RunnerMom

Βασιλιάς της αναμονής.
Πρωταθλητής του “μετά”.
Επαγγελματίας στη στρατηγική “βλέπω και μαθαίνω”.

Για το τελευταίο από τα τέσσερα παιδιά…

Αυτό που γεννήθηκε και βρήκε ήδη στημένο το σκηνικό: παιχνίδια ανοιγμένα, ρούχα περασμένα από τρεις προηγούμενους ιδιοκτήτες, γονείς πιο χαλαροί (ή απλά στο mode “αφήστε με να κοιμηθώ 5 λεπτά”).

Αυτό που το “όχι” δεν ήταν πια τόσο απόλυτο – γιατί, έλα μωρέ, ας το πάρει, έχουμε κουραστεί να λέμε όχι – και το “ναι” ερχόταν πιο εύκολα, γιατί ποιος έχει πλέον δυνάμεις για διαπραγματεύσεις;

Αυτό που έμαθε να περιμένει τη σειρά του…

Στη συζήτηση, στο μπάνιο, στο να του δώσει κάποιος σημασία.

Που ήξερε ότι το τελευταίο κομμάτι πίτσας μάλλον δεν είναι δικό του. Αλλά κατάφερε να το διεκδικεί.

Που τα βράδια κοιμόταν με τον ήχο των μεγαλύτερων να γελάνε στο σαλόνι, λίγο πριν τους πάρει ο ύπνος πρώτους.

Αυτό που οι αγκαλιές ήταν πιο σύντομες, γιατί είχαν δρόμο να κάνουν.
Και τα “μπράβο” λιγότερο εντυπωσιακά, γιατί “τα έχουμε ξαναδεί αυτά, δεν είναι και τίποτα πρωτότυπο”.

Κι όμως.

Το τελευταίο παιδί ξέρει κάτι που οι άλλοι δεν έμαθαν ποτέ:

Πώς να βρίσκει τη χαρά στο λίγο.
Πώς να αγαπά χωρίς να διεκδικεί.
Πώς να προσαρμόζεται, να τρυπώνει, να γελά πιο δυνατά, για να το ακούσουν.

Δεν έχει την πολυτέλεια του καινούργιου ούτε το βάρος του πρώτου.

Έχει όμως κάτι άλλο:
Ένα μάθημα ζωής.

Πως εκεί που δεν περίμενες πολλά, βρίσκεις τα πιο σημαντικά.
Κι εκεί που σε άφηναν τελευταίο, έμαθες να φτιάχνεις τον δικό σου δρόμο.

Αν είσαι το τελευταίο από τα τέσσερα παιδιά, ξέρεις.
Το πιο μεγάλο δώρο… ήταν πάντα εκεί.