Το μωρό μου είπε "μαμά"!!!
 |
| Τα μωράκια μου εν ώρα εργασίας |
Η διάθεσή μου είναι σαν το τραμπολίνο! Ανεβοκατεβαίνει πανεύκολα!! Μπορεί να είμαι ξεθεωμένη, μπορεί να έχω κοιμηθεί 5 ώρες (στην καλύτερη περίπτωση), μπορεί να αισθάνομαι κάποιες στιγμές πως δεν έχω χρόνο για τον εαυτό μου, αλλά με μια κίνηση των παιδιών μου θα αρχίσω να γελάω και να παίζω σαν μικρό παιδί!
Προχθές ανέβασα ένα άρθρο για το άγχος αποχωρισμού και τον ύπνο των μωρών μας. Ήμουν τόσο απελπισμένη που δεν ήξερα τι να κάνω! Σήμερα, ως γνωστή σχιζοφρενής μαμά, είμαι μες στην καλή χαρά! Όλα τα ξυπνήματα του μικρού τα αντιμετώπισα με το χαμόγελο στα χείλη, το πρωί σηκώθηκα και έπαιξα και με τα δυο μου παιδιά και ήμουν μες στην καλή χαρά!!!
Γιατί; Κάποιες φορές -σχιζοφρενής είπαμε- το παθαίνω χωρίς λόγο! Απλά βλέπω τη θετική πλευρά ή σκέφτομαι «νέα μέρα-νέα αρχή». Προχθές το βράδυ, όμως, ο μικρούλης μου Άρης γύρισε και με κοίταξε, μου γέλασε και είπε «μαμαμα…»! Έκανα σαν τη χαζή! Χάρηκα πάρα πολύ! Και την ώρα που προσπαθούσε ο άντρας μου να τον κάνει να το επαναλάβει, κοιτάει τον μπαμπά του και λέει «μπαμπα»! Πώς μπορείς να περιγράψεις το ύφος του μπαμπά εκείνη τη στιγμή;; Αξία ανεκτίμητη!!!
Οπότε σήμερα παράτησα το άγχος αποχωρισμού και ασχολούμαι με τις πρώτες λέξεις του μωρού! Όλο θέλω να τον κρατάω αγκαλιά και να με φωνάζει! Επιπλέον, ο μικρούλης μου έχει αρχίσει να μπουσουλάει κανονικά μέσα στο σπίτι, οπότε μεγάλο μέρος της ημέρας «κάνει εξερεύνηση» και με αφήνει κι εμένα να κάνω κάποιες (βασικές, μη φανταστείτε) δουλίτσες!!
Πώς και πότε μίλησε η Ρέα
Η κόρη μου, σήμερα 26 μηνών, συλλαβίζει λεξούλες από 7 μηνών και, σήμερα, μιλάει κανονικά (απλά δε λέει ακόμα το «ρο»). Δεν θέλω να παινευτώ, αν και πραγματικά, η Ρέα μιλάει από ενός και έχει απίστευτη μνήμη: γνωρίζει πάρα πολλές λέξεις, πάρα πολλά τραγούδια, σπάνια και περίεργα ζώα και θυμάται λεπτομέρειες και φράσεις που έχει ακούσει από μας. Τα περισσότερα παιδιά, όμως, του κύκλου μας είπαν την πρώτη τους λέξη γύρω στον 1ο χρόνο και γύρω στους 16 μήνες άρχισαν να λένε μερικές λέξεις (έχω διαπιστώσει ότι τα αγόρια τείνουν να αναπτύξουν την ομιλία ένα ή δύο μήνες αργότερα, αλλά και πάλι εξαρτάται και από το παιδί – και το γονιό!)
Διαπίστωσα, λοιπόν, στον 7ο μήνα ότι η γλώσσα και τα χείλη της άρχισαν να αποκτούν ευκινησία και άρχισε να συνδυάζει αντικείμενα με το όνομά τους. Βέβαια, σίγουρα, κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς. Αυτά που έκανα με τη Ρέα από τη στιγμή ακόμα που γεννήθηκε, τα κάνω τώρα και με τον Άρη, αν και σε μικρότερο βαθμό γιατί έχω και τη Ρέα μαζί μου και οι υποχρεώσεις και οι εκκρεμότητες έχουν πολλαπλασιαστεί.
Μόλις φτάσει στο σημείο να μιλάει, θα γράψω ένα άρθρο για το αν τελικά ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, κι αν παίζει ρόλο περισσότερο το παιδί ή το πόσο ασχολείται ο γονιός.
Μόλις φτάσει στο σημείο να μιλάει, θα γράψω ένα άρθρο για το αν τελικά ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, κι αν παίζει ρόλο περισσότερο το παιδί ή το πόσο ασχολείται ο γονιός.
Μέχρι να αρχίσει να μας μιλάει, η επικοινωνία του μωρού μαζί μας, όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, είναι το κλάμα του. Αυτό που είχα διαβάσει είναι ότι «η αντίδρασή μας στη φασαρία που εκείνο κάνει, θέτει τις βάσεις για τη γλώσσα».
Από τις πρώτες μέρες, λοιπόν, της Ρέας, της μιλούσα τρυφερά και της περιέγραφα τι κάνω, ακόμα κι αν έκανα το πιο απλό και βαρετό πράγμα. Π.χ. εξηγούσα αναλυτικά τις κινήσεις μου την ώρα που την άλλαζα ή της έκανα μπάνιο: «Πω, πω η πάνα είναι λερωμένη, πουφ μυρίζει!». Όταν έφτιαχνα την κρέμα ή το γάλα της, έλεγα «Ζεσταίνουμε το νεράκι και ανοίγουμε το κουτί για να βάλουμε το γάλα. Κοίτα το κουτί είναι ανοιχτό!». Όταν έπιανε τη μύτη μου, της έλεγα «αχ, η μύτη μου» ή όταν γύριζε προς τον ήχο που κάνει η πόρτα που ανοίγει, έλεγα «Άνοιξε η πόρτα. Ποιος ήρθε; Είναι ο μπαμπάς;», ή όταν πηγαίναμε βόλτα στην παιδική χαρά «Κοίτα, είναι πολλά παιδάκια. Κάνουν κούνια. Κάνε γεια στα παιδάκια. Γεια, παιδάκια!». Όταν έκανα δουλειές στο σπίτι: «Η μαμά σκουπίζει το σπίτι για να είναι καθαρό./ Ο μπαμπάς πάει στη δουλειά. / Η μαμά μαγειρεύει το φαγητό μας. / Πάω στο δωμάτιό σου να φέρω μία κουβερτούλα./ Η μαμά πάει στη δουλειά. Εσύ θα μείνεις με τη γιαγιά. Να είσαι καλό παιδάκι./»
Εκείνη τη στιγμή, δεν καταλάβαινε τι ακριβώς της έλεγα, αλλά λέγοντάς το κάθε φορά, το μάθαινε και το συνδύαζε με την πράξη.
Επιπλέον, της τραγουδούσα με τις ώρες όταν τη θήλαζα ή την έβαζα για ύπνο. Αλλά μιλάμε για πολύ τραγούδι! Ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι είναι ο βασικός λόγος που μίλησε τόσο γρήγορα. Είχα «κατεβάσει» τα πάντα από το μυαλό μου και τα σχολικά μου χρόνια: από δημοτικά, μέχρι χριστουγεννιάτικα, μέχρι εθνικών επετείων, Βουγιουκλάκη, τα ζουζούνια και ειδικά τους αριθμούς κλπ! Ό,τι θυμόμουν! Βέβαια, στην πορεία άρχισα να μαθαίνω και περισσότερα και να ψάχνω στο ίντερνετ κι άλλα τραγουδάκια.
Τα πρώτα τραγούδια ήταν με το απαραίτητο «χορευτικό»: «Ο μπαρμπα-Μπρίλιος», «Αχ κουνελάκι», «Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ», οπότε η μικρή μάθαινε τις κινήσεις και αρχικά τις περίμενε με γέλιο και στη συνέχεια τις έκανε μόνη της.
Τα πρώτα τραγούδια ήταν με το απαραίτητο «χορευτικό»: «Ο μπαρμπα-Μπρίλιος», «Αχ κουνελάκι», «Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ», οπότε η μικρή μάθαινε τις κινήσεις και αρχικά τις περίμενε με γέλιο και στη συνέχεια τις έκανε μόνη της.
Και παρόλο που ο άντρας μου με δούλευε για τον τρόπο που της μιλούσα, έβλεπα ότι ο τρόπος αυτός (υψηλός τονικά και σχεδόν τραγουδιστός) την καθήλωνε και, πιστεύω έτσι ήταν πιο εύκολο να ξεκινήσει σιγά σιγά να αποκρυπτογραφεί φράσεις και λέξεις.
Ήδη από περίπου 5 μηνών άρχισε να κάνει ήχους φωνηέντων και σιγά σιγά πρόσθεσε και σύμφωνα (το γνωστό χιτάκι αγκού!). Μέσα σε λίγους μήνες, άρχισε να μιμείται τους ήχους που άκουγε όταν της μιλούσαμε. Οπότε, εγώ προσποιούμουν ότι είχα κουβέντα και της απαντούσα, δίνοντάς της την αίσθηση μιας πραγματικής συζήτησης. Προσπαθούσα να βγάζω παρόμοιους ήχους με τη μικρή και αυτή έμαθε να παράγει ήχους και να περιμένει την απόκρισή μου.
Είχα δώσει σε όλα τα πράγματα που έβλεπε μπροστά της ονόματα: π.χ. την ώρα του φαγητού, της έδειχνα το κουτάλι και τη ρωτούσα «Τι είναι αυτό;» και της έλεγα «Αυτό είναι το κουτάλι», ώστε να αρχίσει να φτιάχνει σιγά σιγά το λεξιλόγιο της.
Επίσης, της είχα αγοράσει παιδικά βιβλιαράκια και της τα διάβαζα δείχνοντάς της τις εικόνες. Στην αρχή δεν πολυκαταλάβαινε και ήθελε να φάει το βιβλίο, αλλά διέγειρε τις αισθήσεις της και, έτσι, πιστεύω, έχτισε την αγάπη της για τα βιβλία. Όταν κοιτάζαμε τα βιβλία μαζί, δε διαβάζαμε μόνο αυτά που έγραφε, όμως. Κυρίως, της μιλούσαμε για ό, τι υπήρχε στη σελίδα, π.χ. τις εικόνες, τα χρώματα κλπ.
Υπάρχουν θαυμάσια βιβλία μωρών στο εμπόριο: βιβλία με φωτογραφίες ή εικόνες που έχουν μεγάλες φιγούρες και έντονα χρώματα. Τα ανοίγαμε και τη βοηθούσαμε να γυρίζει όπως μπορεί τις σελίδες. Τα διαβάζουμε στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο πάτωμα, στο κάθισμα που τρώει ή πριν κοιμηθεί. Υπάρχουν και βιβλία με μουσικές μελωδίες ή ήχους από ζωάκια.
Σε περίπτωση, όμως, που δεν έχουμε πρόχειρα τα παιδικά βιβλία, δείχνουμε τα δικά μας βιβλία! Τι καλύτερο από τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες μας (μπαμπάς, μαμά, παππούς, γιαγιά, αδερφός/ ή). Κάθε φορά που βλέπει τα παραπάνω πρόσωπα εμείς επαναλαμβάνουμε τις λέξεις, μαμά, μπαμπάς, παππούς, κ.ά. Η μαμά μου χρησιμοποιούσε σαν άλμπουμ για τη μικρή, την προφύλαξη οθόνης (screen saver) του υπολογιστή της, γεμάτη με τις δικές μας και τις δικές της φωτογραφίες.
Υπάρχουν θαυμάσια βιβλία μωρών στο εμπόριο: βιβλία με φωτογραφίες ή εικόνες που έχουν μεγάλες φιγούρες και έντονα χρώματα. Τα ανοίγαμε και τη βοηθούσαμε να γυρίζει όπως μπορεί τις σελίδες. Τα διαβάζουμε στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο πάτωμα, στο κάθισμα που τρώει ή πριν κοιμηθεί. Υπάρχουν και βιβλία με μουσικές μελωδίες ή ήχους από ζωάκια.
Σε περίπτωση, όμως, που δεν έχουμε πρόχειρα τα παιδικά βιβλία, δείχνουμε τα δικά μας βιβλία! Τι καλύτερο από τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες μας (μπαμπάς, μαμά, παππούς, γιαγιά, αδερφός/ ή). Κάθε φορά που βλέπει τα παραπάνω πρόσωπα εμείς επαναλαμβάνουμε τις λέξεις, μαμά, μπαμπάς, παππούς, κ.ά. Η μαμά μου χρησιμοποιούσε σαν άλμπουμ για τη μικρή, την προφύλαξη οθόνης (screen saver) του υπολογιστή της, γεμάτη με τις δικές μας και τις δικές της φωτογραφίες.
Φυσικά, γινόμουν και λίγο καραγκιόζης (και εγώ και ο μπαμπάς της)! Επινοούσαμε παιχνίδια και παραμύθια με ήχους και κινήσεις και αλλάζαμε τις φωνές μας για να ενισχύσουμε την ακοή, την παρατήρηση και τη μίμηση. Κάναμε σαν πίθηκος ή σαν αγελάδα ή σαν γατάκι. Οι ήχοι των ζώων είναι μερικοί από τους πιο απλούς για τα μωρά να σχηματίσουν επειδή δεν έχουν πολλά σύμφωνα.
Η μαμά μου της έλεγε την κοκκινοσκουφίτσα και το λάτρευε: έκανε τους ήχους της πόρτας που χτυπάει, το μπαμ του κυνηγού, την Κοκκινοσκουφίτσα που φώναζε «αααααα» για βοήθεια (φυσικά, δεν γινόταν λόγος ούτε για φάγωμα της γιαγιάς από το λύκο, ούτε για φόνο του λύκου από τον κυνηγό!!!).
Η μαμά μου της έλεγε την κοκκινοσκουφίτσα και το λάτρευε: έκανε τους ήχους της πόρτας που χτυπάει, το μπαμ του κυνηγού, την Κοκκινοσκουφίτσα που φώναζε «αααααα» για βοήθεια (φυσικά, δεν γινόταν λόγος ούτε για φάγωμα της γιαγιάς από το λύκο, ούτε για φόνο του λύκου από τον κυνηγό!!!).
Όσο η μικρή μεγάλωνε και άρχισε να μπορεί να σχηματίζει φρασούλες, την παροτρύναμε να περιγράψει στα βιβλία της τι συμβαίνει στις εικόνες ή τι κάνει τώρα η μαμά κλπ. Αλλά, θέλει υπομονή. Αν το παιδί, μας βρίσκει ενοχλητικούς και κουράζεται κάνοντάς του ερωτήσεις, μπορεί απλά να σιωπήσει.
Όταν, λοιπόν, μας απαντούσε, αρχίσαμε να της λέμε την ίδια φράση με διαφορετικούς και πιο περίπλοκους τρόπους. Έτσι, σιγά σιγά πλούτιζε το λεξιλόγιό της. Δεν θέλαμε να φαίνεται σαν να τη διορθώνουμε ή να την απογοητεύουμε, οπότε ακόμα κι αν έλεγε –ή λέει και σήμερα- κάτι λάθος, επαναλαμβάνουμε αυτό που μας λέει με τον σωστό τρόπο. Από την άλλη πλευρά, την αφήνω να με διορθώνει: όταν την αλλάζω της λέω ενώ κρατάω την μπλούζα της, «έλα να φορέσουμε το παντελόνι σου». Ξετρελαίνεται μ’ αυτά τα αστεία!
Προσπαθούμε και σήμερα να μην συμπληρώνουμε εμείς τις προτάσεις της και της δίνουμε το χρόνο της. Μπορεί να της πάρει λίγο χρόνο να σκεφτεί αυτό που θέλει να πει.
Όταν, λοιπόν, μας απαντούσε, αρχίσαμε να της λέμε την ίδια φράση με διαφορετικούς και πιο περίπλοκους τρόπους. Έτσι, σιγά σιγά πλούτιζε το λεξιλόγιό της. Δεν θέλαμε να φαίνεται σαν να τη διορθώνουμε ή να την απογοητεύουμε, οπότε ακόμα κι αν έλεγε –ή λέει και σήμερα- κάτι λάθος, επαναλαμβάνουμε αυτό που μας λέει με τον σωστό τρόπο. Από την άλλη πλευρά, την αφήνω να με διορθώνει: όταν την αλλάζω της λέω ενώ κρατάω την μπλούζα της, «έλα να φορέσουμε το παντελόνι σου». Ξετρελαίνεται μ’ αυτά τα αστεία!
Προσπαθούμε και σήμερα να μην συμπληρώνουμε εμείς τις προτάσεις της και της δίνουμε το χρόνο της. Μπορεί να της πάρει λίγο χρόνο να σκεφτεί αυτό που θέλει να πει.
Όταν είδαμε ότι έχει και πολύ καλή μνήμη, αρχίσαμε να της δημιουργούμε περισσότερα ερεθίσματα: της δείχναμε από το ίντερνετ φωτογραφίες ζώων και πουλιών (άρχισε να αναγνωρίζει ακόμα και ζώα όπως σουρικάτες, μαραμπού, λεμούριους, τζάκουαρ,μπομπκατ, κογιότ!), αλλά και την πηγαίνουμε βόλτες σε ζωολογικά πάρκα κλπ. Μετά, τη ρωτάμε τι έκανε εκεί που πήγε, πώς πέρασε με τη γιαγιά , τι είδε, τι της άρεσε περισσότερο, ώστε να μας πει τη δική της «ιστοριούλα», π.χ. «έφαγα μακαρόνια με κιμά» ή «είδα ένα λιοντάρι που έτρωγε» κλπ.
Στην ηλικία των 2 ετών, όπως έγραψα και στην αρχή, η μικρή μπορεί και λέει όλο και πιο σύνθετες προτάσεις, χρησιμοποιώντας περισσότερες αντωνυμίες, επίθετα και προθέσεις. Λέει την αλφαβήτα τραγουδιστά (την έμαθε από ένα παιχνίδι – λάπτοπ), μετράει μέχρι το δέκα και ξέρει να πει, πόσα π.χ. κεφτεδάκια έφαγες, πόσες μπάλες έχεις κλπ, αναγνωρίζει τους αριθμούς και τα γράμματα και μας …στέλνει αδιάβαστους, ρωτώντας συνεχώς «γιατί;»!!!
Όσον αφορά, τον μικρό, έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως ίσως μιλήσει αργότερα από τη μεγάλη, αλλά σίγουρα αυτό δεν έχει καμία επίπτωση στην μετέπειτα ικανότητα του για επικοινωνία. Του μιλάμε, του τραγουδάμε, του διαβάζουμε και παίζουμε μαζί του.
Γενικά, και στα δυο παιδιά προσπαθώ να μην προβλέπω τι θέλουν, αλλά να τα αφήνω να προσπαθούν να μου ζητήσουν κάτι, έστω και με τον τρόπο τους.
ΠΡΟΣΟΧΗ, όμως! Όλα τα παραπάνω είναι αυτά που εγώ και η οικογένειά μου θέλαμε να κάνουμε με το παιδί. Ο λόγος που μιλάω συνεχώς και στα δύο είναι πολύ απλός: είμαι πολυλογού από τότε που με θυμάμαι!!!! Κάθε παιδί, ωστόσο, όπως και κάθε γονιός, είναι διαφορετικό!
Φιλιά!!
Ο ύπνος των παιδιών μας και άγχος αποχωρισμού
Πιστεύω πως αυτή την περίοδο με το γιο μου (σχεδόν 8 μηνών) διανύουμε την περίοδο του «άγχους αποχωρισμού». Και τι εννοώ με αυτό; Ο μικρός πετάγεται μέσα στον ύπνο του (σχεδόν καθημερινά, μεσημέρι και βράδυ) τουλάχιστον δυο φορές και κοιμάται μόλις με δει ή μόλις τον ακουμπήσω στην πλάτη. Μόλις με χάνει από το βλέμμα του σπαράζει και το «ελεγχόμενο κλάμα», που είχα εφαρμόσει με απίστευτη επιτυχία στην κόρη μου (σήμερα 2 ετών), η οποία κοιμάται μόνη της από 7 μηνών, δεν πιάνει αφού δε σταματάει να κλαίει.
Τον αποχωρίζομαι μόνο 3 ώρες κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά και κάθεται χωρίς κλάμα, αλλά μόλις τον ρωτήσει η μαμά μου που τον φυλάει «που είναι η μαμά;» ή μόλις με δει, αρχίζει και κλαίει για να τον πάρω αγκαλιά. Αυτό δε με ενοχλεί καθόλου, φυσικά, αλλά τα ξυπνήματά του και το μεσημέρι και το βράδυ με έχουν εξουθενώσει.
Ψάχνω, λοιπόν, στο ίντερνετ για άλλη μια φορά και βρίσκω ένα αναλυτικό άρθρο από το paidiatriki.gr “Απλές συμβουλές για …όνειρα γλυκά!” της παιδιάτρου, κας Ειρήνης Γιαννάτου, σχετικά με τον ύπνο των μωρών και των παιδιών από τη στιγμή της γέννησής τους μέχρι και την εφηβεία, γιατί πάντα θα βρίσκουν λόγο να μας ξυπνάνε… : )) ! (http://www.paidiatriki.gr/index.php?option=com_zoo&task=item&item_id=347&Itemid=1):
Ο ύπνος, ή καλύτερα η στέρηση ύπνου, αποτελεί αντικείμενο πολλών συζητήσεων μεταξύ γονιών, αλλά και μεταξύ γονιών και γιατρών. Οι νέοι γονείς, λίγες εβδομάδες μετά τη γέννηση, ανακαλύπτουν την αξία του ύπνου και αισθάνονται πόσο η έλλειψή του στο παιδί επηρεάζει τη δική τους καθημερινότητα.
Δυστυχώς, ο αγώνας για τον ύπνο δεν τελειώνει κάνοντας υπομονή μέχρι να μεγαλώσει λίγο το παιδί, και να πάει από την κούνια στο κρεβάτι του. Το πρόβλημα συνεχίζεται αλλάζοντας χαρακτηριστικά, και αντί για κλάματα αρχίζουν οι δικαιολογίες και τα πείσματα, αντί το παιδί να θέλει φαγητό στις 3 τα ξημερώματα αρχίζει να έχει εφιάλτες και να ζητάει νερό.
Όμως, πόσος ύπνος είναι αρκετός; …και πως μπορούμε να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη;
Πόσος ύπνος είναι αρκετός;
Όλα εξαρτώνται από την ηλικία του παιδιού. Οι αριθμοί που εκφράζουν ώρες ύπνου αναφέρονται στο μέσο όρο και κατά συνέπεια υπάρχουν παιδιά που βρίσκονται έξω από τα πλαίσια αυτά και για τα παιδιά αυτά θα συζητήσουμε. Πρόβλημα δημιουργείται όταν τα παιδιά δεν κοιμούνται σταθερά συγκεκριμένες ώρες του 24ώρου ή δεν συμπληρώνουν τις απαιτούμενες ώρες ή συνήθως και τα δύο.
Η έλλειψη του ύπνου στα παιδιά δεν έχει μια σταθερή επίδραση στη συμπεριφορά τους. Κατά κανόνα, όταν τα παιδιά δεν έχουν κοιμηθεί καλά ποιοτικά αλλά και ποσοτικά, έχουν δηλαδή αυτό που λέμε «κακό ύπνο», βρίσκονται σε συνεχή υπερδιέγερση, έχουν τα μεγαλύτερα παραλογές απαιτήσεις ή παράξενη συμπεριφορά ή συμπεριφορά που διαφέρει από τη συνηθισμένη και δεν δείχνουν διάθεση να συμμορφωθούν ούτε στα αυτονόητα. Τα μικρότερα εκφράζουν αυτή την έλλειψη με συνεχή γκρίνια, κλάμα και παράλογες απαιτήσεις. Κυρίως αρνούνται να κάνουν αυτά που εμείς επιθυμούμε περισσότερο, όπως να φάνε, να πλυθούν, να φορέσουν ένα ρούχο κ.τ.λ.
Νεογνική και 1η βρεφική ηλικία (γέννηση έως 6 μηνών)
Για τα νεογέννητα δεν υπάρχουν κανόνες μια και ο βιολογικός τους ρυθμός δεν είναι ακόμη προσαρμοσμένος στο 24ωρο. Γενικά κοιμούνται ή νυστάζουν για 16 με 20 ώρες το 24ωρο, περίπου ίσα κατανεμημένες ανάμεσα σε μέρα και νύχτα. Ας συγκρατήσουμε όμως ότι μέρα και νύχτα για τα νεογνά είναι το ίδιο και όποιος αντέχει.
Τα νεογνά πρέπει να ξυπνούν κάθε 3-4 ώρες μέχρι να δούμε ότι το βάρος τους αυξάνεται ικανοποιητικά δηλαδή για τουλάχιστον 2 εβδομάδες. Μετά από αυτή τη χρονική περίοδο και αφορά τα τελειόμηνα, μπορούν να κοιμούνται λίγο περισσότερο, όμως δεν παύουν να ξυπνούν συχνά γιατί ξυπνούν για να φάνε.
Μετά τις δύο πρώτες εβδομάδες, τα μωρά μπορούν να κοιμούνται για 4-5ώρες και αυτό εξαρτάται από το πόσο συχνά πεινάνε. Εάν κοιμηθούν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τη νύχτα, πιθανόν να χρειάζεται να σιτίζονται συχνότερα την ημέρα.
Κάποια στιγμή και ενώ οι γονείς θεωρούν ότι ο νυκτερινός ύπνος είναι ένα χαμένο παιχνίδι, ξαφνικά το μωρό αρχίζει να προτιμά για ύπνο τις βραδινές ώρες, εισάγοντας ρυθμούς και τρόπο ζωής ενηλίκων.
Σε ηλικία 3 μηνών ένα μωρό κοιμάται περίπου 13 ώρες το 24ωρο μοιρασμένο περίπου σε 4-5 ώρες στη διάρκεια της ημέρας και 8-9 ώρες το βράδυ με 1-2 διακοπές. Περίπου το 90% των βρεφών μπορεί ναι κοιμάται 5-6 συνεχόμενες ώρες τη νύχτα.
Να σημειώσουμε όμως ότι τα μωρά δεν είναι πάντα ξύπνια όταν κάνουν ήχους που φαίνεται ότι έχουν ξυπνήσει! Μπορούν να κλαίνε ή να κάνουν ένα σωρό άλλους ήχους κατά τη διάρκεια του ελαφρού τους ύπνου. Ακόμη και αν ξυπνήσουν μέσα στη νύχτα, μπορεί να παραμείνουν ξύπνια μόνο για λίγα λεπτά και να ξανακοιμηθούν μόνα τους πάλι.
Εάν ένα μωρό κάτω των 6 μηνών συνεχίζει να κλαίει πρέπει να ανταποκριθούμε άμεσα στο κάλεσμα του. Πιθανόν να νοιώθει από κάτι άβολα, να πεινάει, να είναι βρεγμένο, να κρυώνει ή ακόμη να είναι άρρωστο. Όμως οι κινήσεις μας της νύχτα θα πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο ήρεμες και ήσυχες. Μην προκαλείτε περιττές διεγέρσεις, όπως ομιλίες, παιχνίδια, ή άνοιγμα φώτων. Ενθαρρύνετε την ιδέα ότι η νύχτα είναι για ύπνο. Πρέπει να του το διδάξετε αυτό γιατί για το παιδί προτεραιότητα του έχουν οι ανάγκες του και όχι το τι ώρα είναι.
Ιδανικά το μωρό πρέπει να τοποθετείται στην κούνια του πριν το πάρει ό ύπνος. Και ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς για να αποκτήσει καλές συνήθειες ύπνου (όμως μην αργείτε και μην το βγάζετε από τα ωράρια και τις συνήθειες με μεγάλη ευκολία). Η ρουτίνα πρέπει να αποτελείται από εφησυχαστικές, σταθερές και επαναλαμβανόμενες ενέργειες. Το παιδί θα συνδέσει αυτή τη ρουτίνα με τον ύπνο και θα κοιμάται εύκολα και γρήγορα.
Προσοχή! Μην το κοιμίζετε στην αγκαλιά σας κουνώντας το. Κοιμάται με ναυτία και εκτός τούτου σε λίγους μήνες θα είναι 8 κιλά.
Ο στόχος είναι τα παιδιά να τα παίρνει ο ύπνος ανεξάρτητα από την παρουσία σας και να μπορούν να νανουρίζουν τον εαυτό τους, εάν ξυπνήσουν κάποια στιγμή στη μέση της νύχτας.
2η Βρεφική ηλικία (6-12 μηνών)
Σε αυτή την ηλικία ένα μωρό μπορεί να κοιμάται 9-11 ώρες για βράδυ και περίπου 3 ώρες στη διάρκεια της ημέρας. Επίσης είναι μια ηλικία όπου οι γονείς μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα-κλάμα του μωρού τη νύχτα, δίνοντας στα μωρά λίγο παραπάνω χρόνο για να ηρεμούν μόνα τους και να ξανακοιμούνται. Εάν δεν γίνεται αυτό, ηρεμήστε το χωρίς να το πάρετε αγκαλιά, μιλώντας του σιγανά και χαϊδεύοντας του την πλάτη και μετά αφήστε το πάλι μόνο του, εκτός και αν φαίνεται άρρωστο, οπότε και θα πρέπει να το φροντίσετε άμεσα. Εάν δεν φαίνεται άρρωστο και συνεχίζει να κλαίει, μπορείτε να περιμένετε λίγο περισσότερο και μετά να επαναλάβετε όπως και προηγουμένως ένα νέο γύρο με σιγανά λόγια και χάδια χωρίς αγκαλιά.
Στην ηλικία των 6-12 μηνών τα βρέφη βιώνουν το άγχος αποχωρισμού που είναι μια φυσιολογική φάση στην ανάπτυξη του παιδιού. Αλλά οι κανόνες για τα νυκτερινά ξυπνήματα είναι οι ίδιοι μέχρι την ηλικία του ενός έτους. Προσπαθήστε να μην παίρνετε αγκαλιά του μωρό, να μην ανάβετε φώτα, να μην μιλάτε, τραγουδάτε, παίζετε ή ταϊζετε το παιδί. Όλες αυτές οι δραστηριότητες εμποδίζουν το παιδί να μάθει να κοιμάται από μόνο του και το κάνουν να συνεχίσει να ξυπνάει τη νύχτα.
Μην δείχνετε πανικό και μην εκνευρίζεστε, για να έχετε καλύτερο αποτέλεσμα. Κυρίως μην αρχίσετε παροχές νυχτιάτικα. Κάθε νύχτα θα αυξάνει τις απαιτήσεις του, έως ότου σας αναγκάσει να το πηγαίνετε βόλτα με το αυτοκίνητο στις 3 το πρωί!
Νηπιακή ηλικία (1 έως 3 ετών)
Από την ηλικία του ενός έτους έως και 3 ετών, τα περισσότερα νήπια κοιμούνται περίπου 10-13 ώρες. Το άγχος αποχωρισμού, ή και η απλή επιθυμία του παιδιού να μείνει λίγο ακόμη με τη μαμά και τον μπαμπά, μπορεί να το κάνει να μην θέλει να κοιμηθεί.
Οι γονείς μερικές φορές κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι το παιδί θα κοιμηθεί ευκολότερα αν είναι εξουθενωμένο. Στην πραγματικότητα αν τα παιδιά είναι εξουθενωμένα κοιμούνται πιο δύσκολα. Αυτό που χρειάζονται είναι καλές συνήθειες ύπνου τόσο στη διάρκεια της νύκτας όσο και στη διάρκεια της ημέρας. Εάν στη διάρκεια της ημέρας κάποια φορά δεν θέλει να κοιμηθεί δεν χρειάζεται να επιμείνουμε αλλά η ώρα κοινής ησυχίας στο σπίτι πρέπει να διατηρηθεί ακόμη και αν δεν θα κοιμηθεί κάποια φορά.
Τα παιδιά που έχουν καλές συνήθειες ύπνου όταν πλησιάσει η ώρα του ύπνου χαλαρώνουν και είναι έτοιμα για το κρεβάτι τους. Για τα νήπια η ρουτίνα πρέπει να έχει διάρκεια από 15 με 30 λεπτά και μπορεί να περιλαμβάνει δραστηριότητες χαλάρωσης όπως διάβασμα, μπάνιο ή και άκουσμα χαλαρωτικής μουσικής.
Η νυκτερινή τελετουργία καλό θα είναι να μην είναι πολύ πολύπλοκη ή μεγάλης διάρκειας και να δίνεται η δυνατότητα στο παιδί να έχει κάποιες μικρές επιλογές, όπως ποιά πυτζάμα θα φορέσει ή ποιό αρκουδάκι θα κρατάει ή ποιά μουσική θα ακούσει. Αυτό δίνει την αίσθηση στο παιδί ότι έχει τον έλεγχο της ρουτίνας.
Ακόμη όμως και τα πιο βολικά παιδιά μπορεί περιστασιακά να ξυπνούν κάποιες φορές την νύχτα. Η οδοντοφυΐα και τα όνειρα μπορεί να ξυπνούν το παιδί. Τα όνειρα ξεκινούν σ’ αυτή την ηλικία και στα πολύ μικρά παιδιά τα όνειρα μπορεί να είναι ιδιαίτερα τρομακτικά και δεν μπορούν να τα ξεχωρίσουν από την πραγματικότητα. Γι αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή στα τηλεοπτικά προγράμματα που παρακολουθούν κυρίως πριν τον ύπνο, όπως για παράδειγμα εκείνα τα «εκπληκτικά» παραμύθια με τον κακό το λύκο που κατάπιε τη γιαγιά, τη γριά μάγισσα, την πριγκίπισσα που την κυνηγάει ο δράκος που βγάζει φωτιές από το στόμα κ.ο.κ
Κρατήστε αγκαλιά και βοηθείστε το παιδί να νοιώσει ασφάλεια. Αφήστε το να σας μιλήσει για τα όνειρα που είδε και μείνετε μαζί του μέχρι να ηρεμήσει.
Προσοχή! Όταν το παιδί πηγαίνει για ύπνο, από την ηλικία αυτή, το σπίτι πρέπει να ησυχάζει και να δίνει την εντύπωση ότι όλοι ετοιμάζονται να κοιμηθούν. Κάποιες φράσεις του τύπου «δώσε στο μπαμπά ένα φιλάκι και πήγαινε να κοιμηθείς», ενώ ο μπαμπάς βλέπει ένα συναρπαστικό έργο, πρέπει να λείψουν. Στην καλύτερη περίπτωση πρέπει ο μπαμπάς να καταλάβει ότι την ώρα που του δίνει η κόρη του το φιλάκι, πρέπει ανταποκρίνεται με μια ζεστή αγκαλιά και όχι να παραμερίζει το κεφάλι του παιδιού μην τυχόν και χάσει καμιά σκηνή από το έργο!
Προσχολική ηλικία
Τα παιδιά στην προσχολική ηλικία κοιμούνται περίπου 10-12 ώρες το βράδυ. Τα παιδιά που ξεκουράζονται καλά τη νύχτα δεν έχουν ανάγκη να κοιμούνται την ημέρα, παρόλα αυτά λίγη ώρα ηρεμίας είναι βασική. Εάν δεν κοιμούνται στη διάρκεια της ημέρες τότε είναι πιθανό να κοιμούνται νωρίτερα το βράδυ. Να έχουμε πάντοτε κατά νου ότι ο μεσημεριανός ύπνος είναι ξεκούραση για όλους και μάλιστα αυτή η ιδιότητα κληρονομείται.
Σχολική ηλικία – Προεφηβεία
Τα παιδιά σχολικής ηλικίας χρειάζονται 10-12 ώρες ύπνου τη νύχτα. Οι δραστηριότητες του παιδιού (διάβασμα, αθλήματα κ.α.) αλλά και οι υποχρεώσεις της οικογένειας μπορεί να μην επιτρέπουν στο παιδί να κοιμάται αρκετά.
Η στέρηση ύπνου μπορεί να δημιουργήσει ευερεθιστότητα, διαταραχές στη συμπεριφορά αλλά και στη συγκέντρωση του παιδιού στο σχολείο. Είναι σημαντικό να είναι σταθερή η ώρα ύπνου ειδικά όταν την άλλη μέρα έχει σχολείο. Δώστε του χρόνο να χαλαρώσει πριν κλείσουν τα φώτα και προ παντός κλείστε την τηλεόραση και παρακαλέστε το να μην ανοίξει τον υπολογιστή.
Εφηβεία
Οι έφηβοι χρειάζονται 8,5 με 9,5 ώρες ύπνου κάθε βράδυ. Λόγω όμως του επιβαρυμένου τους προγράμματος δεν το πετυχαίνει πάντοτε. Το πρόγραμμα ξεκινά με το πρωινό ξύπνημα για το σχολείο και συνεχίζεται με φροντιστήρια, αθλητισμό, έξοδο με τους φίλους και αρκετή δόση έρωτα, που είναι ότι ωραιότερο, όμως είναι σαν να ήπιε τρεις καφέδες. Έτσι απώλεια 1 ώρας ύπνου κάθε μέρα, οδηγεί σε απώλεια 1 ολόκληρης νύχτας στο τέλος της εβδομάδας. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει:
– Αδυναμία συγκέντρωσης
– Μείωση της πρόσφατης μνήμης
– Ασυνέπεια στις υποχρεώσεις
– Μειωμένη ικανότητα αντίδρασης
– Παραμέληση του εαυτού του
– Μείωση της πρόσφατης μνήμης
– Ασυνέπεια στις υποχρεώσεις
– Μειωμένη ικανότητα αντίδρασης
– Παραμέληση του εαυτού του
Όλα αυτά δημιουργούν κακή διάθεση, προβλήματα στο σχολείο και το σημαντικότερο, συχνά αντικοινωνική συμπεριφορά.
Οι έφηβοι θέλουν να μένουν ξύπνιοι μέχρι αργά το βράδυ και να ξυπνούν αργά την άλλη μέρα το πρωί. Αυτό δεν μπορούν να το πετύχουν τις εργάσιμες μέρες με το σχολείο. Με τον τρόπο αυτό χάνονται ώρες ύπνου που προσπαθούν να αναπληρώσουν το σαββατοκύριακο αναστατώνοντας ακόμη περισσότερο τη πρόγραμμα τους. Για να τηρηθεί το πρόγραμμα θα πρέπει ο έφηβος να πέφτει για ύπνο την ίδια ώρα κάθε βράδυ και να ξυπνά την ίδια ώρα κάθε πρωί, εξασφαλίζοντας 8-9 ώρες ύπνου.
Οι ανάγκες ύπνου των παιδιών μπορεί να ακολουθούν κάποιες γενικές αρχές αλλά όπως όλες οι ανάγκες εξατομικεύονται για το κάθε παιδί χωριστά. Πάντως, άσχετα από την ηλικία του παιδιού οι καλές συνήθειες ύπνου βοηθούν στην καλή σωματική και ψυχική υγεία όλης της οικογένειας.
Τελειώνοντας, η τάξη στην οικογένεια βοηθάει το παιδί να βάλει σε τάξη τη ζωή του και μεταξύ αυτών και τον ύπνο του. Να μην θεωρούμε ότι το παιδί, όποιας ηλικίας, είναι ένας αυθύπαρκτος οργανισμός που μπορεί να κινείται και να ζει αυτόνομα και εμείς δεν έχουμε καμιά ευθύνη γι’ αυτό που είναι!
Σπίτι με παιδιά: πώς να το διατηρήσουμε απλό και (σχετικά) τακτοποιημένο;
Βασικές συμβουλές οργάνωσης σπιτιού με παιδιάΑπό τη στιγμή που η κόρη μου (σήμερα 2 χρόνων) άρχισε να περπατάει, έκανα στο σπίτι κανονική ανακαίνιση!!! Στην αρχή μου κακοφαινόταν που έπρεπε να «χαλάσω» τη διακόσμηση που είχα κάνει ήδη στο σπίτι, αλλά πλέον το συνήθισα! Ειδικά τώρα που έρχεται και η σειρά του μικρού να αρχίσει να μπουσουλάει και να στέκεται (7 μηνών σήμερα). .. Και στο κάτω-κάτω δεν είναι μόνο θέμα «διακόσμησης», αλλά και ασφάλειας! Δεν μπορεί το παιδί να έχει πρόσβαση σε γυαλικά που μπορεί να σπάσουν και να τραυματιστεί!
Όλοι μας –όσοι έχουμε παιδιά δηλαδή- ξέρουμε πολύ καλά ότι τα παιδιά έχουν ένα μοναδικό τρόπο να γεμίζουν τον τόπο πράγματα και τα οποία δεν είναι μόνο τα παιχνίδια τους!
Διάβασα πρόσφατα στο zenhabits.gr ένα άρθρο [http://www.zenhabits.gr/symboules–diatireis–spiti–aplo–paidia/#sthash.JLMXg7If.dpuf] για το πώς μπορούμε να διατηρούμε το σπίτι μας απλό και (σχετικά) τακτοποιημένο, αλλά και να είμαστε ήρεμοι, χωρίς άγχος για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σπιτάκι μας!!
Πρώτα απ’ όλα να αποδεχθούμε το προφανές: «ποτέ δεν πρόκειται να έχεις ένα απολύτως μίνιμαλ τρόπο ζωής με παιδιά στο σπίτι – αυτό είναι κάτι που προσπαθώ κι εγώ να θυμίζω στον εαυτό μου».
Βασικές, λοιπόν, κινήσεις για να απλοποιήσουμε ένα σπίτι με παιδιά θα μπορούσαν να είναι οι παρακάτω:
1. Ξεφορτωνόμαστε τη σαβούρα από τα παιχνίδια τους: Σίγουρα υπάρχουν παιχνίδια που αγαπούν πολύ και άλλα που δεν τα έχουν παίξει για πολύ καιρό ή έχουν χαλάσει ή είναι για μικρότερες ηλικίες. Όσα από τα χαλασμένα μπορούμε να επιδιορθώσουμε, τα εμφανίζουμε και τα παιδιά, επειδή τα έχουν πεθυμήσει, τα αντιμετωπίζουν σαν καινούρια. Αυτό, ίσως συμβεί και με τα παιχνίδια με τα οποία είχαν καιρό να παίξουν, επειδή π.χ. ήταν στον πάτο του κουτιού με τα παιχνίδια. Εμείς, λοιπόν, μπορούμε να ασχοληθούμε κάθε τόσο με τα παιχνίδια και να κάνουμε μια ανακατανομή και ένα ξεκαθαρισματάκι!
Κάποια από τα βρεφικά παιχνίδια που δεν παίζονται άλλο (πχ. μασητικά, κουδουνίστρες) μπορούμε να τα φυλάξουμε για ενθύμιο με τα πρώτα πραγματάκια του μωρού μας ή αν έχουμε σκοπό να κάνουμε κι άλλο παιδάκι. Αλλά, επαναλαμβάνω: δεν κρατάμε σαβούρα!!
Κάποια από τα βρεφικά παιχνίδια που δεν παίζονται άλλο (πχ. μασητικά, κουδουνίστρες) μπορούμε να τα φυλάξουμε για ενθύμιο με τα πρώτα πραγματάκια του μωρού μας ή αν έχουμε σκοπό να κάνουμε κι άλλο παιδάκι. Αλλά, επαναλαμβάνω: δεν κρατάμε σαβούρα!!
2. Παιδικά δωμάτια:Ξεκαθαρίζουμε τις ντουλάπες και τα ράφια των παιδιών. «Ο καλύτερος τρόπος να το κάνεις αυτό είναι να αφιερώσεις μια μέρα για να ασχοληθείς με τα δωμάτια τους. Κάνε ένα κομμάτι τη φορά: ένα συρτάρι, ένα μέρος της ντουλάπας, ένα ράφι». Βγάζουμε , λοιπόν, τα πράγματα και, αφού τα κάνουμε σωρό, επιλέγουμε ποια ρούχα και παπούτσια φοριούνται ακόμα, ποια τους χωράνε (ειδικά σε μικρές ηλικίες, τα παιδιά αλλάζουν συχνά νούμερο σε ρούχα και παπούτσια), ποια βιβλία διαβάζονται, ποια διακοσμητικά δεν μας αρέσουν άλλο ή έχουν παλιώσει ή αφορούν μικρότερης ηλικίας παιδάκια. Τα υπόλοιπα τα βάζουμε σε κουτιά ή σακούλες και τα βάζουμε στο αυτοκίνητο για να τα δώσουμε την επόμενη φορά που θα βγούμε από το σπίτι. Μπορούμε να τα δώσουμε σε φίλους που έχουν παιδιά ίδιας ή μικρότερης ηλικίας από τα δικά μας ή να τα δωρίσουμε για φιλανθρωπικό σκοπό, αν είναι ακόμα σε καλή κατάσταση. Προσοχή να μη μείνουν να στολίζουν κάποια γωνιά του σπιτιού για μέρες!! Μετά, βάζουμε τα σημαντικά πράγματα πίσω, και περνάμε στο επόμενο ράφι ή ντουλάπι. Αν το κάνουμε αυτό στα γρήγορα και όχι αναπολώντας στιγμές ή χαζεύοντας, μπορούμε να τελειώσουμε με ένα δωμάτιο σε 1-2 ώρες ή και λιγότερο.3. Κουτιά αποθήκευσης: Αυτή είναι η καλύτερη λύση για την αποθήκευση των παιχνιδιών τους γενικώς. Το κλειδί είναι να το κάνεις εύκολο για τα παιδιά (και για σένα) το να μπαίνουν τα πράγματα τους εκεί μέσα, και να διευκολύνεται έτσι το συμμάζεμα του γύρω χώρου. Αν μπορείς, κι εφόσον τα πράγματα των παιδιών είναι πολλά, βάλε μια ετικέτα σε κάθε κουτί αποθήκευσης, ανάλογα με το είδος που πηγαίνει στο καθένα (κύβους, λούτρινα ζωάκια, lego, αυτοκινητάκια και κάθε λογής οχήματα). Αν έχεις παιδιά που δε διαβάζουν ακόμα, μπορείς να χρησιμοποιήσεις ετικέτες με εικόνες. Όλο αυτό θα τους μάθει να μην πετούν απλά τα πράγματα τους μέσα σε ένα κουβά και να ξενοιάζουν, αλλά να ασχολούνται με το που πάει τι.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όμορφα, χρωματιστά, τετράγωνα κουτιά, τα οποία μπορούν να βρίσκονται και στο σαλόνι ακόμα και να φαίνονται όμορφα σε μια πολύχρωμη, παιδική γωνιά.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όμορφα, χρωματιστά, τετράγωνα κουτιά, τα οποία μπορούν να βρίσκονται και στο σαλόνι ακόμα και να φαίνονται όμορφα σε μια πολύχρωμη, παιδική γωνιά.
4. Αφήνουμε χώρο: Όταν βάζουμε τα σημαντικά πράγματα πίσω, δεν τα στριμώχνουμε, ώστε να φαίνονται πιο όμορφα, να χωράει και κάτι άλλο αργότερα αλλά το βασικότερο: να μην χαλάνε κάθε φορά που βγάζουμε κάτι από τη θέση του. Αυτό ισχύει και για τα ρούχα και τα παιχνίδια και, γενικά, όλα μας τα πράγματα στο σπίτι.
5. Επιτρέπουμε στα παιδάκια μας να κάνουν χαμό, αλλά τα μαθαίνουμε να μαζεύουν: Παιδιά είναι! Κι εμείς τα ίδια κάναμε στους γονείς μας! Πρέπει να τους αφήσουμε να το κάνουν. Και μετά, όταν τελειώσουν, ζήτησε τους να κάνουν το μάζεμα ή το καθάρισμα που μπορεί να χρειάζεται. Χωρίς φωνές – δεν πρόκειται για τιμωρία. Ας ξέρουν όμως ότι το μάζεμα σε τέτοια περίπτωση είναι δική τους υπόθεση. Αν από μικρά παιδιά μάθουν ότι η μαμά και ο μπαμπάς κάνουν όλη την αγγαροδουλειά, θα απαιτούν και αργότερα να συνεχίσει να γίνεται έτσι. Το να βοηθούν στην καθαριότητα του σπιτιού, σε λογικά πάντα πλαίσια, ξε-αγχώνει λίγο τους γονείς, αλλά ακόμα περισσότερο τους μαθαίνει να είναι υπεύθυνα με τους χώρους που χρησιμοποιούν, αφού θα χρειαστεί να καθαρίσουν κι εκείνα που και που.
Μυστικό: Για να μάθει η μικρή να μαζεύει τα παιχνίδια της, δεν την αφήνω να ανοίξει νέο κουτί αν δεν τακτοποιήσει το προηγούμενο. Χρειάστηκε υπομονή για να το μάθει, γιατί δεν είναι κάτι που της άρεσε στην αρχή, αλλά πλέον, αν βαριέται να μαζέψει, θα συνεχίσει να παίζει π.χ. με τα lego και δε θα ανοίξει άλλο κουτί. Κι εγώ βέβαια, αν τη δω ότι θέλει πολύ να αλλάξει παιχνίδι αλλά δεν έχει τη διάθεση να μαζέψει γιατί ίσως της φαίνονται πάρα πολλά τα πεταμένα παιχνίδια, της λέω «θέλεις να τα μαζέψουμε μαζί;» και τη βοηθάω ελάχιστα, ίσα για να της δείξω ότι είναι εύκολο, ένα νέο παιχνίδι «τα βάζω στη θέση τους».
Για μεγαλύτερα παιδάκια, μπορούμε να βάλουμε όρια στο μέχρι που απλώνονται τα πράγματά τους. Μπορούμε π.χ. να τους αφήνουμε να κρατούν τα πράγματά τους μόνο στα δωμάτια τους και να ξεκαθαρίσουμε ότι το σαλόνι, η κουζίνα και η τραπεζαρία είναι μόνο για πράγματα του σπιτιού. Μπορούμε, ωστόσο, να αφιερώσουμε κι ένα κομμάτι σε αυτούς τους χώρους για να παίζουν. Φυσικά τα πράγματα τους όλο και θα απλώνονται εδώ κι εκεί μέσα στο σπίτι, αλλά όχι στο βαθμό που γινόταν στην αρχή.
6. Η δική τους αποθηκούλα: μπορούμε να πάρουμε μικρά κουτάκια με 2-3 θήκες (μικρά συρτάρια) για κάθε παιδί, όπου θα μπορεί το καθένα να αποθηκεύει όλα του τα μικροαντικείμενα που σε διαφορετική περίπτωση θα τα βλέπαμε παντού μέσα στο σπίτι. Βάζουμε αυτά τα κουτιά το ένα πάνω στο άλλο και τα βάζουμε στη ντουλάπα τους ή στη βιβλιοθήκη τους (δεν πιάνουν πολύ χώρο) και θα έχουν εκεί τη δική τους αποθηκούλα.7. Μια θέση για τα πάντα: Μια από τις καλύτερες συνήθειες που μπορούν να αποκτήσουν από μικρά. Είναι σημαντικό να μάθουν ότι κάθε πράγμα που τους ανήκει, αλλά και γενικά όλα τα πράγματα του σπιτιού, έχουν τη θέση τους. Αν δεν ξέρουν ποια είναι η θέση του, χρειάζεται να του βρουν μια θέση, και να το βάζουν εκεί από δω και στο εξής. Βασικά, αυτό το σκεπτικό είναι εξαιρετικά χρήσιμο και για όλους εμάς τους μεγάλους – εμένα με βοηθά πολύ στο να είναι το σπίτι συμμαζεμένο.
8. Οργανώνουμε τα πράγματα ανά είδος. Προσπαθούμε να αποθηκεύουμε μαζί πράγματα που έχουν σχέση μεταξύ τους. Ένα κουτί αποθήκευσης για τα λούτρινα ζωάκια όπως είπαμε, ένα άλλο για τα τουβλάκια τους κτλ. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια σε ένα μέρος μαζί. Αυτό το κάνει και πιο εύκολο να θυμάσαι που πηγαίνει τι. Όπως και με τα ρούχα, πχ κάλτσες και εσώρουχα μαζί.
Το ίδιο και για τα υπόλοιπα πράγματα του σπιτιού: εργαλεία, φάρμακα, χαρτιά τράπεζας, ιατρικά έγγραφα/εξετάσεις, καλώδια κλπ.
Το ίδιο και για τα υπόλοιπα πράγματα του σπιτιού: εργαλεία, φάρμακα, χαρτιά τράπεζας, ιατρικά έγγραφα/εξετάσεις, καλώδια κλπ.
9. Μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε την κατάσταση. Ποτέ δε θα έχουμε μια απλή και προβλέψιμη ζωή με παιδιά. Αυτό πρέπει να το δεχτούμε. Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά το θέμα είναι να μην έχουμε νεύρα επειδή τα παιδιά γεμίζουν όλο το σπίτι με πράγματα. Πρέπει να μπαίνουμε στη θέση τους, να τα καταλαβαίνουμε. Το να χαίρεσαι να κάνεις παρέα με τα παιδιά σου, στο κάτω κάτω, έχει τόση πλάκα!!!! 10. Ένα μέρος για τα χαρτιά/χειροτεχνίες του σχολείου. Στο ίδιο σκεπτικό, βρίσκουμε μια θέση που θα κρατάμε όμορφα και τακτοποιημένα όλα τα χαρτιά που φέρνουν τα παιδιά από το σχολείο. Μπορούμε να κρατάμε κι ένα φάκελο όπου αποθηκεύουμε όσα από αυτά τα χαρτιά πρέπει/θέλουμε να κρατήσουμε, για να μη χρειάζεται ποτέ να τα ψάχνουμε.
Αν χρησιμοποιούμε ηλεκτρονικό ημερολόγιο γενικότερα για τις δουλειές μας, όπως το Google Calendar, μπορούμε να περάσουμε μέσα το σχολικό πρόγραμμα και το πρόγραμμα δραστηριοτήτων των παιδιών και προσθέτουμε τις εκδηλώσεις τους που προκύπτουν κάθε τόσο για να μην τις ξεχνάμε.
Αν χρησιμοποιούμε ηλεκτρονικό ημερολόγιο γενικότερα για τις δουλειές μας, όπως το Google Calendar, μπορούμε να περάσουμε μέσα το σχολικό πρόγραμμα και το πρόγραμμα δραστηριοτήτων των παιδιών και προσθέτουμε τις εκδηλώσεις τους που προκύπτουν κάθε τόσο για να μην τις ξεχνάμε.
11. Κάθε γενέθλια και Χριστούγεννα, χρειάζεται μια εκκαθάριση. Σε αυτές τις δυο περιπτώσεις έρχονται νέα πράγματα στη ζωή των παιδιών μαζικά. Αν απλά προσθέτουμε αυτά τα νέα πράγματα στα παλιά, το σπίτι θα είναι μονίμως γεμάτο πράγματα. Μπορούμε, λοιπόν, να τους ζητήσουμε να βάλουν όλα τα δώρα τους σε μια μεριά. Και 1-2 μέρες μετά τα Χριστούγεννα ή τα γενέθλια τους, μπορούμε να κάνουμε ένα πέρασμα μαζί από τις ντουλάπες τους και τα κουτιά που αποθηκεύουν τα πράγματα τους και να τα ρωτήσουμε τι θα ήθελαν να ξεφορτωθούν για να κάνουν χώρο για τα καινούρια πράγματα. Μπορούμε να τους βάλουμε σε διαδικασία να δωρίζουν κάθε τόσο ρούχα και παιχνίδια τους σε άλλα παιδάκια που τα χρειάζονται περισσότερο, ώστε να μάθουν να βοηθούν και να μοιράζονται.Φυσικά, κάθε 2-3 μήνες, καλό θα ήταν να ξεκαθαρίζουμε λίγο τα πράγματα τους (βλ. 1). Μπορούμε να βάλουμε μια υπενθύμιση στο ημερολόγιό μας ή μπορούμε απλά να ρίχνουμε μια ματιά στα δωμάτια τους που και που, και αν βλέπουμε ότι χρειάζεται, κανονίζουμε λίγη ώρα να κάνουμε ένα καλό ξεκαθάρισμα, μια μαζική εκκαθάριση.
12. Λιγότερα καλύτερα (less is more). Μαθαίνουμε στα παιδιά ότι δε χρειάζεται να έχουν σωρούς γεμάτους πράγματα για να είναι ευτυχισμένα. Δεν μπορούν ούτως ή άλλως να παίξουν με όλα – δε φτάνουν οι ώρες της μέρας… Όταν έχουν λιγότερα πράγματα, θα μπορούν να βρίσκουν αυτό που θέλουν πιο εύκολα, θα μπορούν να δουν ποια παιχνίδια έχουν για να διαλέξουν κάποιο να παίξουν, και θα μπορούν να έχουν πράγματα καλύτερης ποιότητας. Μπορούμε να τους το εξηγήσουμε αυτό: αντί να τους πάρουμε ένα τεράστιο σωρό με φτηνοπράγματα, προτιμάμε παιχνίδια ποιοτικά, που θα κρατήσουν πολύ. Τα ξύλινα είναι καλύτερα από τα πλαστικά, για παράδειγμα. Τα κλασικά παιχνίδια τις περισσότερες φορές είναι και τα καλύτερα. Είναι καλύτερα να ξοδέψουμε τα λεφτά μας σε 1-2 υπέροχα πράγματα παρά ένα σωρό πράγματα φθηνά που θα σπάσουν ή γρήγορα θα χαλάσουν και θα καταλήξουν στα άχρηστα σε χρόνο μηδέν.Για να το πετύχουμε, όμως, αυτό, πρέπει να μειώσουμε δραστικά και τα πράγματα που αγοράζουμε για τα παιδιά μας. Κάποιες φορές είναι δύσκολο να τους αντισταθούμε όταν πραγματικά θέλουν κάτι σε ένα μαγαζί, αλλά δεν μπορούμε να τους κάνουμε όλα τα χατίρια. Δεν τους τα στερούμε τελείως, αλλά δεν τα κακομαθαίνουμε κιόλας παίρνοντας τους τόσα πράγματα. Τα Χριστούγεννα, για παράδειγμα, μπορούμε να τους πάρουμε απλά 1-2 καλά πράγματα όπως είπαμε και παραπάνω, αντί καμιά δεκαριά βλακειούλες.
13. Καθαρίζουμε λίγο πριν πέσουμε για ύπνο. Κάνουμε ένα γρήγορο καθάρισμα μόλις πέσουν τα παιδιά για ύπνο ή λίγο αργότερα πριν πάμε εμείς στο κρεβάτι, και βάζουμε στη θέση τους όσα μικροαντικείμενα ξέχασαν τα παιδιά εδώ κι εκεί. Κάνει τα πρωινά πολύ πιο ευχάριστα.
Μπορούμε, επίσης, να κάνουμε «πινελιές» καθαριότητας όσο πηγαινοερχόμαστε από δωμάτιο σε δωμάτιο, δηλαδή να βάζουμε στη θέση του ό, τι βρίσκουμε στο δρόμο μας και, φυσικά, ζητάμε απ’ τα παιδιά να κάνουν το ίδιο (ανάλογα με την ηλικία τους βέβαια). Έτσι, το σπίτι μένει όλο και λιγότερο ακατάστατο.
Μπορούμε, επίσης, να κάνουμε «πινελιές» καθαριότητας όσο πηγαινοερχόμαστε από δωμάτιο σε δωμάτιο, δηλαδή να βάζουμε στη θέση του ό, τι βρίσκουμε στο δρόμο μας και, φυσικά, ζητάμε απ’ τα παιδιά να κάνουν το ίδιο (ανάλογα με την ηλικία τους βέβαια). Έτσι, το σπίτι μένει όλο και λιγότερο ακατάστατο.
14. 30λεπτα «ντου» καθαριότητας. Αν έχουμε πολλά παιδιά και είναι και πάνω από 5 χρονών σε 30 λεπτά μπορούμε να ξεπετάξουμε όλο το σπίτι αν στήσουμε καλά αυτό το παιχνίδι. Αν έχουμε λιγότερα παιδιά, εντάξει, μπορεί να χρειαστούμε και περισσότερο χρόνο. Το Σάββατο, βάζουμε στο πρόγραμμα αυτά τα τριαντάλεπτα ντου καθαριότητας, ή και μίας ώρας – δε χάλασε ο κόσμος. Αυτό σημαίνει ότι κάθε παιδί αναλαμβάνει μια αγγαρεία, και όλη η οικογένεια (μαζί και οι γονείς) παίρνουν θέσεις για ένα γρήγορο καθάρισμα του σπιτιού. Βάζουμε ένα χρονόμετρο, και βλέπουμε αν μπορούμε να τα κάνουμε όλα σε 30 λεπτά, ή μια ώρα – ό,τι αποφασίσουμε. Με τις άμεσες ενέργειες όλων μαζί, το σπίτι θα είναι γρήγορα καθαρό (κι αν όντως γίνεται κάθε εβδομάδα, δε θα προλαβαίνει να βρωμίζει δραματικά) και όλη η υπόλοιπη μέρα μένει για διασκέδαση.
15. ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:Αφιερώνουμε λίγο χρόνο κάθε μέρα συγκεκριμένα για την προετοιμασία των παιδιών και όλων εκείνων που μπορεί να χρειάζονται κάθε φορά για τις δραστηριότητες τους και για το σχολείο: προετοιμασία φαγητού ή κολατσιού που θα πάρουν μαζί, τα ρούχα τους, τον εξοπλισμό για το ποδόσφαιρο ή ό,τι άλλο κάνουν εκείνη τη μέρα. Γλιτώνει όλη εκείνη τη βιασύνη τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να βγούμε απ’ το σπίτι και μας γλιτώνει από το να ξεχνάμε πράγματα. Κηπουρική για αρχάριους: Πολλαπλασιασμός με μόσχευμα
Πρόσφατα ανακάλυψα ένα πολύ κατατοπιστικό, με πολλές και καλές φωτογραφίες και με ευχάριστη και αναλυτική γραφή, site για κηπουρική, με πάρα πολλές πληροφορίες και λεπτομέρειες για αρχάριους.
Είναι το kipologio.gr και πραγματικά μου έφτιαξε τη διάθεση με τον τρόπο που περιγράφει όλες τις διαδικασίες αλλά και με το πόσο εύκολα γίνονται όλα όταν δεν θεωρούνται κάποια πράγματα δεδομένα.
Είμαι πολύ αρχάρια στην κηπουρική και αυτό το site με βοηθάει απίστευτα.
Παρακάτω, θα αντιγράψω τον πολλαπλασιασμό με μόσχευμα, δηλαδή με κλαδάκι. Ελπίζω να με συγχωρήσει ο συντάκτης του kipologio.gr που τα μεταφέρω αυτολεξεί, αλλά πραγματικά μου αρέσει πολύ ο τρόπος που περιγράφει την όλη διαδικασία:
Κηπουρική for dummies: Πολλαπλασιασμός με μόσχευμα
Στο σημερινό επεισόδιο θα μάθουμε πώς να πολλαπλασιάζουμε φυτά από μόσχευμα (κλαδάκι).
Είναι πανεύκολο. Μπορεί να εφαρμοστεί σε πολλά φυτά και να έχει επιτυχία. Θα μάθεις πώς να φτιάξεις νέα φυτά μαστιχιάς ή μολόχας, καθώς είναι από τα πιο εύκολα φυτά που πολλαπλασιάζονται με μόσχευμα.
Αρχικά, έχεις ήδη ένα φυτό, το οποίο κλαδεύεις και κόβεις κλαδάκια μήκους τουλάχιστον 20 εκ. Κρακ…
Κόψε όσα θες και όσα μπορείς. Η μολόχα και η μαστιχιά μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, άρα το αύστηρό κλάδεμα δε τους πειράζει διόλου. Μάζεψε παρεούλα σε ένα σημείο τα κλαδάκια σου να τα χαρείς να δεις αν σου φτάνουν.
Κλάδεψε στο κάθε κλαδάκι τα φύλλα στο μεγαλύτερο μήκος του.
Καθάρισε τα ξερά φύλλα.
Στο τέλος θα έχεις κλαδάκια με φύλλα μόνο στις κορυφές τους. Να, όπως στη φωτογραφία. Έτοιμα τα μοσχεύματά σου καθαρά, ξουρισμένα για το επόμενο στάδιο.
Πάρε ορμόνη ριζοβολίας, την οποία βρίσκεις σε όλα τα μαγαζιά με γεωργικά εφόδια. Η ορμόνη θα βοηθήσει να βγουν πιο γρήγορα ριζικά τριχίδια στο μόσχευμά μας. Στην περίπτωση της μαστιχιάς και της μολόχας η χρήση ορμόνης είναι ολίγον τι προαιρετική, καθώς ριζοβολούν μοναχά τους, με ένα βλέμμα μας μόνο. Ριζοβολία at first sight.
Στο κάθε κλαδάκι – μόσχευμα βούτα την ακρίτσα του στο νερό. Μπλουμ!
Και μετά στην ορμόνη (που έχει υφή πούδρας). Πλιτς! Το καλύτερο είναι να τοποθετήσεις λίγη ορμόνη σε ένα ξεχωριστό μικρό δοχείο και να μη βουτάς το κάθε κλαδάκι μέσα στο μπουκαλάκι που την αγόρασες. Αυτό συνιστάται για να μη μεταφέρονται ασθένειες από μόσχευμα σε μόσχευμα.
Βλέπεις στην εικόνα ότι έχει κολλήσει πολύ ορμόνη στο κλαδάκι. Δε τη χρειάζεσαι όλη.
Τίναξε την περιττή ορμόνη που κόλλησε πάνε στο κλαδάκι, ώστε να μείνει μόνο όση χρειάζεται. Φλαπ, φλαπ.
Κάνεις υπομονετικά την ίδια διαδικασία (μπλουμ, πλιτς και φλαπ φλαπ) σε όλα τα κλαδάκια που έχεις κόψει. Έχεις πλέον κλαδάκια έτοιμα για φύτευση που περιμένουν να μπουν στο χώμα. Τικ τακ, τικ τακ.
Πάμε στο χώμα. Γεμίσε με φρέσκο φυτόχωμα μικρά γλαστράκια φυτωρίου (“ποτ”) ή όποια γλαστράκια θες. Αν αγοράζεις συχνά εποχιακά λέλουδα (πανσεδάκια, κατιφεδάκια, πετουνίτσες κτλ) μπορείς να κρατάς τα φαινομενικά άχρηστα μικρά γλαστράκια (επαναλαμβάνω, “ποτ”) για να τα εκμεταλλευτείς σε κάτι τέτοιες περιστάσεις. Πάτα το χώμα να είναι σφιχτό και συμπαγές.
Κάνε, σαν άλλος τυφλοπόντικας, 2-3 τρύπες μακριά η μία από την άλλη. Μα καλά, αυτό το ψαλίδι έχει κάνει την περισσότερη δουλειά!
Τις βλέπεις τις τρυπούλες; Αν ναι, πέρνα στο επόμενο βήμα.
Πάρε ένα ένα τα έτοιμα μοσχεύματα και φύτεψέ τα στις τρύπες που άνοιξες.
Γέμισε τα κενά γύρω από τα μοσχεύματα με χώμα και συμπλήρωσε με χώμα τα ποτ ως πάνω. Πατίκωσέ του να ‘ρθει να κάτσει. Πότισε! Να είσαι γενναιόδωρος, πρέπει να γεμίσει όλο το χώμα σου με νερό, όχι μόνο πάνω πάνω. Μέχρι να φυτρώσουν θα ποτίζεις μόνο όταν θα πάει να στεγνώσει το χώμα, αλλιώς τα μοσχεύματά σου θα σαπίσουν και απο δω παν κι άλλοι. Πώς θα δεις ότι φύτρωσαν; Θα περιμένεις καιρό (άστα χωρίς να τα πειράξεις κανα 2μηνο σίγουρα) και αν πας να τα σηκώσεις και βγαίνουν μαζί με χώμα σημαίνει ότι έκανα ρίζες και το συγκρατούν. Το χειμώνα θα αργήσουν πολύ περισσότερο να ριζώσουν από ότι την άνοιξη-καλοκαίρι.
Βάλτα όλα μαζί παρεάκι μέσα σε ένα μεγάαααλο πιάτο να μαζεύει τα νερά. Έχεις έτοιμο το πρώτο μίνι φυτωριάκι σου παραγωγής μολόχας και μαστιχιάς. Τι άλλο να ζητήσεις από τη ζωή! Αν το κάνεις χειμωνιάτικα και κάνει κρύο, καλό θα ήταν να τα σκεπάσεις με νάυλον για να μην τουρτουρίζουν.
[ΠΗΓΗ]
Τα πιο εύκολα και νόστιμα μάφιν – με αμέτρητες παραλλαγές (Δοκιμασμένο!)
Εδώ και καιρό έψαχνα μια εύκολη συνταγή για κέικ, μάφιν, cupcakes ή όπως θέλετε πείτε τα!
Έφτιαχνα κέικ και μου κολλούσε ή μου φούσκωνε λίγο ή μου λάσπωνε… Βέβαια, έφταιγα κι εγώ λίγο γιατί πάντα ήθελα να κάνω το δικό μου και προσπαθούσα να κάνω παραλλαγές, μικρές ή μεγάλες (χιχιχι…).
Είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα ακούσω ποτέ «μπράβο, πολύ καλό το κέικ σου», μέχρι που η Βίκυ, η αγαπημένη μου ξαδέρφη, μου έδωσε αυτή τη συνταγή. Είναι πολύ εύκολη και γρήγορη και μπορείς να παίξεις με τα υλικά όσο θες!!
ΒΑΣΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ
Υλικά:
100γρ. μαργαρίνη(σε θερμοκρασία δωματίου ή ψιλολιωμένο, μαλακό)
100γρ. ζάχαρη
100γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του (φαρίνα)
1-2 αυγά (εγώ βάζω ένα γιατί είναι χωριάτικα και δε θέλω να «μυρίζει» το κέικ)
Εκτέλεση:
Χτυπάμε τη μαργαρίνη με τη ζάχαρη, μετά προσθέτουμε το αυγό και τέλος το αλεύρι.
Βάζουμε σε χάρτινες θήκες muffin που έχουμε βάλει στο ειδικό ταψάκι και ψήνουμε στους 180 βαθμούς στον αέρα σε προθερμασμένο φούρνο για 14-18 λεπτά (ανάλογα με το πόσο μεγάλα ή μικρά τα έχουμε κάνει).
*Προσέχουμε η γέμιση στο κάθε χαρτάκι muffin να μην ξεπερνά το πολύ τα 2/3 της θήκης γιατί φουσκώνουν!
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ
Προσθέτω στη ζύμη ξύσμα από ένα πορτοκάλι και το χυμό του. Βάζω λίγη ζύμη στη θήκη του μάφιν, προσθέτω πάνω μια κουταλιά πραλίνα φουντουκιού (ή ανάμεικτο πραλίνα-βανίλια που βρίσκουμε στα σούπερ μάρκετ) και μετά κι άλλη ζύμη.
Γίνεται πολύ ζουμερό και πολύ νόστιμο και μυρωδάτο.
ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ
Μπορούμε αντί για 100γρ. αλεύρι να βάλουμε 25γρ. κακάο και 75γρ. αλεύρι για να γίνουν σοκολατένια.
Μπορούμε να κάνουμε διπλή δόση και να το βάλουμε στην μακρόστενη θήκη του κέικ (με ή χωρίς γέμιση).
Μπορούμε να βάλουμε βανίλια (απόσταγμα ή βανιλίνη) και να γίνουν βανίλιας.
Μπορούμε να βάλουμε λεμόνι (ξύσμα από ένα λεμόνι και χυμό από μισό λεμόνι) και κομματάκια άσπρης σοκολάτας.
Μπορούμε να βάλουμε λίγο μπέιλις (baileys) ή λίγο καφέ ή κομματάκια σοκολάτας ή τρούφα ή ξηρούς καρπούς ή γέμιση μαρμελάδας ή γλυκό κουταλιού.
Έχω τρίψει και καρυδάτο (καριόκες) στο μούλτι και τα έχω ανακατέψει μέσα στη ζύμη! Πολύ γευστικό και με ωραία μυρωδιά!
Έχω λιώσει μια μπανάνα και έχω βάλει και σταφίδες.
Μπορούμε να βάλουμε και ινδοκάρυδο στην αγαπημένη παραλλαγή πορτοκαλιού.
Επιστροφή… στην πραγματικότητα! ΜΕΡΟΣ 2ο
Όπως έγραφα, λοιπόν, και στο προηγούμενό μου άρθρο, ο Άρης μας μπήκε σε προγραμματάκι και
άρχισε να μας κάνει γελάκια, σηκώνει ήδη το κεφαλάκι του όταν είναι μπρούμυτα και γενικά το στηρίζει ήδη αρκετά καλά.
Η ανάπτυξή του από την αρχή ήταν πολύ καλή και μέσα σε 3 μήνες ήταν ήδη 6 κιλά. Αισθανόμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου και αυτός ήταν και ο λόγος που παρόλο που ήμουν τόσο κουρασμένη -ψυχολογικά και σωματικά- δεν σταμάτησα το θηλασμό. Το σκέφτηκα πολλές φορές για να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να το κάνω…
ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΑΤΑΚΙ ΤΟΥ…
Έφτασε, λοιπόν, η ώρα να κάνουμε το πρώτο μας εμβόλιο. Πήγαμε στον παιδίατρο, εγώ και η αδερφή μου με τον μικρούλη μας και όλα πήγαν πολύ καλά. Κάποια στιγμή, όμως, ρωτάω το γιατρό για κάτι που είχαμε παρατηρήσει με τον άντρα μου στο ματάκι του μικρού.
Μας φάνηκε πως όταν τον αλλάζαμε κάτω από το φως, το δεξί του ματάκι γυάλιζε λίγο, σαν να γκριζάριζε… Θεωρούσαμε όμως πως ίσως ήταν δακρυσμένο, γιατί σε σχέση με το αριστερό ματάκι του, το δεξί του μάτι είχε κάποιες τσιμπλίτσες και δάκρυζε συχνά.
Τελικά, εμείς κανονίσαμε κι ένα ακόμα ραντεβού με έναν γιατρό ειδικό στο υαλώδες, αφού πρόκειται για μια πολύ σπάνια πάθηση, στην ουσία σταμάτησε να αναπτύσσεται ο οφθαλμός πριν γεννηθεί το μωρό και παραμένει μπροστά από το φακό του ματιού ένας μεμβρανώδης ιστός, κάτι που φυσικά δεν μπορούσε να φανεί ούτε στο μαιευτήριο, αλλά ούτε και προγεννητικά.
Πράγματι ο τύπος της επέμβασης, που στην ουσία είναι επέμβαση παιδικού καταρράκτη, ακολουθείται πολύ συχνά από πολλές επιπλοκές. Ειδικά στο PHPV, που εκτός από τον καταρράκτη (=μεμβράνη στο φακό) υπάρχουν και άλλες ανωμαλίες.
άρχισε να μας κάνει γελάκια, σηκώνει ήδη το κεφαλάκι του όταν είναι μπρούμυτα και γενικά το στηρίζει ήδη αρκετά καλά.
Η ανάπτυξή του από την αρχή ήταν πολύ καλή και μέσα σε 3 μήνες ήταν ήδη 6 κιλά. Αισθανόμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου και αυτός ήταν και ο λόγος που παρόλο που ήμουν τόσο κουρασμένη -ψυχολογικά και σωματικά- δεν σταμάτησα το θηλασμό. Το σκέφτηκα πολλές φορές για να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να το κάνω…ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΑΤΑΚΙ ΤΟΥ…
Έφτασε, λοιπόν, η ώρα να κάνουμε το πρώτο μας εμβόλιο. Πήγαμε στον παιδίατρο, εγώ και η αδερφή μου με τον μικρούλη μας και όλα πήγαν πολύ καλά. Κάποια στιγμή, όμως, ρωτάω το γιατρό για κάτι που είχαμε παρατηρήσει με τον άντρα μου στο ματάκι του μικρού.
Μας φάνηκε πως όταν τον αλλάζαμε κάτω από το φως, το δεξί του ματάκι γυάλιζε λίγο, σαν να γκριζάριζε… Θεωρούσαμε όμως πως ίσως ήταν δακρυσμένο, γιατί σε σχέση με το αριστερό ματάκι του, το δεξί του μάτι είχε κάποιες τσιμπλίτσες και δάκρυζε συχνά.
Ο παιδίατρος, στην πρώτη μας επίσκεψη μερικές μέρες μετά, μας είπε πως διακρίνει μια πίεση στον οφθαλμό του παιδιού, αλλά και μια διαφορά στο μέγεθος. Πρότεινε να το πάμε σε κάποιον οφθαλμίατρο (γνωστό του) εκείνη ακριβώς τη στιγμή και να επιστρέψουμε πίσω στο ιατρείο του. Ο οφθαλμίατρος δεν μας είπε τίποτα, και μας πρότεινε να μιλήσουμε καλύτερα με τον παιδίατρό μας απευθείας.
Πολύ αγχωμένη, πηγαίνω στον παιδίατρο, ο οποίος μου λέει πως αν ήταν δικό του παιδί θα έψαχνε να το πάει το συντομότερο δυνατό σε κάποιον παιδοφθαλμίατρο στην Αθήνα. Μας βοήθησε ψάχνοντας μέσω γνωστών για κάποιον «καλό παιδοφθαλμίατρο» και μας έκλεισε επίσκεψη στο γενικό νοσοκομείο παίδων «Παναγιώτη & Αγλαΐας Κυριακού».
Πολύ αγχωμένη, πηγαίνω στον παιδίατρο, ο οποίος μου λέει πως αν ήταν δικό του παιδί θα έψαχνε να το πάει το συντομότερο δυνατό σε κάποιον παιδοφθαλμίατρο στην Αθήνα. Μας βοήθησε ψάχνοντας μέσω γνωστών για κάποιον «καλό παιδοφθαλμίατρο» και μας έκλεισε επίσκεψη στο γενικό νοσοκομείο παίδων «Παναγιώτη & Αγλαΐας Κυριακού».
ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ Ή ΟΓΚΟΣ;
Μετά από λεπτομερή εξέταση και υπέρηχο, ο παιδοφθαλμίατρος διαπίστωσε λευκοκορία (λευκή κόρη/σαν μεμβράνη, καταρράκτη),αλλά απέκλεισε το ενδεχόμενο όγκου (ρετινοβλάστωμα), και μας είπε πως, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα βλέπει από το ματάκι αυτό, αλλά όμως το συγκεκριμένο περιστατικό, σύμφωνα με τον ίδιο, θα ήταν καλύτερα να μείνει ως έχει και να μην προχωρήσουμε σε κάποια επέμβαση λόγω των αμφίβολων αποτελεσμάτων (το συγκεκριμένο νοσοκομείο, ούτως ή άλλως, όπως μας είπε ο ίδιος, δεν θα μπορούσε να αναλάβει μια επέμβαση για αυτό το περιστατικό).
Μετά από λεπτομερή εξέταση και υπέρηχο, ο παιδοφθαλμίατρος διαπίστωσε λευκοκορία (λευκή κόρη/σαν μεμβράνη, καταρράκτη),αλλά απέκλεισε το ενδεχόμενο όγκου (ρετινοβλάστωμα), και μας είπε πως, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα βλέπει από το ματάκι αυτό, αλλά όμως το συγκεκριμένο περιστατικό, σύμφωνα με τον ίδιο, θα ήταν καλύτερα να μείνει ως έχει και να μην προχωρήσουμε σε κάποια επέμβαση λόγω των αμφίβολων αποτελεσμάτων (το συγκεκριμένο νοσοκομείο, ούτως ή άλλως, όπως μας είπε ο ίδιος, δεν θα μπορούσε να αναλάβει μια επέμβαση για αυτό το περιστατικό).
Αποφασίσαμε με τον άντρα μου πως θέλουμε σίγουρα μια δεύτερη γνώμη κι έτσι την επόμενη ημέρα επισκεφθήκαμε μια ιδιωτική οφθαλμολογική κλινική στη Γλυφάδα, την οποία είχαμε βρει στο ίντερνετ, ψάχνοντας για παιδοφθαλμίατρους που ειδικεύονται σε καταρράκτες και ρετινοβλάστωμα. Εκεί, μόλις είδαν την ηλικία του μωρού, μας εξυπηρέτησαν απευθείας –παρόλο που ο γιατρός που θέλαμε ήταν έτοιμος να φύγει για προγραμματισμένο ταξίδι. Ο γιατρός, λοιπόν, μας είπε πως και ο ίδιος διαπιστώνει κάποιο μεγάλο πρόβλημα στον οφθαλμό του παιδιού («κάτι σαν καταρράκτης»), και πως η καλύτερη λύση θα ήταν μια λεπτομερής εξέταση υπό μέθη. Κι έτσι, μια βδομάδα μετά, κάναμε και την εξέταση αυτή (υπέρηχος και RETCAM, αν θυμάμαι καλά), μετά την οποία ο γιατρός διέγνωσε PHPV (Persistent hyperplastic primary vitreous / persistent fetal vasculature – Παραμονή υπερπλαστικού πρωτογενούς υαλώδους) και πρότεινε επέμβαση όταν ο μικρός θα συμπληρώσει 3 μήνες. Ήταν πολύ αισιόδοξος για μερική όραση στο μάτι αυτό, γιατί είπε πως δεν υπάρχει πρόβλημα με το οπτικό νεύρο, οπότε μας άφησε να το σκεφτούμε.
ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ;
Για να είμαι ειλικρινής, όμως, δεν είχαμε πειστεί ακόμα για το ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση για το ματάκι του μωρού και είχαμε αρχίσει ήδη και κάναμε σενάρια για το τι θα γίνει στο μέλλον, αν θα φοράει γυαλάκια, αν χρειαστεί patch στο λειτουργικό μάτι (να είναι δηλαδή κλειστό κάποιες ώρες της μέρας) ή αν θα κινδυνεύει να μην έχει καθόλου μάτι (να είναι δηλαδή μονίμως κλειστό/ δεμένο το ματάκι του). Ήμασταν, λοιπόν, έτοιμοι να απευθυνθούμε στο εξωτερικό, όταν ανακαλύψαμε την Έλενα, οφθαλμίατρο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Λάρισας, η οποία ασχολήθηκε με την περίπτωσή μας, μέσω emails, σαν να αφορούσε το δικό της παιδί! Μας ενημέρωσε ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΑ, όπως κανείς άλλος από τους γιατρούς που είχαμε συναντήσει και μας συμβούλευσε, αν κάνουμε την επέμβαση, να γίνει στην Ελλάδα γιατί θα χρειαστεί οπωσδήποτε μετεγχειρητική παρακολούθηση.
Για να είμαι ειλικρινής, όμως, δεν είχαμε πειστεί ακόμα για το ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση για το ματάκι του μωρού και είχαμε αρχίσει ήδη και κάναμε σενάρια για το τι θα γίνει στο μέλλον, αν θα φοράει γυαλάκια, αν χρειαστεί patch στο λειτουργικό μάτι (να είναι δηλαδή κλειστό κάποιες ώρες της μέρας) ή αν θα κινδυνεύει να μην έχει καθόλου μάτι (να είναι δηλαδή μονίμως κλειστό/ δεμένο το ματάκι του). Ήμασταν, λοιπόν, έτοιμοι να απευθυνθούμε στο εξωτερικό, όταν ανακαλύψαμε την Έλενα, οφθαλμίατρο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Λάρισας, η οποία ασχολήθηκε με την περίπτωσή μας, μέσω emails, σαν να αφορούσε το δικό της παιδί! Μας ενημέρωσε ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΑ, όπως κανείς άλλος από τους γιατρούς που είχαμε συναντήσει και μας συμβούλευσε, αν κάνουμε την επέμβαση, να γίνει στην Ελλάδα γιατί θα χρειαστεί οπωσδήποτε μετεγχειρητική παρακολούθηση.
Τελικά, εμείς κανονίσαμε κι ένα ακόμα ραντεβού με έναν γιατρό ειδικό στο υαλώδες, αφού πρόκειται για μια πολύ σπάνια πάθηση, στην ουσία σταμάτησε να αναπτύσσεται ο οφθαλμός πριν γεννηθεί το μωρό και παραμένει μπροστά από το φακό του ματιού ένας μεμβρανώδης ιστός, κάτι που φυσικά δεν μπορούσε να φανεί ούτε στο μαιευτήριο, αλλά ούτε και προγεννητικά. Είχαμε, εντωμεταξύ, ψάξει και διαβάσει στο ίντερνετ αρκετές ιστορίες μικρών ασθενών που κατάφεραν και εξέλιξαν έστω και ελάχιστη όραση μέσα από διάφορες διαδικασίες, για ασθενείς που αργότερα παρουσίασαν και στραβισμό, για ασθενείς που κάποια στιγμή έχασαν τον οφθαλμό τους κτλ.
Κι εμείς, έπρεπε να πάρουμε απόφαση για επέμβαση ή όχι, αντισταθμίζοντας τα οφέλη για την πιθανή όραση, καλύτερη δυνατή ανάπτυξη του ματιού και, φυσικά, το αισθητικό αποτέλεσμα. Βέβαια, από τη στιγμή που αποκλείστηκε η πιθανότητα όγκου (και ό,τι αυτό συνεπάγεται), ήμασταν πολύ καλά ψυχολογικά καθώς ξέραμε πως, ό,τι κι αν συμβεί, το παιδί μας θα μπορεί να έχει μια φυσιολογική ζωή. Άτομα με όραση στο ένα μάτι έχουν τους εξής περιορισμούς: δεν μπορεί να δει ταινία 3Dκαι δεν μπορεί να γίνει πιλότος! Θα ζήσουμε και χωρίς αυτά… !
Ειλικρινά, θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε πολύ χειρότερη θέση από αυτή που βρισκόμασταν κι είχαμε από την αρχή την άποψη πως ό,τι κι αν συμβεί τα παιδιά χρειάζονται πάντα τους γονείς τους. «Γνωρίζεις το πρόβλημα που έχεις, το αποδέχεσαι και το αντιμετωπίζεις από την πρώτη στιγμή όσο καλύτερα μπορείς.» Θέλαμε, λοιπόν, να συγκεντρώσουμε όσο περισσότερες πληροφορίες ήταν δυνατό, ώστε να πάρουμε μια συνειδητή απόφαση:
Γνωρίζαμε, λοιπόν, ότι απομακρύνθηκε εντελώς η πιθανότητα ρετινοβλαστώματος (θα ήταν αρκετά ασύνηθες σε αυτή την ηλικία, καθώς ο μέσος όρος εμφάνισης είναι τα 2 έτη), το αριστερό μάτι είναι υγιέστατο και το ότι είναι γενικώς αποδεκτό και στηρίζεται από πολλές μελέτες στη βιβλιογραφία, ότι όσο νωρίτερα κάνεις αυτού του είδους την επέμβαση, τόσο καλύτερα, γιατί τα αποτελέσματα για την όραση είναι πολύ ευνοϊκότερα. Κάποιοι προτείνουν και μέσα στις 6-8 πρώτες εβδομάδες.
Οπωσδήποτε, όμως, χρειαζόμασταν και άλλη γνώμη.
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ «ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΛΙΚ»
Πήγαμε, λοιπόν, στον κ. Σταύρακα (http://www.eyes.gr/products.php?categoryid=15&cat1=%C9%C1%D4%D1%CF%C9&cat=%C9%D9%C1%CD%CD%C7%D3%20%20%D3%D4%C1%D5%D1%C1%CA%C1%D3%20FRCS), ο οποίος μας επιβεβαίωσε τις γνωματεύσεις για PHPV και είναι ο μοναδικός, από τους γιατρούς που είδαμε, που μας εξήγησε αναλυτικά τι μπορεί να συμβαίνει στο εσωτερικό του ματιού του μικρού. Μας μίλησε ακόμη και για αυτά που μπορεί να υπάρχουν αλλά να μην φαίνονται πριν τον καθαρισμό της μεμβράνης π.χ. συνέχεια του μεμβρανώδους ιστού στο πίσω μέρος του οφθαλμού ή κάποια αποκόλληση αμφιβληστροειδούς κτλ. Ο κ. Σταύρακας μας εξήγησε πως κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως ο μικρός θα έχει όραση μετά την επέμβαση, ούτε πως δεν θα υπάρξουν επιπλοκές κατά την επέμβαση, οι οποίες πιθανώς να οδηγήσουν και σε επόμενη επέμβαση, πως, μετά την επέμβαση, η λευκοκορία δεν θα υφίσταται αλλά η διαφορά στο μέγεθος των δύο οφθαλμών μακροπρόθεσμα ίσως μεγαλώσει από το 1 mm που είναι τώρα. Επίσης, μας είπε πως, σε περίπτωση που υπάρχει όραση στο εγχειρισμένο μάτι, θα χρειαστεί φακός επαφής που δεν θα αλλάζει καθημερινά κι αν αργότερα χρειαστεί, μπορεί να μπει και τεχνητός φακός (θα μπορούσε να τοποθετηθεί τεχνητός φακός ακόμη και στην ηλικία των 2 ετών ή των 7 ή των 14), αλλά πως, σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, παρουσιάζονται κάποιες ανωμαλίες στο σχηματισμό του κρανίου στην περιοχή του οφθαλμού λόγω της μικροφθαλμίας (αυτό με άγχωσε λίγο, αν και πολύ σπάνιο να συμβεί). Τέλος, μας επεσήμανε πως η επέμβαση –εφόσον αποφασίσουμε να την κάνουμε- θα έπρεπε να γίνει χθες (!), δηλαδή όσο πιο σύντομα γίνεται. Μας είπε πως θα μπορούσε να κάνει την επέμβαση στο Ιατρικό Κέντρο ή στο Μητέρα.
Η αλήθεια είναι πως, μέχρι να επισκεφθούμε τον κ. Σταύρακα, σκεφτόμασταν την επιλογή του εξωτερικού. Ο κ. Σταύρακας, όμως, μας έκανε να τον εμπιστευθούμε αρκετά. Μας μίλησε για επεμβάσεις που έκανε και είχαν ως αποτέλεσμα κάποια όραση, για επεμβάσεις που παρουσίασαν επιπλοκές και με δεύτερη επέμβαση είχαν κάποια όραση, αλλά και για επεμβάσεις που δεν είχαν κανένα όφελος ως προς την όραση, αλλά τουλάχιστον είχαν κάποιο πιο φυσιολογικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Έπρεπε, λοιπόν, όπως ξαναείπα, να πάρουμε μια απόφαση.
Πράγματι ο τύπος της επέμβασης, που στην ουσία είναι επέμβαση παιδικού καταρράκτη, ακολουθείται πολύ συχνά από πολλές επιπλοκές. Ειδικά στο PHPV, που εκτός από τον καταρράκτη (=μεμβράνη στο φακό) υπάρχουν και άλλες ανωμαλίες. Η Έλενα μας εξήγησε πως σε περίπτωση μετεγχειρητικής όρασης, αυτή θα κυμαινόταν, κατά μέσο όρο, στο 6/36 ή 6/60, εφόσον ισχύουν τα εξής: το χειρουργείο δεν παρουσιάσει επιπλοκές, ο φακός επαφής και η κάλυψη του λειτουργικού ματιού για την (αναπόφευκτη) αμβλυωπία (τεμπέλικο μάτι) τηρούνται αυστηρά και έχουν αποτέλεσμα, υπάρχει τακτική οφθαλμολογική παρακολούθηση, και το μάτι δεν αναπτύξει γλαύκωμα (πίεση) (ο κίνδυνος δυστυχώς είναι σοβαρός σε ένα μάτι άφακο που είχε πριν PHPV). Ωστόσο υπάρχουν και μάτια με PHPV που πιάνουν καλή όραση επιπέδου 6/18, αλλά δεν είναι πολύ συχνό.
Επίσης, σκεφτήκαμε ότι μέχρι να οργανωθεί ένα ταξίδι στο εξωτερικό, ίσως χάνεται πολύτιμος χρόνος, και, επίσης, είναι καλυτέρα αυτός που έκανε το χειρουργείο να δει το παιδί και κάποιες φορές μετά. Επιπλέον, η ταλαιπωρία θα ήταν μεγάλη και για τον μικρό.
ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ…
Τελικά, αποφασίσαμε να κάνουμε την επέμβαση στον κύριο Σταύρακα, στο Ιατρικό κέντρο. Η επέμβαση πήγε πολύ καλά, από τεχνικής άποψης, όπως μας είπε και ο κ. Σταύρακας, αλλά πίσω από τη μεμβράνη που βγήκε, υπήρχε μια αποκόλληση στον αμφιβληστροειδή μπροστά από την ωχρά κηλίδα, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε όραση στο μάτι (μόνο διαχωρισμό φως-σκοτάδι), οπότε το μάτι θα μείνει άφακο και δε θα χρειαστεί κάλυψη του λειτουργικού ματιού. Η λευκοκορία, όμως, έφυγε εντελώς και, μέχρι σήμερα, δυο μήνες μετά την επέμβαση, η διαφορά στα δυο μάτια έχει μειωθεί πάρα πολύ.
Ο μικρός έμεινε στο νοσοκομείο για 12 περίπου ώρες, ώσπου να περάσει εντελώς η ολική νάρκωση, να βγει ο ορός (που είχαν βάλει στο ποδαράκι του) και να αρχίσει, με την παρακολούθηση της αναισθησιολόγου, να θηλάζει κανονικά. Ήταν λίγο νευρικός εκείνη την ημέρα, αλλά συνήλθε γρήγορα.
Την επόμενη κιόλας μέρα βγάλαμε τον επίδεσμο από το ματάκι του και έχουμε κάνει ήδη 4 μετεγχειρητικές επισκέψεις στον κύριο Σταύρακα. Πρόσφατα, σταματήσαμε και τις σταγόνες που βάζαμε καθημερινά στο ματάκι του. Όλα πηγαίνουν πολύ καλά και το έχουμε ξεπεράσει εντελώς!
Επιστροφή… στην πραγματικότητα! ΜΕΡΟΣ 1ο
Μετά από πολύ καιρό, επέστρεψα πάλι στο μικρούλι μου blog.
Ήταν μια πολύ δύσκολη και κουραστική περίοδος, η οποία όμως με έκανε να σκεφτώ πολλά, πολλά, πολλά όμως, πράγματα!
Τελευταία φορά που ασχολήθηκα ενεργά με το μπλογκ μου είναι στα μέσα Νοέμβρη. Πρώτη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου μέχρι τώρα, ήταν ο ερχομός του δεύτερου παιδιού μου.
Στις 19 Νοεμβρίου 2013 γέννησα το μικρό μου αγοράκι. Όλα πολύ καλά μέχρι εδώ. Γέννησα φυσιολογικά, στο Αγρίνιο, στον αγαπημένο μου γιατρό, κ. Κώστα Διαμαντόπουλο, μέσα σε μισή ωρίτσα, όπως ακριβώς και το πρώτο μου παιδάκι, τη μικρή μου Ρέα!
Άρχισα αμέσως να θηλάζω και το μωράκι μου ήταν υγιέστατο!
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ: Θηλασμός, θηλασμός, θηλασμός…
Βγήκαμε από την κλινική σε 4 μερούλες και πήγαμε σπίτι μας. Γενικά, έχω μεγάλη βοήθεια γιατί η μαμά μου μένει ακριβώς από κάτω. Μαγειρεύει αυτή για μας – πάντα το έκανε η γλυκούλα μου- και ειδικά τώρα που γέννησα, η μικρή μου (20 μηνών) πήγαινε σχεδόν κάθε πρωί στη γιαγιά της, που έχουν απίστευτη αδυναμία η μια στην άλλη!
Ήταν μια πολύ δύσκολη και κουραστική περίοδος, η οποία όμως με έκανε να σκεφτώ πολλά, πολλά, πολλά όμως, πράγματα!
Τελευταία φορά που ασχολήθηκα ενεργά με το μπλογκ μου είναι στα μέσα Νοέμβρη. Πρώτη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου μέχρι τώρα, ήταν ο ερχομός του δεύτερου παιδιού μου.
Στις 19 Νοεμβρίου 2013 γέννησα το μικρό μου αγοράκι. Όλα πολύ καλά μέχρι εδώ. Γέννησα φυσιολογικά, στο Αγρίνιο, στον αγαπημένο μου γιατρό, κ. Κώστα Διαμαντόπουλο, μέσα σε μισή ωρίτσα, όπως ακριβώς και το πρώτο μου παιδάκι, τη μικρή μου Ρέα!
Άρχισα αμέσως να θηλάζω και το μωράκι μου ήταν υγιέστατο!
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ: Θηλασμός, θηλασμός, θηλασμός…
Βγήκαμε από την κλινική σε 4 μερούλες και πήγαμε σπίτι μας. Γενικά, έχω μεγάλη βοήθεια γιατί η μαμά μου μένει ακριβώς από κάτω. Μαγειρεύει αυτή για μας – πάντα το έκανε η γλυκούλα μου- και ειδικά τώρα που γέννησα, η μικρή μου (20 μηνών) πήγαινε σχεδόν κάθε πρωί στη γιαγιά της, που έχουν απίστευτη αδυναμία η μια στην άλλη!
Εγώ έμενα σπίτι με τον μικρό αχόρταγο, που έτρωγε κάθε μια ώρα!!! Βέβαια, δεν ξέρω αν είναι δικό μου λάθος αυτό, γιατί είμαι φανατική του θηλασμού και τον έβαζα στο στήθος σε κάθε «γκρινιούλα» του. Τη μικρή μου τη θήλαζα για ένα χρόνο (μέχρι δηλαδή να καταλάβω ότι είμαι πάλι έγκυος, οπότε και σταμάτησα για να μην επιβαρύνω τον οργανισμό μου και για να απογαλακτιστεί η μικρή ώστε να μην ζηλεύει τον μικρό που θα θηλάζει).
Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, πέρασα και μια περίοδο που θήλαζα κάθε 1 ώρα ακόμα και το βράδυ, δηλαδή σχεδόν 24 φορές τη μέρα (!), κάτι που σημαίνει πως δεν μπορούσα να πάω πουθενά χωρίς το μωρό: μέχρι να τελειώσει το ένα γεύμα, έφτανε το άλλο!! Οι δυο γιαγιάδες (η μαμά μου και η πεθερά μου) δεν αναλάμβαναν να τον κρατήσουν γιατί με το που γκρίνιαζε θεωρούσαν ότι πεινάει! Άσε που είχαν συνηθίσει με τη Ρέα, η οποία από πολύ μωράκι κοιμόταν πολλές ώρες μέσα στην ημέρα και δεν ακουγόταν καθόλου.
Είχα απογοητευτεί και δεν ήξερα τι να κάνω. Το είχα ρίξει στο φαγητό γιατί το έβρισκα σαν δικαιολογία, το θεωρούσα ως τη μοναδική απόλαυση εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Πήρα 2 επιπλέον κιλά (στην εγκυμοσύνη είχα πάρει 11 και τα 6 έφυγαν μόλις γέννησα) και φυσικά γυρνούσα όλη μέρα με τις πυτζάμες!! (θα επανέλθω παρακάτω σε αυτό το θέμα όμως…)
Ο άντρας μου με ενθάρρυνε συνεχώς λέγοντας ότι ο μικρός γρήγορα θα μπει σε προγραμματάκι και να κάνω υπομονή… Η αλήθεια είναι πως μετά τις πρώτες (επίπονες) 40 ημέρες, άρχισε να τρώει ανά δίωρο, δηλαδή 12 ταίσματα τη μέρα. Άθλος!
Γιατί δεν κοιμάται το μωρό μου;
Κάποια στιγμή, ενώ παραπονιόμουν ότι δεν αντέχω άλλο, και ότι το μωρό θα πρέπει να αρχίσει να κοιμάται λίγο περισσότερο τη μέρα, ο άντρας μου με ρώτησε αν το μωρό επηρεάζεται από τη σοκολάτα που τρώω. Εγώ φυσικά είπα όχι! Αλλά όταν το καλοσκέφτηκα, συνειδητοποίησα πως ενώ είχα κόψει τον καφέ (όχι ότι έπινα και συχνά βέβαια), είχα αυξήσει τις ποσότητες σοκολάτας (και δη μαύρης σοκολάτας) σε μεγάλο βαθμό. Έτσι έκοψα τη σοκολάτα μήπως ο μικρός επηρεαζόταν από την καφείνη της σοκολάτας. Και η αλήθεια είναι πως είδα μια αλλαγή…
Ο μικρός έφτασε 2 μηνών και ξεκίνησε να ξυπνάει μόνο δυο φορές το βράδυ και μέσα στη μέρα κοιμόταν κάποια μισαωράκια ή κάποιες ωρίτσες.
Οι μόνες φορές που κοιμόταν περισσότερο μέσα στη μέρα ήταν όταν ξάπλωνα μαζί του στο κρεβάτι και τον είχα στο στήθος και αγκαλίτσα! Ξέρω, δεν πρέπει να μαθαίνω έτσι το μωρό μου, αλλά ήδη από την κλινική τον είχα μάθει να κοιμόμαστε έτσι γιατί με διευκόλυνε εμένα να κοιμάμαι περισσότερο… Θα μου πείτε ας πρόσεχες έτσι που το έμαθες!! Και δε θα έχετε άδικο… Γι’ αυτό και μόλις το συνειδητοποίησα σταμάτησα να παραπονιέμαι… Επιπλέον, την περίοδο αυτή είχε έρθει και η αδερφή μου να μας δει από το Λονδίνο, όπου μένει μόνιμα και με βοήθησε τόσο ψυχολογικά (συζητήσεις, παρεούλα και βόλτες με το καρότσι) όσο και στην πράξη με πολύ παιχνίδι με τη μικρή αλλά και πολύ αγκαλιά και «κούνημα» στον μικρό για να ηρεμεί…
Σήμερα, ο Άρης (ο μπέμπης μας δηλαδή) είναι σχεδόν 4 μηνών, θηλάζει περίπου 8-10 φορές την ημέρα και κοιμάται συνολικά σχεδόν 12-14 ώρες. Εγώ επέστρεψα στη δουλειά μου (δουλεύω στην οικογενειακή επιχείρηση) για 3 ωρίτσες (έτσι κι αλλιώς ήδη δούλευα από το σπίτι κάποιες φορές που ήταν απαραίτητο), κάτι που ανυπομονούσα να κάνω!!! (αλλά και στο θέμα αυτό θα επανέλθω!) Όλα καλά σε αυτόν τον τομέα λοιπόν…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….
Aλεξανδρινό: Χριστουγεννιάτικο αλλά όχι εποχιακό
Η ποϊνσέτια ή αλλιώς αλεξανδρινό προέρχεται από το Μεξικό και έχει γίνει αναπόσπαστο στοιχείο της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας, γι’ αυτό ονοµάζεται και λουλούδι των Χριστουγέννων (ή χριστολούλουδο).
ΠΟΤΕ ΑΝΘΙΖΕΙ: Έχει όμορφα κατακόκκινα φύλλα και ανθίζει από τα τέλη του φθινοπώρου µέχρι τον Φεβρουάριο.
ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ – ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ: Είναι κατάλληλο για εσωτερικούς χώρους. Το χειμώνα, ιδανικό μέρος για να βάλουμε τα Αλεξανδρινά είναι ένα φωτεινό, ζεστό σημείο μέσα στο σπίτι. Την άνοιξη το μεταφέρουμε στο μπαλκόνι, πάντα σε προστατευμένο σημείο. Και για να το χαρούμε κοκκινισμένο και τα επόμενα Χριστούγεννα, το Σεπτέμβριο, που αρχίζει η έντονη ανάπτυξη, το τοποθετούμε σε θέση με λιγότερο ως ελάχιστο φώς. Το καλύπτουμε με μια μαύρη σακούλα κατά τη διάρκεια της ημέρας, «ερεθίζοντας» το να βιαστεί να κοκκινίσει τα φύλλα του. Προσοχή! Μην ξεχάσετε ν’ ανοίξετε τρύπες στη σακούλα για να αερίζεται το φυτό. Γενικά, απαιτείται μέτριος φωτισμός (κοντά σε παράθυρο, χωρίς να εκτίθεται απευθείας στον ήλιο).
H θερµοκρασία στο χώρο να µην πέφτει κάτω από 16 βαθμούς Κελσίου. Χρειάζεται συχνό πότισµα την εποχή της ανάπτυξης-ανθοφορίας, το οποίο γίνεται αραιότερο όταν τελειώσει η ανθοφορία στα τέλη Φεβρουαρίου.
Χρειάζεται λίπανση κάθε δέκα περίπου ημέρες, µε κατάλληλο υδατοδιαλυτό λίπασµα. ∆ίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στην ποσότητα και στον τρόπο που θα το εφαρµόσουμε.
H θερµοκρασία στο χώρο να µην πέφτει κάτω από 16 βαθμούς Κελσίου. Χρειάζεται συχνό πότισµα την εποχή της ανάπτυξης-ανθοφορίας, το οποίο γίνεται αραιότερο όταν τελειώσει η ανθοφορία στα τέλη Φεβρουαρίου.
Χρειάζεται λίπανση κάθε δέκα περίπου ημέρες, µε κατάλληλο υδατοδιαλυτό λίπασµα. ∆ίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στην ποσότητα και στον τρόπο που θα το εφαρµόσουμε.
ΦΡΟΝΤΙΔΑ – ΠΩΣ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ: Το Αλεξανδρινό δεν είναι εποχιακό φυτό, απλά έχει εποχιακή χρήση. Θέλει φροντίδα, γιατί αν και πολύ όμορφο, είναι ευαίσθητο.
Μετά την ανθοφορία, όταν τα φύλλα του αρχίζουν να πέφτουν, περιορίζουμε το πότισμα σε μια φορά την εβδομάδα. Προσοχή στα ρεύματα αέρος και τις απότομες αλλαγές θερμοκρασίας.
Μετά το τέλος της «ανθοφορίας», στα τέλη Φεβρουαρίου, κλαδεύουμε περίπου μέχρι τη μέση. Προσοχή να μην το κόβουμε με γυμνά χέρια. Η γαλακτώδης ουσία που έχουν οι βλαστοί, προκαλεί φαγούρα και στομαχική διαταραχή.
H µεταφύτευση σε µεγαλύτερη γλάστρα ενδείκνυται να γίνει το καλοκαίρι, µετά το κλάδεµα του φυτού. Σε ζεστό κλίμα φυτεύεται και στον κήπο.
Μετά την ανθοφορία, όταν τα φύλλα του αρχίζουν να πέφτουν, περιορίζουμε το πότισμα σε μια φορά την εβδομάδα. Προσοχή στα ρεύματα αέρος και τις απότομες αλλαγές θερμοκρασίας.
Μετά το τέλος της «ανθοφορίας», στα τέλη Φεβρουαρίου, κλαδεύουμε περίπου μέχρι τη μέση. Προσοχή να μην το κόβουμε με γυμνά χέρια. Η γαλακτώδης ουσία που έχουν οι βλαστοί, προκαλεί φαγούρα και στομαχική διαταραχή.
H µεταφύτευση σε µεγαλύτερη γλάστρα ενδείκνυται να γίνει το καλοκαίρι, µετά το κλάδεµα του φυτού. Σε ζεστό κλίμα φυτεύεται και στον κήπο.
ΠΙΘΑΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ: Τα πιο πιθανά προβλήµατα που µπορεί να προκληθούν κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του αλεξανδρινού είναι να κιτρινίσουν και να πέσουν τα φύλλα του, εξαιτίας της υπερβολικής ζέστης ή της έλλειψης νερού και φωτισµού.
Αν δείτε τα πρώτα συµπτώµατα, αλλάξτε θέση στη γλάστρα, ποτίστε σε τακτικά διαστήµατα και προσέξτε την έκθεση του φυτού σε ρεύµατα αέρα.
Αν δείτε τα πρώτα συµπτώµατα, αλλάξτε θέση στη γλάστρα, ποτίστε σε τακτικά διαστήµατα και προσέξτε την έκθεση του φυτού σε ρεύµατα αέρα.
[ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/vimadeco/garden/article/?aid=488524, ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΟΥ MEGA]
8 τρόποι για μια όμορφη σχέση με το παιδί μας
Αυτή είναι η πρώτη μου ανάρτηση και ομολογώ πως έχω λίγο άγχος…
Ξεκίνησα αυτό το blog ως Μαμά Πρωτάρα για να γράφω για την εμπειρία μου ως μαμά της 6 μηνών κόρης μου, Ρέας! Παρόλο το διάβασμα που έριξα πριν γεννήσω, οι απορίες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια!! Έτσι, άρχισε το online ψάξιμο και θέλω να μοιραστώ με όσους με διαβάσουν (…κάποια στιγμή… γιατί ούτε στους δικούς μου δεν το έχω πει για το blog… μόνο ο άντρας μου το ξέρει!) αυτά που ανακάλυψα και μου φάνηκαν ενδιαφέροντα ή με βοήθησαν με κάπιο τρόπο. Δεν ξέρω ούτε πόσο πρέπει να ανοίγομαι, ούτε πόσο μεγάλα κείμενα να γράφω (γιατί γενικά είμαι πολυλογού!!), ούτε και αν υπάρχει ο σωστός τρόπος γραφής ενός post!
Ξεκίνησα αυτό το blog ως Μαμά Πρωτάρα για να γράφω για την εμπειρία μου ως μαμά της 6 μηνών κόρης μου, Ρέας! Παρόλο το διάβασμα που έριξα πριν γεννήσω, οι απορίες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια!! Έτσι, άρχισε το online ψάξιμο και θέλω να μοιραστώ με όσους με διαβάσουν (…κάποια στιγμή… γιατί ούτε στους δικούς μου δεν το έχω πει για το blog… μόνο ο άντρας μου το ξέρει!) αυτά που ανακάλυψα και μου φάνηκαν ενδιαφέροντα ή με βοήθησαν με κάπιο τρόπο. Δεν ξέρω ούτε πόσο πρέπει να ανοίγομαι, ούτε πόσο μεγάλα κείμενα να γράφω (γιατί γενικά είμαι πολυλογού!!), ούτε και αν υπάρχει ο σωστός τρόπος γραφής ενός post!
Ως πρώτη ανάρτηση, θα ήθελα, λοιπόν, να κάνω λόγο για ένα άρθρο που διάβασα στο jenny.gr, όπου χάζυα αρκετή ώρα κατά την εγκυμοσύνη μου και ακόμα το χαζεύω… Αναφέρεται στη σχέση γονέα και παιδιού, η οποία χρειάζεται προσπάθεια για να είναι γερή και υγιής.
Τα παιδιά μας, αναφέρει, πως δεν πρέπει να τα υποτιμάμε και πως συνήθως είναι αυστηρά και δίκαια. Οπότε, για να χτίσουμε μαζί τους μια σχέση με γερά θεμέλια, πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε σωστά.
Να, λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε:
 |
| [ΠΗΓΗ] |
1. Να του λέμε «σ’ αγαπώ». Όσο δεδομένο και αν είναι, κάνει το παιδί μας να νιώθει ασφάλεια, πράγμα που δυναμώνει το χαρακτήρα του και την αυτοπεποίθησή του.
2. Να του διδάξουμε τις αξίες μας και τα ιδανικά μας. Είναι σημαντικό το παιδί να έχει τέτοιου είδους πρότυπα από τους γονείς του.
3. Να βρούμε μία λέξη-κωδικό με το παιδί μας, που θα είναι το μυστικό μας. Μια λέξη, δηλαδή, που θα μπορεί να λειτουργήσει ως ένα τρυφερό παιχνίδι αλλά και θα μπορούσε να βγάλει ανώδυνα το παιδί μας από μία δύσκολη κατάσταση χωρίς να νιώσει αμήχανο.
4. Να βρούμε και να διατηρήσουμε ένα τελετουργικό πριν πάμε για ύπνο. Να μοιραστούμε μαζί του λίγη ώρα. Είναι ένας ωραίος τρόπος να τελειώνει η μέρα και των δύο. Ακόμα κι αν τα παιδί μεγαλώσει αυτό το τελετουργικό θα μας φέρνει κοντά.
5. Να αφήσουμε το παιδί μας να μας προσφέρει τη βοήθειά του. Και μόνο η αποδοχή μας θα το κάνει να νιώσει περήφανο και χρήσιμο.
6. Να παίξουμε μαζί με τα παιδιά μας. Την ώρα του παιχνιδιού θα απελευθερωθούμε και οι δύο και είναι φυσικό επόμενο να έρθουμε πιο κοντά.
7. Να τρώμε όλοι μαζί. Παλιά συνταγή αλλά πάντα επίκαιρη. Τα παιδιά που τρώνε μαζί με τους γονείς τους κυρίως στην παιδική ηλικία αναπτύσσουν δυνατούς δεσμούς, αφού η ώρα του φαγητού στο τραπέζι μπορεί να αποτελέσει μία ευκαιρία για συζήτηση.
8. Τέλος, μπορούμε να καθιερώσουμε μία μέρα για να κάνουμε τη δική μας βόλτα. Μία αποκλειστική έξοδος με το παιδί μας, που με τα χρόνια θα γίνει συνήθεια θα μας βοηθήσει να ερχόμαστε κοντά ακόμα κι όταν το παιδί μας μεγαλώνει και οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την καθημερινή επαφή μας. Πραγματικά, θα ήταν ωραίο να κρατήσουμε μία τέτοια συνήθεια ακόμα κι όταν το παιδί μας θα φύγει από το σπίτι.
Ελπίζω να μην σας κούρασα (αν το διάβασε κάποιος… χιχι) και ελπίζω όταν έρθει και για μένα η ώρα να εφαρμόσω όλα ή έστω κάποιο από τα παραπάνω να μπορέσω να γράψω και την προσωπική μου εμπειρία…
Άντε καλή μου αρχή!
