι και απ’όλα- και τελικά τους έφτιαξα έτοιμες ψαροκροκέτες από την κατάψυξη, νιώθω αποτυχημένη που άκουσα αυτό το «σε μισώ» την ώρα που τσακωνόμασταν ή που ύψωσα τη φωνή μου!
Κάτι τέτοιες στιγμές, αρχίζω να σκέφτομαι ότι πρέπει να διπλώσω και να αφήσω στην άκρη την κάπα μου, αυτή του σούπερ ήρωα, και να αποδεχτώ ότι, όσο κι αν προσπαθώ, δεν θα γίνω ποτέ ΑΥΤΗ, η σούπερ μαμά.
Ξέρετε για ποιο είδος μιλάω: τις μαμάδες που κάνουν κατασκευές DIY, που ψήνουν μετά το σχολείο μπισκότα σοκολάτας ενώ ράβουν στο χέρι σπιτικές αποκριάτικες στολές. Το είδος που κοιτάζω με δέος και θαυμασμό.
Και είμαι εντάξει με αυτό τις περισσότερες φορές. Αλλά μετά διαβάζω ένα άλλο blog για μαμάδες ή βλέπω κάτι στο Pinterest που με κάποιο τρόπο εκείνη η μαμά τα καταφέρνει όλα. Και για άλλη μια φορά νιώθω ότι υστερώ.
Ο Μαρκ Τουέιν είπε κάποτε «η σύγκριση είναι ο θάνατος της χαράς». «Η σύγκριση είναι δυστυχία» όπως λέει και η ξαδέρφη μου στα παιδιά της…
Κι έχει δίκιο… Γιατί πριν από πέντε λεπτά, πέντε λεπτά πριν δω φωτογραφίες από τον βιολογικό λαχανόκηπο που φύτεψε εκείνη η μαμά με το μικρό παιδί της, ένιωθα πολύ καλά για τα δικά μου «μικρά επιτεύγματα». Ένιωθα καλά που άφησα το παιδί μου απλά να παίξει στο χώμα. Αλλά τώρα, ένιωσα για λίγο ότι αποτυγχάνω ξεκάθαρα στη μητρότητα.
Έχω παρατηρήσει, όμως, μια «εξέγερση» τον τελευταίο καιρό ενάντια στις σούπερ μαμάδες. Είναι οι μαμάδες που μοιράζονται την αλήθεια τους, τη δύσκολη καθημερινότητά τους, που αναγνωρίζουν τις δοκιμασίες της γονεϊκότητας και γιορτάζουν μόλις καταφέρνουν έστω και κάτι πολύ μικρό.
Είναι οι μαμάδες οι «απλά καλές». Οι μαμάδες που τσαλακώνονται και δεν διστάζουν να μοιραστούν (και) τα λάθη τους. Και συμφωνώ μαζί τους.
Και κάποιες φορές, αρκεί απλά να υψώσουμε τη λευκή σημαία και να παραδεχτούμε την «ήττα» μας. Ότι δεν τα καταφέραμε να φάνε υγιεινά σήμερα, ότι δεν τους διαθέσαμε ποιοτικό χρόνο σήμερα, ότι παραγγείλαμε απ’ έξω και τους βάλαμε ταινία.
Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσω να προσπαθώ.
Ποιος τα παρατάει όταν πρόκειται για τα παιδιά του; Δεν θέλουμε άλλωστε όλοι οι γονείς μόνο το καλύτερο για τα παιδιά μας;
Οπότε συνεχίζω να προσπαθώ να γίνω σούπερ μαμά και ας μην τα καταφέρνω καλά.
Όταν ήμουν στο δημοτικό, μας είχε πει ένας δάσκαλός μας: υπάρχει ο βαθμός που αφορά το πραγματικό επίπεδο δεξιοτήτων μας σε ένα θέμα. Υπάρχει, όμως, και ο άλλος βαθμός. Ο βαθμός που αφορά την προσπάθεια που κατέβαλε ο μαθητής.
Αν υπήρχε ένα παρόμοιο δελτίο αναφοράς για τη μητρότητα, νομίζω ότι θα έμοιαζε κάπως έτσι:
Μετατρέποντας το φαγητό σε τέχνη/ Σπιτική πλαστελίνη/ DIY κατασκευές:
✅ Δεξιότητα: Γ-
✅ Προσπάθεια: A (με τόνο!) 😊
Γιατί, παρόλο που συνήθως καταλήγω να είμαι μια «απλά καλή» μαμά, δεν σταματώ ποτέ να προσπαθώ να γίνω σούπερ.
Και αυτό μετράει, έτσι δεν είναι;
Να σηκωθείς και να προσπαθήσεις ξανά ακόμα και μετά από αποτυχία.
Το να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι για το καλύτερο, ακόμα κι όταν ξέρεις ότι το καλύτερό σου θα είναι μόνο το «απλά καλό» κάποιου άλλου.
Ίσως αυτό είναι πραγματικά που μετατρέπει τις απλά καλές μαμάδες σε σούπερ μαμάδες. Ή, όπως ο Κλαρκ Κεντ και ο Σούπερμαν, ίσως η σούπερ μαμά και η αρκετά καλή μαμά να είναι ένα και το αυτό.
Και εξαρτάται μόνο από τις περιστάσεις της κάθε ημέρας ποια μαμά θα βγει στην επιφάνεια.
Όταν ξεκινάμε να κάνουμε συγκρίσεις με κάποιον άλλο, ως τι μαμά αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας;
Το πιθανότερο είναι ότι το blog της μαμάς που διαβάζουμε ή οι εικόνες του instagram και του Pinterest που θαυμάζουμε, τονίζουν αυτή τη μαμά στις σούπερ μέρες της.
Αλλά αν αρχίσουμε και σκεφτόμαστε ότι κι αυτή η μαμά σε μια δύσκολη μέρα, που όλη η οικογένειά της θα έχει γρίπη ή την επόμενη μέρα από μια νύχτα που το μωρό δε σταματούσε να κλαίει και να την ξυπνάει, θα εμφανιστεί μια άλλη εικόνα.
Ας αρχίσουμε να βλέπουμε ότι ακόμη και οι «καλύτεροι» μερικές φορές εξακολουθούν να έχουν μέρες που είναι «απλά καλές», όσο καλές μπορούν.
Ως μαμάδες, μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας με άλλα μάτια: δεν υπάρχει μόνο μαύρο ή άσπρο. Υπάρχει και το γκρι. Και σούπερ μαμά και «απλά καλή μαμά».
Αυτό είναι και το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά μας όταν τα πράγματα είναι δύσκολα και συνεχίζουμε.
Ή για όσα τους μαθαίνουμε όταν, παρόλο που ξέρουμε ότι δεν θα είμαστε οι καλύτεροι, οι σούπερ, εξακολουθούμε να προσπαθούμε για το καλύτερο. Το ΔΙΚΟ ΜΑΣ καλύτερο.
Θέλω τα παιδιά μου να βλέπουν τις προκλήσεις ως κάτι προς το οποίο τρέχεις, να μην φεύγουν από αυτές, να μην τα παρατάνε.
Συνεχίζω να προσπαθώ να γίνω η καλύτερη μαμά που μπορώ – είτε τα καταφέρνω είτε όχι – και να βρίσκω χαρά στην προσπάθεια, όχι στο αποτέλεσμα.
Γιατί δεν χρειάζεται να παίρνω ένα «Α» σε όλα για να γίνω σούπερ μαμά. Κι ούτε εσύ.
Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο, διάβασε και το «Δεν υπάρχει η τέλεια μαμά«
Runner Mom 