Όσο περισσότερο διαβάζω και μαθαίνω, τόσο περισσότερο το μυαλό μου γυρίζει, τόσο περισσότερο έχω ιδέες και προβληματισμούς, τόσο περισσότερο θέλω να γράφω και να μοιράζομαι όσα σκέφτομαι.

Διαβάζουμε καθημερινά συμβουλές, tips and hacks, τρόπους και μεθόδους για να καταφέρουμε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες.

Υπάρχουν αμέτρητα online σεμινάρια (Webinars), πάρα πολλά εκ των οποίων εντελώς δωρεάν, βιβλία, video, tutorials, εκπαιδευτικά προγράμματα. Έχουμε αμέτρητες δυνατότητες για αυτοβελτίωση, εξέλιξη, προσωπική ανάπτυξη.

Ας το παραδεχτούμε, όμως.

Δεν μας αρέσει και πολύ να κάνουμε μεγάλα «αβέβαια» βήματα, να μας λένε «σκληρές» αλήθειες, να μας δίνουν συμβουλές και να κάνουν σχόλια άλλοι, «τρίτοι» για τις δικές μας ζωές.

Έχουμε, ίσως, στο νου μας ότι δεν αναφέρονται στη δική μας περίπτωση, ότι είναι δύσκολο να βρουν εφαρμογή σε εμάς, ότι δεν μπορούν να ξέρουν οι άλλοι τα δικά μας δεδομένα.

Και μπορεί να ακούμε τόσα, αλλά να θεωρούμε ότι δε μας αφορούν, ότι είναι κάτι πολύ μακρινό από εμάς.

Δεν έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας.

Γινόμαστε αμυντικοί.

Μπορεί να νιώθουμε άβολα, αμήχανα, να πελαγώνουμε.

Ίσως και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας.

Εννοείται πως δε μιλάμε τώρα για εκείνους τους ανθρώπους που θέλουν απλώς να επικρίνουν κάθε μας βήμα και απλά «πετάνε κουβέντες» μόνο και μόνο για να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα (βλ. τοξικοί, αρνητικοί άνθρωποι)…

Μιλάμε για ανθρώπους που θέλουν ειλικρινά να μας δουν να πετυχαίνουμε.

Μιλάμε για αγαπημένα μας πρόσωπα, το σύντροφό μας, τους φίλους μας, έναν ψυχολόγο, έναν άλλο γονιό που έχει βρεθεί στην ίδια θέση με εμάς, έναν επαγγελματία που έχει μεγάλη εμπειρία σε παρόμοιες περιπτώσεις με τη δική μας, ένα μέντορα σε μια επιχείρηση, έναν άνθρωπο που έχει εξειδικευμένη γνώση.

Έχουν την αξιοπιστία.

Έχουν τις δεξιότητες.

Και θέλουν να μοιραστούν τις γνώσεις τους μαζί μας.

Και το κάνουν για να μας βοηθήσουν να πετύχουμε τους στόχους μας πιο γρήγορα, να διαχειριστούμε μια κατάσταση πιο αποτελεσματικά.

Ακόμα κι αν ξέρουμε ότι αυτό που μας λένε είναι σωστό…

Ακόμα κι αν οι συμβουλές που μας δίνουν θα μπορούσαν ενδεχομένως να είναι και 10πλάσιες από τα αποτελέσματα που έχουμε…

…αρνούμαστε να ακούσουμε.

Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων ανάλογα με την αντίδρασή τους και τη στάση τους σε οποιαδήποτε θετική καθοδήγηση:

Υπάρχουν αυτοί που δέχονται τη συμβουλή αλλά δεν κάνουν τίποτα με αυτήν. Δεν δίνουν συνέχεια και, στις περισσότερες περιπτώσεις, σπάνια αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν κάτι. Συνήθως καταλήγουν να κάνουν τη ζωή τους μίζερη.

Και υπάρχουν κι αυτοί που εξετάζουν τη συμβουλή, τη σκέφτονται καλά καλά και κάνουν κάτι με αυτή. Υπάρχουν και κάποιοι που με τη στάση τους, υπερβαίνουν ακόμη και την ίδια τη συμβουλή. Αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα βελτιώνουν τη ζωή τους, τη βλέπουν να γίνεται καλύτερη, γίνονται και οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι που δε δέχονται εύκολα συμβουλές, αντιλαμβάνονται την πραγματικότητά τους διαφορετικά.

Βλέπουν τις ζωές τους να περνούν μπροστά τους, χωρίς να κάνουν κάτι δραστικό. Τις αφήνουν απλά να περνούν.

Παρατηρούν τα πράγματα με τον τρόπο που θέλουν να είναι, με τον τρόπο που τους βολεύει και χάνουν ό,τι είναι σημαντικό.

Εμπλέκονται σε βάθος και υπερ-αναλύουν τις υποθέσεις τους, στη θεωρία πάντα, και, τελικά, τείνουν να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα για να ταιριάζουν τις ατομικές τους ανάγκες με τα προσωπικά τους όρια.

Υπερασπίζονται τα επιχειρήματά τους και τον τρόπο που χειρίζονται τις καταστάσεις.

Βρίσκουν χίλιες δικαιολογίες για να πείσουν τους άλλους, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό, ότι αυτό που τους συμβουλεύουν να κάνουν δεν είναι εφικτό.

Τελικά, απλά δε θέλουν να ακούσουν τι κάνουν λάθος ή τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να το βελτιώσουν.

Και συνεχίζουν να κάνουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς δράση, χωρίς πράξη.

Αλλά…

Ξέρετε τι συμβαίνει τότε;

Σταματάμε να μαθαίνουμε.

Σταματάμε να αναπτυσσόμαστε.

Σταματάμε να προχωράμε μπροστά στη ζωή μας.

Καταλήγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.

Χτυπάμε στον ίδιο τοίχο.

Κάνουμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο και περιμένουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.

Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να βγάλουμε τον εαυτό μας από αυτή την κατάσταση, τόσο πιο βαθιά μπαίνουμε.

Μέχρι να καταλήξουμε να τα παρατήσουμε.

Και όλα αυτά επειδή δεν θέλαμε να ακούσουμε τι είχαν να πουν όσοι ήταν δίπλα μας, όσοι παρουσιάστηκαν στη ζωή μας για να την κάνουν καλύτερη, όσοι προσπάθησαν να μας δώσουν την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι.

Επειδή δε δεχόμαστε ότι ο τρόπος που λειτουργούμε δεν είναι αποτελεσματικός.

Την ώρα που τα γράφω αυτά, δεν είμαι σίγουρη ότι δεν ανήκω κι εγώ σε αυτή την κατηγορία. Ότι δεν εφευρίσκω δικαιολογίες για να μην κάνω πράξη αυτά που πραγματικά θέλω, αυτά που αγαπώ. Δεν είμαι σίγουρη ότι δεν εφευρίσκω δικαιολογίες για να μην κάνω το παραπάνω βήμα, να μη ρισκάρω έστω και λίγο να βγω από την #comfortzone μου.

Θεωρώ, όμως, ότι – ευτυχώς- υπάρχει τρόπος να το αποτρέψουμε αυτό, από το να μας συμβεί. Αρκεί να το αποφασίσουμε, να πάρουμε απόφαση ότι δεν πάει άλλο, ότι ήρθε η στιγμή.

Να πάρουμε απόφαση ότι ήρθε η στιγμή να είμαστε παρόντες στις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται, να αφαιρέσουμε από την εξίσωση αυτά τα συναισθήματά μας που μας εμποδίζουν.

Αυτά τα συναισθήματα που μας κάνουν να νιώθουμε ότι θα μας κρίνουν οι άλλοι για την πιθανή αποτυχία μας, ή ακόμα και για την ίδια μας την επιλογή.

Είναι λογικό, ίσως, να νιώθουμε κάποιες φορές ότι κάποιος μας συμβουλεύει για κάτι χωρίς να μας ξέρει πραγματικά.

Ή να νιώθουμε ότι εμείς όντως δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τις γνώσεις, τις δεξιότητές του ή τις εμπειρίες του, νιώθοντας «λίγοι», ανεπαρκείς.

Όταν, όμως, αφήνουμε αυτά τα συναισθήματά μας να μας επηρεάζουν…

Σταματάμε να βλέπουμε τα πράγματα αντικειμενικά.

Σταματάμε να ακούμε.

Κι έτσι, δεν παίρνουμε ποτέ αυτό το μάθημα, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτά που μας λένε.

Είμαστε σε άρνηση και δε βλέπουμε την αξία της συμβουλής.

Είμαστε κολλημένοι στην αδυναμία μας να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Στην πραγματικότητα δεν ακούμε γιατί δεν έχουμε τις απαραίτητες δεξιότητες να το σκεφτούμε καλά – να σχεδιάσουμε μια λύση.

Όταν μας παρουσιάζεται μια λύση, δεν τη βλέπουμε.

Αλλά ακόμη κι όταν μας λένε ξεκάθαρα πώς να λύσουμε το πρόβλημά μας, μπορεί να φοβηθούμε την αλλαγή και είμαστε απρόθυμοι να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό.

Μπορεί να συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι αυτό οφείλεται σε άλλους λόγους που δεν ελέγχουμε οι ίδιοι.

Ας κάνουμε, όμως, μια δοκιμή, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα και να το διατηρήσουμε.

Θα είναι αυτό το πρώτο μας βήμα για κάτι καλύτερο, για αυτό που θέλαμε, αλλά διστάζαμε να δοκιμάσουμε.

Θα σταματήσουμε να κρίνουμε αρνητικά τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί ​​μας και τις προθέσεις του.

Θα σταματήσουμε να κρίνουμε αρνητικά τον ίδιο μας τον εαυτό.

Θα «δείξουμε το δάχτυλο» σε εμάς τους ίδιους και θα μάθουμε πώς μπορούν να βελτιωθούν όλα όσα κάναμε μέχρι σήμερα, όλες οι ενέργειές μας που δεν είχαν προχωρήσει όπως έπρεπε.

Ας αναλάβουμε την ευθύνη για τις αποτυχίες μας, ας προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας, ας σχεδιάσουμε μια νέα στρατηγική.

Να ανοίξουμε αυτιά και μάτια σε νέες ιδέες, νέες εμπνεύσεις.

Να ξεπεράσουμε τις αρχικές αρνητικές αντιδράσεις.

Να ακούμε τι έχουν να πουν οι άλλοι για μας αντικειμενικά.

Με ανοιχτό μυαλό.

Και διάθεση για αλλαγή.

Μόλις αρχίσουμε να το κάνουμε αυτό, τα πράγματα θα αλλάξουν.

Εκείνα τα σημεία, οι δυσκολίες με τις οποίες παλεύαμε για χρόνια δεν θα είναι πρόβλημα.

Θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να βλέπουμε τις αποτυχίες μας σαν μαθήματα, σαν εμπειρίες, σαν σκαλάκια που μας οδηγούν σε κάτι καλύτερο.

Και δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μαθαίνουμε νέα πράγματα και να αναπτυσσόμαστε σε κάθε τομέα της ζωής μας.