Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που άρχισα το τρέξιμο. Και ακόμα ψάχνω διάφορα, διαβάζω, ρωτάω, μαθαίνω. Είναι ένας εντελώς νέος κόσμος για μένα, αλλά τόσο, μα τόσο, ενδιαφέρων! 
Αυτά είναι, λοιπόν, τα βασικά που έχω μάθει από τότε που ξεκίνησα να τρέχω. 

1. Θέλει συνέπεια 

Για να βάλουμε το τρέξιμο στη ζωή μας, για να το αγαπήσουμε, για να δούμε διαφορά στο σώμα μας, αλλά και στις επιδόσεις μας, πρέπει να είμαστε συνεπείς. Ακόμα κι αν θέλουμε να τρέχουμε 1χλμ ή 30χλμ, δε γίνεται να το κάνουμε μια φορά την εβδομάδα, ή το μήνα!! 3-4 φορές την εβδομάδα πιστεύω είναι το μίνιμουμ, άσχετα με την απόσταση και το ρυθμό τρεξίματος.

2. Φοράμε κατάλληλα ρούχα. 

Καταρχάς, φοράμε παπούτσια ειδικά για τρέξιμο. Το «είχα κάποια παπούτσια στην ντουλάπα μου που τα λες και αθλητικά» δεν παίζει! Είναι αλήθεια πολύ σημαντικό. Δε θέλουμε να μας πονάνε τα πόδια μας, ούτε να μας γυρίσει κανένας αστράγαλος, ούτε βεβαίως βεβαίως να χάσουμε κανένα νύχι. Και ούτε χρειάζεται να δώσουμε μια περιουσία. Ένα απλό ζευγάρι μαλακά, σχετικά ελαφριά και άνετα παπούτσια, που να μη μας είναι και τσίτα στο πόδι (όχι πολύ στενό εννοώ…) είναι μια χαρά.
Ε τώρα αν είχαμε κι ένα αθλητικό μπουστάκι θα ήταν ακόμα καλύτερα. Κατά τ’ άλλα δε χρειάζεται ακόμα να αγοράσουμε αντιανεμικά, μπλουζάκια εξειδικευμένα για τον ιδρώτα κλπ. Για αρχή και τα μακό t-shirt μας είναι μια χαρά.
Προσωπικά, απέφευγα και τις χοντρές φούτερ φόρμες, γιατί ένιωθα ότι με βαραίνουν και με ζεσταίνουν πολύ, καθώς και τα κολάν που ήταν πολύ χαλαρά στη μέση μου, ή πολύ χαμηλοκάβαλα, και μου έπεφταν σιγά σιγά στη διαδρομή και έπρεπε να τα τραβάω συνέχεια. 

3. Δε φοβόμαστε να περπατήσουμε. 

Δε γίνεται να πάμε πρώτη φορά για τρέξιμο και να τρέξουμε ασταμάτητα και γρήγορα μια σχετικά μεγάλη διαδρομή/απόσταση. Εκτός του ότι δεν μπορούμε, θα απογοητευτούμε κιόλας! Ξεκινάμε βήμα βήμα, τρέχουμε λίγα μέτρα, περπατάμε λίγα και σταδιακά μεγαλώνουμε και την απόσταση και το χρόνο τρεξίματος σε σχέση με το περπάτημα. 

4. Κατεβάζουμε σχετική εφαρμογή στο κινητό μας. 

Υπάρχουν πάρα πολλές δωρεάν εφαρμογές για κινητά. Μπορούν απλά να καταγράφουν την απόσταση και το ρυθμό σου (pace), μέχρι και να σου βγάζουν προγράμματα προπόνησης να ακολουθήσεις.
Από τότε που έβαλα στο κινητό μου εφαρμογή, μεγάλωσε το ενδιαφέρον μου στο να παρακολουθώ την εξέλιξή μου και μου έδωσε κίνητρο να «σπάσω» τα προηγούμενα «ρεκόρ» μου.
Τη δε πρώτη φορά που έσκασα μύτη στην προπόνηση με armband (θήκη κινητού για το μπράτσο) ακούστηκε ένα «που πας, ρε Καραμήτρο;» ! Πήγε όμως ο Καραμήτρος και ακόμα πάει!! 

5. Ακούμε το σώμα μας (και το σεβόμαστε) 

Όταν τρέχουμε χρησιμοποιούμε τα πόδια, τα χέρια μας, αλλά και τα πνευμόνια μας, την καρδιά μας και …όλο το σώμα μας που μπορεί να το φτάσουμε στα όριά του. Ακούμε, λοιπόν, αυτά που μας λέει. Όταν πονάμε κάπου ή δεν έχουμε άλλες ανάσες, όταν ζαλιζόμαστε ή μας πιάνει βήχας, χαλαρώνουμε. Το σώμα μας μας ειδοποιεί ότι ξεφύγαμε λίγο.

Αυτό, όμως, που έχω μάθει είναι ότι πρέπει να αγγίζουμε τα όριά μας για να γίνουμε καλύτεροι, για να βελτιωθούμε.

Δε γίνεται να τρέχουμε χωρίς να λαχανιάζουμε καθόλου ή χωρίς να ζορίζονται τα πόδια μας. Σταματάμε όταν πραγματικά δεν αντέχουμε άλλο. Αν σταματάμε μετά από ένα σπριντ και έχουμε τη δύναμη και το κουράγιο να φωνάξουμε «δεν αντέχω άλλο» κλπ, σημαίνει ότι δεν πιεστήκαμε… 

6. Θα υπάρξουν μέρες που θα μισούμε κάποια τρεξίματα 

Αυτό, ίσως, δεν ισχύει μόνο για τους αρχάριους. Πάντα μπορεί να υπάρξει μια κακή μέρα, ένας κακός αγώνας, ένας περίεργος πόνος. Υπάρχουν μέρες που στο ζέσταμα των 3 χλμ. γκρινιάζω ότι δεν αντέχω άλλο και θέλω να σταματήσω και το τελευταίο χιλιόμετρο μοιάζει με αιωνιότητα. Υπάρχουν όμως και φορές που τρέχω 20 χλμ και θέλω να ανοίξω τα χέρια μου και να τραγουδήσω (βίντεο κλιπ κι έτσι!) επειδή δεν έχω κουραστεί και το χαίρομαι τόσο πολύ!! Σχεδόν κάθε τρέξιμο είναι μια μάχη με την παρόρμηση να τα παρατήσουμε. Αλλά η στιγμή που ολοκληρώνουμε με επιτυχία την προπόνησή μας ή τον αγώνα μας, θα μας θυμίζει γιατί συνεχίζουμε και συνεχίζουμε και συνεχίζουμε! 

7. Δε θα θέλουμε να τρέχουμε κάθε φορά. 

Όταν ο καιρός είναι χάλια ή είμαι σε φάση να αράξω στον καναπέ και να μην κάνω τίποτα, το να ξεσηκωθώ είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου αν χάσουμε ένα τρέξιμο. Το βασικό είναι να μην το κάνουμε συνήθεια. Επενδύουμε σε μια αλλαγή στη ζωή μας, οπότε πειθαρχούμε στη συνέπεια και το απολαμβάνουμε, «αγαπάμε κάθε βήμα μας» που λέει και ο προπονητής μας! 

8. Παίζει ρόλο τι τρώμε και πότε 

Λοιπόν, το «τρέχω και γυμνάζομαι και μπορώ να τρώω ό,τι θέλω» δεν ισχύει. Φυσικά και δε χρειάζεται καμιά δίαιτα εξαντλητική ή πολύ αυστηρό διαιτολόγιο. Η κακή διατροφή, εκτός του ότι επηρεάζει τις επιδόσεις μας, δεν κάνει τόσο εμφανή τη διαφορά στο σώμα μας. Αυτό δε σημαίνει «κόβω τα γλυκά, τα λίπη κλπ», αλλά σημαίνει ότι πρέπει να τρώμε τροφές που μας χαρίζουν τις απαραίτητες βιταμίνες και συστατικά για τον οργανισμό μας που θα κουράζεται με τις προπονήσεις και να ενυδατωνόμαστε επαρκώς, καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας. Τρώμε, λοιπόν, ποιοτικές τροφές, αλλά προσέχουμε να έχουμε φάει τουλάχιστον 2,5-3 ώρες πριν την προπόνησή μας. 

9. Μοιραζόμαστε τα κατορθώματά μας με άλλους. 

Ναι, ξέρω, είναι κουραστικό να ακούς συνέχεια κάποιον να μιλάει για τα τρέξιμο και για ρυθμούς επιδόσεις, αστείες ιστορίες που συνέβησαν την ώρα της προπόνησης κλπ. Ειδικά, αν ο συνομιλητής μας δεν έχει καμία σχέση με το θέμα! Όμως, μιλώντας γι’ αυτό, υπάρχουν άτομα που θα μας δώσουν κουράγιο και κίνητρο, θα μας εμψυχώσουν, θα περιμένουν να δουν τη συνέχεια από τις …περιπέτειές μας και θα είναι εκεί να μας χειροκροτήσουν! Ε αυτό και μόνο είναι κάτι σπουδαίο για να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε! Φυσικά, υπάρχουν κι αυτοί που μου λένε «ε είναι υπερβολή τόσα χιλιόμετρα», «ε είσαι μανούλα μην κουράζεσαι τόσο», «είσαι πολύ χλωμή, από το τρέξιμο θα είναι», «είναι επικίνδυνο να τρέχεις στο δρόμο», «είναι επικίνδυνο να τρέχεις με τόση ζέστη», «είναι επικίνδυνο να τρέχεις με τόσο κρύο». Μα με τίποτα να μην είναι ευχαριστημένοι!;!; Εμένα, όμως, τίποτα δε με σταματάει γιατί έχω πάρει όλα τα καλά από το τρέξιμο και αυτό δε μου το αλλάζει καμία «ξινισμένη» μούρη! 

10. Η προπόνηση και η γυμναστική είναι πιο εύκολες. 

Όσο περνάει ο καιρός, βελτιώνεται η αντοχή μου στο τρέξιμο και, πλέον, μου είναι πιο εύκολο να κάνω ασκήσεις και δε μου φαίνεται βουνό πλέον ο κόσμος του crossfit και της ενδυνάμωσης. 

11. Το τρέξιμο με άλλους βοηθάει (και δεν βοηθάει!!)

Το ότι είμαι μέλος μιας ομάδας και τρέχουμε όλοι μαζί με βάση το πρόγραμμα που μας βγάζει ο προπονητής μας (ο οποίος προπονείται και μαζί μας) με βοηθάει να μην χαλάω το πρόγραμμά μου και να ξεσηκώνομαι να πάω για τρέξιμο και προπόνηση, αφού ξέρω ότι με περιμένουν και ότι ο προπονητής μου θα με στραβοκοιτάξει (!!) που έχασα προπόνηση! Το ίδιο ισχύει και όταν τρέχουμε εκτός ομάδας, με ένα φίλο μας. Το αρνητικό όταν τρέχουμε με άλλους είναι ότι, ανάλογα με το πόσο αργά ή γρήγορα τρέχει ο άλλος, επηρεαζόμαστε, εμείς ή ο άλλος. Τι εννοώ: όταν τρέχουμε μόνοι μας, ελέγχουμε το ρυθμό που πάμε και προσαρμοζόμαστε ανάλογα. Όταν είμαστε με ένα τμήμα ή με ένα φίλο που τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από εμάς, συχνά απογοητευόμαστε και τα παρατάμε. Βέβαια, με εμένα δε συνέβη καθόλου αυτό. Μπορεί να είναι και τυχαίο, μπορεί να το ήθελα πάρα πολύ, μπορεί να είναι που ο προπονητής και όλη η ομάδα με στηρίζουν (γιατί είμαι και πολύ αξιαγάπητη και κανείς δε θέλει να με στεναχωρεί 🙂 ), μπορεί να είναι που ο προπονητής είναι αγαπημένος παιδικός μου φίλος και με προσέχει πολύ… Δεν ξέρω. Πάντως, από την πρώτη στιγμή που άρχισα να τρέχω, μέχρι και σήμερα, όσα νέα άτομα κι αν ήρθαν στην ομάδα, ήμουν και είμαι η πιο αργή. Και δε σταμάτησα! Αλλά, όπως βλέπετε, την έχω δει πρέσβειρα τρεξίματος και προσπαθώ να προσηλυτίσω άτομα σαν κι εμένα που ποτέ δεν το είχαν με το τρέξιμο και που φοβούνται να μπουν στη διαδικασία! Την έχω δει πρέσβειρα γιατί όντως, με όλη την ταπεινότητα που με διακατέχει (!), είμαι το φωτεινό παράδειγμα ότι ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΕΙΣ!