RunnerMom

42 μικρές στιγμές που με έφτιαξαν περισσότερο απ’ όσο νομίζω

Δεν ήθελα να γράψω “τι έμαθα μέχρι τώρα”.

Γιατί μεταξύ μας;

Άλλα τα έμαθα, άλλα τα ξέχασα και σε μερικά παίρνω απουσίες, αλλά περνάω με επιείκεια.

Αντί για “σοφίες” λοιπόν, έφτιαξα μια λίστα.

42 φορές που…

ένιωσα, έκλαψα, έγραψα, έσβησα, ξέχασα γιατί μπήκα στο δωμάτιο, αλλά θυμήθηκα ποια είμαι.

Γιατί αυτό κάνουμε μεγαλώνοντας:

Χάνουμε λίγο τη μνήμη, αλλά βρίσκουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας.

42 φορές που…

…είπα “θα κοιμηθώ νωρίς” και μετά σκρόλαρα στο Instagram 2 ώρες.

…ένιωσα περήφανη για ένα «όχι» που κάποτε δεν θα τολμούσα.

…έβαλα πλυντήριο και ξέχασα να το απλώσω.

…μου ήρθε ιδέα για άρθρο ενώ έπλενα πιάτα.

…έφτιαξα ολόκληρο πλάνο υποχρεώσεων και το τηρούσα μέχρι… Τρίτη.

…έκλαψα από τα γέλια με φίλη για κάτι που δεν μπορώ καν να εξηγήσω.

…ένιωσα αόρατη.

…ένιωσα ασταμάτητη.

…είπα «τι ωραία που μεγάλωσα» και το εννοούσα.

…έτρεξα για να μη χάσω το μυαλό μου (και την ψυχραιμία μου).

…ξέχασα γιατί μπήκα στο δωμάτιο.

…θυμήθηκα γιατί ξεκίνησα.

…έδωσα αγάπη χωρίς να περισσεύει.

…έλαβα αγάπη όταν δεν την περίμενα.

…έκλεισα ραντεβού για “νύχια” και κατέληξα σε υπαρξιακή ανασκόπηση με την αισθητικό.

…μπήκα στο Instagram για 5 λεπτά και βγήκα 45 χρόνια αργότερα.

…είπα “θα κάνω ένα πράγμα κάθε φορά” και μετά άνοιξα 54 tabs και έφτιαξα 3 καφέδες.

…ανακάλυψα πως η τέλεια στιγμή δεν έρχεται – την φτιάχνεις.

…με απέλυσαν από τη ζωή μου τα «πρέπει».

…με προσέλαβαν τα «θέλω».

…φοβήθηκα και το έκανα έτσι κι αλλιώς.

…μπήκα για 1 πράγμα στο σούπερ μάρκετ και βγήκα με 15.

…θυμήθηκα πως είμαι αρκετή.

…ξέχασα πως είμαι αρκετή.

…είδα το παιδί μου να με μιμείται και κατάλαβα πόσο δυνατά “ακούγεται” η σιωπή μου.

…μου είπε κάποιος “μπράβο” και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.

…είπα “αυτό δεν μπορώ να το κάνω” και μετά το έκανα.

…αγάπησα ξανά το σώμα μου, όχι γιατί άλλαξε, αλλά γιατί άλλαξα εγώ.

…έπιασα τον εαυτό μου να γελάει αληθινά.

…μου ζήτησαν να πω τι δουλειά κάνω και είπα “ουφ, από πού να αρχίσω”.

…έγραψα κάτι που με έκανε να πω “μπράβο, ρε Βάσω”.

…ένιωσα ότι ανήκω.

…ένιωσα ότι δεν ανήκω πουθενά – και ήταν ΟΚ.

…με απογοήτευσα.

…με στήριξα.

…είπα «φεύγω» και άνοιξε καινούριο κεφάλαιο.

…είπα «μένω» και άνοιξε καινούριο κεφάλαιο.

…έγινα λίγο πιο επιεικής με εμένα.

…έγραψα χωρίς να με νοιάζει το τέλειο.

…δημιούργησα κάτι που ήθελα να υπάρχει.

…είπα “είμαι 42 και δεν με τρομάζει αυτό το νούμερο”.

…κατάλαβα ότι η ζωή δεν έχει σενάριο, αλλά μπορώ να γράψω με τα δικά μου λόγια.

🎂 Και τώρα;

Δεν ξέρω τι με περιμένει στα επόμενα 42.

Αλλά ξέρω ότι μπορώ να τα γράψω μόνη μου — έστω και με πολλά γράψε – σβήσε στη διαδρομή.

Αν κάτι εύχομαι για μένα και για σένα, είναι αυτό:

Να γελάμε δυνατά.

Να ξεχνάμε πού πάμε και να βρίσκουμε τον δρόμο με άλλα μέσα.

Να μη μας τρομάζουν τα χρόνια, γιατί μέσα τους χωράνε τα πάντα.