Την περασμένη εβδομάδα, η κόρη μου η Ρέα, 33 μηνών, ξεκίνησε να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό! Είναι μια τεράστια αλλαγή για όλη την οικογένεια! Η Ρέα μας μεγαλώνει και κάνει τα πρώτα βήματα ανεξαρτητοποίησης από την οικογένεια! Ή τουλάχιστον πρέπει να προσπαθήσει… 
Η πρώτη μέρα, την περασμένη Τρίτη 10 Φλεβάρη, η Ρέα ξύπνησε, της φόρεσα το καινούριο ζευγάρι κόκκινες φόρμες που της αγοράσαμε, φόρεσε το ροζ το μπουφανάκι της και έβαλε στην πλάτη την ροζ «Πέππα» τσαντούλα της! Εμείς φυσικά, οι τρελοί κι αλλοπαρμένοι γονείς, αρχίσαμε τη φωτογράφηση!! Πάμε μια φωτογραφία με τον μπαμπά, μια μόνη σου, μια για το blog της μαμάς (χιχιχι…) και η Ρέα να γελάει συνεχώς και να ανυπομονεί γι’ αυτό που τόσο καιρό ζητούσε «Μαμά, πότε θα πάω σχολείο;«.
Με μεγάλη χαρά, κατέβηκε στον κάτω όροφο για να ανακοινώσει με χαρά στη γιαγιά της ότι «Δε θα μείνω σήμερα εδώ. Θα πάω σχολείο. Εσύ θα προσέχεις μόνο τον Άρη σήμερα (τον αδερφό της!)» και μετά γύρισε στον αδερφό της και είπε «Άρη, εσύ δε γίνεται να έρθεις. Στο σχολείο πάνε μόνο τα μεγάλα παιδάκια. Εσύ είσαι πολύ μικρός ακόμα!«. Και ξεκινήσαμε…

Μπήκαμε μέσα στην αίθουσα και μου φάνηκε πολύ όμορφη και ζεστή. Ειδικά αυτή την περίοδο, οι περισσότεροι γονείς φοβούνται ιώσεις κλπ και δεν στέλνουν τα παιδάκια τους στο σχολείο. Οπότε ήταν μόνο περίπου 20-25 παιδάκια και μου φάνηκε πολύ καλή ευκαιρία να προσαρμοστεί ευκολότερα στα νέα δεδομένα!
Η Ρέα κοιτούσε δεξιά κι αριστερά με απορία και έκπληξη και πλησιάσαμε διστακτικά τα άλλα παιδάκια. Η διευθύντρια του παιδικού με ρώτησε αν η Ρέα γνωρίζει κάποιο άλλο παιδάκι κι εγώ εντόπισα κάποια τα οποία βλέπουμε και όταν βγαίνουμε βόλτα και της τα έδειξα. Τότε η διευθύντρια μού είπε πως θα με πάρει τηλέφωνο για ό,τι προκύψει και μου έκανε νόημα να φύγω σιγά σιγά κι έτσι κι έκανα…
Είχα πολύ ανυπομονησία και λίγο άγχος για το τι θα γίνει… Τελικά το τηλέφωνό μου δεν χτύπησε… Αποφάσισα να πάω κατά τις 12 να την πάρω, αλλά είδα από το παράθυρο ότι ακόμα έτρωγαν… Οπότε περίμενα. Κατά τις 12:15 η διευθύντρια μου την έφερε, μου είπε ότι ανοίγουν οι πόρτες από τις 12:30 και μετά και μου είπε «Όλα πολύ καλά, η Ρέα έκανε πολλές καινούριες φίλες σήμερα!». Η Ρέα, όμως, αμίλητη! Η γνωστή πολυλογού μου Ρέα μιλούσε με το σταγονόμετρο… Όταν τη ρωτούσα για το σχολείο… γιατί για άλλα θέματα πήγαινε ροδάνι η γλώσσα της. Τη ρωτούσα και μου άλλαζε θέμα! Είχε φάει βέβαια και την κοτοσουπίτσα της, είχε λερώσει και λίγο τα ρούχα της με φαγητό και αρνήθηκε να κάνει «πιπί» της στο σχολείο! Κατά διαστήματα μου πετούσε διάφορα για το σχολείο αλλά εγώ, η αφελής μάνα, νόμιζα πως της άρεσε πολύ απλά ντρέπεται λιγάκι! 

Κάποια στιγμή το ίδιο βράδυ μου λέει «μαμά, δε θα ξαναπάω σχολείο, γιατί πήγα να κλάψω σήμερα και η δασκάλα μου μου είπε….» Παύση…. Της λέω «γιατί, αγάπη μου; Πόνεσες κάπου; Χτύπησες;» και μου λέει «όχι, όχι καλά είμαι. Θα ξαναπάω…ίσως ήμουν λίγο αρρωστούλα αλλά τώρα μου πέρασε!». (Τι να πω;)

Το άλλο πρωί την ώρα που την έντυνα μου λέει «μαμά, θα πάω σχολείο;«, και της λέω ναι. «Πάλι;;;;» μου απαντάει… Σου λέει «την έβγαλα την υποχρέωση χθες… τι θες τώρα;»
Και την πάω ήρεμα-ήρεμα και χωρίς γκρίνια και δράματα… Μάλιστα, εκείνη την μέρα μας είπε η διευθύντρια πως περιμένουν και το μουσικό που έρχεται κάθε εβδομάδα με το αρμόνιό του.. Μέσα σε μια ώρα, όμως, βλέπω κλήση «ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ»… Μου λέει η διευθύντρια πως μέχρι τώρα γκρίνιαζε απλά… τώρα όμως άρχισε να κλαίει… και να πάω να την πάρω σε καμιά ώρα το πολύ… Καλά, εγώ σε αναμμένα κάρβουνα.. ήθελα να πάω αμέσως.. Σε μισή ώρα είχα πάει… Η δε Ρέα παρόλα τα δάκρυα που ακόμα έτρεχαν στα μαγουλάκια της περιέγραφε με ενθουσιασμό για τον μουσικό, για το μαυροπίνακα που έγραψε με χρωματιστές κιμωλίες, για τα παιδάκια που έπαιξαν μαζί της… Της λέω «αγάπη μου, πέρασες όμορφα;» και μου λέει «ναι». Τότε τη ρώτησα γιατί έκλαιγε και μου είπε «Ήθελα να πάω σπίτι στη γιαγιά. Ήθελα να είμαι με τον αδερφό μου«. Μόλις δε τον είδε άρχισε να γυρίζει γύρω του τρέχοντας και να φωνάζει μες στην τρελή χαρά «που πας χωρίς παπούτσια, βρε ξυποληταρία;;;» … Την έπιασαν οι αγάπες!!

Την τρίτη μέρα ετοιμάστηκε με λίγα …δακρυάκια, αλλά της ξεκαθάρισε ο μπαμπάς της ότι θα πάω νωρίτερα να την πάρω γιατί είναι Τσικνοπέμπτη και θα ψήσουμε στη δουλειά όλοι μαζί!! Και αυτή λέει «κι εγώ θα φάω σουβλάαααααακιιιιιι!!!!» Οπότε πήγε ήρεμα και ήρεμα την πήρα στι 11! 

Την Παρασκευή δεν την πήγα γιατί έτρεχε πολύ η μυτούλα της και ήξερα ότι θα ντρέπεται να ζητάει από τη δασκάλα να την σκουπίσει, ήξερα πως δε θα έχει καλή διάθεση λόγω του μπουκώματος… Άσε που φοβήθηκα μήπως κάποιος γονιός μου κάνει παρατήρηση ότι θα κολλήσει τα άλλα παιδάκια!

Αναμένουμε την επόμενη εβδομάδα τις εξελίξεις!!




ΥΓ. Την ατάκα του τίτλου την είπε όταν της είπαμε πως θα πάμε στον παιδικό σταθμό, ενώ κάθε φορά τον αναφέραμε ως παιδικό…

 
  Σας φιλώ ❤