Επιστροφή στη γραμμή εκκίνησης.
Εκεί που στέκεσαι με τον αριθμό καρφιτσωμένο στο στήθος, τα πόδια σου κάνουν αυτό το νευρικό τρεμούλιασμα και το μυαλό σου προσπαθεί να θυμηθεί ποιος ακριβώς σε έπεισε να τρέξεις 42 χιλιόμετρα!
Κι έτσι ξυπνάει μέσα σου ο copywriter.
Γιατί –αν το καλοσκεφτείς– ο μαραθώνιος και το copywriting έχουν πολλά κοινά.
Περισσότερα απ’ όσα θα ήθελες να παραδεχτείς, ειδικά όταν είσαι στο χιλιόμετρο 27 και αρχίζεις να ακούς τις σκέψεις σου να κοντράρονται και να σε ζορίζουν.
1. Για να ξεκινήσεις, δεν χρειάζεται να είσαι έτοιμος. Χρειάζεται να ξεκινήσεις.
Στον μαραθώνιο δεν «περιμένεις να φορμάρεις τέλεια».
Πας.
Με τα άγχη σου, με τα λάθη σου, με το παπούτσι που μπορεί να σε ενοχλεί «κάπου» και με το gelάκι που δεν πέτυχες τη σωστή γεύση.
Στο copywriting το ίδιο.
Δεν περιμένεις την τέλεια ιδέα, την τέλεια συνθήκη, τη «σωστή μέρα».
Ανοίγεις ένα άδειο έγγραφο κι αρχίζεις να γράφεις.
Τα πρώτα χιλιόμετρα είναι πάντα ζόρικα. Και λίγο άχαρα. Και λίγο «τι είν’ αυτά που γράφω;».
Το θέμα είναι να μπούμε στη ροή.
2. Στο 10ο χιλιόμετρο αρχίζεις και βρίσκεις ρυθμό. Στο γράψιμο το ίδιο.
Κάποια στιγμή, εκεί γύρω στο 8–10, το σώμα βρίσκει τον παλμό του.
Στο γράψιμο, το ίδιο μαγικό πράγμα συμβαίνει: οι λέξεις σταματούν να σε κοιτάνε ειρωνικά και αποφασίζουν να συνεργαστούν.
Κάνουν χώρο. Ρέουν. Κολλάνε μεταξύ τους με έναν τρόπο που βγάζει νόημα.
Και ξαφνικά νιώθεις ότι «ναι ρε φίλε, αυτό είναι!».
3. Κάθε μαραθώνιος είναι ένα μεγάλο storytelling.
Δεν είναι απλώς 42 χιλιόμετρα.
Είναι μια ιστορία:
η απόφαση, η προπόνηση, οι Κυριακές που θυσίασες, τα αξημέρωτα πρωινά τρεξίματα, οι μικρές νίκες, οι μεγάλοι φόβοι, το «θα τα καταφέρω;».
Όπως ακριβώς και κάθε κομμάτι καλού copy.
Το καλό κείμενο δεν περιγράφει·
σε βάζει μέσα.
Σε παίρνει απ’ το χέρι και σε κάνει να νιώσεις.
Το καλύτερο copywriting είναι ανθρώπινο, όχι τεχνικό.
Σου δείχνει μια διαδρομή. Που μπορεί να μην έχει 42 χιλιόμετρα, έχει όμως 42 συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα.
4. Κάπου στο 28ο χιλιόμετρο νοητά τα παρατάς (αλλά δεν τα παρατάς ποτέ πραγματικά).
Εκεί, κάπου στο 28, βλέπεις κόσμο να σέρνεται, άλλους να κλαίνε, άλλους να ψάχνουν εθελοντές για παρηγοριά.
Στο γράψιμο αυτό είναι το σημείο που λες:
«Δεν βγαίνει αυτό το κείμενο. Θα το σβήσω.
Χάλια γράφω, δεν τα καταφέρνω. Θ‘ ανοίξω φούρνο.»
Αλλά δεν το κάνεις.
Παίρνεις ανάσα.
Κάνεις ένα reset.
Και συνεχίζεις.
Γιατί ξέρεις ότι κάπου πιο πέρα υπάρχει η στιγμή που όλα ξανακουμπώνουν.
5. Ο τερματισμός δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή για το επόμενο.
Αν έχεις τρέξει μαραθώνιο, ξέρεις:
Νομίζεις ότι όλα τελειώνουν στη γραμμή τερματισμού, αλλά όχι.
Μετά το «τελευταία φορά ήταν!» έρχεται το «Πότε θα ξανατρέξω;».
Στο copywriting το ίδιο:
Δημοσιεύεις το άρθρο, το post, παραδίδεις το site…
κι ενώ νιώθεις ότι δε θες να ξαναδείς πληκτρολόγιο, αρχίζεις να σκέφτεσαι το επόμενο.
Γιατί αυτή είναι η μαγεία της δημιουργίας:
κάθε τερματισμός είναι πρόσκληση για άλλη μια διαδρομή.
6. Το κοινό σου είναι σαν τους θεατές στον δρόμο.
Δεν τους πληρώνεις.
Δεν τους υποχρεώνει κανείς.
Κι όμως, είναι εκεί.
Χειροκροτούν, σου δίνουν ενέργεια, σου λένε «πάμε!».
Στο copywriting, το κοινό σου δεν χρωστάει τίποτα.
Αν σου δώσει 3 δευτερόλεπτα από τη ζωή του, είναι δώρο.
Κι αν σε ακολουθήσει στη διαδρομή, είναι ευθύνη.
Πρέπει να του δώσεις λόγο να μείνει.
7. Και τελικά… και στα δύο νικάει όποιος συνεχίζει.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο πιο γρήγορος.
Ούτε ο πιο έμπειρος.
Ούτε ο πιο «γεννημένος γι’ αυτό».
Χρειάζεται να συνεχίσεις.
Να ξαναγράψεις.
Να ξανατρέξεις.
Να ξαναδοκιμάσεις.
Να μην αφήσεις την τελειότητα να σου κλέψει τη διαδρομή.
Γιατί ο μαραθώνιος —όπως και το γράψιμο— δεν είναι για τους τέλειους.
Είναι για τους επίμονους.
Για όσους πάνε λίγο-λίγο-λίγο μέχρι να φτάσουν. Μικροβήματα.
Κι αν το σκεφτείς…
κάθε κείμενο είναι ένας μικρός μαραθώνιος.
Και κάθε μαραθώνιος είναι μια υπενθύμιση ότι μπορείς.
Κι όσο το γράφω αυτό, σκέφτομαι ότι κάθε μικροβήμα, όσο μικρό κι αν είναι, μας πάει πιο μπροστά.
Όταν αποφάσισα να τρέξω πρώτη φορά, κατάφερα μόνο 100 μέτρα συνεχόμενα.
Κι όταν άρχισα να γράφω, δε φαντάστηκα ποτέ ότι λίγα χρόνια μετά θα με είχαν εμπιστευτεί πάνω από 25 μικρές επιχειρήσεις για τα sites τους, τα blogs και τα social media τους.
Οι διαδρομές —όπως και οι ιστορίες— χτίζονται βήμα-βήμα.
Και τελικά αυτό μένει:
όσο προχωράς, ανοίγεις δρόμο και για άλλους.
RunnerMom 
Σχολιάστε