Υπήρχαν στιγμές που εκνευρίστηκα μαζί σου, ειδικά την περίοδο που έπρεπε να μένω σπίτι με τα μωρά μας που θήλαζαν κι εσύ έκανες τις βολτούλες σου. Δεν καταλάβαινες τη δυσκολία μου. Τάιζα, κοίμιζα, αναλάμβανα τα παιδιά και κάποιες φορές ένιωθα ότι είμαι μόνη μου.
Είχες μια ζωή εκτός από την πατρότητα, ενώ εγώ είχα σταματήσει τη ζωή πέρα από τη μητρότητα. Για μια περίοδο περνούσα τις νύχτες ξύπνια να περιφέρομαι και να θηλάζω ή να αποκοιμίζω τα μικρά κι εσύ ένιωθα πως ούτε που το καταλάβαινες.
Κάθε φορά που ξάπλωνες στον καναπέ και σε έπαιρνε ο ύπνος, έπαιρνα το μωρό στο άλλο δωμάτιο για να μη σε ξυπνήσει, αλλά από μέσα μου νευρίαζα και μουρμούριζα «όλα μόνη μου τα κάνω!»
Και πραγματικά νόμιζα πώς μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Ίσως πρακτικά και να τα κατάφερνα αν το προσπαθούσα… Αλλά δε θα ήθελα να το προσπαθήσω. Ούτε καν να το σκεφτώ!
Εσύ είσαι ο ονειροπόλος της οικογένειας, αυτός που σκέφτεται συνέχεια νέες δουλειές, νέα ταξίδια, νέες εμπειρίες! Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς εσένα και νιώθω σπίτι μου μόνο εκεί που είσαι και εσύ. Δε θα ήμουν η μαμά που είμαι σήμερα χωρίς εσένα να με στηρίζεις, δε θα ήμουν η γυναίκα που είμαι χωρίς να σε έχω δίπλα μου να με γεμίζεις αυτοπεποίθηση, να με ανεβάζεις στα ουράνια! Μπορεί να γκρινιάζω ότι θέλω χρόνο για μένα, αλλά όταν κάνω κάτι χωρίς εσένα και περνάω όμορφα, τις περισσότερες φορές σκέφτομαι αχ να ήσουν κι εσύ μαζί μου!
Δουλεύεις περισσότερες ώρες από μένα και κάνεις πολλά επαγγελματικά ταξίδια και ξέρω ότι πρακτικά μπορώ να τα καταφέρω να τα κουμαντάρω όλα στο σπίτι. Κάνω τα ψώνια και κουβαλάω σακούλες, ταυτόχρονα με τα παιδιά, που έχουν κουραστεί από το πολύ περπάτημα. Καθαρίζω την τουαλέτα και ταυτόχρονα παίζω και κρυφτό, κάνω τη μάγισσα, το τέρας και ενίοτε την όμορφη καλή νεράιδα! Βαφτίζω τα δρομολόγια για το μανάβικο «μυστικά ταξίδια εξερεύνησης» και έχω ετοιμάσει πολλές φορές το φαγητό μας με ένα μόνο χέρι! Αλλά παρ’όλες τις ικανότητές μου, μετράω τις ώρες πότε θα επιστρέψεις, όχι γιατί θέλω να αναλάβεις να κάνεις μπάνιο τα μικρά μας ή να τους φτιάξεις το απογευματινό τους, αλλά γιατί σε θέλω εδώ.
Δε σε χρειάζομαι απαραίτητα να κουβαλάς τα πατίνια και τα ποδήλατά μας όταν κουραστούμε ή για να έχεις στο νου σου να μην σκαρφαλώσουν κάπου επικίνδυνα στη βόλτα μας, αλλά θέλω να μου μιλάς, να μου κρατάς το χέρι, να μου κάνεις αστεία για να γελάω και να μην παίρνω σοβαρά πράγματα ασήμαντα, να χαίρομαι την κάθε στιγμή!
Μπορώ να πλύνω όλα τα πιάτα και να βρω το χαμένο παπούτσι μόνη μου, αλλά με εσένα, οι σκανταλιές των παιδιών είναι αστείες, ο καφές είναι πιο νόστιμος, οι ώρες στο σπίτι είναι πιο χαμογελαστές!
Μπορώ να τα κάνω μπάνιο ταυτόχρονα και να είμαι ντυμένη γιατρός ή ψάρι (!), αλλά όταν λένε κάτι έξυπνο τα παιδιά μας, θέλω να ανταλλάξω μαζί σου εκείνο το βλέμμα της χαράς και της περηφάνιας για το τι έχουμε καταφέρει οι δυο μας.
Δε σε χρειάζομαι για να μοιράζομαι μαζί σου τις γονικές υποχρεώσεις, αλλά για να χαιρόμαστε την κάθε τέτοια στιγμή. Με εσένα, οι αστείες στιγμές είναι πιο αστείες, οι γλυκές στιγμές ακόμα πιο γλυκές, και οι άσχημες στιγμές είναι πάντα λιγότερες. Απλά η ζωή είναι καλύτερη μαζί σου.
Δε ζούμε μαζί απλά την πατρότητα και τη μητρότητα, ζούμε τη ζωή!!!
Δημιουργούμε και αντιδρούμε στην ίδια πραγματικότητα και αυτό με τον τρόπο του δίνει μεγαλύτερο νόημα σε όλα. Όταν βλέπω ένα τέλειο τοπίο κι εσύ λες «Κοίτα εκεί!» σφραγίζεις αυτό που βλέπω, και ξαφνικά όλα τα χρώματα γίνονται πιο φωτεινά!
Δε σε χρειάζομαι για πρακτικούς λόγους, αλλά για να με μαθαίνεις μέρα με τη μέρα. Όταν γελάω, ξέρεις πάντα γιατί. Και όταν δε μιλάω καθόλου (πράγμα σπάνιο…. ), διαβάζεις το μυαλό μου. Αγαπάς ακόμα και τα μούτρα μου όταν πεισμώσω με κάτι, αλλά και το πώς τα καταφέρνω όλα, και η κατανόησή σου με γεμίζει αυτοπεποίθηση. Είμαστε δυο άνθρωποι που μεγαλώνουμε μαζί και μαθαίνουμε καθημερινά ο ένας τον άλλο.
Δε σε χρειάζομαι για να επιβιώσω. Σε χρειάζομαι για πολλά περισσότερα. ❤
[Την ιδέα για το άρθρο την πήρα από το άρθρο «I Could Do This Without You, But I Don’t Want To (A Letter To My Husband)» του Scary Mommy.]
Runner Mom 