Η δεύτερη εβδομάδα στο σχολείο, η προηγούμενη εβδομάδα, ξεκίνησε με μια ξεχωριστή δικαιολογία κάθε πρωί για να μην πάει στο σχολείο! Μιλάμε για πολλή φαντασία!! 

Τη Δευτέρα ένιωθε λίγο αρρωστούλα και είπε πως μάλλον δε θα πάει σχολείο!! (Το αποφάσισε μόνη της!) Φυσικά, πήγε! Και κάθισε και μέχρι το τέλος χωρίς παράπονο και κλάματα.  Βέβαια, είχε προηγηθεί και ο αποκριάτικος χορός και είχε εξοικειωθεί σχετικά με την εικόνα των άλλων παιδιών και τις δασκάλες της. Αλλά, πάλι δε θα μας είπε πολλά στο σπίτι….

Την Τρίτη ήθελε να βοηθήσει τη γιαγιά με το μαγείρεμα… (Α, όλα κι όλα! Είναι και νοικοκυρά! …) Και πάλι πήγε… Η μαμά είναι πεισματάρα!! Δεν αλλάζει γνώμη εύκολα! Και πάλι χωρίς κλάματα…Ευτυχώς!! Αλλά χάρηκε πολύ στο σχολείο γιατί της γράψανε 10 στο χεράκι της, αφού έφαγε όλη την κοτοσουπίτσα της!!

Την Τετάρτη, έπρεπε να βοηθήσει «τον μπαμπά στη δουλειά του γιατί κουράζεται πολύ μόνος του!» (Πόσο μας σκέφτεται αυτό το παιδί!) Πήγε και μάλιστα έθεσε και βέτο στη δασκάλα! «Α εγώ πιπί θα κάνω μόνο στο σπίτι μου. Όχι εδώ!». Όπως γίνεται κατανοητό, δεν πήγαινε τουαλέτα στο σχολείο!! Α, και επειδή είχε σπανακόρυζο, μάλλον δηλητηριώδες για τη Ρέα (!!!) δεν έφαγε, μάζεψε την τσάντα της, παγουράκια κλπ και λέει στη δασκάλα «Εγώ είμαι έτοιμη τώρα. Μπορώ να φύγω;;;;;» (Είπαμε… ανεξάρτητη! Αποφασίζει μόνη της!) Και είχε και τις φιλίες της: μόλις πήγε η μαμά μου να την παραλάβει, ένα κοριτσάκι την κυνηγούσε να τη φιλήσει και να την αγκαλιάσει!

Για να μη μου κλαίει στο δρόμο είχα βρει το κουμπάκι της: κάθε πρωί, καθοδόν για το σχολείο (το οποίο είναι πραγματικά δυο βήματα από το σπίτι μας), της έλεγα μια ιστορία για όταν πήγαινα σχολείο εγώ ή ο μπαμπάς της ή η θεία της ή τελοσπάντων ό,τι ιστορία ήξερα από τα παιδικά μας χρόνια. Και με το που βγαίναμε από το σπίτι μου έλεγε: μαμά, σήμερα να μου πεις την ιστορία με σένα που ντρεπόσουν στο σχολείο»…

Την Πέμπτη δεν είχε δικαιολογία, αλλά την ώρα που πήγε να την παραλάβει η μαμά μου, έκανε μια σκηνή μπροστά τη διευθύντρια κάνοντας χίλια κομμάτια το χάρτινο χαρταετό που είχαν φτιάξει στο σχολείο και της είχε δώσει μόλις η διευθύντρια και φωνάζοντας «δεν το θέλωωωωωωω«!. Η μαμά μου σοκαρίστηκε αφού δεν την είχε ξαναδεί ποτέ έτσι!! Η διευθύντρια έλεγε δεν πειράζει, αλλά η μαμά μου, παιδαγωγός από τις λίγες (σούπερ καθηγήτρια γαλλικών!), την πήρε λίγο πιο πέρα και της εξήγησε πως δεν ήταν καθόλου σωστή αυτή η συμπεριφορά και πως δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουν από εκεί αν δεν έκανε αυτό που έπρεπε! Μετά από λίγα «μα και μου» της Ρέας, φόρεσε το καλό της χαμόγελο, πήγε στη διευθύντρια και είπε «Συγγνώμη που χάλασα τον χαρταετό. Δε θα το ξανακάνω.» και η διευθύντρια της έδωσε ένα καινούριο χαρταετό και της είπε «Ξέρω πως είσαι καλό κορίτσι. Δεν πειράζει.» Η μαμά μου ζήτησε επίσης συγγνώμη για τη συμπεριφορά της Ρέας και τότε η διευθύντρια της είπε «Είναι λογικό. Δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα. Μην ανησυχείτε!»Με το που απομακρύνθηκαν από το σχολείο, λύθηκε το μυστήριο. Η Ρέα γύρισε και είπε στη γιαγιά της «Γιαγιά, σε παρακαλώ, θέλω να με αλλάξεις!». Είχε λερωθεί λίγο στο σχολείο (αφού ήθελε τουαλέτα και δεν πήγαινε!!) και είχε νεύρα γιατί ήταν λερωμένη! Στο σπίτι δεν το κάναμε θέμα αλλά μας είπε μόνη της πως φώναξε αλλά δε θα το ξανακάνει! Εγώ αγχώθηκα λίγο γιατί αυτές οι αντιδράσεις -λογικές ή μη- πάντα ήταν το χειρότερό μου όταν τις έβλεπα σε άλλα παιδάκια… Ελπίζω πως δε θα επαναληφθεί γιατί πραγματικά κάνουμε μεγάλη και ουσιαστική προσπάθεια στην οικογένεια ώστε τα παιδιά να μάθουν να συζητούν.
Την Παρασκευή πήγε με χαρά γιατί είχαν αποκριάτικο χορό και θα πήγαινε ντυμένη! Μόλις έφτασε κάποια κοριτσάκια την πλησίασαν και κοιτούσαν το φόρεμά της και πολύ της άρεσε!

Σιγά σιγά, όμως, μέσα στη βδομάδα, άρχισε να λύνεται και η γλώσσα της στο σπίτι για ό,τι συνέβαινε στο σχολείο… Έλεγε τραγουδάκια, ποια παιδιά γνώρισε, μας έδειχνε τις ασκήσεις γυμναστικής που κάνουνε και γενικά δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει την καθημερινή πραγματικότητα του σχολείου.  Μου λέει μια μέρα: 
– «Μαμά, το αγοράκι με το βήχα, δε με αφήνει να ανέβω στο μύλο, αλλά εγώ του λέω πως θα ανέβω». (Το αγοράκι με το βήχα;; Ινδιάνικο όνομα!) 
– «Να του πεις πως τα παιχνίδια είναι για όλα τα παιδάκια. Και να τον ρωτήσεις πως τον λένε. Δεν είναι αυτό το όνομά του.» 
– «Ξέρω πως τον λένε. Αλλά όλο βήχει…» (Τι να της πεις!!!;;)

Αυτή την εβδομάδα δεν πήγε γιατί είναι άρρωστη, αλλά με ρώτησε «μαμά, δε θα πάω σχολείο;;» Φυσικά, σε σχέση με το γιατρό, σχολείο και πάλι σχολείο!!!

Σας φιλώ ❤