Είμαι πολύ γκρινιάρα τον τελευταίο καιρό.

Όλα μου μυρίζουν κι όλα μου ξινίζουν… Στην κυριολεξία. Έτσι ακριβώς.

Ξυπνάω με ζαλάδα και ναυτία απίστευτη, έχω υπνηλία και καμιά διάθεση για οτιδήποτε.

Δεν μπορώ να φάω σχεδόν τίποτα με ευχαρίστηση, δεν μπορώ ούτε νερό να πιω.

Είναι πολύ δύσκολο να είμαι «παρούσα» ακόμα και για τα ίδια τα παιδιά μου.

Με το ζόρι ξυπνάω για το γραφείο και, όταν γυρίσω σπίτι, αφού φάμε, γυρνάω όλη μέρα μέσα στο σπίτι σαν το ζόμπι. Από καναπέ σε κρεβάτι κι από κρεβάτι σε καναπέ. Και ενδιάμεσα θα κάνω κάποια απολύτως απαραίτητη δουλειά στο σπίτι.

Δεν μπορώ να είμαι παραγωγική σε κανένα τομέα. Ούτε στη δουλειά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Άλλα ξεκινάω να κάνω κι άλλα κάνω… Ξεχνάω πολύ και το μυαλό μου φεύγει συνεχώς.

Είχα βγάλει πλάνο για άρθρα μέχρι και τέλος Ιανουαρίου, προγράμματα επί προγραμμάτων, αρχειοθετήσεις στο γραφείο, ξεκαθαρίσματα στο σπίτι, αλλά με το που άρχισαν οι ναυτίες κλπ δεν έχω ανοίξει ούτε καν το προσωπικό μου ημερολόγιο. Με τα χίλια ζόρια ξεστόλισα το σπίτι και το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα είναι ακόμα στο σαλόνι μας.

Θα μου πει κάποιος δες τη θετική πλευρά.

Ακόμα κι εγώ έτσι θα έλεγα στον εαυτό μου λίγο καιρό πριν.

Τώρα, δυστυχώς, δεν μπορώ να το κάνω. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πιάσω κουβέντα, να χαζολογήσω, να ανοίξω συζητήσεις -κάτι που λατρεύω να κάνω, όλοι το ξέρουν αυτό.

Πάντα ήμουν αισιόδοξη.

Πάντα ήμουν ευγνώμων για το κάθε μικρό πράγμα στη ζωή μου. Και ακόμα είμαι.

Νιώθω ευγνώμων που η οικογένειά μας μεγαλώνει και που όλα, προς το παρόν, πηγαίνουν μια χαρά με το μωρό μας.

Νιώθω ευγνώμων που είμαστε όλοι υγιείς και δυνατοί.

Νιώθω ευγνώμων που, ενώ λίγο πριν μείνω έγκυος στην κόρη μου -11 χρόνια πριν- έκλαιγα μετά από μια εγκυμοσύνη που δεν προχώρησε, σήμερα έχω στην αγκαλιά μου τρία υπέροχα παιδιά και που αυτή η χρονιά, αν όλα πάνε καλά, θα μας φέρει κι ένα τέταρτο.

Νιώθω ευγνώμων που ο άνθρωπός μου είναι βράχος δίπλα μου, σύμμαχος μοναδικός, συνοδοιπόρος στα εύκολα και στα δύσκολα και που έχει αναλάβει τα πάντα αυτή την περίοδο.

Νιώθω ευγνώμων που τα παιδιά μου με φροντίζουν και μου δείχνουν συνεχώς την αγάπη τους με κάθε δυνατό τρόπο.

Νιώθω ευγνώμων για την αγάπη των ανθρώπων γύρω μου, για την υποστηρικτική οικογένειά μου και τις ξεχωριστές φίλες μου.

Νιώθω ευγνώμων για όλα όσα έχω.

… Νιώθω ευγνώμων που κατάφερα κι έγραψα αυτό το κείμενο σήμερα…

Αλλά σε αυτή τη φάση, αυτή η ευγνωμοσύνη δεν μπορεί να με κάνει να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου.

Και αυτό (πρέπει να) είναι οκ.

Δεν είναι εύκολο να μη νιώθω το «τι ανάγκη έχεις εσύ», το βλέμμα «δεν έχεις εσύ λόγο να γκρινιάζεις» κλπ κλπ.

Όμως, θέλω κι εγώ να γκρινιάξω.

Θέλω κι εγώ να εκφράσω αυτά που νιώθω χωρίς να σκεφτώ ότι κάποιος θα με κρίνει, χωρίς να σκεφτώ ότι κάποιος θα με κάνει να νιώσω άσχημα ή θα με φέρει σε δύσκολη θέση.

Και αυτό είναι όντως οκ.