Όταν θέλεις να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου που δε σου αρέσει, δε χρειάζεται να φέρεις στη ζωή σου τα πάνω κάτω.
Χρειάζονται μικρά μικρά βήματα, μικρές αλλαγές στην καθημερινότητά σου, που στο τέλος θα δεις ότι τελικά αλλάζει όλη σου η ζωή, ότι αλλάζει προς το καλύτερο.
Όπως έγραψα και στο άρθρο της προηγούμενης Πέμπτης, #ΤοΔώρο του Στέφανου Ξενάκη ήταν το κλικ για μένα.
Από τότε έκανα πολλές αλλαγές στην καθημερινότητά μου. Και στον τρόπο που σκέφτομαι.
«ΤΟ ΔΩΡΟ εκτυλίσσεται μέσα από μια σειρά καθημερινών ιστοριών που έχει ζήσει ο συγγραφέας, μια σειρά «θαυμάτων» που συμβαίνουν σε όλους μας. Αυτά που συχνά τα προσπερνάμε.»
Δε θεωρώ, όμως, πως όποιος διαβάσει το Δώρο θα νιώσει το ίδιο με μένα. Συχνά το κλικ για να κάνεις μια αλλαγή γίνεται με διάφορους τρόπους και μας επηρεάζει ανάλογα και με τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Παίζει ρόλο πώς θα δεχτούμε, πώς θα εκλάβουμε κάτι που θα διαβάσουμε, κάτι που θα δούμε, μια πράξη, μια κουβέντα. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.
Σε εμένα, λοιπόν, ήταν το Δώρο αυτό το σπρώξιμο που -ίσως- περίμενα.
1. Προσωπική ανάπτυξη.
Σε αυτή την «κατηγορία» έδωσα πολλή βάση. Αποφάσισα να ενημερώνομαι περισσότερο, να ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο, αλλά κυρίως στη χώρα μου, να διαβάζω την ιστορία, την πολιτική, τον τρόπο σκέψης παλιότερων γενιών, αλλά και της δικής μου, να μαθαίνω νέα πράγματα, να αναρωτιέμαι περισσότερο.
Άρχισα να αρθρογραφώ με εξαιρετική συνέπεια (!) στο blog μου, αλλά και στο τοπικό ενημερωτικό site, το αγαπημένο etoliko.gr, κι όσο περισσότερο γράφω, τόσο περισσότερο ψάχνω, τόσο περισσότερο βελτιώνομαι, τόσο πιο εύκολα «λύνεται το χέρι μου».
Ακούω την περισσότερη ημέρα ενημερωτικό/ειδησεογραφικό ραδιόφωνο, έχω γραφτεί στα google alerts για ενημέρωση νέων για φράσεις που με ενδιαφέρουν για τη δουλειά αλλά και για την κειμενογραφία μου (π.χ. κάθε φορά που μια είδηση αναφέρει τη λέξη Αιτωλικό, λαμβάνω email με το αντίστοιχο link). Επίσης, ακούω podcasts και ομιλίες TEDx γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι μου είναι πιο εύκολο να ακούω από το να διαβάζω. Και μείωσα αισθητά το #mindlessscrolling το «χάζεμα στα social media«
Έχω μπει σε διαδικασία και διαβάζω βιβλία ιστορικά, αυτοβελτίωσης, ανατροφής παιδιών, ψυχολογίας. Όσα περισσότερα και διαφορετικά διαβάζω και ακούω, τόσο πιο σφαιρική και ολοκληρωμένη άποψη έχω.
Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι να είμαι ενημερωμένη για όσα συμβαίνουν, πόσο δυνατή με κάνει η γνώση.
2. Εργασία.
Η εργασία είναι περίπλοκη για μένα. Δουλεύω στην οικογενειακή επιχείρηση με «αφεντικό» τον εργασιομανή πατέρα μου, που δυσκολεύεται να δείξει εμπιστοσύνη στους άλλους, οπότε είναι πολύ συγκεντρωτικός. Ταυτόχρονα, όμως, έχει στο μυαλό του να με «πλάσει» κατ’ εικόνα του, κάτι που με ζόριζε πολύ για χρόνια και δυσκολευόμουν να κρατήσω ισορροπίες για το τι πρέπει και τι μπορώ.
Μετά από σχεδόν 15 χρόνια δίπλα του, έχω βρει ένα τρόπο να συνεργαζόμαστε αρμονικά. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό προσπαθώ -πρώτη φορά συνειδητά και ευθέως- να θέσω τα όριά μου, τι μπορώ να κάνω και τι όχι. Μπορώ να είμαι ενεργή και διαθέσιμη περισσότερες ώρες από τις «ώρες γραφείου», να είμαι πρόθυμη να μάθω ακόμα περισσότερα πράγματα και να ενημερώνομαι, αλλά δεν είναι απαραίτητο να μάθω ακριβώς τη διαδικασία συντήρησης σε εργοστασιακά μηχανήματα ή αναλυτικά επιστημονικές λεπτομέρειες ή να διαβάζω όλες τις οικονομικές εφημερίδες Ελλάδας και εξωτερικού.
Επιπλέον, για να μην «ξεφεύγω» στον υπολογιστή σε εξω-επαγγελματικές ασχολίες, γράφω ακριβώς τι πρέπει να κάνω και βάζω αυστηρά όρια στο χρόνο που καταναλώνω πχ για να ανεβάσω ένα άρθρο ή για να διαβάσω κάτι online που δεν έχει σχέση με τη δουλειά.
3. Οικογένεια.
Όταν δουλεύεις και έχεις πολλές δραστηριότητες, αλλά και πολλά «πρακτικά» και υποχρεώσεις, είναι μεγάλη πηγή τύψεων ο χρόνος που περνάω όχι μόνο με τα παιδιά μου αλλά και με τον άνθρωπό μου. Αποφάσισα να «κλείνω ραντεβού», δηλαδή να έχω πλάνο. Δε φτιάχνω εβδομαδιαίο πρόγραμμα, αλλά έχω στο νου μου ότι κάθε μέρα πρέπει να διαθέσω χρόνο. Υπάρχει κάποιος χρόνος κρυμμένος μέσα στη μέρα, πχ όταν χαζεύω στο κινητό ή όταν φτιάχνω παζλ ή ακόμα κι αν κάνω δουλειές στο σπίτι.
Τον τελευταίο καιρό κάνω το εξής: με το που θα μου πουν τα παιδιά «μαμά, έλα κάθισε μαζί μας», πάω. Μπορεί να καθίσω 10 λεπτά. Θα είναι, όμως, πολύ χαρούμενα και θα με αγκαλιάζουν συνέχεια. Γιατί δεν το περιμένουν. Επιπλέον, έχω στο νου μου κάθε μέρα να κάνουμε κάτι μαζί, πχ ένα επιτραπέζιο, μια δραστηριότητα κλπ, χωρίς, όμως, να έχω στο νου μου να τους βρίσκω συνέχεια κάτι να κάνουν.
Το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπό μου, ο οποίος επειδή δε θα γκρινιάξει, δυστυχώς, τον αφήνω πολύ συχνά τελευταίο. «Κλείνω», λοιπόν, «ραντεβού» και έχω πάντα στο μυαλό μου να του δείχνω πόσο τον αγαπώ, πόσο τον ευχαριστώ, πόσο τον χρειάζομαι.
4. Σωματική άσκηση.
Βασικός πυλώνας στην καθημερινότητά μου. Η αλλαγή εδώ άρχισε λίγο νωρίτερα, γιατί το τρέξιμο από μόνο του θέλει πρόγραμμα για να βελτιωθείς και να διατηρείς τη φυσική σου κατάσταση.
Η επιλογή προπονητή που θα σου δίνει στάνταρ εβδομαδιαίο πρόγραμμα – ακόμα κι αν δεν είναι παρών την ώρα της προπόνησης- είναι μια σοφή κίνηση για να μην ξεμυαλίζεσαι και το αμελείς.
Μια αλλαγή, ωστόσο, που έγινε αναγκαστικά, το τελευταίο διάστημα, αποδείχτηκε ευεργετική: έπρεπε να πηγαίνω για τρέξιμο το ξημέρωμα καθώς δεν υπήρχε άλλη ώρα διαθέσιμη.
Το ξύπνημα νωρίτερα και το πρωινό μπάνιο πριν το γραφείο πραγματικά βελτίωσε πολύ και τη διάθεσή μου αλλά και την απόδοσή μου στο γραφείο και στο σπίτι. Επιπλέον, εκείνη την ώρα που τρέχω, δε λείπω σε κανέναν στο σπίτι αφού όλοι κοιμούνται. Πράγμα που σημαίνει περισσότερος διαθέσιμος χρόνος για όλους! It’s a win-win situation!
5. Σπίτι.
Στο σπίτι, οι βασικές αλλαγές έγιναν κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας οπότε και επήλθε το ξεκαθάρισμα – τακτοποίημα αλά Μαρί Κοντό.
Όμως, από τότε αγάπησα πολύ το μινιμαλισμό, άλλαξε ο τρόπος που σκεφτόμουν όταν συγκέντρωνα, ασταμάτητα, πράγματα στο χώρο μας και πλέον όλα είναι ευκολότερα. Αγάπησαν και τα παιδιά το ξεκαθάρισμα και την έννοια των λίγων και καλών (όσο είναι δυνατόν) και είναι αγαπημένη μας «κοινή δραστηριότητα».
Συνειδητοποίησα, ακόμα, ότι όταν θέλω βοήθεια τη ζητάω χωρίς να περιμένω από τον άλλο να καταλάβει τι θα έπρεπε ή τι θα ήθελα, και πλέον και ο Γιώργος – ο άντρας μου – με βοηθάει πάρα πολύ στις δουλειές, με μεγαλύτερη προθυμία από όση περίμενα.
Δεν ξέρω αν αυτές οι αλλαγές θα βοηθούσαν κάποιον άλλον. Όπως έχουμε όλοι το δικό μας κουμπί για να γίνει το κλικ, έτσι έχουμε και τη δική μας ταυτότητα, το δικό μας τρόπο να αντιλαμβανόμαστε πράγματα και καταστάσεις.
Το σημαντικό είναι να προχωράμε, να κρατάμε το μυαλό μας ανοιχτό, να παλεύουμε τις προκλήσεις, να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, όλο και πιο ολοκληρωμένοι.
Περιμένω με χαρά τα σχόλιά σας.
Runner Mom 