Η μαμά πρωτάρα μιλάει, μιλάει, μιλάει και γράφει, γράφει, γράφει για την οικογένεια και τα παιδιά της… Γιατί, όμως, το κάνει αυτό;
Γιατί ξεκίνησα το blogging;
Από το 2012 που γέννησα την κόρη μου, μπήκα στη διαδικασία να ψάχνω, να αναλύω , να ρωτάω, να ξαναρωτάω και να προσπαθώ με κάθε τρόπο να λύνω πολλέέέέέέέές απορίες που μου παρουσιάζονται σχετικά με τη μητρότητα.
Από το πότε πρέπει να ανησυχήσω με τον πυρετό μέχρι πώς θα τακτοποιήσω καλύτερα τα παιχνίδια και άλλες πολλές σημαντικές αλλά και πολύ χαζές απορίες… Οι υποχρεώσεις πολλαπλασιάστηκαν και για λίγο βρέθηκα «χαμένη στις υποχρεώσεις και στις απορίες».
Οι απορίες μου, φυσικά, δεν είχαν να κάνουν μόνο με την ανατροφή των παιδιών… Ήμουν νέα νοικοκυρά (προσπαθώ ακόμα τουλάχιστον!), τα πρωινά δουλεύω αλλά δουλεύω και από το σπίτι, οπότε αναζητώ συνεχώς εύκολες και πρακτικές λύσεις για τα θέματα του σπιτιού, οργάνωση, καθαριότητα, μαγειρική κλπ.
Αποφάσισα, λοιπόν, κάθε φορά που λύνω μια απορία μου ή που βρίσκω ένα άρθρο ενδιαφέρον να το «ποστάρω» στο blog μου για να τα έχω όλα μαζεμένα.
Κάποια στιγμή, όμως, ένα χρόνο μετά, όταν γέννησα το γιο μου, η ψυχολογία μου άρχισε να πέφτει… Πνίγηκα στα «πρακτικά» δυο μωρών, άργησα να επιστρέψω για δουλειά γιατί ο γιος μου πέρασε μια περιπέτεια με το ματάκι του, οπότε έψαχνα από κάπου να πιαστώ… μικρά πράγματα για να μου φτιάξουν τη διάθεση, τρόπους για να δω τη θετική πλευρά των όσων μου συμβαίνουν…
Πάντα ήμουν θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά μου …έπεσε βαριά η καθημερινότητα μιας μαμάς και μου δημιούργησε πολλές ευθύνες, που δε με άφηναν να χαρώ τα μικρά μου και την όμορφη οικογένειά μου που μεγάλωνε τόσο υπέροχα, τόσο μαγικά δίπλα μου!!
Και μου έδειξε το δρόμο μια άλλη μαμά blogger, η Μάρθα από το Martha Is Bloggingκαι άλλαξε όλος ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Να καταγράφω τις όμορφες στιγμές της εβδομάδας που πέρασε. Κι έτσι έκανα… και σήμερα έχουν περάσει 57 εβδομάδες και ακόμα το κάνω!! Και νιώθω υπέροχα!
Υπάρχει, βέβαια, και η απέναντι πλευρά που θεωρεί ότι κακώς δημοσιοποιώ το πώς αισθάνομαι, το πώς περνάμε την εβδομάδα μας, το πώς μεγαλώνουν τα μικρά μου… Και επειδή με βάζουν κατά καιρούς σε σκέψεις, ξεκίνησα να γράψω το κείμενο αυτό…
Ας είμαστε ειλικρινείς: σε ποια μαμά δεν αρέσει να κάθεται και να τα λέει με τους φίλους της και να ανταλλάσσουν απόψεις; Ή να διαβάζει τι κάνουν άλλες μαμάδες σε παρόμοια περίπτωση ή έστω ότι υπάρχει έστω και μια μαμά που νιώθει το ίδιο με σένα και πως αυτό δεν είναι κακό, αλλά πολύ λογικό; Ε αυτός είναι ο βασικότερος λόγος!
Διώχνεις από μέσα σου το άγχος, σαν να είσαι σε group therapy, βγάζεις την ένταση και με το να το μοιράζεσαι με άλλους «you get it off your chest». Σε όρους ψυχανάλυσης, αυτό μπορεί να θεωρηθεί μια κάθαρση: βρίσκουμε συναισθηματική ανακούφιση και μας «φεύγει ένα βάρος». Το να κρατάμε τα συναισθήματά μας κλεισμένα μέσα μας για καιρό μπορεί να οδηγήσει σε πολλές δυσκολίες και μεγάλο ψυχολογικό και συναισθηματικό βάρος που μας στερεί σημαντικά κοινωνικά και προσωπικά πλεονεκτήματα. «Being heard by an attentive friend for example, legitimizes our feelings» (Nils, Delfosse, & Rime 2005).
#2 Είναι …μεταδοτικό!
Όπως μου αρέσει τόσο πολύ να διαβάζω τις «περιπέτειες» άλλων μαμάδων, έτσι θέλω να παίρνουν το ίδιο συναίσθημα και άλλες μαμάδες από τις δικές μου περιπέτειες. Να δουν κι άλλες μαμάδες ότι πραγματικά υπάρχουν τρόποι να χαρείς την καθημερινότητά σου και να δημιουργήσεις μια ποιότητα, μια θετική διάθεση στη ζωή σου.
Καταγράφοντας όλα τα θετικά και όμορφα της περασμένης εβδομάδας φυσικά και δε σημαίνει ότι όλα στη ζωή μου είναι ρόδινα και πλασμένα ιδανικά! Αλλά ότι κρατάω σα θησαυρό τις όμορφες στιγμές και ξεχνάω τις υπόλοιπες!
#3 Μαθαίνεις για τον εαυτό σου
….και σε γεμίζει αυτοπεποίθηση! Υπάρχουν στιγμές που τα πράγματα φαίνονται πολύ χειρότερα από ότι είναι. Μόλις, όμως, καθίσεις να τις καταγράψεις και παλεύεις να βγεις από τη δύσκολη κατάσταση, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να συνειδητοποιήσεις πώς θα λυθεί το θέμα και πώς θα το «μετατρέψεις» σε κάτι καλό.
Όταν ξεκινάω να καταγράψω τις στιγμές μου, βάζω τον εαυτό μου στη διαδικασία να δέχομαι τα δύσκολα και στραβά της προηγούμενης εβδομάδας σα μαθήματα για το μέλλον, σαν απόδειξη του πώς μπορώ να ανταπεξέλθω σε κάθε δυσκολία, πόσο σούπερ ήρωας είμαι!!
Αυτό δεν είναι κάτι που το είχα από πριν. Είναι μια «δεξιότητα» που την ανέπτυξα όταν άρχισα να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία του mommy–blogging. Έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου: πώς να εστιάζω στα θετικά, πώς να αντιμετωπίζω τα νεύρα μου, πώς να διαχειρίζομαι τις κρίσεις στο σπίτι και στην ψυχολογία μου… Πλέον δεν προλαβαίνω να καταγράφω όλες τις #ΜπερδεμένεςΣκέψειςΤηςΜαμάςΠρωτάρας, αλλά είναι καθαρά θέμα χρόνου. Η καταγραφή με βοήθησε πάρα πολύ.
#4 Τα κείμενά σου μπορεί να φανούν χρήσιμα
…και να βοηθήσουν άλλες οικογένειες! Όταν μάθαμε για το θέμα που προέκυψε στο ματάκι του Άρη φάγαμε τον τόπο με τον άντρα μου να βρούμε στοιχεία για την κατάσταση αυτή… αλλά πουθενά! Τελικά, βρήκαμε μόνο κάποια blogs από γονείς στο εξωτερικό που μιλούσαν για τα παιδιά τους και πώς αντιμετώπισαν αντίστοιχες καταστάσεις… Οπότε μόλις τέλειωσε η περιπέτειά μας, ήθελα πραγματικά να δώσω τη δυνατότητα σε άλλους γονείς να βρουν μια λύση, να τους πω απλά πώς το αντιμετωπίσαμε εμείς…
Και, πραγματικά, έφτασε η στιγμή που έλαβα μήνυμα από μια οικογένεια που το παιδάκι της είχε το ίδιο θέμα με τον Άρη μου και πιστεύω ότι κάπως έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου για να δουν πώς θα το χειριστούν. Ήταν η προσωπική μου επιβράβευση για όλο το εγχείρημα του mommy–blogging.
#5 Σε βάζει σε πρόγραμμα
…και διαμορφώνεις την καθημερινότητά σου ανάλογα με το πώς θα νιώσεις καλύτερα και εσύ και πώς θα περάσουν καλύτερα τα παιδιά σου!
Γράφοντας για την καθημερινότητά σου μπορεί να σε βοηθήσει να διαπιστώσεις και να εστιάσεις σε νέους στόχους, σε νέα κίνητρα, σε νέες ιδέες. Αν γράφεις π.χ. κάθε απόγευμα μια to–do list (λίστα με το τι έχω να κάνω) για την επόμενη ημέρα, οπότε να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις πριν πας για δουλειά ή όταν πας να πάρεις το παιδί σου από το σχολείο, ξέρεις τι υποχρεώσεις έχεις καθημερινά. Τα απογεύματα θα μπορούσες να γράψεις μια παράγραφο με τις σκέψεις σου για το τι πήγε καλά και τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Αν διαπιστώσεις ότι εστίασες περισσότερο στη δουλειά σου ή στην καθαριότητα του σπιτιού, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να αφιερώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου ή ότι κάπου τελοσπάντων πρέπει να βάλεις λίγη προσπάθεια περισσότερο… να κάνεις ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις σου, να πας για ένα καφέ με τους φίλους σου, να ασχοληθείς περισσότερο με το χόμπι σου…
…που θα το φυλάς για πάντα! Ξέρετε αυτό το συναίσθημα μόλις βρίσκεις μια παλιά φωτογραφία και σε μεταφέρει αυτόματα πίσω σε εκείνη τη στιγμή; Το να καταγράφεις στιγμές από το μεγάλωμα των παιδιών σου και από εσένα ως γονιό σου δίνει την ίδια αίσθηση! Διαβάζοντας στιγμές από λίγους μήνες πριν σου θυμίζει στιγμές που έχεις ξεχάσει, που τις νιώθεις πλέον μακρινές. Και είναι ένα υπέροχο ενθύμιο για τα παιδιά σου!
Τι πρέπει να προσέχουμε, όμως, όταν γράφουμε για τα παιδιά μας;
Ποιοι είναι, λοιπόν, οι βασικοί μου κανόνες όταν γράφω για τα παιδιά μου στο ίντερνετ, ένα μέσο με αστείρευτη –πολλές φορές- κακία και μόνιμο αρχείο;
Αυτό που έχω εγώ στο νου μου είναι τα εξής:
1. Δεν αναφέρω ποτέ στοιχεία προσωπικά των παιδιών μου (και δικά μου): σε ποιο σχολείο πηγαίνουν, πού μένουμε και άλλα τέτοια.
2. Δεν ανεβάζω γυμνές φωτογραφίες των παιδιών μου. Εγώ προσωπικά δεν εμφανίζω καθαρά ούτε τα πρόσωπά τους, απλά και μόνο σεβόμενη την επιθυμία του μπαμπά τους. Αν ήταν στο χέρι μου, θα είχα ανεβάσει άπειρες… 🙂
3. Κάθε φορά που περιγράφω μια ιστορία ή αναφέρομαι σε ένα περιστατικό με τα παιδιά μου προσπαθώ –προσπαθώ- να σκέφτομαι πώς θα νιώσουν τα παιδιά μου αύριο μεθαύριο αν το διαβάσουν τα ίδια ή αν το διαβάσει κάποιος φίλος τους. Δε θέλω τα παιδιά μου να ντραπούν, να νιώσουν άσχημα και σε καμία περίπτωση δε θέλω να τα κοροϊδέψει κάποιος ή να τα χρησιμοποιήσει κάποιος εναντίον τους στο μέλλον για οποιοδήποτε λόγο.
4. Σκέφτομαι ότι δεν μπορούμε να γράφουμε για πάντα με κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή των παιδιών μας, ειδικά όταν τα ίδια θα έχουν διαμορφωμένη άποψη για το τι θέλουν να μοιραστούν και τι όχι. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να φτάσει η κόρη μου στην εφηβεία κι εγώ να γράφω λεπτομέρειες για το πώς συμπεριφέρεται με τα αγόρια κλπ… Αργεί ακόμα αλλά το έχω σκεφτεί!
5. Ρωτάω τον άντρα μου αν το παρατραβάω: Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις την άποψη του άντρα σου κάθε φορά που γράφεις κάτι για τα παιδιά σας. Ακόμα κι αν κάτι θέλω να το μοιραστώ οπωσδήποτε, αν ο άντρας μου μού ασκήσει βέτο, είναι πάρα πολύ σημαντικό για το γάμο μας, την ισορροπία του σπιτιού και της σχέσης μας να κάνω αυτές τις «περικοπές». Στο κάτω κάτω είναι σίγουρα πιο αντικειμενικός από εμένα που συχνά με παρασύρει η δημοτικότητα των άρθρων μου!
Γράφω για όλα αυτά που λένε τα μικρά μου, πολλές φορές αστειεύομαι μαζί τους και τα παρουσιάζω λίγο ως καρικατούρα, αλλά, στο κάτω κάτω, ξέρω πολύ καλά πώς όλα αυτά που κάνουν, ο τρόπος που συμπεριφέρονται, που μιλάνε πηγάζουν από εμένα την ίδια και τον άντρα μου ως γονείς! Ψάχνω, λοιπόν, και ανακαλύπτω αστείες ατάκες και περιστατικά, αλλά έχω στο νου μου πως κάποια όρια δεν πρέπει να ξεπεραστούν.
Σας φιλώ ❤
Runner Mom 