RunnerMom

Φώναξες.

Δεν είχες υπομονή.

Έδωσες tablet για να μπορέσεις να δουλέψεις.

Ξέχασες την αποκριάτικη στολή.

Δεν πρόλαβες να πας στην απογευματινή γιορτή.

Παράγγειλες delivery (πάλι).

Δεν έπαιξες. Δεν είχες όρεξη.

Ήσουν στο κινητό.

Είπες “δεν μπορώ άλλο”.

Έκλαψες. Κρυφά.

Είπες “σκάσε”. Δυνατά.

Ζήλεψες άλλες μαμάδες.

Ένιωσες ανίκανη.

Έβαλες τις φωνές μπροστά σε κόσμο.

Ξέχασες το φρούτο.

Το εμβόλιο.

Το ραντεβού.

Ξέχασες κι εσένα.

Και μετά ήρθαν οι τύψεις.

Οι τύψεις είναι το default setting της μητρότητας.

Ό,τι και να κάνεις, νιώθεις ότι δεν είναι αρκετό.

Ή ότι κάπου αλλού, κάποια άλλη το κάνει καλύτερα.

Πιο ήρεμα. Πιο δημιουργικά. Πιο “μαμαδίστικα”.

Αλλά η αλήθεια είναι η εξής:

Μαμά δεν είναι αυτή που δεν κάνει λάθη.

Είναι αυτή που μένει.

Που κάθε μέρα επιστρέφει.

Που σηκώνεται.

Που αναρωτιέται αν το κάνει σωστά — και μόνο γι’ αυτό, το κάνει με αγάπη.

Τα παιδιά μας δε χρειάζονται μια “τέλεια μαμά”.

Χρειάζονται μια αληθινή μαμά.

Που παραδέχεται ότι κουράστηκε.

Ότι φοβάται.

Ότι βαριέται.

Ότι μερικές φορές δεν έχει καθόλου όρεξη να φτιάξει slime.

Ή να φάει ακόμα ένα “πειραγμένο” τοστάκι με χρωματιστά κομματάκια playmobil μέσα.

Η μητρότητα είναι χαρά, ναι.

Αλλά είναι και καθημερινή εσωτερική μάχη:

με τον χρόνο,

με τις προσδοκίες,

με την ενοχή ότι “τα κάνεις όλα λάθος”.

Κι όμως…

• Το “μπράβο” που λες με βουρκωμένα μάτια,
• το “όχι” που λες με κόπο γιατί είναι για καλό,
• το “σε αγαπάω” που το δείχνεις με 50 τρόπους (κι ας μη φαίνονται πάντα),

…είναι όλα όσα σε κάνουν τη μαμά που χρειάζεται το παιδί σου.

Όχι η “τέλεια”. Η δική του.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες που κουβαλούν τύψεις,

αλλά συνεχίζουν να δίνουν.

Που νιώθουν ανεπαρκείς,

αλλά συνεχίζουν να αγαπούν.

Που νιώθουν “λίγες”,

αλλά είναι ό,τι πιο πολύτιμο στον κόσμο κάποιου.

Αν ένιωσες έστω και μία φορά έτσι — μοιράσου το.

Για σένα.

Για μια άλλη μαμά που το χρειάζεται.

Για να σταματήσουμε να απολογούμαστε… και να αρχίσουμε να αγκαλιαζόμαστε.