Αγαπητή μου κόρη,

Είμαστε μαζί περισσότερο από ποτέ αυτή την περίοδο.
Σε παρακολουθώ καθώς ξυπνάς κάθε πρωί, ανοίγω την ντουλάπα σου και επιλέγω πάντα κάτι που δε θεωρείς ότι ταιριάζει!
Σηκώνεις το κολάν σου και δε σε νοιάζει αν δυσκολεύεται καμιά φορά να ανέβει.
Φτιάχνεις πρόχειρα τα μαλλιά σου ή κάποιες φορές μου ζητάς πλεξίδες.
Κάποιες φορές παραπονιέσαι ότι θες τα μαλλιά σου να είναι ίσια και όχι σπαστά, αλλά όταν κοιτάς στον καθρέφτη πάντα χαμογελάς.

Χορεύεις με αθωότητα και χωρίς αυτοσυγκράτηση ή συστολή.
Τραγουδάς δυνατά, ανεμπόδιστα, με απόλαυση. Κινείσαι νιώθοντας άνετη και δυνατή.
Απολαμβάνω να σε βλέπω έτσι, αυτές τις φαινομενικά ασήμαντες στιγμές, που, όμως, η μια δίπλα στην άλλη συνθέτουν ένα πλάσμα χαρούμενο και γεμάτο, ένα πλάσμα μοναδικό.

Και από την αρχή, από τη στιγμή που άρχισες να μην είσαι πια μωρό, είχα στο νου μου και ήλπιζα να σου δείξω πόσο σημαντική είναι η εσωτερική σου ομορφιά, το πώς νιώθεις, η αυτοπεποίθησή σου.

Ίσως ακόμη είναι νωρίς, αλλά ελπίζω όσο μεγαλώνεις να καταλάβεις ποια είναι η αληθινή ομορφιά σου, η υγιής αγάπη για το σώμα σου.

Tweet

«Μαμά, πάχυνα»

Την πρώτη φορά που το άκουσα αυτό ένιωσα άσχημα.
Φοβήθηκα ότι κάτι σου έδειξα με τον τρόπο μου, κάπως σε έκανα να νιώσεις.
Αλλά εσύ, ευτυχώς, το έλεγες για καλό! Νιώθεις ότι όσο αυξάνονται τα κιλά σου στη ζυγαριά, μεγαλώνεις.
Γι’ αυτό και θέλω να σου μιλήσω σιγά σιγά για το σώμα σου.
Για να μη χάσεις αυτή τη ματιά σου, την αθώα, την αληθινή.

Παρόλο που έχουμε μιλήσει αρκετά για «γυναικεία θέματα» (όσο μπορούμε για την ηλικία σου), δε μιλήσαμε αρκετά για τα μηνύματα που έχουν ήδη αποτυπωθεί στη νεαρή σου ψυχή – ούτε αυτά που πιθανότατα θα συναντήσεις κάποια στιγμή.

Βλέπεις, προσπάθησα να είμαι προσεκτική, γιατί ποτέ δεν ήθελα να λάβεις μηνύματα που ούτε εγώ -ευτυχώς- είχα λάβει στην ηλικία σου.

Σκέφτομαι τις αναμνήσεις μου, τις λίγες στιγμές που ίσως ένιωσα κοντούλα ή γεματούλα ή ασχημούλα λόγω της ακμής της εφηβείας μου και που ευτυχώς όλες αυτές οι άσχημες σκέψεις ξεπεράστηκαν πολύ γρήγορα και ανώδυνα.
Θυμάμαι, όμως, πολλές γυναίκες μεγαλύτερές μου ή και συμμαθήτριές μου να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη τους και να αναλύουν μεγέθη και σχήματα και καμπύλες και σπυράκια και ρυτίδες. Ποια έχει περισσότερη κυτταρίτιδα, ποια έχει μεγάλη μύτη, σπυράκια, ποια έχει μεγάλο στήθος, ποια έχει μεγάλο πωπό…

Μου φαινόταν τόσο περίεργο και απογοητευτικό και αναρωτιόμουν πώς γίνεται κοπέλες που θεωρούσα όμορφες και έξυπνες να σκέφτονται άσχημα για τον εαυτό τους, απογοητευμένες από το είδωλό τους στον καθρέφτη.
Φαινόταν όλο αυτό σαν παιχνίδι, σαν να είναι ένα γυναικείο χαρακτηριστικό, το ότι τα σώματα που έχει η καθεμία μας δεν πρόκειται ποτέ να μας αρέσουν όσο τα σώματα των άλλων γυναικών. 

Καθώς μεγάλωνα και το σώμα μου άλλαζε, μπήκα κι εγώ σε αυτό το «χορό» της «καταγραφής» των αρνητικών μου σημείων, τα οποία μου τα υποδείκνυαν άτομα από το φιλικό μου περιβάλλον, κάποτε χαριτολογώντας, κάποτε σε εκρήξεις ειλικρίνειας.
Ήταν και η περίοδος των φοιτητικών μου χρόνων που άρχισα να διαβάζω και περιοδικά μόδας κλπ, να βλέπω συμφοιτήτριές μου που πρόσεχαν πολύ την εμφάνισή τους, να παρακολουθώ τηλεοπτικά πρωινά κλπ. Ταυτόχρονα, κάνοντας παρέα και με αγόρια, άκουγα σχόλια για γυναικεία σώματα και εμφανίσεις που τους έκαναν εντύπωση ή τους «αηδίαζαν». Πίστευα ότι πρέπει να κάνω προσπάθειες να φτιάξω το σώμα μου, να ασχοληθώ περισσότερο με την εμφάνισή μου, να αγοράζω ακριβότερα ρούχα, να μη ντύνομαι τόσο «καθημερινά».

Τώρα που ανακαλώ αυτές τις αναμνήσεις με περισσότερη συμπόνια και διορατικότητα, περισσότερη «σοφία» και αυτοπεποίθηση, αναγνωρίζω ότι αυτά τα μηνύματα φιλτράρονταν τότε μέσα από έναν απαράδεκτο φακό ντροπής και ανασφαλειών, σε ένα κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον που απλά δε δεχόταν (και δε δέχεται ακόμα) τις ατέλειες στα ανθρώπινα σώματα.

Τώρα, αγαπημένη μου κόρη, θέλω να μάθεις τι θεωρείται ελκυστικό και υγιές σώμα.

Θέλω να μάθεις ότι το πώς μοιάζεις είναι μόνο μια πτυχή, και όχι εξαιρετικά σημαντική, του ποια είσαι πραγματικά και τι έχεις να προσφέρεις ως άνθρωπος.

Θέλω να μάθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να ντρέπεσαι.

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάθε σώμα είναι διαφορετικό.

Ο τρόπος για να «μετράμε» το πόσο υγιείς είμαστε δεν είναι -τουλάχιστον όχι μόνο αυτό- το βάρος μας.
Σίγουρα, πάντως, το βάρος μας ή τα σημάδια μας ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου και του σώματός μας δεν είναι ο τρόπος για να «υπολογίζουμε» την ομορφιά μας, την ελκυστικότητά μας.

Χωρίς αμφιβολία, θα υπάρξουν στιγμές που θα συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους: το σώμα, το χρώμα μαλλιών, την προσωπικότητα, την εξυπνάδα.

Η κοινωνία, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, και η υπάρχουσα κουλτούρα θα κάνει τα πάντα για να σε πείσει ότι πρέπει να «χωρέσεις στο κουτί», ότι για να είσαι σημαντικός και αγαπητός, θα πρέπει να είσαι και να συπεριφέρεσαι με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Εμείς οι ίδιες οι γυναίκες μπορεί να γίνουμε αδίστακτοι κριτές όταν πρόκειται για το σώμα μας, συχνά δεχόμαστε σαν αλήθειες θεωρήσεις που δεν είναι αξιόπιστες.

Και παρόλο που δεν θα μπορέσω να σε προστατέψω από εξωτερικές επιρροές, μπορώ να σε διδάξω και να κάνω ό,τι μπορώ για να ανακαλύψεις την αξία μέσα σου, την αναμφισβήτητη ομορφιά σου.

Tweet

Η ελπίδα μου και ευχή μου είναι να ξυπνάς κάθε μέρα θέλοντας να είσαι εσύ, να ξυπνάς με χαρά που είσαι εσύ!

Να κοιτάζεις στον καθρέφτη και να μη βλέπεις κάτι που λείπει ή κάτι άσχημο, αλλά ένα τέλεια, αρμονικά σχεδιασμένο αριστούργημα.

Eύχομαι να θαυμάσεις τον τρόπο που είσαι φτιαγμένη σε κάθε κύτταρο του σώματός σου.

Εύχομαι να πιστέψεις στον εαυτό σου και να δεις πόσο πολύτιμη είναι η ομορφιά σου, η καλοσύνη σου, η δύναμή σου.

Και καθώς θα μεγαλώνεις και θα εξελίσσεσαι, να συνεχίσεις να νιώθεις το θαύμα και την αγάπη για τον τρόπο με τον οποίο το σώμα σου έχει φτιαχτεί.

Πάντα να νιώθεις άνετα να μου μιλάς όταν νιώθεις «λιγότερη» ή άσχημα για τον εαυτό σου.
Μαζί ας μάθουμε να ψάχνουμε και να βρίσκουμε την ουσία, την αλήθεια μας.

Οι ιστορίες που λέμε στους εαυτούς μας έχουν την ικανότητα να διαμορφώσουν το πεπρωμένο μας, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε ή να αισθανθούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Εμείς είμαστε αυτοί που αποδίδουμε νόημα σε ό, τι μας λένε, σε ό,τι μας δείχνουν ή μας κάνουν.
Δεν είμαι αρκετά σίγουρη ότι θα σε πείσει κάθε μου λέξη από αυτές τις ιστορίες που σου λέω για το σώμα σου – ότι όλες οι προτροπές μου, η ενθάρρυνση, η υπενθύμιση και η πειθώ θα είναι αρκετές για να σε προστατεύσουν από το να νιώσεις άσχημα με το σώμα σου.

Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου είναι όλα όσα σκέφτομαι, τις δικές μου εμπειρίες και αλήθειες για την υγιή αγάπη στο σώμα μας. Είναι οι αλήθειες της αποδοχής, της αγάπης, της φροντίδας και του σεβασμού της ομορφιάς μας όπως ακριβώς είναι. Και μπορεί να γίνουν και οι δικές σου αλήθειες.

Και είπα στο σώμα μου απαλά, «Θέλω να γίνω φίλος σου.»
Πήρε μια βαθιά ανάσα και απάντησε, «περίμενα όλη μου τη ζωή για αυτό».
—Nayyirah Waheed