RunnerMom

…Αλλά κάποιες μέρες, μοιάζει σαν να την ζητάω.

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Ξυπνάω, τους ξυπνάω με τα χίλια ζόρια, φωνάζω «βούρτσισε δόντια», «φόρεσε κάλτσες», «πού είναι το παγούρι σου», «έχεις διαβάσει ορθογραφία;».

Ο εγκέφαλός μου δουλεύει σαν Excel με 47 tabs ανοιχτά.
Παιδιά ✔
Φαγητό ✔
Δουλειά ✔
Emails ✔
Και κάπου εκεί, σε μια γωνίτσα του εγκεφάλου, ένα κουτάκι ψιθυρίζει:
«Τι ώρα να πάμε για ένα τρεξιματάκι; Έστω για 30 λεπτά;»

Και ξαφνικά, το σύστημα κολλάει.
Γιατί πριν απαντήσω, πρέπει να τσεκάρω αν «δικαιούμαι».

👉 Έχω κάνει αρκετά σήμερα;
👉 Θα προλάβω να βάλω πλυντήριο μετά;
👉 Θα με δει η γειτόνισσα και θα σκεφτεί «χαλαρή η κυρία, άλλες μαγειρεύουν αυτή την ώρα»;
👉 Θα μου κρατήσει μούτρα το παιδί που δε διαβάσαμε μαζί τα αυριανά μαθήματα;
👉 Θα φανεί σαν απόδραση;

Κι έρχεται το ερώτημα που πονάει:
Γιατί νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ για κάτι που με κάνει να αναπνέω καλύτερα;

---

Το τρέξιμο, για μένα, δεν είναι πολυτέλεια.
Δεν είναι «χόμπι», δεν είναι «να ξεδίνω», δεν είναι «να χάσω κιλά».
Είναι ανάγκη.
Είναι μνήμη του σώματος.
Είναι μικρή επανάσταση μέσα σε μια μέρα που είναι γεμάτη για όλους τους άλλους, αλλά όχι για μένα.

Κι όμως.
Εκείνες τις μέρες που δεν ζητάει κανείς την άδειά μου,
την ζητάω εγώ από μένα.
Με βλέπω να ψάχνω μέσα μου ένα «ναι, πήγαινε«, σαν να χρειάζομαι έγκριση.
Από ποιον; Απ’ το φάντασμα της τέλειας μάνας;
Απ’ τον εσωτερικό ελεγκτή που μετράει productivity με κουτάκια και ενοχές;
Απ’ την κοινωνία που μας είπε ότι πρέπει πρώτα να τα έχεις όλα τακτοποιήσει για να «αξίζεις» λίγο χρόνο;

---

Κι όμως, δεν ζητάω άδεια για να ετοιμάσω φαγητό.
Δεν ζητάω άδεια για να απαντήσω σε emails.
Δεν ζητάω άδεια για να κάνω δουλειές του σπιτιού.
Γιατί αυτά θεωρούνται δεδομένα.
Και το τρέξιμο;
Αυτό πρέπει να το κερδίσω;

ΟΧΙ.

---

Αν θέλω να μεγαλώσω παιδιά που θα πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα στη χαρά,
πρέπει πρώτα να το πιστέψω εγώ για μένα.
Αν θέλω να ζω σε μια κοινωνία που οι γυναίκες δεν απολογούνται για τα όνειρά τους,
πρέπει να πάψω να ζητάω εγώ συγγνώμη για τα δικά μου.

Δεν χρειάζομαι άδεια για να ανασαίνω.
Και το τρέξιμο, για μένα, είναι ανάσα.

Οπότε ναι.
Σήμερα θα φορέσω παπούτσια,
θα βγω έξω,
και θα τρέξω.
Χωρίς να εξηγήσω.
Χωρίς να απολογηθώ.
Χωρίς να δώσω αναφορά.

Γιατί είμαι γυναίκα. Είμαι μαμά. Είμαι άνθρωπος.
Και δε χρειάζομαι άδεια.

---

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο, στείλ’το σε μια φίλη που χρειάζεται να θυμηθεί πως δεν είναι «εγωίστρια» όταν βάζει τον εαυτό της στο πρόγραμμα.
Και πες μου κι εσύ:
Ποια «άδεια» ζητάς ακόμα απ‘ τον εαυτό σου;