Από τη φύση μου είμαι χαρούμενος, αισιόδοξος άνθρωπος, το έχω ξαναπεί. Πάντα κοιτούσα τη θετική πλευρά και έβλεπα το καλό στους ανθρώπους, την καλή τους πρόθεση. Και ακόμα το κάνω. Η φιλοσοφία μου στη ζωή είναι ότι ο κόσμος είναι γεμάτος φως, αγάπη και δυνατότητες να αδράξουμε.
Στην καθημερινότητά μου, όμως, μπορεί να έρθουν στιγμές που η φιλοσοφία αυτή φαίνεται να ξεθωριάζει. Μπορεί να βάλω τα κλάματα, να μη θέλω να συναντήσω κανέναν, να μην μπορώ να νιώσω αυτή την αίσθηση του πόσο όμορφος είναι ο κόσμος. Σαν να έρχεται κάποιος και να κλείνει όλους τους «θετικούς διακόπτες» μέσα στο κεφάλι μου.
Σε γενικές γραμμές, είμαι πολύ ευγενική, θέλω να πω τον καλό μου το λόγο και πάντα σκέφτομαι πριν πω οτιδήποτε κι αν υπάρχει περίπτωση να προσβάλει κάποιον άλλο ή να βλάψει τη σχέση μας.
Μου είναι δύσκολο να δεχτώ πώς οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να είναι κακοί, αγενείς ή προσβλητικοί σε αγνώστους, αλλά και φίλους. Ειδικά παλιότερα, το έπαιρνα προσωπικά όταν οι άνθρωποι με προσέβαλλαν ή ήταν αδιάφοροι μαζί μου, πιστεύοντας ότι έφταιγε πραγματικά κάτι που είχα κάνει.
Είναι κάτι, όμως, πολύ ψυχοφθόρο και μπορεί να γίνει συχνά, ειδικά σε μένα που έχω αποφασίσει, έχω επιλέξει, να εκτίθεμαι καθημερινά μέσα από τα γραπτά μου και τις δημοσιεύσεις μου. Ξέρω καλά ότι οφείλω στον εαυτό μου (κι εγώ όπως και όλοι μας) να μην αφήνω τις απόψεις και τα αρνητικά συναισθήματα των άλλων να με επηρεάζουν.
Σίγουρα, δεν είναι εύκολο, ειδικά σε μια κοινωνία που μας έχει μεγαλώσει με το «τι θα πει ο κόσμος».
“How people treat other people is a direct reflection of how they feel about themselves.”
Paulo Coelho
Όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν κάποιος είναι αγενής χωρίς λόγο, ειδικά ένας άγνωστος, σπάνια είναι προσωπική η επίθεση, ακόμα κι αν κατά λάθος κάναμε κάτι για να τον εκνευρίσουμε.
Οι άνθρωποι δεν είναι κακοί για χόμπι ή επειδή είναι εναντίον μας. Είναι επειδή δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν οι ίδιοι σε κάποια κατάσταση.
Το να είμαστε αγενείς, τις περισσότερες φορές, ίσως είναι μια αντίδραση στον θυμό με τον εαυτό μας ή την ανεπάρκεια που πιθανόν νιώθουμε ότι έχουμε.
Ίσως νιώθουμε ότι δεν είμαστε αγαπητοί, ότι είμαστε ανεπιθύμητοι και χρειαζόμαστε έναν τρόπο να αντιμετωπίσουμε αυτά τα συναισθήματα δίνοντας στον εαυτό μας ένα alter ego που είναι αντιπαθητικό! (Αυτό το διάβασα, δεν το σκέφτηκα μόνη μου!😋).
Όταν διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι είναι αγενείς μαζί μας στην καθημερινότητά μας, είναι πραγματικά κακοί με τον εαυτό τους. Και δεν το λέω με την έννοια «όποιος το λέει, είναι» που λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά.
Φυσικα, δεν είμαστε, σε καμία περίπτωση, υποχρεωμένοι να δεχόμαστε όταν οι άλλοι δεν είναι καλοί μαζί μας, απλά δεν είναι κάτι που πρέπει να το πάρουμε προσωπικά.
Πιθανότατα, αυτοί οι άνθρωποι όντως έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι είναι ανάξιοι αγάπης, και αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία από όλες.
Δεν χρειάζεται να εσωτερικεύσουμε, λοιπόν, την κακία, να τη βάλουμε μέσα μας, ως δικό μας σφάλμα. Μπορούμε απλά να αναγνωρίσουμε ότι το άτομο που είναι αγενές παλεύει με τα δικά του προβλήματα και χρειάζεται έναν τρόπο να τα αντιμετωπίσει.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις πράξεις και τις συμπεριφορές των άλλων, ωστόσο μπορούμε να ελέγξουμε το πώς θα αντιδράσουμε σε αυτές.
Εάν, τώρα, εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που φερθήκαμε με αγένεια, ήρθε η ώρα για αυτοστοχασμό!
Γιατί μιλάμε άσχημα στους ανθρώπους; Από τι προσπαθούμε να προστατευτούμε;
Μπορεί να σκεφτόμαστε συνεχώς αρνητικά πράγματα, όπως «Κανείς δε με συμπαθεί», «Ποιος θα ήθελε να είναι φίλος μου;». Μπορεί να έχουμε δημιουργήσει ένα τοξικό περιβάλλον μέσα στο κεφάλι μας, που μπορεί να μην βασίζεται καν στην πραγματικότητα.
Σίγουρα, χρειάζεται προσπάθεια και δουλειά για να αλλάξει αυτή η οπτική, να δούμε μέσα μας τα καλά μας και τους λόγους για τους οποίους είμαστε συμπαθείς και αγαπητοί και να αρχίσουμε να βλέπουμε το καλό και στους άλλους ξανά.
Δεν είναι εύκολη διαδικασία και για πολλούς απαιτεί θεραπεία και μήνες δουλειάς. Ωστόσο, μπορούμε σίγουρα να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας πίσω στην «καλοσύνη» και την ευγένεια με το να είμαστε πιο ευγενικοί με τον εαυτό μας, πρώτα απ’όλα.
Οι αρνητικές αυτοκριτικές σκέψεις μας έχουν υπόσταση; Βασίζονται στην πραγματικότητα;
Πρέπει να προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας από μια εξωτερική οπτική γωνία και να μας υπενθυμίσουμε όλα τα μοναδικά και όμορφα χαρακτηριστικά μας. Έτσι, σιγά σιγά θα διώξουμε το θυμό μας και θα αναγνωρίσουμε τον τρόπο που αντιδρούσαμε πριν.
Πάντα είχα ακλόνητα την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι εγγενώς καλοί και κάνουν κακά πράγματα μόνο ως αντίδραση σε κακές καταστάσεις.
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε, είτε δεχόμαστε αγένεια, είτε γινόμαστε οι ίδιοι αγενείς, είναι ότι είμαστε από τη φύση μας καλοί και αξίζουμε να μας αγαπούν, ανεξάρτητα από το τι λέμε στον εαυτό μας ή τι μας λέει κάποιος άλλος.
Runner Mom 