Πάει και η 19η εβδομάδα! Είμαι όλο και πιο υπερήφανη για τον εαυτό μου και πολύ χαρούμενη που την άλλη εβδομάδα θα έχω καταγράψει 100 στιγμές οικογενειακής χαράς και αισιοδοξίας!



Αυτή τη δεύτερη εβδομάδα της χρονιάς, καταρχάς ξεστολίσαμε το έλατο με τη Ρέα! Κάθε φορά που βγάζαμε κι από ένα κλαδάκι (έχει και άπειρα κλαδάκια αυτό το δέντρο!), έλεγε «μαμά, κοίτα! Τώρα είναι πιο μικρό το δέντρο μας! Μόλις δε το βάλαμε στο κουτί το αποχαιρέτησε λέγοντας «θα τα πούμε του χρόνου δεντράκι…».

Η Ρέα αυτήν την περίοδο έχει επιδοθεί για τα καλά στη ζωγραφική και πλέον πιάνει το μολύβι και τα χρώματα κανονικά, σαν μεγάλο παιδάκι!! Χρησιμοποιεί και τα δυο χέρια βέβαια για να γράφει…  και οι ζωγραφιές της πλέον αποκτούν σχήμα και …νόημα! Έχει μάθει δε απ’έξω όλα τα ζουζουνοτράγουδα (σχήματα, χρώματα, αριθμούς, ζωάκια κλπ) και όταν φτιάχνει μια γραμμή που δεν είναι ευθεία, φωνάζει «μαμά, έφτιαξα ένα καντήλι!!!» (Καμπύλη εννοεί…)!!!
Επίσης, έχει προχωρήσει πλέον ένα βήμα μπροστά στην αναπαράσταση της «Πέππας το γουρουνάκι» και των άλλων παιδικών που βλέπει.  Πλέον αφηγείται/απαγγέλει όλη την ιστορία απ’έξω, αλλά κάνει και τις φωνές: χοντρή φωνή στον μπαμπά Γουρουνάκη κλπ!!! (χαχαχα)

Όπως γίνεται κατανοητό, η Ρέα μάς δίνει καθημερινά το μυαλό στα χέρια με τα νούμερα και τις ατάκες της. Πήγαμε προχθές στο μανάβικο του αγαπημένου μας «Νασούλη» (όπως τον αποκαλεί η Ρέα) και αγοράσαμε μεταξύ άλλων μπανάνες και αγγουράκια. Οι μπανάνες ήταν πιο πράσινες απ’ ότι συνήθως και η Ρέα (ενώ της είχα εξηγήσει ήδη τη διαφορά άγουρες και ώριμες) σκέφτηκε να πουλήσει πνεύμα στον πατέρα της και του είπε: «Μπαμπά, κοίτα! Αυτές οι μπανάνες είναι πράσινες γιατί ακούμπησαν πάνω στα αγγουράκια! Να τις βάλουμε δίπλα στα πορτοκάλια για να γίνουν πορτοκαλί!!!»! Είναι και χωρατατζού!!
Εντωμεταξύ κάνει συνέχεια γκριμάτσες (ανοιγοκλείνει ή γουρλώνει τα μάτια, σουφρώνει τα χείλη κλπ) – μπροστά στον καθρέφτη κυρίως!!- και μετά λέει : «Μαμά, σου αρέσουν οι γκριμάτσες μου; Είναι πολύ αστείες νομίζω.»
Την πλησιάζει κάποια στιγμή ο Άρης, ενώ «διάβαζε» τα παραμύθια της (της πήρε ο παππούς μου κάτι παραμύθια Barbie και έχουμε μάθει απ’έξω όλη την πορεία της Barbie γυμνάστριας προς το χρυσό μετάλλιο και πολλά άλλα τέτοια!) και του λέει «Άρη, άσε με να διαβάσω με την ησυχία μου και όχι με την ενοχλία μου!!!!» Πρέπει να τη μαγνητοφωνώ!!!Α, ξέχασα να αναφέρω ότι αυτή τη βδομάδα μάθαμε και τσιφτετέλι!!! Το παράδοξο είναι ότι κάποια στιγμή, ακούστηκε στην τηλεόραση ένα ζειμπέκικο και άρχισε να το χορεύει με στυλ! Και όσο εμείς γελούσαμε, τόσο συνέχιζε αυτή με ύφος σοβαρό σοβαρό!!! 

Ο Άρης μας, που ακόμα δε μιλάει καθόλου (πώς να πάρει σειρά από τη Ρέα!;), μαζί με το «λαλαλα» που λέει όταν τον ρωτάμε πως τραγουδάει και το κούνημα πάνω κάτω για να χορέψει κι αυτός, έμαθε να σηκώνει τα χέρια ψηλά κάθε φορά που τον ρωτάμε πόσο αγαπάς κάποιον! Το αστείο είναι πως έχει συνδυάσει την κίνηση με οποιαδήποτε ερώτηση ξεκινάει με το «πόσο», όπως όταν τον ρωτάω » πόσο θα φας ακόμα, ρε χοντρούλη;»
Επίσης, έμαθε να λέει «να» όταν δείχνει κάτι, ειδικά όταν τον ρωτάς «που είναι η κοιλίτσα σου;«

Είχαμε και αυτή τη βδομάδα ένα υπέροχο Σαββατιάτικο πρωινό με τα μωρά μου. Πήγαμε όλοι μαζί βόλτα στο μικρό μας Αιτωλικό, που έλαμπε από τον ήλιο, κάναμε τα ψώνια μας, κάναμε τραμπάλα, μονόζυγο, πετάξαμε πετρούλες στη λιμνοθάλασσα, χαιρετίσαμε τις βαρκούλες που τις ξέρουμε όλες με τα ονόματά τους («Γεια σου, Μπονάτσα! Καλή ψαριά!» Ναι, η Ρέα το είπε και αυτό!) και γεμίσαμε σουσάμια και ψίχουλα από τα κουλουράκια Θεσσαλονίκης που τρώγαμε στο δρόμο!


Σας φιλώ ❤