Αφορμή για αυτή την ανάρτηση στάθηκε η βολτούλα που πήγαμε την Κυριακή με τα μικρά μας. Αλλά ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Μόλις γέννησα την κόρη μου, πριν 7 χρόνια, θεωρούσα ότι είναι κόπος να την παίρνω μαζί μου πχ στο σούπερ μάρκετ, σε μια έξοδο ή σε μια εκδρομή. Ακόμα και όταν έπρεπε να έρθει μαζί μας στον παιδίατρο ή κάπου αλλού, πηγαίναμε πάντα μαζί εγώ και ο άντρας μου για να «καταφέρουμε» να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε προκύψει.

Οι γιαγιάδες ήταν πάντα διαθέσιμες και παραπάνω από πρόθυμες να κρατήσουν το πρώτο τους εγγονάκι, οπότε πολύ γρήγορα και ξεκούραστα ήρθε και ο γιος μας. Η μαμά ζορίστηκε και με τα δυο μωρά στο σπίτι, αλλά ευτυχώς είχα πολλή βοήθεια για να πάω στη δουλειά, αλλά και να κάνω τις βόλτες μου ακόμα και χωρίς τα παιδιά. 
Βέβαια, πλέον δεν ήταν τόσο εύκολο να κρατάνε οι γιαγιάδες δυο μωρά μαζί, οπότε αρχίσαμε πολλές βόλτες με τα παιδιά. Όταν όμως προέκυπτε εκδρομή, κανονίζαμε από πριν να τα κρατήσουν οι γιαγιάδες. 

Μέχρι που πήγαμε μια εκδρομή για πεζοπορία κλπ και ήρθαμε κοντά με ένα ζευγάρι που έπαιρνε ΠΑΝΤΑ τα παιδιά μαζί του. Θυμάμαι ακόμα το πόσο περίεργο μου είχε φανεί που είδα τον άνετο μπαμπά της οικογένειας να κουβαλάει στην πλάτη του με καθισματάκι το μικρό δίχρονο κοριτσάκι του που γελούσε σε όλους και να ανεβαίνει στις πιο ψηλές κορυφές. Θυμάμαι ακόμα και τα λόγια της μαμάς του, που μου είπε ότι μπορεί να θέλει λίγο περισσότερη προετοιμασία, αλλά τα παιδιά γεμίζουν αναμνήσεις, όμορφες εικόνες, περνούν ποιοτικό χρόνο με τους γονείς. Αυτή η εκδρομή ένιωσα να με έσπρωξε. Μου άνοιξε τα μάτια και άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα μέχρι τότε. (Και σήμερα η μαμά αυτή είναι μια από τις πιο αγαπημένες φίλες μου!)

Το ίδιο καλοκαίρι πήγαμε για περίπου ένα μήνα για κάμπινγκ στη θάλασσα με τα παιδιά. Το πόσο γεμάτος νιώθεις όταν καταφέρνεις να γεμίσεις τα παιδιά σου με «περιπέτειες», να χαρείς μαζί τους, δεν περιγράφεται!

Τον επόμενο χρόνο ήρθε το νέο μας μωρό και γίναμε τρίτεκνοι. Και φυσικά, όταν έχεις δυο μεγαλύτερα παιδιά 5 και 6 χρόνων, και είναι και καλοκαίρι, δεν μπορείς να τα κρατάς μέσα στο σπίτι, ακόμα και αν θηλάζεις κάθε μία ώρα. Οπότε, ακόμα και όταν ο μπαμπάς δουλεύει, έχω πάει παιδίατρο και με τα τρία, τα έχω πάει για εξετάσεις αίματος, τα έχω πάει για καφέ, για βόλτα με το αυτοκίνητο, έχουμε πάει όλοι μαζί σε γάμους, σε εκδηλώσεις, παντού. Με λίγα λόγια δεν σκέφτομαι, με τίποτα, τη διαδικασία που χρειάζεται. Τα παίρνω και φεύγω.

Την περασμένη Κυριακή, λοιπόν, πήγαμε σε χιονοδρομικό κέντρο, σε απόσταση 2,5 ωρών με το αυτοκίνητο. Πήραμε μαζί μας ένα πορτ μπαγκάζ πράγματα για κάθε ενδεχόμενο, έφτιαξα κρέμα μέσα στο αυτοκίνητο, τάισα το μωρό και το άλλαξα, παίξαμε, διασκεδάσαμε, πήγαμε για φαγητό, περάσαμε υπέροχα. Και εννοείται με την πρώτη ευκαιρία θα το ξανακάνουμε! Όσο πιο συχνά το κάνεις, τόσο πιο εύκολο σου φαίνεται την επόμενη φορά.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι σίγουρα στο πρώτο σου παιδί είσαι πιο «ψαρωμένος», πελαγώνεις πιο εύκολα, κολλάς σε λεπτομέρειες. 
Όμως, είναι σημαντικό να το ξανασκεφτείς, να το δεις αλλιώς. Να περνάς χρόνο με τα παιδιά σου. Να περνάς ευχάριστο χρόνο, να διασκεδάζετε μαζί.

Πιστεύω τρία είναι τα βασικά σημεία για να μην πελαγώνεις όταν έχεις μαζί σου μικρά παιδιά:

• Να θέτεις ρεαλιστικούς στόχους (δεν μπορείς να έχεις μαζί σου τα παιδιά και να περιμένεις να τα αφήσεις μόνα τους στο ξενοδοχείο και εσύ να πας για clubbing)

• Προγραμμάτισε καλά από πριν το ταξίδι (ή την οποιαδήποτε εξόρμηση) (αν ξέχασες να πάρεις πάνες, θα ταλαιπωρηθείς να ψάχνεις και θα έχεις κι ένα μωρό που κλαίει επειδή είναι λερωμένο!)

• Να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο σενάριο και να ελπίζεις για το καλύτερο!


Κάποιες απογοητεύσεις ή εκνευρισμοί θα συμβούν σίγουρα, αλλά αυτό ισχύει και όταν είμαστε μόνο ενήλικοι! 

Τα οφέλη της διεύρυνσης των οριζόντων των παιδιών, του να τους βοηθήσουμε να δουν ότι ο κόσμος είναι γεμάτος περιπέτεια και θαύματα και ότι οι διαφορετικοί και ενδιαφέροντες άνθρωποι ζουν τη ζωή τους με τρόπους που ποτέ δεν είχαν σκεφτεί ποτέ, αξίζει κάθε μικρή κακή στιγμή. Και με λίγη τύχη, ίσως να εμπνεύσουμε ακόμη και τους μικρούς μας ταξιδιώτες και να τους βάλουμε το μικρόβιο των ταξιδιών.


Τα φιλιά μου σε όλους!