Αρχείο μηνός Ιουνίου 2021

#BetterLife,#Family,#Parenting

Δεν υπάρχει η τέλεια μαμά

3 Σχόλια

«Μα καλά πώς τα προλαβαίνεις όλα; Είσαι η τέλεια μαμά!»

Να σου πω κάτι; Κι, όμως, δεν είμαι. Καμία δεν είναι. Γιατί δεν υπάρχει τέλεια, σούπερ μαμά.

Ή μάλλον καλύτερα:

Όλες οι μαμάδες είναι τέλειες, όσα και να κάνουν, όσα και να καταφέρνουν ή να μην καταφέρνουν.

Το να γίνεις μαμά αλλάζει τον κόσμο σου με χιλιάδες τρόπους.

Το να αποκτήσεις υπερδυνάμεις δεν είναι ένας από αυτούς.

Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι που δεν τελειώνει, χωρίς χάρτη, χωρίς εγχειρίδιο οδηγιών, κάποιες φορές και χωρίς την ανταπόκριση και αναγνώριση που θα θέλαμε ή που επιζητούμε.

Μερικές φορές, με λένε χαριτολογώντας supermom, ή και εγώ η ίδια χρησιμοποιώ το hashtag #supermom σε κάποιες αναρτήσεις μου.

Φυσικά, εννοείται πως δεν είμαι supermom, με την έννοια της τέλειας μαμάς.

Η supermom είναι ένας μύθος…

Και αυτό που λέω όταν ακούω τέτοια, είναι να σταματήσουμε να προσπαθούμε να γίνουμε supermom, γιατί είναι μια συνταγή που θα μας απογοητεύσει, θα μας εξουθενώσει…

Η προσπάθεια να γίνουμε σούπερ μαμά θα δημιουργήσει μόνο ενοχές, ντροπή και στεναχώρια στην καθημερινότητά μας, γιατί θα χρειαστούμε ενέργεια, χρόνο και …ψυχή που δε χρειάζεται να δαπανηθούν…

Και αν έχουμε παγιδευτεί πραγματικά σε αυτό το «μυθικό πλάσμα», θα αναγκαστούμε να παραμελήσουμε τις πιο πολύτιμες σχέσεις μας, να αγχωθούμε ξανά και ξανά.

Και καλό θα ήταν να μην έχουμε στο νου μας τα πρότυπα που βλέπουμε στα social media.

Απλά δεν είναι αληθινά… Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Και αυτό είναι λυπηρό. Επειδή πληρώνουν υψηλό τίμημα για κάτι που δε θα τους επιστραφεί ποτέ.

Είναι μια παγίδα.

Το να μας θεωρούν supermom δεν θα μας κάνει ευτυχισμένες ως γυναίκες, δε θα μας κάνει επιτυχημένες ως μητέρες.

Το παιδί μας ΔΕΝ θέλει σούπερ μαμά!

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να τα καταλαβαίνει και να τα υποστηρίζει, ακόμα και για πράγματα για τα οποία δεν ενδιαφέρεται καθόλου.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να τα επαινεί, να τα ακούει.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να μην είναι ποτέ πολύ κουρασμένη ή απασχολημένη για να περάσει χρόνο μαζί τους.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να είναι αληθινή, να απαντά με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις τους.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να πιστεύει σε εκείνα και να τα διδάσκει να υπερασπίζονται αυτό που πιστεύουν.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να είναι διασκεδαστική. Να τους κάνει να γελάνε και τους λέει ιστορίες για τα παιδικά της χρόνια.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να τους δίνει αγκαλιές και φιλιά και να λέει ότι τους αγαπά.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να τους υπολογίζει και να μην τους φέρεται σαν μωρά.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να τους προετοιμάζει για το μέλλον.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να τους αφήνει να έχουν χρόνο να παίξουν και να είναι δημιουργικοί.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να είναι ευγενική.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να παραδέχεται όταν κάνει ένα λάθος και τους μιλάει για τα λάθη που έχει κάνει στο παρελθόν.

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να παρακολουθεί ταινίες μαζί τους, ανεξάρτητα από το αν είναι αργά (και αν την παίρνει ο ύπνος!)

Τα παιδιά μας θέλουν η μαμά να τους καθοδηγεί.

Για να πω την αλήθεια, αυτά θα ήθελα να λένε τα παιδιά και τα εγγόνια μου για μένα. Ούτε σούπερ μαμά ούτε τίποτα.

Αυτά, για μένα, είναι που θα διαμορφώσουν τι είδους μαμά θα είμαστε.

Αυτά είναι όλα όσα μπορούμε να κάνουμε – και που μάλλον ήδη τα κάνουμε χωρίς να το σκεφτόμαστε πολύ. Επειδή μας βγαίνει φυσικά.

Αυτό που κάνουμε κάθε στιγμή που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας καθορίζει τι κληρονομιά χτίζουμε. Θέλω η δική μου κληρονομιά να είναι η αγάπη και πίστη στον εαυτό τους.

Η σούπερ μαμά, η μαμά που θέλει να τα κάνει όλα τέλεια, συχνά είναι «τελειομανής μαμά». Είναι μια μαμά υπερβολικά ελεγχόμενη, φοβισμένη και ανήσυχη γυναίκα. Αρκετές φορές την ενδιαφέρει το πώς φαίνεται στους άλλους, η εικόνα της προς τα έξω. Και τα παιδιά της ίσως νιώθουν ανεπαρκή, ίσως και όχι. Σίγουρα, όμως, παίρνουν το παράδειγμα «ότι η εικόνα είναι πιο σημαντική σε σχέση με την ουσία».

Υπάρχουν μαμάδες που δουλεύουν πλήρες ωράριο, έχουν δύο και τρία παιδιά, καλά παιδιά και με τρόπους, το σπίτι τους όσο πιο τακτοποιημένο μπορεί να είναι, όλα τα γεύματα σπιτικά και τα ρούχα καθαρά και σιδερωμένα. Η μαμά, όμως, είναι πραγματικά ευτυχισμένη; Ή είναι υπερβολικά αγχωμένη, καταπονημένη και συχνά θυμωμένη;

Τα παιδιά μας τι μαμά θέλουν;

Θέλουν μια αφοσιωμένη μαμά, μια μαμά που να είναι δεμένη μαζί τους, μια παιχνιδιάρικη μαμά, μια παρούσα μαμά, μια μαμά που διδάσκει, τους καθοδηγεί και τους κρατά ασφαλείς.

Μπορούμε επιλέξουμε ποια μαμά θέλουμε να είμαστε και να θυμούνται τα παιδιά μας και να αποφασίσουμε ποιες αναμνήσεις θα χαραχθούν στο μυαλό και την καρδιά τους.

Ακόμα και οι μπαμπάδες, παρόλο που σίγουρα εκφράζουν υπερηφάνεια για τα επιτεύγματα της μαμάς που «τα προλαβαίνει όλα», εύχονται να κάνει ένα βήμα πίσω, να χαλαρώσει και να είναι λιγότερο σκληρή με τον εαυτό της.

Όταν προσπαθούμε να είμαστε τέλειες, να τα κάνουμε όλα, βλάπτουμε τους εαυτούς μας και αυτούς που αγαπάμε.

Η supermom δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει η μαμά που τα κάνει όλα και όλα είναι τέλεια.

Έχουμε μόνο 100% να δώσουμε και δεν μπορούμε να δώσουμε το 100% τόσο στην εργασία μας όσο και στα παιδιά μας. Απλά δε γίνεται.

Επομένως, πρέπει να κάνουμε τις καλύτερες επιλογές για εμάς και την οικογένειά μας και μόνο εμείς μπορούμε να το αποφασίσουμε.

Η έννοια της supermom είναι ένα κομμάτι της φαντασίας. Και γινόμαστε παράλογοι και εμμονικοί, προσπαθώντας να μιμηθούμε αυτόν τον φανταστικό χαρακτήρα, υποδουλωμένοι από την πίεση να αγωνιστούμε για μια ιδανική κατάσταση που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα για μια ανθρώπινη μαμά.

Και είμαστε άνθρωποι.

Δεν αισθάνομαι ένοχη επειδή δεν είμαι supermom.

Έχω μάθει να «αγκαλιάζω» την «ανθρώπινή μου υπόσταση», να δείχνω περισσότερη συμπόνια στον εαυτό μου και να μη θέτω παράλογα πρότυπα στον εαυτό μου ως μητέρα.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφήσω πίσω τις ερωτήσεις που κάνω στον εαυτό μου και τα ενοχικά μου σύνδρομα: Κάνω αρκετά; Το κάνω σωστά;Φαίνεται καλό αυτό που κάνω;

Είμαι εδώ για να δείξω ότι δεν υπάρχουν σούπερ μαμάδες, όχι με την έννοια της τέλειας μαμάς.

Όλες οι μαμάδες είναι σούπερ γιατί δίνουν το δικό τους αγώνα με το δικό τους τρόπο.

Δεν χρειαζόμαστε καμία «ταμπέλα», κανένα hashtag.

Κι όταν σου λένε: «Δεν ξέρω πώς το κάνεις! Είσαι #Supermom!» να λες «Ευχαριστώ, κάνω το καλύτερο που μπορώ.»

Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

Και αυτή είναι ακριβώς η μαμά που χρειάζονται τα παιδιά μας.

Είμαστε συνηθισμένες μητέρες που μπορούν να αγαπήσουν με εξαιρετικούς τρόπους, προικισμένες σε κάποια σημεία, με ελαττώματα σε κάποια άλλα, με στιγμές χαράς και στιγμές πόνου, που πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε κάθε μέρα, μαθαίνοντας κάτι καινούργιο, θέτοντας υγιείς προσδοκίες στον εαυτό μας.

Κανένας από εμάς δεν μπορεί να τα κάνει όλα ταυτόχρονα. Και αυτό είναι όμορφο, γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον να στηριζόμαστε, να βοηθιόμαστε.

Μπορούμε να κάνουμε ό, τι λειτουργεί για την καθεμία μας. Μπορούμε να πούμε ΟΧΙ.

Δεν χρειάζεται να είμαστε το παν για όλους.

Μπορούμε να είμαστε κανονικοί και συνηθισμένοι μερικές φορές, και αξιοθαύμαστοι, τολμηροί, ακόμη και θρυλικοί, άλλες φορές.

Μπορούμε να πετύχουμε εντυπωσιακά σε έναν τομέα και να φάμε τα μούτρα μας σε άλλους.

Και οι δικοί μας θα μας αγαπάνε όπως και να ‘χει.

(Για την ανάρτηση χρησιμοποίησα στοιχεία από παρόμοια ανάρτηση της positive mom)

#BetterLife,#RunnerMom

38 πράγματα που ίσως δεν ξέρεις για μένα

1 Σχόλιο

(ή Πράγματα που πιθανώς να μη χρειάζεται να ξέρεις για μένα, αλλά ίσως βρεις διασκεδαστικά)

(ή Ξέρω ότι ίσως πρέπει να τα κρατήσω για μένα… αλλά δε θα το κάνω! )

Πέρυσι για τα 37α γενέθλιά μου έγραψα 37 πράγματα που έμαθα αυτά τα χρόνια.

Φέτος, κλείνοντας τα 38 μου χρόνια θα γράψω 38 πράγματα που μπορεί να μη γνωρίζεις για μένα. Όπως, βέβαια λέει και ο Γιώργος – ο άντρας μου- «εσύ, ρε Βάσω, είσαι ανοιχτό βιβλίο, τι να γράψεις παραπάνω;«

Ας δούμε τελοσπάντων αν υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις.

Ξέρεις, μου πήρε πολύ καιρό να φτάσω σε αυτό το σημείο να νιώθω άνετα με το να είμαι απλά ο εαυτός μου σε αυτά που γράφω. Και όσο περισσότερο το κάνω, τόσο περισσότερες ευκαιρίες μου παρουσιάζονται, τόσο περισσότερα μηνύματα λαμβάνω, τόσο περισσότερες «συνδέσεις» δημιουργώ.

Οι συνδέσεις αυτές για κάποιον που γράφει -έστω και ερασιτεχνικά- είναι αυτό το μονοπάτι για να κάνει μια μικρή αλλαγή, να στείλει ένα διαφορετικό μήνυμα, να βοηθήσει να ακουστούν οι σκέψεις, τα όνειρά του, οι ελπίδες του, το πώς βλέπει τον κόσμο. Κι ίσως να τον δουν και λίγοι ακόμα.

Είμαι εγώ, λοιπόν, αληθινή και όπως με ξέρουν και οι δικοί μου άνθρωποι. Είμαι εγώ που ανεβάζω στο instagram στιγμές από την καθημερινότητα δυο εργαζόμενων γονιών με 3 πιτσιρίκια, που, όμως, αγαπάμε τις εξορμήσεις, αγαπάμε τον ελεύθερο χρόνο μας, αγαπάμε να γεμίζουμε με αναμνήσεις και ιστορίες να διηγούμαστε ακόμα κι αν τελικά μένουμε σπίτι!

Είμαι εγώ που γράφω στο http://www.runnermom.gr κάθε Πέμπτη (καλά αν γράψω και Παρασκευή δεν έγινε και τίποτα ε;) για τα τρεξίματά μου και όλα όσα σκέφτομαι για την οικογεγειακή ζωή, για τα παιδιά, για την καλύτερη ποιότητα ζωής, για τη βελτίωση της ψυχικής μας ηρεμίας, για τις δυσκολίες μας, για την ευτυχία.

Ήξερες ότι…

1. Δεν είμαι τόσο κοινωνική όσο φαίνομαι. Στην πραγματικότητα, δεν είμαι καθόλου κοινωνική. Διστάζω να μιλήσω με κάποιον που δε γνωρίζω καλά, δεν μπορώ να καθίσω τετ-α-τετ με άτομα που δε γνωρίζω πολύ πολύ καλά και νιώθω αμήχανα όταν βρεθώ σε αυτή τη θέση.

2. Μου αρέσει η μοναξιά μου. Και όχι τώρα που έκανα παιδιά και μπορεί να θέλω την ηρεμία μου, αλλά πάντα μου άρεσε να μένω μόνη μου και να ξοδεύω τον ελεύθερο χρόνο μου όπως τον θέλω: ένα βιβλίο, ένα σταυρόλεξο, ένα παζλ, ακόμα και σιδέρωμα.

3. Τρελαίνομαι για το σιδέρωμα! Ναι, ισχύει. Μπορεί να μην έχω χρόνο να το κάνω και κάποιες φορές να αγχώνομαι τώρα με τα παιδιά ότι δε θα προλάβω, όμως, πάντα μου άρεσε η διαδικασία του σιδερώματος.

4. Ποτέ δε θεωρούσα ότι μπορώ να γράψω. Τουλάχιστον όχι όπως γράφω τώρα, με την ίδια άνεση και έμπνευση. Ίσως παίζει ρόλο η εξάσκηση, γιατί γράφω όλο και περισσότερο ή το ότι διαβάζω περισσότερα βιβλία και άρθρα.

5. Μαζί με συμπολίτες μου, αγαπημένους φίλους, εδώ στο Αιτωλικό, έχουμε φτιάξει το etoliko.gr όπου μπορώ να αρθρογραφώ για τα τοπικά θέματα, αλλά και ο,τι άλλο πιστεύω ότι αξίζει να ειπωθεί. Παράλληλα, έχω ξεκινήσει δειλά δειλά να γράφω ένα βιβλίο για το τρέξιμο, αλλά, δυστυχώς, με πολύ αργούς ρυθμούς…Είναι τόση η έμπνευση και η δημιουργικότητα που νιώθω τον τελευταίο χρόνο που έχω ιδέες για άλλα δυο βιβλία. Απλά ιδέες…

6. Έχω σπουδάσει στο Πάντειο, στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού (πρώην Επικοινωνίας και ΜΜΕ) με εξειδίκευση στη Διαφήμιση και τις Δημόσιες Σχέσεις. Ήταν η πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό και δεν ήξερα καν ότι υπάρχει σαν σχολή όταν ξεκίνησα τις Πανελλήνιες.

7. Αγάπησα όλα σχεδόν τα μαθήματα στη σχολή μου και την τελείωσα σε 4 χρόνια, έχοντας περάσει όλα τα μαθήματα με την πρώτη. Όταν έκανα μηχανογραφικό, περνούσα Νομική Κομοτηνής, αλλά ευτυχώς δεν το δήλωσα καθόλου, κάτι που απογοήτευσε λίγο τη μαμά μου που πίστευε ότι μου ταιριάζει η Νομική.

8. Είχα τεράστια αγάπη για το σχολείο, ξυπνούσα με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία για να πάω σίγουρα ένα τέταρτο νωρίτερα και μάλιστα στην πρώτη δημοτικού έκλαιγα όταν ξεκίνησαν οι διακοπές των Χριστουγέννων.

9. Παρόλο που ήμουν ντροπαλό παιδάκι, το σχολείο μου έβγαζε έναν άλλο εαυτό και πάντα ήμουν πολύ άνετη με συμμαθητές και δασκάλους και το διασκέδαζα όσο τίποτα!

10. Γνώρισα τον άντρα μου όταν ήμασταν πρώτη γυμνασίου και ήμασταν συμμαθητές στα αγγλικά και γίναμε καλοί φίλοι μέχρι την τρίτη γυμνασίου που «τα φτιάξαμε». Μέχρι να αποφασίσουμε, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων, ότι θα είμαστε μαζί, τα είχαμε «φτιάξει» και «χαλάσει» 3 φορές! 😋 Είναι απίστευτο αυτό το συναίσθημα να έχεις μεγαλώσει μαζί με τον άλλον!

11. Η μαμά μου μεγάλωσε στο Ζαχαράτο Κιλκίς και ο μπαμπάς μου στο Χαλίκι Αιτωλικού. Γνωρίστηκαν όταν σπούδαζαν στη Θεσσαλονίκη, ενώ έμεναν σε απέναντι διαμερίσματα. Για μένα ήταν πάντα το πιο όμορφο παράδειγμα αγαπημένου ζευγαριού, υγιούς και ειλικρινούς σχέσης.

12. Ταξίδεψα πρώτη φορά με αυτοκίνητο όταν ήμουν 40 ημερών και με πήγαν οι γονείς μου στο Κιλκίς να γνωρίσω τους παππούδες μου.

13. Η γιαγιά μου ήταν Πόντια και νιώθω ότι είναι το άτομο της οικογένειάς μου με το οποίο μοιάζω και ταιριάζω περισσότερο. Έμοιαζα και ταίριαζα περισσότερο…

14. Ταξίδεψα πρώτη φορά με αεροπλάνο όταν ήμουν στην γ’ γυμνασίου και πήγαμε με το χορευτικό τμήμα του πολιτιστικού συλλόγου Αιτωλικού στη Μόσχα για να χορέψουμε σε μαθητικό φεστιβάλ.

15. Όταν ήμουν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Ίσως λόγω της ιστορίας που μου άρεσε πάρα πολύ σαν μάθημα στην τρίτη και τέταρτη Δημοτικού (Κνωσσός, Μυκήνες κλπ).

16. Μου άρεσαν πάντα τόσο πολύ τα αρχαία και η ετυμολογία των λέξεων, που κατάφερα εύκολα και πολύ νωρίς να καταλαβαίνω το νόημα άγνωστων κειμένων.

17. Τρελαίνομαι για τα χειρόγραφα και τα σχολικά είδη. Μου αρέσει να αγοράζω σημειωματάρια και στυλό, μολύβια, μαρκαδοράκια και να γράφω, να γράφω, να γράφω.

18. Η μαμά μου έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία και ο μπαμπάς μου έχει σπουδάσει στο οικονομικό της Νομικής. Πάντα ένιωθα πολύ περήφανη για τους γονείς μου. Πάντα είχαμε υπέροχη σχέση, συζητούσαμε στα αλήθεια τα πάντα και τους είχα στο μυαλό μου ως πρότυπο ιδανικών γονέων.

19. Όταν έκανα τη δική μου οικογένεια, έβγαλα τους γονείς μου από το θρόνο τους, θεωρώντας πλέον τη δική μου ως βασική μου οικογένεια και έβαλα σε προτεραιότητα την αρμονία αυτής της οικογένειας.

20. Αρραβωνιαστήκαμε με τον άντρα μου στα 24 μας και παντρευτήκαμε, 3 χρόνια μετά, στα 27 μας.

21. Όταν μείναμε μαζί με τον άντρα μου μετά το γάμο, το σπίτι μας είχε για αρκετό καιρό μόνο ένα κρεβάτι κι ένα ψυγείο.

22. Η πρώτη φορά που δούλεψα ήταν στα 21 μου, όταν έκανα την πρακτική μου στη νεοσύστατη τότε στην Ελλάδα μη κερδοσκοπική εταιρεία Fair Trade Hellas.

23. Αποφάσισα να επιστρέψω στο Αιτωλικό μετά τις σπουδές μου γιατί δε μου άρεσε το επάγγελμα που σχετιζόταν με τις σπουδές μου.

24. Η πρώτη κανονική μου δουλειά ήταν (και είναι μέχρι σήμερα) στην οικογενειακή επιχείρηση στο Αιτωλικό.

25. Η οικογενειακή επιχείρηση είναι, από το 1996, Σωληνουργία – Γαλβανιστήρια και ανήκει στους 4 αδερφούς Νικολογιάννη (τον πατέρα μου και τους 3 αδερφούς του). Έχουμε ασχοληθεί με θερμοκήπια, φωτοβολταϊκά, αποθήκες τολ και τα τελευταία χρόνια με τη φαρμακευτική κάνναβη. Ανήσυχα πνεύματα, ασταμάτητοι και ακούραστοι όλοι τους, στηρίγματα μοναδικά.

26. Τον πρώτο καιρό που ήρθα να δουλέψω, από επιλογή μου, δίπλα στον πατέρα μου τσακωνόμασταν συνέχεια και θεωρούσα ότι δε θα συνεννοηθούμε ποτέ. Σήμερα και πάλι μπορεί να τσακωθούμε, αλλά καταλαβαινόμαστε πολύ καλά και συνεννοούμαστε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.

27. Δε μου αρέσει καθόλου να μιλάω στο τηλέφωνο. Με κανέναν. Ούτε καν με τον άντρα μου. Στη δουλειά άργησα πολύ να εξασκηθώ σε αυτή τη «δεξιότητα» κι ακόμα δεν είναι το καλύτερό μου.

28. Μου αρέσει να πηγαίνω για δουλειά, αλλά μου αρέσει πολύ περισσότερο να μένω σπίτι με τα παιδιά.

29. Είμαι ενοχική σαν άτομο και πολύ εύκολα νιώθω τύψεις αν πχ μου πουν τα παιδιά μου ότι δε με βλέπουν πολύ, ή αν δεν είναι ευχαριστημένος κάποιος μαζί μου στη δουλειά.

30. Μου αρέσει να με συμπαθούν και νιώθω το χαμόγελό μου μεταδοτικό, οπότε θα μιλήσω όμορφα σε όλους, πάντα και παντού.

31. Μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι και να διηγούμαι αστείες ιστορίες και περιστατικά που μου έχουν τύχει. Το ότι είμαι πολυλογού, βέβαια, δεν είναι κάτι που δε γνωρίζεις για μένα, είναι γνωστό τοις πάσι!!😁

32. Ζαλίζομαι ακόμα και στο μύλο στην παιδική χαρά και στο αυτοκίνητο πάντα όταν κάθομαι στο πίσω κάθισμα.

33. Όταν ήμουν μαθήτρια, φοιτήτρια, ανύπαντρη, δεν ήθελα καθόλου να γυμναστώ. Σήμερα νιώθω χαζή που άφησα τόσο ελεύθερο χρόνο να πάει χαμένος.

34. Μου αρέσουν πολύ τα ισπανικά σαν γλώσσα και μέχρι να κάνω παιδιά ήμουν φανατική τηλεθεάτρια των μεταγλωττισμένων αργεντίνικων σειρών (Milagros, Sos Mi Vida). Ακόμα ακούω τα τραγούδια των σειρών όταν τρέχω.

35. Τρελαίνομαι να τραγουδάω κι αν είχα ωραία φωνή (ώστε να μην ενοχλώ τους γύρω μου!) πιστεύω μόνο θα τραγουδούσα χωρίς να μιλάω!! Η καλύτερη στιγμή μου είναι όταν οδηγώ και βάζω δυνατά τη μουσική που μου αρέσει.

36. Κλαίω πολύ εύκολα, ειδικά από τότε που έκανα παιδιά, και ειδικά με ταινίες που αφορούν σχέσεις γονέων και παιδιών. Κάποιες φορές με συγκινούν ακόμα και διαφημίσεις.

37. Πιο κοντινά μου άτομα θεωρώ την αδερφή μου και τον άντρα μου και πιστεύω δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την παρουσία τους στην καθημερινότητά μου.

38. Το αγαπημένο μου μέρος σε όλο τον κόσμο είναι το σπίτι μου.

Υποθέτω ότι το μάθημα αυτής της αυτοβιογραφικής «σαλάτας» (😁) είναι ότι η ευτυχία μας πραγματικά εξαρτάται από το να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να εξοικειωθούμε με όσα μας «ξενίζουν», να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας.

Δε χρειάζεται να παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο σοβαρά, ούτε να είμαστε τόσο αυστηροί μαζί του και, φυσικά, ποτέ (να ποτέ) να μη συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Αλλά να μπαίνουμε στη θέση τους όταν χρειάζεται…

Η ευτυχία βρίσκεται βαθιά μέσα σε όλες τις μικρές στιγμές της καθημερινής ζωής (θα το λέω και θα το ξαναλέω).

Είναι η μοναδική προσέγγιση και στάση ως απάντηση στις συνθήκες και στις εκπλήξεις που μας παρουσιάζει η ζωή.

Η ζωή είναι πολύ σύντομη (αλήθεια είναι κι αυτό) για να την ξοδέψουμε ή να βράζουμε μέσα στο θυμό μας και τη δυσαρέσκεια, να λυπόμαστε ή να κάνουμε συγκρίσεις, ή να ανησυχούμε για κάθε μικρό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί κάποια μέρα και γιατί η τύχη δεν επέλεξε εμάς αντί για κάποιον άλλο…

Να μάθουμε να αποδεχόμαστε το ασυνήθιστο ή και φάλτσο «τραγούδι».

Η ζωή συνεχίζεται.

Ας πάμε κι εμείς μπροστά. Να γελάμε με τον άνθρωπό μας, με τους φίλους μας, με τα στραβά μας, ακόμα κι αν έχουμε μεγάλη μύτη ή πεταχτά αυτιά ή δεν μπορούμε να τραγουδήσουμε ούτε ένα στίχο σωστά. Να χαμογελάμε με τα δικά μας λάθη και στα ηθικά κηρύγματα των άλλων, ακόμη κι αν αυτά τα «κηρύγματα» μας επηρεάζουν.

Και να σταματήσουμε να ακολουθούμε αυτοκαταστροφικές συνήθειες που κλέβουν το νόημα της ζωής και της χαράς μας. Ας αφήσουμε αυτές τις αηδίες και να ζήσουμε όπως μας αρέσει.

Να είμαστε χαρούμενοι. Να ανακαλύψουμε τη χαρά κάθε μέρα, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα πράγματα. Να προσδιορίσουμε τι είναι σημαντικό στη ζωή μας και να αφιερώσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε, ώστε να καταφέρουμε να κάνουμε όλα αυτά τα δικά μας σημαντικά.

Αν θες να σχολιάσεις οποιοδήποτε μέρος αυτής της «εξομολόγησης», θα ήθελα πολύ να το διαβάσω στα σχόλια παρακάτω!

#BetterLife,#RunnerMom

Το ασήκωτο βάρος της δίαιτας

Σχολιάστε

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω για «σωστό» τρόπο διατροφής, προκειμένου να πετύχουμε ένα υγιές, ελκυστικό σώμα, ένα σώμα ως μέσο για μια πιο ικανοποιητική ζωή – και ότι τυχόν αποτυχίες είναι ολοδικές μας.

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Διαβάζοντας για το θέμα αρκετά, ειδικά τα τελευταία χρόνια που άρχισα παράλληλα να τρέχω και να έχω και περισσότερα κιλά μετά τις εγκυμοσύνες μου, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να καταλάβω πώς σκεφτόμαστε για το βάρος μας, τον τρόπο που τρώμε και πώς προσπαθούμε να ελέγξουμε ή να αλλάξουμε το σώμα μας στην προσπάθειά μας να είμαστε πιο ευτυχισμένοι και πιο υγιείς.

Κι ενώ γενικά γράφω για απώλεια βάρους και διατροφή κατά διαστήματα στο blog, νιώθω ότι είναι πολύ πολύ σημαντικό να παρουσιάσω μια ευρεία προοπτική που να επιτρέπει την πληρέστερη κατανόηση της περίπλοκης σκέψης για την υγεία και το σωματικό βάρος.

Ο στόχος μου εδώ δεν είναι, φυσικά, να πω πώς πρέπει να σκεφτόμαστε, να τρώμε ή να ζούμε – ούτε να κριθούμε ως προς τι επιλέγουμε για να θρέψουμε το σώμα μας – αφού ούτως ή άλλως δεν είμαι επαγγελματίας του χώρου, ούτε έχω τις απαραίτητες γνώσεις. Αυτό που επιδιώκω είναι ίσως να ξεκινήσουμε μια συζήτηση σχετικά με τη διατροφή, τον αντίκτυπό της και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τα μηνύματα που μας δίνονται για ό,τι είναι αυτό που μας κάνει ελκυστικούς, επιτυχημένους και υγιείς.

Ακούμε συνέχεια και ειδικά ενόψει του καλοκαιριού «φτιάξε το σώμα των ονείρων σου», «ώρα να διώξεις τα περιττά κιλά», «ήρθε η ώρα για αποτοξίνωση», «αδυνάτισε σε 10 μέρες». Τα ίδια, βέβαια, και μετά το καλοκαίρι «διώξε τα κιλά των διακοπών γρήγορα και ανώδυνα».

Όχι. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Και μόνο οι λέξεις που χρησιμοποιούνται μας δείχνουν με το δάχτυλο και υπονοούν τις «κακές επιλογές φαγητού που κάναμε …»

Τι σημαίνει δηλαδή κακές επιλογές;

Ότι το σώμα μας έχει δηλητηριαστεί από μπισκότα, σάντουιτς και παγωτά; Και ότι υπάρχει κάποιο αντίδοτο για όλα αυτά;

Όλη αυτή η φρασεολογία, υποθέτει ότι ορισμένα τρόφιμα είναι «κακά», «αμαρτωλά» και, επιπλέον, κάνουμε μεγάλο κακό που τα τρώμε. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της διατροφικής μας κουλτούρας (diet culture). Και όλοι πέφτουμε σε αυτή την παγίδα «ηθικολογίας» των φαγητών.

Αυτή η διατροφική κουλτούρα, που εξισώνει το αδύνατο σώμα με την αρετή, με το «σωστό», έχει γίνει η κυρίαρχη κουλτούρα μας – συχνά με τρόπους που ούτε καν παρατηρούμε.

Μέσα από αυτήν την κουλτούρα, από αυτή τη νοοτροπία, οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε (ή μάθαμε να βλέπουμε) την ομορφιά, την υγεία και το σώμα μας.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, αποφασίζουμε το πώς θα νιώθουμε και πώς θα συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας. Θέτουμε το «αδύνατο» ως την κορυφή της επιτυχίας και της ομορφιάς, θεωρούμε ότι το «αδύνατο» είναι το σωστό μέγεθος, το «υγιές» μέγεθος.

Στην πραγματικότητα, εννοείται πως δεν υπάρχει «σωστό» μέγεθος σώματος. Δεν υπάρχει ούτε»σωστή» διατροφή, ή τουλάχιστον δε θα ήταν σχεδόν ποτέ εφικτή, αφού το ποσοστό αποτυχίας όσων κάνουν δίαιτα είναι συντριπτικό. Πού σημαίνει ότι βάζουμε συχνά τον εαυτό μας να αγωνιστούμε σε έναν αγώνα που θα βγούμε χαμένοι, με αποτέλεσμα να νιώθουμε άσχημα για τον εαυτό μας – και να κρίνουμε και άλλους – αφού υποδηλώνει, επιπλέον, ότι η απώλεια βάρους θα μας βοηθήσει να αισθανθούμε καλύτερα.

Διαβάζουμε τα τελευταία χρόνια για το κίνημα anti-diet (κατά της δίαιτας) και το κίνημα body positivity (θετικη διάθεση προς το σώμα) που προτρέπουν τους ανθρώπους να εξετάσουν, να αμφισβητήσουν, και τελικά να απορρίψουν τη δίαιτα, αυτό το μύθο ότι μόνο τα αδύνατα σώματα είναι υγιή, την νοοτροπία των διακρίσεων στους ανθρώπους με «μεγαλύτερα σώματα», την κουλτούρα της δίαιτας για λόγους απώλειας βάρους.

Η αντι-δίαιτα δεν σημαίνει αντι-υγεία.

Όλοι είμαστε σε αυτό το παιχνίδι. Τουλάχιστον οι μισοί ή και παραπάνω ενήλικες έχουν κάνει δίαιτα απώλειας βάρους μόνο τον τελευταίο χρόνο. Το κίνημα κατά της διατροφής έρχεται αντιμέτωπο με την κουλτούρα της διατροφής με σκοπό να αντιμετωπίσει τις πολλές περιοριστικές δίαιτες που αποδεικνύονται επιστημονικά ότι έχουν αρνητικό στην υγεία μας, ενώ συμβάλλουν στην κοινωνική αδικία και την προκατάληψη βάρους.

Ακόμα κι αν δεν προσπαθούμε συνειδητά να χάσουμε βάρος, η διατροφική κουλτούρα μάς επηρεάζει ακόμα και στις συζητήσεις μας όταν λέμε «πόσο πρέπει να τρέξω για να το χάσω αυτό που έφαγα;».

Υποσυνείδητα δημιουργεί την ιδέα – και την ενισχύει κιόλας – ότι πρέπει να είμαστε αδύνατοι για να είμαστε επιτυχημένοι, αποδεκτοί, αγαπητοί, υγιείς: όλα αυτά δηλαδή που θέλουμε για τον εαυτό μας.

Αυτή η διατροφική κουλτούρα μας λέει ότι η απώλεια βάρους είναι ένας τρόπος να επιτευχθούν αυτά!

Έχουμε μεγαλώσει με πολλά παραδείγματα αυτής της κουλτούρας διατροφής: η «κορμάρα» Barbie με τις «ιδανικές αναλογίες» και τα μπούτια που δεν ακουμπάνε μεταξύ τους! Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι όντως τα μπούτια δεν πρέπει όντως να ακουμπάνε μεταξύ τους!

Κανείς δεν ξυπνά ποτέ το πρωί και λέει «Ουάου, φαίνομαι τέλει@. Νιώθω τόσο υγιής, είμαι τόσο ελκυστικ@!! Νομίζω ότι θα κάνω δίαιτα». Όχι. Όχι. Δυστυχώς, η δίαιτα ξεκινά τις περισσότερες φορές με τις αρνητικές σκέψεις «πώς έχω γίνει έτσι;»

Η κουλτούρα του Instagram, οι ταινίες, οι διαφημίσεις μόδας και τα ΜΜΕ είναι γεμάτα με έναν τύπο ατόμου: μια, συνήθως λευκή, γυναίκα που είναι λεπτή και ψηλή και φαίνεται να ζει υπέροχα. Θα μπορούσε η γοητευτική τους ζωή να οφείλεται σε αυτά τα «τέλεια» σώματα;

Ο πραγματικός «μέσος όρος» ποικίλλει, σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά τη γενετική, το οικογενειακό ιστορικό, τη φυλή, την εθνικότητα, την ηλικία και πολλά άλλα, όπως το μέγεθος και το βάρος. Όμως, όλα τα παραπάνω δεν είναι οι σωστοί δείκτες της υγείας κατά κύριο λόγο – μπορεί να είμαστε μικρόσωμοι, αδύνατοι και με προβλήματα υγείας ή να είμαστε πιο μεγαλόσωμοι αλλά σε φόρμα.

Παρόλα αυτά, είμαστε εκτεθειμένοι σε εικόνες και μηνύματα που ενισχύουν τη διατροφική κουλτούρα και την ιδέα ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι πρέπει να έχουμε μια συγκεκριμένη εμφάνιση, να έχουμε ένα συγκεκριμένο σώμα και να ακολουθήσουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα φυσικής κατάστασης ή γεύματος ή διατροφής, κάτι που μας κρατά δυσαρεστημένους σχετικά με το σώμα μας, επιδιώκοντας κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να πετύχουμε, αλλά, παρόλα αυτά ξοδεύουμε πολλά χρήματα για να το κάνουμε.

Ακόμα, όμως, και τα αδύνατα σώματα είναι επηρεασμένα από τη διατροφική αυτή κουλτούρα. Ίσως νιώθουν ότι δεν είναι αρκετά λεπτ@ σε ένα σημείο του σώματός τους, είτε νιώθουν ότι είναι πολύ λεπτοί σε κάποιο άλλο. Όλα αυτά οδηγούν τους ανθρώπους να νιώθουν μεγάλη ντροπή για το σώμα τους και να αισθάνονται ότι πρέπει να επιδιώκουμε με κάθε κόστος το υποτιθέμενο «ιδανικό».

Κυκλοφορούν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, πλάνα δίαιτας. Μέρος του προβλήματος είναι ότι ο όρος «ευεξία» χρησιμοποιείται συχνά ως ευφημισμός για τη «δίαιτα».

Η κουλτούρα αυτή προωθεί τις διακρίσεις. Τα παιδιά πειράζονται στο σχολείο λόγω του βάρους τους, οι άνθρωποι που έχουν περισσότερα κιλά όχι μόνο χλευάζονται και εκφοβίζονται, αλλά συχνά απομονώνονται ή αποκλείονται από θέσεις εργασίας και πολλά άλλα. Το στίγμα και οι διακρίσεις απέναντι στα παχύσαρκα άτομα είναι τόσο διαδεδομένα που συχνά απειλεί την ψυχολογική και σωματική τους υγεία, δημιουργεί ανισότητες και συμβάλλει στην κοινωνική αδικία.

Στη συνέχεια, σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν ίση πρόσβαση, τα παχύσαρκα άτομα οδηγούνται σε δίαιτες που τους βλάπτουν περισσότερο σωματικά και ψυχολογικά.

Όλοι νομίζουμε ότι μπορούμε να αποφασίσουμε ποιο βάρος θέλουμε να είμαστε με αρκετή θέληση, αλλά δεν είναι αλήθεια. Τα ποσοστά επιτυχίας μιας δίαιτας και μη ανάκτησης των κιλών που χάθηκαν είναι πολύ μικρά σύμφωνα με μελέτες και έρευνες.

Και το κακό είναι ότι όταν παίρνουμε πάλι τα κιλά που χάσαμε, μάθαμε να το εσωτερικεύουμε ως αποτυχία του εαυτού μας. Νιώθουμε ότι δεν είναι απλά πρόβλημά μας, αλλά λάθος μας.

Μπορεί κάποιοι να νιώθουμε ότι είμαστε μια χαρά και δε χρειάζεται να ανησυχούμε για το αν μας επηρεάζει αυτή η κουλτούρα της διατροφής.

Αν, όμως, απαντούσαμε σε ερωτήσεις όπως «Πόσο φοβάσαι να κερδίσεις τρία κιλά; Νιώθεις ποτέ χοντρός; Σε σύγκριση με άλλα πράγματα στη ζωή σου, πόσο σημαντικό είναι το βάρος σου για σένα; Καταναλώνεις μια μικρή ποσότητα φαγητού σε τακτική βάση για να επηρεάσεις το βάρος σου;» θα καταλαβαίναμε ότι το ζήτημα είναι πολύ πιο διαδεδομένο από ό, τι νομίζουμε.

Όλη αυτή η νοοτροπία μπορεί να προωθήσει έναν τοξικό τρόπο ζωής για πολλούς ανθρώπους.

Αντίθετα, μπορούμε να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να τρώμε υγιεινά και να κάνουμε άσκηση με έναν υγιή τρόπο, χωρίς να πρέπει να βάζουμε ένα όριο, ένα συγκεκριμένο αριθμό κιλών, χωρίς να στοχεύουμε στην αλλαγή στην εμφάνιση του σώματος, αλλά στην υγεία σώματος και μυαλού.

Η αντι-δίαιτα στοχεύει να μας ελευθερώσει από το να ξοδεύουμε κάθε στιγμή της ζωής μας για την εμφάνισή μας, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο και ενέργεια που αφορά τις επιλογές φαγητού, τις θερμίδες και τα παρόμοια.

Μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι το μυστικό της ευτυχίας και της ελευθερίας δεν είναι στην πραγματικότητα κλειδωμένο μέσα σε ένα πιο αδύνατο σώμα που απαιτεί μια «ισχυρή θέληση», όπως μας έκανε η κουλτούρα αυτή εδώ και καιρό να πιστέψουμε.

(Για την ανάρτηση χρησιμοποίησα στοιχεία από παρόμοια ανάρτηση του goodhousekeeping)

#Parenting

Γράμμα στην κόρη μου: «Να αγαπάς τα πάντα πάνω σου»

Σχολιάστε

Αγαπητή μου κόρη,

Είμαστε μαζί περισσότερο από ποτέ αυτή την περίοδο.
Σε παρακολουθώ καθώς ξυπνάς κάθε πρωί, ανοίγω την ντουλάπα σου και επιλέγω πάντα κάτι που δε θεωρείς ότι ταιριάζει!
Σηκώνεις το κολάν σου και δε σε νοιάζει αν δυσκολεύεται καμιά φορά να ανέβει.
Φτιάχνεις πρόχειρα τα μαλλιά σου ή κάποιες φορές μου ζητάς πλεξίδες.
Κάποιες φορές παραπονιέσαι ότι θες τα μαλλιά σου να είναι ίσια και όχι σπαστά, αλλά όταν κοιτάς στον καθρέφτη πάντα χαμογελάς.

Χορεύεις με αθωότητα και χωρίς αυτοσυγκράτηση ή συστολή.
Τραγουδάς δυνατά, ανεμπόδιστα, με απόλαυση. Κινείσαι νιώθοντας άνετη και δυνατή.
Απολαμβάνω να σε βλέπω έτσι, αυτές τις φαινομενικά ασήμαντες στιγμές, που, όμως, η μια δίπλα στην άλλη συνθέτουν ένα πλάσμα χαρούμενο και γεμάτο, ένα πλάσμα μοναδικό.

Και από την αρχή, από τη στιγμή που άρχισες να μην είσαι πια μωρό, είχα στο νου μου και ήλπιζα να σου δείξω πόσο σημαντική είναι η εσωτερική σου ομορφιά, το πώς νιώθεις, η αυτοπεποίθησή σου.

Ίσως ακόμη είναι νωρίς, αλλά ελπίζω όσο μεγαλώνεις να καταλάβεις ποια είναι η αληθινή ομορφιά σου, η υγιής αγάπη για το σώμα σου.

«Μαμά, πάχυνα»

Την πρώτη φορά που το άκουσα αυτό ένιωσα άσχημα.
Φοβήθηκα ότι κάτι σου έδειξα με τον τρόπο μου, κάπως σε έκανα να νιώσεις.
Αλλά εσύ, ευτυχώς, το έλεγες για καλό! Νιώθεις ότι όσο αυξάνονται τα κιλά σου στη ζυγαριά, μεγαλώνεις.
Γι’ αυτό και θέλω να σου μιλήσω σιγά σιγά για το σώμα σου.
Για να μη χάσεις αυτή τη ματιά σου, την αθώα, την αληθινή.

Παρόλο που έχουμε μιλήσει αρκετά για «γυναικεία θέματα» (όσο μπορούμε για την ηλικία σου), δε μιλήσαμε αρκετά για τα μηνύματα που έχουν ήδη αποτυπωθεί στη νεαρή σου ψυχή – ούτε αυτά που πιθανότατα θα συναντήσεις κάποια στιγμή.

Βλέπεις, προσπάθησα να είμαι προσεκτική, γιατί ποτέ δεν ήθελα να λάβεις μηνύματα που ούτε εγώ -ευτυχώς- είχα λάβει στην ηλικία σου.

Σκέφτομαι τις αναμνήσεις μου, τις λίγες στιγμές που ίσως ένιωσα κοντούλα ή γεματούλα ή ασχημούλα λόγω της ακμής της εφηβείας μου και που ευτυχώς όλες αυτές οι άσχημες σκέψεις ξεπεράστηκαν πολύ γρήγορα και ανώδυνα.
Θυμάμαι, όμως, πολλές γυναίκες μεγαλύτερές μου ή και συμμαθήτριές μου να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη τους και να αναλύουν μεγέθη και σχήματα και καμπύλες και σπυράκια και ρυτίδες. Ποια έχει περισσότερη κυτταρίτιδα, ποια έχει μεγάλη μύτη, σπυράκια, ποια έχει μεγάλο στήθος, ποια έχει μεγάλο πωπό…

Μου φαινόταν τόσο περίεργο και απογοητευτικό και αναρωτιόμουν πώς γίνεται κοπέλες που θεωρούσα όμορφες και έξυπνες να σκέφτονται άσχημα για τον εαυτό τους, απογοητευμένες από το είδωλό τους στον καθρέφτη.
Φαινόταν όλο αυτό σαν παιχνίδι, σαν να είναι ένα γυναικείο χαρακτηριστικό, το ότι τα σώματα που έχει η καθεμία μας δεν πρόκειται ποτέ να μας αρέσουν όσο τα σώματα των άλλων γυναικών. 

Καθώς μεγάλωνα και το σώμα μου άλλαζε, μπήκα κι εγώ σε αυτό το «χορό» της «καταγραφής» των αρνητικών μου σημείων, τα οποία μου τα υποδείκνυαν άτομα από το φιλικό μου περιβάλλον, κάποτε χαριτολογώντας, κάποτε σε εκρήξεις ειλικρίνειας.
Ήταν και η περίοδος των φοιτητικών μου χρόνων που άρχισα να διαβάζω και περιοδικά μόδας κλπ, να βλέπω συμφοιτήτριές μου που πρόσεχαν πολύ την εμφάνισή τους, να παρακολουθώ τηλεοπτικά πρωινά κλπ. Ταυτόχρονα, κάνοντας παρέα και με αγόρια, άκουγα σχόλια για γυναικεία σώματα και εμφανίσεις που τους έκαναν εντύπωση ή τους «αηδίαζαν». Πίστευα ότι πρέπει να κάνω προσπάθειες να φτιάξω το σώμα μου, να ασχοληθώ περισσότερο με την εμφάνισή μου, να αγοράζω ακριβότερα ρούχα, να μη ντύνομαι τόσο «καθημερινά».

Τώρα που ανακαλώ αυτές τις αναμνήσεις με περισσότερη συμπόνια και διορατικότητα, περισσότερη «σοφία» και αυτοπεποίθηση, αναγνωρίζω ότι αυτά τα μηνύματα φιλτράρονταν τότε μέσα από έναν απαράδεκτο φακό ντροπής και ανασφαλειών, σε ένα κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον που απλά δε δεχόταν (και δε δέχεται ακόμα) τις ατέλειες στα ανθρώπινα σώματα.

Τώρα, αγαπημένη μου κόρη, θέλω να μάθεις τι θεωρείται ελκυστικό και υγιές σώμα.
Θέλω να μάθεις ότι το πώς μοιάζεις είναι μόνο μια πτυχή, και όχι εξαιρετικά σημαντική, του ποια είσαι πραγματικά και τι έχεις να προσφέρεις ως άνθρωπος.
Θέλω να μάθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να ντρέπεσαι.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάθε σώμα είναι διαφορετικό.
Ο τρόπος για να «μετράμε» το πόσο υγιείς είμαστε δεν είναι -τουλάχιστον όχι μόνο αυτό- το βάρος μας.
Σίγουρα, πάντως, το βάρος μας ή τα σημάδια μας ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου και του σώματός μας δεν είναι ο τρόπος για να «υπολογίζουμε» την ομορφιά μας, την ελκυστικότητά μας.

Χωρίς αμφιβολία, θα υπάρξουν στιγμές που θα συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους: το σώμα, το χρώμα μαλλιών, την προσωπικότητα, την εξυπνάδα.

Η κοινωνία, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, και η υπάρχουσα κουλτούρα θα κάνει τα πάντα για να σε πείσει ότι πρέπει να «χωρέσεις στο κουτί», ότι για να είσαι σημαντικός και αγαπητός, θα πρέπει να είσαι και να συπεριφέρεσαι με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Εμείς οι ίδιες οι γυναίκες μπορεί να γίνουμε αδίστακτοι κριτές όταν πρόκειται για το σώμα μας, συχνά δεχόμαστε σαν αλήθειες θεωρήσεις που δεν είναι αξιόπιστες.

Και παρόλο που δεν θα μπορέσω να σε προστατέψω από εξωτερικές επιρροές, μπορώ να σε διδάξω και να κάνω ό,τι μπορώ για να ανακαλύψεις την αξία μέσα σου, την αναμφισβήτητη ομορφιά σου.

Η ελπίδα μου και ευχή μου είναι να ξυπνάς κάθε μέρα θέλοντας να είσαι εσύ, να ξυπνάς με χαρά που είσαι εσύ!

Να κοιτάζεις στον καθρέφτη και να μη βλέπεις κάτι που λείπει ή κάτι άσχημο, αλλά ένα τέλεια, αρμονικά σχεδιασμένο αριστούργημα.

Eύχομαι να θαυμάσεις τον τρόπο που είσαι φτιαγμένη σε κάθε κύτταρο του σώματός σου.

Εύχομαι να πιστέψεις στον εαυτό σου και να δεις πόσο πολύτιμη είναι η ομορφιά σου, η καλοσύνη σου, η δύναμή σου.

Και καθώς θα μεγαλώνεις και θα εξελίσσεσαι, να συνεχίσεις να νιώθεις το θαύμα και την αγάπη για τον τρόπο με τον οποίο το σώμα σου έχει φτιαχτεί.

Πάντα να νιώθεις άνετα να μου μιλάς όταν νιώθεις «λιγότερη» ή άσχημα για τον εαυτό σου.
Μαζί ας μάθουμε να ψάχνουμε και να βρίσκουμε την ουσία, την αλήθεια μας.

Οι ιστορίες που λέμε στους εαυτούς μας έχουν την ικανότητα να διαμορφώσουν το πεπρωμένο μας, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε ή να αισθανθούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Εμείς είμαστε αυτοί που αποδίδουμε νόημα σε ό, τι μας λένε, σε ό,τι μας δείχνουν ή μας κάνουν.
Δεν είμαι αρκετά σίγουρη ότι θα σε πείσει κάθε μου λέξη από αυτές τις ιστορίες που σου λέω για το σώμα σου – ότι όλες οι προτροπές μου, η ενθάρρυνση, η υπενθύμιση και η πειθώ θα είναι αρκετές για να σε προστατεύσουν από το να νιώσεις άσχημα με το σώμα σου.

Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου είναι όλα όσα σκέφτομαι, τις δικές μου εμπειρίες και αλήθειες για την υγιή αγάπη στο σώμα μας. Είναι οι αλήθειες της αποδοχής, της αγάπης, της φροντίδας και του σεβασμού της ομορφιάς μας όπως ακριβώς είναι. Και μπορεί να γίνουν και οι δικές σου αλήθειες.

Και είπα στο σώμα μου απαλά, «Θέλω να γίνω φίλος σου.»
Πήρε μια βαθιά ανάσα και απάντησε, «περίμενα όλη μου τη ζωή για αυτό».
—Nayyirah Waheed