Αυτές οι μέρες, με έκαναν να σκεφτώ πολύ αυτό που για μένα είναι βασικό στην επικοινωνία μου με τους άλλους, αλλά σε άλλους, ακόμα και να τους το εξηγήσεις, δεν το καταλαβαίνουν! Η ευγένεια και η θετική διάθεση (και η ψυχραιμία) !!

Τι εννοώ: όταν συναναστρέφεσαι άτομα που είναι φίλοι σου, που έχεις επιλέξει να είναι στη ζωή σου, είσαι ο εαυτός σου και όλα καλά.  Δεν αγχώνεσαι αν πεις μια κουβέντα παραπάνω, ούτε αν δεν τους παίρνεις τηλέφωνο συνέχεια κλπ. Δε χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα στους φίλους σου!! Σε αγαπούν για αυτό που είσαι και ξέρουν πως κι εσύ τους αγαπάς no matter what, για να μιλήσουμε και στη γλώσσα μας!!

Όταν, όμως, συναντιέσαι με συγγενείς ή με άτομα που έχεις τυπικές σχέσεις, ειδικά σε περιπτώσεις γάμων και λοιπών events, όπου υπάρχει ένα άγχος και πολλές φορές και πανικός με όλη τη διαδικασία, παρατήρησα το εξής: υπάρχει διάχυτη μια νοοτροπία (μπορεί να είναι και γνώρισμα της επαρχίας, δεν ξέρω…) να αποδείξει κάθε συγγενής ή γνωστός ότι ενδιαφέρεται, ότι βοήθησε, ότι συμμετείχε ενεργά, ότι έκανε αυτό που ήταν το «δέον», το «πρέπον»!! Δηλαδή, κάνει κάποια πράγματα μόνο και μόνο για να μην έχει κάποιος να του προσάψει τίποτα… 

Το κακό με αυτό είναι ότι κάνει αναγκαστικά κάποια πράγματα (τα περισσότερα),  έχει μεγαλύτερο άγχος επειδή θέλει να επιδείξει το πόσο βοήθησε, οπότε το άγχος και το «πρέπει» του πράγματος δημιουργούν νεύρα και πανικό!! Και είναι αυτονόητο ότι δεν το ευχαριστιέται! Και αυτό βγαίνει προς τα έξω!!!! Με την πρώτη ευκαιρία αρπάζεται και ξεκινάει την επιχειρηματολογία!

Για μένα το αυτονόητο σε οικογενειακές συγκεντρώσεις είναι η ευγένεια, η θετική διάθεση αλλά και η διπλωματία! Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να συνυπάρξεις με άτομα που δεν ταιριάζεις: να εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, να μπορείς να πεις δυο καλές κουβέντες, να βοηθάς και να στηρίζεις την κατάσταση επειδή το θέλεις και επειδή το θεωρείς σωστό… Και φυσικά κερδισμένος είσαι εσύ ο ίδιος! Γιατί ακόμα κι αν κάποιοι πουν κάτι κακό για σένα (πάντα υπάρχουν τέτοιοι τύποι!!) όλοι εκτιμούν τη θετική σου διάθεση και το χαμόγελό σου και εσύ περνάς τέλεια γιατί δεν αφήνεις χαζονοοτροπίες να σου χαλάσουν τη διάθεση! 

Θα πω ένα ΤΥΧΑΙΟ παράδειγμα για να γίνω αντιληπτή: 

ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΡΩΤΟ: Πάω σε μια εκδήλωση που δεν πολυγουστάρω, με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα, οπότε εννοείται πως δε βοηθάω πουθενά και όταν κάποιος μου πιάσει κουβέντα μπορεί να αντιμιλήσω κιόλας… Οπότε ούτε κουβέντα ανοίγω, ούτε κανένα καλό λόγο δεν ακούω, ούτε εγκλιματίζομαι, ούτε χορεύω κλπ. 

ΣΕΝΑΡΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Πάω σε μια εκδήλωση που δεν πολυγουστάρω, αλλά το παίρνω απόφαση πως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, οπότε προσπαθώ να εγκλιματιστώ και να ασχοληθώ με κάτι για να μη βαρεθώ και να περάσει ευχάριστα η ώρα, οπότε βοηθάω στις διαδικασίες, πιάνω κουβέντα με άλλους, είμαι θετική και χαμογελαστή… Οπότε δε χαλάω τη βραδιά μου, παίρνω και κανένα κοπλιμέντο, χορεύω και τελικά όντως περνάω καλά! 
Δε γίνεται να μη συμπαθείς ή να μην τα πας καλά με κανένα κάπου! Τότε εσύ έχεις το πρόβλημα!!!